No entries found. Showing closest matches:
succensĕo and suscensĕo, sŭi, sum, 2, v. n. [succensus, from succendo], to be inflamed with anger, to be angry, irritated, enraged (class.; syn.: irascor, indignor).
- (α) With dat.: hominibus irasci et succensere, Cic. Rosc. Com. 16, 46: neque illi sum iratus neque quicquam succenseo, Plaut. Most. 5, 2, 41: id tibi suscensui, Quia, etc., id. Pers. 3, 3, 26: nil succenseo Nec tibi nec huic, Ter. Heaut. 5, 2, 23: ne tu illi succenseas, ne tibi illum succensere aliquid suspicere, Cic. Deiot. 13, 35: nec vero iis … habeo quod suscenseam, id. Tusc. 1, 41, 99: nisi Atheniensibus succensuissem, id. de Or. 3, 20, 75: quis mihi jure succenseat? id. Arch. 6, 13: non esse aut ipsi aut militibus succensendum, Caes. B. C. 1, 84.
- (β) Absol., Plaut. Merc. 5, 3, 4: nihil fecit quod succenseas, Ter. Phorm. 2, 1, 33: quae si sic sua habituram dicat, quis tandem succenseat? Liv. 7, 13: aliud succensendi tempus erit, id. 22, 29: C. Caesar succensens propter curam verrendis viis non adhibitam, Suet. Vesp. 5; Aug. Civ. Dei, 3, 17.
- * (γ) Part. fut. pass.: peccata hominum non succensenda sunt, Gell. 6, 2, 5.
sursum (collat. form sursus, Lucr. 2, 188: susum, Cato, R. R. 157, 15; Aug. Tract. 8, Ep. 1, Joan. 2; Tract. 10, 5; Lact. Mort. Pers. 19, 4: SVRVORSVM, Inscr. Grut. 204), adv. [contr. from sub-vorsum], from below, i. e. up, upwards, on high (opp. deorsum; class. and very freq.).
- I. Denoting motion: cum ex alto puteo sursum ad summum escenderis, Plaut. Mil. 4, 4, 14: ascendere in tectum, id. Am. 3, 4, 25: illuc, id. ib. 3, 4, 17: quid nunc supina sursum in caelum conspicis? id. Cist. 2, 3, 78: subducere susum animam, Cato, R. R. 157, 15; cf. infra, II.: flammae expressae sursum (opp. deorsum ferri), Lucr. 2, 204: adspicit nil sursum, Mart. 1, 97, 11: sursum ac deorsum diducere, Tubero ap. Gell. 7 (6), 4, 3; Quint. 11, 3, 105.
- b. Pleon. joined with versus (versum, vorsum), Plaut. Capt. 3, 4, 123: vineam sursum vorsum semper ducito, Cato, R. R. 33, 1; 32, 1: sursus enim vorsus gignuntur et augmina sumunt: Et sursum nitidae fruges arbustaque crescunt, Lucr. 2, 189: cum gradatim sursum versus reditur, Cic. Or. 39, 135; so, sursum versus, id. Part. Or. 7, 24; Lact. 3, 24, 1; Gell. 2, 1, 2; Varr. R. R. 1, 32 fin.
- c. Sursum deorsum, up and down, to and fro: sursum deorsum ultro citroque commeantibus, Cic. N. D. 2, 33, 84: ne sursum deorsum cursites, Ter. Eun. 2, 2, 47.
Prov.: omnia ista sursum deorsum fortuna versavit, topsy-turvy, Sen. Ep. 44, 4; cf.: quod sursum est, deorsum faciunt, i. e. they turn every thing upside down, Petr. 65 fin.
- II. Denoting situation or locality, high up, above (very rare): qui colunt deorsum, magis aestate laborant; qui sursum, magis hieme … nec non sursum quam deorsum tardius seruntur ac metuntur, Varr. R. R. 1, 6, 3: praeterito hac rectā plateā sursum, Ter. Ad. 4, 2, 35: nares, quod omnis odor ad supera fertur, recte sursum sunt, Cic. N. D. 2, 56, 141.
sūs, sŭis (nom. suis, Prud. adv. Symm. 2, 813; gen. sueris, Plaut. ap. Fest. s. v. spectile, p. 330 Müll.; cf. Varr. L. L. 5, § 110 ib.; dat. plur. subus, Lucr. 5, 969; 6, 974; 6, 977; Plin. 29, 4, 23, § 75: suibus, Varr. R. R. 2, 1, 5), comm. [Gr. ὗς; O. H. Germ. sū; Engl. sow, swine].
- I. A swine, hog, pig, boar, sow, Varr. R. R. 2, 1, 5: ferus et fera, id. ib. 8, 78; Cic. N. D. 2, 64, 160; id. Div. 1, 13, 23; 1, 17, 31; Ov. F. 4, 414; Hor. Ep. 1, 2, 26; 2, 2, 75 al.
Prov.: sus Minervam (sc. docet) in proverbio est, ubi quis id docet alterum, cujus ipse inscius est, Fest. p. 310 Müll.: etsi non sus Minervam, ut aiunt, tamen inepte, quisquis Minervam docet, Cic. Ac. 1, 5, 18: etsi sus Minervam, id. Fam. 9, 18, 3: docebo sus, ut aiunt, oratorem eum, quem, etc., id. de Or. 2, 57, 233; cf.: sus artium repertricem (docet), Hier. Ep. 46, 1.
- II. A kind of fish, Ov. Hal. 132.
Sūsa, ōrum, n., = Σοῦσα, τά, the ancient capital of Persia, now prob. Soos, Plin. 6, 27, 31, § 133; Prop. 2, 13 (3, 4), 1; Curt. 5, 1, 7.
Hence,
- A. Sūsĭānē, ēs, f., the province of Susiana or Susiane, in which Susa was situated, now Khuzistan, Plin. 6, 27, 31, § 133.
- B. Sūsĭāni, ōrum, m., the inhabitants of Susa or of Susiana, Plin. 6, 27, 31, § 133; Curt. 5, 3, 3.
- C. Sūsis, ĭdis, adj. f., of or belonging to Susa, Susian, Persian: ora, Sid. poët. Ep. 7, 17: aula, id. ib. 8, 9.
suscensĕo, v. succenseo.
susceptĭo, ōnis, f. [suscipio],
- I. a taking in hand, undertaking (good prose): quae proficiscuntur a virtute, susceptione primā, non perfectione, recta sunt judicanda, Cic. Fin. 3, 9, 32: laborum dolorumque, id. Ac. 1, 6, 23: causae, id. Mur. 1, 2: rerum istarum, Gell. 9, 3, 5.
- II. An acceptance: fidelium, Ambros. in Luc. 6, 6.
* suscepto, āvi, 1, v. freq. a. [suscipio], to undertake, App. M. 2, p. 128, 22.
susceptor, ōris, m. [suscipio] (post-class.).
- I. One who undertakes any thing, an undertaker, contractor (syn.: conductor, redemptor): susceptores sollicitare, Just. 8, 3, 8: nemo militantium fiat susceptor defensorve causarum, Cod. Th. 2, 12, 6.
- II. A receiver, collector of taxes, etc., Cod. Th. 12, tit. 6; Cod. Just. 10, tit. 70; Amm. 17, 10, 4.
- III. One who takes into his house or harbors thieves, gamesters, etc., a receiver, gaming-house keeper, Dig. 11, 5, 1; Paul. Sent. 5, 3, 3.
- IV. A guardian, protector, Vulg. Psa. 3, 4; 41, 10; 90, 2 al.
susceptum, i, n., v. suscipio fin.
susceptus, a, um, Part. of suscipio.
suscĭpĭo (sometimes succĭpĭo; cf. Serv. Verg. A. 1, 175 and 144; Vel. Long. p. 2226 P.), cēpi, ceptum, 3, v. a. [sus, a contraction of subs, for sub; v. sub fin., and capio], qs. to take hold of in order to support, i. e. to take or catch up, to take upon one.
- I. To support, hold up, sustain.
- A. Lit.: quid loquar lapideas moles, quibus porticus suscipimus, Sen. Ep. 90, 26: theatrum fulturis ab substructionibus, Plin. Ep. 10, 38, 2: latera puteorum structurā, Pall. Aug. 9, 2: labentem domum, Sen. Ben. 6, 15, 5: balnea suscepta crepidine, supported, resting on, etc., Stat. S. 1, 3, 43: habenas, Sen. Troad. 728.
- B. Trop.
- 1. To support, defend: famam defuncti pudoremque, Plin. Ep. 2, 4, 2: qui temere nocentis reos susciperet, Quint. 11, 1, 74: cum periculo suscepti litigatoris, id. 2, 12, 4.
- 2. To take upon one, undertake, assume, begin, incur, enter upon (esp. when done voluntarily and as a favor; recipio, when done as a duty or under an obligation).
