Lewis & Short

1. suspĭcĭo, spexi, spectum, 3, v. a. and n. [sub-specio].

  1. I. To look up or upwards, to look up at a thing.
    1. A. Lit.: cum caelum suspeximus, Cic. N. D. 2, 2, 4; cf. id. ib. 2, 18, 49: caelum, Suet. Tit. 10: summum de gurgite caelum, Ov. M. 11, 506: astra, Cic. Tusc. 1, 25, 62: ramos, Ov. M. 14, 660: pisces qui neque videntur a nobis neque ipsi nos suspicere possunt, Cic. Ac. 2, 25, 81.
      Poet.: nubes suspexit Olympus, looked up at, i. e. rose into the clouds, Luc. 6, 477: quae tuam matrem (i. e. Pleiadem) tellus a parte sinistrā Suspicit, which looks, i. e. is situated towards, Ov. M. 2, 840: suspexit in caelum, Cic. Rep. 6, 9, 9; 3, 2, 3.
      Absol.: nec suspicit nec circumspicit, Cic. Div. 2, 34, 72: formare vultus, respicientes, suspicientesque et despicientes, Plin. 35, 8, 34, § 56.
    2. B. Trop.
      1. * 1. In gen., to look up to a thing with the mind, to raise the thoughts up to: nihil altum, nihil magnificum ac divinum suspicere possunt, qui, etc., Cic. Lael. 9, 32.
      2. 2. In partic., to look up to with admiration, to admire, respect, regard, esteem, honor, etc. (opp. despicere, Sen. Vit. Beat. 25; syn. stupeo): eos viros suspiciunt maximisque efferunt laudibus, in quibus, etc., Cic. Off. 2, 10, 36: suspicit potentem humilis, Vell. 2, 126, 2; Suet. Claud. 28: eloquentiam, Cic. Or. 28, 97: naturam (with admirari), id. Div. 2, 72, 148: honores praemiaque vestra, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 9, 2: argentum et marmor vetus aeraque et artes, Hor. Ep. 1, 6, 18.
  2. II. To look at secretly or askance; hence, by meton. (effectus pro causā), to mistrust, suspect (perh. only in participles; and most freq. in the part. perf.): Bomilcar suspectus regi et ipse eum suspiciens, Sall. J. 70, 1.
    Hence, suspectus, a, um, P. a. (acc. to suspicio, II.), mistrusted, suspected; that excites suspicion.
        1. a. Of persons, Plaut. Bacch. 4, 9, 81: habere aliquem falso suspectum, id. ib. 3, 6, 43: quo quis versutior et callidior est hoc invisior et suspectior detractā opinione probitatis, Cic. Off. 2, 9, 34: provincia de morbis, Pall. 1, 16: ne super tali scelere suspectum se haberet, Sall. J. 71, 5: in quādam causā suspectus, Quint. 6, 3, 96: in morte matris, Suet. Vit. 14: in (filiā), id. Gram. 16; Tac. H. 1, 13: suspectus societate consilii, Vell. 2, 35, 3: suspecti capitalium criminum, Tac. A. 3, 60: nimiae spei, id. ib. 3, 29 fin.: Licinius Proculus intimā familiaritate Othonis suspectus, id. H. 1, 46: aemulationis, id. A. 13, 9: proditionis, Just. 5, 9, 12: sceleris, Curt. 6, 8, 3.
          With dat.: non clam me est, tibi me esse suspectam, Ter. Hec. 4, 2, 1: meis civibus suspectus, Cic. Cat. 1, 7, 17; id. Quint. 4, 14: cum filius jamjam patri suspectus esset de novercā, id. Off. 3, 25, 94: nomine neglegentiae suspectum esse alicui, id. Fam. 2, 1, 1: suspectissimum quemque sibi haud cunctanter oppressit. Suet. Tit. 6.
          With inf.: suspectus consilia ejus fovisse, Tac. H. 1, 46.
        2. b. Of things, concr. and abstr.: (in tyrannorum vitā) omnia semper suspecta atque sollicita, Cic. Lael, 15, 52: (voluptas) invidiosum nomen est, infame, suspectum, id. Fin. 2, 4, 12: res, Liv. 41, 24, 17: ut quae suspecta erant, certa videantur, Quint. 5, 9, 10: in suspecto loco, i. e. uncertain, critical, dangerous, Liv. 21, 7, 7: in parte consedit, quae suspecta maxime erat, Suet. Aug. 43: lacus Ambiguis suspectus aquis, Ov. M. 15, 333: metuit accipiter Suspectos laqueos, Hor. Ep. 1, 16, 51: periculum, Suet. Dom. 14: suspectae horae (quartanae), Sen. Ben. 6, 8, 1: tumores, Plin. 20, 6, 23, § 55: aqua frigida, id. 31, 6, 37, § 71: promissum suspectius, Quint. 5, 7, 14.
          With dat.: animi medicina pluribus suspecta et invisa, Cic. Tusc. 3, 1, 1: suspectam facit judici causam, Quint. 5, 13, 51.
          Neutr., with subject-clause: crudele, suos addicere amores: Non dare, suspectum, Ov. M. 1, 618.
      1. 2. Act., suspicious, distrustful: timidi et suspecti, Cato, Dist. 4, 44; Amm. 29, 4, 5.

