Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

scirpĕus (sirp-), a, um [scirpus].

  1. I. Adj., of rushes, rush-: ratis, Plaut. Aul. 4, 1, 9: clava, Nov. ap. Fest. s. v. scirpus, p. 330 Müll.: simulacra, i. e. images of men made of rushes, which were thrown into the Tiber annually, Ov. F. 5, 622 (v. Argei); also imago, id. ib. 5, 659: fila, a rush-wick of wax tapers, Prud. Cath. 5, 15: fiscella, Vulg. Exod. 2, 3.
  2. II. Subst.: scirpĕa (sirp-), ae, f., a basket-work of rushes to form the body of a wagon (generally used for carrying manure), Varr. L. L. 5, § 139 Müll.; Cato, R. R. 10, 2; 11, 4; Varr. R. R. 1, 23, 5; Ov. F. 6, 680; Just. 43, 4, 6; Arn. 2, n. 38.

scirpĭcŭlus (sirp- and surp-), a, um [scirpus].

  1. I. Adj., of or made of rushes. So with falces (their use is unknown), Cato, R. R. 11, 4; Varr. R. R. 1, 22, 5; id. L. L. 5, § 137 Müll.: fiscella, Vulg. Exod. 2, 3.
    More freq.,
  2. II. Subst.: scirpĭcŭlus (sirp-, surp-), i, m., a basket made of rushes, a rush-basket: surpiculi olerorum, Lucil. ap. Non. 490, 24; Varr. R. R. 2, 2, 10; Col. poët. 10, 305; Prop. 4 (5), 2, 40: piscarii, wears, weels, Plaut. Capt. 4, 2, 36.

scirpo (sirpo), no perf., ātum, 1, v. a. [scirpus], to plait of rushes, Varr. L. L. 5, § 137 sq.; id. ap. Non. 83, 24.

scirpus (sometimes sirpus), i, m.

  1. I. A rush, bulrush, Plin. 16, 37, 70, § 178; 7, 56, 57, § 206; Fest. p. 330 Müll.; Plaut. Rud. 2, 6, 39; Vulg. Job, 8, 11.
        1. b. Prov.: nodum in scirpo quaerere, to seek a knot in a bulrush, to find a difficulty where there is none: quaerunt in scirpo, soliti quod dicere, nodum, Enn. ap. Fest. p. 330 (Sat. v. 46 Vahl.); so, in scirpo nodum quaeris, Plaut. Men. 2, 1, 22; and: no dum in scirpo quaeris, Ter. And. 5, 4, 38.
  2. II. Transf., deriving the idea of intricacy from plaited work of rushes, a riddle, enigma: quae Graeci dicunt aenigmata, hoc genus quidam e nostris veteribus scirpos appellaverunt, Gell. 12, 6, 1.

sēsămum (sīsăm-), i, n., = σήσαμον.

  1. I. Sesame or sesamum, an oily plant, a native of the East, Col. 2, 10, 18; 11, 2, 50; 11, 2, 56; 12, 15, 3; Pall. Sept. 7; id. Oct. 1, 3; Cels. 5, 15; Plaut. Poen. 1, 2, 113; Petr. 1 fin.
    Collat. form sēsĭma or sē-săma, ae, f., = σησάμη, Col. 2, 7, 1; Plin. 15, 7, 7, § 30; 18, 7, 10, § 49; 18, 10, 22, § 96, and 18, 10, 23, § 98.
  2. * II. Sesamum silvestre, another name for cici, the palma Christi, castor-oil plant, Plin. 15, 7, 7, § 25.

(orig. and ante-class. form seī), conj. [from a pronominal stem = Gr. ἑ; Sanscr. sva-, self; cf. Corss. Ausspr. 1, 778; Curt. Gr. Etym. 396], a conditional particle, if.

  1. I. Prop.
        1. a. With indic.; so in gen., in conditions which are assumed to be true, with the verb in pres. or perf.; less freq. in imperf or pluperf.; and in conditions which may probably become true, with the verb in fut. or fut. perf. (Madv. Gram. § 332; Zumpt, Gram. § 517).
          1. (α) Pres.: SI IN IVS VOCAT, Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 25, and ap. Porphyr. Hor. S. 1, 9, 65: SI MORBVS AEVITASVE VITIVM ESCITSI NOLET, etc., id. ap. Gell. l. l.: spero, si speres quicquam prodesse potis sunt, Enn. ap. Fest. p. 333 Müll. (Ann. v. 410 Vahl.): si vis, dabo tibi testes, Cic. Rep. 1, 37, 58: si voltis, id. ib. 1, 28, 44: si placet, id. ib. 2, 44, 71; 1, 21, 34: si tuo commodo fleri potest, id. ib. 1, 9, 14: si studia Graecorum vos tanto opere delectant, id. ib. 1, 18, 30: si populus plurimum potest, id. ib. 3, 14, 23: si Massilienses per delectos cives summā justitiā reguntur, inest tamen, etc., id. ib. 1, 27, 43; cf. id. Off. 3, 8, 35: quid est, Catilina, quod jam amplius exspectes, si nec privata domus continere voces conjurationis tuae potest? si illustrantur, si erumpunt omnia? id. Cat. 1, 3, 6: si pudor quaeritur, si probitas, si fides, Mancinus haec attulit, id. Rep. 3, 18, 28: Si quaerimus, cur, etc., id. Brut. 95, 325.
            Strengthened by modo: magnifica quidem res, si modo est ulla, Cic. Div. 1, 1, 1: deliget populus, si modo salvus esse vult, optimum quemque, id. Rep. 1, 34, 51: quae (virtus) est una, si modo est, maxime munifica, id. ib. 3, 8, 12; id. Tusc. 2, 4, 33; id. de Or. 2, 43, 182: si quisquam est facilis, hic est, id. Att. 14, 1, 2: si ulla res est, quam tibi me petente faciendam putes, haec ea sit, id. Q. Fr. 1, 2, 3, § 11: SI AGNATVS NEC ESCIT, GENTILIS FAMILIAM NANCITOR, Fragm. XII. Tab. in Collat. Leg. Mos. et Rom. 16, 4: quae (libertas), si aequa non est, ne libertas quidem est, Cic. Rep. 1, 31, 47; 1, 32, 49: id si minus intellegitur, ex dissensionibus percipi potest, id. Lael. 7, 23: BACANALIA SEI QVA SVNT, EXSTRAD QVAM SEI QVID IBEI SACRI ESTFACIATIS VTEI DISMOTA SIENT, S. C. de Bacch. fin.: dicito, si quid vis, non nocebo, Plaut. Am. 1, 1, 235: si qui sunt, qui philosophorum auctoritate moveantur, Cic. Rep. 1, 7, 12: si quid generis istiusmodi me delectat, pictura delectat, id. Fam. 7, 23, 3: si aliquid dandum est voluptati, id. Sen. 13, 44; four times repeated, id. ib. 11, 38.
            So esp. after mirum est or miror, as expressing reality (= quod or cum; cf. Gr. εἰ): noli mirari, si hoc non impetras, Cic. Verr. 2, 2, 11, § 29: ecquid mirum est, si tam ab amico animo pacem petit? Curt 4, 11, 4: miraris, si superbiam tuam ferre non possumus? id. 8, 7, 14.
            With a negative conclusion, to denote that, although the condition is true, or is conceded, a certain inference does not follow: nec, si omne enuntiatum aut verum aut falsum est, sequitur ilico esse causas, etc., Cic. Fat. 12, 28: nec. si non obstatur, propterea etiam permittitur, id. Phil. 13, 6, 19: si veniam meretur qui inprudens nocuit, non meretur praemium qui inprudens profuit, Quint. 5, 10, 73: nec ideo ignis minus urere potest, si in materiam incidit inviolabilem flammis, Sen. Ben. 5, 5, 1.
          2. (β) Imperf.: ea si erant, magnas habebas omnibus, dis gratias, Plaut. As. 1, 2, 17; Cic. Rep. 1, 27, 43: si quis antea mirabatur, quid esset, quod, etc., id. Sest. 1.
          3. (γ) Perf.: SI MEMBRVM RVPIT NI CVM EO PACIT TALIO ESTO, Fragm. XII. Tab. ap. Fest. s. v. talio, p. 363 Müll.: si animum contulisti in istam rationem, etc., Cic. Rep. 1, 23, 37: si Roma condita est secundo anno Olympiadis septimae, etc., id. ib. 2, 10, 18: quos (tyrannos) si boni oppresserunt, recreatur civitas: sin audaces, fit illa factio, id. ib. 1, 44, 68; cf. id. ib. 1, 42, 65: si ita sensit, ut loquitur, id. ib. 3, 21, 32; 1, 27, 43: si modo hoc in Lycurgi potestate potuit esse, id. ib. 2, 12, 24: si modo in philosophiā aliquid profecimus, id. Off. 3, 8, 37: si quis eorum (servorum) sub centone crepuit, nullum mihi vitium facit, Cato ap. Fest. s. v. prohibere, p. 234 sq. Müll.: si quid sceleste fecit, Plaut. As. 2, 2, 27: si quam opinionem jam vestris mentibus comprehendistis, etc., Cic. Clu. 2, 6: si quando regi justo vim populus attulit regnove eum spoliavit, etc., id. Rep. 1, 42, 65; cf. id. ib. 1, 38, 59; id. Lael. 7, 24.
            After mirum est or miror, to express a reality (cf. α, supra): minime mirum, si ista res adhuc nostrā linguā inlustrata non est, Cic. de Or. 2, 13, 55; id. Deiot. 4, 12: quid mirum, si haec invitus amisi? Tac. A. 12, 37: miraris, si eo tempore matrona dicere potuit, escende? Sen. Contr. 2, 13, 1: minime est mirandum, si vita ejus fuit secura, Nep. Cim. 4, 4.
            Very often followed by certe, profecto, etc., to express a conclusion, as certain as the unquestionable assumption: quod si fuit in re publicā tempus ullum, cum, etc., tum profecto fuit, Cic. Brut. 2, 7: si quisquam fuit umquam remotus ab inani laude, ego profecto is sum, id. Fam. 15, 4, 13: etenim si nulla fuit umquam tam imbecillo mulier animo, quae, etc., certe nos, etc., id. Fam. 5, 16, 6: si umquam in dicendo fuimus aliquid, tum profecto, etc., id. Att. 4, 2, 2; id. Mil. 2, 4; 7, 19.
            Esp. with a negative conclusion (v. α fin. supra, and cf. quia, etsi): non, si tibi ante profuit, semper proderit, Cic. Phil. 8, 4, 12: non, si Opimium defendisti, idcirco te isti bonum civem putabunt, id. de Or. 2, 40, 170: neque enim, si tuae res gestae ceterorum laudibus obscuritatem attulerunt, idcirco Pompeii memoriam amisimus, id. Deiot. 4, 12: nec, si capitis dolorem facit, inutilis hominibus sol est, Quint. 5, 10, 82.
          4. (δ) Pluperf.: si improbum Cresphontem existimaveras, etc., Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38: nec mirum, eos si orationes turbaverant, Liv. 32, 20, 2 (Trag. v. 156 Vahl.): si hoc ita fato datum erat, ut, Liv. 30, 30, 3.
            So esp. in indef. clauses of repeated action: plausum si quis eorum aliquando acceperat, ne quid peccasset pertimescebat, whenever, Cic. Sest. 49, 105: si quando nostri navem religaverant, hostes succurrebant, Caes. B. C. 2, 6: si quando suis fortunis forte desperare coeperant, id. B. G. 3, 12.
            (ε) Fut.: SI VOLET SVO VIVITOSI VOLET PLVS DATO, Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 45; cf.: si voles advortere animum, comiter monstrabitur, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 89 Müll. (Trag. v. 386 Vahl.); and: alte spectare si voles, etc., Cic. Rep. 6, 23, 25: si jam eminebit foras, id. ib. 6, 26, 29: si me audietis, id. ib. 1, 19, 32: si mutuas non potero certum est sumam fenore, Plaut. As. 1, 3, 95: id persequar, si potero, subtilius, Cic. Rep. 2, 23, 42; cf. in the foll. ζ: nihil (offendet) si modo opus exstabit, id. ib. 5, 3, 5: si quid te volam, ubi eris? Plaut. As. 1, 1, 96: si quod aliud οἰκεῖον reperies, Cic. Att. 1, 10, 3.
            (ζ) Fut. perf.: si te hic offendero, moriere, Enn. ap. Cic. Att. 7, 26, 1 (Trag. v. 301 Vahl.): si nostram rem publicam vobis et nascentem et crescentem ostendero, Cic. Rep. 2, 1, 3: tum magis assentiere, si ad majora pervenero, id. ib. 1, 40, 62: expediri quae restant vix poterunt, si hoc incohatum reliqueris, id. ib. 1, 35, 55; 1, 24, 38: pergratum mihi feceris, si de amicitiā disputaris, id. Lael. 4, 16: accommodabo ad eam (rem publicam), si potuero, omnem illam orationem, etc. … quod si tenere et consequi potuero, etc., id. Rep. 1, 46, 70; so, si potuero, id. ib. 2, 30, 53; id. Brut. 5, 21: si potuerit, id. Off. 3, 23, 89: si modo id exprimere Latine potuero, id. Rep. 1, 43, 66: si modo interpretari potuero, id. Leg. 2, 18, 45: si ne ei caput exoculassitis, Plaut. Rud. 3, 4, 26: si quid vos per laborem recte feceritisSed si quā per voluptatem nequiter feceritis, etc., Cato ap. Gell. 16, 1, 4: de iis te, si qui me forte locus admonuerit, commonebo, Cic. de Or. 3, 12, 47.
        2. b. With subj.; so in gen. of conditions assumed in statement, but implied not to be actual; the verb in pres. (rarely perf.) implies that the condition is still possible; in the imperf. and pluperf., that it is known to be unreal (Madv. Gram. § 347 sqq.; Zumpt, Gram. § 524).
          1. (α) Pres.: si habeat aurum, Plaut. Bacch. 1, 1, 12: abire hinc nullo pacto possim, si velim, id. ib. 2, 2, 2; so, si velim, Cic. Rep. 3, 10, 17: cum ipsi auxilium ferre, si cupiant, non queant, id. ib. 1, 5, 9: si singulos numeremus, id. ib. 3, 4, 7: si jus suum populi teneant, id. ib. 1, 32, 48: si Scipionis desiderio me moveri negem, id. Lael. 3, 10: si ad verba rem deflectere velimus, id. Caecin. 18, 51: si quis varias gentes despicere possit, videat primum, etc., id. Rep. 3, 9, 14.
            In expressing a wish (poet. for utinam), usu. with O: O si angulus ille accedat, qui, etc., Hor. S. 2, 6, 8; 2, 6, 10: O mihi praeteritos referat si Juppiter annos, Verg. A. 8, 560; also alone: si nunc se nobis ille aureus arbore ramus Ostendat nemore in tanto! would that, yet if, if however, id. ib. 6, 187: si quā fata aspera rumpas, Tu Marcellus eris, id. ib. 6, 882; cf. β, infra.
          2. (β) Imperf.: qui si unus omnia consequi posset, nihil opus esset pluribus, etc., Cic. Rep. 1, 34, 52: quae descriptio si esset ignota vobis, explicaretur a me, id. ib. 2, 22, 39: si ullum probarem simplex rei publicae genus, id. ib. 2, 23, 43: quod non fecissent profecto, si nihil ad eos pertinere arbitrarentur, id. Lael. 4, 13; cf. id. Verr. 2, 5, 51, § 133; v. Zumpt, Gram. § 525: SEI QVES ESENT, QVEI SIBEI DEICERENT, S. C. de Bacch (twice).
            Also with O, expressing a wish (poet.): O si solitae quicquam virtutis adesset, Verg. A. 11, 415; and without O: si mihi, quae quondam fueratsi nunc foret illa juventus, id. ib. 5, 398.
          3. (γ) Perf.: SI INIVRIAM FAXIT ALTERI, VIGINTI QVINQVE AERIS POENAE SVNTO, Fragm. XII. Tabularum ap. Gell. 20, 1, 12: si jam data sit frux, Enn. ap. Prisc. p. 724 P. (Ann. v. 412 Vahl.): perii, si me aspexerit! Plaut. Am. 1, 1, 164: victus sum, si dixeris, id. ib. 1, 1, 272: Romani si casu intervenerint, Caes. B. G. 7, 20, Cic. Rep. 3, 5, 8.
          4. (δ) Pluperf.: si aliter accidisset, Cic. Rep. 1, 4, 7: tum magis id diceres, si nuper in hortis Scipionis affuisses, id. Lael. 7, 25: mansisset eadem voluntas in eorum posteris, si regum similitudo permansisset, id. Rep. 1, 41, 64: si id fecisses, id. Phil. 2, 2, 3; 2, 15, 38; 2, 36, 90: si quis in caelum ascendisset, etc., id. Lael. 23, 88: si aliquid de summā gravitate Pompeius remisisset, id. Phil. 13, 1, 2.
        3. c. Ellipt.
          1. (α) With pron. indef: istae artes, si modo aliquid, valent, ut acuant ingenia, Cic. Rep. 1, 18, 30: aut nemo, aut, si quisquam, ille sapiens fuit, id. Lael. 2, 9; id. Or. 29, 103.
          2. (β) In a negation, usu. si minus, si contra (= sin minus, sin aliter): plures haec tulit una civitas, si minus sapientes, at certe summā laude dignos, Cic. Rep. 3, 4, 7: educ tecum omnes tuos: si minus, quam plurimos, id. Cat. 1, 5, 10; id. de Or. 2, 16, 68, in this sense less freq. si non: utrum cetera nomina digesta habes an non? Si nonsi etiam, id. Rosc. Com. 3, 9: si haec civitas est, civem esse me: si non, exsulem esse, etc., id. Fam. 7, 3, 5; Plaut. Rud. 4, 3, 104 sq.; id. Ps. 3, 2, 87; id. Poen. 5, 2, 24; Hor. Ep. 1, 1, 66; 1, 6, 68; Liv. 28, 29, 4: hic venit in judicium, si nihil aliud, saltem ut, etc., Cic. Verr. 2, 1, 58, § 152; so, si nihil aliud, Liv 22, 29; 30, 35; 45, 37 fin., Curt. 4, 6, 28: si aliud nihil, id. 2, 43.
          3. (γ) With forte: intelleges esse nihil a me nisi orationis acerbitatem et, si forte, raro litterarum missarum indiligentiam reprehensam, perhaps, Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7; cf.: vereor, ne nihil sim tui, nisi supplosionem pedis imitatus et pauca quaedam verba et aliquem, si forte, motum, id. de Or. 3, 12, 47.
      1. 2. With quod, and if, but if, if however, if: quod si in philosophiā tantum interestquid tandem in causis existimandum est? Cic. Or. 16, 51: quod si fuit in re publicā tempus ullumtum profecto fuit, id. Brut. 2, 7: quod si exemeris ex rerum naturā benevolentiae conjunctionem, nec domus ulla nec urbs stare poterit, id. Lael. 7, 23; id. Rep. 3, 4, 7: quod si non hic tantus fructus ostenderetur et si ex his studiis delectatio sola peteretur: tamen, etc., id. Arch. 7, 16; id. Cat. 2, 5, 10; id. Rosc. Com. 18, 54.
    1. B. In partic.
      1. 1. In subject or object-clauses, si with subj. sometimes takes the place of an inf.: apud Graecos opprobrio fuit adulescentibus, si amatores non haberent, Cic. Rep. 4, 3, 3: summa gloria constat ex tribus his; si diligit multitudo, si fidem habet, etc., id. Off. 2, 9, 31: unam esse spem salutis docent, si eruptione factā extremum auxilium experirentur, Caes. B. G. 3, 5: illud ignoscere aequum erit, sine tuam quidem gloriam praeponam, etc., Liv. 28, 41, 1; Nep. Ages. 4, 3: infinitum est, si singulos velim persequi. Sen. Q. N. 5, 17, 5; id. Tranq. 16, 2 (cf. si after mirum est, I. a. fin. supra).
      2. 2. In subst. clauses, to denote a doubtful assumption or future event (cf. quod): dixerunt, in eo verti puellae salutem, si postero die vindex injuriae ad tempus praesto esset, Liv. 3, 46: adjecerunt, Scipionem in eo positam habuisse spem pacis, si Hannibal et Mago ex Italiā non revocarentur, id. 30, 23; 35, 18.
      3. 3. Si with a relative takes the place of a relative clause, to express a class the existence or extent of which is doubtful: mortem proposuit, non eis solum qui illam rem gesserunt, sed eis etiam si qui non moleste tulerunt, i. e. if such there were, whether few or many, Cic. Phil. 13, 18, 39; id. Verr. 2, 1, 4, § 9: dixit errare, si qui in bello omnis secundos rerum proventus expectent, Caes. B. G. 7, 29: errat, si quis existimat facilem rem esse donare, Sen. Vit. Beat. 24, 1; Cic. Off. 2, 13, 44; Liv. 42, 31.
      4. 4. In syllogistic reasonings: si oportet velle sapere, dare operam philosophiae convenit. Oportet autem velle sapere, etc., Cic. Inv. 1, 36, 65: si enim est verum, quod ita conectitur: si quis oriente Caniculā natus est, in mari non morietur, illud quoque verum est: si Fabius oriente Canicula natus est, Fabius in mari non morietur, id. Fat. 6, 12.
      5. 5. = etiamsi, with foll. tamen, even if, although, albeit (class.): quae si exsequi nequirem, tamen, etc., Cic. Sen. 11, 38; cf.: quae si causa non esset, tamen, etc., id. Mur. 4, 8; and: quae si dubia essent, tamen, etc., Sall. J. 85, 48.
  2. II. Transf., in dependent clauses expressing an interrogation or doubt, it is nearly = num, but forms a looser connection, if, whether, if perchance (class., but very rare in Cic.): ibo et visam huc ad eum, si forte est domi, Plaut. Bacch. 3, 5, 4; Ter. Eun. 3, 4, 7; id. Heaut. 1, 1, 118; cf. id. Phorm. 3, 3, 20: jam sciam, si quid titubatum est, ubi reliquias videro, Plaut. Men. 1, 2, 33; cf. id. Merc. 1, 2, 44: fatis incerta feror, si Juppiter unam Esse velit urbem, Verg. A. 4, 110; Plaut. Mil. 4, 8, 52: primum ab iis quaesivit, si aquam hominibus in totidem dies, quot frumentum imposuissent, Liv. 29, 25; 39, 50: id modo quaeritur, si (lex) majori parti et in summam prodest, id. 34, 3; cf. id. 40, 49 fin.: jam dudum exspecto, si tuom officium scias, Plaut. Poen. prol. 12: hanc (paludem) si nostri transirent, hostes exspectabant, Caes. B. G. 2, 9; id. B. C. 2, 34; cf.: Pompeius eadem spectans, si itinere impeditos deprehendere posset, id. ib. 3, 75: non recusavit quo minus vel extremo spiritu, si quam opem rei publicae ferre posset, experiretur, Cic. Phil. 9, 1, 2; cf. id. de Or. 2, 85, 398: statui expectandum esse si quid certius adferretur, id. Fam. 15, 1, 2: Philopoemen quaesivit si Lycortas incolumis evasisset, Liv. 39, 50: expertique simul, si tela artusque sequantur, Val. Fl. 5, 562: Helvetii nonnumquam interdiu, saepius noctu, si perrumpere possent, conati, Caes. B. G. 1, 8 fin.; cf.: temptata res est, si primo impetu capi Ardea posset, Liv. 1, 57.
    1. B. With ellipsis of a verb or clause on which the condition depends (cf. I. c. supra): ei rei suam operam dat, si possiet illam invenire (to see) whether he can, Plaut. Cist. 1, 3, 37: L. Minucium cum omni equitatu praemittit, si quid celeritate itineris proficere possit, to see, to try, Caes. B. G. 6, 29 fin.: circumfunduntur hostes, si quem aditum reperire possent, id. ib. 6, 37: fame et inopiā adductos clam ex castris exisse, si quid frumenti in agris reperire possent, id. ib. 7, 20, 10; cf. id. ib. 7, 55 fin.; 7, 89 fin.; id. B. C. 3, 8 fin.; 3, 56: pergit ad speluncam, si forte eo vestigia ferrent, Liv. 1, 7: saxa volvebant, si quā Possent tectam aciem perrumpere, Verg. A. 9, 512: ad Gonnum castra movet, si potiri oppido posset, Liv. 42, 67, 6: haud aspernatus Tullius, tamen, si vana adferantur, in aciem educit (that he might be ready) if, etc., id. 1, 23, 6: milites in praesidio erant, si quo operā eorum opus esset, id. 27, 28, 5: alii offerunt se, si quo usus operae sit, id. 26, 9, 9: ille postea, si comitia sua non fierent, urbi minari, i. e. (that he would attack it) if, etc., Cic. Att. 4, 3, 3: Carthaginiensibus in Hasdrubale ita, si is movisset Syphacem, spes omnis erat, Liv. 29, 35, 9; 5, 8, 9: consul aedem Fortunae vovit, si eo die hostis fudisset, id. 29, 36, 8: erat Athenis reo damnato, si fraus capitalis non esset, quasi poenae aestimatio, Cic. de Or. 1, 54, 232: quattuor legiones Cornelio, si qui ex Etruriā novi motus nuntiarentur, relictae, to meet the case, that, to be ready, if, etc., Liv. 6, 22: is in armis tenuit militem, si opus foret auxilio, id. 5, 8: ut patricios indignatio, si cum his gerendus esset honos, deterreret, id. 4, 6, 10; 1, 40, 2; 24, 36.
    2. B. Sisi, for sivesive, whether … or: si deus si dea es, Cato, R. R. 139; cf.: hostiam si deo, si deae immolabant, Gell. 2, 28, 3.