- (α) Of actions, obligations, etc. (class. and freq.): aut inimicitias aut laborem aut sumptus suscipere nolunt, Cic. Off. 1, 9, 28: inimicitias, Ter. Hec. 2, 1, 34; Nep. Pelop. 1, 3; cf. Cic. Lael. 21, 77: personā susceptā viri boni, id. Clu. 36, 101: honestam rem actionemve, id. Lael. 13, 47: bellum, id. Leg. 2, 14, 34; id. Rep. 3, 23, 35; id. Off. 1, 11, 35; Caes. B. G. 1, 16; 7, 37 al.: rei publicae partem, Cic. Rep. 1, 6, 10; id. Mil. 15, 40: causam populi, id. Rep. 4, 8, 27: patrocinium improbitatis, etc., id. ib. 3, 5, 8; id. de Or. 3, 17, 63: negotium, id. Cat. 3, 2, 5: iter Asiaticum, id. Att. 4, 15, 2: omnia alter pro altero suscipiet, id. Lael. 22, 82: aes alienum amicorum, id. Off. 2, 16, 56: cum inaudita ac nefaria sacra susceperis, id. Vatin. 6, 14: porcam praecidaneam, Varr. ap. Non. 163, 21: pulvinar, Liv. 5, 52, 6: prodigia (with curare), id. 1, 20: votum, Plaut. Am. 1, 1, 75; Liv. 27, 45, 8; Ov. F. 6, 246: disputationem de re publicā, Cic. Rep. 1, 7, 12; cf. id. Off. 1, 2, 7: nec enim hoc suscepi, ut, etc., tamquam magister persequerer omnia, id. Rep. 1, 24, 38: permagnum quiddam, id. de Or. 1, 22, 103: quae si suscipiamus, undertake to prove, id. Div. 2, 40, 84; so with obj.-clause: qui suscipiant, posse animum manere corpore vacantem, etc., id. Tusc. 1, 32, 78.
Rarely with dat. of reflex. pron.: legationem ad civitates sibi, Caes. B. G. 1, 3; cf.: tantum sibi auctoritatis in re publicā suscepit, ut, etc., Cic. Verr. 2, 5, 58, § 152: mihi auctoritatem patriam severitatemque suscipio, id. Cael. 16, 37.
- (β) Of feelings, experiences, etc., to undergo, submit to, bear, accept: morbos durumque dolorem, Lucr. 3, 460; so, dolorem, Cic. Tusc. 1, 46, 111: dolorem gemitumque, id. Vatin. 8, 19: invidiam atque offensionem apud populos, id. Verr. 2, 2, 55, § 137: odium, id. Att. 6, 1, 25: molestiam, id. Caecin. 6, 17.
With in and acc.: miserius qui suscipit in se scelus quam si qui alterius facinus subire cogitur, i. e. wilfully incurs guilt, Cic. Phil. 11, 4, 9; cf.: si esset inventus, qui in se suscipere istius culpam crimenque cuperet, id. Verr. 2, 4, 42, § 91: negotiatoribus Claudius certa lucra proposuit, suscepto in se damno, si cui, etc., Suet. Claud. 18.
- II. To take, catch, take up, receive.
- A. In gen. (so only poet. and in post-Aug. prose): sol aeternam suscepit lampada mundi, to catch up, Lucr. 5, 402: dominam ruentem, Verg. A. 11, 806: suscipiunt famulae, id. ib. 4, 391: cruorem pateris, id. ib. 6, 249; cf.: cava suscepto flumine palma sat est, Prop. 4 (5), 9, 36 (al. succepto): ignem foliis, Verg. A. 1, 175.
- B. In partic.
- 1. To take up a new-born child from the ground; hence, to acknowledge, recognize, bring up as one’s own (class.; cf. tollo): simul atque editi in lucem et suscepti sumus, Cic. Tusc. 3, 1, 2: puerum, Ter. And. 2, 3, 27: haec ad te die natali meo scripsi, quo utinam susceptus non essem! Cic. Att. 11, 9, 3.
- b. In gen., to get, beget, or bear children: filia, quam ex te suscepi, Plaut. Ep. 4, 1, 34: filiam ex uxore, Ter. Phorm. 5, 7 (8), 50: liberos ex libertini filiā, Cic. Phil. 3, 6, 17; cf. Ter. Phorm. 5, 7 (8), 74: inde filiam, id. ib. 5, 8 (9), 18: susceperas liberos non solum tibi, sed etiam patriae, Cic. Verr. 2, 3, 69, § 161: si qua mihi de te suscepta fuisset Ante fugam suboles, Verg. A. 4, 327; Vulg. Judic. 11, 2.
- 2. To take, receive, as a citizen, under one’s protection, as a pupil, etc. (rare but class.): Cato cum esset Tusculi natus, in populi Romani civitatem susceptus est, Cic. Leg. 2, 2, 5: suscipe me totum, Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 9, 1: suscepi candidatum, Plin. Ep. 6, 6, 9: susceptos a se discipulos, Quint. 2, 5, 1; 11, 1, 55: pancratiasten docendum, id. 2, 8, 13: aliquos erudiendos, id. 2, 8, 1.
- 3. To receive, get: pecuniam, Dig. 22, 3, 25: pretio, quod dominus suscepit, App. M. 8, p. 213, 20.
- C. Trop.: suscepit vita hominum consuetudoque communis, ut, etc., has allowed, admitted, Cic. N. D. 2, 24, 62.
- 2. To take up, resume, continue a speech, answer: suscipit Stolo: Tu, inquit, invides, etc., Varr. R. R. 1, 2, 24; cf.: ad quod … sermonem suscipit Polus, Quint. 2, 15, 28; Verg. A. 6, 723; App. M. 4, p. 150, 8; 9, p. 227, 12.
Hence, P. a. as subst.: susceptum, i, n., an undertaking: susceptaque magna labore Crescere difficili, Ov. M. 11, 200.
* suscĭtābŭlum, i, n. [suscito], a stimulant, incitement: vocis, Varr. ap. Non. 176, 31.
suscĭtātĭo, ōnis, f. [suscito], an awakening, resuscitation from death (eccl. Lat.), Tert. Carn. Chr. 23; Ambros. de Bono Mort. 4, 15.
suscĭtātor, ōris, m. [suscito], an awakener, resuscitator (late Lat.).
- I. Lit., Tert. adv. Prax. 28 fin.
- II. Trop.: litterarum quodammodo jam sepultarum, Sid. Ep. 8, 2.
suscĭto, āvi, ātum, 1, v. a. [sub-cito], to lift up, raise, elevate (syn.: erigo, elevo).
- I. In gen. (only poet.): terga (i. e. humum), to throw up, cast up, Verg. G. 1, 97: undas (Nilus), Luc. 10, 225: aura lintea Suscitat, swells, fills, Ov. H. 5, 54: aures, to erect, prick up, Val. Fl. 2, 125: vulturium a cano capite, to scare away, Cat. 68, 124: pulverem pede, Val. Max. 9, 3, ext. 3.
- II. In partic.
- A. To build, erect (ante- and postclass.): delubra deum, Lucr. 5, 1166: basilicas et forum in tantam altitudinem, ut, etc., Eum. Pan. ad Const. 22 med.
- B. Of persons sleeping, at rest, or quiet; of things at rest, etc., to stir up, rouse up, arouse, awaken; to set in motion, encourage, incite (the predom. signif. of the word; syn. expergefacio): aliquem e somno, Cic. Tusc. 4, 19, 44: aliquem e molli quiete, Cat. 80, 4: quae me somno suscitet, Plaut. Mil. 3, 1, 96: hic deposuit caput et dormit: suscita, id. Most. 2, 1, 35: se ad suom officium, id. Rud. 4, 2, 17: in arma viros, Verg. A. 9, 463; 2, 618: te ab tuis subselliis contra te testem suscitabo, Cic. Rosc. Com. 13, 37: tacentem musam, Hor. C. 2, 10, 19: oscinem corvum prece suscitabo Solis ab ortu, will invoke, id. ib. 3, 27, 11: ut te (aegrotum) Suscitet, would restore, revive, id. S. 1, 1, 83: mortuos, to awaken, resuscitate, Aug. Serm. Verb. Dom. 44, 2; 44, 1; 44, 3 sq.: Cupido Suscitat affixam maestis Aeetida curis, Val. Fl. 8, 233: Vesbius attonitas acer cum suscitat urbes, startles, id. 3, 209: si te suscitat Oceanus, Mart. 6, 9, 2: quā te suscitat, id. 3, 95, 10; 5, 36, 5: suscitatus, raised from the dead, Aug. Serm. Verb. Dom. 44.
- b. Of things concr. or abstr.: cinerem et sopitos suscitat ignes, stirs up, rekindles, Verg. A. 5, 743: ignes hesternos, Ov. M. 8, 642; cf.: exstinctos ignes (i. e. amoris), id. A. A. 3, 597: crepitum, to raise, excite, Prop. 2, 4, 14: clamores, Phaedr. 5, 5, 28: fictas sententias, to bring forth, produce, invent, Enn. ap. Cic. Div. 1, 40, 88 (Trag. v. 447 Vahl.): bellum civile, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 3: vim suscitat ira, Verg. A. 5, 454: saevam caedem, id. ib. 12, 498: sensus tuos, Sen. Agam. 789: ne sopitam memoriam malorum oratio mea suscitet, Nazar. Pan. ad Const. 8: ensis ad tympana, Claud. in Eutr. 2, 281.
Sūsĭānē, ēs, v. Susa, A.
Sūsĭāni, ōrum, v. Susa, B.
sūsĭnātus, a, um, adj. [susinus], of or made from lilies: oleum, Marc. Emp. 7 fin.
† sūsĭnus, a, um, adj., = σούσινος, of or made of lilies: unguentum, Plin. 13, 1, 2, § 11; Cels. 5, 21, 1.
Sūsis, ĭdis, v. Susa, C.
suspectātĭo, ōnis, v. 2. suspicio.
suspectĭo, ōnis, f. [1. suspicio], a looking up to any one; trop., an esteeming highly (very rare), Arn. 7, p. 221 (7, 13 fin. Orell.).
1. suspecto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. and n. [1. suspicio], to look up at; to look up, to watch, observe, etc. (ante-class. and postAug.).
- I. In gen.: tabulam pictam, Ter. Eun. 3, 5, 36.
