Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Sĭgambri (also Sĭcambri, Sy-gambri, and Sŭgambri), ōrum, m., = Σύγαμβροι, Ptol. Dio Cass.; Σούγαμβροι, Strabo, a powerful people of Germany, between the Sieg and the Ruhr, and as far as the Lippe (the mod. Cleve, Berg, and Recklingshausen), Caes. B. G. 4, 16; 4, 18 sq.; 6, 35; Hor. C. 4, 2, 36; 4, 14, 51; Tac. A. 2, 26; 12, 39; Suet. Aug. 21; Mart. Spect. 3, 9.
Hence,

  1. A. Sĭgamber, bra, brum, adj., of or belonging to the Sigambri, Sigambrian: cohors, Tac. A. 4, 47 fin.
    Subst.: Sĭgambra, ae, f., a Sigambrian woman, Ov. Am. 1, 14, 49.
  2. B. Sĭgam-brĭa, ae, f., the country of the Sigambri, Sigambria, Claud. in Eutr. 1, 383.

Sogdĭāna rĕgĭo, a district in Asia between the Jaxartes and the Oxus, Curt. 7, 10, 1 sqq.
Hence, Sogdĭāni, ōrum, m., the inhabitants of Sogdiana, Curt. 7, 4, 5; 9, 2, 24; Plin. 6, 16, 18, § 49; called also Sugdĭāni, Mel. 1, 2, 5; 3, 5, 6.

Sŭgambri, ōrum, v. Sigambri.

Sugdĭāni, v. Sogdiani.

sug-gĕro (subg-), gessi, gestum, 3, v. a., to carry, bring, put or lay under, etc. (class., esp. in the trop. sense).

  1. I. Lit.: flammam costis aëni, Verg. A. 7, 463: ignem fornace succensā, Pall. 1, 20, 2.
    1. B. To heap up, raise, erect, build: humo, Prop. 4 (5), 4, 8; cf.: celsis suggesta theatra columnis, Sil. 14, 644.
    2. C. To furnish, afford, supply ( = praebeo, suppedito, ministro): cur tu his rebus sumptum suggeris? Ter. Ad. 1, 1, 37: tela mihi, Verg. A. 10, 333: omnium rerum apparatus, Auct. B. Alex. 3, 1: cibum animalibus, Tac. H. 3, 36: divitias alimentaque (tellus), Ov. M. 15, 82: feras silvae affatim suggerunt, Plin. Ep. 2, 8, 1: ructanti pinnas rubentes, Mart. 3, 82, 8.
      Absol.: aliae (apes) struunt, aliae suggerunt, Plin. 11, 10, 10, § 22.
  2. II. Trop., to afford, furnish, supply: invidiae flammam ac materiam criminibus suis suggerere, Liv. 3, 11: suggeram quae vendatis, id. 10, 17, 5: materiam interrogationi, Quint. 5, 7, 8.
    1. B. To excite, produce: sincipitamenta porcina, quae anteposita in mensā mihi bulimum suggerant, Plaut. Men. 1, 3, 29 Ritschl (MSS. milvina; cf. Brix ad loc.): aut Druso ludus est suggerendus aut, etc., is to be put upon, imposed upon, Cic. Att. 12, 44, 2.
    2. C. To suggest, advise, prompt, offer, bring to mind: quoties aequitas restitutionem suggerit, Dig. 4, 6, 26 fin.; cf.: quae (res) suggerit, ut Italicarum rerum esse credantur eae res, reminds, admonishes, ib. 28, 5, 35 fin.: quaedam de republicā, Aur. Vict. Vir. Ill. 66, 2.
      Absol.: suggerente conjuge, at the instigation of, Aur. Vict. Epit. 41, 11; cf.: suggerente irā, id. ib. 12, 10.
    3. D. To assign, add, subjoin: huic incredibili sententiae ratiunculas suggerit, Cic. N. D. 3, 29, 73: copiam argumentorum singulis generibus, id. de Or. 2, 27, 117: firmamenta causae, id. ib. 2, 81, 331: verba, quae desunt, id. ib. 2, 26, 110: apud quosdam veteres auctores non invenio Lucretium consulem; Bruto statim Horatium suggerunt, place next in order, Liv. 2, 8; 9, 44: ut quidam annales nihil praeter nomina consulum suggerant, id. 4, 20: suggerebantur damna aleatoria, were added, Cic. Phil. 2, 27, 67.

suggestĭo (subg-), ōnis, f. [suggero].

