Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

sŭper-sĕdĕo, sēdi, sessum, 2, v. n. and a., to sit upon or above.

  1. I. Lit. (very rare; not in Cic. or Cæs.): eques Romanus elephanto supersedens, Suet. Ner. 11: tentorio (aquila), id. Aug. 96: corio (damnati), Amm. 23, 6, 82: utribus, id. 25, 8, 2.
    With acc.: ansam (aspis), App. M. 11, p. 262, 29.
  2. II. Trop.
    1. * A. To preside over: vilicus litibus familiae supersedeat, i. e. decide them, Cato, R. R. 5, 1.
    2. B. To be above or superior to, to forbear, to refrain or desist from, to pass, omit (the predom. and class. signif.); constr. usu. with abl., less freq. with dat., acc., or inf.
          1. (α) With abl.: ita censeo facias, ut supersedeas hoc labore itineris, Cic Fam. 4, 2, 4: proelio, Caes. B. G. 2, 8: istis rebus, Plaut. Ep. 1, 1, 37: istis verbis, id. Poen. 1, 3, 5: nuptiis, Turp. ap. Non. 40, 8 (Com. Rel. v. 163 Rib.): commode principio, Auct. Her. 3, 9, 17 et saep.
            Impers. pass.: posse complexione supersederi, Cic. Inv. 1, 40, 72: supersederi litibus et jurgiis, Liv. 38, 51, 8: divinis rebus, id. 6, 1, 12: tributo ac delectu supersessum est, id. 7, 27, 4: quod cum acciderit, omnino oratione supersedendum est, Cic. Inv. 1, 21, 30: supersedendum multitudine verborum, id. ib. 1, 20, 28: complexione, Auct. Her. 2, 19, 30.
          2. (β) With dat.: pugnae, Auct. B. Afr. 75, 2: maledicto, App. Mag. p. 285, 19.
          3. (γ) With acc.: operam, Gell. 2, 29, 13.
            Pass.: haec causa non visa est supersedenda, Auct. Her. 2, 17, 26: istis omnibus supersessis, App. Flor. p. 359, 9.
          4. (δ) With inf.: de virtute eorum accusanda proloqui supersederunt, Sisenn. ap. Non. 40, 11: supersedissem loqui apud vos, Liv. 21, 40, 1: certare, id. 4, 7, 8; 34, 59, 2: quae in vulgus edita ejus verbis invertere supersedeo, Tac A. 15, 63 fin.: scribere, Plin. Ep. 5, 7, 5: castigare territos, Curt. 5, 6, 14: spectare supersedit, Suet. Tit. 7: deflectere ad visendum Apin supersedit, id. Aug. 93: ut venire supersedeant, Val. Max. 2, 8, 6.

sŭpersellĭum, i, n., a shabrack: quod sellam tegebat, Vita Caes. 2, 2, 20.

sŭpersēmĭnātor, ōris, m. [supersemino], one who sows upon or in addition, Tert. Anim. 16 fin.

sŭper-sēmĭno, āvi, ātum, 1, v. a., to sow upon or over (eccl. Lat.), Tert. adv. Prax. 1 med.; Hier. Ep. 30, 14.

sŭper-sĕro, sēvi, 3, v. a., to sow over or upon, to sow in addition, Hilar. in Psa. 127, 11; Arn. ib. 55.

sŭpersessus, a, um, Part. of supersedeo.