Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

succensĕo and suscensĕo, sŭi, sum, 2, v. n. [succensus, from succendo], to be inflamed with anger, to be angry, irritated, enraged (class.; syn.: irascor, indignor).

        1. (α) With dat.: hominibus irasci et succensere, Cic. Rosc. Com. 16, 46: neque illi sum iratus neque quicquam succenseo, Plaut. Most. 5, 2, 41: id tibi suscensui, Quia, etc., id. Pers. 3, 3, 26: nil succenseo Nec tibi nec huic, Ter. Heaut. 5, 2, 23: ne tu illi succenseas, ne tibi illum succensere aliquid suspicere, Cic. Deiot. 13, 35: nec vero iishabeo quod suscenseam, id. Tusc. 1, 41, 99: nisi Atheniensibus succensuissem, id. de Or. 3, 20, 75: quis mihi jure succenseat? id. Arch. 6, 13: non esse aut ipsi aut militibus succensendum, Caes. B. C. 1, 84.
        2. (β) Absol., Plaut. Merc. 5, 3, 4: nihil fecit quod succenseas, Ter. Phorm. 2, 1, 33: quae si sic sua habituram dicat, quis tandem succenseat? Liv. 7, 13: aliud succensendi tempus erit, id. 22, 29: C. Caesar succensens propter curam verrendis viis non adhibitam, Suet. Vesp. 5; Aug. Civ. Dei, 3, 17.
        3. * (γ) Part. fut. pass.: peccata hominum non succensenda sunt, Gell. 6, 2, 5.

sursum (collat. form sursus, Lucr. 2, 188: susum, Cato, R. R. 157, 15; Aug. Tract. 8, Ep. 1, Joan. 2; Tract. 10, 5; Lact. Mort. Pers. 19, 4: SVRVORSVM, Inscr. Grut. 204), adv. [contr. from sub-vorsum], from below, i. e. up, upwards, on high (opp. deorsum; class. and very freq.).

  1. I. Denoting motion: cum ex alto puteo sursum ad summum escenderis, Plaut. Mil. 4, 4, 14: ascendere in tectum, id. Am. 3, 4, 25: illuc, id. ib. 3, 4, 17: quid nunc supina sursum in caelum conspicis? id. Cist. 2, 3, 78: subducere susum animam, Cato, R. R. 157, 15; cf. infra, II.: flammae expressae sursum (opp. deorsum ferri), Lucr. 2, 204: adspicit nil sursum, Mart. 1, 97, 11: sursum ac deorsum diducere, Tubero ap. Gell. 7 (6), 4, 3; Quint. 11, 3, 105.
        1. b. Pleon. joined with versus (versum, vorsum), Plaut. Capt. 3, 4, 123: vineam sursum vorsum semper ducito, Cato, R. R. 33, 1; 32, 1: sursus enim vorsus gignuntur et augmina sumunt: Et sursum nitidae fruges arbustaque crescunt, Lucr. 2, 189: cum gradatim sursum versus reditur, Cic. Or. 39, 135; so, sursum versus, id. Part. Or. 7, 24; Lact. 3, 24, 1; Gell. 2, 1, 2; Varr. R. R. 1, 32 fin.
        2. c. Sursum deorsum, up and down, to and fro: sursum deorsum ultro citroque commeantibus, Cic. N. D. 2, 33, 84: ne sursum deorsum cursites, Ter. Eun. 2, 2, 47.
          Prov.: omnia ista sursum deorsum fortuna versavit, topsy-turvy, Sen. Ep. 44, 4; cf.: quod sursum est, deorsum faciunt, i. e. they turn every thing upside down, Petr. 65 fin.
  2. II. Denoting situation or locality, high up, above (very rare): qui colunt deorsum, magis aestate laborant; qui sursum, magis hiemenec non sursum quam deorsum tardius seruntur ac metuntur, Varr. R. R. 1, 6, 3: praeterito hac rectā plateā sursum, Ter. Ad. 4, 2, 35: nares, quod omnis odor ad supera fertur, recte sursum sunt, Cic. N. D. 2, 56, 141.

sūs, sŭis (nom. suis, Prud. adv. Symm. 2, 813; gen. sueris, Plaut. ap. Fest. s. v. spectile, p. 330 Müll.; cf. Varr. L. L. 5, § 110 ib.; dat. plur. subus, Lucr. 5, 969; 6, 974; 6, 977; Plin. 29, 4, 23, § 75: suibus, Varr. R. R. 2, 1, 5), comm. [Gr. ὗς; O. H. Germ. sū; Engl. sow, swine].

  1. I. A swine, hog, pig, boar, sow, Varr. R. R. 2, 1, 5: ferus et fera, id. ib. 8, 78; Cic. N. D. 2, 64, 160; id. Div. 1, 13, 23; 1, 17, 31; Ov. F. 4, 414; Hor. Ep. 1, 2, 26; 2, 2, 75 al.
    Prov.: sus Minervam (sc. docet) in proverbio est, ubi quis id docet alterum, cujus ipse inscius est, Fest. p. 310 Müll.: etsi non sus Minervam, ut aiunt, tamen inepte, quisquis Minervam docet, Cic. Ac. 1, 5, 18: etsi sus Minervam, id. Fam. 9, 18, 3: docebo sus, ut aiunt, oratorem eum, quem, etc., id. de Or. 2, 57, 233; cf.: sus artium repertricem (docet), Hier. Ep. 46, 1.
  2. II. A kind of fish, Ov. Hal. 132.

Sūsa, ōrum, n., = Σοῦσα, τά, the ancient capital of Persia, now prob. Soos, Plin. 6, 27, 31, § 133; Prop. 2, 13 (3, 4), 1; Curt. 5, 1, 7.
Hence,

  1. A. Sūsĭānē, ēs, f., the province of Susiana or Susiane, in which Susa was situated, now Khuzistan, Plin. 6, 27, 31, § 133.
  2. B. Sūsĭāni, ōrum, m., the inhabitants of Susa or of Susiana, Plin. 6, 27, 31, § 133; Curt. 5, 3, 3.
  3. C. Sūsis, ĭdis, adj. f., of or belonging to Susa, Susian, Persian: ora, Sid. poët. Ep. 7, 17: aula, id. ib. 8, 9.

suscensĕo, v. succenseo.

susceptĭo, ōnis, f. [suscipio],

  1. I. a taking in hand, undertaking (good prose): quae proficiscuntur a virtute, susceptione primā, non perfectione, recta sunt judicanda, Cic. Fin. 3, 9, 32: laborum dolorumque, id. Ac. 1, 6, 23: causae, id. Mur. 1, 2: rerum istarum, Gell. 9, 3, 5.
  2. II. An acceptance: fidelium, Ambros. in Luc. 6, 6.

* suscepto, āvi, 1, v. freq. a. [suscipio], to undertake, App. M. 2, p. 128, 22.

susceptor, ōris, m. [suscipio] (post-class.).

  1. I. One who undertakes any thing, an undertaker, contractor (syn.: conductor, redemptor): susceptores sollicitare, Just. 8, 3, 8: nemo militantium fiat susceptor defensorve causarum, Cod. Th. 2, 12, 6.
  2. II. A receiver, collector of taxes, etc., Cod. Th. 12, tit. 6; Cod. Just. 10, tit. 70; Amm. 17, 10, 4.
  3. III. One who takes into his house or harbors thieves, gamesters, etc., a receiver, gaming-house keeper, Dig. 11, 5, 1; Paul. Sent. 5, 3, 3.
  4. IV. A guardian, protector, Vulg. Psa. 3, 4; 41, 10; 90, 2 al.

susceptum, i, n., v. suscipio fin.

susceptus, a, um, Part. of suscipio.

suscĭpĭo (sometimes succĭpĭo; cf. Serv. Verg. A. 1, 175 and 144; Vel. Long. p. 2226 P.), cēpi, ceptum, 3, v. a. [sus, a contraction of subs, for sub; v. sub fin., and capio], qs. to take hold of in order to support, i. e. to take or catch up, to take upon one.