Absol.: leo suspectans, Plin. 8, 16, 21, § 57: sollicitis suspectantibus populis, ne, etc., id. 11, 29, 35, § 104.
- II. In partic., to mistrust, suspect, apprehend: Agrippinam magis magisque suspectans, Tac. A. 12, 65: omnem prolationem, ut inimicam victoriae, suspectabant, id. H. 3, 82: perfidiam, id. ib. 2, 27 fin.; id. A. 11, 16; 13, 39: magiam, App. Mag. p. 292 fin.: dolum ab aliquo, Sulp. Sev. Chron. 1, 9, 4: suspectante Nerone, haud falsa esse, quae vera non probabantur, Tac. A. 15, 51 fin.
Pass.: ne pellici suspectaretur, Tac. A. 4, 3: (vidua) jam ob unum divortium suspectanda, App. Mag. p. 332, 29: cum externi motus suspectarentur, Aur. Vict. Caes. 4, 2, 9.
Note: Dep. collat. form (in analogy with suspicor): hi, quos suspectati sunt, Amm. 28, 1, 8.
2. suspectō, adv. [suspectus], in a manner to excite suspicion, suspiciously: qui mortem liberorum suspecto decedentium non defenderunt, Dig. 34, 9, 11.
1. suspector, āri, v. suspecto fin.
2. suspector, ōris, m. [1. suspicio], one who looks up to or respects a thing, a respecter: morum vestrorum suspector admiratorque, Sid. Ep. 3, 5.
1. suspectus, a, um, Part. of 1. suspicio.
2. suspectus, ūs, m. [1. suspicio], a looking up or upwards (poet. and in postAug. prose).
- I. Lit.: color nigricans aspectu idemque suspectu refulgens, Plin. 9, 38, 62, § 135: in suspectu esse, id. 37, 9, 40, § 123; 21, 8, 22, § 45.
- B. Poet., transf., a height: Tartarus ipse Bis patet in praeceps tantum … Quantus ad aetherium caeli suspectus Olympum, Verg. A. 6, 579: turris erat vasto suspectu, id. ib. 9, 530.
- II. Trop., high regard or esteem, respect: honorum, Ov. F. 5, 31: nimius sui suspectus, Sen. Ben. 2, 26: facta ejus dictaque quanto meruit suspectu celebramus, id. Cons. ad Marc. 5, 2.
Plur., Vitr. 7 praef. fin.
suspendĭōsus, a, um, adj. [suspendium], of or belonging to hanging: fames, suffered while hanging, Plin. 8, 37, 56, § 134 Jan.
Hence, subst.: suspendĭōsus, i, m., one that has hanged himself, Varr. ap. Serv. Verg. A. 12, 603; Plin. 28, 4, 12, § 49; Dig. 3, 2, 11.
suspendĭum, ii, n. [suspendo], a hanging of one’s self, a hanging (class.), Plaut. Cas. 1, 23: utinam me Divi adaxint ad suspendium, id. Aul. 1, 1, 11: injuriae remedium morte ac suspendio quaerere, Cic. Verr. 2, 3, 56, § 129: suspendio vitam finire, Suet. Aug. 65: suspendio interemptus, Plin. 28, 1, 2, § 71 et saep.
Plur.: praebuit illa arbor misero suspendia collo, Ov. Am. 1, 12, 17: proscriptiones miserorumque suspendia, Amm. 19, 11, 3.
suspendo, di, sum, 3, v. a. [sus, from subs, for sub; v. sub, III., and pendo], to hang up, hang, suspend (freq. and class.).
- I. Lit.
- A. In gen.: pernas suspendito in vento biduum … suspendito in fumo biduum … suspendito in carnario, Cato, R. R. 162, 3: aliquid in fumo, Plin. 30, 4, 11, § 31: suspensae in litore vestes, Lucr. 1, 305: religata ad pinnam muri reste suspensus, Liv. 8, 16, 9: oscilla ex altā pinu, Verg. G. 2, 389: columbam malo ab alto, id. A. 5, 489: tignis nidum suspendat hirundo, id. G. 4, 307: habilem arcum umeris, id. A. 1, 318: stamina telā, Ov. M. 6, 576: aliquid collo, Plin. 37, 9, 40, § 124: (ranae) suspensae pedibus, id. 32, 8, 29, § 92; Col. 7, 10, 3: aliquid e collo, Plin. 23, 7, 63, § 125: allium super prunas, id. 19, 6, 34, § 115: vitem sub ramo, id. 17, 23, 35, § 209: cocleam in fumo, id. 30, 4, 11, § 31: aliquid lance, to weigh, Pert. 4, 10; cf.: in trutinā Homerum, Juv. 6, 438: suspendi a jugulis suis gladios obsecrantes, Amm. 17, 12, 16: se suspendit fenestrā, i. e. to look out, App. M. p. 148, 6.
Poet.: nec sua credulitas piscem suspenderat hamo, had hung, caught, Ov. M. 15, 101.
In a Greek construction: (pueri) laevo suspensi loculos tabulamque lacerto, with their satchels hanging on their arms, Hor. S. 1, 6, 74; id. Ep. 1, 1, 56.
- B. In partic.
- 1. Pregn., of persons.
- a. To choke to death by hanging, to hang (cf.: suffoco, strangulo): capias restim ac te suspendas, Plaut. Poen. 1, 2, 184; cf. id. Pers. 5, 2, 34: nisi me suspendo, occidi, id. Rud. 5, 3 59: se suspendere, id. Trin. 2, 4, 135; Cic. Verr. 2, 3, 56, § 129; id. Att. 13, 40, 1: caput obnubito: arbori infelici suspendito, Lex. ap. Cic. Rab. Perd. 4, 13; Liv. 1, 26, 6: uxorem suam suspendisse se de ficu, Cic. de Or. 2, 69, 278: se e ficu, Quint. 6, 3, 88: hominem in oleastro, Cic. Verr. 2, 3, 23, § 57: more vel intereas capti suspensus Achaei, Ov. Ib. 297: aliquem in furcā, Dig. 48, 13, 6; cf.: virgines, quae corporibus suspensis demortuae forent, Gell. 15, 10, 2.
- b. To hang at the whipping-post; pass., to be flogged, Amm. 15, 7, 4.
- 2. Of offerings in a temple, to hang up, dedicate, consecrate: votas vestes, Verg. A. 12, 769; cf. id. ib. 9, 408: arma capta patri Quirino, id. ib. 6, 859: vestimenta maris deo, Hor. C. 1, 5, 15: insignia, Tib. 2, 4, 23.
- 3. Esp., of buildings, to build upon arches or vaults, to arch or vault: primus balneola suspendit, Cic. Fragm. ap. Non. 194, 14; cf. id. Top. 4, 22: pavimenta, Pall. 1, 20, 2: cameras harundinibus, to arch over, Plin. 16, 36, 64, § 156: castra saxis praeruptis, to build on, Sil. 3, 556: velabra, Amm. 14, 6, 25: duo tigna … suspenderent eam contignationem, propped up, supported, Caes. B. C. 2, 9, 2; cf. id. ib. § 5.
- b. Transf. (with esp. reference to the thing beneath), to prop up, hold up, support: muro suspenso furculis, Liv. 38, 7, 9: agentem ex imo rimas insulam, Sen. Ben. 6, 15, 5: tellus ligneis columnis suspenditur, Plin. 33, 4, 21, § 68: dolia subjectis parvis tribus lapidibus suspenduntur, Col. 12, 18, 6; cf. id. 2, 15, 6; 3, 13, 8: orbis Libycos Indis dentibus, tables with ivory feet, Mart. 2, 43, 9: cum terra levis virgultaque molem suspendant, Luc. 3, 397; Petr. 135: pes summis digitis suspenditur, is raised on tiptoe, Quint. 11, 3, 125.
- c. Esp., of ploughing, etc., to lift up, raise: si non fuerit tellus fecunda … tenui sat erit suspendere sulco, Verg. G. 1, 68: ripas … litora multo vomere suspendere, Stat. Th. 4, 181; cf.: vineam in summā terrā suspendere, Col. 3, 13.
- II. Trop.; pass. suspendi, to depend, rest, etc.
- A. In gen. (very rare): extrinsecus aut bene aut male vivendi suspensas habere rationes, dependent upon externals, Cic. Fam. 5, 13, 1: cui viro ex se ipso apta sunt omnia, nec suspensa aliorum aut bono casu aut contrario pendere, etc., id. Tusc. 5, 12, 36: genus, ex quo ceterae species suspensae sunt, Sen. Ep. 58, 7: numquam crediderim felicem ex felicitate suspensum, id. ib. 98, 1.
- B. In partic., to cause to be suspended, i. e.,
- 1. To make uncertain or doubtful, to keep in suspense: medio responso rem suspenderunt, Liv. 39, 29, 1: illa Suspendit animos fictā gravitate rogantum, Ov. M. 7, 308: ea res omnium animos exspectatione suspenderat, Curt. 9, 7, 20: aliquem exspectatione, Plin. Ep. 2, 20, 3: diu judicum animos, Quint. 9, 2, 22; cf.: senatum ambiguis responsis, Suet. Tib. 24: suspensa ac velut dubitans oratio, Quint. 10, 7, 22: exspectationem, Curt. 7, 4, 14; cf. infra, in the P. a.
- 2. To stay, stop, check, interrupt, suspend (syn. supprimo): nec jam suspendere fletum Sustinet, Ov. F. 4, 849: lacrimas, id. Am. 1, 7, 57: spiritum, Quint. 1, 8, 1: sermonem, Quint. 11, 3, 35 sq.: fluxiones oculorum, Plin. 28, 7, 21, § 73: epiphoras, id. 25, 12, 91, § 143: causas morbi, Veg. Vet. 3, 65, 5: gressum, id. ib. 2, 55, 3: manum tuam, id. ib. 2, 40, 3; cf. P. a. 2. infra.
