Lewis & Short

suffītĭo, ōnis, f. [suffio], a fumigating, fumigation, perfuming: nimia, Col. 1, 6, 20: suffitionem doliorum facere, id. 12, 50, 16: suffitiones commendavere, Plin. 25, 2, 5, § 12: verbenarum, Arn. 5, 3: funus prosecuti redeuntes ignem supergradiebantur aquā aspersi: quod purgationis genus vocabant suffitionem, Fest. p. 3 Müll.; cf. id. s. v. laureati, p. 117.