Lewis & Short

1. suspecto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. and n. [1. suspicio], to look up at; to look up, to watch, observe, etc. (ante-class. and postAug.).

  1. I. In gen.: tabulam pictam, Ter. Eun. 3, 5, 36.
    Absol.: leo suspectans, Plin. 8, 16, 21, § 57: sollicitis suspectantibus populis, ne, etc., id. 11, 29, 35, § 104.
  2. II. In partic., to mistrust, suspect, apprehend: Agrippinam magis magisque suspectans, Tac. A. 12, 65: omnem prolationem, ut inimicam victoriae, suspectabant, id. H. 3, 82: perfidiam, id. ib. 2, 27 fin.; id. A. 11, 16; 13, 39: magiam, App. Mag. p. 292 fin.: dolum ab aliquo, Sulp. Sev. Chron. 1, 9, 4: suspectante Nerone, haud falsa esse, quae vera non probabantur, Tac. A. 15, 51 fin.
    Pass.:
    ne pellici suspectaretur, Tac. A. 4, 3: (vidua) jam ob unum divortium suspectanda, App. Mag. p. 332, 29: cum externi motus suspectarentur, Aur. Vict. Caes. 4, 2, 9.
    Note: Dep. collat. form (in analogy with suspicor): hi, quos suspectati sunt, Amm. 28, 1, 8.

2. suspectō, adv. [suspectus], in a manner to excite suspicion, suspiciously: qui mortem liberorum suspecto decedentium non defenderunt, Dig. 34, 9, 11.