Lewis & Short

1. sŭsurro, āre, v. n. and a. [1. susurrus; root sur], to make a low, continued sound, to hum, buzz, murmur; to mutter, whisper (poet. and in post-class. prose).

  1. I. Neutr.: susurrant (apes), Verg. G. 4, 260: aura susurrantis venti, id. Cul. 154: aut ego cum carā de te nutrice susurro, Ov. H. 19, 19: fama susurrat, id. ib. 21, 233: lympha susurrans, Verg. Cul. 104: susurravit obscurior fama, Amm. 26, 6, 2: leve Mincius susurret, Claud.Nupt.Hon. et Mar. Fesc. 2, 11.
  2. II. Act.: cantica qui Nili, qui Gaditana susurrat, Mart. 3, 63, 5: versum Persii, Lampr. Alex. Sev. 44 fin.: te (silvestris platanus), Nemes. Ecl. 1, 72: susurrans quaedam, Amm. 25, 8, 18: pars, quid velit, aure susurrat, Ov. M. 3, 643.
    Impers. pass.: jam susurrari audio, Civem Atticam esse hanc, Ter. And. 4, 4, 40.

2. sŭsurro, ōnis, m. [1. susurro], a mutterer, whisperer, tale-bearer (post-class.): aures mariti susurronum faece completae, Sid. Ep. 5, 7 fin.; Vulg. Lev. 19, 16; Hier. Ep. 11, 1.