Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

selāgo, ĭnis, f., a plant resembling the savin-tree: Lycopodium selago, Linn.; Plin. 24, 11, 62, § 103.

sĕlas, plur. sela, n., = σέλας, a kind of fiery meteor, Sen. Q. N. 1, 15, 1; App. Mund. p. 64, 20.

sēlectĭo, ōnis, f. [seligo], a choosing out, choice, selection (Ciceron.): cum virtutis hoc proprium sit, earum rerum, quae secundum naturam sint, habere delectum: qui omnia sic exaequaverunt, ut in utramque partem ita paria redderent, uti nullā selectione uterentur, virtutem ipsam sustulerunt, Cic. Fin. 3, 4, 12; cf.: virtutem rerum selectione exspoliare, id. ib. 2, 13, 43; 3, 6, 20: vitiorum, id. Leg. 3, 10, 23.

* sēlector, ōris, m. [seligo], a chooser, selecter, Aug. Civ. Dei, 7, 3.

sēlectus, a, um, Part. of seligo.

Sĕlēnē, ēs, f., = Σελήνη, daughter of Ptolemy Physco, and mother of Antiochus and Seleucus of Syria, Cic. Verr. 2, 4, 27, § 61 Zumpt; Just. 39, 4, 1.

sĕlēnĭon, ii, n., = σελήνιον, a plant, the peony, App. Herb. 64; called also selenogonon, id. ib. 64.

sĕlēnītis, ĭdis, f., or sĕlēnītes, ae, m., = σεληνῖτις, crystalline gypsum, selenite. Form selenitis, Plin. 37, 10, 67, § 181; form selenites, Sol. 37, 31; Aug. Civ. Dei, 21, 5; Isid. 16, 4, 6.

sĕlēnītĭum, ii, n., a kind of ivy, Plin. 16, 34, 62, § 146 (al. Silenicis).

sĕlēnŏgŏnon, i, v. selenion.

Sĕleucī̆a (also written Sĕleucē̆a), ae, f., = Σελεύκεια, the name of several cities in Asia.

  1. I. Pieria, a city in Syria, on the Orontes, now Kepse, Plin. 5, 12, 13, § 67; Cic. Att. 11, 20 init.
  2. II. A celebrated city in Babylonia, near the river Tigris, now ElModain, Sall. Ep. Mithrid. 19; called Seleucia Parthorum, Plin. 10, 48, 67, § 132; form Seleucea, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 14, 1.
  3. III. Seleucia Trachēa = Σελεύκεια ἡ τραχει = α, a city of Cilicia, Plin. 5, 27, 22, § 93; Amm. 14, 2, 14.

Sĕleucis, ĭdis, f., a kind of bird on Mount Casius, Plin. 10, 27, 39, § 75.

Sĕleucus, i, m., = Σέλευκος.

  1. I. The name of several kings of Syria; their ancestor, Seleucus Nicator, a general of Alexander the Great after the latter’s death founded the kingdom of the Seleucidae, Just. 13, 4, 17; 15, 4, 1.
  2. II. Name of a servant of Q. Lepta, Cic. Fam. 6, 18, 1.
  3. III. Name of a player on the cithern, Juv. 10, 24.

Selgĭtĭcus (Selgĭcus), a, um, adj., of or belonging to the city of Selga, in Pisidia: (oleum) Plin. 15, 7, 7, § 31; 23, 4, 49, § 95

sē-libra (e short, Mart. 4, 46, 7; 10, 57 1), ae, f. [semi], a half-pound, Cato, R. R. 84, 1; Varr. L. L. 5, § 171 Müll.; Col. 12, 5; Liv. 5, 47; Plin. 14, 16. 19, § 108; Mart. 1. 1.

sē-lĭgo, lēgi. lectum, 3, v. a. [se-lego].

