Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Sēja or Seia, ae, f. [from seg, seges], the Roman tutelary goddess of sowing (as Semonia, of the seed, and Segesta or Segetia, of standing crops in gen.), Macr. S. 1, 16; Plin. 18, 2, 2, § 8; 36, 22, 46, § 163; Aug. Civ. Dei, 11, 8; cf. Sesia, and Becker, Antiq. vol. 4, p. 15.

Sējānĭānus, a, um, and Sējānus, a, um; v. Sejus.

sējŭgae, ārum, v. 1. sejugis.

sējŭgātus, a, um, Part. of sejugo.

1. sējŭgis, is, m. (sc. currus) [sex-jugum], a team of six horses, a chariot drawn by six horses: (VICI) SEIVGE (EQVO), Inscr. Orell. 2593; 6179.
The same more freq. and class. in the plur.: sejuges aurati, Liv. 38, 35; so, sejuges, Plin. 34, 5, 10, § 19.
As adj.: sejuges currus, drawn by six horses, App. Flor. p. 356.
Collat. form sējŭgae, ārum, f. (in analogy with bigae, quadrigae, etc.), a chariot and six, Isid. Orig. 13, 36, 1 and 2.

* 2. sē-jŭgis, e, adj. [jugum], disjoined, separate: gentes ad unum morem conjugare, Sol. 4, 2.

sē-jŭgo, āvi, ātum, 1, v. a., to disjoin, part, separate, divide (very rare; mostly in part. pass.): quae specialiter antea sejugabantur, Macedonum nomini contributae factae sunt corpus unum, Sol. 9, § 1: si spiritus corpore suo semel fuerit sejugatus, App. M. 6, p. 180: (animi partem) non esse ab actione corporis sejugatam, * Cic. Div. 1, 32, 70: verba ab ordine suo, App. Mag. p. 325, 40: singulis granis rite dispositis atque sejugatis, id. M. 6, p. 177, 15.

* sējunctim, adv. [sejungo], disjunctly, separately, Tib. 4, 1, 103.

sējunctĭo, ōnis, f. [sejungo], a disjunction, separation, division (very rare): propositio, quid sis dicturus, et ab eo, quod est dictum, sejunctio (as a rhet. fig.), Cic. de Or. 3, 53, 203; cf. Quint. 9, 1, 28; 9, 2, 2; Flor. 1, 23, 2.

sējunctus, a, um, Part. of sejungo.

sē-jungo, nxi, nctum, 3, v. a., to disunite, disjoin (cf.: abjungo and disjungo); to part, sever, separate, divide (class.; syn.: sepono, secerno, removeo).

  1. I. Lit.: sejungi seque gregari, Lucr. 1, 452; cf.: sejunge te aliquando ab iis, cum quibus te non tuum judicium, sed temporum vincla conjunxerunt, Cic. Fam. 10, 6, 2: Alpes quae Italiam a Galliā sejungunt, Nep. Hann. 3, 4: sejuncta sint omnia a principiis, Lucr. 2, 861; cf. id. 1, 432 (with secretum): aliquem ex fortissimorum civium numero, Cic. Vatin. 10, 26.
    With abl.: sejungere matrem Jam gelidis nequeo bustis, Stat. S. 5, 3, 241 (cf. infra, II., and v. segrego, II. B.).
    With simple acc.: quae (intervalla) non animalia solum Corpora sejungunt, sed terras ac mare totum Secernunt, Lucr. 2, 728; cf. mid.: discedere ac sejungi promunturia, quae antea juncta fuerant, arbitrere, to part, separate, Just. 4, 1, 18.
  2. II. Trop., to separate, part, sever, etc. (a favorite word of Cic.): quam (Fortunam) nemo ab inconstantiā et temeritate sejunget, quae digna certe non sunt deo, Cic. N. D. 3, 24, 61; cf.: (divum natura) Semota a nostris rebus sejunctaque longe, Lucr. 2, 648: defensio sejuncta a voluntate ac sententiā legis, Cic. Verr. 2, 3, 84, § 193: orator a philosophorum eloquentiā, id. Or. 20, 68: rhetorice a bono viro atque ab ipsā virtute, Quint. 2, 17, 31: exercitatio procul a veritate, id. 8, 3, 23: fortuna ab eo, Nep. Att. 10, 5: a spe pariendarum voluptatum sejungi, Cic. Fin. 1, 20, 66: liberalitatem ac benignitatem ab ambitu atque largitione, id. de Or. 2, 25, 105: morbum ab aegrotatione, id. Tusc. 4, 13, 29: istam calamitatem a rei publicae periculis, id. Cat. 1, 9, 22: se a verborum libertate, id. Cael. 3, 8 (but in Tac. Or. 11 the correct read. is dejungere).
    With abl.: cui Corpore sejunctus dolor absit, Lucr. 2, 18: laribus sejuncta potestas Exulat, Claud. VI. Cons. Hon. 407.

Sējus or Sēius, i, m.,

  1. I. a Roman name, Varr. R. R. 3, 2, 7; 3, 2, 11 sq.; Cic. Planc. 5, 12; id. Off. 2, 17, 58; Tac. A. 2, 20; 4, 1; 6, 7 al.
    Hence,
  2. II. Sējānus, a, um, adj., of or belonging to Sejus, Sejan: aedes, Varr. R. R. 3, 2, 7 fin.: pastiones, id. ib. 3, 2, 7, § 12: equus, the horse of a certain Cn. Sejus, that brought misfortune to him and to all subsequent possessors: hinc proverbium de hominibus calamitosis ortum dicique solitum: ille homo habet equum Sejanum, Gell. 3, 9, 6.
    1. B. Subst.: L. Aelius Sejanus, son of Sejus Strabo, the powerful praefectus praetorii of Tiberius, Tac. A. 4, 1 sq.; Tib. 55 sq.
      Hence, Sējānĭānus, a, um, adj., of or pertaining to L. Ælius Sejanus: satellites, Sen. Cons. ad Marc. 1, 2: Sejanianum jugum, id. ib. 1, 3.

(orig. and ante-class. form seī), conj. [from a pronominal stem = Gr. ἑ; Sanscr. sva-, self; cf. Corss. Ausspr. 1, 778; Curt. Gr. Etym. 396], a conditional particle, if.