- * 3. To hang or fix upon something: suspendit pictā vultum mentemque tabellā, Hor. Ep. 2, 1, 97.
- 4. Aliquem or aliquid naso (adunco), to turn up one’s nose at, to sneer at a person or thing (Horatian): naso suspendis adunco Ignotos, Hor. S. 1, 6, 5: Balatro suspendens omnia naso, id. ib. 2, 8, 64.
- 5. Of a temporary removal from office, to suspend: duobus hunc (episcopum) mensibus, Greg. M. Ep. 3, 46: ab officio suspensus, id. ib.
Hence, suspen-sus, a, um, P. a.
- A. Lit. (mostly poet. and in post-Aug-prose).
- 1. Raised, elerated, suspended: Roma cenaculis sublata atque suspensa, Cic. Agr. 2, 35, 96; so, saxis suspensam hanc aspice rupem, Verg. A. 8, 190: equi illi Neptunii, qui per undas currus suspensos rapuisse dicuntur, Poët. ap. Cic. Tusc. 2, 27, 67; cf.: vel mare per medium fluctu suspensa tumenti Ferret iter, skimming lightly over the waters, Verg. A. 7, 810: (corus) suspensum in terras portat mare, raised on high, Sil. 1, 470: suspensis auribus, Prop. 3, 6 (4, 5), 8: aura suspensa levisque, Lucr. 3, 196: terra, loosened, loose, Col. 11, 3, 54: suspensissimum pastinatum, id. 3, 13, 7: (oliva) inicitur quam mundissimis molis suspensis ne nucleus frangatur, id. 12, 51, 2, and 54, 2: radix suspensa pariter et mersa, Plin. Ep. 8, 20, 6: suspensum inter nubila corpus, Sil. 12, 94; 1, 470: loco ab umore suspenso, Pall. 1, 40, 1: alituum suspensa cohors, Sen. Phoen. 77.
- 2. Transf., suspended, i. e. pressing or touching lightly, light: suspenso gradu placide ire perrexi, on tiptoe, Ter. Phorm. 5, 6, 28; so, gradu, Ov. F. 1, 426; 6, 338; cf.: evagata noctu suspenso pede, Phaedr. 2, 4, 18: pedes, Sen. Contr. 1 praef. fin.: suspensa levans digitis vestigia primis, Verg. Cir. 212: vestigia, Sil. 15, 617: suspensā manu commendare aliquem, slightly, Plin. Ep. 6, 12, 1: suspensis dentibus, Lucr. 5, 1069: suspensis passibus, Amm. 14, 2, 31: molis suspensis, Col. 12, 51, 2; 12, 54, 2.
- B. Trop.
- 1. Uncertain, hovering, doubtful, wavering, hesitating, in suspense, undetermined, anxious (the predom. and class. signif.; syn.: incertus, dubius): nolo suspensam et incertam plebem Romanam obscurā spe et caecā exspectatione pendere, Cic. Agr. 2, 25, 66; cf.: civitas suspensa metu, id. ib. 1, 8, 23: suspensum me tenes, id. Att. 10, 1, 2: maneo Thessalonicae suspensus, id. ib. 3, 8, 2; Hirt. B. G. 8, 43: tot populos inter spem metumque suspensos animi habetis, Liv. 8, 13: suspensus animus et sollicitus, Cic. Att. 2, 18, 1: suspenso animo exspectare, quod quis agat, id. ib. 4, 15, 10: animus, id. de Or. 1, 56, 239; id. Fam. 16, 3, 2; id. Verr. 2, 5, 6, § 14: animus suspensus curis majoribus, id. Phil. 7, 1, 1: auditā inspectāque re, omnia suspensa neutro inclinatis sententiis reliquere, Liv. 34, 62, 16: dimissis suspensā re legatis, id. 31, 32, 5.
Comp.: exercitus suspensiore animo, Auct. B. Afr. 48, 3: suspensus incertusque vultus, coloris mutatio, Cic. Clu. 19, 54; 3, 8; cf.: hominum exspectationem et spem rei publicae suspensam tenere, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 1; Cic. Fam. 11, 8, 1: suspensam dubiamque noctem spe ac metu exegimus, Plin. Ep. 6, 20, 19: pro homine amicissimo, id. ib. 8, 5, 3: munera suspensi plena timoris, Ov. H. 16, 84 Ruhnk.: suspensa et obscura verba, Tac. A. 1, 11.
Neutr. absol.: quare non semper illam (nequitiam) in suspenso relinquam? Sen. Ep. 97, 14: est suspensum et anxium, de eo, quem ardentissime diligas, interdum nihil scire, Plin. Ep. 6, 4, 3: rem totam in suspenso reliqui, id. ib. 10, 31 (40), 4: ipse in suspenso tenuit, Tac. H. 1, 78 fin.: si adhuc in suspenso sit statuta libertas, Dig. 9, 4, 15; Just. Inst. 1, 12, 5.
- 2. Of goods held under a lien or judgment: suspensis amici bonis libellum deicio creditoribus ejus me obligaturus, Sen. Ben. 4, 12, 3.
- 3. Dependent: qui fideles nobis socii, qui dubii suspensaeque ex fortunā fidei, Liv. 44, 18, 4: animos ex tam levibus momentis fortunae suspensos, id. 4, 32, 2.
suspensē, adv. [suspensus], hesitatingly, in suspense; comp.: suspensius, Aug. Conf. 10, 34 fin.
suspensĭo, ōnis, f. [suspendo, I. B. 3.],
- I. an arching or vaulting, arched work, Vitr. 5, 10; cf. the foll. art.
- II. The imperfect pronunciation of a letter: litterae m, Isid. 1, 31, 6.
suspensūra, ae, f. [suspendo, I. B. 3.], an arching or vaulting, arched work, an arch: balneorum, Sen. Ep. 90, 25; cf. caldariorum, Vitr. 5, 10: cellarum, Pall. 1, 40, 2.
suspensus, a, um, Part. of suspendo.
suspĭcābĭlis, e, adj. [suspicor], conjectural (late Lat.): ars (medicina), Arn. 1, 28.
suspĭcax, ācis, adj. [suspicor], apt to suspect, distrustful, suspicious.
- I. Lit. (very rare): populus suspicax ob eamque rem mobilis, Nep. Timoth. 3, 5: frater, Liv. 40, 14: animus alicujus, Tac. A. 1, 13.
- II. Transf., that excites mistrust, suspicious: silentium, Tac. A. 3, 11 fin.; Sen. Ira, 2, 29, 2 (dub.; bracketed by Haase).
1. suspĭcĭo, spexi, spectum, 3, v. a. and n. [sub-specio].
- I. To look up or upwards, to look up at a thing.
- A. Lit.: cum caelum suspeximus, Cic. N. D. 2, 2, 4; cf. id. ib. 2, 18, 49: caelum, Suet. Tit. 10: summum de gurgite caelum, Ov. M. 11, 506: astra, Cic. Tusc. 1, 25, 62: ramos, Ov. M. 14, 660: pisces qui neque videntur a nobis neque ipsi nos suspicere possunt, Cic. Ac. 2, 25, 81.
Poet.: nubes suspexit Olympus, looked up at, i. e. rose into the clouds, Luc. 6, 477: quae tuam matrem (i. e. Pleiadem) tellus a parte sinistrā Suspicit, which looks, i. e. is situated towards, Ov. M. 2, 840: suspexit in caelum, Cic. Rep. 6, 9, 9; 3, 2, 3.
Absol.: nec suspicit nec circumspicit, Cic. Div. 2, 34, 72: formare vultus, respicientes, suspicientesque et despicientes, Plin. 35, 8, 34, § 56.
- B. Trop.
- * 1. In gen., to look up to a thing with the mind, to raise the thoughts up to: nihil altum, nihil magnificum ac divinum suspicere possunt, qui, etc., Cic. Lael. 9, 32.
- 2. In partic., to look up to with admiration, to admire, respect, regard, esteem, honor, etc. (opp. despicere, Sen. Vit. Beat. 25; syn. stupeo): eos viros suspiciunt maximisque efferunt laudibus, in quibus, etc., Cic. Off. 2, 10, 36: suspicit potentem humilis, Vell. 2, 126, 2; Suet. Claud. 28: eloquentiam, Cic. Or. 28, 97: naturam (with admirari), id. Div. 2, 72, 148: honores praemiaque vestra, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 9, 2: argentum et marmor vetus aeraque et artes, Hor. Ep. 1, 6, 18.
- II. To look at secretly or askance; hence, by meton. (effectus pro causā), to mistrust, suspect (perh. only in participles; and most freq. in the part. perf.): Bomilcar suspectus regi et ipse eum suspiciens, Sall. J. 70, 1.
Hence, suspectus, a, um, P. a. (acc. to suspicio, II.), mistrusted, suspected; that excites suspicion.
- a. Of persons, Plaut. Bacch. 4, 9, 81: habere aliquem falso suspectum, id. ib. 3, 6, 43: quo quis versutior et callidior est hoc invisior et suspectior detractā opinione probitatis, Cic. Off. 2, 9, 34: provincia de morbis, Pall. 1, 16: ne super tali scelere suspectum se haberet, Sall. J. 71, 5: in quādam causā suspectus, Quint. 6, 3, 96: in morte matris, Suet. Vit. 14: in eā (filiā), id. Gram. 16; Tac. H. 1, 13: suspectus societate consilii, Vell. 2, 35, 3: suspecti capitalium criminum, Tac. A. 3, 60: nimiae spei, id. ib. 3, 29 fin.: Licinius Proculus intimā familiaritate Othonis suspectus, id. H. 1, 46: aemulationis, id. A. 13, 9: proditionis, Just. 5, 9, 12: sceleris, Curt. 6, 8, 3.