  1. I. To support, hold up, sustain.
    1. A. Lit.: quid loquar lapideas moles, quibus porticus suscipimus, Sen. Ep. 90, 26: theatrum fulturis ab substructionibus, Plin. Ep. 10, 38, 2: latera puteorum structurā, Pall. Aug. 9, 2: labentem domum, Sen. Ben. 6, 15, 5: balnea suscepta crepidine, supported, resting on, etc., Stat. S. 1, 3, 43: habenas, Sen. Troad. 728.
    2. B. Trop.
      1. 1. To support, defend: famam defuncti pudoremque, Plin. Ep. 2, 4, 2: qui temere nocentis reos susciperet, Quint. 11, 1, 74: cum periculo suscepti litigatoris, id. 2, 12, 4.
      2. 2. To take upon one, undertake, assume, begin, incur, enter upon (esp. when done voluntarily and as a favor; recipio, when done as a duty or under an obligation).
          1. (α) Of actions, obligations, etc. (class. and freq.): aut inimicitias aut laborem aut sumptus suscipere nolunt, Cic. Off. 1, 9, 28: inimicitias, Ter. Hec. 2, 1, 34; Nep. Pelop. 1, 3; cf. Cic. Lael. 21, 77: personā susceptā viri boni, id. Clu. 36, 101: honestam rem actionemve, id. Lael. 13, 47: bellum, id. Leg. 2, 14, 34; id. Rep. 3, 23, 35; id. Off. 1, 11, 35; Caes. B. G. 1, 16; 7, 37 al.: rei publicae partem, Cic. Rep. 1, 6, 10; id. Mil. 15, 40: causam populi, id. Rep. 4, 8, 27: patrocinium improbitatis, etc., id. ib. 3, 5, 8; id. de Or. 3, 17, 63: negotium, id. Cat. 3, 2, 5: iter Asiaticum, id. Att. 4, 15, 2: omnia alter pro altero suscipiet, id. Lael. 22, 82: aes alienum amicorum, id. Off. 2, 16, 56: cum inaudita ac nefaria sacra susceperis, id. Vatin. 6, 14: porcam praecidaneam, Varr. ap. Non. 163, 21: pulvinar, Liv. 5, 52, 6: prodigia (with curare), id. 1, 20: votum, Plaut. Am. 1, 1, 75; Liv. 27, 45, 8; Ov. F. 6, 246: disputationem de re publicā, Cic. Rep. 1, 7, 12; cf. id. Off. 1, 2, 7: nec enim hoc suscepi, ut, etc., tamquam magister persequerer omnia, id. Rep. 1, 24, 38: permagnum quiddam, id. de Or. 1, 22, 103: quae si suscipiamus, undertake to prove, id. Div. 2, 40, 84; so with obj.-clause: qui suscipiant, posse animum manere corpore vacantem, etc., id. Tusc. 1, 32, 78.
            Rarely with dat. of reflex. pron.: legationem ad civitates sibi, Caes. B. G. 1, 3; cf.: tantum sibi auctoritatis in re publicā suscepit, ut, etc., Cic. Verr. 2, 5, 58, § 152: mihi auctoritatem patriam severitatemque suscipio, id. Cael. 16, 37.
          2. (β) Of feelings, experiences, etc., to undergo, submit to, bear, accept: morbos durumque dolorem, Lucr. 3, 460; so, dolorem, Cic. Tusc. 1, 46, 111: dolorem gemitumque, id. Vatin. 8, 19: invidiam atque offensionem apud populos, id. Verr. 2, 2, 55, § 137: odium, id. Att. 6, 1, 25: molestiam, id. Caecin. 6, 17.
            With in and acc.: miserius qui suscipit in se scelus quam si qui alterius facinus subire cogitur, i. e. wilfully incurs guilt, Cic. Phil. 11, 4, 9; cf.: si esset inventus, qui in se suscipere istius culpam crimenque cuperet, id. Verr. 2, 4, 42, § 91: negotiatoribus Claudius certa lucra proposuit, suscepto in se damno, si cui, etc., Suet. Claud. 18.
  2. II. To take, catch, take up, receive.
    1. A. In gen. (so only poet. and in post-Aug. prose): sol aeternam suscepit lampada mundi, to catch up, Lucr. 5, 402: dominam ruentem, Verg. A. 11, 806: suscipiunt famulae, id. ib. 4, 391: cruorem pateris, id. ib. 6, 249; cf.: cava suscepto flumine palma sat est, Prop. 4 (5), 9, 36 (al. succepto): ignem foliis, Verg. A. 1, 175.
    2. B. In partic.
      1. 1. To take up a new-born child from the ground; hence, to acknowledge, recognize, bring up as one’s own (class.; cf. tollo): simul atque editi in lucem et suscepti sumus, Cic. Tusc. 3, 1, 2: puerum, Ter. And. 2, 3, 27: haec ad te die natali meo scripsi, quo utinam susceptus non essem! Cic. Att. 11, 9, 3.
        1. b. In gen., to get, beget, or bear children: filia, quam ex te suscepi, Plaut. Ep. 4, 1, 34: filiam ex uxore, Ter. Phorm. 5, 7 (8), 50: liberos ex libertini filiā, Cic. Phil. 3, 6, 17; cf. Ter. Phorm. 5, 7 (8), 74: inde filiam, id. ib. 5, 8 (9), 18: susceperas liberos non solum tibi, sed etiam patriae, Cic. Verr. 2, 3, 69, § 161: si qua mihi de te suscepta fuisset Ante fugam suboles, Verg. A. 4, 327; Vulg. Judic. 11, 2.
      2. 2. To take, receive, as a citizen, under one’s protection, as a pupil, etc. (rare but class.): Cato cum esset Tusculi natus, in populi Romani civitatem susceptus est, Cic. Leg. 2, 2, 5: suscipe me totum, Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 9, 1: suscepi candidatum, Plin. Ep. 6, 6, 9: susceptos a se discipulos, Quint. 2, 5, 1; 11, 1, 55: pancratiasten docendum, id. 2, 8, 13: aliquos erudiendos, id. 2, 8, 1.
      3. 3. To receive, get: pecuniam, Dig. 22, 3, 25: pretio, quod dominus suscepit, App. M. 8, p. 213, 20.
    3. C. Trop.: suscepit vita hominum consuetudoque communis, ut, etc., has allowed, admitted, Cic. N. D. 2, 24, 62.
      1. 2. To take up, resume, continue a speech, answer: suscipit Stolo: Tu, inquit, invides, etc., Varr. R. R. 1, 2, 24; cf.: ad quodsermonem suscipit Polus, Quint. 2, 15, 28; Verg. A. 6, 723; App. M. 4, p. 150, 8; 9, p. 227, 12.
        Hence, P. a. as subst.: susceptum, i, n., an undertaking: susceptaque magna labore Crescere difficili, Ov. M. 11, 200.

* suscĭtābŭlum, i, n. [suscito], a stimulant, incitement: vocis, Varr. ap. Non. 176, 31.

suscĭtātĭo, ōnis, f. [suscito], an awakening, resuscitation from death (eccl. Lat.), Tert. Carn. Chr. 23; Ambros. de Bono Mort. 4, 15.

suscĭtātor, ōris, m. [suscito], an awakener, resuscitator (late Lat.).

  1. I. Lit., Tert. adv. Prax. 28 fin.
  2. II. Trop.: litterarum quodammodo jam sepultarum, Sid. Ep. 8, 2.

suscĭto, āvi, ātum, 1, v. a. [sub-cito], to lift up, raise, elevate (syn.: erigo, elevo).

  1. I. In gen. (only poet.): terga (i. e. humum), to throw up, cast up, Verg. G. 1, 97: undas (Nilus), Luc. 10, 225: aura lintea Suscitat, swells, fills, Ov. H. 5, 54: aures, to erect, prick up, Val. Fl. 2, 125: vulturium a cano capite, to scare away, Cat. 68, 124: pulverem pede, Val. Max. 9, 3, ext. 3.
  2. II. In partic.
    1. A. To build, erect (ante- and postclass.): delubra deum, Lucr. 5, 1166: basilicas et forum in tantam altitudinem, ut, etc., Eum. Pan. ad Const. 22 med.
    2. B. Of persons sleeping, at rest, or quiet; of things at rest, etc., to stir up, rouse up, arouse, awaken; to set in motion, encourage, incite (the predom. signif. of the word; syn. expergefacio): aliquem e somno, Cic. Tusc. 4, 19, 44: aliquem e molli quiete, Cat. 80, 4: quae me somno suscitet, Plaut. Mil. 3, 1, 96: hic deposuit caput et dormit: suscita, id. Most. 2, 1, 35: se ad suom officium, id. Rud. 4, 2, 17: in arma viros, Verg. A. 9, 463; 2, 618: te ab tuis subselliis contra te testem suscitabo, Cic. Rosc. Com. 13, 37: tacentem musam, Hor. C. 2, 10, 19: oscinem corvum prece suscitabo Solis ab ortu, will invoke, id. ib. 3, 27, 11: ut te (aegrotum) Suscitet, would restore, revive, id. S. 1, 1, 83: mortuos, to awaken, resuscitate, Aug. Serm. Verb. Dom. 44, 2; 44, 1; 44, 3 sq.: Cupido Suscitat affixam maestis Aeetida curis, Val. Fl. 8, 233: Vesbius attonitas acer cum suscitat urbes, startles, id. 3, 209: si te suscitat Oceanus, Mart. 6, 9, 2: quā te suscitat, id. 3, 95, 10; 5, 36, 5: suscitatus, raised from the dead, Aug. Serm. Verb. Dom. 44.
        1. b. Of things concr. or abstr.: cinerem et sopitos suscitat ignes, stirs up, rekindles, Verg. A. 5, 743: ignes hesternos, Ov. M. 8, 642; cf.: exstinctos ignes (i. e. amoris), id. A. A. 3, 597: crepitum, to raise, excite, Prop. 2, 4, 14: clamores, Phaedr. 5, 5, 28: fictas sententias, to bring forth, produce, invent, Enn. ap. Cic. Div. 1, 40, 88 (Trag. v. 447 Vahl.): bellum civile, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 3: vim suscitat ira, Verg. A. 5, 454: saevam caedem, id. ib. 12, 498: sensus tuos, Sen. Agam. 789: ne sopitam memoriam malorum oratio mea suscitet, Nazar. Pan. ad Const. 8: ensis ad tympana, Claud. in Eutr. 2, 281.

Sūsĭānē, ēs, v. Susa, A.

Sūsĭāni, ōrum, v. Susa, B.

sūsĭnātus, a, um, adj. [susinus], of or made from lilies: oleum, Marc. Emp. 7 fin.

sūsĭnus, a, um, adj., = σούσινος, of or made of lilies: unguentum, Plin. 13, 1, 2, § 11; Cels. 5, 21, 1.

Sūsis, ĭdis, v. Susa, C.

suspectātĭo, ōnis, v. 2. suspicio.

suspectĭo, ōnis, f. [1. suspicio], a looking up to any one; trop., an esteeming highly (very rare), Arn. 7, p. 221 (7, 13 fin. Orell.).

1. suspecto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. and n. [1. suspicio], to look up at; to look up, to watch, observe, etc. (ante-class. and postAug.).

