Lewis & Short

singillātim or singŭlātim (in many MSS. also sigillātim; contr. collat. form singultim), adv. [singuli], one by one, singly (class.): sic singillatim nostrum unusquisque movetur, Lucil. ap. Non. 176, 11: singillatim potius quam generatim atque universe loqui, Cic. Verr. 2, 5, 55, § 143: singillatim de uno quoque genere dicere, id. Inv. 1, 30, 49; Ter. Phorm. 5, 8 (9), 43; Lucr. 2, 153; 4, 105; Caecil. and Cael. ap. Non. 176, 8 sq.; Cic. Mil. 1, 52, 98 and 99; 1, 55, 107; id. Tusc. 5, 33, 94; id. Phil. 2, 36, 92; id. Div. in Caecil. 15, 50; 22, 72; Caes. B. G. 3, 2 Oud. N. cr.; 5, 4; 5, 52; Sall. C. 49, 4; Suet. Aug. 9; id. Claud. 29.

singŭlātim, adv., v. singillatim.