With dat.: non clam me est, tibi me esse suspectam, Ter. Hec. 4, 2, 1: meis civibus suspectus, Cic. Cat. 1, 7, 17; id. Quint. 4, 14: cum filius jamjam patri suspectus esset de novercā, id. Off. 3, 25, 94: nomine neglegentiae suspectum esse alicui, id. Fam. 2, 1, 1: suspectissimum quemque sibi haud cunctanter oppressit. Suet. Tit. 6.
With inf.: suspectus consilia ejus fovisse, Tac. H. 1, 46.
- b. Of things, concr. and abstr.: (in tyrannorum vitā) omnia semper suspecta atque sollicita, Cic. Lael, 15, 52: (voluptas) invidiosum nomen est, infame, suspectum, id. Fin. 2, 4, 12: res, Liv. 41, 24, 17: ut quae suspecta erant, certa videantur, Quint. 5, 9, 10: in suspecto loco, i. e. uncertain, critical, dangerous, Liv. 21, 7, 7: in eā parte consedit, quae suspecta maxime erat, Suet. Aug. 43: lacus Ambiguis suspectus aquis, Ov. M. 15, 333: metuit accipiter Suspectos laqueos, Hor. Ep. 1, 16, 51: periculum, Suet. Dom. 14: suspectae horae (quartanae), Sen. Ben. 6, 8, 1: tumores, Plin. 20, 6, 23, § 55: aqua frigida, id. 31, 6, 37, § 71: promissum suspectius, Quint. 5, 7, 14.
With dat.: animi medicina pluribus suspecta et invisa, Cic. Tusc. 3, 1, 1: suspectam facit judici causam, Quint. 5, 13, 51.
Neutr., with subject-clause: crudele, suos addicere amores: Non dare, suspectum, Ov. M. 1, 618.
- 2. Act., suspicious, distrustful: timidi et suspecti, Cato, Dist. 4, 44; Amm. 29, 4, 5.
2. suspīcĭo (in good MSS. and edd. also suspītĭo; v. Brambach s. v.; Fleckeis. in Rhein. Mus. viii. p. 225 sqq.; and so always in Plaut. and Ter. acc. to Fleck., and in Cic. acc. to B. and K.; but cf. contra Corss. Ausspr. 2, 359 sq.), ōnis. f. [1. suspicio], mistrust, distrust, suspicion.
- I. Lit.: improborum facta primo suspitio insequitur, deinde sermo atque fama, tum accusator, tum judex, Cic. Fin. 1, 16, 50: suspitionem et culpam ut ab se segregent, Plaut. Trin. 1, 2, 42: tanta nunc suspitio de me incidit, Ter. Ad. 4, 4, 7: redeunti ex ipsā re mi incidit suspitio; hem, etc., id. And. 2, 2, 22: in quā re nulla subest suspitio, Cic. Rosc. Am. 10, 28: erat porro nemo, in quem ea suspitio conveniret, id. ib. 23, 65: in quem ne si insidiis quidem interfectus esset, ulla caderet suspitio, id. Att. 13, 10, 3: suspitionem populi sensit moveri, id. Rep. 2, 31, 54; cf. id. Fam. 2, 16, 2: in suspitionem alicui venire, id. Verr. 2, 5, 7, § 15; id. Fl. 33, 81; cf. Suet. Tib. 12: in suspitionem cadere, Cic. Phil. 11, 10, 24: augetur Gallis suspicio, Caes. B. G. 7, 45: suspitionem levare atque ab se removere, Cic. Verr. 2, 3, 59, § 136: aliquem suspitione exsolvere, Ter. Hec. 5, 2, 26: omnem offensionem suspitionis de aliquo deponere, Cic. Fam. 13, 24, 2: suspitionem falsam saeviter ferre, Enn. ap. Non. 511, 5 (Trag. v. 349 Vahl.): maligna insontem deprimit suspicio, Phaedr. 3, 10, 36: suspicione si quis errabit suā, id. 3, prol. 45: audimus eum venisse in suspitionem Torquato de morte Pansae, Brut. ap. Cic. ad Brut. 1, 6, 2.
Plur.: in amore haec omnia insunt vitia: injuriae, Suspitiones, inimicitiae, Ter. Eun. 1, 1, 15: multae causae suspitionum offensionumque dantur, Cic. Lael. 24, 88: cum ad has suspiciones certissimae res accederent, Caes. B. G. 1, 19: si minus honestas suspitiones injectas diluemus, Cic. Inv. 1, 16, 22.
- (β) With gen. obj.: ne in suspitione ponatur stupri, Plaut. Am. 1, 2, 27 (Ussing, suspicione): in aliquem suspitionem amoris transferre, Ter. Heaut. 4, 5, 52: alicui suspitionem ficte reconciliatae gratiae dare, Cic. Fam. 3, 12, 4: in suspitionem avaritiae venire, id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 14: in suspitionem conjurationis vocari, id. Verr. 2, 5, 4, § 10: qui in suspitionem incidit regni appetendi, id. Mil. 27, 72: belli subita suspitio, id. Verr. 2, 5, 7, § 15: expellere aliquem suspitione cognationis, id. Rep. 2, 31, 54: belli suspicione interpositā, Caes. B. G. 4, 32: dare timoris aliquam suspicionem, id. ib. 7, 54: habebit enim suspicionem adulterii, Nep. Epam. 5, 5: ea res minime firmam suspitionem veneni habet, excites, Cic. Clu. 62, 174.
- (γ) With subject-clause: suspitio est mihi, nunc vos suspicarier, etc., Plaut. Ps. 1, 5, 149: jam tum erat suspitio, Dolo malo haec fieri omnia, Ter. Eun. 3, 3, 8: addit fuisse suspitionem, veneno sibi conscivisse mortem, Cic. Brut. 11, 43; cf. with quasi: unde nata suspicio est, quasi desciscere a patre temptasset, Suet. Tit. 5.
- II. Transf., in gen.
- 1. A notion, idea, suggestion (very rare; cf.: opinio, conjectura): deorum, Cic. N. D. 1, 23, 62: suspitione attingere intellegentiam aut maris aut terrae, id ib. 3, 25, 64: suspitionem nullam habebam te rei publicae causā mare transiturum, id. Att. 8, 11, D, 1.
- 2. Objectively, an appearance, indication: ne quam suspicionem infirmitatis daret, Suet. Tib. 72: nullā suspicione vulneris laesus, Petr. 94 fin.: mulsa quae suspicionem tantum possit habere dulcedinis, Pall. Jan. 15, 8.
suspīcĭōsē (suspit-, v. suspicio init.), adv. [suspiciosus], in a way to raise mistrust or suspicion, suspiciously: criminose ac suspitiose dicere, Cic. Rosc. Am. 20, 55; id. Deiot. 6, 17; Quint. 4, 2, 81; Sen. Contr. 3 prooem.
Comp.: suspitiosius aut criminosius dicere, Cic. Brut. 34, 131.
Sup. seems not to occur.
suspīcĭōsus (suspīt-), a, um, adj. [2. suspicio], full of suspicion (class.).
- I. Mistrustful, ready to suspect, suspicious: omnes quibus res sunt minus secundae, magis sunt nescio quomodo Suspitiosi, Ter. Ad. 4, 3, 15: an te conscientia timidum suspitiosumque faciebat? Cic. Verr. 2, 5, 29, § 74: suspitiosus esse in aliquem, id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 14; id. Lael. 18, 65: suspitiosa ac maledica civitas, id. Fl. 28, 68: vita anxia, suspiciosa, trepida, Sen. Vit. Beat. 15, 2.
Sup., Lampr. Alex. Sev. 64.
- II. That excites mistrust or suspicion, suspicious: si suspiciosus fuisset, Cato ap. Gell. 9, 12, 7; cf.: suspiciosum Cato hoc in loco suspectum significat, non suspicantem, Gell. ib.: timor, perturbatio, etc. … quae erant ante suspitiosa, haec aperta ac manifesta faciebant, Cic. Clu. 19, 54: id quod adhuc est suspitiosum, id. Rosc. Am. 7, 18: quia id est suspitiosum, id. ib. 20, 56; Auct. Her. 2, 7, 11; Cic. Clu. 62, 174: haec sunt, quae suspitiosum crimen efficiant, id. Part. Or. 33, 114: sententiae, Sen. Ep. 114, 1: joci, Suet. Dom. 10.
Sup.: suspitiosissimum negotium, Cic. Fl. 3, 7: tempus, id. Fam. 1, 7, 3.
Comp. seems not to occur.
* suspīcĭter, adv. [suspicio], mistrustfully, suspiciously: suspiciter circum aspicere, Non. 360, 5.
suspĭco, āre, v. suspicor fin.
suspĭcor, ātus
(
- I. inf. suspicarier, Plaut. Ps. 1, 5, 149; id. Trin. 1, 2, 49), 1, v. dep. a. [1. suspicio, II.], to mistrust, suspect (class.).