  1. I. In gen. separate by culling out; to choose out, cul select (rare but class.; syn.: eligo, deligo), nec vero utetur imprudenter hac copia (communium locorum), sed omnia expendet et seliget, Cic. Or. 15, 47: exempla, id. ib. 29, 103; id. Fin. 3, 6, 22 Orell. and Otto N. cr.: ex quo (commentario) tu, quae digna sunt, selige, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 11, 4; Ov. Am. 3, 11, 49; App. M. 10, p. 245, 10: selectae sententiae, Cic. N. D. 1, 30, 85: (Romulus) selecta pectora Patres dixit, Ov. F. 5, 71.
  2. II. In partic.
    1. A. Judices selecti, the judges in criminal suits selected by the prœtor, Cic. Clu. 43, 121; id. Verr. 2, 2, 13, § 32; Hor. S. 1, 4, 123; Ov. Tr. 2, 132; id. Am. 1, 10, 38: non potest ad haec sumi judex ex turbā selectorum, Sen. Ben. 3, 7, 7; cf. also Plin. 33, 2, 7, § 31.
    2. B. Di selecti, acc. to Varro, the following twenty Roman deities (twelve male and eight female): Deos selectos esse Janum, Jovem, Saturnum, Genium, Mercurium, Apollinem, Martem, Vulcanum, Neptunum, Solem, Orcum, Liberum patrem, Tellurem, Cererem, Junonem, Lunam, Dianam, Minervam, Venerem, Vestam, Varr. ap. Aug. Civ. Dei, 7, 2 sq.; cf. Aug. Civ. Dei, 7, 33. The sixteenth book of Varro’s Antiquitates rerum divinarum treats of the di selecti; cf. Becker, Antiq. 4, p. 24 sq.

sĕlīnas (acc. Gr. -ada), ādis, f., a kind of cabbage resembling parsley, Plin. 20, 9, 33, § 79.

sĕlīnon, i, n., = σέλινον, pure Lat. apium, parsley, App. Herb. 8; 116; 118.

Sĕlīnūs, untis, f., = Σελινοῦς.

  1. I. A town on the coast of Sicily, near Lilybœum, now Pileri: palmosa, Verg. A. 3, 705; Sil. 14, 201.
    Hence,
      1. 1. Sĕlīnūsĭus, a, um, adj., of or belonging to Selinus, Selinusian: creta, Vitr. 7, 14; Plin. 35, 6, 27, § 46; 35, 16, 56, § 194.
      2. 2. Sĕlīnuntĭi, ōrum, m., the inhabitants of Selinus, Plin. 3, 8, 14, § 91.
  2. II. A town on the coast of Cilicia, now Selinty, Plin. 5, 27, 22, § 92; Liv. 33, 20, 5.
    Also, a river near it of the same name, Luc. 8, 260.

sēlĭquastrum, i, n., a kind of seat or stool: ab sedendo appellatae sedes, sedile, solium, sellae, seliquastrum, Varr. L. L. 5, § 128 Müll.; cf.: seliquastra sedilia antiqui generis appellantur D littera in L conversa, ut etiam in sellā factum est et subsellio et solio, quae non minus a sedendo dicta sunt, Fest. p. 340 ib.; Hyg. Astr. 2, 10; 3, 9.

sella (ancient collat. form sedda, acc. to Scaur. p. 2252 P.), ae, f. dim. [for sedla; root sed-; .sedes],