  1. * I. Lit., an adding to, addition: potus suggestione auctus, Cael. Aur. Tard. 2, 13, 182.
  2. II. Trop.
    1. * A. A rhet. fig., where the orator puts a question and answers it himself, a suggestion: quod schema quidam per suggestionem vocant, i. e. per subjectionem, Quint. 9, 2, 15.
    2. B. A hint, intimation, suggestion (late Lat.), Vop. Aur. 14; 19; Symm. Ep. 9, 20; Inscr. Orell. 2.

suggestum, i, n. [suggero],

  1. I. a raised place, height, mound: ex suggesto faleris prodeunt anates in stagnum, Varr. R. R. 3, 5, 16.
  2. II. Esp., a platform, stage, tribune for a speaker: cum in communibus suggestis consistere non auderet, Cic. Tusc. 5, 20, 59: illud suggestum, in quo causam dixerat, ascendens, id. Div. 1, 54, 124.

1. suggestus, a, um, Part., from suggero.

2. suggestus (subg-), ūs, m., and suggestum, i, n. [suggero].

  1. I. (Acc. to suggero, I.) An elevated place made of materials poured out; hence, a raised place, a height, elevation (cf. pulpitum).
      1. 1. Lit.
        1. a. In gen.: labrum in suggestu inter dolia positum, Cato, R. R. 154: lapideus, Col. 9, 7: insulae, Plin. 12, 10, 21, § 38: suggestus in orchestrā, a raised seat, Suet. Caes. 76; Flor. 4, 2, 91 Duk.; cf. Plin. Pan. 51, 4: comae, i. e. a lofty head-dress, Stat. S. 1, 2, 113: montium, Amm. 15, 10, 1.
        2. b. In partic., a raised place to speak from to the people, to the troops, etc., a platform, stage, tribune (the class. signif. of the word): suggestum in foro exstructum adornari placuit, Liv. 8, 14: C. Maenius in suggestu rostra, devictis Antiatibus, fixerat, Plin. 34, 5, 11, § 20: hac re pro suggestu pronuntiatā, Caes. B. G. 6, 3; so in a milit. sense: de suggestu inquit, Auct. B. Afr. 54, 2: praemia pro suggestu tribuit, id. ib. 86, 4: in suggestu, in quo Galbae statua fuerat, Tac. H. 1, 36: non in modum contionis, aut suggestu locutus, id. ib. 1, 55; of the prætor’s tribunal: in excelso suggestu, Liv. 31, 29, 9: altior, Amm. 15, 8, 4; of the emperor’s seat: in curiā, Flor. 4, 2; cf.: in orchestrā, Suet. Caes. 76; Plin. Pan. 51.
      2. 2. Trop., height: neve se de tanto fortunarum suggestu pessum deiciat, App. M. 5, p. 161, 22.
    1. B. A providing, preparation (post-class. and very rare): Circensium, Tert. Spect. 7: honorum, id. ib. 12.
  2. * II. (Acc. to suggero, II.) A hint, intimation, suggestion (syn. suggestio): si ex suggestu eorum praeses dederit, Dig. 27, 8, 1, § 5.

* sug-glūtĭo (subg-), īre, v. n., to hiccup a little, Veg. Vet. 3, 60.

* sug-grandis (subg-), e, adj., rather large: cubiculum, Cic. Q. Fr. 3, 1, 1, § 2.

sug-grĕdĭor (subg-), gressus, 3, v. dep. n. and a. [gradior], to go or come up to, to approach (Tacitean).