  1. I. Prop.
        1. a. With indic.; so in gen., in conditions which are assumed to be true, with the verb in pres. or perf.; less freq. in imperf or pluperf.; and in conditions which may probably become true, with the verb in fut. or fut. perf. (Madv. Gram. § 332; Zumpt, Gram. § 517).
          1. (α) Pres.: SI IN IVS VOCAT, Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 25, and ap. Porphyr. Hor. S. 1, 9, 65: SI MORBVS AEVITASVE VITIVM ESCITSI NOLET, etc., id. ap. Gell. l. l.: spero, si speres quicquam prodesse potis sunt, Enn. ap. Fest. p. 333 Müll. (Ann. v. 410 Vahl.): si vis, dabo tibi testes, Cic. Rep. 1, 37, 58: si voltis, id. ib. 1, 28, 44: si placet, id. ib. 2, 44, 71; 1, 21, 34: si tuo commodo fleri potest, id. ib. 1, 9, 14: si studia Graecorum vos tanto opere delectant, id. ib. 1, 18, 30: si populus plurimum potest, id. ib. 3, 14, 23: si Massilienses per delectos cives summā justitiā reguntur, inest tamen, etc., id. ib. 1, 27, 43; cf. id. Off. 3, 8, 35: quid est, Catilina, quod jam amplius exspectes, si nec privata domus continere voces conjurationis tuae potest? si illustrantur, si erumpunt omnia? id. Cat. 1, 3, 6: si pudor quaeritur, si probitas, si fides, Mancinus haec attulit, id. Rep. 3, 18, 28: Si quaerimus, cur, etc., id. Brut. 95, 325.
            Strengthened by modo: magnifica quidem res, si modo est ulla, Cic. Div. 1, 1, 1: deliget populus, si modo salvus esse vult, optimum quemque, id. Rep. 1, 34, 51: quae (virtus) est una, si modo est, maxime munifica, id. ib. 3, 8, 12; id. Tusc. 2, 4, 33; id. de Or. 2, 43, 182: si quisquam est facilis, hic est, id. Att. 14, 1, 2: si ulla res est, quam tibi me petente faciendam putes, haec ea sit, id. Q. Fr. 1, 2, 3, § 11: SI AGNATVS NEC ESCIT, GENTILIS FAMILIAM NANCITOR, Fragm. XII. Tab. in Collat. Leg. Mos. et Rom. 16, 4: quae (libertas), si aequa non est, ne libertas quidem est, Cic. Rep. 1, 31, 47; 1, 32, 49: id si minus intellegitur, ex dissensionibus percipi potest, id. Lael. 7, 23: BACANALIA SEI QVA SVNT, EXSTRAD QVAM SEI QVID IBEI SACRI ESTFACIATIS VTEI DISMOTA SIENT, S. C. de Bacch. fin.: dicito, si quid vis, non nocebo, Plaut. Am. 1, 1, 235: si qui sunt, qui philosophorum auctoritate moveantur, Cic. Rep. 1, 7, 12: si quid generis istiusmodi me delectat, pictura delectat, id. Fam. 7, 23, 3: si aliquid dandum est voluptati, id. Sen. 13, 44; four times repeated, id. ib. 11, 38.
            So esp. after mirum est or miror, as expressing reality (= quod or cum; cf. Gr. εἰ): noli mirari, si hoc non impetras, Cic. Verr. 2, 2, 11, § 29: ecquid mirum est, si tam ab amico animo pacem petit? Curt 4, 11, 4: miraris, si superbiam tuam ferre non possumus? id. 8, 7, 14.
            With a negative conclusion, to denote that, although the condition is true, or is conceded, a certain inference does not follow: nec, si omne enuntiatum aut verum aut falsum est, sequitur ilico esse causas, etc., Cic. Fat. 12, 28: nec. si non obstatur, propterea etiam permittitur, id. Phil. 13, 6, 19: si veniam meretur qui inprudens nocuit, non meretur praemium qui inprudens profuit, Quint. 5, 10, 73: nec ideo ignis minus urere potest, si in materiam incidit inviolabilem flammis, Sen. Ben. 5, 5, 1.
          2. (β) Imperf.: ea si erant, magnas habebas omnibus, dis gratias, Plaut. As. 1, 2, 17; Cic. Rep. 1, 27, 43: si quis antea mirabatur, quid esset, quod, etc., id. Sest. 1.
          3. (γ) Perf.: SI MEMBRVM RVPIT NI CVM EO PACIT TALIO ESTO, Fragm. XII. Tab. ap. Fest. s. v. talio, p. 363 Müll.: si animum contulisti in istam rationem, etc., Cic. Rep. 1, 23, 37: si Roma condita est secundo anno Olympiadis septimae, etc., id. ib. 2, 10, 18: quos (tyrannos) si boni oppresserunt, recreatur civitas: sin audaces, fit illa factio, id. ib. 1, 44, 68; cf. id. ib. 1, 42, 65: si ita sensit, ut loquitur, id. ib. 3, 21, 32; 1, 27, 43: si modo hoc in Lycurgi potestate potuit esse, id. ib. 2, 12, 24: si modo in philosophiā aliquid profecimus, id. Off. 3, 8, 37: si quis eorum (servorum) sub centone crepuit, nullum mihi vitium facit, Cato ap. Fest. s. v. prohibere, p. 234 sq. Müll.: si quid sceleste fecit, Plaut. As. 2, 2, 27: si quam opinionem jam vestris mentibus comprehendistis, etc., Cic. Clu. 2, 6: si quando regi justo vim populus attulit regnove eum spoliavit, etc., id. Rep. 1, 42, 65; cf. id. ib. 1, 38, 59; id. Lael. 7, 24.
            After mirum est or miror, to express a reality (cf. α, supra): minime mirum, si ista res adhuc nostrā linguā inlustrata non est, Cic. de Or. 2, 13, 55; id. Deiot. 4, 12: quid mirum, si haec invitus amisi? Tac. A. 12, 37: miraris, si eo tempore matrona dicere potuit, escende? Sen. Contr. 2, 13, 1: minime est mirandum, si vita ejus fuit secura, Nep. Cim. 4, 4.
            Very often followed by certe, profecto, etc., to express a conclusion, as certain as the unquestionable assumption: quod si fuit in re publicā tempus ullum, cum, etc., tum profecto fuit, Cic. Brut. 2, 7: si quisquam fuit umquam remotus ab inani laude, ego profecto is sum, id. Fam. 15, 4, 13: etenim si nulla fuit umquam tam imbecillo mulier animo, quae, etc., certe nos, etc., id. Fam. 5, 16, 6: si umquam in dicendo fuimus aliquid, tum profecto, etc., id. Att. 4, 2, 2; id. Mil. 2, 4; 7, 19.
            Esp. with a negative conclusion (v. α fin. supra, and cf. quia, etsi): non, si tibi ante profuit, semper proderit, Cic. Phil. 8, 4, 12: non, si Opimium defendisti, idcirco te isti bonum civem putabunt, id. de Or. 2, 40, 170: neque enim, si tuae res gestae ceterorum laudibus obscuritatem attulerunt, idcirco Pompeii memoriam amisimus, id. Deiot. 4, 12: nec, si capitis dolorem facit, inutilis hominibus sol est, Quint. 5, 10, 82.
          4. (δ) Pluperf.: si improbum Cresphontem existimaveras, etc., Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38: nec mirum, eos si orationes turbaverant, Liv. 32, 20, 2 (Trag. v. 156 Vahl.): si hoc ita fato datum erat, ut, Liv. 30, 30, 3.