sĭāgŏnes, um, m., = σιαγόνες, the muscles which support the jaw, the maxillary muscles; acc. siagonas, Cael. Aur. Tard. 1, 1, 37; 1, 4, 90.
Called also sĭāgŏnītae, ārum, m., = σιαγονῖται, Cael. Aur. Acut. 2, 10, 59; 2, 3, 6; 2, 3, 8.

sĭbĕ, for sibi, Quint. 1, 7, 24; v. sibi, under sui.

sībĭlātĭo (collat. form sĭfĭlātĭo, Non. 531, 4), ōnis, f. [sibilo], a sibilation, hissing (late Lat.): serpentium, Vulg. Sap. 17, 9: vel stridor, Cael. Aur. Tard. 2, 14, 198.

* sībĭlātrix, īcis, adj. f. [sibilator], hissing, whistling: fistula sibilatrix, Mart. Cap. 9, § 906.

* sībĭlātus, ūs, m. [sibilo], a hissing whistling, Cael. Aur. Acut. 2, 27, 144.

sībĭlo (collat. form sīfĭlo, Non. 531, 2), āre, v. n. and a. [sibilus] (class. but rare).

  1. I. Neutr., to hiss, to whistle: imitationis hoc modo, ut majores rudere et vagire et mugire et murmurare et sibilare appellaverunt, Auct. Her. 4, 31, 42: (serpens) sibilat ore, * Verg. A. 11, 754; so of a serpent, Prop. 4 (5), 7, 54; Ov M. 4, 588.
    Of gossips: contemplent, conspiciant omnes, nutent, nictent, sibilent, * Plaut. Merc. 2, 3, 72.
    Of things: illud (ferrum igne rubens) Stridet et in trepidā submersum sibilat undā, Ov. M. 12, 279: stridor rudentum sibilat, whistles, Sil. 17, 258; cf. aura, Luc. 2, 698: tempestas, Quint. Decl. 12, 16: horrendo fragore sibilantibus armis, Amm. 31, 12, 12.
  2. II. Act., to hiss, i. e. to hiss at, hiss down a person, Cic. Att. 2, 19, 2: populus me sibilat; at mihi plaudo Ipse domi, Hor. S. 1, 1, 66.

1. sībĭlus, i (collat. form, abl., sibilu, Sisenn. ap. Prisc. p. 715 P.
In plur. in the poets, prob. merely for the sake of the metre: sībĭla, ōrum; cf. 2. sibilus init.; but in Cic. sibili), m. [cf. σιφνός, σιβλός, hollow; Angl. S. and Engl. sipan, sip; O. H. Germ. sip, Germ. Sieb, a sieve; regarded by the ancients as imitation of a natural sound; cf. Quint. 8, 6, 31; Auct. Her. 4, 31, 42], a hissing, a whistling (class.)

  1. I. In gen.
          1. (α) Sing., of men: sibilo dare signum, Liv. 25, 8 fin.
            Of cattle: (boves) sibilo allectari, Col. 2, 3, 2.
            Of things: clamor tonitruum et rudentum sibilus, Poët. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1: (arbor) Loquente saepe sibilum edidit coma, Cat. 4, 12: venientis sibilus austri, Verg. E. 5, 82: sibilu significare alicui, Sisenn. ap. Prisc. p. 715 P.
          2. (β) Plur., of wind instruments: calamorum sibila, Lucr. 5, 1382; cf. pastoria, Ov. M. 13, 785; Stat. Th. 6, 338.
            Of snakes, etc.: serpens horrenda sibila misit, Ov. M. 3, 38: sibila dant, id. ib. 4, 493: mittere, id. ib. 15, 670; 15, 684: sibila torsit draco, Val. Fl. 7, 726: angues stridula fuderunt vibratis sibila linguis, Luc. 9, 631: sibila effundere, id. 9, 724: vibrare, Sil. 3, 185; Corn. Sev. and Macer ap. Charis. p. 61 P.
            Of a flying missile: stridentis sibila teli, Sil. 9, 247; Val. Fl. 6, 201.
  2. II. In partic., a contemptuous hissing, a hissing at or off (usually in plur.).
          1. (α) Sing.: sibilum metuis? Cic. Pis. 27, 65.
          2. (β) Plur.: e scaenā sibilis explodi, Cic. Rosc. Com. 11, 30: aliquem sibilis consectari, id. Att. 2, 18, 1: crebris totius contionis sibilis vexatus, Val. Max. 7, 3, 6 ext.; Cic. Sest. 59, 126; cf.: gladiatorii sibili, id. Fragm. ap. Charis. p. 61 P.: quā dominus, quā advocati sibilis conscissi, id. Att. 2, 19, 3.

2. sībĭlus, a, um, adj. [1. sibilus], hissing, whistling (poet.; occurring, on account of the metre, only in the form sibila; cf. 1. sibilus init.): colla (colubrae), Verg. G. 3, 421; id. A. 5, 277; cf. ora (anguium), id. ib. 2, 211: coma torvae frontis (Panis), Val. Fl. 3, 50.

sĭbĭna or sĭbyna, ae, f., = σιβύνη, a kind of hunting-spear, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 336 Müll. (Ann. v. 496 Vahl.); Tert. adv. Marc. 1, 1, as a transl. of [??], Isa. 2, 4 (for which the Vulg. has lanceae).

* sibonis, m., = sibina, Gell. 10, 25, 2.

sibus, callidus sive acutus, Fest. p. 336 Vahl.; cf. persibus.

Sibuzātes, a people in Aquitania (the mod. Sobusse on the Adour, between Dax and Bayonne), Caes. B. G. 3, 27.

Sĭbylla (in many MSS. and edd. Sĭbul-la, e. g. Tac. A. 6, 18 Ritter), ae, f., = Σίβυλλα, a female soothsayer, a prophetess, Sibyl, Varr. ap. Lact. 1, 6, 7; Aug. Civ. Dei, 18, 23; Lact. 2, 8, 48; Verg. A. 5, 735: has (litteras), credo, nisi Sibylla legerit, Interpretari alium potesse neminem, Plaut. Ps. 1, 1, 23: terrae vis Pythiam Delphis incitabat: naturae Sibyllam. Cic. Div. 1, 36, 79; cf. id. ib. 1, 18, 34.
In Roman mythology, the most celebrated is the Sibyl at Cumae, in the service of Apollo; in the time of Æneas, Ov. M. 14, 104 sq.; 14, 154; 15, 712; Verg. A. 6, 10; 6, 98.
A later Sibyl in the time of Tarquinius Superbus, whose predictions were deposited in the Capitol, and in time of danger were consulted by a college of priests, appointed for that special purpose (at first duumviri, afterwards decemviri and quindecemviri, v. h. vv.), Lact. 1, 6; Gell. 1, 19, 1 sqq.; Plin. 13, 13, 27, § 88; Cic. N. D. 3, 2, 5; id. Div. 1, 43, 97 sq.; id. Rab. Post. 2, 4; id. Fam. 1, 7, 4; Liv. 38, 45; Serv. ad Verg. A. 3, 445; Isid. Orig. 8, 8.
A later Sibyl, burnt by Stilicho, Rutil. Itin. 2, 51; cf. Becker, Antiq. 4, p. 49 sq.
Hence, Sĭ-byllīnus (written SIBVLLIN., Inscr. Orell. 2276, p. 394, and Calend. Praenest. M. Apr. ib. tom. ii. p. 389), a, um, adj., of or belonging to the Sibyl, Sibylline: libri, Varr. l. l.; Gell. l. l.; Varr. L. L. 6, § 15 Müll.; Cic. Verr. 2, 4, 49, § 108; Liv. 5, 13; 7, 27; 22, 9; 29, 10; 36, 37; 41, 21 al. (they are called simply libri in Liv. 3, 10; 21, 62; 22, 1; 22, 36; 22, 57; and libri fatales, id. 22, 10): vaticinationes, Cic. N. D. 2, 3, 10: versus, id. Div. 1, 2, 4; Hor. C. S. 5: fata, Cic. Cat. 3, 4, 9.

sĭbyna, ae, v. sibina.

sīc (old form sīce, Plaut. Rud. 2, 4, 12; also seic, C. I. L. 818), adv. [for si-ce; si, locat. form of pron. stem sa- = Gr. ὁ, ἁ, or ἡ, and demonstr. -ce; v. Corss. Ausspr. 1, 777], so, thus, in this or that manner, in such a manner, in the same way or manner, in like manner, likewise, to this or that extent or degree, to such a degree, in this or that state or condition, in such a condition (syn. ita); sic refers, I. To a previous fact, description, or assumption.
II. To a subsequent independent sentence, = thus, as follows.
III. As a local demonstrative (δεικτικῶς), referring to something done or pointed out by the speaker, = thus, as I do it; thus, as you see, etc.
IV. As a correlative, preceding or following clauses introduced by conjunctions.
V. In certain idiomatic connections.

