Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

sto, stĕti, stătum, 1 (scanned stĕtĕrunt, Verg. A. 2, 774; 3, 48; Ov. H. 7, 166; Prop. 2, 8, 10), v. n. [root sta-; Sanscr. sthā, sthalam, locus; Gr. στα-, ἵστημι, to set, place; στατήρ, weight; O. H. Germ. stām; Goth. standa; Engl. stand], to stand, in opposition to sitting, walking, or lying prostrate, to stand still, remain standing, stand upright.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: hos quos videtis stare hic captivos duos, Illi qui astant, hi stant ambo, non sedent, Plaut. Capt. prol. 1 sq.; cf.: cum virgo staret et Caecilia in sellā sederet, Cic. Div. 1, 46, 104: si iste ibit, ito: stabit, astato simul, Plaut. Ps. 3, 2, 74: abi intro, noli stare, id. Mil. 4, 3, 36; so (opp. ire) id. Merc. 3, 3, 21; id. Mil. 4, 2, 95; 4, 9, 10; id. Pers. 3, 3, 43; 4, 4, 50; Ter. Eun. 3, 2, 6; 3, 2, 12: i: quid stas, lapis? id. Heaut. 4, 7, 3: ante aedes, Plaut. Am. 2, 1, 56; 1, 1, 250; 2, 2, 35; id. Truc. 2, 3, 14: ante ostium, Ter. Eun. 5, 2, 4; id. And. 3, 1, 17; id. Hec. 3, 4, 14; 5, 4, 14: ante oculos, Ov. Am. 1, 5, 17: ad januam, Cic. de Or. 2, 86, 353: ad undam, Verg. G. 4, 356: orantem juxta, Stat. Th. 11, 618: hic foris, Plaut. Men. 2, 3, 12: hinc procul, Ter. Hec. 4, 3, 1: propter in occulto, Cic. Clu. 28, 78; cf.: qui proximi steterant, Caes. B. G. 5, 35, 3: propius, Hor. A. P. 361: sta ilico, Ter. Phorm. 1, 4, 18: qui frequentissimi in gradibus concordiae steterunt, Cic. Phil. 7, 8, 21: stans pede in uno, Hor. S. 1, 4, 10 et saep.
      Of things: ita statim stant signa, Plaut. Am. 1, 1, 120: quorum statuae steterunt in Rostris, Cic. Phil. 9, 2, 4: statua, id. Div. 1, 34, 75: signa ad impluvium, ad valvas Junonis, id. Verr. 2, 1, 23, § 61: stabat acuta silex, Verg. A. 8, 233: columna, Hor. C. 1, 35, 14: cerea effigies, id. S. 1, 8, 32; cf. poet.: aeneus ut stes, id. ib. 2, 3, 183.
      Pass. impers.: Ps. Statur hic ad hunc modum. Sim. Statum vide hominis, Plaut. Ps. 1, 5, 44: Gn. Quid agitur? Pa. Statur, Ter. Eun. 2, 2, 40: confecto munerum cursu moriar stando, Amm. 24, 3, 7.
      Prov.: inter sacrum saxumque sto, nec quid faciam scio, i.e. I am in a pinch, Plaut. Capt. 3, 4, 84; v. sacrum.
    2. B. In partic.
      1. 1. Pregn., to stand firm or immovable; to last, remain, continue: cui nec arae patriae domi stant; fractae et disjectae jacent, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44 (Trag. v. 115 Vahl.): nec domus ulla nec urbs stare poterit, Cic. Lael. 7, 23: stantibus Hierosolymis, id. Fl. 28, 69: ut praeter spem stare muros viderunt, Liv. 38, 5: urbem innoxiam stare incolumem pati, id. 31, 31, 15: hasta, quae radice novā, non ferro stabat adacto, stuck fast, remained fixed, Ov. M. 15, 562: missum stetit inguine ferrum, id. ib. 5, 132; cf. id. ib. 5, 34; 8, 415: stat glacies iners, Hor. C. 2, 9, 5: aquae, Ov. M. 4, 732: longā stare senectā, Sil. 3, 94: cornus stetit inter tempora frontis, id. 4, 142.
      2. 2. To remain, tarry, linger any where (cf. moror): paulisper stetimus in illā ganearum tuarum nidore atque fumo, Cic. Pis. 6, 13: hos quos video volitare in foro, quos stare ad curiam, id. Cat. 2, 3, 5: cur non aut stantem comprehenderint, aut fugientem consecuti sint, remaining in the city, id. Cael, 28, 67; so (opp. fugio), id. Tusc. 2, 23, 54: cum gladiis in conspectu senatus, id. Phil. 2, 4, 8: qui domi stare non poterant, id. Fl. 6, 13: (meretrix) olente in fornice stans, Hor. S. 1, 2, 30; cf. Ov. Am. 1, 10, 21; Juv. 10, 239; cf. of minerals not attracted by the magnet: pondere enim fretae partim stant, quod genus aurum, Lucr. 6, 1058.
      3. 3. In milit. lang.