2. suspīcĭo (in good MSS. and edd. also suspītĭo; v. Brambach s. v.; Fleckeis. in Rhein. Mus. viii. p. 225 sqq.; and so always in Plaut. and Ter. acc. to Fleck., and in Cic. acc. to B. and K.; but cf. contra Corss. Ausspr. 2, 359 sq.), ōnis. f. [1. suspicio], mistrust, distrust, suspicion.

  1. I. Lit.: improborum facta primo suspitio insequitur, deinde sermo atque fama, tum accusator, tum judex, Cic. Fin. 1, 16, 50: suspitionem et culpam ut ab se segregent, Plaut. Trin. 1, 2, 42: tanta nunc suspitio de me incidit, Ter. Ad. 4, 4, 7: redeunti ex ipsā re mi incidit suspitio; hem, etc., id. And. 2, 2, 22: in quā re nulla subest suspitio, Cic. Rosc. Am. 10, 28: erat porro nemo, in quem ea suspitio conveniret, id. ib. 23, 65: in quem ne si insidiis quidem interfectus esset, ulla caderet suspitio, id. Att. 13, 10, 3: suspitionem populi sensit moveri, id. Rep. 2, 31, 54; cf. id. Fam. 2, 16, 2: in suspitionem alicui venire, id. Verr. 2, 5, 7, § 15; id. Fl. 33, 81; cf. Suet. Tib. 12: in suspitionem cadere, Cic. Phil. 11, 10, 24: augetur Gallis suspicio, Caes. B. G. 7, 45: suspitionem levare atque ab se removere, Cic. Verr. 2, 3, 59, § 136: aliquem suspitione exsolvere, Ter. Hec. 5, 2, 26: omnem offensionem suspitionis de aliquo deponere, Cic. Fam. 13, 24, 2: suspitionem falsam saeviter ferre, Enn. ap. Non. 511, 5 (Trag. v. 349 Vahl.): maligna insontem deprimit suspicio, Phaedr. 3, 10, 36: suspicione si quis errabit suā, id. 3, prol. 45: audimus eum venisse in suspitionem Torquato de morte Pansae, Brut. ap. Cic. ad Brut. 1, 6, 2.
    Plur.: in amore haec omnia insunt vitia: injuriae, Suspitiones, inimicitiae, Ter. Eun. 1, 1, 15: multae causae suspitionum offensionumque dantur, Cic. Lael. 24, 88: cum ad has suspiciones certissimae res accederent, Caes. B. G. 1, 19: si minus honestas suspitiones injectas diluemus, Cic. Inv. 1, 16, 22.
          1. (β) With gen. obj.: ne in suspitione ponatur stupri, Plaut. Am. 1, 2, 27 (Ussing, suspicione): in aliquem suspitionem amoris transferre, Ter. Heaut. 4, 5, 52: alicui suspitionem ficte reconciliatae gratiae dare, Cic. Fam. 3, 12, 4: in suspitionem avaritiae venire, id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 14: in suspitionem conjurationis vocari, id. Verr. 2, 5, 4, § 10: qui in suspitionem incidit regni appetendi, id. Mil. 27, 72: belli subita suspitio, id. Verr. 2, 5, 7, § 15: expellere aliquem suspitione cognationis, id. Rep. 2, 31, 54: belli suspicione interpositā, Caes. B. G. 4, 32: dare timoris aliquam suspicionem, id. ib. 7, 54: habebit enim suspicionem adulterii, Nep. Epam. 5, 5: ea res minime firmam suspitionem veneni habet, excites, Cic. Clu. 62, 174.
          2. (γ) With subject-clause: suspitio est mihi, nunc vos suspicarier, etc., Plaut. Ps. 1, 5, 149: jam tum erat suspitio, Dolo malo haec fieri omnia, Ter. Eun. 3, 3, 8: addit fuisse suspitionem, veneno sibi conscivisse mortem, Cic. Brut. 11, 43; cf. with quasi: unde nata suspicio est, quasi desciscere a patre temptasset, Suet. Tit. 5.
  2. II. Transf., in gen.
      1. 1. A notion, idea, suggestion (very rare; cf.: opinio, conjectura): deorum, Cic. N. D. 1, 23, 62: suspitione attingere intellegentiam aut maris aut terrae, id ib. 3, 25, 64: suspitionem nullam habebam te rei publicae causā mare transiturum, id. Att. 8, 11, D, 1.
      2. 2. Objectively, an appearance, indication: ne quam suspicionem infirmitatis daret, Suet. Tib. 72: nullā suspicione vulneris laesus, Petr. 94 fin.: mulsa quae suspicionem tantum possit habere dulcedinis, Pall. Jan. 15, 8.