  1. I. Referring to something said before, = hoc modo: sic ille annus duo firmamenta rei publicae evertit, so, i. e. in the manner mentioned, Cic. Att. 1, 18, 3: sic et nata et progressa eloquentia videtur, id. Inv. 1, 2, 3: facinus indignum Sic circumiri, Ter. Phorm. 4, 3, 9: sic deinceps omne opus contexitur, Caes. B. G. 7, 23: arare mavelim quam sic amare, Plaut. Merc. 2, 3, 21: sic se res habet, Cic. Brut. 18, 71: sic regii constiterant, Liv. 42, 58: sic res Romana in antiquum statum rediit, id. 3, 9, 1: sic ad Alpes perventum est, Tac. H. 1, 84; cf. Enn. Ann. 1, 104; Plaut. Ep. 3, 4, 88; Ter. Ad. 5, 2, 11; Cic. Inv. 1, 46, 86; 2, 32, 100; id. de Or. 1, 32, 146; 2, 49, 201; 3, 29, 117; id. Brut. 40, 149; id. Rep. 2, 14, 27; 2, 20, 35; id. Lael. 9, 32; Liv. 4, 11, 5; 6, 17, 1; Caes. B. G. 3, 19; 6, 30; 7, 62.
    Often sic does not qualify the main predicate, but a participle or adjective referring to it: sic igitur instructus veniat ad causas, Cic. Or. 34, 121: cum sic affectos dimisisset, Liv. 21, 43, 1: sic omnibus copiis fusis se in castra recipiunt, Caes. B. G. 3, 6: sic milites consolatus eodem die reducit in castra, id. ib. 7, 19; cf. id. ib. 7, 62; Ov. M. 1, 32.
      1. 2. In a parenthet. clause (= ita): quae, ut sic dicam, ad corpus pertinent civitatis, so to speak, Cic. Inv. 2, 56, 168: commentabar declamitanssic enim nunc loquuntur, id. Brut. 90, 310; cf. id. Att. 12, 39, 2; id. Lael. 11, 39; Liv. 7, 31; Ov. M. 4, 660; 13, 597; 13, 866.
      2. 3. Referring not to the predicate, but to some intermediate term understood (= ita; cf. Engl. so): sic provolant duo Fabii (= sic loquentes), Liv. 2, 46, 7: sic enim nostrae rationes postulabant (sic = ut sic agerem), Cic. Att. 4, 2, 6: tibi enim ipsi sic video placere (sic = sic faciendo), id. ib. 4, 6, 2: sic enim concedis mihi proximis litteris (= ut sic agam), id. ib. 5, 20, 1: sic enim statuerat (= hoc faciendum esse), id. Phil. 5, 7, 208: Quid igitur? Non sic oportet? Equidem censeo sic (sic = hoc fieri), id. Fam. 16, 18, 1: sic soleo (i. e. bona consilia reddere), Ter. Ad. 5, 7, 25: sic soleo amicos (i. e. beare), id. Eun. 2, 2, 48: sic memini tamen (= hoc ita esse), Plaut. Mil. 1, 1, 48: haec sic audivi (= ita esse), id. Ep. 3, 1, 79: sic prorsus existimo (= hoc ita esse), Cic. Brut. 33, 125: quoniam sic cogitis ipsi (= hoc facere), Ov. M. 5, 178.
      3. 4. As completing object, = hoc: iis litteris respondebo: sic enim postulas (= hoc postulas), Cic. Att. 6, 1, 1: hic adsiste. Sic volo (= hoc volo, or hoc te facere volo), Ter. Ad. 2, 1, 15: sic fata jubent (= hoc jubent, or hoc facere jubent), Ov. M. 15, 584: hic apud nos hodie cenes. Sic face, Plaut. Most. 5, 2, 8: sic faciendum est, Cic. Att. 4, 6, 2.
      4. 5. Predicatively with esse (appellari, videri, etc.), in the sense of talis: sic vita hominum est (= talis), Cic. Rosc. Am. 30, 84: vir acerrimo ingeniosic enim fuit, id. Or. 5, 18: familiaris nostersic est enim, id. Att. 1, 18, 6: sic est vulgus, id. Rosc. Com. 10, 20: sic, Crito, est hic, Ter. And. 5, 4, 16: sic sum; si placeo, utere, id. Phorm. 3, 2, 42: sic sententiest, Plaut. Trin. 3, 2, 90: sic est (= sic res se habet), that is so, Ter. Ad. 4, 5, 21: qui sic sunt (i. e. vivunt) haud multum heredem juvant, id. Hec. 3, 5, 10: nunc hoc profecto sic est, Plaut. Merc. 2, 1, 42: sic est. Non muto sententiam, Sen. Ep. 10; cf. Plaut. Mil. 2, 3, 35; id. Am. 2, 1, 60; id. Aul. 2, 4, 43; id. As. 5, 2, 12; id. Most. 4, 3, 40; Ter. And. 1, 1, 35; id. Eun. 3, 1, 18; id. Ad. 3, 3, 44; Cic. Lael. 1, 5; id. de Or. 1, 19, 86; id. Or. 14, 46.
      5. 6. Rarely as subject (mostly representing a subject-clause): sic commodius esse arbitror quam manere hanc (sic = abire), Ter. Phorm. 5, 3, 31: si sic (= hoc) est factum, erus damno auctus est, id. Heaut. 4, 1, 15: Pe. Quid? Concidit? Mi. Sic suspicio est (= eam concidisse), Plaut. Ep. 3, 4, 57: mihi sic est usus (= sic agere), Ter. Heaut. 1, 1, 28: sic opus est (= hoc facere), Ov. M. 1, 279; 2, 785.
    1. B. To express relations other than manner (rare).
      1. 1. Of consequence; un der these circumstances, accordingly, hence: sic Numitori ad supplicium Remus deditur, Liv. 1, 5, 4: sic et habet quod uterque eorum habuit, et explevit quod utrique defuit, Cic. Brut. 42, 154: sic victam legem esse, nisi caveant, Liv. 4, 11, 5: suavis mihi ructus est. Sic sine modo, Plaut. Ps. 5, 2, 17.
      2. 2. Of condition; on this condition, if this be done, etc.: reliquas illius anni pestes recordamini, sic enim facillime perspicietis, etc., Cic. Sest. 25, 55: displiceas aliis; sic ego tutus ero (sic = si displicebis), Tib. 4, 13, 6: Scironis mediā sic licet ire viā (sic = si amantes eunt), Prop. 4, 15 (3, 16), 12: sic demum lucos Stygios Aspicies (= non aspicies, nisi hoc facies), Verg. A. 6, 154 (for sic as antecedent of si, v. infra, IV. 5).
      3. 3. Of intensity: non latuit scintilla ingenii: sic erat in omni sermone sollers (= tam sollers erat ut non lateret ingenium), Cic. Rep. 2, 21, 37; cf. infra, IV. 4.
  2. II. Referring to a subsequent sentence, thus, as follows, in the following manner (= hoc modo, hoc pacto, hujusmodi, ad hunc modum): ingressus est sic loqui Scipio: Catonis hoc senis est, etc., Cic. Rep. 2, 1, 1 (cf.: tum Varro ita exorsus est, id. Ac. 1, 4, 15): hunc inter pugnas Servilius sic compellat, etc., Enn. ap. Gell. 12, 4, 4 (Ann. v. 256 Vahl.): puero sic dicit pater: Noster esto, Plaut. Bacch. 3, 3, 38: sic faciam: adsimulabo quasi quam culpam in sese admiserint, id. Stich. 1, 2, 27 dub.: salem candidum sic facito: amphoram puram impleto, etc., Cato, R. R. 88: sic enim dixisti: Vidi ego tuam lacrimulam, Cic. Planc. 31, 76: res autem se sic habet: composite et apte sine sententiis dicere insania est, the truth is this, id. Or. 71, 236: sic loquere, sic vive: vide, ne te ulla res deprimat, Sen. Ep. 10, 4; cf. id. ib. 10, 1; Cato, R. R. 77 sqq.; Plaut. Poen. 1, 2, 177; Ter. Phorm. prol. 13; Auct. Her. 4, 6, 9; 4, 21, 29; 4, 4, 30; Cic. Inv. 1, 39, 71; id. Or. 1, 45, 198; 2, 40, 167; 2, 40, 172; id. Att. 2, 22, 1; 5, 1, 3; 6, 1, 3; Verg. A. 1, 521.
      1. 2. Esp., with ellipsis of predicate: ego sic: diem statuo, etc. (sc. ago), Cic. Att. 6, 1, 16.
        Sometimes sic introduces detached words: sic loqui nosse, judicasse vetant, novisse jubent et judicavisse (= they forbid to say nosse, etc.), Cic. Or. 47, 157.
      2. 3. For instance (= hoc modo, hoc pacto, ut hoc, verbi gratiā, ut si; cf. Cic. Inv. 1, 49, 91 sq. infra): disjunctum est, cum unumquodque certo concluditur verbo, Auct. Her. 4, 27, 37: mala definitio estcum aliquid non grave dicit, sic: Stultitia est immensa gloriae cupiditas, Cic. Inv. 1, 49, 91.
  3. III. As a local demonstrative, thus, so, etc. (δεικτικῶς; colloq.; mostly comice): ne hunc ornatum vos meum admiremini, quod ego processi sic cum servili schemā, as you see me now, Plaut. Am. prol. 117: sed amictus sic hac ludibundus incessi, id. Ps. 5, 1, 31: nec sic per totam infamis traducerer urbem, Prop. 2, 24 (3, 18), 7: sic ad me, miserande, redis? Ov. M. 11, 728; cf. Plaut. Ps. 5, 2, 4.
    So accompanied with a corresponding gesture: Quid tu igitur sic hoc digitulis duobus sumebas primoribus? Plaut. Bacch. 4, 4, 25: Pe. Quid si curram? Tr. Censeo. Pe. An sic potius placide? (the speaker imitating the motion), id. Rud. 4, 8, 10: non licet te sic placidule bellam belle tangere? id. ib. 2, 4, 12: quod non omnia sic poterant conjuncta manere, Lucr. 5, 441.
    Here belong the phrases sic dedero, sic dabo, sic datur, expressing a threat of revenge, or satisfaction at another’s misfortune: sic dedero! aere militari tetigero lenunculum, I will give it to him, Plaut. Poen. 5, 5, 6; id. As. 2, 4, 33: sic dabo! Ter. Phorm. 5, 9, 38: doletne? hem, sic datur si quis erum servos spernit, Plaut. Ps. 1, 2, 21: sic furi datur, id. Stich. 5, 5, 25; so id. Men. 4, 2, 46.
    Referring to an act just performed by the speaker: sic deinde quicunque alius transiliet moenia mea (= sic pereat, quicunque deinde, etc.), Liv. 1, 7, 2: sic eat quaecunque Romana lugebit hostem, so will every one fare who, id. 1, 26, 5: sicCetera sit fortis castrorum turba tuorum (= sic ut interfeci te), Ov. M. 12, 285.
    So with a comp.-clause expressed: sic stratas legiones Latinorum dabo, quemadmodum legatum jacentem videtis, Liv. 8, 6, 6; cf. id. 1, 24, 8 (v. IV. 1. infra).
  4. IV. As correlative, with, 1. A comparative clause (sic far more frequent than ita); 2. A contrasted clause, mostly with ut; 3. A modal clause, with ut (ita more freq. than sic); 4. A clause expressing intensity, introduced by ut; 5. A conditional clause (rare; ita more freq.); 6. With a reason, introduced by quia (ante-class. and very rare); 7. With an inf. clause; 8. With ut, expressing purpose or result.
      1. 1. With comp. clauses, usu. introduced by ut, but also by quemadmodum (very freq.), sicut, velut, tamquam, quasi, quomodo, quam (rare and poet.), ceu (rare; poet. and post-class.), quantus (rare and poet.), qualis (ante-class. and rare).
          1. (α) With ut: ut cibi satietas subamara aliquā re relevatur, sic animus defessus audiendi admiratione redintegratur, Cic. Inv. 1, 17, 25: ut non omnem frugem, neque arborem in omni agro reperire possis, sic non omne facinus in omni vitā nascitur, id. Rosc. Am. 27, 75: ex suo regno sic Mithridates profugit ut ex eodem Ponto Medea quondam profugisse dicitur, id. Imp. Pomp. 9, 22: ut tu nunc de Coriolano, sic Clitarchus de Themistocle finxit, id. Brut. 11, 42: sic moneo ut filium, sic faveo ut mihi, sic hortor ut et pro patriā et amicissimum, id. Fam. 10, 5, 3: ut vitā, sic oratione durus fuit, id. Brut. 31, 117: de Lentulo sic fero ut debeo, id. Att. 4, 6, 1: sic est ut narro tibi, Plaut. Most. 4, 3, 40; Cic. Inv. 2, 8, 28; id. Div. 2, 30, 93; id. de Or. 1, 33, 153; 3, 51, 198; Liv. 1, 47, 2; 2, 52, 7; Ov. M. 1, 495; 1, 539; 2, 165 et saep.
            So in the formula ut quisquesic (more freq. ita), rendered by according as, or the more … the … : ut quisque rem accurat suam, sic ei procedunt postprincipia denique, Plaut. Pers. 4, 1, 3: ut quaeque res est tur pissima, sic maxime et maturissime vindicanda est, Cic. Caecin. 2, 7; v. Fischer, Gr. II. p. 751.
          2. (β) With quemadmodum: quemadmodum tibicen sine tibiis canere, sic orator, nisi multitudine audiente, eloquens esse non potest, Cic. Or. 2, 83, 338: quemadmodum se tribuni gessissent in prohibendo dilectu, sic patres in lege prohibenda gerebant, Liv. 3, 11, 3: sic vestras hallucinationes fero, quemadmodum Juppiter ineptias poëtarum, Sen. Vit. Beat. 26, 6; cf. Cic. Inv. 1, 23, 33; 2, 8, 28; 2, 27, 82; id. Or. 3, 52, 200; id. Lael. 4, 16; id. Rosc. Com. 1, 2; id. Q. Fr. 1, 1, 5; Liv. 2, 13, 8; 5, 3, 8; Sen. Ep. 5, 6 (bis); id. Clem. 1, 3, 5; id. Vit. Beat. 23, 4.
          3. (γ) With sicut: tecum simul, sicut ego pro multis, sic ille pro Appio dixit, Cic. Brut. 64, 230; 46, 112; id. Or. 2, 44, 186; id. Clu. 2; Caes. B. G. 6, 30; Liv. 4, 57, 11; 7, 13, 8; Sen. Vit. Beat. 9, 2.
          4. (δ) With velut: velut ipse in re trepidā se sit tutatus, sic consulem loca tutiora castris cepisse, Liv. 4, 41, 6; cf. Cic. Tusc. 1, 10, 20; Verg. A. 1, 148; Ov. M. 4, 375; 4, 705.
            (ε) With tamquam: tamquam litteris in cerā, sic se ajebat imaginibus quae meminisse vellet, perscribere, Cic. Or. 2, 88, 360: quid autem ego sic adhuc egi, tamquam integra sit causa patriciorum? Liv. 10, 8: sic Ephesi fui, tamquam domi meae, Cic. Fam. 13, 69, 1; cf. id. Or. 2, 42, 180; id. Brut. 18, 71; 58, 213; 66, 235; 74, 258; id. Q. Fr. 1, 1, 16; 2, 14, 1; id. Prov. Cons. 12, 31; Sen. Ep. 101, 7.
            (ζ) With quasi: hujus innocentiae sic in hac calamitosā famā, quasi in aliquā perniciosissimā flammā subvenire, Cic. Clu. 1, 4: ea sic observabo quasi intercalatum non sit, id. Att. 6, 1, 12: Quid tu me sic salutas quasi dudum non videris? Plaut. Am. 2, 2, 51; cf. Cic. Or. 2, 11, 47; id. Inv. 1, 3, 4; id. Sen. 8, 26: ego sic vivam quasi sciam, etc., Sen. Vit. Beat. 20, 3.