  1. I. Neutr.: caesis qui barbarorum propius suggrediebantur, Tac. A. 15, 11: suggressi propius speculatores, id. ib. 2, 12; so, propius, id. ib. 13, 57; 14, 37.
  2. II. Act., to attack: quos dux Romanus acie suggressus, Tac. A. 4, 47; Sall. H. Fragm. 4, 68.

sug-grunda (subg-), ae, f. [cf. grando; Sanscr. hrāduni, storm; Gr. χάλαζα, hail], the lower border of a roof, the eaves, Varr. R. R. 3, 3, 5; Vitr. 10, 21; Dig. 9, 3, 5, § 6; 50, 16, 242, § 1.
Called also sug-grundium, Vitr. 2, 9, 16; Plin. 25, 13, 102, § 160; and suggrundātio, Vitr. 4, 2.

* suggrundārĭum (subg-), ii, n. [suggrunda], the grave of a child less than forty days old (which was a niche in a wall, covered by a projecting roof or eaves; cf. columbarium, 2. d.): suggrundaria antiqui dicebant sepulcra infantium, qui necdum XL dies implessent, quia nec busta dici poterant, quia ossa quae comburerentur non erant, nec tanta cadaveris immanitas, quā locus tumesceret. Unde Rutilius Geminus Astyanacte ait: Melius suggrundarium misero quaereres quam sepulcrum, Fulg. Expos. Serm. Ant. p. 560.

suggrundātĭo (subg-), ōnis, and suggrundium, i, v. suggrunda.

* sug-grunnĭo (subgr-), īre, v. n., to grunt a little: sus, Paul. Nol. Carm. 27, 345.

sūgillātĭo, ōnis, f. [sugillo], a blackand-blue mark, a livid spot (made by a blow, bruise, etc.; not ante-Aug.).

  1. I. Lit.: sugillationem rapere, Plin. 32, 7, 24, § 74.
  2. II. Trop., an affronting, insulting: consulum, Liv. 43, 14, 5: domini, Dig. 47, 10, 15: foeda majestatis ejus, Plin. 7, 45, 46, § 150: ipsius gloriae, Val. Max. 2, 3, 1: amara, id. 6, 9, 12: admonitionis, Sen. Ben. 5, 22, 3.

* sūgillātĭuncŭla, ae, f. dim. [sugillatio], a small livid spot, Claud. Mam. Stat. Anim. 2, 9 dub.

* sūgillātus, ūs, m. [sugillo], post-class. for sugillatio, Tert. adv. Marc. 4, 34.

sūgillo (suggillo, oited ap. Victorin. p. 2465 P.), āvi, ātum, 1, v. a. [etym. dub.; perh. akin with sugo], to beat black-andblue (mostly post-Aug.).

  1. I. Lit.: oculi ex ictu suffusi cruore et sugillati, Plin. 31, 9, 45, § 100: athleta, qui numquam sugillatus est, Sen. Ep. 13, 2: oculos patri, perh. to knock out, Varr. ap. Non. 171, 13.
    Part. perf. as subst.: sūgillāta, ōrum, n. (sc. loca), black-and-blue spots, bruises: allium sugillata aut liventia ad colorem reducit, black-and-blue spots, Plin. 20, 6, 23, § 55: caseus recens cum melle sugillata emendat, id. 28, 9, 34, § 132.
  2. II. Trop.
    1. A. To flout, jeer, taunt, scoff at, insult, revile: viros sugillatos, repulsos, Liv. 4, 35, 10: Sulla repulsa praeturae sugillatus est, Val. Max. 7, 5, 5: crudelitatem alicujus, id. 3, 2, 1; 5, 3, 4: noli sugillare miserias, Petr. 128: pudorem, Dig. 2, 4, 10, § 12: opinionem alicujus, ib. 44, 4, 4, § 16; to annoy, Vulg. Luc. 18, 5.
    2. * B. = to beat into one, i. e. to suggest: verba alicui, Prud. στεφ. 10, 999.

sūgo, xi, ctum, 3, v. a. [root svag-; cf. sucus], to suck (class.).

  1. I. Lit.: (animalium) alia sugunt, alia carpunt, Cic. N. D. 2, 47, 122: (agni) matris sugunt mammam, Varr. R. R. 2, 1, 20: porca frequentiore numero sucta deficiet, exhausted, Pall. Febr. 26, 5: terram, to exhaust, Varr. R. R. 1, 44, 3.
  2. II. Trop.: cum lacte nutricis errorem suxisse, to have sucked, imbibed, Cic. Tusc. 3, 1, 2.