        1. a. To stand in the ranks or under arms, to fight: quisque uti steterat, jacet obtinetque ordinem, Plaut. Am. 1, 1, 86: ut sustinere corpora plerique nequeuntes arma sua quisque stantes incumberet, Sall. ap. Serv. Verg. A. 9, 229 (H. 3, 72 Dietsch): cum milites a mane diei jejuni sub armis stetissent defatigati, Auct. B. Afr. 42, 3: primo haud impari stetere acie, Liv. 26, 44: in Asia totius Asiae steterunt vires, id. 37, 58: in acie, Auct. B. Hisp. 28 fin.: pars acie stabat, Auct. B. Afr. 51, 6: stetit acies in armis, Sen. Phoen. 389; cf.: stetit ordine certo Infelix acies, Luc. 7, 2, 16.
        2. b. Pregn., to stand firm in fight, stand one’s ground, maintain the contest (opp. abjecto scuto fugere), Cic. Tusc. 2, 23, 54; cf.: in acie stare ac pugnare (opp. in castra refugere), Liv. 22, 60, 25: Tarquiniensis, novus hostis non stetit solum, sed etiam ab suā parte Romanum pepulit, id. 2, 6, 11: comminus, Caes. B. C. 1, 47: inque gradu stetimus, certi non cedere, Ov. M. 9, 43; cf.: contra leonem, Spart. Carac. 5.
        3. c. Transf., of a battle, to last, hold out, continue (a favorite expression of Livy): ibi aliquamdiu atrox pugna stetit, Liv. 29, 2: diu pugna neutro inclinata stetit, id. 27, 2: ita anceps dicitur certamen stetisse, id. 8, 38: primo stetit ambiguā spe pugna, id. 7, 7.
      4. 4. Nautical t. t., to lie, to lie or ride at anchor: ante hostium portus in salo stare, Liv. 37, 16; Auct. B. Afr. 62: naves regiae in sinu Maliaco, Liv. 36, 20: classis instructa in portu, id. 37, 11: classis in salo ad Leptim, Auct. B. Afr. 62, 4: litore puppes, Verg. A. 6, 901.
      5. 5. Of servants, to stand, wait, attend (very rare): neque pueri eximiā facie stabant, C. Gracch. ap. Gell. 15, 12, 2: sto exspectans, si quid mihi imperent, Ter. Eun. 3, 5, 46: ad cyathum et vinum, Suet. Caes. 49; cf.: ad pedes, id. Galb. 22.
      6. 6. Of buildings, cities, etc., to stand finished, be erected (mostly poet.): intra annum nova urbs stetit, Liv. 6, 4, 6: jam stabant Thebae, Ov. M. 3, 131: moenia jam stabant, id. F. 3, 181: stet Capitolium Fulgens, Hor. C. 3, 3, 42: aedificant murosStabat opus, Ov. M. 11, 205: jam stare ratem, Val. Fl. 1, 96.
      7. 7. Of the countenance, to be unmoved, to be at rest (poet.): stat num quam facies, Luc. 5, 214: stant ora metu, are rigid, Val. Fl. 4, 639; cf.: cur ad patrios non stant tua lumina vultus, Stat. Th. 10, 693.
      8. 8. To stand up, stand upright, stand on end; to bristle up, stiffen, etc. (poet. and in post-Aug. prose): papillae, Lucil. ap. Non. 391, 26: mammae, Plin. 28, 19, 77, § 249: steterunt comae, Verg. A. 2, 774; 3, 48; Ov. M. 7, 631; cf. id. ib. 10, 425: crines fulvi pulvere, Stat. Th. 3, 326: setae, Ov. M. 8, 286: in vertice cristae, id. ib. 6, 672: aristae, id. ib. 10, 655: stantes oculi, prominent, Ov. F. 6, 133: oculis rigentibus et genis stantibus, fixed, Plin. 23, 1, 24, § 49.
        In mal. part., Mart. 3, 73, 2; App. M. 2, p. 117, 39; Auct. Priap. 75, 2.
        Rarely of fluids, to coagulate, stiffen: sanguis stetit, Sen. Oedip. 585.
      9. 9. With abl., to stand out with, be thick with, full of any thing (mostly poet.): stant pulvere campi, Enn. ap. Porphyr. ad Hor. C. 1, 9, 1 (Ann. v. 592 Vahl.): cupressi Stant rectis foliis, id. ap. Philarg. ad Verg. G. 2, 444 (Ann. v. 268 ib.): stat sentibu’ fundus, Lucil. ap. Don. Ter. And. 4, 2, 16; Titin. ap. Non. 391, 21; so, ager sentibus, Caecil. ib. 391, 23: vides ut altā stet nive candidum Soracte, Hor. C. 1, 9, 1: caelum caligine stat, Sisenn. ap. Non. 392, 8: pulvere caelum, Verg. A. 12, 408: pulvereo globo astra, Stat. Th. 7, 124: stant lumina (Charontis) flammā, Verg. A. 6, 300: stant pulvere Syrtes, Claud. Laud. Stil. 1, 257.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., to stand: mentes, rectae quae stare solebant, Enn. ap. Cic. Sen. 6, 16 (Ann. v. 208 Vahl.): stetisse ipsum in fastigio eloquentiae, Quint. 12, 1, 20.
    2. B. In partic.