  1. I. a seat, settle, chair, stool (syn.: sedile, scamnum): videnut expalluit! datinisti sellam, ubi assidat cito, Plaut. Curc. 2, 3, 32; id. Bacch. 3, 3, 28; id. Poen. 1, 2, 56: scabilla, sellas, solia, Cato, R. R. 10, 4; 157, 11: in sellā sedere, Cic. Div. 1, 46, 104 (corresp. to sedes): fracta est patris sella, Petr. 136: altā deducere sellā, Juv. 3, 136 al.
  2. II. Esp.
    1. A. Of a mechanic’s work-stool: ipsum sellae atque operis et quaestus cottidiani locum, Cic. Cat. 4, 8, 17: in foro sellam ponere, id. Verr. 2, 4, 25, § 56.
    2. B. Of a teacher’s chair, Cic. Fam. 9, 18 fin.
    3. C. Of a portable chair or sedan (different from the lectica, a litter made like a bed): aut sellā, aut lecticā transire, Suet. Claud. 25; so (opp. lectica) Dig. 32, 1, 49; Mart. 10, 10, 7; 11, 98, 12; simply sella, Suet. Aug. 53; Plin. Ep. 3, 5, 15; Juv. 1, 124 al.; called also sella gestatoria, Suet. Ner. 26; id. Vit. 16; Vulg. 2 Macc. 3, 27; cf.: gestamen sellae, Tac. A. 14, 4; 15, 57.
    4. D. Of a seat in a coach or wagon, Phaedr. 3, 6, 5.
    5. E. Of a close-stool, Scrib. Comp. 193; 227; also called sella familiarica, Varr. R. R. 1, 13, 4.
  3. F. Of a saddle, Cod. Th. 8, 5, 47; Cod. Just. 12, 51, 12; Veg. 6, 6, 2; Vulg. Esth. 6, 8.
  4. G. Esp., a magistrate’s seat or chair (very freq.), Cic. Phil. 2, 34, 85; id. Div. 1, 52, 119; id. Verr. 2, 1, 46, § 119; 2, 1, 47, § 124; 2, 2, 38, § 94; Caes. B. C. 3, 20; Liv. 3, 11; 6, 15; Hor. S. 1, 6, 97 et saep.; also called sella curulis; v. curulis.
    Prov.: duabus sellis sedere, to sit on two stools, i. e. to keep in with both parties, Laber. ap. Sen. Contr. 3, 18 fin.; id. ap. Macr. S. 2, 3.

sellārĭa, ae, f. [sella],

  1. I. a room furnished with seats or settles; a sitting-room, drawing-room, Plin. 34, 8, 19, § 84; 36, 15, 24, § 111; used by Tiberius for debauchery, Suet. Tib. 43; cf. sellarius.
  2. II. A public courtesan, Vet. Schol. Juv. 3, 136.

* sellārĭŏlus, a, um, adj. [sellaria], of or for sitting: popinae, as a resort for idlers and debauchees, Mart. 5, 70, 3.

sellāris, e, adj. [sella], of or belonging to a seat (post-class.): gestatio, in a sedan, Cael. Aur. Tard. 1, 4, 92: jumenta, furnished with saddles, used for riding, Veg. 2, 28, 34; 6, 7, 5.
Subst.: sellāris, is, m., a saddlehorse, Vit. Caes. Arel. 2, 2, 20.

sellārĭus, ii, m. [sellaria], one that practises lewdness upon a settle (a word invented by the emperor Tiberius), Tac. A. 6, 1; v. sellaria.

Sellasĭa, ae, f., = Σελλασία, a town of Laconia, on the river Œnus, now St. Saranda, Liv. 34, 28.

sellĭsternĭa, ōrum, n. [sella-sterno; cf. lectisternium], religious banquets offered to female deities (because, at table, the women sat upon sellae, while the men reclined upon lecti, whence lectisternium), Tac. A. 15, 44; Fest. s. v. solla, pp. 298 and 299 Müll.; Serv. Verg. A. 8, 176; cf.: Juno et Minerva in sellas ad cenam invitantur, Val. Max. 2, 1, 2: sellisternium = σελλάστρωσις, Gloss. Cyrill.

sellŭla, ae, f. dim. [sella], a little seat or stool; also, a sedan (post-Aug.; but cf. sellularius), Arn. 2, 23; Tac. H. 3, 84; Fronto Ep. ad M. Caes. 5, 44.

sellŭlārĭus, a, um, adj. [sellula], of or belonging to a chair: quaestus, sedentary occupations or trades, Gell. 3, 1, 10; so, artes, App. Flor. p. 346, 34: artifex, a mechanic, id. ib. p. 351, 21.
As subst.: sel-lŭlārĭus, ii, m., a mechanic: de plebeiā faece sellulariorum, Cic. ap. Aug. adv. Pelag. 2, 37; cf.: opificum vulgus et sellularii, minime militiae idoneum genus, Liv. 8, 20.

Sēlymbrĭa, ae, f., = Σηλυμβρία, a town of Thrace, on the Propontis, Liv. 33, 39; Mel. 2, 3; Plin. 4, 11, 18, § 47.