            (η) With quomodo: quomodo nomen in militiam non daret debilis, sic ad iter quod inhabile sciat, non accedet, Sen. Ot. Sap. 3 (30), 4: sic demus quomodo vellemus accipere, id. Ben. 2, 1, 1; id. Ep. 9, 17; id. Ot. Sap. 6, 2 (32 med.); Cael. ap. Cic. Fam. 8, 4, 4.
            (θ) With ceu: ceu cetera nusquam Bella forentsic Martem indomitum Cernimus, Verg. A. 2, 438.
            (ι) With quam: non sic incerto mutantur flamine Syrtes, quam cito femineā non constat foedus in irā, Prop. 2, 9, 33; Claud. IV. Cons. Hon. 281.
            (κ) With quantus: nec sic errore laetatus Ulixesnec sic Electraquanta ego collegi gaudia, Prop. 2, 14 (3, 6), 5 sqq.
            (λ) With qualis: imo sic condignum donum quali’st quoi dono datum est, Plaut. Am. 1, 3, 40.
            (μ) Without a correlative particle, in an independent sentence: Quis potione uti aut cibo dulci diutius potest? sic omnibus in rebus voluptatibus maximis fastidium finitimum est (= ut nemo cibo dulci uti diutius potest, sic, etc.), Cic. Or. 3, 25, 100; cf. id. ib. 19, 63.
      2. 2. In contrasted clauses, mostly with ut, which may generally be rendered while: ut ad bella suscipienda Gallorum acer ac promptus est animus, sic mollis ad calamitates perferendas mens eorum est (almost = etsi ad bella suscipiendatamen mollis est, etc., while, etc.), Caes. B. G. 3, 19: a ceteris oblectationibus ut deseror, sic litteris sustentor et recreor, while I am deserted, I am sustained, etc., Cic. Att. 4, 10, 1; cf. id. Rosc. Am. 18, 55; id. Fam. 10, 20, 2; Liv. 4, 57, 11; Ov. M. 4, 131; 11, 76.
        So freq. two members of the same sentence are coordinated by utsic (ita) with almost the same force as a co-ordination by cumtum, or by sed: consul, ut fortasse vere, sic parum utiliter in praesens certamen respondit (= vere fortasse, sed parum utiliter), Liv. 4, 6, 2: ut nondum satis claram victoriam, sic prosperae spei pugnam imber diremit, id. 6, 32, 6: (forma erat) ut non cygnorum, sic albis proxima cygnis, Ov. M. 14, 509; cf. Liv. 1, 27, 2; 5, 38, 2; 6, 6, 10; Ov. M. 1, 370.
        In this use etiam or quoque is sometimes joined with sic (never by Cic. with ita): nostri sensus, ut in pace semper, sic tum etiam in bello congruebant (= cumtum), Cic. Marcell. 6, 16: ut sunt, sic etiam nominantur senes, id. Sen. 6, 20: utinam ut culpam, sic etiam suspitionem vitare potuisses, id. Phil. 1, 13, 33: ut superiorum aetatum studia occidunt, sic occidunt etiam senectutis, id. Sen. 20, 76: ut voce, sic etiam oratione, id. Or. 25, 85; id. Top. 15, 59; id. Leg. 2, 25, 62; id. Lael. 5, 19.
        More rarely with quem ad modum, quomodo: ut, quem ad modum est, sic etiam appelletur tyrannus, Cic. Att. 10, 4, 2: quo modo ad bene vivendum, sic etiam ad beate, id. Tusc. 3, 17, 37.
      3. 3. With a clause of manner introduced by ut = so that: sic fuimus semper comparati ut hominum sermonibus quasi in aliquod judicium vocaremur, Cic. Or. 3, 9, 32: eam sic audio ut Plautum mihi aut Naevium videar audire, id. ib. 3, 12, 45: sic agam vobiscum ut aliquid de vestris vitiis audiatis, id. ib. 3, 12, 46: omnia sic suppetunt ut ei nullam deesse virtutem oratoris putem, id. Brut. 71, 250: omnis pars orationis esse debet laudabilis, sic ut verbum nullum excidat, id. Or. 36, 125: sic tecum agam ut vel respondendi vel interpellandi potestatem faciam, id. Rosc. Am. 27, 73: nec vero sic erat umquam non paratus Milo contra illum ut non satis fere esset paratus, id. Mil. 21, 56: sic eum eo de re publicā disputavit ut sentiret sibi cum viro forti esse pugnandum, id. Fam. 5, 2, 8; cf. Plaut. As. 2, 4, 49; id. Mil. 2, 2, 82; Cic. de Or. 1, 57, 245; 2, 1, 3; 2, 6, 23; id. Brut. 22, 88; 40, 148; id. Sest. 40, 87; id. Planc. 10, 25; id. Fam. 5, 15, 4; Caes. B. G. 2, 32; 5, 17; id. B. C. 3, 56; Prop. 1, 21, 5.
        Sometimes the correlative clause is restrictive, and sic = but so, yet so, only so: mihi sic placuit ut cetera Antisthenis, hominis acuti magis quam eruditi, Cic. Att. 12, 38, 4: sic conveniet reprehendi, ut demonstretur etc., id. Inv. 1, 46, 86; id. Brut. 79, 274; id. Marcell. 11, 34; id. Att. 13, 3, 1 (ita is more freq. in this sense).
      4. 4. With a clause expressing intensity (so both with adjj. and verbs; but far less freq. than ita, tam, adeo), to such a degree, so, so far, etc.: sic ego illum in timorem dabo, ipse sese ut neget esse eum qui siet, Plaut. Ps. 4, 1, 20 sq.: conficior lacrimis sic ut ferre non possim, Cic. Fam. 14, 4, 1: sic rem fuisse apertam ut judicium fieri nihil attinuerit, id. Inv. 2, 28, 84: cujus responso judices sic exarserunt ut capitis hominem innocentissimum condemnarent, id. Or. 1, 54, 233; cf. id. ib. 3, 8, 29; id. Brut. 88, 302; id. Or. 53, 177; 55, 184; id. Rep. 2, 21, 37; 3, 9, 15; id. Lael. 1, 4; id. Planc. 8, 21; id. Verr. 1, 36, 91; id. Balb. 5, 13; id. Att. 1, 8, 2; 1, 16, 1; Caes. B. G. 6, 41; Hor. S. 2, 3, 1.
      5. 5. Rarely conditional clauses have the antecedent sic.
        1. a. Poet. and in post-Aug. prose, to represent the result of the condition as sure: sic invidiam effugies, si te non ingesseris oculis, si bona tua non jactaveris, si scieris in sinu gaudere, Sen. Ep. 105, 3: sic hodie veniet si qua negavit heri, Prop. 2, 14 (3, 6), 20.
        2. b. Denoting with the proviso that, but only if (usu. ita): decreverunt ut cum populus regem jussisset, id sic ratum esset si patres auctores fuissent, that the choice should be valid, but only if the Senate should ratify it, Liv. 1, 17, 9: sic ignovisse putato Me tibi si cenes hodie mecum, Hor. Ep. 1, 7, 69.
      6. 6. Sic quia = idcirco quia (very rare): Th. Quid vos? Insaninestis? Tr. Quīdum? Th. Sic quia foris ambulatis, Plaut. Most. 2, 2, 20.
      7. 7. With inf. clause (freq.): sic igitur sentio, naturam primum atque ingenium ad dicendum vim afferre maximam, Cic. Or. 1, 25, 113: sic a majoribus nostris accepimus, praetorem quaestori suo parentis loco esse oportere, id. Div. in Caecil. 19, 61: ego sic existimo, in summo imperatore quattuor res inesse oportere, id. Imp. Pomp. 10, 38; cf. Ter. Hec. 5, 4, 5; Cic. Inv. 2, 55, 167; id. de Or. 1, 20, 93; 2, 28, 122; id. Brut. 36, 138; 41, 152; id. Div. in Caecil. 3, 10; id. Verr. 1, 7, 20; Liv. 5, 15, 11.
        Esp., after sic habeto (habe, habeas) = scito (only Ciceron.): sic habeto, in eum statum tuum reditum incidere ut, etc., Cic. Fam. 2, 3, 1; so id. ib. 1, 7, 3; 2, 6, 5; 2, 10, 1; 7, 18, 1; 9, 16, 2; id. Att. 2, 25, 1; 5, 1, 5; 5, 20, 1 et saep.
      8. 8. With ut, expressing purpose or result: nunc sic faciam, sic consilium est, ad erum ut veniam docte atque astu, Plaut. Rud. 4, 2, 23: ab Ariobarzane sic contendi ut talenta, quae mihi pollicebatur, illi daret, Cic. Att. 6, 1, 3: sic accidit ut ex tanto navium numero nulla omnino navisdesideraretur, Caes. B. G. 5, 23; cf. Cato, R. R. 1, 1; Cic. Att. 8, 1, 4; id. Or. 2, 67, 271.
  5. V. Idiomatic usages of sic.
      1. 1. In a wish, expressed as a conclusion after an imperative (poet.): parce: sic bene sub tenerā parva quiescat humo (= si parces, bene quiescat), Tib. 2, 6, 30: annue: sic tibi sint intonsi, Phoebe, capilli, id. 2, 5, 121: pone, precor, fastusSic tibi nec vernum nascentia frigus adurat Poma, nec excutiant rapidi florentia venti, Ov. M. 14, 762: dic mihi de nostrā quae sentis vera puellā: Sic tibi sint dominae, Lygdame, dempta juga, Prop. 4, 5, 1; Tib. 2, 6, 30.
        The imperative may follow the clause with sic: sic tua Cyrneas fugiant examina taxosIncipe (sc. cantare) si quid habes (= si incipies cantare, opto tibi ut tua examina, etc.), Verg. E. 9, 30: sic tibi (Arethusa) Doris amara suam non intermisceat undam: Incipe (= si incipies, opto tibi ut Doris, etc.), id. ib. 10, 4: sic mare compositum, sic sit tibi piscis in undā CredulusDic ubi sit, Ov. M. 8, 857; Sen. Troad. 702; cf.: sic te Diva potens CypriVentorumque regat pater, NavisReddas incolumem Vergilium (= si tu, navis, reddes Vergilium, prosperum precor tibi cursum), Hor. C. 1, 3, 1; cf. also: sic venias hodierne: tibi dem turis honores (= si venies, tibi dem), Tib. 1, 7, 53; cf. Ov. H. 3, 135; 4, 148.
      2. 2. Sic (like ita) with ut in strong asseveration (poet.): sic me di amabunt, ut me tuarum miseritum’st fortunarum (= by the love of the gods, I pity, etc.), Ter. Heaut. 3, 1, 54: Diespiter me sic amabit ut ego hanc familiam interire cupio, Plaut. Poen. 4, 2, 47: sic has deus aequoris artes Adjuvet, ut nemo jamdudum littore in isto constitit, Ov. M. 8, 866: sic mihi te referas levis, ut non altera nostro limine intulit ulla pedes, Prop. 1, 18, 11; cf. id. 3, 15 (4, 14), 1; cf.: vera cano, sic usque sacras innoxia laurus vescar, Tib. 2, 5, 63.
      3. 3. In a demonstrative temporal force, like the Gr. οὕτως, so, as the matter stands now, as it now is, as it then was, etc.
          1. (α) In gen.: e Graecis cavendae sunt quaedam familiaritates, praeter hominum perpaucorum, si qui sunt vetere Graeciā digni. Sic vero fallaces sunt permulti et leves, but as things now stand, Cic. Q. Fr. 1, 1, 5, § 16: at sic citius quī te expedias his aerumnis reperias, Ter. Hec. 3, 1, 8: Pe. Pol tibi istuc credo nomen actutum fore. Tr. Dum interea sic sit, istuc actutum sino, provided it be as it is, Plaut. Most. 1, 1, 71: quotiens hoc tibi ego interdixi, meam ne sic volgo pollicitarere operam, thus, as you are doing now, id. Mil. 4, 2, 65: si utrumvis tibi visus essem, Non sic ludibrio tuis factis habitus essem, Ter. Hec. 4, 1, 11: non sic nudos in flumen deicere (voluerunt), naked, as they are, Cic. Rosc. Am. 26, 71: sub altā platanojacentes sic temere, Hor. C. 2, 11, 14.
            Esp., with sine and abl.: me germanam meam sororem tibi sic sine dote dedisse, so as she is, without a dowry, Plaut. Trin. 3, 2, 65: sic sine malo, id. Rud. 3, 5, 2: at operam perire meam sicperpeti nequeo, without result, id. Trin. 3, 2, 34 Ritschl, Fleck. (Brix omits sic): nec sic de nihilo fulminis ira cadit (= without cause), Prop. 2, 16 (3, 8), 52: mirabar hoc si sic abiret, so, i. e. without trouble, Ter. And. 1, 2, 4: hoc non poterit sic abire, Cic. Fin. 5, 3, 7; so, sic abire, id. Att. 14, 1, 1; Cat. 14, 16; Plaut. Men. 5, 7, 39.
            Hence,
          2. (β) With imperatives, esp. with sine: Quid ego hoc faciam postea? sic sine eumpse, just let him alone, i. e. leave him as he is, Plaut. Most. 1, 4, 32: si non vult (numerare), sic sine adstet, id. As. 2, 4, 54: sine fores sic, abi, let the door alone, id. Men. 2, 3, 1; so id. Cas. 3, 6, 36; id. Ps. 1, 5, 62.
          3. (γ) Pregn., implying a concession (= καὶ οὕτως), even as it is now, even without doing so, in spite of it: nolo bis iterare, sat sic longae fiunt fabulae, narratives are long enough anyhow, as they are, without saying them twice over, Plaut. Ps. 1, 3, 154: sed sic quoque erat tamen Acis, even as it was, in spite of what has been said, Ov. M. 13, 896; so, sic quoque fallebat, id. ib. 1, 698: sed sic me et libertatis fructu privas et diligentiae, anyhow, not taking into account what is mentioned, Cic. Fam. 5, 20, 4: exhibeas molestiam si quid debeam, qui nunc sic tam es molestus, who art so troublesome even as it is, i. e. without my owing you any thing, Plaut. Pers. 2, 44: sic quoque parte plebis affectā, fides tamen publica potior senatui fuit, Liv. 7, 27; cf. Ov. F. 2, 642; Suet. Aug. 78.
      4. 4. Ellipt., referring to something in the mind of the speaker: Quod si hoc nunc sic incipiam? Nihil est. Quod si sic? Tantumdem egero. At sic opinor? Non potest, Ter. Heaut. 4, 2, 8: illa quae aliis sic, aliis secus videntur, to some in one way, to others in another (= aliis aliter), Cic. Leg. 1, 17, 47: Quid vini absumpsit! Sic hoc dicens, asperum hoc est, aliud lenius, = this wine is so (the speaker not saying what he thinks of it), Ter. Heaut. 3, 1, 49: deinde quod illa (quae ego dixi) sive faceta sunt, sive sic, fiunt narrante te venustissima, or so, i. e. or otherwise, Cic. Fam. 15, 21, 2: monitorem non desiderabit qui dicat, Sic incede, sic cenasic amico utere, sic cive, sic socio, Sen. Ep. 114.
      5. 5. In answers, yes = the French, Italian, and Spanish si (ante-class. and rare): Ph. Phaniam relictam ais? Ge. Sic, Ter. Phorm. 2, 2, 2: De. Illa maneat? Ch. Sic, id. ib. 5, 3, 30: Ch. Sicine est sententia? Me. Sic, id. Heaut. 1, 1, 114.