      1. 1. Pregn., to stand one’s ground, stand firm or unshaken; to endure, persevere, persist, abide, continue: moribus antiquis res stat Romana virisque, Enn. ap. Aug. Civ. Dei, 2, 21 (Ann. v. 492 Vahl.): disciplinam militarem, quā stetit ad hanc diem Romana res, solvisti, Liv. 8, 7: res publica staret, Cic. Phil. 2, 10, 24; cf. id. Cat. 2, 10, 21: stante urbe et curiā, id. Planc. 29, 71: ut eo neglecto civitas stare non possit, id. Cael. 1, 1: utinam res publica stetisset, quo coeperat statu, id. Off. 2, 1, 3: qui illam (rem publicam) cadere posse stante me non putārant, id. Fam. 6, 6, 2: ut stante re publicā facere solebamus, id. Off. 2, 1, 3: neque enim aliter stare possemus, id. Sest. 45, 97: per quos homines ordinesque steterim, quibusque munitus fuerim, non ignoras, id. Fam. 13, 29, 7; cf.: eorum auxilio, qui me stante stare non poterant, id. ib. 7, 2, 3: respublica stetit virtute tuā, Liv. 4, 40: stetit regnum puero, id. 1, 3: dum stetimus, Ov. Tr. 1, 9, 17: stamus animis, Cic. Att. 5, 18, 2: stas animo, Hor. S. 2, 3, 213: Gabinium sine provinciā stare non posse, could not hold out, subsist, Cic. Pis. 6, 12; cf. id. Fl. 6, 14; Suet. Oth. 5: nedum sermonum stet honos, Hor. A. P. 69.
        Hence, nearly—esse, tantā stat praedita culpā (natura), Lucr. 5, 199: pausam stare fragori, id. 1, 747.
        1. b. (Acc. to its use as a milit. t. t., v. supra, I. B. 3.) To maintain the contest: cum in senatu pulcherrime staremus, Cic. Fam. 1, 4, 1.
        2. c. Stare in aliquā re, simply aliquā re, and post-class. also alicui rei, to stand firm, persist, persevere; to rest, abide, adhere to, continue in a thing.
          1. (α) In aliquā re: si in fide non stetit, Cic. Rab. Perd. 10, 28: sin in eo non stat, id. Att. 2, 4, 1: stare oportet in eo, quod sit judicatum, id. Fin. 1, 14, 47: in sententiā, Liv. 4, 44.
          2. (β) With abl.: omnes stant sententiā, Plaut. Curc. 2, 1, 35: suis stare judiciis, Cic. Tusc. 5, 28, 81: censoris opinione, id. Clu. 47, 132: alicujus decreto, Caes. B. G. 6, 13: stare conditionibus, Cic. Att. 7, 15, 2: stare conventis, id. Off. 3, 25, 95: stare jurejurando, Quint. 5, 6, 4: nihil quo stat loco stabit, omnia sternet abducetque vetustas, Sen. ad Marc. 26, 4.
            Pass. impers.: stabitur consilio, Liv. 7, 35: etsi priore foedere staretur, id. 21, 19: famā rerum standum est, id. 7, 6.
          3. (γ) With dat.: arbitri sententiae stare, Dig. 4, 7, 23 fin.: voluntati patris, ib. 26, 7, 3; 36, 3, 6: rei judicatae, ib. 42, 1, 32: emptioni, ib. 19, 1, 13; ib. 4, 8, 27 (five times) et saep.
          4. (δ) Stat sententia, aliquid, or, impersonally, stat (alicui), the determination stands or holds good; I (thou, he, etc.) am determined: Pa. Vide quid agas. Ph. Stat sententia, Ter. Eun. 2, 1, 18: Hannibal, postquam ipsi sententia stetit, pergere ire, Liv. 21, 30: stat sententia tradere mecum Dotalem patriam, Ov. M. 8, 67: modo nobis stet illud, unā vivere in studiis nostris, Cic. Fam. 9, 2, 5: stat pectore fixum, Aeetae sociare manus, Val. Fl. 5, 289: nos in Asiam convertemus: neque adhuc stabat, quo potissimum, Cic. Att. 3, 14, 2: mihi stat alere morbum, Nep. Att. 21, 6: quos ut seponi stetit, Sil. 3, 68: stat, casus renovare omnes, Verg. A. 2, 750.
        3. d. In aliquā re, or simply aliquā re, to rest on, be fixed on, depend upon, etc.: omnis in Ascanio stat cura parentis, Verg. A. 1, 646: regnum fraternā stare concordiā, Liv. 45, 19: quā (disciplinā) stetit Romana res, id. 8, 7: hac arte (i.e. bello) in patriā steti, id. 5, 44, 2; Val. Fl. 3, 673; Verg. A. 2, 163: magis famā quam vi stare res suas, Tac. A. 6, 30: apud quos virtute quam pecuniā res Romana melius stetit, id. H. 2, 69 fin.: famā bella stare, Curt. 3, 8, 7.