            So esp. in indef. clauses of repeated action: plausum si quis eorum aliquando acceperat, ne quid peccasset pertimescebat, whenever, Cic. Sest. 49, 105: si quando nostri navem religaverant, hostes succurrebant, Caes. B. C. 2, 6: si quando suis fortunis forte desperare coeperant, id. B. G. 3, 12.
            (ε) Fut.: SI VOLET SVO VIVITOSI VOLET PLVS DATO, Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 45; cf.: si voles advortere animum, comiter monstrabitur, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 89 Müll. (Trag. v. 386 Vahl.); and: alte spectare si voles, etc., Cic. Rep. 6, 23, 25: si jam eminebit foras, id. ib. 6, 26, 29: si me audietis, id. ib. 1, 19, 32: si mutuas non potero certum est sumam fenore, Plaut. As. 1, 3, 95: id persequar, si potero, subtilius, Cic. Rep. 2, 23, 42; cf. in the foll. ζ: nihil (offendet) si modo opus exstabit, id. ib. 5, 3, 5: si quid te volam, ubi eris? Plaut. As. 1, 1, 96: si quod aliud οἰκεῖον reperies, Cic. Att. 1, 10, 3.
            (ζ) Fut. perf.: si te hic offendero, moriere, Enn. ap. Cic. Att. 7, 26, 1 (Trag. v. 301 Vahl.): si nostram rem publicam vobis et nascentem et crescentem ostendero, Cic. Rep. 2, 1, 3: tum magis assentiere, si ad majora pervenero, id. ib. 1, 40, 62: expediri quae restant vix poterunt, si hoc incohatum reliqueris, id. ib. 1, 35, 55; 1, 24, 38: pergratum mihi feceris, si de amicitiā disputaris, id. Lael. 4, 16: accommodabo ad eam (rem publicam), si potuero, omnem illam orationem, etc. … quod si tenere et consequi potuero, etc., id. Rep. 1, 46, 70; so, si potuero, id. ib. 2, 30, 53; id. Brut. 5, 21: si potuerit, id. Off. 3, 23, 89: si modo id exprimere Latine potuero, id. Rep. 1, 43, 66: si modo interpretari potuero, id. Leg. 2, 18, 45: si ne ei caput exoculassitis, Plaut. Rud. 3, 4, 26: si quid vos per laborem recte feceritisSed si quā per voluptatem nequiter feceritis, etc., Cato ap. Gell. 16, 1, 4: de iis te, si qui me forte locus admonuerit, commonebo, Cic. de Or. 3, 12, 47.
        2. b. With subj.; so in gen. of conditions assumed in statement, but implied not to be actual; the verb in pres. (rarely perf.) implies that the condition is still possible; in the imperf. and pluperf., that it is known to be unreal (Madv. Gram. § 347 sqq.; Zumpt, Gram. § 524).
          1. (α) Pres.: si habeat aurum, Plaut. Bacch. 1, 1, 12: abire hinc nullo pacto possim, si velim, id. ib. 2, 2, 2; so, si velim, Cic. Rep. 3, 10, 17: cum ipsi auxilium ferre, si cupiant, non queant, id. ib. 1, 5, 9: si singulos numeremus, id. ib. 3, 4, 7: si jus suum populi teneant, id. ib. 1, 32, 48: si Scipionis desiderio me moveri negem, id. Lael. 3, 10: si ad verba rem deflectere velimus, id. Caecin. 18, 51: si quis varias gentes despicere possit, videat primum, etc., id. Rep. 3, 9, 14.
            In expressing a wish (poet. for utinam), usu. with O: O si angulus ille accedat, qui, etc., Hor. S. 2, 6, 8; 2, 6, 10: O mihi praeteritos referat si Juppiter annos, Verg. A. 8, 560; also alone: si nunc se nobis ille aureus arbore ramus Ostendat nemore in tanto! would that, yet if, if however, id. ib. 6, 187: si quā fata aspera rumpas, Tu Marcellus eris, id. ib. 6, 882; cf. β, infra.
          2. (β) Imperf.: qui si unus omnia consequi posset, nihil opus esset pluribus, etc., Cic. Rep. 1, 34, 52: quae descriptio si esset ignota vobis, explicaretur a me, id. ib. 2, 22, 39: si ullum probarem simplex rei publicae genus, id. ib. 2, 23, 43: quod non fecissent profecto, si nihil ad eos pertinere arbitrarentur, id. Lael. 4, 13; cf. id. Verr. 2, 5, 51, § 133; v. Zumpt, Gram. § 525: SEI QVES ESENT, QVEI SIBEI DEICERENT, S. C. de Bacch (twice).
            Also with O, expressing a wish (poet.): O si solitae quicquam virtutis adesset, Verg. A. 11, 415; and without O: si mihi, quae quondam fueratsi nunc foret illa juventus, id. ib. 5, 398.
          3. (γ) Perf.: SI INIVRIAM FAXIT ALTERI, VIGINTI QVINQVE AERIS POENAE SVNTO, Fragm. XII. Tabularum ap. Gell. 20, 1, 12: si jam data sit frux, Enn. ap. Prisc. p. 724 P. (Ann. v. 412 Vahl.): perii, si me aspexerit! Plaut. Am. 1, 1, 164: victus sum, si dixeris, id. ib. 1, 1, 272: Romani si casu intervenerint, Caes. B. G. 7, 20, Cic. Rep. 3, 5, 8.
          4. (δ) Pluperf.: si aliter accidisset, Cic. Rep. 1, 4, 7: tum magis id diceres, si nuper in hortis Scipionis affuisses, id. Lael. 7, 25: mansisset eadem voluntas in eorum posteris, si regum similitudo permansisset, id. Rep. 1, 41, 64: si id fecisses, id. Phil. 2, 2, 3; 2, 15, 38; 2, 36, 90: si quis in caelum ascendisset, etc., id. Lael. 23, 88: si aliquid de summā gravitate Pompeius remisisset, id. Phil. 13, 1, 2.
        3. c. Ellipt.
          1. (α) With pron. indef: istae artes, si modo aliquid, valent, ut acuant ingenia, Cic. Rep. 1, 18, 30: aut nemo, aut, si quisquam, ille sapiens fuit, id. Lael. 2, 9; id. Or. 29, 103.
          2. (β) In a negation, usu. si minus, si contra (= sin minus, sin aliter): plures haec tulit una civitas, si minus sapientes, at certe summā laude dignos, Cic. Rep. 3, 4, 7: educ tecum omnes tuos: si minus, quam plurimos, id. Cat. 1, 5, 10; id. de Or. 2, 16, 68, in this sense less freq. si non: utrum cetera nomina digesta habes an non? Si nonsi etiam, id. Rosc. Com. 3, 9: si haec civitas est, civem esse me: si non, exsulem esse, etc., id. Fam. 7, 3, 5; Plaut. Rud. 4, 3, 104 sq.; id. Ps. 3, 2, 87; id. Poen. 5, 2, 24; Hor. Ep. 1, 1, 66; 1, 6, 68; Liv. 28, 29, 4: hic venit in judicium, si nihil aliud, saltem ut, etc., Cic. Verr. 2, 1, 58, § 152; so, si nihil aliud, Liv 22, 29; 30, 35; 45, 37 fin., Curt. 4, 6, 28: si aliud nihil, id. 2, 43.
          3. (γ) With forte: intelleges esse nihil a me nisi orationis acerbitatem et, si forte, raro litterarum missarum indiligentiam reprehensam, perhaps, Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7; cf.: vereor, ne nihil sim tui, nisi supplosionem pedis imitatus et pauca quaedam verba et aliquem, si forte, motum, id. de Or. 3, 12, 47.