sīca, ae, f.

  1. I. A curved dagger, a poniard, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 336 Müll. (Ann. v. 496 Vahl.); Cic. Cat. 1, 6, 16; 2, 10, 23; cf. id. ib. 2, 1, 1; Suet. Calig. 32; Mart. 3, 16, 2; Val. Max. 3, 2, 12 al.: tum haec cottidiana, sicae, veneni, peculatus, i. e. for stabbing, Cic. N. D. 3, 30, 74: hinc sicae, hinc venena, hinc falsa testamenta nascuntur, id. Off. 3, 8, 36.
  2. II. Transf., the edge of a boar’s tusk: cum arbore et saxo apri exacuant dentium sicas, Plin. 18, 1, 1, § 2.
    Of wit: sicam ingenii destringentes, Amm. 30, 4, 9.

Sĭcambri, v. Sigambri.

Sĭcāni, ōrum, m., = Σῖκᾰνοί, a very ancient people of Italy on the Tiber, a portion of whom afterwards migrated to Sicily, Verg. A. 5, 293; 7, 795; 11, 317; Sil. 14, 34.
Hence,

  1. A. Sĭcānus (scanned Sīcănŭs, in analogy with the Greek, Sil. 10, 314; 14, 258: Sīcānŭs, Aus. Griph. 46), a, um, adj., = Σικανός.
    1. * 1. Of or belonging to the Sicani, Sicanian: gentes, i. q. Sicani, Verg. A. 8, 328.
      More freq.,
    2. 2. Poet., Siculian, Sicilian: fluctus, Verg. E. 10, 4: portus, id. A. 5, 24: fines, id. ib. 11, 317: montes, Ov. H. 15, 57: Aetna, Hor. Epod. 17, 32: pubes, Sil. 10, 314: gens, id. 14, 258: medimna, Aus. Griph. 46.
  2. B. Sīcănĭus, a, um, adj., = Σικάνιος, Sicanian; poet. for Siculian, Sicilian: latus, Verg. A. 8, 416: harena, Ov. M. 15, 279: fretum, Val. Fl. 2, 29: urbes, Luc. 3, 59: populi, id. 3, 179: apes, Mart. 2, 46, 2; 11, 9, 8.
    1. 2. As subst.: Sī-cănĭa, ae, f., = Σικανία, the island of Sicily, Ov. M. 5, 464; 5, 495; 13, 724; cf.: Sicilia, Sicania, a Thucydide dicta, Plin. 3, 8, 14, § 86.
  3. * C. Sīcănis, ĭdis, adj. f., Sicanian, for Siculian, Sicilian: Aetna, Ov. Ib. 600.

sīcārĭus, i, m. [sica], an assassin, murderer (syn.: percussor, homicida): per abusionem sicarios etiam omnes vocamus, qui caedem telo quocumque commiserint, Quint. 10, 1, 12: vetus, Cic. Rosc. Am. 14, 39; * Hor. S. 1, 4, 4; Cic. Rosc. Am. 3, 8; id. Verr. 2, 1, 3, § 9; Suet. Caes. 72: jam sexcenti sunt, qui inter sicarios et de veneficiis accusabant, of assassination, Cic. Rosc. Am. 32, 90; so, quaestio inter sicarios, id. Clu. 53, 147; id. Fin. 2, 16, 54; and: inter sicarios defendere, id. Phil. 2, 4, 8: lex Cornelia (Sullae) de sicariis, Just. Inst. 4, 18, § 5: lege de sicariis condemnari, Tac. A. 13, 44 fin.; cf. Orell. Ind. Legum, in his edit. of Cic., vol. viii. 3, p. 162: in exercendā de sicariis quaestione, etc., Suet. Caes. 11.

Sicca, ae, f., a border-town on the east of Numidia, with a temple of Venus, now Kef, Plin. 5, 3, 2, § 22; Sall. J. 56, 3; Val. Max. 2, 6, 15.
Hence, Siccenses, ĭum, m., the inhabitants of Sicca, Sall. J. 56, 4 sq.

* siccābĭlis, e, adj. [sicco], that makes dry, drying, Cael. Aur. Tard. 3, 8, 138 sq.

siccānĕus, a, um, adj. [siccus] (a technical word of Columella); of soil, dry, of a dry nature: genus prati (opp. riguum), Col. 2, 16, 3: locus (opp. riguus), id. 4, 30, 5; 11, 2, 71.
Neutr. plur. absol.: de siccaneis et riguis non comperimus, dry places, Col. 2, 2, 4.

siccānus, a, um, adj. [siccus] (a technical word of the elder Pliny); of plants, dry, of a dry nature: ulmi (opp. riguae), Plin. 16, 17, 29, § 72: olus, Pelag. Vet. 7.

siccārĭus, a, um, adj. [siccus], of or for drying or keeping dry: canistra, stands for wine-cups (used for keeping the table or the clothes from being wet), acc. to Serv. Verg. A. 1, 706.

* siccātĭo, ōnis, f. [sicco], a drying, Plin. 34, 13, 33, § 129; Vulg. Ezech. 26, 5.

* siccātīvus, a, um, adj. [sicco], that makes dry, drying, siccative: malagma, Cael. Aur. Tard. 4, 3, 71: aquae, Casslod. Var. 10, 29.

* siccātōrĭus, a, um, adj. [sicco], that makes dry, drying: origanum, Theod. Prisc. Diaet. 10. (

    1. 1. sicce, adv., a false read. for sic, Plaut. Rud. 2, 4, 12.)

2. siccē, adv., v. siccus fin.

Siccenses, ĭum, v. Sicca.

siccesco, ĕre, v. inch. n. [siccus], to grow or become dry, to dry up (not anteAug.), Cels. 7, 7, 15; Vitr. 2, 10; Col. 12, 28; Plin. 18, 34, 77, § 339.

* siccĭfĭcus, a, um, adj. [siccus-facio], that makes dry, drying: vis aeris, Macr. S. 7, 16 fin.

siccĭnē, v. sicine.

siccĭtas, ātis (gen. plur. siccitatium, Plin. 17, 24, 37, § 222), f. [siccus], dryness, siccity (freq. and class.; used alike in sing. and plur.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: ab lippitudine usque siccitas ut sit tibi, * Plaut. Rud. 3, 2, 18: uvae, Plin. 18, 31, 74, § 315: palmarum, id. 13, 4, 9, § 47.
    2. B. In partic.
      1. 1. Of places, dryness: in Sipontinā siccitate, Cic. Agr. 2, 27, 71: siccitates paludum, Caes. B. G. 4, 38.
      2. 2. Of the weather, dryness, drought: siccitate et inopiā frugum insignis annus fuit: sex menses numquam pluisse, memoriae proditum est, Liv. 40, 29; cf. id. 4, 30; Cic. Q. Fr. 3, 1, 1, § 1; Plin. 31, 4, 28, § 51.
        Plur.: frumentum in Galliā propter siccitates angustius provenerat, Caes. B. G. 5, 24; Varr. R. R. 1, 31 fin.: in siccitatibus acutae febres oriuntur, Cels. 2, 1 med.; Quint. 11, 3, 27; Col. 12, 44, 8; Plin. 10, 65, 85, § 186; 31, 4, 28, § 50.
      3. 3. Of the human body, dryness, siccity, as a state of health; freedom from gross humors (opp. rheum, catarrh, tumefaction, etc.), firmness, solidity: Persae eam sunt consecuti corporis siccitatem, ut neque spuerent neque emungerentur suffiatoque corpore essent, Varr. ap. Non. 395, 7: adde siccitatem, quae consequitur hanc continentiam in victu; adde integritatem valetudinis, Cic. Tusc. 5, 34, 99: corporis, id. Sen. 10, 34.
  2. II. Trop., dryness, jejuneness, want of ornament (very rare): isti (magistri) cum non modo dominos se fontium, sed se ipsos fontes esse dicant, et omnium rigare debeant ingenia, non putant fore ridiculum, si, cum id polliceantur aliis, arescant ipsi siccitate, Auct. Her. 4, 6, 9: orationis siccitas, Cic. N. D. 2, 1, 1; cf.: jejunitatem et siccitatem et inopiam, id. Brut. 82, 285.

sicco, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [siccus].

  1. I. Act., to make dry, to day, to dry up.
    1. A. In gen. (freq. and class.): venti et sol siccare prius confidunt omnia posse, Lucr. 5, 390; cf.: sol siccaverat herbas, Ov. M. 4, 82: siccabat rorantes capillos, id. F. 4, 141: sole capillos, id. M. 11, 770; Plin. 27, 9, 55, § 79: aliquid in sole, Col. 12, 46, 5; Plin. 12, 13, 27, § 47: aliquid ad lunam, id. 21, 11, 36, § 62: lina madentia, Ov. M. 13, 931: retia litore, id. ib. 11, 362: vellera, Verg. E. 3, 95: veste cruores, id. A. 4, 687: cruorem, Gell. 5, 14, 22: lacrimas, Prop. 1, 19, 23; Ov. M. 8, 469; 9, 395; id. F. 3, 509: jocis lacrimas siccare, Quint. 11, 1, 6 al.: genas, Ov. M. 10, 362: frontem sudario, Quint. 11, 3, 148.
    2. B. Esp.
      1. 1. To dry up, drain land, marshes, springs, etc.: paludes, Cic. Phil. 5, 3, 7; so, paludem, Quint. 3, 8, 16; Suet. Caes. 44: amnes, Ov. M. 2, 257: fontes, id. ib. 13, 690; cf.: palustria aestate siccantur, Plin. 12, 22, 48, § 104: agri siccati, drained lands, lands uncovered by draining, Suet. Claud. 20: dea Sidereo siccata sitim collegit ab aestu, parched, Ov. M. 6, 341.
      2. 2. To exhaust, drain dry, etc. (poet.): ovis ubera, Verg. E. 2, 42; so, distenta ubera, Hor. Epod. 2, 46; for which, transf.: distentas siccant pecudes, Luc. 4, 314; so, siccata ovis, i. e. milked, Ov. Am. 3, 5, 14: calices, i. e. to drain, empty, Hor. S. 2, 6, 68; so. cadis siccatis, id. C. 1, 35, 27; cf.: cum siccare sacram largo Permessida posset Ore, to drink deeply from the fountain of the Muses, i. e. to be a great poet, Mart. 8, 70, 3.
        In Gr. construction: Arethusa virides manu siccata capillos, Ov. M. 5, 575.
      3. 3. To dry up, heal up, remore an unwholesome humor; or, to heal up, free some part of the body from an unwholesome humor (poet. and in the elder Pliny): ad pituitam oris siccandam. Plin. 23, 1, 13, § 17: suppurata, id. 36, 17, 28, § 133: strumas, id. 24, 4, 6, § 11: corpora, id. 31, 6, 33, § 62: os, id. 12, 12, 26, § 43: arterias umidas, id. 20, 14, 53, § 148; cf.: corpus pilā, i. e. to strengthen, invigorate, Lucil. ap. Non. 394, 29; v. siccitas, I. B. 3.: vulnera, Ov. M. 10, 187; cf.: ad fluminis undam Vulnera siccabat lymphis, Verg. A. 10, 834; for which, in a Gr. construction: juvenes siccati vulnera lymphis, Stat. Th. 1, 527.
  2. II. Neutr., to become dry, get dry (very rare): quotiens flumina et stagna siccaverint, Lact. 7, 3, 8: tundis cuminum et postea infundis in aceto; cum siccaverit, etc., Apic. 3, 18, § 105; 4, 2, § 132 al.
    Impers.: ubi pluerit et siccaverit, Cato, R. R. 112, 2.

* siccŏcŭlus, a, um, adj. [siccus-oculus], having dry eyes, dry-eyed: genus nostrum semper siccoculum fuit, Plaut. Ps. 1, 1, 75.

siccus, a, um, adj. [cf. Sanscr. cush, to dry up; Gr. αὔω], dry.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen. (mostly poet. and in post-Aug. prose; cf. aridus): arena, Verg. G. 1, 389: fauces fluminum, id. ib. 4, 427: siccāque in rupe resedit, id. A. 5, 180: litus, id. ib. 6, 162: siccum et sine umore ullo solum, Quint. 2, 4, 8: glebae, Hor. Epod. 16, 55: agri, id. S. 2, 4, 15: lacus, Prop. 2, 14 (3, 6), 11: regio, Curt. 9, 10, 2: via (opp. palustris), Dig. 43, 8, 2, § 32 et saep.
      Sup.: horreum siccissimum, Col. 12, 15, 2: oculi, tearless, Quint. 6, 2, 27; Prop. 1, 17, 11; Hor. C. 1, 3, 18; so, lumina, Tib. 1, 1, 66; Luc. 9, 1044: genae, Prop. 4 (5), 11, 80; Ov. H. 11, 10: decurrere pedibus super aequora siccis, id. M. 14, 50; and, transf.: siccus aerumnas tuli, tearless, Sen. Herc. Oet. 1270: pocula, Tib. 3, 6, 18: urna, Hor. C. 3, 11, 23: panis, dry bread, Sen. Ep. 83, 6; Plin. 22, 25, 68, § 139: agaricum manducatum siccum, id. 26, 7, 18, § 32; Capitol. Anton. 13; Vop. Tac. 11: spolia non sanguine sicca suo, Prop. 4 (5), 10, 12: cuspis, Stat. Th. 8, 383: ensis, Sen. Troad. 50.
      With gen.: sicci stimulabant sanguinis enses, i. e. bloodless, Sil. 7, 213: carinae, standing dry, Hor. C. 1, 4, 2: magna minorque ferae (i. e. ursa major et minor), utraque sicca, i. e. that do not dip into, set beneath the sea, Ov. Tr. 4, 3, 2; so, signa, id. ib. 4, 9, 18: aquae, i. e. snow, Mart. 4, 3, 7: vox, dried up with heat, husky, Ov. M. 2, 278 et saep.
      1. 2. As subst.: siccum, i; and plur.: sicca, ōrum, n., dry land, a dry place; dry places: donec rostra tenent siccum, Verg. A. 10, 301: in sicco, on the dry land, on the shore, Prop. 3, 10 (9), 6; Verg. G. 1, 363; Liv. 1, 4; Plin. 9, 8, 8, § 27; 26, 7, 22, § 39: ut aqua piscibus, ut sicca terrenis, circumfusus nobis spiritus volucribus convenit, Quint. 12, 11, 13: harundo, quae in siccis provenit, Plin. 16, 36, 66, § 165; so, in siccis, id. 17, 22, 35, § 170.
    2. B. In partic.
      1. 1. Of the weather, dry, without rain: sive annus siccus estseu pluvius, Col. 3, 20, 1: ver, Plin. 11, 29, 35, § 101: aestivi tempora sicca Canis, Tib. 1, 4, 6; for which: incipit et sicco fervere terra Cane, Prop. 2, 28 (3, 24), 4: sole dies referente siccos, Hor. C. 3, 29, 20: siccis aër fervoribus ustus, Ov. M. 1, 119: caelum, Plin. 18, 12, 31, § 123: ventus, id. 2, 47, 48, § 126; Luc. 4, 50: luna, Prop. 2, 17 (3, 9), 15; Plin. 17, 9, 8, § 57; cf. id. 17, 14, 24, § 112: nubes, i. e. without rain, Luc. 4, 331: hiemps, without snow, Ov. Am. 3, 6, 106.
      2. 2. Of the human body, dry, as a healthy state (opp. rheumy, catarrhal, tumid, etc.), firm, solid, vigorous: (mulier) sicca, succida, Plaut. Mil. 3, 1, 192; Petr. 37: corpora sicciora cornu, Cat. 23, 12: corpora graciliora siccioraque, Plin. 34, 8, 19, § 65: (puella) Nec bello pedenec ore sicco, free from saliva, Cat. 43, 3; cf. tussis, without expectoration, Cels. 4, 6: medicamentum, causing dryness, Scrib. Comp. 71.
      3. 3. Dry, thirsty: nimis diu sicci sumus, Plaut. Pers. 5, 2, 41; cf.: siti sicca sum, id. Curc. 1, 2, 26; 1, 2, 22; id. Ps. 1, 2, 51; Hor. S. 2, 2, 14: faucibus siccis, fasting, Verg. A. 2, 358.
        1. b. Transf., abstemious, temperate, sober (syn. sobrius): Art. Ego praeter alios meum virum fui rata Siccum, frugi, continentem, etc. Pa. At nunc dehinc scito, illum ante omnesMadidum, nihili, incontinentem, Plaut. As. 5, 2, 7; so (opp. vinolentus) Cic. Ac. 2, 27, 88; id. Agr. 1, 1, 1; id. Fragm. ap. Non. 395, 4 (opp. vinolenti); Sen. Ep. 18, 3; Hor. S. 2, 3, 281; id. C. 4, 5, 39: siccis omnia dura deus proposuit, id. ib. 1, 18, 3; id. Ep. 1, 19, 9; 1, 17, 12.
  2. II. Trop.
      1. 1. Firm, solid (acc. to I. B. 2.): (Attici) sani duntaxat et sicci habeantur, Cic. Opt. Gen. 3, 8; cf.: nihil erat in ejus oratione nisi sincerum, nihil nisi siccum atque sanum, id. Brut. 55, 202; Quint. 2, 4, 6.
      2. 2. Of style, dry, insipid, jejune (acc. to I. B. 3.): siccum et sollicitum et contractum dicendi propositum, Quint. 11, 1, 32: sicca et incondita et propemodum jejuna oratio, Gell. 14, 1, 32: durus et siccus, Tac. Or. 21: ne sicci omnino atque aridi pueri rhetoribus traderentur, ignorant, unformed, unprepared, Suet. Gram. 4.
      3. 3. Dry, cold: medullae, i. e. void of love, cold, Prop. 2, 12 (3, 3), 17; so, puella, Ov. A. A. 2, 686; Mart. 11, 81, 2; cf. id. 11, 17, 8.
        Hence, adv.: siccē, dryly, without wet or damp (very rare; perh. only in the two foll. passages).
    1. A. Lit.: ut bos sicce stabuletur, Col. 6, 12, 2.
    2. B. Trop.: eos solos Attice dicere, id est quasi sicce et integre, firmly, solidly, Cic. Opt. Gen. 4, 12; v. supra, II.

sĭcĕlĭcon, i, n., = σικελικόν, a plant, called also psyllion, fleawort, fleabane, Plin. 25, 11, 90, § 140.