      2. 2. In theatr. lang., of plays and actors, to stand, i.e. to please, take, succeed: quod si intellegeret, cum stetit olim nova (fabula), Actoris operā magis stetisse quam suā, Ter. Phorm. prol. 9 sq.: partim vix steti, id. Hec. prol. alt. 7: securus, cadat an recto stat fabula talo, Hor. Ep. 2, 1, 176: illi, scripta quibus comoedia prisca viris est, Hoc stabant, hoc sunt imitandi, id. S. 1, 10, 17.
      3. 3. Stare, ab, cum, or pro aliquo, or aliquā re, or with adv. loci, to stand by, on the side of, adhere to a person or thing, take the part of: ut nemo contra civium perditorum dementiam a senatu et a bonorum causā steterit constantius, Cic. Brut. 79, 273: a se potius quam ab adversariis, id. Inv. 1, 43, 81: a mendacio contra verum, id. ib. 1, 3, 4: a contrariā ratione, Auct. Her. 4, 2, 4: cum di prope ipsi cum Hannibale starent, Liv. 26, 41, 17; 5, 38: stabat cum eo senatus majestas, id. 8, 34, 1: nobiscum adversus bar, baros, Nep. Ages. 5, 4: si pro meā patriā ista virtus staret, Liv. 2, 12: pro jure gentium, id. 38, 25: pro vobis adversus reges stetimus, id. 45, 22, 10; 23, 8, 3 Fabri ad loc.: pro Jubā atque Afris, Quint. 11, 1, 80: pro signis, Ov. A. A. 1, 200: quamvis duces non essent praesentes, staret tamen pro partibus invicta fortuna ultoris, Flor. 4, 7, 10: hic primo pro Pompei partibus, mox simulatione contra Pompeium stetit, Vell. 2, 48, 4: voluptas pro iisdem partibus standi, Sen. Vit. Beat. 4, 1; cf.: et dii quoque pro meliore stant causā, Curt. 4, 1, 13: hinc stas, illinc causam dicis, Plaut. Men. 4, 2, 48: unde stetisset, eo se victoria transferret, Just. 5, 4, 12: non semper vostra evortet: nunc Juppiter hac stat, stands at your side, stands by you, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 263 Vahl.); imitated by Verg. A. 12, 565.
        So with in: Graeci, qui in Darei partibus steterant, Curt. 3, 11, 18.
      4. 4. Stare per aliquem, to stand to one’s account, be chargeable or owing to one; to lie at one’s door, be one’s fault; followed by a negative consequence or effect, expressed by quin, quominus, or ne.
          1. (α) With quin: quoniam per eum non stetisset, quin praestaretur, etc., Liv. 2, 31, 11 Weissenb.ad loc.
          2. (β) With quominus (freq.): si poterit fieri, ut ne pater per me stetisse credat, Quominus haec fierent nuptiae, volo: sed si id non poterit, Id faciam in proclivi quod est, per me stetisse, ut credat, Ter. And. 4, 2, 16 sq.: Caesar ubi cognovit per Afranium stare, quominus proelio dimicaretur, Caes. B. C. 1, 41: graviter eam rem tulerunt, quod stetisse per Trebonium, quominus oppido potirentur, videbatur, id. ib. 2, 13; so, nec, quominus perpetua cum eis amicitia esset, per populum Romanum stetisse, Liv. 8, 2, 2; 9, 14, 1; 6, 33, 2; 44, 14, 12.
          3. (γ) With ne: ne praestaremus per vos stetit, qui, etc., Liv. 45, 23, 6: non per milites stetisse, ne vincerent, id. 3, 61, 2: quasi per ipsum staret, ne redderetur, Suet. Aug. 28.
            Rarely without the negation; so with ut: per quam (ignorantiam) stetit, ut tibi obligarer, Plin. Ep. 10, 6 (22), 2; cf. Ter. And. 4, 2, 17 supra; absol.: id est, non per me stetit, sed per illud, Quint. 3, 6, 78; with subj.-clause: si per eum non stetit, parere defuncti voluntati, Dig. 32, 1, 36.
      5. 5. Of price, to stand one in, to come to, to cost (mostly post-Aug.): Periclum vitae meae tuo stat periculo, Plaut. Capt. 3, 5, 82: Polybius scribit, centum talentis eam rem Achaeis stetisse, Liv. 34, 50; cf.: sit argumento tibi gratis stare navem, Cic. Verr. 2, 5, 19, § 48: haud illi stabunt Aeneia parvo Hospitia, Verg. A. 10, 494: quae neque magno Stet pretio, Hor. S. 1, 2, 122: multo sanguine ac vulneribus ea Poenis victoria stetit, Liv. 23, 30: haud scio an magno detrimento certamen staturum fuerit, id. 3, 60: utrique vindicta libertatis morte stetit, Vell. 2, 64, 3: heu quanto regnis nox stetit una tuis? Ov. F. 2, 812 et saep.: nulla pestis humano generi pluris stetit, Sen. Ira, 1, 2, 1.