  1. I. In gen.: tabulam pictam, Ter. Eun. 3, 5, 36.
    Absol.: leo suspectans, Plin. 8, 16, 21, § 57: sollicitis suspectantibus populis, ne, etc., id. 11, 29, 35, § 104.
  2. II. In partic., to mistrust, suspect, apprehend: Agrippinam magis magisque suspectans, Tac. A. 12, 65: omnem prolationem, ut inimicam victoriae, suspectabant, id. H. 3, 82: perfidiam, id. ib. 2, 27 fin.; id. A. 11, 16; 13, 39: magiam, App. Mag. p. 292 fin.: dolum ab aliquo, Sulp. Sev. Chron. 1, 9, 4: suspectante Nerone, haud falsa esse, quae vera non probabantur, Tac. A. 15, 51 fin.
    Pass.:
    ne pellici suspectaretur, Tac. A. 4, 3: (vidua) jam ob unum divortium suspectanda, App. Mag. p. 332, 29: cum externi motus suspectarentur, Aur. Vict. Caes. 4, 2, 9.
    Note: Dep. collat. form (in analogy with suspicor): hi, quos suspectati sunt, Amm. 28, 1, 8.

2. suspectō, adv. [suspectus], in a manner to excite suspicion, suspiciously: qui mortem liberorum suspecto decedentium non defenderunt, Dig. 34, 9, 11.

1. suspector, āri, v. suspecto fin.

2. suspector, ōris, m. [1. suspicio], one who looks up to or respects a thing, a respecter: morum vestrorum suspector admiratorque, Sid. Ep. 3, 5.

1. suspectus, a, um, Part. of 1. suspicio.

2. suspectus, ūs, m. [1. suspicio], a looking up or upwards (poet. and in postAug. prose).

  1. I. Lit.: color nigricans aspectu idemque suspectu refulgens, Plin. 9, 38, 62, § 135: in suspectu esse, id. 37, 9, 40, § 123; 21, 8, 22, § 45.
    1. B. Poet., transf., a height: Tartarus ipse Bis patet in praeceps tantumQuantus ad aetherium caeli suspectus Olympum, Verg. A. 6, 579: turris erat vasto suspectu, id. ib. 9, 530.
  2. II. Trop., high regard or esteem, respect: honorum, Ov. F. 5, 31: nimius sui suspectus, Sen. Ben. 2, 26: facta ejus dictaque quanto meruit suspectu celebramus, id. Cons. ad Marc. 5, 2.
    Plur., Vitr. 7 praef. fin.

suspendĭōsus, a, um, adj. [suspendium], of or belonging to hanging: fames, suffered while hanging, Plin. 8, 37, 56, § 134 Jan.
Hence, subst.: suspendĭōsus, i, m., one that has hanged himself, Varr. ap. Serv. Verg. A. 12, 603; Plin. 28, 4, 12, § 49; Dig. 3, 2, 11.

suspendĭum, ii, n. [suspendo], a hanging of one’s self, a hanging (class.), Plaut. Cas. 1, 23: utinam me Divi adaxint ad suspendium, id. Aul. 1, 1, 11: injuriae remedium morte ac suspendio quaerere, Cic. Verr. 2, 3, 56, § 129: suspendio vitam finire, Suet. Aug. 65: suspendio interemptus, Plin. 28, 1, 2, § 71 et saep.
Plur.: praebuit illa arbor misero suspendia collo, Ov. Am. 1, 12, 17: proscriptiones miserorumque suspendia, Amm. 19, 11, 3.

suspendo, di, sum, 3, v. a. [sus, from subs, for sub; v. sub, III., and pendo], to hang up, hang, suspend (freq. and class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: pernas suspendito in vento biduumsuspendito in fumo biduumsuspendito in carnario, Cato, R. R. 162, 3: aliquid in fumo, Plin. 30, 4, 11, § 31: suspensae in litore vestes, Lucr. 1, 305: religata ad pinnam muri reste suspensus, Liv. 8, 16, 9: oscilla ex altā pinu, Verg. G. 2, 389: columbam malo ab alto, id. A. 5, 489: tignis nidum suspendat hirundo, id. G. 4, 307: habilem arcum umeris, id. A. 1, 318: stamina telā, Ov. M. 6, 576: aliquid collo, Plin. 37, 9, 40, § 124: (ranae) suspensae pedibus, id. 32, 8, 29, § 92; Col. 7, 10, 3: aliquid e collo, Plin. 23, 7, 63, § 125: allium super prunas, id. 19, 6, 34, § 115: vitem sub ramo, id. 17, 23, 35, § 209: cocleam in fumo, id. 30, 4, 11, § 31: aliquid lance, to weigh, Pert. 4, 10; cf.: in trutinā Homerum, Juv. 6, 438: suspendi a jugulis suis gladios obsecrantes, Amm. 17, 12, 16: se suspendit fenestrā, i. e. to look out, App. M. p. 148, 6.
      Poet.: nec sua credulitas piscem suspenderat hamo, had hung, caught, Ov. M. 15, 101.
      In a Greek construction: (pueri) laevo suspensi loculos tabulamque lacerto, with their satchels hanging on their arms, Hor. S. 1, 6, 74; id. Ep. 1, 1, 56.
    2. B. In partic.
      1. 1. Pregn., of persons.
        1. a. To choke to death by hanging, to hang (cf.: suffoco, strangulo): capias restim ac te suspendas, Plaut. Poen. 1, 2, 184; cf. id. Pers. 5, 2, 34: nisi me suspendo, occidi, id. Rud. 5, 3 59: se suspendere, id. Trin. 2, 4, 135; Cic. Verr. 2, 3, 56, § 129; id. Att. 13, 40, 1: caput obnubito: arbori infelici suspendito, Lex. ap. Cic. Rab. Perd. 4, 13; Liv. 1, 26, 6: uxorem suam suspendisse se de ficu, Cic. de Or. 2, 69, 278: se e ficu, Quint. 6, 3, 88: hominem in oleastro, Cic. Verr. 2, 3, 23, § 57: more vel intereas capti suspensus Achaei, Ov. Ib. 297: aliquem in furcā, Dig. 48, 13, 6; cf.: virgines, quae corporibus suspensis demortuae forent, Gell. 15, 10, 2.
        2. b. To hang at the whipping-post; pass., to be flogged, Amm. 15, 7, 4.
      2. 2. Of offerings in a temple, to hang up, dedicate, consecrate: votas vestes, Verg. A. 12, 769; cf. id. ib. 9, 408: arma capta patri Quirino, id. ib. 6, 859: vestimenta maris deo, Hor. C. 1, 5, 15: insignia, Tib. 2, 4, 23.
      3. 3. Esp., of buildings, to build upon arches or vaults, to arch or vault: primus balneola suspendit, Cic. Fragm. ap. Non. 194, 14; cf. id. Top. 4, 22: pavimenta, Pall. 1, 20, 2: cameras harundinibus, to arch over, Plin. 16, 36, 64, § 156: castra saxis praeruptis, to build on, Sil. 3, 556: velabra, Amm. 14, 6, 25: duo tignasuspenderent eam contignationem, propped up, supported, Caes. B. C. 2, 9, 2; cf. id. ib. § 5.
        1. b. Transf. (with esp. reference to the thing beneath), to prop up, hold up, support: muro suspenso furculis, Liv. 38, 7, 9: agentem ex imo rimas insulam, Sen. Ben. 6, 15, 5: tellus ligneis columnis suspenditur, Plin. 33, 4, 21, § 68: dolia subjectis parvis tribus lapidibus suspenduntur, Col. 12, 18, 6; cf. id. 2, 15, 6; 3, 13, 8: orbis Libycos Indis dentibus, tables with ivory feet, Mart. 2, 43, 9: cum terra levis virgultaque molem suspendant, Luc. 3, 397; Petr. 135: pes summis digitis suspenditur, is raised on tiptoe, Quint. 11, 3, 125.
        2. c. Esp., of ploughing, etc., to lift up, raise: si non fuerit tellus fecundatenui sat erit suspendere sulco, Verg. G. 1, 68: ripaslitora multo vomere suspendere, Stat. Th. 4, 181; cf.: vineam in summā terrā suspendere, Col. 3, 13.
  2. II. Trop.; pass. suspendi, to depend, rest, etc.
    1. A. In gen. (very rare): extrinsecus aut bene aut male vivendi suspensas habere rationes, dependent upon externals, Cic. Fam. 5, 13, 1: cui viro ex se ipso apta sunt omnia, nec suspensa aliorum aut bono casu aut contrario pendere, etc., id. Tusc. 5, 12, 36: genus, ex quo ceterae species suspensae sunt, Sen. Ep. 58, 7: numquam crediderim felicem ex felicitate suspensum, id. ib. 98, 1.
    2. B. In partic., to cause to be suspended, i. e.,
      1. 1. To make uncertain or doubtful, to keep in suspense: medio responso rem suspenderunt, Liv. 39, 29, 1: illa Suspendit animos fictā gravitate rogantum, Ov. M. 7, 308: ea res omnium animos exspectatione suspenderat, Curt. 9, 7, 20: aliquem exspectatione, Plin. Ep. 2, 20, 3: diu judicum animos, Quint. 9, 2, 22; cf.: senatum ambiguis responsis, Suet. Tib. 24: suspensa ac velut dubitans oratio, Quint. 10, 7, 22: exspectationem, Curt. 7, 4, 14; cf. infra, in the P. a.
      2. 2. To stay, stop, check, interrupt, suspend (syn. supprimo): nec jam suspendere fletum Sustinet, Ov. F. 4, 849: lacrimas, id. Am. 1, 7, 57: spiritum, Quint. 1, 8, 1: sermonem, Quint. 11, 3, 35 sq.: fluxiones oculorum, Plin. 28, 7, 21, § 73: epiphoras, id. 25, 12, 91, § 143: causas morbi, Veg. Vet. 3, 65, 5: gressum, id. ib. 2, 55, 3: manum tuam, id. ib. 2, 40, 3; cf. P. a. 2. infra.
      3. * 3. To hang or fix upon something: suspendit pictā vultum mentemque tabellā, Hor. Ep. 2, 1, 97.
      4. 4. Aliquem or aliquid naso (adunco), to turn up one’s nose at, to sneer at a person or thing (Horatian): naso suspendis adunco Ignotos, Hor. S. 1, 6, 5: Balatro suspendens omnia naso, id. ib. 2, 8, 64.
      5. 5. Of a temporary removal from office, to suspend: duobus hunc (episcopum) mensibus, Greg. M. Ep. 3, 46: ab officio suspensus, id. ib.
        Hence, suspen-sus, a, um, P. a.
    1. A. Lit. (mostly poet. and in post-Aug-prose).
      1. 1. Raised, elerated, suspended: Roma cenaculis sublata atque suspensa, Cic. Agr. 2, 35, 96; so, saxis suspensam hanc aspice rupem, Verg. A. 8, 190: equi illi Neptunii, qui per undas currus suspensos rapuisse dicuntur, Poët. ap. Cic. Tusc. 2, 27, 67; cf.: vel mare per medium fluctu suspensa tumenti Ferret iter, skimming lightly over the waters, Verg. A. 7, 810: (corus) suspensum in terras portat mare, raised on high, Sil. 1, 470: suspensis auribus, Prop. 3, 6 (4, 5), 8: aura suspensa levisque, Lucr. 3, 196: terra, loosened, loose, Col. 11, 3, 54: suspensissimum pastinatum, id. 3, 13, 7: (oliva) inicitur quam mundissimis molis suspensis ne nucleus frangatur, id. 12, 51, 2, and 54, 2: radix suspensa pariter et mersa, Plin. Ep. 8, 20, 6: suspensum inter nubila corpus, Sil. 12, 94; 1, 470: loco ab umore suspenso, Pall. 1, 40, 1: alituum suspensa cohors, Sen. Phoen. 77.
      2. 2. Transf., suspended, i. e. pressing or touching lightly, light: suspenso gradu placide ire perrexi, on tiptoe, Ter. Phorm. 5, 6, 28; so, gradu, Ov. F. 1, 426; 6, 338; cf.: evagata noctu suspenso pede, Phaedr. 2, 4, 18: pedes, Sen. Contr. 1 praef. fin.: suspensa levans digitis vestigia primis, Verg. Cir. 212: vestigia, Sil. 15, 617: suspensā manu commendare aliquem, slightly, Plin. Ep. 6, 12, 1: suspensis dentibus, Lucr. 5, 1069: suspensis passibus, Amm. 14, 2, 31: molis suspensis, Col. 12, 51, 2; 12, 54, 2.
    2. B. Trop.
      1. 1. Uncertain, hovering, doubtful, wavering, hesitating, in suspense, undetermined, anxious (the predom. and class. signif.; syn.: incertus, dubius): nolo suspensam et incertam plebem Romanam obscurā spe et caecā exspectatione pendere, Cic. Agr. 2, 25, 66; cf.: civitas suspensa metu, id. ib. 1, 8, 23: suspensum me tenes, id. Att. 10, 1, 2: maneo Thessalonicae suspensus, id. ib. 3, 8, 2; Hirt. B. G. 8, 43: tot populos inter spem metumque suspensos animi habetis, Liv. 8, 13: suspensus animus et sollicitus, Cic. Att. 2, 18, 1: suspenso animo exspectare, quod quis agat, id. ib. 4, 15, 10: animus, id. de Or. 1, 56, 239; id. Fam. 16, 3, 2; id. Verr. 2, 5, 6, § 14: animus suspensus curis majoribus, id. Phil. 7, 1, 1: auditā inspectāque re, omnia suspensa neutro inclinatis sententiis reliquere, Liv. 34, 62, 16: dimissis suspensā re legatis, id. 31, 32, 5.
        Comp.: exercitus suspensiore animo, Auct. B. Afr. 48, 3: suspensus incertusque vultus, coloris mutatio, Cic. Clu. 19, 54; 3, 8; cf.: hominum exspectationem et spem rei publicae suspensam tenere, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 1; Cic. Fam. 11, 8, 1: suspensam dubiamque noctem spe ac metu exegimus, Plin. Ep. 6, 20, 19: pro homine amicissimo, id. ib. 8, 5, 3: munera suspensi plena timoris, Ov. H. 16, 84 Ruhnk.: suspensa et obscura verba, Tac. A. 1, 11.
        Neutr. absol.: quare non semper illam (nequitiam) in suspenso relinquam? Sen. Ep. 97, 14: est suspensum et anxium, de eo, quem ardentissime diligas, interdum nihil scire, Plin. Ep. 6, 4, 3: rem totam in suspenso reliqui, id. ib. 10, 31 (40), 4: ipse in suspenso tenuit, Tac. H. 1, 78 fin.: si adhuc in suspenso sit statuta libertas, Dig. 9, 4, 15; Just. Inst. 1, 12, 5.
      2. 2. Of goods held under a lien or judgment: suspensis amici bonis libellum deicio creditoribus ejus me obligaturus, Sen. Ben. 4, 12, 3.
      3. 3. Dependent: qui fideles nobis socii, qui dubii suspensaeque ex fortunā fidei, Liv. 44, 18, 4: animos ex tam levibus momentis fortunae suspensos, id. 4, 32, 2.