      1. 2. With quod, and if, but if, if however, if: quod si in philosophiā tantum interestquid tandem in causis existimandum est? Cic. Or. 16, 51: quod si fuit in re publicā tempus ullumtum profecto fuit, id. Brut. 2, 7: quod si exemeris ex rerum naturā benevolentiae conjunctionem, nec domus ulla nec urbs stare poterit, id. Lael. 7, 23; id. Rep. 3, 4, 7: quod si non hic tantus fructus ostenderetur et si ex his studiis delectatio sola peteretur: tamen, etc., id. Arch. 7, 16; id. Cat. 2, 5, 10; id. Rosc. Com. 18, 54.
    1. B. In partic.
      1. 1. In subject or object-clauses, si with subj. sometimes takes the place of an inf.: apud Graecos opprobrio fuit adulescentibus, si amatores non haberent, Cic. Rep. 4, 3, 3: summa gloria constat ex tribus his; si diligit multitudo, si fidem habet, etc., id. Off. 2, 9, 31: unam esse spem salutis docent, si eruptione factā extremum auxilium experirentur, Caes. B. G. 3, 5: illud ignoscere aequum erit, sine tuam quidem gloriam praeponam, etc., Liv. 28, 41, 1; Nep. Ages. 4, 3: infinitum est, si singulos velim persequi. Sen. Q. N. 5, 17, 5; id. Tranq. 16, 2 (cf. si after mirum est, I. a. fin. supra).
      2. 2. In subst. clauses, to denote a doubtful assumption or future event (cf. quod): dixerunt, in eo verti puellae salutem, si postero die vindex injuriae ad tempus praesto esset, Liv. 3, 46: adjecerunt, Scipionem in eo positam habuisse spem pacis, si Hannibal et Mago ex Italiā non revocarentur, id. 30, 23; 35, 18.
      3. 3. Si with a relative takes the place of a relative clause, to express a class the existence or extent of which is doubtful: mortem proposuit, non eis solum qui illam rem gesserunt, sed eis etiam si qui non moleste tulerunt, i. e. if such there were, whether few or many, Cic. Phil. 13, 18, 39; id. Verr. 2, 1, 4, § 9: dixit errare, si qui in bello omnis secundos rerum proventus expectent, Caes. B. G. 7, 29: errat, si quis existimat facilem rem esse donare, Sen. Vit. Beat. 24, 1; Cic. Off. 2, 13, 44; Liv. 42, 31.
      4. 4. In syllogistic reasonings: si oportet velle sapere, dare operam philosophiae convenit. Oportet autem velle sapere, etc., Cic. Inv. 1, 36, 65: si enim est verum, quod ita conectitur: si quis oriente Caniculā natus est, in mari non morietur, illud quoque verum est: si Fabius oriente Canicula natus est, Fabius in mari non morietur, id. Fat. 6, 12.
      5. 5. = etiamsi, with foll. tamen, even if, although, albeit (class.): quae si exsequi nequirem, tamen, etc., Cic. Sen. 11, 38; cf.: quae si causa non esset, tamen, etc., id. Mur. 4, 8; and: quae si dubia essent, tamen, etc., Sall. J. 85, 48.
  2. II. Transf., in dependent clauses expressing an interrogation or doubt, it is nearly = num, but forms a looser connection, if, whether, if perchance (class., but very rare in Cic.): ibo et visam huc ad eum, si forte est domi, Plaut. Bacch. 3, 5, 4; Ter. Eun. 3, 4, 7; id. Heaut. 1, 1, 118; cf. id. Phorm. 3, 3, 20: jam sciam, si quid titubatum est, ubi reliquias videro, Plaut. Men. 1, 2, 33; cf. id. Merc. 1, 2, 44: fatis incerta feror, si Juppiter unam Esse velit urbem, Verg. A. 4, 110; Plaut. Mil. 4, 8, 52: primum ab iis quaesivit, si aquam hominibus in totidem dies, quot frumentum imposuissent, Liv. 29, 25; 39, 50: id modo quaeritur, si (lex) majori parti et in summam prodest, id. 34, 3; cf. id. 40, 49 fin.: jam dudum exspecto, si tuom officium scias, Plaut. Poen. prol. 12: hanc (paludem) si nostri transirent, hostes exspectabant, Caes. B. G. 2, 9; id. B. C. 2, 34; cf.: Pompeius eadem spectans, si itinere impeditos deprehendere posset, id. ib. 3, 75: non recusavit quo minus vel extremo spiritu, si quam opem rei publicae ferre posset, experiretur, Cic. Phil. 9, 1, 2; cf. id. de Or. 2, 85, 398: statui expectandum esse si quid certius adferretur, id. Fam. 15, 1, 2: Philopoemen quaesivit si Lycortas incolumis evasisset, Liv. 39, 50: expertique simul, si tela artusque sequantur, Val. Fl. 5, 562: Helvetii nonnumquam interdiu, saepius noctu, si perrumpere possent, conati, Caes. B. G. 1, 8 fin.; cf.: temptata res est, si primo impetu capi Ardea posset, Liv. 1, 57.
    1. B. With ellipsis of a verb or clause on which the condition depends (cf. I. c. supra): ei rei suam operam dat, si possiet illam invenire (to see) whether he can, Plaut. Cist. 1, 3, 37: L. Minucium cum omni equitatu praemittit, si quid celeritate itineris proficere possit, to see, to try, Caes. B. G. 6, 29 fin.: circumfunduntur hostes, si quem aditum reperire possent, id. ib. 6, 37: fame et inopiā adductos clam ex castris exisse, si quid frumenti in agris reperire possent, id. ib. 7, 20, 10; cf. id. ib. 7, 55 fin.; 7, 89 fin.; id. B. C. 3, 8 fin.; 3, 56: pergit ad speluncam, si forte eo vestigia ferrent, Liv. 1, 7: saxa volvebant, si quā Possent tectam aciem perrumpere, Verg. A. 9, 512: ad Gonnum castra movet, si potiri oppido posset, Liv. 42, 67, 6: haud aspernatus Tullius, tamen, si vana adferantur, in aciem educit (that he might be ready) if, etc., id. 1, 23, 6: milites in praesidio erant, si quo operā eorum opus esset, id. 27, 28, 5: alii offerunt se, si quo usus operae sit, id. 26, 9, 9: ille postea, si comitia sua non fierent, urbi minari, i. e. (that he would attack it) if, etc., Cic. Att. 4, 3, 3: Carthaginiensibus in Hasdrubale ita, si is movisset Syphacem, spes omnis erat, Liv. 29, 35, 9; 5, 8, 9: consul aedem Fortunae vovit, si eo die hostis fudisset, id. 29, 36, 8: erat Athenis reo damnato, si fraus capitalis non esset, quasi poenae aestimatio, Cic. de Or. 1, 54, 232: quattuor legiones Cornelio, si qui ex Etruriā novi motus nuntiarentur, relictae, to meet the case, that, to be ready, if, etc., Liv. 6, 22: is in armis tenuit militem, si opus foret auxilio, id. 5, 8: ut patricios indignatio, si cum his gerendus esset honos, deterreret, id. 4, 6, 10; 1, 40, 2; 24, 36.
    2. B. Sisi, for sivesive, whether … or: si deus si dea es, Cato, R. R. 139; cf.: hostiam si deo, si deae immolabant, Gell. 2, 28, 3.