- (α) With acc. (rare): id est, quod suspicabar, Plaut. Men. 5, 2, 24: quid nunc suspicare aut invenis De illā? Ter. Heaut. 4, 1, 44: quid homines suspicentur, videtis, Cic. Lael. 3, 12: quod velim temere atque injuriose de illo suspicati sint homines, id. Ep. ad Brut. 1, 13, 1: nihil mali suspicans, id. Clu. 9, 27: res nefarias, id. Mil. 23, 63: summum nefas suspicatus de uxore, Quint. 9, 2, 80.
Rarely with a personal object: ancillas meas, Plaut. As. 5, 2, 39: puellam, App. M. 10, p. 250, 18.
- (β) With obj.-clause (so most usually): suspitio est mihi, nunc vos suspicarier, Me idcirco haec promittere, etc., Plaut. Ps. 1, 5, 149: omnes ilico Me suspicentur, credo, habere aurum domi, id. Aul. 1, 2, 32: debere se suspicari, simulatā Caesarem amicitiā, etc., Caes. B. G. 1, 44: id consilium cum fugae causā initum suspicaretur, Hirt. B. G. 8, 16: venturos, Qui, etc., Ov. H. 10, 83.
- (γ) Absol.: fuge suspicari (sc. me), Hor. C. 2, 4, 22.
- II. Transf., in gen., to suspect, apprehend, surmise, suppose, believe, conjecture (class.; cf.: opinor, reor).
- (α) With acc.: di inmortales, spem insperatam date mihi, quam suspicor, Plaut. Men. 5, 9, 22 Brix: si quidem hic lenonis ejus’t vidulus, quem suspicor, id. Rud. 4, 4, 47: nisi me animus fallit, hic profecto’st anulus, quem ego suspicor, Ter. Heaut. 4, 1, 1: qui, quae vix conjectura, qualia sint, possumus suspicari, sic affirmat, ut, etc., Cic. Rep. 1, 10, 15: figuram divinam, id. N. D. 1, 11, 28: quiddam de L. Crasso, id. de Or. 3, 4, 15; cf.: aliquid de M. Popilii ingenio, id. Brut. 14, 56.
- (β) With rel.-clause: quare, quā sint illae dignitate, potes ex his suspicari, Cic. Inv. 2, 1, 2: ne suspicari quidem, quanta sit admirabilitas caelestium rerum, id. N. D. 2, 36, 90.
- (γ) With objectclause: navalis hostis ante adesse potest, quam quisquam venturum esse suspicari queat, Cic. Rep. 2, 3, 6: quas (magnitudines stellarum) esse numquam suspicati sumus, id. ib. 6, 16, 16: placiturum tibi esse librum meum suspicabar, id. Q. Fr. 2, 9, 1: valde suspicor fore, ut infringatur hominum improbitas, id. Fam. 1, 6, 1: suspicor ingenuas erubuisse genas, Ov. H. 19 (20), 6: ex loco tumuli suspicari, non esse monumentum, Quint. 7, 3, 34.
Absol.: ut suspicor, Plaut. Men. 5, 9, 22 Ritschl.
Note: Act. collat. form suspĭco, āre: ne suspices, Plaut. Cas. 2, 6, 42.
suspīrātĭo, ōnis, f. [suspiro], a fetching a deep breath, a sighing, sigh (post-Aug.): suspiratione sollicitudinem fateri, Quint. 11, 3, 158: inde illa nobilis M. Ciceronis suspiratio: O te felicem, M. Porci, etc., Plin. H. N. praef. § 9.
suspīrātus, ūs, m. [suspiro], a sighing, sigh (poet. and very rare); in plur.: suspiratibus haustis, * Ov. M. 14, 129 (but in Cic. Att. 1, 18, 3, the correct read. is suspiritu).
suspīrĭōsus, a, um, adj. [suspirium], breathing deeply or with difficulty, breathing short, asthmatic: mula, Col. 6, 38, 1: anhelatores et suspiriosi, Plin. 23, 7, 63, § 121; 20, 2, 5, § 9; 32, 8, 29, § 91; Cael. Aur. Acut. 2, 28, 148; Veg. Vet. 1, 11, 1.
suspīrĭtus, ūs, m. [suspiro], a breathing deeply or with difficulty, a deep breath, a sigh (rare but class.): enicat suspiritus, Plaut. Merc. 1, 2, 4 (14 Ritschl): quem nemo aspicere sine suspiritu posset, Cic. Att. 1, 18, 3 Orell. N. cr.: suspiritus et gemitus, Liv. 30, 15, 3: longos trahens suspiritus, App. M. 8, p. 207.
suspīrĭum, ii, n. [suspiro], a deep breath, a sighing, sigh.
- I. Lit. (class.): suspirium alte petere, Plaut. Cist. 1, 1, 58: traxit ex intimo ventre, id. Truc. 2, 7, 41: crebrum suspirium, Col. 6, 14, 2: si quis est in rerum naturā sine sollicitudine, sine suspirio, * Cic. Tusc. 4, 34, 72: idque ab exercitu cum suspirio videretur, Spart. Pers. 11.
Plur.: quos numquam pungunt suspiria, Prop. 3, 8 (4, 7), 27: repetere, Tib. 3, 6, 61: ducere, Ov. M. 1, 656: ducere ab imo Pectore, id. ib. 10, 402; 2, 125; 2, 774; 9, 537: cessant, Mart. 10, 13, 19.
Of animals, Mart. 1, 110, 9.
- B. As a disease, shortness of breath, asthma (post-Aug. and very rare): morbus, qui satis apte dici suspirium potest, Sen. Ep. 54, 1: suspirio laborare, Col. 7, 5 fin.; Veg. Vet. 1, 10 fin.; 1, 38, 4.
- II. Transf., in gen., a breathing, breath, respiration (in post-Aug. poetry): nec dat suspiria cursus Vulneris, Luc. 9, 928; 4, 328; Sil. 11, 221.
suspīro, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [subspiro].
- I. Neutr., to draw a deep breath, heave a sigh, to sigh (class.): occulte, Cic. Att. 2, 21, 2: familiariter, id. ib. 1, 13, 1: suspirat ab imis Pectoribus, Ov. M. 2, 655: dumque ibi suspirat, id. ib. 1, 707: suspirat sacerdos, Claud. Cons. Hon. 4, 572: flebile, id. in Eutr. 1, 269.
Poet.: puella in flavo hospite suspirans, sighing after, longing for, Cat. 64, 98: solā suspirat in illā, Ov. F. 1, 417; v. also infra, II.
Transf., of things: tellus atro exundante vapore Suspirans, breathing out, Sil. 12, 136: relicto brevi foramine, quo aestuantia vina suspirent, may exhale, evaporate, Pall. Oct. 14, 16: curae suspirantes, sighing, Enn. ap. Cic. Div. 1, 21, 42 (Trag. v. 60 Vahl.).
With ne and subj., Hor. C. 3, 2, 9.
- II. Act. (poet.).
- A. To breathe out, exhale: umentes nebulas (Anauros), Luc. 6, 370: inclusum pectore, Bacchum, Sil. 4, 779; 12, 136.
- B. To sigh for, long for: suspirat longo non visam tempore matrem, Juv. 11, 152: amores, Tib. 4, 5, 11: Chloen, Hor. C. 3, 7, 10: lucra, Prud. Cath. 2, 44.
- C. To sigh out, exclaim with a sigh: grandis suspirat arator, incassum manuum cecidisse labores, Lucr. 2, 1164.
With ne: matrona et adulta virgo Suspiret, eheu! ne, etc. ( = sollicita est, ne), Hor. C. 3, 2, 9.
suspĭtĭo, ōnis, f., v. suspicio init.
susque dēque, adv. [subs for subque, and de-que], both up and down, to express indifference: susque deque fero aut susque deque habeo (his enim omnibus modis dicitur) … significat autem susque deque ferre animo aequo esse, et quod accidit non magni pendere, atque interdum neglegere et contemnere: et propemodum id valet, quod dicitur Graece ἀδιαφορεῖν. Laberius in Compitalibus: nunc tu lentus es: nunc tu susque deque fers … M. Varro in Sisenna vel de historiā: quod si non horum omnium similia essent principia ac postprincipia, susque deque esset. Lucilius in tertio: verum haec ludus ibi susque omnia deque fuerunt: susque et deque fuere, inquam, etc., Gell. 16, 9, 1 sqq.; cf. Fest. p. 290 Müll.: quae neque sunt facta, neque ego in me admisi, arguit: atque id me susque deque esse habituram putat. Non edepol faciam: neque me perpetiar probri Falso insimulatam, that I shall bear it with indifference, Plaut. Am. 3, 2, 5: de Octavio susque deque, it is of no consequence, Cic. Att. 14, 6, 1.
sustentācŭlum, i, n. [sustento], a prop, stay, support.
- I. Lit. (post-Aug. and very rare): sustentaculum, columen, Tac. H. 2, 28.
- II. Transf., sustenance, nourishment: sustentaculum sumptuosum corporis, Aug. Mor. Eccl. Cath. 33.
sustentātĭo, ōnis, f. [sustento].
- I. A deferring, delay; forbearance (very rare).
- A. In gen.: habere aliquam moram et sustentationem, Cic. Inv. 2, 49, 146: quae sustentatio sui recte patientia nominatur, Lact. 6, 18, 32.
- B. In partic., in rhetoric, a figure of speech where the orator defers the mention of something, keeping the hearer in doubt, a suspension, Cels. ap. Quint. 9, 2, 22.
- II. Sustenance, maintenance: mulieris, Dig. 2, 3, 22 med.
sustentātus, ūs, m. [sustento], a holding up or upright, a sustaining, support (postclass.): levia sustentatui, gravia demersui, App. Mag. p. 287, 34: cujus ille sustentatu, Aus. Per. 5.
sustento, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [sustineo], to hold up or upriqht, to uphold, support, prop, sustain (syn. sustineo).