Sīcĕlis, ĭdis, v. Siculi, D.

sĭcĕlisso, āre, v. sicilisso.

sīcĕra, n., = σίκερα [from the Heb. [??]], a kind of spirituous, intoxicating drink (eccl. Lat.), Ter. adv. Psych. 9, from Vulg. Lev. 10, 9; Hier. Ep. 52, 1; cf. Isid. Orig. 20, 3, 16.

Sĭchaeus, v. Sychaeus.

Sĭcĭlĭa, ae, v. Siculi, B.

* sīcīlĭcŭla, ae, f. dim. [sicilis], a little cutting instrument, a small sickle, Plaut. Rud. 4, 4, 125.

sīcīlĭcus (sīcīlĭquus, and in inscrr. also designated by [??], Inscr. Orell. 2537), i, m. [sicilis].

  1. I. Lit.
    1. A. In gen., the fourth part of an uncia, and consequently the forty-eight part of an as: cum noverca universae hereditatis habeat dodrantem semunciam et sicilicum, Dig. 33, 1, 21, § 2.
    2. B. In partic.
        1. a. As a measure of length, a quarter of an inch, Front. Aquaed. 28; Plin. 13, 15, 29, § 94; 31, 6, 31, § 57.
        2. b. As a measure of land, one forty-eighth of a jugerum, Col. 5, 1, 9; 5, 2, 5.
        3. c. As a weight, two drachms, Rhem. Fan. Pond. 20.
        4. d. As a measure of time, the forty-eighth part of an hour, Plin. 18, 32, 75, § 325.
        5. e. As a copper coin, two drachms, Inscr. Orell. 2854.
  2. II. Transf. (from the figure of the sicilicus; v. supra, init.), in the later grammarians, a comma, Mar. Vict. p. 2467 P.
    Also as a sign of the doubling of consonants (as, An’ius, Lucul’us, Mem’ius, sel’a, ser’a, as’eres), Mar. Vict. p. 2456 P.; Isid. Orig. 1, 26 fin.

Sĭcĭlĭensis, e, v. Siculi, C.

* sīcīlīmenta, ōrum, n. [sicilis], what is cut or mown with the sickle (sc. after the first crop has been taken off), the aftermath, Cato, R. R. 5 fin.

sīcīlĭo, īre, v. a. [sicilis], to cut or mow with the sickle, after the first crop has been taken off: prata, Varr. R. R. 1, 49, 2; Col. 2, 22, 3; Plin. 18, 28, 67, § 259.

sīcīlis, is, f. [sica], a cutting instrument, sickle (cf. falx): incedit veles vulgo sicilibus latis, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 337 Müll. (Ann. v. 499 Vahl.): sicilis similitudo, Plin. 6, 13, 15, § 38.

* sĭcĭlisso or sĭcĕlisso, āre, v. n. [Siculi], to imitate Sicilian manners: hoc argumentum graecissat: tamen Non atticissat, verum sicelissat, Plaut. Men. prol. 8; v. Ritschl ad h. l.

Sicimina, ae, a mountain in Gallia Cisalpina, Liv. 45, 12.

sīcĭnē (less correctly, siccĭne), adv. [sice, orig. form of sic, q. v., and the interrog. particle ne], so, thus; in interrog. and exclamatory sentences always beginning the sentence (once in Cic.; twice in Liv.; not in Cæs. or Sall.; freq. in the comic writers; sometimes in the other poets). Like sic, it refers either to a previous statement, or δεικτικῶς to something pointed out by the speaker (cf. sic, I. and III.). It almost always implies reproach; sometimes self-reproach (v. infra, 3.).

    1. 1. Referring to a previous statement: Sicine mi abs te refertur gratia? Plaut. Ps. 1, 3, 101: Sicine me spernis? id. Rud. 3, 6, 46: Sicine agis? Ter. Eun. 1, 2, 19; so id. ib. 4, 7, 34; id. Ad. 1, 2, 48: Sicine hunc decipis? id. Phorm. 3, 2, 43: Sicine tu eum, cui tu in consilio fuisses … in discrimen vocavisti? Cic. Fl. 33, 82: Sicine vestrum militem sinitis vexari ab inimicis? Liv. 6, 16, 2.
      So in oblique discourse: Rogitansque, sicine pugnaturos milites spopondisset? Liv. 7, 15, 2; cf. Plaut. As. 1, 2, 1; id. Cist. 2, 3, 38; id. Merc. 1, 2, 49; id. Poen. 1, 2, 176; Ter. Heaut. 4, 3, 13; Cat. 64, 132; 64, 134; 77, 3; Sil. 9, 25.
      Rarely used predicatively: Sicine est sententia? Ter. Heaut. 1, 1, 114.
    2. 2. Referring to something pointed out: Sicine hic cum uvidā veste grassabimur? Plaut. Rud. 1, 4, 32: Sicine, lente, jaces? Prop. 3, 7 (2, 15), 8; cf. Plaut. Cist. 1, 1, 115; id. Ps. 5, 5, 1; id. Poen. 3, 1, 9; App. M. 9, p. 180.
    3. 3. Sometimes it introduces exclamatory infinitive clauses: Sicine mi esse os oblĭtum, O that my face (eyes) should have been thus covered (blinded), Plaut. Curc. 4, 4, 34: Sicine me atque illam operā tuā nunc miseros sollicitarier! Ter. And. 4, 2, 6; cf. Plaut. Pers. 1, 1, 44.
    4. 4. Very rarely without implying reproach: Sicine eam incomptis vidisti flere capillis? did you see her weep just as she was, with unkempt hair? Prop. 4, 5 (3, 6), 9 (cf. sic, V. 3.).

Sicinĭus, i, m., the name of a Roman gens.

  1. I. C. Sicinius, Cic. Brut. 76, 263.
  2. II. Cn. Sicinius, Cic. Brut. 60, 216 et saep.

sĭcinnista, ae, m., = σικιννιστής, one who performs the sicinnis (a dance of Satyrs), a sicinnis-dancer, Att. ap. Gell. 20, 3, 1 sq., where Gellius calls the dance itself sicinnium (Gr. σίκιννις).

sĭcinnĭum, v. sicinnista.

†† siclus, i, m. [Heb. [??]], a shekel (a Hebrew coin), Hier. in Ezech. 1, 4, 9; Vulg. Exod. 21, 32 et saep.; cf. Isid. Orig. 16, 25, 18.

Sĭcŏris, is, m., a tributary of the Iberus, near Ilerda, in Hispania Tarraconensis, now Segre, Caes. B. C. 1, 40; 1, 48; 1, 62; Plin. 3, 3, 4, § 24; Luc. 4, 14 sq.; 4, 130; 4, 335; Aus. Ep. 25, 58.

sīcŭbi, adv. [si-ubi; cf. sicunde, from si-unde], if in any place, if anywhere, wheresoever (rare but class.), Ter. Eun. 3, 1, 13: sicubi nactus eris, Cic. Tusc. 1, 43, 103: sicubi inciderit, id. Att. 15, 29, 1: sicubi aderit Gellius, id. Sest. 51, 110: sicubi est certamen, scutis magis quam gladiis geritur res, Liv. 9, 41 fin.: sicubi loco cessum, si terga data hosti, tamen, etc., id. 7, 13: sicubi artiora erant, Tac. Agr. 37: ubi est igitur exceptum foedere Gaditano? etc. … Nusquam. Ac sicubi esset, etc., Cic. Balb. 14, 32: sicubi magna Jovis antiquo robore quercus Ingentes tendat ramos, aut sicubi nigrum Ilicibus crebris sacrā nemus accubet umbrā, Verg. G. 3, 332 sq.: sicubi dimicarent (gladiatores), Suet. Caes. 26: sicubi clarorum virorum sepulcra cognosceret, inferias Manibus dabat, id. Calig. 3: per litora passim Diffugiunt, silvasque, et sicubi concava furtim Saxa, petunt, Verg. A. 5, 677; Stat. Achill. 2, 410.

* sīcŭla, ae, f. dim. [sica], a little dagger; transf., = membrum virile, Cat. 67, 21.

Sĭcŭli, ōrum, m., = Σικελοί.

  1. I. The Siculians or Sicilians, an ancient Italian people on the Tiber, a portion of whom, driven thence, migrated to the island of Sicily, which derived its name from them, Plin. 3, 5, 9, § 56; 3, 5, 10, § 71; Varr. L. L. 5, § 101 Müll.; Col. 1, 3, 6.
    Hence, in the class. per.,
  2. II. The inhabitants of Sicily, Cic. Verr. 2, 4, 43, § 95; id. Brut. 12, 46; id. de Or. 2, 54, 217; id. Att. 14, 12, 1 al.
    Gen. plur. Siculūm, Lucr. 6, 642.
    In the sing.: Sĭcŭlus, i, m., a Sicilian, Plaut. Capt. 4, 2, 108; id. Rud. prol. 49; Cic. Verr. 2, 2, 13, § 32; id. de Or. 2, 69, 280; id. Rep. 1, 14, 22 et saep.
    Hence,
    1. A. Sĭcŭlus, a, um, adj., of or belonging to Sicily, Sicilian (mostly poet. and in post-Aug. prose): tellus, i. e. Sicily, Verg. A. 1, 34: mare, Mel. 2, 7, 14; Hor. C. 2, 12, 2: unda, id. ib. 3, 4, 28; 4, 4, 44; Verg. A. 3, 696: fretum, Liv. 1, 2, 5; Front. Strat. 1, 7, 1; Tac. A. 1, 53: montes, Verg. E. 2, 21: mel, Varr. R. R. 3, 2, 12; 3, 16, 14: praedo, Plaut. Poen. 4, 2, 75: oratores, Cic. Or, 69, 230: Epicharmus, Hor. Ep. 2, 1, 58: poëta Empedocles, id. A. P. 463: tyrannus, i. e. Phalaris, Ov. Tr. 3, 11, 41; cf. Hor. Ep. 1, 2, 58; hence, juvencus, the bull of Phalaris, Pers. 3, 39; Claud. B. Gild. 187: aula, the court of Phalaris, Juv. 6, 486: fuga, the flight of Sex. Pompeius before Octavius after the naval battle near the Sicilian coast, Prop. 2, 1, 28; cf. Suet. Aug. 16; Flor. 4, 8; hence, pirata, i. e. Sex. Pompeius, Luc. 6, 422: conjux, i. e. Proserpine (so called because carried off from Sicily), Juv. 13, 50: virgo, i. e. a Siren, Stat. S. 2, 1, 10; hence, cantus, of the Sirens, Juv. 9, 150: logei, Attici omnes: nullum Siculum acceperis, i. e. provincial, Plaut. Pers. 3, 1, 67.
    2. B. Sĭcĭlĭa, ae, f., = Σικελία, the island of Sicily: fretum Siciliae, Caes. B. C. 2, 3; Mel. 2, 7, 14; Plin. 3, 8, 14, § 86; 2, 88, 90, § 204; Plaut. Rud. prol. 54; 2, 6, 60; id. Men. 2, 3, 57; Cic. Verr. 2, 2, 1, § 1; 2, 3, 6, § 12 et saep. al.
    3. C. Sĭcĭlĭensis, e, adj., of or belonging to Sicily, Sicilian: fretum, Cic. N. D. 3, 10, 24: hospes, from Sicily, Plaut. Rud. 2, 4, 30: quaestura mea, Cic. Fam. 13, 38: annus, the quœstorship in Sicily, id. Brut. 92, 318: fisci, id. Verr. 1, 9, 24; cf. pecunia, id. ib. 1, 8, 22: spiritus, id. ib. 2, 3, 9, § 22: peregrinatio, Suet. Calig. 51: bellum, id. Aug. 70: pugna, id. ib. 96.
    4. D. Sīcĕ-lis, ĭdis, adj. f., = Σιλελίς, Sicilian; subst., a Sicilian woman: SicelidespuellaeSicelis esse volo, Ov.H.15, 51 sq.: Nymphae, id. M. 5, 412: Musae, i. e. of Theocritus, pastoral, Verg. E. 4, 1.

Sĭcŭlus, a, um, v. Siculi, A.

sīcundē adv. [si-unde; cf. sicubi, from si-ubi], if from anywhere (rare but class.): sicunde potes, erues, qui decem legati Mummio fuerint, Cic. Att. 13, 30, 3: sicunde spes aliqua se ostendisset, Liv. 26, 38: sicunde hostis appareat, Suet. Calig. 51: sicunde discederet, id. ib. 4.

sīc-ut and (far less. freq. but class.) sīc-ŭti, adv., so as, just as, as.