sīc (old form sīce, Plaut. Rud. 2, 4, 12; also seic, C. I. L. 818), adv. [for si-ce; si, locat. form of pron. stem sa- = Gr. ὁ, ἁ, or ἡ, and demonstr. -ce; v. Corss. Ausspr. 1, 777], so, thus, in this or that manner, in such a manner, in the same way or manner, in like manner, likewise, to this or that extent or degree, to such a degree, in this or that state or condition, in such a condition (syn. ita); sic refers, I. To a previous fact, description, or assumption.
II. To a subsequent independent sentence, = thus, as follows.
III. As a local demonstrative (δεικτικῶς), referring to something done or pointed out by the speaker, = thus, as I do it; thus, as you see, etc.
IV. As a correlative, preceding or following clauses introduced by conjunctions.
V. In certain idiomatic connections.

  1. I. Referring to something said before, = hoc modo: sic ille annus duo firmamenta rei publicae evertit, so, i. e. in the manner mentioned, Cic. Att. 1, 18, 3: sic et nata et progressa eloquentia videtur, id. Inv. 1, 2, 3: facinus indignum Sic circumiri, Ter. Phorm. 4, 3, 9: sic deinceps omne opus contexitur, Caes. B. G. 7, 23: arare mavelim quam sic amare, Plaut. Merc. 2, 3, 21: sic se res habet, Cic. Brut. 18, 71: sic regii constiterant, Liv. 42, 58: sic res Romana in antiquum statum rediit, id. 3, 9, 1: sic ad Alpes perventum est, Tac. H. 1, 84; cf. Enn. Ann. 1, 104; Plaut. Ep. 3, 4, 88; Ter. Ad. 5, 2, 11; Cic. Inv. 1, 46, 86; 2, 32, 100; id. de Or. 1, 32, 146; 2, 49, 201; 3, 29, 117; id. Brut. 40, 149; id. Rep. 2, 14, 27; 2, 20, 35; id. Lael. 9, 32; Liv. 4, 11, 5; 6, 17, 1; Caes. B. G. 3, 19; 6, 30; 7, 62.
    Often sic does not qualify the main predicate, but a participle or adjective referring to it: sic igitur instructus veniat ad causas, Cic. Or. 34, 121: cum sic affectos dimisisset, Liv. 21, 43, 1: sic omnibus copiis fusis se in castra recipiunt, Caes. B. G. 3, 6: sic milites consolatus eodem die reducit in castra, id. ib. 7, 19; cf. id. ib. 7, 62; Ov. M. 1, 32.
      1. 2. In a parenthet. clause (= ita): quae, ut sic dicam, ad corpus pertinent civitatis, so to speak, Cic. Inv. 2, 56, 168: commentabar declamitanssic enim nunc loquuntur, id. Brut. 90, 310; cf. id. Att. 12, 39, 2; id. Lael. 11, 39; Liv. 7, 31; Ov. M. 4, 660; 13, 597; 13, 866.
      2. 3. Referring not to the predicate, but to some intermediate term understood (= ita; cf. Engl. so): sic provolant duo Fabii (= sic loquentes), Liv. 2, 46, 7: sic enim nostrae rationes postulabant (sic = ut sic agerem), Cic. Att. 4, 2, 6: tibi enim ipsi sic video placere (sic = sic faciendo), id. ib. 4, 6, 2: sic enim concedis mihi proximis litteris (= ut sic agam), id. ib. 5, 20, 1: sic enim statuerat (= hoc faciendum esse), id. Phil. 5, 7, 208: Quid igitur? Non sic oportet? Equidem censeo sic (sic = hoc fieri), id. Fam. 16, 18, 1: sic soleo (i. e. bona consilia reddere), Ter. Ad. 5, 7, 25: sic soleo amicos (i. e. beare), id. Eun. 2, 2, 48: sic memini tamen (= hoc ita esse), Plaut. Mil. 1, 1, 48: haec sic audivi (= ita esse), id. Ep. 3, 1, 79: sic prorsus existimo (= hoc ita esse), Cic. Brut. 33, 125: quoniam sic cogitis ipsi (= hoc facere), Ov. M. 5, 178.
      3. 4. As completing object, = hoc: iis litteris respondebo: sic enim postulas (= hoc postulas), Cic. Att. 6, 1, 1: hic adsiste. Sic volo (= hoc volo, or hoc te facere volo), Ter. Ad. 2, 1, 15: sic fata jubent (= hoc jubent, or hoc facere jubent), Ov. M. 15, 584: hic apud nos hodie cenes. Sic face, Plaut. Most. 5, 2, 8: sic faciendum est, Cic. Att. 4, 6, 2.
      4. 5. Predicatively with esse (appellari, videri, etc.), in the sense of talis: sic vita hominum est (= talis), Cic. Rosc. Am. 30, 84: vir acerrimo ingeniosic enim fuit, id. Or. 5, 18: familiaris nostersic est enim, id. Att. 1, 18, 6: sic est vulgus, id. Rosc. Com. 10, 20: sic, Crito, est hic, Ter. And. 5, 4, 16: sic sum; si placeo, utere, id. Phorm. 3, 2, 42: sic sententiest, Plaut. Trin. 3, 2, 90: sic est (= sic res se habet), that is so, Ter. Ad. 4, 5, 21: qui sic sunt (i. e. vivunt) haud multum heredem juvant, id. Hec. 3, 5, 10: nunc hoc profecto sic est, Plaut. Merc. 2, 1, 42: sic est. Non muto sententiam, Sen. Ep. 10; cf. Plaut. Mil. 2, 3, 35; id. Am. 2, 1, 60; id. Aul. 2, 4, 43; id. As. 5, 2, 12; id. Most. 4, 3, 40; Ter. And. 1, 1, 35; id. Eun. 3, 1, 18; id. Ad. 3, 3, 44; Cic. Lael. 1, 5; id. de Or. 1, 19, 86; id. Or. 14, 46.
      5. 6. Rarely as subject (mostly representing a subject-clause): sic commodius esse arbitror quam manere hanc (sic = abire), Ter. Phorm. 5, 3, 31: si sic (= hoc) est factum, erus damno auctus est, id. Heaut. 4, 1, 15: Pe. Quid? Concidit? Mi. Sic suspicio est (= eam concidisse), Plaut. Ep. 3, 4, 57: mihi sic est usus (= sic agere), Ter. Heaut. 1, 1, 28: sic opus est (= hoc facere), Ov. M. 1, 279; 2, 785.
    1. B. To express relations other than manner (rare).
      1. 1. Of consequence; un der these circumstances, accordingly, hence: sic Numitori ad supplicium Remus deditur, Liv. 1, 5, 4: sic et habet quod uterque eorum habuit, et explevit quod utrique defuit, Cic. Brut. 42, 154: sic victam legem esse, nisi caveant, Liv. 4, 11, 5: suavis mihi ructus est. Sic sine modo, Plaut. Ps. 5, 2, 17.
      2. 2. Of condition; on this condition, if this be done, etc.: reliquas illius anni pestes recordamini, sic enim facillime perspicietis, etc., Cic. Sest. 25, 55: displiceas aliis; sic ego tutus ero (sic = si displicebis), Tib. 4, 13, 6: Scironis mediā sic licet ire viā (sic = si amantes eunt), Prop. 4, 15 (3, 16), 12: sic demum lucos Stygios Aspicies (= non aspicies, nisi hoc facies), Verg. A. 6, 154 (for sic as antecedent of si, v. infra, IV. 5).
      3. 3. Of intensity: non latuit scintilla ingenii: sic erat in omni sermone sollers (= tam sollers erat ut non lateret ingenium), Cic. Rep. 2, 21, 37; cf. infra, IV. 4.