- I. Lit. (only poet. and in post-Aug. prose): multos per annos Sustentata ruet moles et machina mundi, Lucr. 5, 96: Hercule quondam Sustentante polum, Claud. Laud. Stil. 2, 143: Alcanor fratrem ruentem Sustentat dextrā, Verg. A. 10, 339: in Tiberim abjectum, Plin. 8, 40, 61, § 145: naufraga sustentant … vela (i. e. navem) Lacones, Claud. B. Gild. 222; cf.: aegre seque et arma sustentans, Curt. 8, 4, 15.
- B. To bear, wear: catenas, Vop. Aur. 34.
- II. Trop., to keep up, uphold, sustain, maintain, support, bear, uplift, preserve (class. and freq.).
- A. In gen.: exsanguem jam et jacentem (civitatem), Cic. Rep. 2, 1, 2; cf.: rem publicam, id. Mur. 2, 3: imbecillitatem valetudinis tuae sustenta et tuere, id. Fam. 7, 1, 5: valetudo sustentatur notitiā sui corporis, id. Off. 2, 24, 86; Vell. 2, 114, 1: Terentiam, unam omnium aerumnosissimam, sustentes tuis officiis, Cic. Att. 3, 23, 5: tu velim tete tuā virtute sustentes, id. Fam. 6, 4, 5: me una consolatio sustentat, quod, etc., id. Mil. 36, 100: per omnis difficultates animo me sustentavi, Quint. 12, prooem. § 1: litteris sustentor et recreor, Cic. Att. 4, 10, 1; cf.: praeclarā conscientiā sustentor, cum cogito, etc., id. ib. 10, 4, 5: Pompeius intellegit, C. Catonem a Crasso sustentari, id. Q. Fr. 2, 3, 4: jurisconsultus, non suo artificio sed alieno sustentatus, id. de Or. 1, 56, 239: amicos suos fide, id. Rab. Post. 2, 4: si qua spes reliqua est, quae fortium civium mentes cogitationesque sustentet, id. Fl. 2, 3: spes inopiam sustentabat, Caes. B. C. 3, 49: res publica magnis meis laboribus sustentata, Cic. Mur. 2, 3: Venus Trojanas sustentat opes, Verg. A. 10, 609: multa virum meritis sustentat fama tropaeis, upholds, id. ib. 11, 224: Arminius manu, voce, vulnere sustentabat pugnam, kept up, maintained, Tac. A. 2, 17: aciem, id. ib. 1, 65 fin.; id. H. 2, 15.
- B. In partic.
- 1. To support, sustain, maintain, preserve by food, money, or other means: familiam, Ter. Ad. 3, 4, 36: cum esset silvestris beluae sustentatus uberibus, Cic. Rep. 2, 2, 4: idem (aër) spiritu ductus alit et sustentat animantis, id. N. D. 2, 39, 101: qui se subsidiis patrimonii aut amicorum liberalitate sustentant, id. Prov. Cons. 5, 12: eo (frumento) sustentata est plebs, Liv. 2, 34, 5: sustentans fovensque, Plin. Ep. 9, 30, 3: saucios largitione et curā, Tac. A. 4, 63 fin.: animus nullā re egens aletur et sustentabitur isdem rebus, quibus astra sustentantur et aluntur, Cic. Tusc. 1, 19, 43; cf.: furtim rapta sustentat pectora terra, refreshes, Stat. Th. 6, 875: parsimoniam patrum suis sumptibus, Cic. Cael. 16, 38: tenuitatem alicujus, id. Fam. 16, 21, 4: egestatem et luxuriem domestico lenocinio sustentavit, id. Red. Sen. 5, 11: Glycera venditando coronas sustentaverat paupertatem, Plin. 35, 11, 40, § 125; cf.: ut milites pecore ex longinquioribus vicis adacto extremam famem sustentarent, Caes. B.G. 7, 17.
Mid.: mutando sordidas merces sustentabatur, supported himself, got a living, Tac. A. 4, 13; for which in the act. form: Ge. Valuistin’ bene? Pa. Sustentavi sedulo, I have taken good care of myself, have kept myself in good case, Plaut. Stich. 4, 2, 8; cf. impers. pass.: Ge. Valuistin’ usque? Ep. Sustentatum’st sedulo, id. ib. 3, 2, 14.
- 2. To keep in check, hold back, restrain: milites, paulisper ab rege sustentati, paucis amissis profugi discedunt, Sall. J. 56, 6; cf. aciem, Auct. B. Afr. 82: aquas, Auct. Cons. Liv. 221.
- 3. To bear, hold out, endure, suffer (rare but class.; syn.: fero, patior): miserias plurimas, Plaut. Capt. 5, 1, 3: moerorem doloremque, Cic. Pis. 36, 89.
Absol. (sc. morbum), Suet. Tib. 72: procellas invidiae, Claud. in Eutr. 1, 265: aegre is dies sustentatur, Caes. B. G. 5, 39: quorum auxiliis atque opibus, si qua bella inciderint, sustentare consuerint, id. ib. 2, 14 fin.
Impers. pass.: aegre eo die sustentatum est, a defence was made, Caes. B. G. 2, 6: hostem, Tac. A. 15, 10 fin.: bellum, Vell. 2, 104, 2: impetus legionum, Auct. B. Hisp. 17, 3.
Absol.: nec, nisi in tempore subventum foret, ultra sustentaturi fuerint, Liv. 34, 18, 2.
- 4. To put off, defer, delay (Ciceron.; syn. prolato): rem, dum, etc., Cic. Fam. 13, 64, 1: aedificationem ad tuum adventum, id. Q. Fr. 2, 7: id (malum) opprimi sustentando ac prolatando nullo pacto potest … celeriter vobis vindicandum est, id. Cat. 4, 3, 6; cf. Ov. R. Am. 405.
sustĭnentĭa, ae,f. [sustineo], an endurance: malorum, Lact. Epit. 34, 7: spei, Vulg. 1 Thess. 1, 3.
Absol., patience, endurance, Vulg. Ecclus. 2, 16.
sustĭnĕo, tĭnŭi, tentum, 2, v. a. [subs for sub, and teneo], to hold up, hold upright, uphold, to bear up, keep up, support, sustain (syn. fulcio).
- I. Lit.
- A. In gen.: onus alicui, Plaut. As. 3, 3, 68: quantum hominum terra sustinet, id. Poen. prol. 90; id. Men. 1, 1, 13: cum Milo umeris sustineret bovem vivum, Cic. Sen. 10, 33: arma membraque, Liv. 23, 45, 3; Curt. 6, 1, 11; 7, 5, 8: infirmos baculo artus, to support, Ov. M. 6, 27: furcis spectacula, Liv. 1, 35, 9: ingenuā speculum manu, Ov. A. A. 2, 216: fornice exstructo, quo pons sustinebatur, Auct. B. Alex. 19, 4: manibus clipeos et hastam Et galeam, Ov. H. 3, 119: vix populum tellus sustinet illa suum, id. ib. 15 (16), 182: lapis albus Pocula cum cyatho duo sustinet, Hor. S. 1, 6, 117: vas ad sustinenda opsonia, Plin. 33, 11, 49, § 140: aër volatus alitum sustinet, Cic. N. D. 2, 39, 101: lacus omnia illata pondera sustinens, bearing on its surface, Plin. 6, 27, 31, § 127: ecce populus Romanus universus veluti duobus navigiis inpositus binis cardinibus sustinetur, id. 36, 15, 24, § 119: domum pluribus adminiculis fulcit ac sustinet, Plin. Ep. 4, 21, 3: se, to support one’s self, hold one’s self up, stand, etc., Caes. B. G. 2, 25; so, se a lapsu, Liv. 21, 35: se alis, Ov. M. 4, 411.
- B. In partic., to hold or keep back, to keep in, stay, check, restrain, control, etc. (syn.: refreno, supprimo, moror): currum equosque, Lucil. ap. Cic. Att. 13, 21, 3: currum, id. Lael. 17, 63 (v. infra, II. B. 3.): equos, Caes. B. G. 4, 33: remos, Cic. Att. 13, 21, 3: manum, Ov. F. 5, 302: sustinet a jugulo dextram, Verg. A. 11, 750: a jugulo nitentem sustinet hastam, Stat. Th. 2, 648: flumina Threiciā lyrā, Prop. 3, 2, 2 (4, 1, 42): nunc agendo, nunc sustinendo agmen, Liv. 25, 36, 1: aliud simile miraculum eos sustinuit, id. 5, 39, 2: signa, id. 31, 24, 8: gradum, Ov. F. 6, 398: perterritum exercitum, Caes. B. C. 1, 71: se, Cic. Tusc. 4, 18, 41; Val. Fl. 3, 100: se ab omni assensu, i. e. to refrain, Cic. Ac. 2, 15, 48: se a respondendo, id. ib. 2, 32, 104.
Poet.: celeres vias, i. e. to halt, Sen. Hippol. 794.
- II. Trop.
- A. In gen., to uphold, sustain, maintain, preserve: dignitatem et decus civitatis, Cic. Off. 1, 34, 124: causam rei publicae, id. Fam. 9, 8, 2; cf.: causam publicam, id. Div. in Caecil. 8, 27: exspectationem, id. Off. 3, 2, 6: tris personas unus sustineo, characters, id. de Or. 2, 24, 102: personam magistri, to personate, Suet. Gram. 24: quid muneris in rem publicam fungi ac sustinere velitis, Cic. Verr. 2, 3, 86, § 199: historiam veterem atque antiquam haec mea senectus sustinet, Plaut. Trin. 2, 2, 100: vitam, Maecen. ap. Sen. Ep. 101, 11.
