Lewis & Short

suc-cresco (subc-), ĕre, v. inch. n., to grow under or from under any thing; to grow up (very rare).

  1. I. Lit.: sub ordine naturali pilorum (in palpebris) alius ordo succrescit, Cels. 7, 7, 8: succrescit ab imo, Ov. M. 9, 352: ne patiantur herbam succrescere, Col. 4, 14, 2; cf.: mores mali, Quasi herba irrigua, succrevere uberrime, Plaut. Trin. 1, 1, 9.
    1. B. Transf., to grow up to any thing: toties haustum cratera repleri Sponte suā, per seque vident succrescere vina, to spring up, or be supplied anew, Ov. M. 8, 680.
  2. II. Trop.: non enim ille mediocris orator vestrae quasi succrescit aetati, grows up after, succeeds, * Cic. de Or. 3, 61, 230: se gloriae seniorum succrevisse, Liv. 10, 13, 17.