  2. II. Referring to a subsequent sentence, thus, as follows, in the following manner (= hoc modo, hoc pacto, hujusmodi, ad hunc modum): ingressus est sic loqui Scipio: Catonis hoc senis est, etc., Cic. Rep. 2, 1, 1 (cf.: tum Varro ita exorsus est, id. Ac. 1, 4, 15): hunc inter pugnas Servilius sic compellat, etc., Enn. ap. Gell. 12, 4, 4 (Ann. v. 256 Vahl.): puero sic dicit pater: Noster esto, Plaut. Bacch. 3, 3, 38: sic faciam: adsimulabo quasi quam culpam in sese admiserint, id. Stich. 1, 2, 27 dub.: salem candidum sic facito: amphoram puram impleto, etc., Cato, R. R. 88: sic enim dixisti: Vidi ego tuam lacrimulam, Cic. Planc. 31, 76: res autem se sic habet: composite et apte sine sententiis dicere insania est, the truth is this, id. Or. 71, 236: sic loquere, sic vive: vide, ne te ulla res deprimat, Sen. Ep. 10, 4; cf. id. ib. 10, 1; Cato, R. R. 77 sqq.; Plaut. Poen. 1, 2, 177; Ter. Phorm. prol. 13; Auct. Her. 4, 6, 9; 4, 21, 29; 4, 4, 30; Cic. Inv. 1, 39, 71; id. Or. 1, 45, 198; 2, 40, 167; 2, 40, 172; id. Att. 2, 22, 1; 5, 1, 3; 6, 1, 3; Verg. A. 1, 521.
      1. 2. Esp., with ellipsis of predicate: ego sic: diem statuo, etc. (sc. ago), Cic. Att. 6, 1, 16.
        Sometimes sic introduces detached words: sic loqui nosse, judicasse vetant, novisse jubent et judicavisse (= they forbid to say nosse, etc.), Cic. Or. 47, 157.
      2. 3. For instance (= hoc modo, hoc pacto, ut hoc, verbi gratiā, ut si; cf. Cic. Inv. 1, 49, 91 sq. infra): disjunctum est, cum unumquodque certo concluditur verbo, Auct. Her. 4, 27, 37: mala definitio estcum aliquid non grave dicit, sic: Stultitia est immensa gloriae cupiditas, Cic. Inv. 1, 49, 91.
  3. III. As a local demonstrative, thus, so, etc. (δεικτικῶς; colloq.; mostly comice): ne hunc ornatum vos meum admiremini, quod ego processi sic cum servili schemā, as you see me now, Plaut. Am. prol. 117: sed amictus sic hac ludibundus incessi, id. Ps. 5, 1, 31: nec sic per totam infamis traducerer urbem, Prop. 2, 24 (3, 18), 7: sic ad me, miserande, redis? Ov. M. 11, 728; cf. Plaut. Ps. 5, 2, 4.
    So accompanied with a corresponding gesture: Quid tu igitur sic hoc digitulis duobus sumebas primoribus? Plaut. Bacch. 4, 4, 25: Pe. Quid si curram? Tr. Censeo. Pe. An sic potius placide? (the speaker imitating the motion), id. Rud. 4, 8, 10: non licet te sic placidule bellam belle tangere? id. ib. 2, 4, 12: quod non omnia sic poterant conjuncta manere, Lucr. 5, 441.
    Here belong the phrases sic dedero, sic dabo, sic datur, expressing a threat of revenge, or satisfaction at another’s misfortune: sic dedero! aere militari tetigero lenunculum, I will give it to him, Plaut. Poen. 5, 5, 6; id. As. 2, 4, 33: sic dabo! Ter. Phorm. 5, 9, 38: doletne? hem, sic datur si quis erum servos spernit, Plaut. Ps. 1, 2, 21: sic furi datur, id. Stich. 5, 5, 25; so id. Men. 4, 2, 46.
    Referring to an act just performed by the speaker: sic deinde quicunque alius transiliet moenia mea (= sic pereat, quicunque deinde, etc.), Liv. 1, 7, 2: sic eat quaecunque Romana lugebit hostem, so will every one fare who, id. 1, 26, 5: sicCetera sit fortis castrorum turba tuorum (= sic ut interfeci te), Ov. M. 12, 285.
    So with a comp.-clause expressed: sic stratas legiones Latinorum dabo, quemadmodum legatum jacentem videtis, Liv. 8, 6, 6; cf. id. 1, 24, 8 (v. IV. 1. infra).
  4. IV. As correlative, with, 1. A comparative clause (sic far more frequent than ita); 2. A contrasted clause, mostly with ut; 3. A modal clause, with ut (ita more freq. than sic); 4. A clause expressing intensity, introduced by ut; 5. A conditional clause (rare; ita more freq.); 6. With a reason, introduced by quia (ante-class. and very rare); 7. With an inf. clause; 8. With ut, expressing purpose or result.
      1. 1. With comp. clauses, usu. introduced by ut, but also by quemadmodum (very freq.), sicut, velut, tamquam, quasi, quomodo, quam (rare and poet.), ceu (rare; poet. and post-class.), quantus (rare and poet.), qualis (ante-class. and rare).
          1. (α) With ut: ut cibi satietas subamara aliquā re relevatur, sic animus defessus audiendi admiratione redintegratur, Cic. Inv. 1, 17, 25: ut non omnem frugem, neque arborem in omni agro reperire possis, sic non omne facinus in omni vitā nascitur, id. Rosc. Am. 27, 75: ex suo regno sic Mithridates profugit ut ex eodem Ponto Medea quondam profugisse dicitur, id. Imp. Pomp. 9, 22: ut tu nunc de Coriolano, sic Clitarchus de Themistocle finxit, id. Brut. 11, 42: sic moneo ut filium, sic faveo ut mihi, sic hortor ut et pro patriā et amicissimum, id. Fam. 10, 5, 3: ut vitā, sic oratione durus fuit, id. Brut. 31, 117: de Lentulo sic fero ut debeo, id. Att. 4, 6, 1: sic est ut narro tibi, Plaut. Most. 4, 3, 40; Cic. Inv. 2, 8, 28; id. Div. 2, 30, 93; id. de Or. 1, 33, 153; 3, 51, 198; Liv. 1, 47, 2; 2, 52, 7; Ov. M. 1, 495; 1, 539; 2, 165 et saep.
            So in the formula ut quisquesic (more freq. ita), rendered by according as, or the more … the … : ut quisque rem accurat suam, sic ei procedunt postprincipia denique, Plaut. Pers. 4, 1, 3: ut quaeque res est tur pissima, sic maxime et maturissime vindicanda est, Cic. Caecin. 2, 7; v. Fischer, Gr. II. p. 751.
          2. (β) With quemadmodum: quemadmodum tibicen sine tibiis canere, sic orator, nisi multitudine audiente, eloquens esse non potest, Cic. Or. 2, 83, 338: quemadmodum se tribuni gessissent in prohibendo dilectu, sic patres in lege prohibenda gerebant, Liv. 3, 11, 3: sic vestras hallucinationes fero, quemadmodum Juppiter ineptias poëtarum, Sen. Vit. Beat. 26, 6; cf. Cic. Inv. 1, 23, 33; 2, 8, 28; 2, 27, 82; id. Or. 3, 52, 200; id. Lael. 4, 16; id. Rosc. Com. 1, 2; id. Q. Fr. 1, 1, 5; Liv. 2, 13, 8; 5, 3, 8; Sen. Ep. 5, 6 (bis); id. Clem. 1, 3, 5; id. Vit. Beat. 23, 4.
          3. (γ) With sicut: tecum simul, sicut ego pro multis, sic ille pro Appio dixit, Cic. Brut. 64, 230; 46, 112; id. Or. 2, 44, 186; id. Clu. 2; Caes. B. G. 6, 30; Liv. 4, 57, 11; 7, 13, 8; Sen. Vit. Beat. 9, 2.
          4. (δ) With velut: velut ipse in re trepidā se sit tutatus, sic consulem loca tutiora castris cepisse, Liv. 4, 41, 6; cf. Cic. Tusc. 1, 10, 20; Verg. A. 1, 148; Ov. M. 4, 375; 4, 705.
            (ε) With tamquam: tamquam litteris in cerā, sic se ajebat imaginibus quae meminisse vellet, perscribere, Cic. Or. 2, 88, 360: quid autem ego sic adhuc egi, tamquam integra sit causa patriciorum? Liv. 10, 8: sic Ephesi fui, tamquam domi meae, Cic. Fam. 13, 69, 1; cf. id. Or. 2, 42, 180; id. Brut. 18, 71; 58, 213; 66, 235; 74, 258; id. Q. Fr. 1, 1, 16; 2, 14, 1; id. Prov. Cons. 12, 31; Sen. Ep. 101, 7.