Stōbi, ōrum, m., an ancient and important city of Paeonia in Northern Macedonia, Liv. 33, 19, 3 Weissenb. ad loc.; 39, 53, 15; 40, 21, 1: oppidum Stobi civium Romanorum, Plin. 4, 10, 17, § 34.
The inhabitants are called Stōbenses, ĭum, m., Dig. 50, 15, 8, § 8.

stobrus, i, f., a tree in Carmania yielding an odorous gum, Plin. 12, 17, 40, § 79.

stoebē, ēs, f., = στοιβή, a plant, called also pheos, Plin. 21, 15, 54, § 91; 22, 11, 13, § 28.

Stoechădĕs insulae, = Στοιχάδες, a group of islands on the southern coast of Gaul, near Massilia, now Isles d’Hyères, Plin. 3, 5, 11, § 79; Schol. Cic. Sest. p. 293 Orell.
Hence, stoechăs, ădis, f. (sc. herba), French lavender, sticados: Lavandula Stoechas, Linn.; Plin. 27, 12, 107, § 131; 26, 7, 27, § 42.

Stōĭcē, adv., v. Stoicus.

Stōĭcĭda, ae, m. [Stoicus], a nickname of a voluptuary who gave himself out for a Stoic, Juv. 2, 65.

Stōĭcus, a, um, adj., = Στωϊκός, of or belonging to the Stoic philosophy or to the Stoics, Stoic: schola, Cic. Fam. 9, 22 fin.: secta, Sen. Ep. 123, 14: sententia, id. ib. 22, 7: libelli, Hor. Epod. 8, 15: turba, Mart. 7, 69, 4: dogmata, Juv. 13, 121: disciplina, Gell. 19, 1, 1: Stoicum est, it is a saying of the Stoics, Cic. Ac. 2, 26, 85: non loquor tecum Stoicā linguā, sed hac submissiore, Sen. Ep. 13, 4: est aliquid in illo Stoici dei: nec cor nec caput habet, Sen. Apoc. 8.
Subst.: Stōĭcus, i, m., a Stoic philosopher, a Stoic, Cic. Par. praef. § 2; Hor. S. 2, 3, 160; 2, 3, 300; plur., Cic. Mur. 29, 61; and in philosophical writings saepissime.

    1. 2. Stōĭca, ōrum, n. plur., the Stoic philosophy, Cic. N. D. 1, 6, 15.
      Adv.: Stōĭcē, like a Stoic, Stoically: agere austere et Stoice, Cic. Mur. 35, 74: dicere, id. Par. praef. § 3.

Stōĭdis (-des), is, f., an island off the Indian coast, famous for pearls: Stoades quaestuosa margaritis, Plin. 6, 25, 28, § 110: Stoadis, id. 9, 34, 54, § 106.

stŏla, ae, f., = στολή, a long upper garment.