suspensē, adv. [suspensus], hesitatingly, in suspense; comp.: suspensius, Aug. Conf. 10, 34 fin.

suspensĭo, ōnis, f. [suspendo, I. B. 3.],

  1. I. an arching or vaulting, arched work, Vitr. 5, 10; cf. the foll. art.
  2. II. The imperfect pronunciation of a letter: litterae m, Isid. 1, 31, 6.

suspensūra, ae, f. [suspendo, I. B. 3.], an arching or vaulting, arched work, an arch: balneorum, Sen. Ep. 90, 25; cf. caldariorum, Vitr. 5, 10: cellarum, Pall. 1, 40, 2.

suspensus, a, um, Part. of suspendo.

suspĭcābĭlis, e, adj. [suspicor], conjectural (late Lat.): ars (medicina), Arn. 1, 28.

suspĭcax, ācis, adj. [suspicor], apt to suspect, distrustful, suspicious.

  1. I. Lit. (very rare): populus suspicax ob eamque rem mobilis, Nep. Timoth. 3, 5: frater, Liv. 40, 14: animus alicujus, Tac. A. 1, 13.
  2. II. Transf., that excites mistrust, suspicious: silentium, Tac. A. 3, 11 fin.; Sen. Ira, 2, 29, 2 (dub.; bracketed by Haase).

1. suspĭcĭo, spexi, spectum, 3, v. a. and n. [sub-specio].

  1. I. To look up or upwards, to look up at a thing.
    1. A. Lit.: cum caelum suspeximus, Cic. N. D. 2, 2, 4; cf. id. ib. 2, 18, 49: caelum, Suet. Tit. 10: summum de gurgite caelum, Ov. M. 11, 506: astra, Cic. Tusc. 1, 25, 62: ramos, Ov. M. 14, 660: pisces qui neque videntur a nobis neque ipsi nos suspicere possunt, Cic. Ac. 2, 25, 81.
      Poet.: nubes suspexit Olympus, looked up at, i. e. rose into the clouds, Luc. 6, 477: quae tuam matrem (i. e. Pleiadem) tellus a parte sinistrā Suspicit, which looks, i. e. is situated towards, Ov. M. 2, 840: suspexit in caelum, Cic. Rep. 6, 9, 9; 3, 2, 3.
      Absol.: nec suspicit nec circumspicit, Cic. Div. 2, 34, 72: formare vultus, respicientes, suspicientesque et despicientes, Plin. 35, 8, 34, § 56.
    2. B. Trop.
      1. * 1. In gen., to look up to a thing with the mind, to raise the thoughts up to: nihil altum, nihil magnificum ac divinum suspicere possunt, qui, etc., Cic. Lael. 9, 32.
      2. 2. In partic., to look up to with admiration, to admire, respect, regard, esteem, honor, etc. (opp. despicere, Sen. Vit. Beat. 25; syn. stupeo): eos viros suspiciunt maximisque efferunt laudibus, in quibus, etc., Cic. Off. 2, 10, 36: suspicit potentem humilis, Vell. 2, 126, 2; Suet. Claud. 28: eloquentiam, Cic. Or. 28, 97: naturam (with admirari), id. Div. 2, 72, 148: honores praemiaque vestra, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 9, 2: argentum et marmor vetus aeraque et artes, Hor. Ep. 1, 6, 18.
  2. II. To look at secretly or askance; hence, by meton. (effectus pro causā), to mistrust, suspect (perh. only in participles; and most freq. in the part. perf.): Bomilcar suspectus regi et ipse eum suspiciens, Sall. J. 70, 1.
    Hence, suspectus, a, um, P. a. (acc. to suspicio, II.), mistrusted, suspected; that excites suspicion.
        1. a. Of persons, Plaut. Bacch. 4, 9, 81: habere aliquem falso suspectum, id. ib. 3, 6, 43: quo quis versutior et callidior est hoc invisior et suspectior detractā opinione probitatis, Cic. Off. 2, 9, 34: provincia de morbis, Pall. 1, 16: ne super tali scelere suspectum se haberet, Sall. J. 71, 5: in quādam causā suspectus, Quint. 6, 3, 96: in morte matris, Suet. Vit. 14: in (filiā), id. Gram. 16; Tac. H. 1, 13: suspectus societate consilii, Vell. 2, 35, 3: suspecti capitalium criminum, Tac. A. 3, 60: nimiae spei, id. ib. 3, 29 fin.: Licinius Proculus intimā familiaritate Othonis suspectus, id. H. 1, 46: aemulationis, id. A. 13, 9: proditionis, Just. 5, 9, 12: sceleris, Curt. 6, 8, 3.
          With dat.: non clam me est, tibi me esse suspectam, Ter. Hec. 4, 2, 1: meis civibus suspectus, Cic. Cat. 1, 7, 17; id. Quint. 4, 14: cum filius jamjam patri suspectus esset de novercā, id. Off. 3, 25, 94: nomine neglegentiae suspectum esse alicui, id. Fam. 2, 1, 1: suspectissimum quemque sibi haud cunctanter oppressit. Suet. Tit. 6.
          With inf.: suspectus consilia ejus fovisse, Tac. H. 1, 46.
        2. b. Of things, concr. and abstr.: (in tyrannorum vitā) omnia semper suspecta atque sollicita, Cic. Lael, 15, 52: (voluptas) invidiosum nomen est, infame, suspectum, id. Fin. 2, 4, 12: res, Liv. 41, 24, 17: ut quae suspecta erant, certa videantur, Quint. 5, 9, 10: in suspecto loco, i. e. uncertain, critical, dangerous, Liv. 21, 7, 7: in parte consedit, quae suspecta maxime erat, Suet. Aug. 43: lacus Ambiguis suspectus aquis, Ov. M. 15, 333: metuit accipiter Suspectos laqueos, Hor. Ep. 1, 16, 51: periculum, Suet. Dom. 14: suspectae horae (quartanae), Sen. Ben. 6, 8, 1: tumores, Plin. 20, 6, 23, § 55: aqua frigida, id. 31, 6, 37, § 71: promissum suspectius, Quint. 5, 7, 14.
          With dat.: animi medicina pluribus suspecta et invisa, Cic. Tusc. 3, 1, 1: suspectam facit judici causam, Quint. 5, 13, 51.
          Neutr., with subject-clause: crudele, suos addicere amores: Non dare, suspectum, Ov. M. 1, 618.
      1. 2. Act., suspicious, distrustful: timidi et suspecti, Cato, Dist. 4, 44; Amm. 29, 4, 5.

