Lewis & Short

stercus, ŏris, n. [Gr. σκώρ; gen. σκατός, dung; Sanscr. cakrt = sakart].

  1. I. Lit., dung, excrements, ordure (syn.: fimus, merda), Varr. R. R. 1, 38; Col. 2, 15; Cato, R. R. 29; 37; Cic. Div. 1, 27, 57; Hor. Epod. 12, 11 al.; Fest. p. 344 Müll.; cf. Varr. L. L. 6, § 32 ib., and Fest. s. v. Quando stercus, pp. 258 and 259 ib.; Juv. 14, 64.
    Prov.: aurum in stercore quaerere, Cassiod. Inst. Div. Lit. 1, p. 510.
        1. b. As a term of abuse: nolo stercus curiae dici Glauciam, Cic. de Or. 3, 41, 164.
  2. II. Transf.: ferri, i. e. dross, slag, Scrib. Comp. 188.