  1. I. Orig., as with the Greeks, worn by any one: squalidā saeptus stolā, Enn. ap. Non. 537, 27 (Trag. v. 373 Vahl.); Ov. F. 6, 654: saeptus mendici stolā, Enn. ap. Non. 537, 28 (Trag. v. 372 Vahl.): lugubri stolā succincta, id. ib. 198, 4 (Trag. v. 134 id.); so, muliebris, Varr. ib. 537, 29 sq.
  2. II. Later, with the Romans, in partic.,
    1. A. Lit., a long female upper garment, worn by the Roman matrons, and reaching from the neck to the ankles, a robe, gown, stole (cf. palla): vestimenta muliebriaveluti stolae, pallia, tunicae, etc., Dig. 34, 2, 23; cf.: vir fortis stolam indutus, Sen. Vit. Beat. 13, 3: (Dianae) erat admodum amplum signum cum stolā, Cic. Verr. 2, 4, 34, § 74: ad talos stola demissa, Hor. S. 1, 2, 99; Ov. P. 3, 3, 52; cf. id. Tr. 2, 252; Mart. 3, 93, 4; 10, 5, 1; Auct. Priap. 12, 11: tamquam stolam dedisset, in matrimonio conlocavit, Cic. Phil. 2, 18, 44.
      Hence, also, of the dress of a voluptuary, Hor. S. 1, 2, 71; of a cithern-player, Varr. R. R. 3, 13, 3; Ov. F. 6, 654; of the priests of Isis, App. M. 11, p. 269, 5.
    2. B. Transf., a noble woman, lady, dame, matron: hic eques, hic juvenum coetu stola mixta laborat, Stat. S. 1, 2, 235; Plin. 33, 3, 12, § 140; Val. Max. 2, 1, 5.
  3. III. In eccl. Lat., a royal robe, Vulg. 1 Par. 15, 27.
      1. 2. Of the Jewish priests, Vulg. 2 Macc. 3, 15.
      2. 3. A dress of ceremony, Vulg. Luc. 20, 46.

stŏlātus, a, um, adj. [stola].

  1. I. Lit., dressed in or wearing a stola: mulieres, Vitr. 1, 1 med.
    Subst.:
    stŏlātae, ārum, f., = matronae, noble dames, matrons, Petr. 44, 18.
  2. II. Transf.: pudor, i.e. befitting a matron, Mart. 1, 36, 8: Ulixes, Ulysses in petticoats, a jocose appellation of Livia on account of her cunning, Calig. ap. Suet. Calig. 23.

stŏlĭdē, adv., v. stolidus fin.

stŏlĭdĭtas, ātis, f. [stolidus], dulness, obtuseness, stupidity, stolidity (post-class.), Flor. 3, 3, 12; 4, 12, 16; Gell. 18, 4, 6; Arn. 2, 80 al.

stŏlĭdus, a, um, adj. [root star-; Gr. στερεός, firm; cf. stultus; v. Corss. Ausspr. 2, 155 sq.].

  1. I. Unmovable; and hence, slow, coarse, uncultivated, rude (class.; cf.: fatuus, insipiens, stupidus, stultus, insulsus).
    1. B. Lit.: stolidum genus Aeacidarum Bellipotentes sunt magiquam sapientipotentes, Enn. ap. Cic. Div. 2, 56, 116 (Ann. v. 187 Vahl.): nam vi depugnare sues stolidi soliti sunt, id. ib. 2, 56, 116 (Ann. v. 109 id.).
  2. II. Dull, senseless, slow of mind, obtuse, stupid, stolid: stolido, Plaut. Capt. 3, 4, 123: stulti, stolidi, fatui, fungi, bardi, blenni, buccones, Plaut. Bacch. 5, 1, 2: quid, stolide, clamas? id. Aul. 3, 2, 1; id. Ep. 3, 3, 40; id. Bacch. 3, 6, 19: vix tandem sensi stolidus, Ter. And. 3, 1, 12: indocti stolidique, * Hor. Ep. 2, 1, 184: Lentulus perincertum stolidior an vanior, Sall. ap. Gell. 18, 4, 4 (H. 4, 35 Dietsch): dux ipse inter stolidissimos, Liv. 22, 28, 9: o vatum stolidissime, falleris, Ov. M. 13, 774.
    Of the Stoics, Lucr. 1, 641; 1, 1068.
    1. B. Transf., of things: nihil est stultius neque stolidius, Plaut. Trin. 1, 2, 162; cf.: nullum est hoc stolidius saxum, id. Mil. 4, 2, 33: aures (Midae), Ov. M. 11, 175; cf. barba (Jovis), Pers. 2, 28: vires, Liv. 28, 21, 10: hujus generis causarum alia sunt quieta, nihil agentia, stolida quodammodo, i. e, inert, inoperative, * Cic. Top. 15, 59: stolida impudensque postulatio, Liv. 21, 20: fiducia, id. 34, 46, 8: superbia, id. 45, 3: audacia, Tac. H. 4, 15: procacitas, Mart. 1, 42, 19.
      Hence, adv.: stŏlĭdē, stupidly, stolidly.
  1. I. Lit.: id non promissum magis stolide quam stolide creditum, Liv. 25, 19; 7, 5: laetus, id. 7, 10; 27, 17; cf. Tac. A. 1, 3; Just. 2, 3: stolide castra subgressus, Sall. H. 4, 67 Dietsch.
    Comp., Amm. 19, 5, 2.
  2. II. Transf., of things: stolide tument pulmonea (mala), Plin. 15, 14, 15, § 52.