2. suspīcĭo (in good MSS. and edd. also suspītĭo; v. Brambach s. v.; Fleckeis. in Rhein. Mus. viii. p. 225 sqq.; and so always in Plaut. and Ter. acc. to Fleck., and in Cic. acc. to B. and K.; but cf. contra Corss. Ausspr. 2, 359 sq.), ōnis. f. [1. suspicio], mistrust, distrust, suspicion.

  1. I. Lit.: improborum facta primo suspitio insequitur, deinde sermo atque fama, tum accusator, tum judex, Cic. Fin. 1, 16, 50: suspitionem et culpam ut ab se segregent, Plaut. Trin. 1, 2, 42: tanta nunc suspitio de me incidit, Ter. Ad. 4, 4, 7: redeunti ex ipsā re mi incidit suspitio; hem, etc., id. And. 2, 2, 22: in quā re nulla subest suspitio, Cic. Rosc. Am. 10, 28: erat porro nemo, in quem ea suspitio conveniret, id. ib. 23, 65: in quem ne si insidiis quidem interfectus esset, ulla caderet suspitio, id. Att. 13, 10, 3: suspitionem populi sensit moveri, id. Rep. 2, 31, 54; cf. id. Fam. 2, 16, 2: in suspitionem alicui venire, id. Verr. 2, 5, 7, § 15; id. Fl. 33, 81; cf. Suet. Tib. 12: in suspitionem cadere, Cic. Phil. 11, 10, 24: augetur Gallis suspicio, Caes. B. G. 7, 45: suspitionem levare atque ab se removere, Cic. Verr. 2, 3, 59, § 136: aliquem suspitione exsolvere, Ter. Hec. 5, 2, 26: omnem offensionem suspitionis de aliquo deponere, Cic. Fam. 13, 24, 2: suspitionem falsam saeviter ferre, Enn. ap. Non. 511, 5 (Trag. v. 349 Vahl.): maligna insontem deprimit suspicio, Phaedr. 3, 10, 36: suspicione si quis errabit suā, id. 3, prol. 45: audimus eum venisse in suspitionem Torquato de morte Pansae, Brut. ap. Cic. ad Brut. 1, 6, 2.
    Plur.: in amore haec omnia insunt vitia: injuriae, Suspitiones, inimicitiae, Ter. Eun. 1, 1, 15: multae causae suspitionum offensionumque dantur, Cic. Lael. 24, 88: cum ad has suspiciones certissimae res accederent, Caes. B. G. 1, 19: si minus honestas suspitiones injectas diluemus, Cic. Inv. 1, 16, 22.
          1. (β) With gen. obj.: ne in suspitione ponatur stupri, Plaut. Am. 1, 2, 27 (Ussing, suspicione): in aliquem suspitionem amoris transferre, Ter. Heaut. 4, 5, 52: alicui suspitionem ficte reconciliatae gratiae dare, Cic. Fam. 3, 12, 4: in suspitionem avaritiae venire, id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 14: in suspitionem conjurationis vocari, id. Verr. 2, 5, 4, § 10: qui in suspitionem incidit regni appetendi, id. Mil. 27, 72: belli subita suspitio, id. Verr. 2, 5, 7, § 15: expellere aliquem suspitione cognationis, id. Rep. 2, 31, 54: belli suspicione interpositā, Caes. B. G. 4, 32: dare timoris aliquam suspicionem, id. ib. 7, 54: habebit enim suspicionem adulterii, Nep. Epam. 5, 5: ea res minime firmam suspitionem veneni habet, excites, Cic. Clu. 62, 174.
          2. (γ) With subject-clause: suspitio est mihi, nunc vos suspicarier, etc., Plaut. Ps. 1, 5, 149: jam tum erat suspitio, Dolo malo haec fieri omnia, Ter. Eun. 3, 3, 8: addit fuisse suspitionem, veneno sibi conscivisse mortem, Cic. Brut. 11, 43; cf. with quasi: unde nata suspicio est, quasi desciscere a patre temptasset, Suet. Tit. 5.
  2. II. Transf., in gen.
      1. 1. A notion, idea, suggestion (very rare; cf.: opinio, conjectura): deorum, Cic. N. D. 1, 23, 62: suspitione attingere intellegentiam aut maris aut terrae, id ib. 3, 25, 64: suspitionem nullam habebam te rei publicae causā mare transiturum, id. Att. 8, 11, D, 1.
      2. 2. Objectively, an appearance, indication: ne quam suspicionem infirmitatis daret, Suet. Tib. 72: nullā suspicione vulneris laesus, Petr. 94 fin.: mulsa quae suspicionem tantum possit habere dulcedinis, Pall. Jan. 15, 8.

suspīcĭōsē (suspit-, v. suspicio init.), adv. [suspiciosus], in a way to raise mistrust or suspicion, suspiciously: criminose ac suspitiose dicere, Cic. Rosc. Am. 20, 55; id. Deiot. 6, 17; Quint. 4, 2, 81; Sen. Contr. 3 prooem.
Comp.: suspitiosius aut criminosius dicere, Cic. Brut. 34, 131.
Sup. seems not to occur.

suspīcĭōsus (suspīt-), a, um, adj. [2. suspicio], full of suspicion (class.).

  1. I. Mistrustful, ready to suspect, suspicious: omnes quibus res sunt minus secundae, magis sunt nescio quomodo Suspitiosi, Ter. Ad. 4, 3, 15: an te conscientia timidum suspitiosumque faciebat? Cic. Verr. 2, 5, 29, § 74: suspitiosus esse in aliquem, id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 14; id. Lael. 18, 65: suspitiosa ac maledica civitas, id. Fl. 28, 68: vita anxia, suspiciosa, trepida, Sen. Vit. Beat. 15, 2.
    Sup., Lampr. Alex. Sev. 64.
  2. II. That excites mistrust or suspicion, suspicious: si suspiciosus fuisset, Cato ap. Gell. 9, 12, 7; cf.: suspiciosum Cato hoc in loco suspectum significat, non suspicantem, Gell. ib.: timor, perturbatio, etc. … quae erant ante suspitiosa, haec aperta ac manifesta faciebant, Cic. Clu. 19, 54: id quod adhuc est suspitiosum, id. Rosc. Am. 7, 18: quia id est suspitiosum, id. ib. 20, 56; Auct. Her. 2, 7, 11; Cic. Clu. 62, 174: haec sunt, quae suspitiosum crimen efficiant, id. Part. Or. 33, 114: sententiae, Sen. Ep. 114, 1: joci, Suet. Dom. 10.
    Sup.: suspitiosissimum negotium, Cic. Fl. 3, 7: tempus, id. Fam. 1, 7, 3.
    Comp. seems not to occur.

