Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

sup-pĕtĭae (subp-), ārum, f. [suppeto], that which comes to aid one, aid, assistance, succor (ante-class. and post-Aug.; used only in nom. and acc.; syn.: auxilium, subsidium): auxilia mihi et suppetiae sunt domi, Plaut. Ep. 5, 2, 12: non metuo meae quin uxori latae suppetiae sient, id. Am. 5, 1, 54; id. Ep. 5, 1, 52; id. Mil. 4, 2, 62; id. Rud. 3, 2, 10; 4, 4, 39; id. Men. 5, 7, 14; Suet. Vesp. 4: piscibus ad suppetias uti, App. Mag. p. 299, 33: suppetias ferre, Amm. 16, 4, 3; App. M. 6, p. 184, 39.
The acc. suppetias sometimes occurs with verbs of motion for ad suppetias (to go, come, send, etc.), to any one’s assistance: nae tibi, suppetias tempore adveni modo, Plaut. Men 5, 7, 31: venire, Auct. B. Afr. 5: proficisci, id. ib. 25: ire, id. ib. 39: occurrere, id. ib. 66; 68: accurrere, App. M. 9, p. 234.

suppĕtĭor (subp-), ātus, 1, v. dep. n. [suppetiae], to come to the aid of, to assist, succor (very rare; most freq. in App.): quod mihi suppetiatus es, gratissimum est, Cic. Att. 14, 18, 2: miserrimo seni, App. M. 8, p. 210, 32.
Absol.: suppetiatum decurrunt anxii, run to aid, App. M. 4, p. 147, 9: proclamare suppetiatum, id. ib. 1, p. 108, 30; 8, p. 209, 35.

sup-pĕto (subp-), īvi or ĭi, ītum, 3, v. n.

  1. I. To go or come to one, i. e.,
    1. A. Lit., to be at hand or in store, to be present (class.): ut mihi supersit, suppetat, superstitet, Plaut. Pers. 3, 1, 3: si cui haec suppetunt, Cic. Off 2, 8, 31: cui res non suppetat, id. de Or. 3, 35, 142: vererer, ne mihi crimina non suppeterent, id. Verr. 2, 1, 11, § 31: ne pabuli quidem satis magna copia suppetebat, Caes. B. G. 1, 16: copia frumenti, id. ib. 1, 3: frumentum copiaeque, Liv. 5, 26, 9: quibus rebus numquam tanta suppeteret victoriae fiducia, Auct. B. Afr. 31: ut mihi ad remunerandum nihil suppetat praeter voluntatem, Cic. Fam. 15, 13, 2: quibuscumque vires suppetebant ad arma ferenda, praesto fuere, Liv. 4, 22, 1; Plin. 2, 9, 6, § 46: neque quo manus porrigeret suppetebat, Nep. Dion, 7, 2: nondum suppetente ad haurien, dum ultra justa vi, Plin. 2, 9, 6, § 46: si vita suppetet, Cic. Fin. 1, 4, 11; so, vita, Plin. Ep. 5, 5, 8: vita longior, Liv. 40, 56, 7: quoad vita suppetet, Auct. B. Afr. 92; Vop. Aur. 24.
      With pers. subject: deos oro, ut vitae tuae superstes suppetat (uxor), that she may survive you, Plaut. Trin. 1, 2, 19: nec consilium sibi suppetere diceret, Liv. 4, 48, 13.
    2. B. Transf., to be equal to or sufficient for; to suffice, to agree with, correspond to any thing; = sufficere: ut amori, ut ambitioni, ut cottidianis sumptibus copiae suppetant, Cic. Tusc. 5, 32, 89: pauper enim non est, cui rerum suppetit usus, Hor. Ep. 1, 12, 4: utinam quae dicis, dictis facta suppetant, i. e. I wish you may be as good as your word, Plaut. Ps. 1, 1, 106: rudis lingua non suppetebat libertati, Liv. 2, 56, 8: ut plagae possint suppetere ipsae, Lucr. 1, 1050.
      Poet., with pers. subject: novis ut usque suppetas doloribus, you may be exposed to, Hor. Epod. 17, 64.
  2. II. To ask in place of another, to personate another in asking: si silignario quis dixerit, ut quisquis nomine ejus siliginem petisset, ei daretfurti actionem adversus eum qui suppetet, etc., Dig. 47, 2, 52, § 11.