1. stŏlo, ōnis, m., a shoot, branch, twig, or scion springing from the stock or root of a tree, a useless sucker, water-shoot: qui (Licinius Stolo) propter diligentiam culturae Stolonum confirmavit cognomen, quod nullus in ejus fundo reperiri poterat stolo, quod effodiebat circum arbores, e radicibus, quae nascerentur e solo, quos stolones appellabant, Varr. R. R. 1, 2, 9; cf.: Stolonum Liciniae genti (cognomen): ita appellatur in ipsis arboribus fruticatio inutilis, unde et pampinatio inventa primo Stoloni dedit nomen, Plin. 17, 1, 1, § 7; 17, 20, 34, § 150; 17, 13, 20, § 95; 17, 26, 39, § 248; 27, 13, 109, § 133.

2. Stŏlo, ōnis, m., a cognomen in the gens Licinia; v. 1. stolo.

stŏmăcăcē, ēs, f., = στομακάκη, a disease of the gums, scurvy of the mouth, Plin. 25, 3, 6, § 20.

* stŏmăchābundus, a, um, adj. [stomachor], pettish, angry, stomachy: puer, Gell. 17, 8, 6.

stŏmăchanter, adv., v. stomachor.

stŏmăchātĭo, ōnis, f., anger (late Lat.), Cassiod. in Psa. 33, 2.

stŏmăchĭcus, a, um, adj., = στομαχικός, disordered in the stomach, having a disease of the stomach, Sen. Ep. 24, 14; Plin. 20, 9, 39, § 100; 24, 14, 75, § 123; 25, 5, 24, § 60.

stŏmăchor, ātus, 1, v. dep. n. and a. [stomachus, II.], to be irritated, peevish, pettish, vexed, angry, or out of humor; to fume, fret (class.; esp. freq. in Cic.; syn.: irascor, succenseo).

  1. I. Neutr.: si stomachabere et moleste feres, plura dicemus, Cic. Fam. 15, 16, 3; so (with irasci) id. Brut. 95, 326.
    With abl.: jucundissimis tuis litteris stomachatus sum in extremo, Cic. Fam. 10, 26, 1: proximam stomachandi occasionem adripio, Sen. Ep. 12, 2.
    With quod: non dubito, quin mirere atque etiam stomachere, quod tecum de eādem re agam saepius, Cic. Att. 16, 16, F, § 17.
    With si: stomachabatur senex, si quid asperius dixeram, Cic. N. D. 1, 33, 93.
    With cum and abl.: stomachari cum aliquo, i.e. to quarrel with him, Cic. de Or. 2, 66, 267.
    With ob and acc.: cum prave sectum stomacheris ob unguem, Hor. Ep. 1, 1, 104.
  2. II. Act., to be angry or vexed at any thing (very rare, and only with the general objects aliquid or omnia). stomachor omnia, Cic. Att. 14, 21, 3: si quid stomachor, August. ap. Suet. Tib. 21; cf.: id equidem adveniens mecum stomachabar modo, Ter. Eun. 2, 3, 32: Venus stomachata biles Venereas, nursing, App. M. 5, p. 172, 31.
    Hence, * stŏmăchanter, adv., irritably, peevishly, pettishly: arridens, Aug Vit. Beat. med.

stŏmăchōsē, adv., v. stomachosus.

stŏmăchōsus, a, um, adj. [stomachus, II.], wrathful, angry, irritable, ill-humored, peevish, pettish, choleric (rare but class.; syn. iracundus): eques, Hor. Ep. 1, 15, 12: stomachosa et quasi submorosa ridicula, Cic. de Or. 2, 69, 279: genus acuminis saepe stomachosum, id. Brut. 67, 236: genus irarum, Sen. Ira, 1, 4, 2.
Comp.: stomachosiores litteras meas, quas dicas esse, non intellego, Cic. Fam. 3, 11, 5.
* Adv.: stŏmăchōsē, angrily, peevishly; comp.: rescripsi ei stomachosius, Cic. Att. 10, 5, 3 (cf. id. ib. 10, 11, 5: θυμικώτερον eram jocatus, id. ap. Charis. 193 P.).

stŏmăchus, i, m., = στόμαχος.