  1. I. Lit.
    1. A. With a separate clause.
          1. (α) Form sicut: sicut dixi, faciam, Plaut. Trin. 3, 2, 59: clanculum, sicut praecepi, id. ib. 3, 3, 76: nempe sicut dicis (shortly after: ita ut dicis), id. Aul. 2, 4, 15; so, sicut dicis, id. Bacch. 4, 4, 67; id. Men. prol. 74: hae sunt, sicut praedico, id. Most. 3, 2, 84; cf. id. Bacch. 3, 6, 20: stultitia magna est, Hominem amatorem ad forum procedere, etc. … sicut ego feci stultus, id. Cas. 3, 3, 4: si ille huc redibit, sicut confido affore, id. Capt. 3, 5, 38: sic ut tu huic potes, id. ib. 5, 1, 16: primum Montem Sacrum, sicut erat in simili causā antea factum, deinde Aventinum (occupasse), Cic. Rep. 2, 37, 63; 6, 18, 19: sicut ait Ennius, id. ib. 1, 41, 64; cf.: sicut sapiens poëta dixit, id. Par. 5, 1, 34: ut se quoque, sicut socios, dignos existimetis, id. Imp. Pomp. 5, 13: valeant preces apud te meae, sicut pro te hodie valuerunt, Liv. 23, 8: consules turpissimi, sicut hi recentes rerum exitus declararunt, Cic. Planc. 35, 86: sicut summarum summa est aeterna, Lucr. 5, 361: sicut Cicero dicit, Quint. 9, 3, 83: sicut ostendimus, id. 11, 3, 174 al.
          2. (β) Form sicuti: sicuti dixi prius, Plaut. Rud. 4, 4, 67: habuit ille, sicuti meminisse vos arbitror, permulta signa, Cic. Cael. 5, 12: sicuti me quoque erroris mei paenitet, id. ib. 6, 14: urbem Romam, sicuti ego accepi, condidere atque habuere initio Trojani, Sall. C. 6, 1: sicuti dignum erat, Quint. 11, 3, 148.
        1. b. Corresp. to ita, itidem, sic.
          1. (α) Form sicut: sicut tuom vis gnatum tuae Superesse vitae, Ita te obtestor, etc., Plaut. As. 1, 1, 1: sicut verbis nuncupavi, ita pro republicā Quiritiumlegiones mecum Dis Manibus devoveo, an old formula in Liv. 8, 9: sicut coronatus laureā coronā oraculum adisset, ita, etc., id. 23, 11; 21, 13; Quint. 1, 2, 26; 9, 1, 8; 9, 3, 100; 10, 1, 1: sicut medico diligenti natura corporis cognoscenda est, sic equidem, etc., Cic. de Or. 2, 44, 186: sicut magno accidit casu, ut, etc. … sic magnae fuit fortunae, etc., Caes. B. G. 6, 30: sicuti merci pretium statuitItidem divos dispertisse vitam humanam aequom fuit, Plaut. Mil. 3, 1, 131.
          2. (β) Form sicuti: sicutiita, Caes. B. C. 3, 15; cf. infra, B. b.
    2. B. Without a separate verb (so most freq.).
          1. (α) Form sicut: sicut fortunatorum memorant insulas (is est ager), Plaut. Trin. 2, 4, 148: sicut familiae, id. Men. prol. 74; id. Cas. 2, 6, 46: te esse sapientem, nec sicut vulgus, sed ut eruditi solent appellare sapientem, Cic. Lael. 2, 6: Graeciae, sicut apud nos, delubra magnifica, id. Rep. 3, 9, 14: non debent esse amicitiarum sicut aliarum rerum satietates, id. Lael. 19, 67: ut tuo judicio uteretur, sicut in rebus omnibus, id. Ep. ad Brut. 1, 5, 3; id. Tusc. 1, 17, 40: provinciam suam hanc esse Galliam, sicut illam nostram, Caes. B. G. 1, 44; 6, 19: nihil me, sicut antea, juvat Scribere versiculos, Hor. Epod. 11, 1 et saep.: hunc, sicut omni vitā, tum petentem premebat nobilitas, Liv. 39, 41; 34, 9, 10: nec sicut vulnere sanguis, Luc. 3, 638 Drak. N. cr.
          2. (β) Form sicuti: me amicissime cottidie magis Caesar amplectitur: familiares quidem ejus, sicuti neminem, Cic. Fam. 6, 6, 13: sicuti te, Lucil. ap. Non. p. 174, 33.
        1. b. Corresp. to ita, item, sic, etc. (cf. supra, A. b.): praecipuum lumen sicut eloquentiae, ita praeceptis quoque ejus, dedit M. Tullius, Quint. 3, 1, 20; so id. 8, prooem. § 29; 9, 1, 18; 10, 1, 14: sicut in foro non bonos oratores, item in theatro actores malos perpeti, Cic. de Or. 1, 26, 118: illi, sicut Campani Capuam, sic Rhegium habituri perpetuam sedem erant, Liv. 28, 28: sicut in vitā, in causis quoque, Quint. 12, 1, 13; cf. Liv. 9, 17 Drak. N. cr.
  2. II. In partic.
    1. A. With an accessory idea of cause, inasmuch as, since (perh. only in the two foll. passages): nunc occasio’st faciundi, prius quam in urbem advenerit, sicut cras hic aderit, hodie non venerit, Plaut. Ep. 2, 2, 87: quo lubet, sicut soror Ejus huc gemina advenit Ephesum, id. Mil. 4, 1, 28 Brix ad loc.; cf. id. Pers. 1, 3, 57.
    2. B. Pregn.: sicut est, erat, etc., in confirmation of a former proposition, as indeed it is (was), as it really is (was), as is (was) the fact (class.; a favorite expression with Cic.): sint nobis isti, qui de ratione vivendi disserunt, magni homines, ut sunt, Cic. Rep. 3, 3, 4: huc accedit, quod, quamvis ille felix sit, sicut est, tamen, etc., id. Rosc. Am. 8, 22: sit ista res magna, sicut est, id. Leg. 1, 5, 17; Liv. 7, 35: sit licet, sicut est, ab omni ambitione longe remotus, Plin. Ep. 5, 15, 2: illa, quamvis ridicula essent, sicut erant, mihi tamen risum non moverunt, Cic. Fam. 7, 32, 3: secundam eam Paulus, sicut erat, victoriam ratus, Liv. 45, 7: poteratque viri vox illa videri, sicuti erat, Ov. M. 12, 205: quamvis scelerati illi fuissent, sicuti fuerunt, pestiferi cives tamen, etc., Cic. de Or. 1, 53, 230.
      Less freq. with other verbs: quamvis enim multis locis dicat Epicurus, sicut dicit, satis fortiter de dolore, tamen, etc., Cic. Off. 3, 33, 117 Beier: quamquam in consuetudine cottidianā perspexisses, sicuti perspicies, id. Fam. 3, 10, 2: quod fore, sicut accidit, videbat, Caes. B. G. 5, 58: terrendi magis hostes erant quam fallendi, sicut territi sunt, Liv. 25, 24.
      Strengthened by re verā: apud nos, re verā sicut sunt, mercenarii scribae existimantur, Nep. Eum. 1, 5.
    3. C. For introducing a term of comparison, as it were, like, as, as if, = tamquam (class.): ut sese splendore animi et vitae suae sicut speculum praebeat civibus, Cic. Rep. 2, 42, 69: qui, sicut unus paterfamilias, loquor, id. Inv. 2, 5, 19: quod me sicut alterum parentem et observat et diligit, id. Fam. 5, 8, 4: (natura) rationem in capite sicut in arce posuit, id. Tusc. 1, 10, 20; id. de Or. 1, 29, 132: ex his duabus diversis sicuti familiis unum quoddam est conflatum genus, id. Inv. 2, 3, 8: ab ejus (cornus) summo, sicut palmae, rami quam late diffunduntur, Caes. B. G. 6, 26 fin.: multi mortales vitam sicut peregrinantes transegere, Sall. C. 2, 8; 31, 5; 38, 3; id. J. 60, 4; Liv. 7, 11.
    4. D. For introducing an example, as, as for instance, etc. (class.): quibus in causis omnibus, sicut in ipsā M.’ Curiifuit summa de jure dissensio, Cic. de Or. 1, 56, 238; Nep. Dat. 9: omnibus periculis, sicut cum Spartam oppugnavit, id. Pel. 4: sicuti cum, Lucil. ap. Non. p. 154, 27: sicuti si, Enn. ap. Gell. 3, 14, 5 (Ann. v. 344 Vahl.); Quint. 9, 3, 89; so id. 9, 3, 16; 9, 3, 91; 7, 2, 17; 8, 3, 51; Suet. Aug. 56; 85 al.
    5. E. Sicut eram, erat, etc., like the Gr. ὡς εἰχον, to denote an unchanged condition of the subject in a new state of action, just as I (he, etc.) was (poet. and in post-Aug. prose): sicut eram, fugio sine vestibus, Ov. M. 5, 601; 6, 657: sicut erat, rectos defert in Tartara currus, Stat. Th. 7, 820; so, sicut erat, id. ib. 3, 680; 4, 803; 10, 37; Luc. 2, 365: ille, sicut nudatus erat, pervenit ad Graecos, Curt. 9, 7, 10; 10, 4, 2: sicut erat togatus, Suet. Claud. 34; Just. 14, 4, 1; 26, 2, 4 al.: sicut erant, Ov. M. 3, 178; Suet. Calig. 45; id. Oth. 8: sicut erit, Tib. 3, 1, 18.
      Less freq. with another verb: sicut curru eminebat, oculos circumferens, Curt. 4, 14, 9: praecipitatum in flumen, sicut vestitus advenerat, Suet. Claud. 9.
      Form sicuti: sicuti erat, cruentā veste, in castra pervenit, Curt. 8, 3, 10
  3. F. A few times in Sallust with an accessory hypothetical signif., as if, just as if, = quasi: alii sicuti populi jura defenderent, pars, etc., Sall. C. 38, 3: sicuti jurgio lacessitus foret, in Senatum venit, id. ib. 31, 5: sicuti audiri a suis aut cerni possent, etc., id. J. 60, 4: sicuti salutatum introire ad Ciceronem, id. C. 28, 1.
  4. G. Of time, as soon as, after (very rare): sicut adulescit, terram inde colligimus, Pall. Apr. 2, 3.

sīcŭti, v. sicut.

Sĭcyon, ōnis (abl. e, rarely i), f. (but masc. Cic. Att. 1, 13, 1), = Σικυών, the capital of the territory of Sicyonia in the Peloponnesus (now Vasiliko), near the isthmus, sometimes considered as belonging to Achaia, abounding in olive-trees, the birthplace of Aratus, Mel. 2, 3, 10; Plin. 4, 5, 6, § 12; Cic. Off. 2, 23, 81; id. Fam. 13, 21; id. Att. 1, 13, 1; Ov. Ib. 315; id. P. 4, 15, 10; Plaut. Curc. 3, 25; id. Merc. 3, 4, 62 al.
Abl. Sicyoni, Plaut. Cist. 1, 3, 8; 1, 3, 42; id. Ps. 4, 2, 38; and Sicyone, id. Cist. 1, 2, 11; id. Ps. 4, 7, 80; Cic. Fam. 13, 21, 1 and 2.
Hence, Sĭcyōnĭus, a, um, adj., of or belonging to Sicyon, Sicyonian: ager, Liv. 33, 15: magistratus, Cic. Verr. 2, 1, 17, § 44: Aratus, id. Off. 2, 23, 81: calcei, a lcind of soft shoes, id. de Or. 1, 54, 231: baca, olives, Verg. G. 2, 519: ager, Liv. 43, 15.
As substt.

    1. 1. Sĭ-cyōnĭi, ōrum, m., the inhabitants of Sicyon, the Sicyonians, Cic. Tusc. 3, 22, 53; id. Att. 1, 19, 9; 1, 20, 4; 2, 1, 10 al.
    2. 2. Sĭcyōnĭa, ōrum, n., Sicyonian shoes, Lucil. ap. Fest. s. h. v. p. 337 Müll.; Lucr. 4, 1125; Verg. Cir. 168; Auct. Her. 4, 3, 4.

sĭcyos agrĭos, = σίκυος ἄγριος, wildcucumber, App. Herb. 113.

Sīda, ae (collat. form Sīdē, ēs, Plin. 5, 27, 26, § 96), f., = Σίδη, a town in Pamphylia, now Eski Adalia, Mel. 1, 14 sq.; Cic. Fam. 3, 6, 1; 3, 12, 4; 12, 15, 5; Liv. 35, 13; 37, 23 al.
Hence, Sīdētae, ārum, m., = Σιδῆται, the inhabitants of Sida, Liv. 35, 48, 6 Drak. N. cr.

sīdĕrālis, e, adj. [sidus], of or belonging to the stars, sidereal (Plinian): scientia, Plin. 7, 49, 50, § 160; cf. difficultas, astronomy, id. 18, 24, 56, § 206.

sīdĕrātīcĭus or -tĭus, a, um, adj. [sideratio], planet-struck, blasted, palsied (late Lat.): jumenta, Veg. 5, 34; cf. sideror.

sīdĕrātĭo, ōnis, f. [sideror].

  1. * I. A grouping or configuration of stars, a constellation, Firm. Math. 4, 13 fin.
  2. II. A disease produced by a constellation, a blast, sideration; of plants, a blast, a blight, Plin. 17, 24, 37, § 222 sq.; of animals, a numbness, palsy, Macr. Emp. 20 med.; Scrib. Larg. 101 med.

sīdĕrātus, a, um, v. sideror.

sīdĕrĕus, a, um, adj. [sidus].

  1. I. Of or belonging to the constellations or to the stars, starry (poet.; esp. freq. in Ov.): caelum, Ov. M. 10, 140; for which: arx mundi, id. Am. 3, 10, 21: sedes, id. A. A. 2, 39; Verg. A. 10, 3: caput (Noctis), Ov. M. 15, 31: dea, i. e. the moon, Prop. 3 (4), 20, 18: aethra, Verg. A. 3, 586: ignes, i. e. the stars, Ov. M. 15, 665; cf. Canis, id. F. 4, 941: conjux, i. e. Ceyx (as the son of Lucifer), id. M. 11, 445: Pedo, who discoursed of the stars, id. P. 4, 16, 6: artes, Stat. S. 2, 2, 112: sidereā qui temperat omnia luce (sol), id. ib. 4, 169; so, κατ’ ἐξοχήν, of the sun: ignes, id. ib. 1, 779: aestus, id. ib. 6, 341: deus, i. e. the sun, Mart. 12, 60, 2: colossus, dedicated to the sun, id. Spect. 2, 1: polus, Val. Fl. 4, 643.
  2. II. Transf.
    1. A. Heavenly, divine: arcus, Col. 10, 292: sanguis, of gods, Val. Fl. 7, 166.
    2. B. In gen., bright, glittering, shining, excellent, etc. (freq.): Venus sidereos diffusa sinus, Val. Fl. 2, 104: artus (Veneris), Stat. S. 1, 2, 141: ore (Pollux), Val. Fl. 4, 490: vultus (Bacchi), Sen. Oedip. 409 et saep.: (Aeneas) Sidereo dagrans clipeo et caelestibus armis, Verg. A. 12, 167: jubae (cassidis), Claud. in Eutrop. 1, 351: ministri, Mart. 10, 66, 7; cf. mares, id. 9, 37, 10: vates Maro, brilliant, divine, Col. 10, 434.

sĭdērĭon, ii, n., = σιδήριον, the plant ironwort, vervain, Plin. 25, 4, 15, § 34; 26, 14, 87, § 140.

sĭdērītes, ae, m., = σιδηρίτης.

  1. I. A loadstone, magnet, Plin. 36, 16, 25, § 127 (Jan. sideritis).
  2. II. A kind of diamond, Plin. 37, 4, 16, § 58.

sĭdērītĕsis, is, f. [σιδηρῖτις], a plant, also called heliotropium, App. Herb. 49 (al. sideritis).

sĭdērītis, is, f., = σιδηρῖτις.

  1. I. Ironwort, vervain, Plin. 25, 5, 19, § 42; 26, 14, 88, § 148.
  2. II. A precious stone, Plin. 37, 10, 67, § 182. A variety of it, found in Æthiopia, is called sĭdērŏpoecĭlos, = σιδηροποίκιλος, id. 37, 10, 67, § 182.
  3. III. The loadstone, magnet, Plin. 36, 16, 25, § 127 Jan.

sĭdērŏpoecĭlos, i, m., v. sideritis, II.

sīdĕror, ātus, 1, v. dep. n. [sidus, II. E.], to be blasted or palsied by a constellation, to be planet-struck, to be sunstruck, = sidere afflari, ἀστροβολεῖσθαι: fluviatilium silurus Caniculae exortu sideratur, Plin. 9, 16, 25, § 58: siderati, id. 28, 16, 63, § 226: sideratum jumentum, Veg. 3, 39, 1.

sīdĕrōsus, ἀστροπλήξ, Gloss. Lat. Gr.

Sīdētae, ārum, v. Sida.

Sĭdĭcīni, ōrum, m., a people in Campania, whose chief town was Teanum, on the north-eastern side of Mount Massicus, Liv. 7, 29; 8, 1 sq.; 8, 15 sq.; Cic. Phil. 2, 41, 107.
Sing.: de Egnatii Sidicini nomine, Cic. Att. 6, 1, 23.
Hence, Sĭdĭcīnus, a, um, adj., of or belonging to the Sidicini, Sidicinian: ager, Liv 10, 14; 26, 9: aequora, Verg. A. 7, 727: cohors, Sil. 5, 551: olivae, Plin. 15, 3, 4, § 16.

sīdo, sīdi, 3, v. n. [cf. sedeo; Gr. ἵζω], to seat one’s self, sit down; to settle, alight (poet. and in post-Aug. prose; usu. of things)

  1. I. In gen.: quaesitisque diu terris, ubi sidere detur, Ov. M. 1, 307; cf.: (columbae) super arbore sidunt, Verg. A. 6, 203: canes sidentes, sitting down, Plin. 10, 63, 83, § 177.
        1. b. Of things, to sink down, settle: sidebant campi (shortly after: subsidere saxa), Lucr. 5, 493: nec membris incussam sidere cretam, id. 3, 382; cf. Col. 12, 24, 2: in tepidā aquā gutta (balsami) sidens ad ima vasa, Plin. 12, 25, 54, § 123: cummi in aquā sidit, id. 12, 25, 54, § 121: cave lecticā sidat, be set down, Prop. 4 (5), 8, 78: prius caelum sidet inferius mari, Quam, etc., Hor. Epod. 5, 79.
  2. II. In partic., pregn.
    1. A. To sit or be set fast; to remain sitting, lying, or fixed: mare certis canalibus ita profundum, ut nullae ancorae sidant, can hold, Plin. 6, 22, 24, § 82: secures sidunt, id. 16, 10, 19, § 47: tum queror, in toto non sidere pallia lecto, remain lying, Prop. 4 (5), 3, 31.
      1. 2. Naut. t. t., of a vessel, to stick fast on shallows: veniat mea litore navis Servata, an mediis sidat onusta vadis, Prop. 3, 14 (3, 6), 30; cf.: ubi eae (cymbae) siderent, Liv. 26, 45; Quint. 12, 10, 37; Tac. A. 1, 70; 2, 6; Nep. Chabr. 4, 2.
    2. B. To sink down, to sink out of sight.
      1. 1. Lit.: non flebo in cineres arcem sidisse paternos Cadmi, Prop. 3, 9 (4, 8), 37: sidentes in tabem spectat acervos, settling or melting down, Luc. 7, 791; cf. Stat. S. 5, 3, 199.
      2. 2. Trop.: vitia civitatis pessum suā mole sidentis, sinking, Sen. Const. 2; cf.: sidentia imperii fundamenta, Plin. 15, 18, 20, § 78: sidente paulatim metu, Tac. H. 2, 15.

