Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Sălŏmon (Sŏlŏmon), ōnis, m., = Σαλωμών, Σαλομών, Σολομών [[??]], Solomon, son of David, Prud. Hamart. 581; Juvenc. 2, 717; Alcim. 6, 387; Lact. 4, 16.
Hence,

  1. A. Sălŏmōnĭus (Sŏlŏm-), a, um, adj., of or belonging to Solomon, Solomon’s: templum, Lact. 4, 13 fin.; also called saxa, Prud. Apoth. 512.
  2. B. Să-lŏmōnĭăcus, a, um, adj. (poet.), of Solomon, Solomon’s: templum, Sid. poët. Ep. 4, 18; Ven. Carm. 1, 11, 1.

Sŏli (collat. form Soloe, Mel. 1, 13, 2; Plin. 5, 27, 22, § 92), ōrum, m., = Σόλοι.

  1. I. A town of Cilicia, afterwards called Pompeiopolis, now Mezetli, Cic. Leg. 2, 16, 41; Liv. 33, 20, 4; 37, 56, 8.
    Hence, Sŏleus, ei, m., = Σολεύς, of Soli: Milon, Plin. 35, 11, 40, § 146.
  2. II. A town of Cyprus, now Solia, Plin. 5, 31, 35, § 130 (Jan. Soloe).

1. sōlo, āvi, ātum, 1, v. a. [solus], to make lonely or desolate; to lay waste, desolate (only a few times in the post-Aug. poets): urbes populis, Stat. Th. 4, 36: domos, id. ib. 5, 149; Sen. Oedip. 4.

2. Sŏlo, v. 1. Solon.

Sŏloe (dissyl.), v. Soli, I. and II.

sŏloecismus (sŏlĭcismus, Aus. Epigr. 138), i, m., = σολοικισμός.

  1. I. Lit., a grammatical fault in the construction of a sentence, a solecism (cf. stribligo): vitia in sermone, quo minus is Latinus sit, duo possunt esse: soloecismus et barbarismus. Soloecismus est, cum in verbis pluribus consequens verbum superiori non accommodatur. Barbarismus est, cum verbum aliquod vitiose effertur, Auct. Her. 4, 12, 17; cf. Sinn. Capito ap. Gell. 5, 20, 1 (who called it, in pure Latin, imparilitas); Quint. 1, 5, 16; 1, 5, 36 sq.; Sen. Suas. 2, § 13; Gell. 1, 7, 3; Juv. 6, 452; Aus. Epigr. 138; Tert. adv. Nat. 1, 3.
  2. II. Transf., a fault, in gen., Mart. 11, 19, 2: apud Christianos soloecismus est magnus et vitium, turpe quid vel narrare vel facere, Hier. in Helv. 16.

sŏloecista, ae, m., = σολοικιστής, one that speaks faultily, that commits solecisms, Hier. in Ruf. 3, 6.

sŏloecŏphănĕs, is, n., = σολοικοφανές, that which appears to be a solecism, Cassiod. Or. 6.

sŏloecum, i, n., = σόλοικον, = soloecismus, Auct. ap. Gell. 5, 20, 6; Gell. 17, 2, 11.

1. Sŏlon or Sŏlo (the latter in Cic. Rep. 2, 1, 2), ōnis, m., = Σόλων.

  1. I. A famous legislator of the Athenians, one of the seven sages of Greece, Cic. Brut. 7, 27; 10, 39; id. de Or. 1, 44, 197; id. Leg. 2, 23, 59; 2, 25, 64; Liv. 3, 31 fin.; Juv. 10, 274.
    Plur.: aerumnosi Solones, i. e. philosophers, Pers. 3, 79 al.
  2. II. A commander in Pydna, Liv. 44, 45.

2. Sŏlōn, ōnis, m., = Σολώνιον, a city of the Allobroges, in Gallia Narbonensis, north-west of the Rhodanus, perh. near the modern Sortie, Liv. Epit. 103.

Sŏlonātes, ĭum, m., a Gallic tribe in Gallia Cisalpina, south-west of Forum Julii, now probably Torre di Sole, Plin. 3, 15, 20, § 116; Inscr. Orell. 5124.

Solonĭum, ii, n., a district near Lanuvium, on the Via Ostiensis, Cic. Div. 1, 36, 79; 2, 31, 66; id. Att. 2, 3, 3.
Called also Solonius ager, Liv. 8, 12; Fest. s. v. pomonal, p. 250, b. Müll.

sōlor, ātus, 1, v. dep. a.

  1. I. To comfort, console, solace (poet. and in post-Aug. prose; while consolor is class.): diffidentem verbis solatur suis, Plaut. Ep. 1, 2, 9: lenire dolentem Solando cupit, Verg. A. 4, 394: quos bonus Aeneas dictis solatur amicis, id. ib. 5, 770; Ov. F. 5, 237: inopem et aegrum, Hor. Ep. 2, 1, 131; Verg. A. 9, 290; Cat. 38, 5: solantia tollite verba! your words of comfort, Ov. M. 11, 685: solandus cum simul ipse fores, id. Tr. 5, 4, 42: et Caesar quamvis posthabitam deciens sestertii dote solatus est, Tac. A. 2, 86.
  2. II. With inanim. and abstr. objects, to soothe, ease, lighten, lessen, relieve, assuage, mitigate: famem concussā quercu, Verg. G. 1, 159: fluviis gravem aestum, Hor. C. 2, 5, 7: laborem cantu, Verg. G. 1, 293: aegrum testudine amorem, id. ib. 4, 464: curas, id. A. 9, 489: metum, id. ib. 12, 110: lacrimas, Ov. F. 2, 821: singulorum fatigatio quamlibet se rudi modulatione solatur, Quint. 1, 10, 16: desiderium fratris amissi aut nepote ejus aut nepte, Plin. Ep. 8, 11, 3: cladem Lugdunensem, Tac. A. 16, 13 fin.: quamvis repulsam propinqua spes soletur, id. ib. 2, 36.

Solorius, ii, m., a mountain in Hispania Tarraconensis, Plin. 3, 1, 2, § 6.

sŏlox, ōcis, adj. (cf.: salvus, solidus; v. Corss. Ausspr. 1, 486; ante- and post-class.).

  1. I. Lit., of raw, unwrought wool, of a coarse staple, coarse, harsh, bristly: solox, lana crassa, et pecus, quod passim pascitur non tectum, Fest. p. 301 Müll.: lana, Titin. ap. Fest. 1. 1.: pecore hirto atque soloce, Lucil. ap. Fest. 1. 1.; cf. Paul. ex Fest. p. 300 Müll.: solox, ἔριον παχύ, Gloss. Philox.: pallium philosophorum soloci lana, Fronto Eloq. p. 228 Mai.
    1. * B. Transf., subst.: solox, ōcis, f. (sc. vestis), a dress of coarse woollen stuff, Tert. Pall. 4 med.
  2. * II. Trop.: elaboratam filo soloci accipe cantilenam, coarse, Symm. Ep. 1, 1 med. (cf.: munusculum levidense crasso filo, Cic. Fam. 9, 12, 2).