Lewis & Short

tempŏrārĭē, adv., v. temporarius fin.

tempŏrārĭus, a, um, adj. [tempus], of or belonging to time, lasting but for a time, temporary (perh. only post-Aug.): liberalitas, depending on, according to the time, Nep. Att. 11: amicitiae, quas temporarias populus adpellat, Sen. Ep. 9, 9: mora (opp. aeternitatis destinatione), Plin. 36, 15, 24, § 114: theatrum, id. 34, 7, 17, § 36: motus animi (ira), Quint. 5, 10, 28: ingenia, changeable, Curt. 4, 5, 11: non ergo temporarium et subitum est, quod, etc., Plin. Pan. 91, 7: quorum temporaria gravitas, vel potius gravitatis imitatio ridebatur, id. Ep. 6, 13, 5: solum hoc (sc. sanguis) in corpore temporarium sentit incrementum, Plin. 11, 37, 90, § 223.
Adv.: tempŏrārĭē, for a time, temporarily, Salv. Gub. Dei, 5, 8; 7, 22.