Poet.: (arbor) ingentem sustinet umbram, Verg. G. 2, 297.
- B. In partic.
- 1. To sustain, support, maintain, by food, money, or other means: hac (sc. re frumentariā) alimur et sustinemur, Cic. Verr. 2, 3, 5, § 11: veterem amicum suum labentem excepit, fulsit et sustinuit re, fortunā, fide, id. Rab. Post. 16, 43: qui ager non amplius hominum quinque milia potest sustinere, id. Att. 2, 16, 1: alicujus munificentiā sustineri, Liv. 39, 9, 6: hinc patriam parvosque nepotes Sustinet, Verg. G. 2, 515: necessitates aliorum, Liv. 6, 15, 9: plebem, id. 3, 65, 6: penuriam temporum, Col. 9, 14, 17.
- 2. To bear, undergo, endure; to hold out against, withstand (so most freq.; syn.: fero, tolero, patior): mala ferre sustinereque, Cic. Tusc. 5, 6, 16: non tu scis, quantum malarum rerum sustineam, Plaut. Merc. 2, 4, 8: innocens suspitionem hanc sustinet causā meā, id. Bacch. 3, 3, 32: labores, Cic. Rep. 1, 3: aestatem, Hirt. B. G. 8, 39, 3: dolorem pedum, Plin. Ep. 1, 12, 5: dolores, id. ib. 1, 12, 8: certamen, Liv. 33, 36, 12: vim hostium, Nep. Hann. 11, 4: periculum, Dig. 18, 6, 1: o dii, quis hujus potentiam poterit sustinere? Cic. Phil. 7, 6, 17: alicujus imperia, Caes. B. G. 1, 31: vulnera, id. ib. 1, 45: Philo ea sustinere vix poterat, quae contra Academicorum pertinaciam dicebantur, Cic. Ac. 2, 6, 18; Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 10, 2: Peloponnesum, Cic. Att. 10, 12, 7: eos (rogantes), Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, 3; Liv. 31, 13: senatus querentes eos non sustinuit, id. 31, 13, 4: justa petentem deam, Ov. M. 14, 788: ferrum ignemque Jovemque, id. ib. 13, 385 et saep.
Absol.: expectes et sustineas necesse est, Mart. 9, 3, 13: neque jam sustineri poterat, Caes. B. G. 2, 6; cf. Cic. Fam. 12, 6, 4; Liv. 29, 6, 17.
- (β) With obj.-clause (mostly with a negative: non sustinet, he cannot bear, cannot endure; he does not take upon himself, does not venture): non sustineo esse conscius mihi dissimulati judicii mei, Quint. 3, 6, 64: non impositos supremis ignibus artus Sustinuit spectare parens, Ov. M. 13, 584; so negatively, id. ib. 1, 530; 6, 367; 6, 606; 9, 439; 10, 47; id. F. 4, 850; Vell. 2, 86, 2.
In a negative interrog.: sustinebant tales viri, se tot senatoribus, etc. … non credidisse? tantae populi Romani voluntati restitisse? Sustineant. Reperiemus, etc., Cic. Verr. 2, 1, 4, § 10: hoc quidem quis hominum sustineat petulans esse ad alterius arbitrium? Quint. 12, 9, 10; 3, 6, 64: deserere officii sui partes, Plin. Ep. 9, 13, 16; 9, 13, 6: Parmenionem rursus castigare non sustinebat, Curt. 4, 13, 8; 6, 1, 15: nec solus bibere sustineo, id. 7, 5, 12; 7, 6, 15; 8, 5, 7; Vell. 2, 86, 2; Suet. Caes. 75.
Affirmatively: quem in vinculis habituri erant, sustinuere venerari, Curt. 5, 10, 13: colloqui cum eo, quem damnaverat, sustinuit, id. 6, 8, 16; 7, 5, 38; 10, 5, 25: quae se praeferre Dianae Sustinuit, took upon herself, presumed, Ov. M. 11, 322; so, sustinet ire illuc, id. ib. 4, 447; 6, 563; id. H. 5, 32; Phaedr. 4, 16, 8: aliquem videre, Auct. Cons. Liv. 135: si quis aquam … haurire sustineat, Plin. 30, 7, 20, § 64: mentiri, Petr. 116.
- 3. (Acc. to I. B.) To hold in, stop, stay, check, restrain; to keep back, put off, defer, delay: est igitur prudentis sustinere ut currum sic impetum benevolentiae, Cic. Lael. 17, 63; so, impetum hostis, Caes. B. G. 1, 24; 1, 26; 2, 11; 3, 2 et saep.: subitas hostium incursiones, Hirt. B. G. 8, 11; cf.: Curio praemittit equites, qui primum impetum sustineant ac morentur, Caes. B. C. 2, 26: bellum consilio, Liv. 3, 60, 1: assensus lubricos, Cic. Ac. 2, 34, 108: sustinenda solutio est nominis Caerelliani, id. Att. 12, 51, 3: oppugnationem ad noctem, Caes. B. G. 5, 37, 6: rem in noctem, Liv. 5, 35, 7: iram, id. 2, 19, 4.
sustollo, ĕre, v.a. [subs for sub (v. sub, III.), and tollo], to lift or take up, to raise up, raise (ante- and post-class.; cf.: erigo, effero).
- I. In gen.: amiculum, Plaut. Cist. 1, 1, 117; id. Poen. 1, 2, 136: Graecae sunt hae columnae, sustolli solent, i. e. to be set upon a high pedestal, id. ib. 5, 3, 49: torvos ad aethera vultus, Ov. M. 13, 542: (navem) levi sustollit machina nisu, Lucr. 4, 906: vela, Cat. 64, 210; 64, 235: papulas alte, Ser. Samm. 38, 716.
- II. In partic.
- * A. To build, erect: novum opus in quālibet civitate, Cod. Th. 15, 1, 28.
- B. To take away, remove, destroy: erilem filiam, Plaut. Cist. 2, 3, 8: has aedes totas, id. Mil. 2, 3, 39: sustolli ab his locis, Arn. 2, 60.
sustŭli, v. suffero and tollo.
susum, v. sursum.
sŭsurrāmen, ĭnis, n. [1. susurro], a muttering, murmuring (post-class.): magicum, App. M. 1, p. 103, 23; Mart. Cap. 7, § 726.
sŭsurrātim, adv. [1. susurro], in a low voice, softly (late Lat.): decenter arrisit, Mart. Cap. 6, § 705.
sŭsurrātĭo, ōnis, f. [1. susurro], a whispering, Ambros. Laps. Virg. Cons. 6, 25; plur.: crebrae, Cassiod. Var. 9, 18 init.; Vulg. 2 Cor. 12, 20.
sŭsurrātor, ōris, m. [1. susurro], a mutterer, whisperer, tale-bearer, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1, 4; Vulg. Ecclus, 5, 17.
sŭsurrātrix, īcis, f. [susurrator], a whisperer (late Lat.), Petr. Chrysolog. Serm. 118.
1. sŭsurro, āre, v. n. and a. [1. susurrus; root sur], to make a low, continued sound, to hum, buzz, murmur; to mutter, whisper (poet. and in post-class. prose).
- I. Neutr.: susurrant (apes), Verg. G. 4, 260: aura susurrantis venti, id. Cul. 154: aut ego cum carā de te nutrice susurro, Ov. H. 19, 19: fama susurrat, id. ib. 21, 233: lympha susurrans, Verg. Cul. 104: susurravit obscurior fama, Amm. 26, 6, 2: leve Mincius susurret, Claud.Nupt.Hon. et Mar. Fesc. 2, 11.
- II. Act.: cantica qui Nili, qui Gaditana susurrat, Mart. 3, 63, 5: versum Persii, Lampr. Alex. Sev. 44 fin.: te (silvestris platanus), Nemes. Ecl. 1, 72: susurrans quaedam, Amm. 25, 8, 18: pars, quid velit, aure susurrat, Ov. M. 3, 643.
Impers. pass.: jam susurrari audio, Civem Atticam esse hanc, Ter. And. 4, 4, 40.
2. sŭsurro, ōnis, m. [1. susurro], a mutterer, whisperer, tale-bearer (post-class.): aures mariti susurronum faece completae, Sid. Ep. 5, 7 fin.; Vulg. Lev. 19, 16; Hier. Ep. 11, 1.
1. sŭsurrus, i (collat. form of the abl. sing. susurru, App. Flor. p. 357, 39), m. [redupl. from root sur, sar, to speak, Fest. p. 322 Müll.; cf. absurdus], a low, gentle noise, a humming, murmuring, a muttering, whispering, etc. (class.): aquam ferentis mulierculae, Cic. Tusc. 5, 36, 103: palam age: nolo murmur ullum, neque susurrum fieri, Plaut. Rud. 5, 3, 48: (saepes) levi somnum suadebit inire susurro (apum), Verg E. 1, 56: tacito mala vota susurro Concipiunt, i. e. in a low, muttered prayer, Luc. 5, 104: rauco susurro, Calp. Ecl. 1, 3: tenui jugulos aperire susurro, Juv. 4, 110.
In plur.: blandos audire susurros, Prop. 1, 11, 13; Hor. C. 1, 9, 19; id. S. 2, 8, 78; Pers. 2, 6; Plin. Pan. 62 fin.
Personified: Susurri, Whispers, the attendants of Fame, Ov. M. 12, 61.
* 2. sŭsurrus, a, um, adj. [1. susurrus], muttering, whispering: lingua, Ov. M. 7, 825.