* suspīcĭter, adv. [suspicio], mistrustfully, suspiciously: suspiciter circum aspicere, Non. 360, 5.

suspĭco, āre, v. suspicor fin.

suspĭcor, ātus

    (
  1. I. inf. suspicarier, Plaut. Ps. 1, 5, 149; id. Trin. 1, 2, 49), 1, v. dep. a. [1. suspicio, II.], to mistrust, suspect (class.).
          1. (α) With acc. (rare): id est, quod suspicabar, Plaut. Men. 5, 2, 24: quid nunc suspicare aut invenis De illā? Ter. Heaut. 4, 1, 44: quid homines suspicentur, videtis, Cic. Lael. 3, 12: quod velim temere atque injuriose de illo suspicati sint homines, id. Ep. ad Brut. 1, 13, 1: nihil mali suspicans, id. Clu. 9, 27: res nefarias, id. Mil. 23, 63: summum nefas suspicatus de uxore, Quint. 9, 2, 80.
            Rarely with a personal object: ancillas meas, Plaut. As. 5, 2, 39: puellam, App. M. 10, p. 250, 18.
          2. (β) With obj.-clause (so most usually): suspitio est mihi, nunc vos suspicarier, Me idcirco haec promittere, etc., Plaut. Ps. 1, 5, 149: omnes ilico Me suspicentur, credo, habere aurum domi, id. Aul. 1, 2, 32: debere se suspicari, simulatā Caesarem amicitiā, etc., Caes. B. G. 1, 44: id consilium cum fugae causā initum suspicaretur, Hirt. B. G. 8, 16: venturos, Qui, etc., Ov. H. 10, 83.
          3. (γ) Absol.: fuge suspicari (sc. me), Hor. C. 2, 4, 22.
  2. II. Transf., in gen., to suspect, apprehend, surmise, suppose, believe, conjecture (class.; cf.: opinor, reor).
          1. (α) With acc.: di inmortales, spem insperatam date mihi, quam suspicor, Plaut. Men. 5, 9, 22 Brix: si quidem hic lenonis ejus’t vidulus, quem suspicor, id. Rud. 4, 4, 47: nisi me animus fallit, hic profecto’st anulus, quem ego suspicor, Ter. Heaut. 4, 1, 1: qui, quae vix conjectura, qualia sint, possumus suspicari, sic affirmat, ut, etc., Cic. Rep. 1, 10, 15: figuram divinam, id. N. D. 1, 11, 28: quiddam de L. Crasso, id. de Or. 3, 4, 15; cf.: aliquid de M. Popilii ingenio, id. Brut. 14, 56.
          2. (β) With rel.-clause: quare, quā sint illae dignitate, potes ex his suspicari, Cic. Inv. 2, 1, 2: ne suspicari quidem, quanta sit admirabilitas caelestium rerum, id. N. D. 2, 36, 90.
          3. (γ) With objectclause: navalis hostis ante adesse potest, quam quisquam venturum esse suspicari queat, Cic. Rep. 2, 3, 6: quas (magnitudines stellarum) esse numquam suspicati sumus, id. ib. 6, 16, 16: placiturum tibi esse librum meum suspicabar, id. Q. Fr. 2, 9, 1: valde suspicor fore, ut infringatur hominum improbitas, id. Fam. 1, 6, 1: suspicor ingenuas erubuisse genas, Ov. H. 19 (20), 6: ex loco tumuli suspicari, non esse monumentum, Quint. 7, 3, 34.
            Absol.: ut suspicor, Plaut. Men. 5, 9, 22 Ritschl.
            Note: Act. collat. form suspĭco, āre: ne suspices, Plaut. Cas. 2, 6, 42.

suspīrātĭo, ōnis, f. [suspiro], a fetching a deep breath, a sighing, sigh (post-Aug.): suspiratione sollicitudinem fateri, Quint. 11, 3, 158: inde illa nobilis M. Ciceronis suspiratio: O te felicem, M. Porci, etc., Plin. H. N. praef. § 9.

suspīrātus, ūs, m. [suspiro], a sighing, sigh (poet. and very rare); in plur.: suspiratibus haustis, * Ov. M. 14, 129 (but in Cic. Att. 1, 18, 3, the correct read. is suspiritu).

suspīrĭōsus, a, um, adj. [suspirium], breathing deeply or with difficulty, breathing short, asthmatic: mula, Col. 6, 38, 1: anhelatores et suspiriosi, Plin. 23, 7, 63, § 121; 20, 2, 5, § 9; 32, 8, 29, § 91; Cael. Aur. Acut. 2, 28, 148; Veg. Vet. 1, 11, 1.

suspīrĭtus, ūs, m. [suspiro], a breathing deeply or with difficulty, a deep breath, a sigh (rare but class.): enicat suspiritus, Plaut. Merc. 1, 2, 4 (14 Ritschl): quem nemo aspicere sine suspiritu posset, Cic. Att. 1, 18, 3 Orell. N. cr.: suspiritus et gemitus, Liv. 30, 15, 3: longos trahens suspiritus, App. M. 8, p. 207.

suspīrĭum, ii, n. [suspiro], a deep breath, a sighing, sigh.

  1. I. Lit. (class.): suspirium alte petere, Plaut. Cist. 1, 1, 58: traxit ex intimo ventre, id. Truc. 2, 7, 41: crebrum suspirium, Col. 6, 14, 2: si quis est in rerum naturā sine sollicitudine, sine suspirio, * Cic. Tusc. 4, 34, 72: idque ab exercitu cum suspirio videretur, Spart. Pers. 11.
    Plur.: quos numquam pungunt suspiria, Prop. 3, 8 (4, 7), 27: repetere, Tib. 3, 6, 61: ducere, Ov. M. 1, 656: ducere ab imo Pectore, id. ib. 10, 402; 2, 125; 2, 774; 9, 537: cessant, Mart. 10, 13, 19.
    Of animals, Mart. 1, 110, 9.
    1. B. As a disease, shortness of breath, asthma (post-Aug. and very rare): morbus, qui satis apte dici suspirium potest, Sen. Ep. 54, 1: suspirio laborare, Col. 7, 5 fin.; Veg. Vet. 1, 10 fin.; 1, 38, 4.
  2. II. Transf., in gen., a breathing, breath, respiration (in post-Aug. poetry): nec dat suspiria cursus Vulneris, Luc. 9, 928; 4, 328; Sil. 11, 221.

suspīro, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [subspiro].

  1. I. Neutr., to draw a deep breath, heave a sigh, to sigh (class.): occulte, Cic. Att. 2, 21, 2: familiariter, id. ib. 1, 13, 1: suspirat ab imis Pectoribus, Ov. M. 2, 655: dumque ibi suspirat, id. ib. 1, 707: suspirat sacerdos, Claud. Cons. Hon. 4, 572: flebile, id. in Eutr. 1, 269.
    Poet.: puella in flavo hospite suspirans, sighing after, longing for, Cat. 64, 98: solā suspirat in illā, Ov. F. 1, 417; v. also infra, II.
    Transf., of things: tellus atro exundante vapore Suspirans, breathing out, Sil. 12, 136: relicto brevi foramine, quo aestuantia vina suspirent, may exhale, evaporate, Pall. Oct. 14, 16: curae suspirantes, sighing, Enn. ap. Cic. Div. 1, 21, 42 (Trag. v. 60 Vahl.).
    With ne and subj., Hor. C. 3, 2, 9.
  2. II. Act. (poet.).
    1. A. To breathe out, exhale: umentes nebulas (Anauros), Luc. 6, 370: inclusum pectore, Bacchum, Sil. 4, 779; 12, 136.
    2. B. To sigh for, long for: suspirat longo non visam tempore matrem, Juv. 11, 152: amores, Tib. 4, 5, 11: Chloen, Hor. C. 3, 7, 10: lucra, Prud. Cath. 2, 44.
    3. C. To sigh out, exclaim with a sigh: grandis suspirat arator, incassum manuum cecidisse labores, Lucr. 2, 1164.
      With ne: matrona et adulta virgo Suspiret, eheu! ne, etc. ( = sollicita est, ne), Hor. C. 3, 2, 9.

suspĭtĭo, ōnis, f., v. suspicio init.

susque dēque, adv. [subs for subque, and de-que], both up and down, to express indifference: susque deque fero aut susque deque habeo (his enim omnibus modis dicitur) … significat autem susque deque ferre animo aequo esse, et quod accidit non magni pendere, atque interdum neglegere et contemnere: et propemodum id valet, quod dicitur Graece ἀδιαφορεῖν. Laberius in Compitalibus: nunc tu lentus es: nunc tu susque deque fers … M. Varro in Sisenna vel de historiā: quod si non horum omnium similia essent principia ac postprincipia, susque deque esset. Lucilius in tertio: verum haec ludus ibi susque omnia deque fuerunt: susque et deque fuere, inquam, etc., Gell. 16, 9, 1 sqq.; cf. Fest. p. 290 Müll.: quae neque sunt facta, neque ego in me admisi, arguit: atque id me susque deque esse habituram putat. Non edepol faciam: neque me perpetiar probri Falso insimulatam, that I shall bear it with indifference, Plaut. Am. 3, 2, 5: de Octavio susque deque, it is of no consequence, Cic. Att. 14, 6, 1.

sustentācŭlum, i, n. [sustento], a prop, stay, support.

  1. I. Lit. (post-Aug. and very rare): sustentaculum, columen, Tac. H. 2, 28.
  2. II. Transf., sustenance, nourishment: sustentaculum sumptuosum corporis, Aug. Mor. Eccl. Cath. 33.

sustentātĭo, ōnis, f. [sustento].

  1. I. A deferring, delay; forbearance (very rare).
    1. A. In gen.: habere aliquam moram et sustentationem, Cic. Inv. 2, 49, 146: quae sustentatio sui recte patientia nominatur, Lact. 6, 18, 32.
    2. B. In partic., in rhetoric, a figure of speech where the orator defers the mention of something, keeping the hearer in doubt, a suspension, Cels. ap. Quint. 9, 2, 22.
  2. II. Sustenance, maintenance: mulieris, Dig. 2, 3, 22 med.

sustentātus, ūs, m. [sustento], a holding up or upright, a sustaining, support (postclass.): levia sustentatui, gravia demersui, App. Mag. p. 287, 34: cujus ille sustentatu, Aus. Per. 5.

sustento, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [sustineo], to hold up or upriqht, to uphold, support, prop, sustain (syn. sustineo).

