Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

succensĕo and suscensĕo, sŭi, sum, 2, v. n. [succensus, from succendo], to be inflamed with anger, to be angry, irritated, enraged (class.; syn.: irascor, indignor).

        1. (α) With dat.: hominibus irasci et succensere, Cic. Rosc. Com. 16, 46: neque illi sum iratus neque quicquam succenseo, Plaut. Most. 5, 2, 41: id tibi suscensui, Quia, etc., id. Pers. 3, 3, 26: nil succenseo Nec tibi nec huic, Ter. Heaut. 5, 2, 23: ne tu illi succenseas, ne tibi illum succensere aliquid suspicere, Cic. Deiot. 13, 35: nec vero iishabeo quod suscenseam, id. Tusc. 1, 41, 99: nisi Atheniensibus succensuissem, id. de Or. 3, 20, 75: quis mihi jure succenseat? id. Arch. 6, 13: non esse aut ipsi aut militibus succensendum, Caes. B. C. 1, 84.
        2. (β) Absol., Plaut. Merc. 5, 3, 4: nihil fecit quod succenseas, Ter. Phorm. 2, 1, 33: quae si sic sua habituram dicat, quis tandem succenseat? Liv. 7, 13: aliud succensendi tempus erit, id. 22, 29: C. Caesar succensens propter curam verrendis viis non adhibitam, Suet. Vesp. 5; Aug. Civ. Dei, 3, 17.
        3. * (γ) Part. fut. pass.: peccata hominum non succensenda sunt, Gell. 6, 2, 5.

suscensĕo, v. succenseo.