Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

surrectĭo (subr-), ōnis, f. [surrigo, surgo].

  1. I. A raising up, erection: phallorum fascinorumque, Arn. 5, 184.
  2. * II. A rising again, resurrection: Christi, Arat 1, 314.

* surrectĭto (subr-), āvi, 1, v. freq. n. [surgo], to rise up, arise: e convivio, Cato ap. Gell. 10, 13, 2.

1. surrectus (subr-), a, um, Part. of surgo, I.

2. sur-rectus (subr-), a, um, adj., rather straight, nearly straight: locus, Auct. Rei Agr. p. 240; 252; 260 Goes.
Comp.: surrectior vallis, Auct. Rei Agr. p. 240; 252; 260 Goes.

* sur-rĕfectus (subr-), a, um, Part., somewhat restored, Vell. 2, 123, 3.

sur-rēgŭlus (subr-), i, m., a petty prince, a feudatory vassal, Amm. 17, 12, 21; Sulp. Sev Hist. Sacr. 2, 10, 1.

sur -rĕmănĕo (subr-), ēre, v. n., to remain behind, Tert. Anim. 18 med.; Jul. Rom. ap. Charis. 172 P.

sur-rēmĭgo (subr-), āre, v. n., to row underneath, to row along (very rare).

  1. I. Lit.: laeva tacitis surremigat undis, Verg. A. 10, 227: bracchiis surremigans, Plin. 9, 29, 47, § 88.
  2. II. Trop.: surremigante seu potius velificante nequitiā, Calp. Fl. Decl. 20.

sur -rēnālis (subr-), e, adj., that is under the kidneys: morbus, Veg. Vet. 1, 8; 1, 15.

sur-rēpo (subr-), psi, ptum, 3 (sync. form of perf. surrepsti, Cat. 77, 3), v. n. and a., to creep under, to creep or steal along, creep softly on, steal upon, to come on unawares, insensibly, or by degrees, etc. (not freq. till after the Aug. per.).

  1. I. Lit.: sub tabulas, * Cic. Sest. 59, 126: clathris facile, Col. 9, 1, 9: urbis moenia, Hor. S. 2, 6, 100: surrepens lacerta, Plin. 34, 8, 19, § 70: in aulam, Claud. ap. Ruf. 1, 177.
    Poet., of inanim. subjects: mediis surrepit vinea muris, advances slowly, Luc. 2, 506: surrepit crinibus umor, Claud. Rapt. Pros. 3, 251: ars mea cogit, Insita praecoquibus surrepere persica prunis, to grow out, Calp. Ecl. 2, 43.
  2. II. Trop.: alicui, Cat. 77, 3: vide, quam non subrepam tibi. Sen. Cons. ad Marc. 1, 5: blanda quies furtim surrepit ocellis, Ov. F. 3, 19: surrepsit fratribus horror, Stat. Th. 11, 476: surrepet iners aetasTib. 1, 1, 71: insinuatio surrepat animis, Quint. 4, 1, 42: dissimulata actio, id. 4, 1, 60: oblivio cibi huic, Plin. 8, 22, 34, § 84: paulatimque et Romae subrepsit appellatio, id. 21, 2, 3, § 5: vitia, Sen. Ep. 90, 5: terror pectora, Sil. 15, 136: nullosque Catonis in actus surrepsit voluptas, Luc. 2, 391.
    Impers. pass.: ita surrepetur animo judicis, Quint. 4, 5, 20.
    Hence, P. a. as subst.: subreptum, i, n., only adverb.: scandentes in subreptum felium modo, stealthily, Plin. 10, 18, 20, § 40.

surreptīcĭus (subr-) or -tĭus, a, um, adj. [surripio], stolen, surreptitious (Plautin.).

  1. I. Lit.: puer, Plaut. Men. prol. 60: puellae ingenuae, id. Poen. 5, 2, 2.
  2. * II. Trop., concealed, clandestine: amor, Plaut. Curc. 1, 3, 49.

surreptĭo (subr-), ōnis, f. [surripio], a stealing, purloining, theft: surreptionem factitasse, App. M. 10, p. 245, 32: per surreptionem elicere, i. e. by deception or subreption, Cod. Just. 1, 14, 2.

surreptītĭus (subr-), a, um, v. surrepticius.

surreptīvus (subr-), a, um, adj. [surripio], false, fraudulent: defensio, Cod. Th. 12, 16, 1: impetratio, ib. 10, 20, 11; 6, 28, 5.

surreptum (subr-), i, n., v. surrepo fin.

surreptus (subr-), a, um.

      1. 1. Part. of surrepo.
      2. 2. Part. of surripio.