            (ζ) With quasi: hujus innocentiae sic in hac calamitosā famā, quasi in aliquā perniciosissimā flammā subvenire, Cic. Clu. 1, 4: ea sic observabo quasi intercalatum non sit, id. Att. 6, 1, 12: Quid tu me sic salutas quasi dudum non videris? Plaut. Am. 2, 2, 51; cf. Cic. Or. 2, 11, 47; id. Inv. 1, 3, 4; id. Sen. 8, 26: ego sic vivam quasi sciam, etc., Sen. Vit. Beat. 20, 3.
            (η) With quomodo: quomodo nomen in militiam non daret debilis, sic ad iter quod inhabile sciat, non accedet, Sen. Ot. Sap. 3 (30), 4: sic demus quomodo vellemus accipere, id. Ben. 2, 1, 1; id. Ep. 9, 17; id. Ot. Sap. 6, 2 (32 med.); Cael. ap. Cic. Fam. 8, 4, 4.
            (θ) With ceu: ceu cetera nusquam Bella forentsic Martem indomitum Cernimus, Verg. A. 2, 438.
            (ι) With quam: non sic incerto mutantur flamine Syrtes, quam cito femineā non constat foedus in irā, Prop. 2, 9, 33; Claud. IV. Cons. Hon. 281.
            (κ) With quantus: nec sic errore laetatus Ulixesnec sic Electraquanta ego collegi gaudia, Prop. 2, 14 (3, 6), 5 sqq.
            (λ) With qualis: imo sic condignum donum quali’st quoi dono datum est, Plaut. Am. 1, 3, 40.
            (μ) Without a correlative particle, in an independent sentence: Quis potione uti aut cibo dulci diutius potest? sic omnibus in rebus voluptatibus maximis fastidium finitimum est (= ut nemo cibo dulci uti diutius potest, sic, etc.), Cic. Or. 3, 25, 100; cf. id. ib. 19, 63.
      2. 2. In contrasted clauses, mostly with ut, which may generally be rendered while: ut ad bella suscipienda Gallorum acer ac promptus est animus, sic mollis ad calamitates perferendas mens eorum est (almost = etsi ad bella suscipiendatamen mollis est, etc., while, etc.), Caes. B. G. 3, 19: a ceteris oblectationibus ut deseror, sic litteris sustentor et recreor, while I am deserted, I am sustained, etc., Cic. Att. 4, 10, 1; cf. id. Rosc. Am. 18, 55; id. Fam. 10, 20, 2; Liv. 4, 57, 11; Ov. M. 4, 131; 11, 76.
        So freq. two members of the same sentence are coordinated by utsic (ita) with almost the same force as a co-ordination by cumtum, or by sed: consul, ut fortasse vere, sic parum utiliter in praesens certamen respondit (= vere fortasse, sed parum utiliter), Liv. 4, 6, 2: ut nondum satis claram victoriam, sic prosperae spei pugnam imber diremit, id. 6, 32, 6: (forma erat) ut non cygnorum, sic albis proxima cygnis, Ov. M. 14, 509; cf. Liv. 1, 27, 2; 5, 38, 2; 6, 6, 10; Ov. M. 1, 370.
        In this use etiam or quoque is sometimes joined with sic (never by Cic. with ita): nostri sensus, ut in pace semper, sic tum etiam in bello congruebant (= cumtum), Cic. Marcell. 6, 16: ut sunt, sic etiam nominantur senes, id. Sen. 6, 20: utinam ut culpam, sic etiam suspitionem vitare potuisses, id. Phil. 1, 13, 33: ut superiorum aetatum studia occidunt, sic occidunt etiam senectutis, id. Sen. 20, 76: ut voce, sic etiam oratione, id. Or. 25, 85; id. Top. 15, 59; id. Leg. 2, 25, 62; id. Lael. 5, 19.
        More rarely with quem ad modum, quomodo: ut, quem ad modum est, sic etiam appelletur tyrannus, Cic. Att. 10, 4, 2: quo modo ad bene vivendum, sic etiam ad beate, id. Tusc. 3, 17, 37.
      3. 3. With a clause of manner introduced by ut = so that: sic fuimus semper comparati ut hominum sermonibus quasi in aliquod judicium vocaremur, Cic. Or. 3, 9, 32: eam sic audio ut Plautum mihi aut Naevium videar audire, id. ib. 3, 12, 45: sic agam vobiscum ut aliquid de vestris vitiis audiatis, id. ib. 3, 12, 46: omnia sic suppetunt ut ei nullam deesse virtutem oratoris putem, id. Brut. 71, 250: omnis pars orationis esse debet laudabilis, sic ut verbum nullum excidat, id. Or. 36, 125: sic tecum agam ut vel respondendi vel interpellandi potestatem faciam, id. Rosc. Am. 27, 73: nec vero sic erat umquam non paratus Milo contra illum ut non satis fere esset paratus, id. Mil. 21, 56: sic eum eo de re publicā disputavit ut sentiret sibi cum viro forti esse pugnandum, id. Fam. 5, 2, 8; cf. Plaut. As. 2, 4, 49; id. Mil. 2, 2, 82; Cic. de Or. 1, 57, 245; 2, 1, 3; 2, 6, 23; id. Brut. 22, 88; 40, 148; id. Sest. 40, 87; id. Planc. 10, 25; id. Fam. 5, 15, 4; Caes. B. G. 2, 32; 5, 17; id. B. C. 3, 56; Prop. 1, 21, 5.
        Sometimes the correlative clause is restrictive, and sic = but so, yet so, only so: mihi sic placuit ut cetera Antisthenis, hominis acuti magis quam eruditi, Cic. Att. 12, 38, 4: sic conveniet reprehendi, ut demonstretur etc., id. Inv. 1, 46, 86; id. Brut. 79, 274; id. Marcell. 11, 34; id. Att. 13, 3, 1 (ita is more freq. in this sense).
      4. 4. With a clause expressing intensity (so both with adjj. and verbs; but far less freq. than ita, tam, adeo), to such a degree, so, so far, etc.: sic ego illum in timorem dabo, ipse sese ut neget esse eum qui siet, Plaut. Ps. 4, 1, 20 sq.: conficior lacrimis sic ut ferre non possim, Cic. Fam. 14, 4, 1: sic rem fuisse apertam ut judicium fieri nihil attinuerit, id. Inv. 2, 28, 84: cujus responso judices sic exarserunt ut capitis hominem innocentissimum condemnarent, id. Or. 1, 54, 233; cf. id. ib. 3, 8, 29; id. Brut. 88, 302; id. Or. 53, 177; 55, 184; id. Rep. 2, 21, 37; 3, 9, 15; id. Lael. 1, 4; id. Planc. 8, 21; id. Verr. 1, 36, 91; id. Balb. 5, 13; id. Att. 1, 8, 2; 1, 16, 1; Caes. B. G. 6, 41; Hor. S. 2, 3, 1.
      5. 5. Rarely conditional clauses have the antecedent sic.
        1. a. Poet. and in post-Aug. prose, to represent the result of the condition as sure: sic invidiam effugies, si te non ingesseris oculis, si bona tua non jactaveris, si scieris in sinu gaudere, Sen. Ep. 105, 3: sic hodie veniet si qua negavit heri, Prop. 2, 14 (3, 6), 20.
        2. b. Denoting with the proviso that, but only if (usu. ita): decreverunt ut cum populus regem jussisset, id sic ratum esset si patres auctores fuissent, that the choice should be valid, but only if the Senate should ratify it, Liv. 1, 17, 9: sic ignovisse putato Me tibi si cenes hodie mecum, Hor. Ep. 1, 7, 69.
      6. 6. Sic quia = idcirco quia (very rare): Th. Quid vos? Insaninestis? Tr. Quīdum? Th. Sic quia foris ambulatis, Plaut. Most. 2, 2, 20.
      7. 7. With inf. clause (freq.): sic igitur sentio, naturam primum atque ingenium ad dicendum vim afferre maximam, Cic. Or. 1, 25, 113: sic a majoribus nostris accepimus, praetorem quaestori suo parentis loco esse oportere, id. Div. in Caecil. 19, 61: ego sic existimo, in summo imperatore quattuor res inesse oportere, id. Imp. Pomp. 10, 38; cf. Ter. Hec. 5, 4, 5; Cic. Inv. 2, 55, 167; id. de Or. 1, 20, 93; 2, 28, 122; id. Brut. 36, 138; 41, 152; id. Div. in Caecil. 3, 10; id. Verr. 1, 7, 20; Liv. 5, 15, 11.
