stellĭōnātus, ūs, m. [1. stellio, B.], cozenage, trickery, cheating, stellionate (jurid. Lat.): stellionatum obici posse his, qui dolo quid fecerunt sciendum est, scilicet si aliud crimen non sit, quod obiciatur; quod enim in privatis judiciis est de dolo actio, hoc in criminibus stellionatus persecutio. Ubicumque igitur titulus criminis deficit, illic stellionatum obiciemus, etc., Dig. 47, 20, 3 sq.; 13, 7, 36; 17, 1, 29 fin.; 40, 7, 9.