  1. I. Lit. (only poet. and in post-Aug. prose): multos per annos Sustentata ruet moles et machina mundi, Lucr. 5, 96: Hercule quondam Sustentante polum, Claud. Laud. Stil. 2, 143: Alcanor fratrem ruentem Sustentat dextrā, Verg. A. 10, 339: in Tiberim abjectum, Plin. 8, 40, 61, § 145: naufraga sustentantvela (i. e. navem) Lacones, Claud. B. Gild. 222; cf.: aegre seque et arma sustentans, Curt. 8, 4, 15.
    1. B. To bear, wear: catenas, Vop. Aur. 34.
  2. II. Trop., to keep up, uphold, sustain, maintain, support, bear, uplift, preserve (class. and freq.).
    1. A. In gen.: exsanguem jam et jacentem (civitatem), Cic. Rep. 2, 1, 2; cf.: rem publicam, id. Mur. 2, 3: imbecillitatem valetudinis tuae sustenta et tuere, id. Fam. 7, 1, 5: valetudo sustentatur notitiā sui corporis, id. Off. 2, 24, 86; Vell. 2, 114, 1: Terentiam, unam omnium aerumnosissimam, sustentes tuis officiis, Cic. Att. 3, 23, 5: tu velim tete tuā virtute sustentes, id. Fam. 6, 4, 5: me una consolatio sustentat, quod, etc., id. Mil. 36, 100: per omnis difficultates animo me sustentavi, Quint. 12, prooem. § 1: litteris sustentor et recreor, Cic. Att. 4, 10, 1; cf.: praeclarā conscientiā sustentor, cum cogito, etc., id. ib. 10, 4, 5: Pompeius intellegit, C. Catonem a Crasso sustentari, id. Q. Fr. 2, 3, 4: jurisconsultus, non suo artificio sed alieno sustentatus, id. de Or. 1, 56, 239: amicos suos fide, id. Rab. Post. 2, 4: si qua spes reliqua est, quae fortium civium mentes cogitationesque sustentet, id. Fl. 2, 3: spes inopiam sustentabat, Caes. B. C. 3, 49: res publica magnis meis laboribus sustentata, Cic. Mur. 2, 3: Venus Trojanas sustentat opes, Verg. A. 10, 609: multa virum meritis sustentat fama tropaeis, upholds, id. ib. 11, 224: Arminius manu, voce, vulnere sustentabat pugnam, kept up, maintained, Tac. A. 2, 17: aciem, id. ib. 1, 65 fin.; id. H. 2, 15.
    2. B. In partic.
      1. 1. To support, sustain, maintain, preserve by food, money, or other means: familiam, Ter. Ad. 3, 4, 36: cum esset silvestris beluae sustentatus uberibus, Cic. Rep. 2, 2, 4: idem (aër) spiritu ductus alit et sustentat animantis, id. N. D. 2, 39, 101: qui se subsidiis patrimonii aut amicorum liberalitate sustentant, id. Prov. Cons. 5, 12: eo (frumento) sustentata est plebs, Liv. 2, 34, 5: sustentans fovensque, Plin. Ep. 9, 30, 3: saucios largitione et curā, Tac. A. 4, 63 fin.: animus nullā re egens aletur et sustentabitur isdem rebus, quibus astra sustentantur et aluntur, Cic. Tusc. 1, 19, 43; cf.: furtim rapta sustentat pectora terra, refreshes, Stat. Th. 6, 875: parsimoniam patrum suis sumptibus, Cic. Cael. 16, 38: tenuitatem alicujus, id. Fam. 16, 21, 4: egestatem et luxuriem domestico lenocinio sustentavit, id. Red. Sen. 5, 11: Glycera venditando coronas sustentaverat paupertatem, Plin. 35, 11, 40, § 125; cf.: ut milites pecore ex longinquioribus vicis adacto extremam famem sustentarent, Caes. B.G. 7, 17.
        Mid.: mutando sordidas merces sustentabatur, supported himself, got a living, Tac. A. 4, 13; for which in the act. form: Ge. Valuistinbene? Pa. Sustentavi sedulo, I have taken good care of myself, have kept myself in good case, Plaut. Stich. 4, 2, 8; cf. impers. pass.: Ge. Valuistinusque? Ep. Sustentatum’st sedulo, id. ib. 3, 2, 14.
      2. 2. To keep in check, hold back, restrain: milites, paulisper ab rege sustentati, paucis amissis profugi discedunt, Sall. J. 56, 6; cf. aciem, Auct. B. Afr. 82: aquas, Auct. Cons. Liv. 221.
      3. 3. To bear, hold out, endure, suffer (rare but class.; syn.: fero, patior): miserias plurimas, Plaut. Capt. 5, 1, 3: moerorem doloremque, Cic. Pis. 36, 89.
        Absol. (sc. morbum), Suet. Tib. 72: procellas invidiae, Claud. in Eutr. 1, 265: aegre is dies sustentatur, Caes. B. G. 5, 39: quorum auxiliis atque opibus, si qua bella inciderint, sustentare consuerint, id. ib. 2, 14 fin.
        Impers. pass.:
        aegre eo die sustentatum est, a defence was made, Caes. B. G. 2, 6: hostem, Tac. A. 15, 10 fin.: bellum, Vell. 2, 104, 2: impetus legionum, Auct. B. Hisp. 17, 3.
        Absol.: nec, nisi in tempore subventum foret, ultra sustentaturi fuerint, Liv. 34, 18, 2.
      4. 4. To put off, defer, delay (Ciceron.; syn. prolato): rem, dum, etc., Cic. Fam. 13, 64, 1: aedificationem ad tuum adventum, id. Q. Fr. 2, 7: id (malum) opprimi sustentando ac prolatando nullo pacto potestceleriter vobis vindicandum est, id. Cat. 4, 3, 6; cf. Ov. R. Am. 405.

sustĭnentĭa, ae,f. [sustineo], an endurance: malorum, Lact. Epit. 34, 7: spei, Vulg. 1 Thess. 1, 3.
Absol., patience, endurance, Vulg. Ecclus. 2, 16.