  1. I. The gullet, the alimentary canal, œsophagus: linguam ad radices ejus (oris) haerens excipit stomachus, Cic. N. D. 2, 54, 135; Cels. 4, 1, § 6; 5, 26, n. 2, § 15.
  2. II. Transf., the stomach (freq. and class.): eas cum stomachi calore concoxerit, Cic. N. D. 2, 49; Cels. 4, 5; Plin. 23, 1, 26, § 53: summum gulae fauces vocantur, extremum stomachus, id. 11, 37, 68, § 179: tendit (gula) ad stomachum, id. 11, 37, 66, § 176; Lucr. 4, 632; Hor. S. 2, 2, 18: stomachum fovere, Cels. 4, 5: movere, Plin. 13, 23, 44, § 127: comprimere, Cels. 4, 5 fin.: stomacho laborare, id. 1, 8: aestuans, id. 1, 3: aeger, Hor. S. 2, 2, 43: dissolutus, Plin. 23, 1, 26, § 53: fortiores stomachi, id. 32, 7, 26, § 80: marcens, Suet. Calig. 58: corpora, quae stomacho praebent incendia nostro, Lucr. 4, 872: qualia lassum Pervellunt stomachum, Hor. S. 2, 8, 9; Juv. 6, 100.
  3. III. Trop.
      1. 1. Taste, liking (class.): ludi non tui stomachi, Cic. Fam. 7, 1, 2: nosti stomachi mei fastidium, id. ib. 2, 16, 2: stomacho esse languenti, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 13, 2: in hoc agello stomachum multa sollicitant, vicinitas urbis, opportunitas viae, modus ruris, Plin. Ep. 1, 24, 3.
      2. 2. Bonus stomachus, good digestion; hence, peace, rest, quiet, good-humor: bono sane stomacho contenti, Quint. 2, 3, 3; cf. id. 6, 3, 93: adversus quos difficile cottidie habere bonum stomachum, Mart. 12, praef.
      3. 3. Distaste, dislike to any thing; hence, displeasure, irritation, vexation, chagrin concerning any thing (freq., esp. in Cic.): locus ille animi nostri, stomachus ubi habitat, Cic. Att. 4, 16, 10; cf. id. ib. 15, 15, 2: consuetudo diurna callum jam obduxit stomacho meo, id. Fam. 9, 2, 3: bile et stomacho aliquid fingere, Suet. Tib. 59 fin.: clamore ac stomacho non queo labori suppeditare, Plaut. As. 2, 4, 17: homo exarsit iracundiā ac stomacho, Cic. Verr. 2, 2, 20, § 48: epistula plena stomachi et querelarum, id. Q. Fr. 3, 8, 1: ne in me stomachum erumpant, cum sint tibi irati, id. Att. 16, 3, 1: in stomacho ridere, id. Fam. 2, 16, 7: risum magis quam stomachum movere, id. Att. 6, 3, 7: stomachum movere alicui, id. Mur. 13, 28; for which: stomachum facere alicui, id. Att. 5, 11, 2; id. Fam. 1, 9, 10: quae tum mihi majori stomacho, quam ipsi Quinto, fuerunt, id. Att. 5, 1, 4; id. Q. Fr. 3, 5, 2: intelleges eam (fortitudinem) stomacho non egere, id. Tusc. 4, 24, 53: summo cum labore, stomacho miseriāque erudiit, id. Rosc. Com. 11, 31: nec gravem Pelidae stomachum cedere nescii Conamur (scribere), Hor. C. 1, 6, 6.
        In jest, for the contrary affection: Cicero reddens rationem, cur illa C. Caesaris tempora tam patienter toleraret, Haec aut animo Catonis ferenda sunt, aut Ciceronis stomacho, i. e. with his patience, endurance, Cic. Fragm. ap. Quint. 6, 3, 102.

stŏmătĭcē, ēs, f., = στοματική, a medicine for diseases of the mouth, Plin. 22, 9, 11, § 26; 23, 7, 71, § 136: efficacior, id. 24, 13, 73, § 120; Scrib. Comp. 64.

stŏmis, mĭdis, f., = στομίς, the mouthpiece of a flute-player, Lucil. Sat. Fragm. 15, 12.

stŏmōma, ătis, n., = στόμωμα, a kind of fine scales which fly off in hammering, Plin. 34, 11, 25, § 108 (in Cels. 6, 6, 5, written as Greek).

stŏrax, ăcis, v. styrax.

storbus, v. stobrus.

stŏrĕa (in good MSS. also stŏrĭa; cf. Caes. B. C. 2, 9), ae, f. [from the root ster, sterno; Gr. στοπέννυμι, to spread out], a mat or covering made of plaited straw, rushes, rope, etc.; a straw-mat, rush-mat, rope-mat, Caes. B. C. 2, 9; Liv. 30, 3; Plin. 15, 16, 18, § 59.

1. stŏrĭa, ae, f. (late Lat.), = historia, Schol. Juv. 7, 99.

2. stŏrĭa, v. storea.

strŏbus or storbus, i, m.

  1. I. A tree in Carmania, yielding an odoriferous gum, Plin. 12, 17, 40, § 79.
  2. II. Another name of the ladanum, Plin. 12, 17, 37, § 74.

styrax (stŏrax, Sol. 33 med.; Isid. Orig. 17, 8, 5), ăcis, m., = στύραξ, a tree; and also the resinous gum of that tree, storax, Plin. 12, 25, 55, § 125; 24, 6, 15, § 24; Verg. Cir. 167.
Hence, styrăcĭnus, a, um, of or made from storax: oleum, Cael. Aur. Tard. 2, 7.