        Esp., after sic habeto (habe, habeas) = scito (only Ciceron.): sic habeto, in eum statum tuum reditum incidere ut, etc., Cic. Fam. 2, 3, 1; so id. ib. 1, 7, 3; 2, 6, 5; 2, 10, 1; 7, 18, 1; 9, 16, 2; id. Att. 2, 25, 1; 5, 1, 5; 5, 20, 1 et saep.
      8. 8. With ut, expressing purpose or result: nunc sic faciam, sic consilium est, ad erum ut veniam docte atque astu, Plaut. Rud. 4, 2, 23: ab Ariobarzane sic contendi ut talenta, quae mihi pollicebatur, illi daret, Cic. Att. 6, 1, 3: sic accidit ut ex tanto navium numero nulla omnino navisdesideraretur, Caes. B. G. 5, 23; cf. Cato, R. R. 1, 1; Cic. Att. 8, 1, 4; id. Or. 2, 67, 271.
  5. V. Idiomatic usages of sic.
      1. 1. In a wish, expressed as a conclusion after an imperative (poet.): parce: sic bene sub tenerā parva quiescat humo (= si parces, bene quiescat), Tib. 2, 6, 30: annue: sic tibi sint intonsi, Phoebe, capilli, id. 2, 5, 121: pone, precor, fastusSic tibi nec vernum nascentia frigus adurat Poma, nec excutiant rapidi florentia venti, Ov. M. 14, 762: dic mihi de nostrā quae sentis vera puellā: Sic tibi sint dominae, Lygdame, dempta juga, Prop. 4, 5, 1; Tib. 2, 6, 30.
        The imperative may follow the clause with sic: sic tua Cyrneas fugiant examina taxosIncipe (sc. cantare) si quid habes (= si incipies cantare, opto tibi ut tua examina, etc.), Verg. E. 9, 30: sic tibi (Arethusa) Doris amara suam non intermisceat undam: Incipe (= si incipies, opto tibi ut Doris, etc.), id. ib. 10, 4: sic mare compositum, sic sit tibi piscis in undā CredulusDic ubi sit, Ov. M. 8, 857; Sen. Troad. 702; cf.: sic te Diva potens CypriVentorumque regat pater, NavisReddas incolumem Vergilium (= si tu, navis, reddes Vergilium, prosperum precor tibi cursum), Hor. C. 1, 3, 1; cf. also: sic venias hodierne: tibi dem turis honores (= si venies, tibi dem), Tib. 1, 7, 53; cf. Ov. H. 3, 135; 4, 148.
      2. 2. Sic (like ita) with ut in strong asseveration (poet.): sic me di amabunt, ut me tuarum miseritum’st fortunarum (= by the love of the gods, I pity, etc.), Ter. Heaut. 3, 1, 54: Diespiter me sic amabit ut ego hanc familiam interire cupio, Plaut. Poen. 4, 2, 47: sic has deus aequoris artes Adjuvet, ut nemo jamdudum littore in isto constitit, Ov. M. 8, 866: sic mihi te referas levis, ut non altera nostro limine intulit ulla pedes, Prop. 1, 18, 11; cf. id. 3, 15 (4, 14), 1; cf.: vera cano, sic usque sacras innoxia laurus vescar, Tib. 2, 5, 63.
      3. 3. In a demonstrative temporal force, like the Gr. οὕτως, so, as the matter stands now, as it now is, as it then was, etc.
          1. (α) In gen.: e Graecis cavendae sunt quaedam familiaritates, praeter hominum perpaucorum, si qui sunt vetere Graeciā digni. Sic vero fallaces sunt permulti et leves, but as things now stand, Cic. Q. Fr. 1, 1, 5, § 16: at sic citius quī te expedias his aerumnis reperias, Ter. Hec. 3, 1, 8: Pe. Pol tibi istuc credo nomen actutum fore. Tr. Dum interea sic sit, istuc actutum sino, provided it be as it is, Plaut. Most. 1, 1, 71: quotiens hoc tibi ego interdixi, meam ne sic volgo pollicitarere operam, thus, as you are doing now, id. Mil. 4, 2, 65: si utrumvis tibi visus essem, Non sic ludibrio tuis factis habitus essem, Ter. Hec. 4, 1, 11: non sic nudos in flumen deicere (voluerunt), naked, as they are, Cic. Rosc. Am. 26, 71: sub altā platanojacentes sic temere, Hor. C. 2, 11, 14.
            Esp., with sine and abl.: me germanam meam sororem tibi sic sine dote dedisse, so as she is, without a dowry, Plaut. Trin. 3, 2, 65: sic sine malo, id. Rud. 3, 5, 2: at operam perire meam sicperpeti nequeo, without result, id. Trin. 3, 2, 34 Ritschl, Fleck. (Brix omits sic): nec sic de nihilo fulminis ira cadit (= without cause), Prop. 2, 16 (3, 8), 52: mirabar hoc si sic abiret, so, i. e. without trouble, Ter. And. 1, 2, 4: hoc non poterit sic abire, Cic. Fin. 5, 3, 7; so, sic abire, id. Att. 14, 1, 1; Cat. 14, 16; Plaut. Men. 5, 7, 39.
            Hence,
          2. (β) With imperatives, esp. with sine: Quid ego hoc faciam postea? sic sine eumpse, just let him alone, i. e. leave him as he is, Plaut. Most. 1, 4, 32: si non vult (numerare), sic sine adstet, id. As. 2, 4, 54: sine fores sic, abi, let the door alone, id. Men. 2, 3, 1; so id. Cas. 3, 6, 36; id. Ps. 1, 5, 62.
          3. (γ) Pregn., implying a concession (= καὶ οὕτως), even as it is now, even without doing so, in spite of it: nolo bis iterare, sat sic longae fiunt fabulae, narratives are long enough anyhow, as they are, without saying them twice over, Plaut. Ps. 1, 3, 154: sed sic quoque erat tamen Acis, even as it was, in spite of what has been said, Ov. M. 13, 896; so, sic quoque fallebat, id. ib. 1, 698: sed sic me et libertatis fructu privas et diligentiae, anyhow, not taking into account what is mentioned, Cic. Fam. 5, 20, 4: exhibeas molestiam si quid debeam, qui nunc sic tam es molestus, who art so troublesome even as it is, i. e. without my owing you any thing, Plaut. Pers. 2, 44: sic quoque parte plebis affectā, fides tamen publica potior senatui fuit, Liv. 7, 27; cf. Ov. F. 2, 642; Suet. Aug. 78.
      4. 4. Ellipt., referring to something in the mind of the speaker: Quod si hoc nunc sic incipiam? Nihil est. Quod si sic? Tantumdem egero. At sic opinor? Non potest, Ter. Heaut. 4, 2, 8: illa quae aliis sic, aliis secus videntur, to some in one way, to others in another (= aliis aliter), Cic. Leg. 1, 17, 47: Quid vini absumpsit! Sic hoc dicens, asperum hoc est, aliud lenius, = this wine is so (the speaker not saying what he thinks of it), Ter. Heaut. 3, 1, 49: deinde quod illa (quae ego dixi) sive faceta sunt, sive sic, fiunt narrante te venustissima, or so, i. e. or otherwise, Cic. Fam. 15, 21, 2: monitorem non desiderabit qui dicat, Sic incede, sic cenasic amico utere, sic cive, sic socio, Sen. Ep. 114.
      5. 5. In answers, yes = the French, Italian, and Spanish si (ante-class. and rare): Ph. Phaniam relictam ais? Ge. Sic, Ter. Phorm. 2, 2, 2: De. Illa maneat? Ch. Sic, id. ib. 5, 3, 30: Ch. Sicine est sententia? Me. Sic, id. Heaut. 1, 1, 114.