sustĭnĕo, tĭnŭi, tentum, 2, v. a. [subs for sub, and teneo], to hold up, hold upright, uphold, to bear up, keep up, support, sustain (syn. fulcio).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: onus alicui, Plaut. As. 3, 3, 68: quantum hominum terra sustinet, id. Poen. prol. 90; id. Men. 1, 1, 13: cum Milo umeris sustineret bovem vivum, Cic. Sen. 10, 33: arma membraque, Liv. 23, 45, 3; Curt. 6, 1, 11; 7, 5, 8: infirmos baculo artus, to support, Ov. M. 6, 27: furcis spectacula, Liv. 1, 35, 9: ingenuā speculum manu, Ov. A. A. 2, 216: fornice exstructo, quo pons sustinebatur, Auct. B. Alex. 19, 4: manibus clipeos et hastam Et galeam, Ov. H. 3, 119: vix populum tellus sustinet illa suum, id. ib. 15 (16), 182: lapis albus Pocula cum cyatho duo sustinet, Hor. S. 1, 6, 117: vas ad sustinenda opsonia, Plin. 33, 11, 49, § 140: aër volatus alitum sustinet, Cic. N. D. 2, 39, 101: lacus omnia illata pondera sustinens, bearing on its surface, Plin. 6, 27, 31, § 127: ecce populus Romanus universus veluti duobus navigiis inpositus binis cardinibus sustinetur, id. 36, 15, 24, § 119: domum pluribus adminiculis fulcit ac sustinet, Plin. Ep. 4, 21, 3: se, to support one’s self, hold one’s self up, stand, etc., Caes. B. G. 2, 25; so, se a lapsu, Liv. 21, 35: se alis, Ov. M. 4, 411.
    2. B. In partic., to hold or keep back, to keep in, stay, check, restrain, control, etc. (syn.: refreno, supprimo, moror): currum equosque, Lucil. ap. Cic. Att. 13, 21, 3: currum, id. Lael. 17, 63 (v. infra, II. B. 3.): equos, Caes. B. G. 4, 33: remos, Cic. Att. 13, 21, 3: manum, Ov. F. 5, 302: sustinet a jugulo dextram, Verg. A. 11, 750: a jugulo nitentem sustinet hastam, Stat. Th. 2, 648: flumina Threiciā lyrā, Prop. 3, 2, 2 (4, 1, 42): nunc agendo, nunc sustinendo agmen, Liv. 25, 36, 1: aliud simile miraculum eos sustinuit, id. 5, 39, 2: signa, id. 31, 24, 8: gradum, Ov. F. 6, 398: perterritum exercitum, Caes. B. C. 1, 71: se, Cic. Tusc. 4, 18, 41; Val. Fl. 3, 100: se ab omni assensu, i. e. to refrain, Cic. Ac. 2, 15, 48: se a respondendo, id. ib. 2, 32, 104.
      Poet.: celeres vias, i. e. to halt, Sen. Hippol. 794.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., to uphold, sustain, maintain, preserve: dignitatem et decus civitatis, Cic. Off. 1, 34, 124: causam rei publicae, id. Fam. 9, 8, 2; cf.: causam publicam, id. Div. in Caecil. 8, 27: exspectationem, id. Off. 3, 2, 6: tris personas unus sustineo, characters, id. de Or. 2, 24, 102: personam magistri, to personate, Suet. Gram. 24: quid muneris in rem publicam fungi ac sustinere velitis, Cic. Verr. 2, 3, 86, § 199: historiam veterem atque antiquam haec mea senectus sustinet, Plaut. Trin. 2, 2, 100: vitam, Maecen. ap. Sen. Ep. 101, 11.
      Poet.: (arbor) ingentem sustinet umbram, Verg. G. 2, 297.
    2. B. In partic.
      1. 1. To sustain, support, maintain, by food, money, or other means: hac (sc. re frumentariā) alimur et sustinemur, Cic. Verr. 2, 3, 5, § 11: veterem amicum suum labentem excepit, fulsit et sustinuit re, fortunā, fide, id. Rab. Post. 16, 43: qui ager non amplius hominum quinque milia potest sustinere, id. Att. 2, 16, 1: alicujus munificentiā sustineri, Liv. 39, 9, 6: hinc patriam parvosque nepotes Sustinet, Verg. G. 2, 515: necessitates aliorum, Liv. 6, 15, 9: plebem, id. 3, 65, 6: penuriam temporum, Col. 9, 14, 17.
      2. 2. To bear, undergo, endure; to hold out against, withstand (so most freq.; syn.: fero, tolero, patior): mala ferre sustinereque, Cic. Tusc. 5, 6, 16: non tu scis, quantum malarum rerum sustineam, Plaut. Merc. 2, 4, 8: innocens suspitionem hanc sustinet causā meā, id. Bacch. 3, 3, 32: labores, Cic. Rep. 1, 3: aestatem, Hirt. B. G. 8, 39, 3: dolorem pedum, Plin. Ep. 1, 12, 5: dolores, id. ib. 1, 12, 8: certamen, Liv. 33, 36, 12: vim hostium, Nep. Hann. 11, 4: periculum, Dig. 18, 6, 1: o dii, quis hujus potentiam poterit sustinere? Cic. Phil. 7, 6, 17: alicujus imperia, Caes. B. G. 1, 31: vulnera, id. ib. 1, 45: Philo ea sustinere vix poterat, quae contra Academicorum pertinaciam dicebantur, Cic. Ac. 2, 6, 18; Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 10, 2: Peloponnesum, Cic. Att. 10, 12, 7: eos (rogantes), Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, 3; Liv. 31, 13: senatus querentes eos non sustinuit, id. 31, 13, 4: justa petentem deam, Ov. M. 14, 788: ferrum ignemque Jovemque, id. ib. 13, 385 et saep.
        Absol.: expectes et sustineas necesse est, Mart. 9, 3, 13: neque jam sustineri poterat, Caes. B. G. 2, 6; cf. Cic. Fam. 12, 6, 4; Liv. 29, 6, 17.
          1. (β) With obj.-clause (mostly with a negative: non sustinet, he cannot bear, cannot endure; he does not take upon himself, does not venture): non sustineo esse conscius mihi dissimulati judicii mei, Quint. 3, 6, 64: non impositos supremis ignibus artus Sustinuit spectare parens, Ov. M. 13, 584; so negatively, id. ib. 1, 530; 6, 367; 6, 606; 9, 439; 10, 47; id. F. 4, 850; Vell. 2, 86, 2.
            In a negative interrog.: sustinebant tales viri, se tot senatoribus, etc. … non credidisse? tantae populi Romani voluntati restitisse? Sustineant. Reperiemus, etc., Cic. Verr. 2, 1, 4, § 10: hoc quidem quis hominum sustineat petulans esse ad alterius arbitrium? Quint. 12, 9, 10; 3, 6, 64: deserere officii sui partes, Plin. Ep. 9, 13, 16; 9, 13, 6: Parmenionem rursus castigare non sustinebat, Curt. 4, 13, 8; 6, 1, 15: nec solus bibere sustineo, id. 7, 5, 12; 7, 6, 15; 8, 5, 7; Vell. 2, 86, 2; Suet. Caes. 75.
            Affirmatively: quem in vinculis habituri erant, sustinuere venerari, Curt. 5, 10, 13: colloqui cum eo, quem damnaverat, sustinuit, id. 6, 8, 16; 7, 5, 38; 10, 5, 25: quae se praeferre Dianae Sustinuit, took upon herself, presumed, Ov. M. 11, 322; so, sustinet ire illuc, id. ib. 4, 447; 6, 563; id. H. 5, 32; Phaedr. 4, 16, 8: aliquem videre, Auct. Cons. Liv. 135: si quis aquamhaurire sustineat, Plin. 30, 7, 20, § 64: mentiri, Petr. 116.
      3. 3. (Acc. to I. B.) To hold in, stop, stay, check, restrain; to keep back, put off, defer, delay: est igitur prudentis sustinere ut currum sic impetum benevolentiae, Cic. Lael. 17, 63; so, impetum hostis, Caes. B. G. 1, 24; 1, 26; 2, 11; 3, 2 et saep.: subitas hostium incursiones, Hirt. B. G. 8, 11; cf.: Curio praemittit equites, qui primum impetum sustineant ac morentur, Caes. B. C. 2, 26: bellum consilio, Liv. 3, 60, 1: assensus lubricos, Cic. Ac. 2, 34, 108: sustinenda solutio est nominis Caerelliani, id. Att. 12, 51, 3: oppugnationem ad noctem, Caes. B. G. 5, 37, 6: rem in noctem, Liv. 5, 35, 7: iram, id. 2, 19, 4.

sustollo, ĕre, v.a. [subs for sub (v. sub, III.), and tollo], to lift or take up, to raise up, raise (ante- and post-class.; cf.: erigo, effero).

  1. I. In gen.: amiculum, Plaut. Cist. 1, 1, 117; id. Poen. 1, 2, 136: Graecae sunt hae columnae, sustolli solent, i. e. to be set upon a high pedestal, id. ib. 5, 3, 49: torvos ad aethera vultus, Ov. M. 13, 542: (navem) levi sustollit machina nisu, Lucr. 4, 906: vela, Cat. 64, 210; 64, 235: papulas alte, Ser. Samm. 38, 716.
  2. II. In partic.
    1. * A. To build, erect: novum opus in quālibet civitate, Cod. Th. 15, 1, 28.
    2. B. To take away, remove, destroy: erilem filiam, Plaut. Cist. 2, 3, 8: has aedes totas, id. Mil. 2, 3, 39: sustolli ab his locis, Arn. 2, 60.

sustŭli, v. suffero and tollo.

susum, v. sursum.

sŭsurrāmen, ĭnis, n. [1. susurro], a muttering, murmuring (post-class.): magicum, App. M. 1, p. 103, 23; Mart. Cap. 7, § 726.

sŭsurrātim, adv. [1. susurro], in a low voice, softly (late Lat.): decenter arrisit, Mart. Cap. 6, § 705.

sŭsurrātĭo, ōnis, f. [1. susurro], a whispering, Ambros. Laps. Virg. Cons. 6, 25; plur.: crebrae, Cassiod. Var. 9, 18 init.; Vulg. 2 Cor. 12, 20.

sŭsurrātor, ōris, m. [1. susurro], a mutterer, whisperer, tale-bearer, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1, 4; Vulg. Ecclus, 5, 17.

sŭsurrātrix, īcis, f. [susurrator], a whisperer (late Lat.), Petr. Chrysolog. Serm. 118.

1. sŭsurro, āre, v. n. and a. [1. susurrus; root sur], to make a low, continued sound, to hum, buzz, murmur; to mutter, whisper (poet. and in post-class. prose).

  1. I. Neutr.: susurrant (apes), Verg. G. 4, 260: aura susurrantis venti, id. Cul. 154: aut ego cum carā de te nutrice susurro, Ov. H. 19, 19: fama susurrat, id. ib. 21, 233: lympha susurrans, Verg. Cul. 104: susurravit obscurior fama, Amm. 26, 6, 2: leve Mincius susurret, Claud.Nupt.Hon. et Mar. Fesc. 2, 11.
  2. II. Act.: cantica qui Nili, qui Gaditana susurrat, Mart. 3, 63, 5: versum Persii, Lampr. Alex. Sev. 44 fin.: te (silvestris platanus), Nemes. Ecl. 1, 72: susurrans quaedam, Amm. 25, 8, 18: pars, quid velit, aure susurrat, Ov. M. 3, 643.
    Impers. pass.: jam susurrari audio, Civem Atticam esse hanc, Ter. And. 4, 4, 40.

2. sŭsurro, ōnis, m. [1. susurro], a mutterer, whisperer, tale-bearer (post-class.): aures mariti susurronum faece completae, Sid. Ep. 5, 7 fin.; Vulg. Lev. 19, 16; Hier. Ep. 11, 1.

1. sŭsurrus, i (collat. form of the abl. sing. susurru, App. Flor. p. 357, 39), m. [redupl. from root sur, sar, to speak, Fest. p. 322 Müll.; cf. absurdus], a low, gentle noise, a humming, murmuring, a muttering, whispering, etc. (class.): aquam ferentis mulierculae, Cic. Tusc. 5, 36, 103: palam age: nolo murmur ullum, neque susurrum fieri, Plaut. Rud. 5, 3, 48: (saepes) levi somnum suadebit inire susurro (apum), Verg E. 1, 56: tacito mala vota susurro Concipiunt, i. e. in a low, muttered prayer, Luc. 5, 104: rauco susurro, Calp. Ecl. 1, 3: tenui jugulos aperire susurro, Juv. 4, 110.
In plur.: blandos audire susurros, Prop. 1, 11, 13; Hor. C. 1, 9, 19; id. S. 2, 8, 78; Pers. 2, 6; Plin. Pan. 62 fin.
Personified: Susurri, Whispers, the attendants of Fame, Ov. M. 12, 61.

* 2. sŭsurrus, a, um, adj. [1. susurrus], muttering, whispering: lingua, Ov. M. 7, 825.