Sido, ōnis, m., a chief of the Suevi about the middle of the first century, Tac. H. 3, 5; 3, 21; id. A. 12, 29 sq.

Sīdon, ō̆nis (usu. ō, as in Greek; but in the derivatives common. A later collat. form Sīdōnĭa, ae, Just. 11, 10, 8; cf.: Babylonia, Lacedaemonia, etc.), f, = Σιδών, ῶνος and όνος, Heb. and Phoen. [??] a very ancient and celebrated Phœnician city, the mother-city of Tyre, now Saida, Mel. 1, 12, 2; Plin. 5, 19, 17, § 76; Just. 18, 3, 4; Cic. Att. 9, 9, 2; Luc. 3, 217 al.; abl. Sidone, Lucr. 6, 585; Ov. M. 4, 571; cf. acc. Sīdōna Verg A. 1, 619; abl. Sīdŏne, Sil. 8, 438.
Hence,

  1. A. Sīdō̆nĭus, a, um, adj.
    1. 1. Of or belonging to Sidon, Sidonian: urbs, i. e. Sidon, Verg. A. 4, 545; cf. moenia, Ov. P. 1, 3, 77: amor, i. e. Jupiter’s for Europa (of Sidon), Mart. 7, 32.
    2. 2. Poet., Phœnician: raptus, i. e. of Europa, Stat. Th. 1, 5: rates, Ov. Tr. 4, 3, 2: hospes, i. e. Cadmus, id. M. 3, 129: Dido, Verg. A. 11, 74: nautae, Hor. Epod. 16, 59: murex, Tib. 3, 3, 18; cf. ostrum, Hor. Ep. 1, 10, 26; so, vestis, Prop. 2, 16 (3, 8), 55: chlamys, Verg. A. 4, 137: palla, Prop. 4 (5), 9, 47: mitra, id. 2, 29 (3, 27), 15 et saep.
    3. 3. Carthaginian: duces, Sil. 1, 10: miles, id. 17, 213: cuspis, id. 5, 474.
    4. 4. Because Thebes, in Bœotia, was said to have been founded by Cadmus, Theban: Sidoniae comites, i. e. Ismenides, Ov. M. 4, 542: turres, Stat. Th. 7, 443.
      Subst plur.: Sīdō̆nĭi, ōrum, m., the Sidonians, Sall. J. 78, 1; and poet., Phœnicians, Ov. F. 3, 108.
  2. * B. Sīdōnĭ-cus, a, um, adj., of or belonging to Sidon, Sidonian, Sall. J. 78, 4.
  3. C. Sīdō̆nis, ĭdis, adj. f., Sidonian; poet., Phœnician: tellus, i. e. Phœnicia, Ov. M. 2, 840: concha, i. e. purple, id. ib. 10, 267.
    More freq. subst., a Sidonian or Phœnician woman; of Europa, Ov. A. A. 3, 252; id. F. 5, 610; 5, 617; Stat. Th. 9, 334.
    Of Dido, Ov. M. 14, 80.
    Of Anna, Ov. F. 3, 649; Sil. 8, 70: Sīdōnĭda, id. 8, 194.

1. Sīdŏnĭus, i, m., a proper name; so, C. Sollius Sidonius Apollinaris, a Christian writer in the middle of the fifth century, whose Carmina and Epistolae are still extant; v. Bähr, Röm. Lit. § 291.

2. Sīdō̆nĭus, a, um, v. Sidon, A.

sīdus, ĕris, n. [cf. Sanscr. svid, to sweat, melt; Gr. σίδηρος (molten) iron; Lat. sudo].

  1. I. Stars united in a figure, a group of stars, a constellation (and hence mostly plur.; only so ap. Cic., Cæs., and Quint.): sunt stellae quidem singulares, ut erraticae quinque et ceterae, quae non admixtae aliis solae feruntur: sidera vero, quae in aliquod signum stellarum plurium compositione formantur, ut Aries, Taurus, Andromeda, Perseus, vel Corona et quaecumque variarum genera formarum in caelum recepta creduntur. Sic et apud Graecos aster et astron diversa significant et aster stella una est, astron signum stellis coactum, quod nos sidus vocamus, Macr. Somn. Scip. 1, 14 med.
          1. (α) Plur.: illi sempiterni ignes, quae sidera et stellas vocatis, Cic. Rep. 6, 15, 15: signis sideribusque caelestibus, id. N. D. 1, 13, 35: circuitus solis et lunae reliquorumque siderum, id. ib. 2, 62, 155; cf.: solem lunamque praecipua siderum, Quint. 2, 16, 6; and: in sole sidera ipsa desinunt cerni, id. 8, 5, 29: siderum regina bicornis Luna, Hor. C. S. 35: Arcturi sidera, Verg. G. 1, 204: solis, i. e. sol, Ov. M. 14, 172: sidera, quae vocantur errantia, Cic. Div. 2, 42, 89; so, errantia, Plin. 2, 8, 6, § 32: siderum motus, Cic. Rep. 3, 2, 3; id. Lael. 23, 88: sidera viderit innumerabilia, id. Tusc. 5, 24, 69; id. Fin. 2, 31, 102; id. N. D. 2, 15, 39 et saep.; * Caes. B. G. 6, 14 fin.; Quint. 1, 4, 4; 2, 17, 38; 12, 11, 10 al.; Lucr. 1, 231; 1, 788; 1, 1065: candida, id. 5, 1210: alta, Verg. A. 3, 619: surgentia, id. ib. 6, 850: radiantia, Ov. M. 7, 325: turbata, Stat. Th. 12, 406 al.: lucida, Hor. C. 1, 3, 2; 3, 1, 32; id. Epod. 3, 15; 5, 45; 17, 5.
          2. (β) Sing., a heavenly body, a star; and collect., a group of stars, a constellation: clarum Tyndaridae sidus, Hor. C. 4, 8, 31: fervidum, Sirius, id. Epod. 1, 27; nivosum sidus Pleiadum, Stat. S. 1, 1, 95: insana Caprae sidera, Hor. C. 3, 7, 6: Baccho placuisse coronam, Ex Ariadnaeo sidere nosse potes, Ov. F. 5, 346; so of the constellation Arcturus, Plin. 18, 31, 74, § 311 (for which, in the plur.: Arcturi sidera, Verg. G. 1, 204); of Capella, Ov. M. 3, 594; of the Vergiliae, Liv. 21, 35, 6; Curt. 5, 6, 12; of Saturn, Plin. 2, 8, 6, § 32 sq.; Juv. 6, 569; of Venus, Plin. 2, 8, 6, § 36; Luc. 1, 661; of the Moon: sidus lunae, Plin. 2, 9, 6, § 41; of the Sun: calidi sideris aestu, Tib. 2, 1, 47: aetherium, Ov. M. 1, 424; Plin. 7, 60, 60, § 212: solstitiale, Just. 13, 7 fin.; cf.: sidus utrumque, for the rising and setting sun, Petr. poët. 119, 2; and also for the sun and moon, Plin. 2, 13, 10, §§ 56 and 57.
            Poet., collect.: nec sidus fefellit, i. e. through ignorance, Verg. A. 7, 215.
  2. II. Transf. (mostly poet. and in post-Aug. prose).
    1. A. The sky, the heavens, = caelum. (Juppiter) terram, mare, sidera movit, Ov. M. 1, 180: (Hercules) flammis ad sidera missus, Juv.11,63; cf.: abrupto sidere nimbus It, Verg. A. 12, 451: sidera observare, Curt. 7, 4, 28.
      1. 2. Like caelum, to denote a very great height: Pyramidum sumptus ad sidera ducti, Prop. 3, 2 (4, 1), 17: evertunt actas ad sidera pinus, Verg. A. 11, 136; cf. Juv. 11, 63: ad sidera Erigitur, Verg. A. 9, 239: aves, quas naturalis levitas ageret ad sidera, Curt. 4, 5, 3: domus quae vertice sidera pulsat, Mart. 8, 36, 11; 9, 62, 10; Verg. G. 2, 427; id. A. 3, 243; id. E. 5, 62 al.
        1. b. Trop. (also like caelum), as the summit or height of fame, fortune, success, etc.: quodsi me lyricis vatibus inseris, Sublimi feriam sidera vertice, Hor. C. 1, 1, 36: vertice sidera tangere, Ov. M. 7, 61; cf.: tuum nomenCantantes sublime ferent ad sidera cygni, Verg. E. 9, 29: usque ad sidera notus, id. ib. 5, 43: contingere sidera plantis, to walk upon the stars (like the gods) (of one exceedingly fortunate), Prop. 1, 8, 43 (1, 8 b, 17); cf.: celerique fugā sub sidera lapsae, Verg. A. 3, 243.
    2. B. For night: exactis sideribus, Prop. 1, 3, 38: sidera producere ludo, Stat. Th. 8, 219; cf.: sideribus dubiis, at dawn, Juv. 5, 22.
    3. C. A star, as a comparison for any thing bright, brilliant, shining, beautiful, etc. (syn.: stella, astrum): oculi, geminae, sidera nostra, faces, Prop. 2, 3, 14; so of the eyes, Ov. Am. 2, 16, 44; 3, 3, 9; id. M. 1, 499: sidere pulchrior Ille, Hor. C. 3, 9, 21; cf. id. ib. 1, 12, 47; of form, beauty, Stat. S. 3, 4, 26; Val. Fl. 5, 468.
      1. 2. Concr., ornament, pride, glory: o sidus Fabiae, Maxime, gentis ades, Ov. P. 3, 3, 2; cf. id. ib. 4, 6, 9; Col. poët, 10, 96: puerum egregiae praeclarum sidere formae, Stat. S. 3, 4, 26: Macedoniae columen ac sidus, Curt. 9, 6, 8.
        As a term of endearment, my star, Suet. Calig. 13 fin.; Hor. Epod. 17, 41.
    4. D. Season of the year: quo sidere terram Vertere Conveniat, Verg. G. 1, 1; cf.: hiberno moliris sidere classem? id. A. 4, 309: sidere aequinoctii quo maxime tumescit Oceanus, Tac. A. 1, 70; cf.: brumale sidus, Ov. P. 2, 4, 25: sidere flagrante brumali, Amm. 27, 12, 12.
      1. 2. Climate, weather, etc.: ut patrios fontes patriumque sidus ferre consuevisti, Plin. Pan. 15, 3; so, sub nostro sidere, Juv. 12, 103: tot inhospita saxa Sideraque emensae, i.e. regions, Verg. A. 5, 628: grave sidus et imbrem vitare, tempest, storm, Ov. M. 5, 281: triste Minervae (raised by Minerva), Verg. A. 11, 260.
        Colloquially, with confectus: intellegitur sidus confectum, i. e. that the weather (occasioned by a constellation) is ended, Plin. 16, 23, 36, § 87; 18, 25, 57, § 207: fertur in abruptum casu, non sidere, puppis, Claud. in Eutr. 2, 424.
    5. E. With allusion to the influence which the ancients believed the constellations to have upon the health or the destiny of men, star, destiny, etc.: pestifero sidere icti, Liv. 8, 9, 12: sidere afflari, to be blasted or palsied by a constellation, to be planet-struck or sunstruck, ἀστροβολεῖσθαι, Plin. 2, 41, 41, § 108; Petr. 2, 7; cf.: sidere percussa lingua, Mart. 11, 85, 1: subito fias ut sidere mutus, id. 7, 92, 9; v. sideror and sideratio: sidera natalicia, Cic. Div. 2, 43, 91; cf.: o sidere dextro Edite, Stat. S. 3, 4, 63: adveniet fausto cum sidere conjux, Cat. 64, 330: vivere duro sidere, Prop. 1, 6, 36: grave sidus, Ov. Tr. 5, 10, 45 Jahn: per alias civitates ut sidus salutare susciperetur, as arbiter of their destiny, Amm. 21, 10, 2.

siem, sies, etc., v. sum init.

sīfĭlum, i, n., collat. form of sibilum, q. v.

Sīgălĭon, ōnis, m. [σιγάω, to be silent], the god of Silence among the Egyptians, Aus. Ep. 25, 27.

Sĭgambri (also Sĭcambri, Sy-gambri, and Sŭgambri), ōrum, m., = Σύγαμβροι, Ptol. Dio Cass.; Σούγαμβροι, Strabo, a powerful people of Germany, between the Sieg and the Ruhr, and as far as the Lippe (the mod. Cleve, Berg, and Recklingshausen), Caes. B. G. 4, 16; 4, 18 sq.; 6, 35; Hor. C. 4, 2, 36; 4, 14, 51; Tac. A. 2, 26; 12, 39; Suet. Aug. 21; Mart. Spect. 3, 9.
Hence,

  1. A. Sĭgamber, bra, brum, adj., of or belonging to the Sigambri, Sigambrian: cohors, Tac. A. 4, 47 fin.
    Subst.: Sĭgambra, ae, f., a Sigambrian woman, Ov. Am. 1, 14, 49.
  2. B. Sĭgam-brĭa, ae, f., the country of the Sigambri, Sigambria, Claud. in Eutr. 1, 383.

Sīgēum, i, n., = Σίγειον, a promontory in Troas, and a town of the same name, where Achilles was buried, now Yenishehr, Mel. 1, 18, 3; Plin. 5, 30, 33, § 124; Cic. Arch. 10, 24; id. Fam. 5, 12, 7; Liv. 44, 28, 6.
Hence, Sīgēus (collat. form Sīgēïa tellus, Ov. H. 1, 33: Sigeïa litora, id. M. 13, 3), a, um, adj., of or belonging to Sigeum, Sigean: litora, Mel. 2, 7, 4; Ov. M. 12, 71: freta, Verg. A. 2, 312: campi, id. ib. 7, 294: profundum, Ov. M. 11, 197.

    1. 1. Poet. transf., Trojan: natum Sigeo in pulvere, i.e. in the Trojan war, Stat. Achill. 1, 84.
    2. 2. Roman: colonus, Sil. 9, 203.

Siggos, v. Singos.

sĭgilla, ōrum (sing.: SIGILLVM VOLKANI, Inscr. Marin. Fratr. Arv. p. 357; v. also infra, II.), n. dim. [signum].

  1. I. Little figures or images: apposuit patellam, in quā sigilla erant egregia, Cic. Verr. 2, 4, 22, § 48: Tyrrhena sigilla, Hor. Ep. 2, 2, 180: parva, Lact. 2, 4, 19: perparvula, Cic. Verr. 2, 4, 43, § 85; Plin. 36, 24, 59, § 183; Ov. A. A. 1, 407: quattuor certamina brevibus distincta sigillis, woven or wrought in, id. M. 6, 86.
    Of the figures on seal-rings: sigilla anulo imprimere, Cic. Ac. 2, 26, 86.
        1. b. Transf., a seal, Hor. Ep. 1, 20, 3; Vulg. Apoc. 5, 1; 6, 1 et saep.
  2. * II. In the sing. for signum, a sign, mark, trace, Ven. Vit. S. Mart. 2, 326.

Sĭgillārĭa, ōrum, ibus and iis, n. [sigilla].

  1. I. The last days of the Saturnalia, in which people made each other presents, especially of little images; the feast of images, Macr. S. 1, 10 fin.; 1, 11; Tiber. ap. Suet. Claud. 5; Spart. Carac. 1 fin. (called by Aus. Eclog. Fer. Rom. 52, festa sigillorum; and by Lucil. ap. Porph. Hor. S. 1, 5, 87, Servorum festus).
  2. II. Transf.
    1. A. The little images presented on the Sigillaria: alicui sigillaria afferre, Sen. Ep. 12, 3 (called sigillaricia, Spart. Hadr. 17).
      1. 2. Images of the gods: adoratis sigillaribus suis, Tert. Or. 12; Arn. 6, 197; 6, 199.
    2. B. A place in Rome where these little images were sold, the image-market, Suet. Claud. 16 fin.; id. Ner. 28; Gell. 5, 4, 1; abl. Sigillaribus, Dig. 32, 1, 102: Sigillariis, Gell. 2, 3, 5.

A maximum of 100 entries are shown.