Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

spurcālĭa, ĭum, n. plur. [spurco], pollutions (late Lat.), Aldh. Laud. Virg. 25.

* spurcāmen, ĭnis, n. [spuma], dirt, filth, Prud. Cath. 9, 56.

spurcē, adv., v. spurcus fin.

* spurcĭdĭcus, a, um, adj. [spurcusdico], using filthy language, smutty, obscene: versus, Plaut. Capt. prol. 56.

* spurcĭfĭcus, a, um, adj. [spurcusfacio], making filthy, smutty, obscene, Plaut. Trin. 4, 1, 7.

* spurcĭlŏquĭum, ii, n. [spurcus-loquor], filthy or smutty language, obscenity, Tert. Res. Carn. 4 fin.

spurcĭtĭa, ae (nom. collat. form spur-cĭtĭes, Lucr. 6, 977; abl. spurcitie, App. M. 8, p. 214, 33), f. [spurcus], filth, dirt, smut, dung (rare; not in Cic.).

  1. I. Lit., Col. 1, 5, 8; 12, 17, 2; Plin. 33, 4, 21, § 69; plur., Varr. R. R. 3, 16, 17: spurcitias suum laudant, Plin. 17, 9, 6, § 52.
  2. II. Trop.: alicujus, Afran. ap. Non. 393, 33: patris, id. ib. 394, 4.

spurco, no perf., ātum, 1, v. a. [spurcus], to make filthy, to befoul, defile (rare; syn.: polluo, contamino).

  1. I. Lit.: si quis fimo aliquem pertuderit, luto oblinierit, aquā spurcaverit, Dig. 47, 11, 1: vinum, ib. 9, 2, 27: ex istoc loco spurcatur nasum odore inlutili, Plaut. Men. 1, 2, 57.
  2. * II. Trop.: senectus Spurcata impuris moribus, Cat. 108, 2.
    P. a.: spurcātus, a, um, sup.: helluo spurcatissimus, most foul, Cic. Dom. 10, 25 B. and K.

spurcus, a, um, adj. [cf. spargo], dirty, unclean, impure (class.; syn.: immundus, impurus, obscenus).

  1. I. Lit.: res, Lucr. 6, 782; cf.: rem spurcissimam gustare, Varr. ap. Non. 394, 11: quaeque aspectu sunt spurca et odore, Lucil. ib. 394, 25: saliva, Cat. 78, 8; 99, 10: ager, Col. 1, praef. § 25: spurcum atque pollutum vas, Gell. 17, 19, 4; App. M. 1, p. 108, 21: si quid est urinā spurcius, Gell. 17, 19, 4: tempestas spurcissima, Cic. Fragm. ap. Non. 394, 9: spurcatissimis tempestatibus, Suet. Caes. 60: spurcum vinum est, quod sacris adhiberi non licet, ut ait Labeo Antistius, cui aqua admixta est defrutumve aut igne tactum est, mustumve antequam defervescat, Fest. p. 348 Müll.; cf. Isid. Orig. 20, 3.
    Of obscene defilement: noctes, Plaut. As. 4, 1, 62; cf. lupae, Mart. 1, 35, 8.
  2. II. Trop., of character or condition, foul, base, low, mean, common: Samnis, spurcus homo, Lucil. ap. Cic. Tusc. 2, 17, 41: lictor, Varr. ap. Non. 394 5: Dama, Hor. S. 2, 5, 18: QVAESTVS, i. e. lenocinium, Inscr. Murat. 1773, 8.
    Comp.: nihil est te spurcius uno, Mart. 4, 56, 3.
    Sup.: capita taeterrima et spurcissima, Cic. Phil. 11, 1, 1: homo avarissime et spurcissime, id. Verr. 2, 1, 37, § 94: homo spurcissimae vitae ac defamatissimae, Gell. 14, 2, 10: praeferendam esse spurcissimam mortem servituti mundissimae, Sen. Ep. 70, 21: spurca ingenii vestigia, Afran. ap. Non. 393, 27.
    Hence, adv.: spurcē, dirtily, impurely.
      1. 1. Lit.: sus in pabulatione spurce versatur, Col. 7, 9, 14.
      2. 2. Trop., basely, meanly, villanously: spurce factum, Auct. Her. 1, 5, 8: qui in illam miseram tam spurce, tam impie dixeris, i. e. hast charged her with unchastity, Cic. Phil. 2, 38, 99 fin.
        Comp.:
        spurcius nos quam alios opicos appellatione foedant, Cato ap. Plin. 29, 1, 7, § 14.
        Sup.: perscribere spurcissime, Cic. Att. 11, 13, 2.

Spūrinna, ae, m. [Etruscan], the surname of several Romans.

  1. I. The haruspex who warned Cœsar to beware of the Ides of March, Cic. Div. 1, 52, 119; id. Fam. 9, 24, 2; Suet. Caes. 81; Val. Max. 1, 6, 13; 8, 11, 2.
  2. II. Vestricius Spurinna, a lyric poet, the leader of the Othonian party, Tac. H. 2, 11; 2, 18; 2, 36; Plin. Ep. 2, 7, 1; 3, 1, 1.

spŭrĭum, ii, n. [σπορά, generation].

  1. I. = pudendum muliebre, acc. to Isid. Orig. 9, 5, 24; cf. Plut. Quaest. Rom. 103.
  2. II. Transf., a marine animal of a similar shape, App. Mag. p. 297, 11.

1. spŭrĭus, i, m. [root spar-; cf. σπείρω, σπορά, and sperno], adj.

  1. I. Lit., of illegitimate birth; subst., an illegitimate or spurious child, a bastard (only post-class.; esp. among jurists): si quis nefarias atque incestas nuptias contraxerit, neque uxorem habere videtur neque liberos. Hi enim, qui ex eo coitu nascuntur, matrem quidem habere videntur, patrem vero non utique, etc. … Unde solent spurii filii appeliari, vel a Graecā voce, quasi σποράδην concepti vel quasi sine patre filii, Gai. Inst. 1, 64; cf. Dig. 1, 5, 23; ib. 49, 15, 26; Cod. Just. 1, 10, 12; 6, 55, 6; App. M. 6, p. 177, 6.
    Thus the Parthenians (v. Partheniae) were also called Spurii, acc. to Just. 20, 1, 15.
  2. II. Trop., false, spurious: versus (in Homeri carminibus), Aus. Ep. 18 fin.: vates, id. ap. Sept. Sap. 13 prooem.

2. Spŭrĭus (abbrev. Sp.), a Roman prœnomen; e. g. Spurius Cassius, Spurius Maelius, Cic. Rep. 2, 27, 50; Liv. 2, 41; 4, 13.