Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

1. Sălĭāris, e, adj. [1. Salii].

  1. I. Of or belonging to the Salii (priests of Mars), Salian: Numae carmen, which Numa directed the Salii to chant, Hor. Ep. 2, 1, 86: sacra, Macr. S. 3, 12: saltus, Sen. Ep. 15, 4.
  2. II. Transf., of banquets (because of the sumptuous feasts which were given at the Salian processions), splendid, sumptuous: quibus (Saliis) per omnes dies, ub cumque manent, quia amplae ponuntur cenae: si quae aliae magnae fiunt, Saliares appellantur, Fest. s. v. Salios, p. 326 Müll.: dapes, Hor. C. 1, 37, 2: epulae, App. M. 7, p. 192, 25: cenae, id. ib. 4, p. 152, 30; cf.: cum epulati essemus Saliarem in modum, Cic. Att. 5, 9, 1.

2. Sălĭāris, e, adj. [2. salio]: insulae, dancing islands, Plin. 2, 95, 96, § 209.

Sălĭātus, ūs, m. [1. Salii], the office or dignity of a Salius (priest of Mars), Cic. Scaur. 34, p. 265 Orell.; Capitol. Ant. Phil. 4 init.

sălĭcastrum, i, n. [salictum], a kind of wild vine found in willow-thickets, Plin. 23, 1, 15, § 20.

sălictārĭus, a, um [salictum].

  1. I. Adj., of or belonging to willows, willow-: lupus, a kind of wild hop that grows in willowgrounds, Plin. 21, 15, 50, § 86.
    Hence,
  2. II. Subst.: sălictārĭus, ii, m., one who takes care of willow-trees, Cato, R. R. 11, 1.

sălictum, i, n. [contr. from salicetum, from salix], a plantation or thicket of willows, Cato, R. R. 1, 7; 1, 9; 33, 5; Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 40 Vahl.); Plaut. Aul. 4, 6, 9; Cic. Agr. 2, 14, 36; Verg. E. 1, 55; id. G. 2, 13; 2, 415; Hor. C. 2, 5, 8; Liv. 29, 17; Ov. M. 11, 363; Juv. 11, 67; Col. 4, 30, 3.

sălĭentes, ĭum, v. 2. salio, P. a.

sălĭ-fŏdīna, ae, f. [sal-fodina], a saltpit, Vitr. 8, 3, p. 235 Bip.

sălignĕus, a, um, v. salignus init.

sălignus (collat. form sălignĕus, Col. 6, 2, 4; 9, 15, 12; 11, 3, 33; Dig. 47, 7, 3), a, um, adj. [salix], of willow or willowwood, willow-: cunei, Cato, R. R. 20, 1: fustis, Hor. S. 1, 5, 22: verua, Ov. F. 2, 363: lectus, id. M. 8, 659; cf. pes, id. ib. 8, 657: frons, id. ib. 9, 99: umbonum crates, Verg. A. 7, 632: crates, Petr. 135.

1. Sălĭi, ōrum, m. [2. salio; hence, prop., the Leapers, Jumpers], a college of priests at Rome dedicated by Numa to the service of Mars, who, armed and bearing the ancilia (v. ancile), with songs and dances, made solemn processions every year, in the first half of March, about the city and its sacred places. Their songs, being in an obsolete language, were almost unintelligible in the class. per.: Salii a salitando, quod facere in Comitio in sacris quotannis et solent et debent, Varr. L. L. 5, § 85 Müll.; cf. Ov. F. 3, 260 sq.; Liv. 1, 20; Fest. s. h. v. p. 326 Müll.; id. s. v. axamenta, p. 3 ib.; Cic. Rep. 2, 14, 26; id. de Or. 3, 51, 197: Saliūm, Hor. C. 1, 36, 12; 4, 1, 28; Verg. A. 8, 663; Quint. 1, 6, 40; 1, 10, 20; Val. Max. 1, 1, 9; Capitol. M. Aur. 4.
In Tibur such Salii were priests of Hercules, Serv. Verg. A. 8, 285; Macr. S. 3, 12; cf. Inscr. Orell. 2249; 2761; and v. axamenta; hence also in Virg. (ubertate doctrinae altioris, Macr. 1.1.), introduced as priests of Hercules, Verg. A. 8, 285.
There were also in Alba such Salii, Inscr. Orell. 2247 and 2248.
In sing.: SALIVS, Inscr. Orell. 2242 sq.
Hence, Să-lĭus, a, um, adj.

    1. 1. Of or belonging to the Salii: Salias virgines Cincius ait esse conducticias, quae ad Salios adhibeantur, cum apicibus paludatas, quas Aelius Stilo scripsit sacrificium facere in regiā cum pontifice paludatas cum apicibus in modum Saliorum, Fest. p. 329 Müll.; cf. Marquardt 1. 1. p. 374.
    2. 2. (= Saliaris, II.) Sumptuous: Saliae (sc. epulae), App. M. 4, 22.

2. Sălĭi, ōrum, m., the Salians, a part of the Franks, Amm. 17, 8, 3.
In sing., Claud. Laud. Stil. 1, 222.

sălillum, i, n. dim. [for salinulum, from salinum], a little salt-cellar, Cat. 23, 19.
In comic lang.: salillum animae, perh. little measure, brief span of life, Plaut. Trin. 2, 4, 91.

sălīnae, ārum [sal] (cf. Varr. L. L. 8, § 48 Müll.), f. (sc. fodinae), salt-works, saltpits, Plin. 31, 7, 39, § 81; Cic. N. D. 2, 53, 132; Caes. B. C. 2, 37; Liv. 1, 33; Col. 2, 2, 15 sq. al.: Salinae Romanae, the salt-works established by Ancus Martius at Ostia, near Rome, Liv. 7, 19 fin.; cf. id. 1, 33; also called simply Salinae, id. 5, 45; 24, 47: Herculeae, near Herculaneum, Col. poët. 10, 135.
In a play upon the meaning of this word and that of sal, II.: quod parum diligenter possessio salinarum mearum a te procuratore defenditur, Cic. Fam. 7, 32, 1.

  1. B. Sălīnae, nom. prop.
    1. 1. The saltworks at Ostia, v. supra.
    2. 2. A square in Rome, near the Porta Trigemina, Front. Aquaed. 5 fin.

* sălīnārĭus, a, um, adj. [salinae], of or belonging to salt-works: areae, Vitr. 8, 3.

1. sălīnātor, ōris, m. [salinae], a dealer in salt, a salter, Arn. 2, 70; Inscr. Orell. 749: aerarii, a farmer of the salt-revenue, Cato ap. Serv. Verg. A. 4, 244.

2. Sălīnātor, ōris, m. [1. salinator], a Roman surname, Cic. Sen. 3, 7; 4, 11; id. de Or. 2, 67, 273; Liv. 29, 37; 35, 24 al.

sălīnum, i, n. [sal] (sc. vas; masc. collat. form, plur., sălīni, Varr. ap. Non. 546, 14), a salt-cellar, Plaut. Pers. 2, 3, 15; Hor. C. 2, 16, 14; Pers. 3, 25; 5, 138; also used at sacrifices, Liv. 26, 36; Val. Max. 4, 4, 3; Arn. 2, 91.
Prov.: salinum cum sale obsignare, Plaut. Pers. 2, 3, 15.

1. sălĭo (sall-), no perf., ītum, 4 (collat. form sălo or sallo, no perf., salsum, 3: salunt, Varr. ap. Diom. p. 372 P.: salerent, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 909: salere, Lucil. ib.: salsurus, Mummius ap. Prisc. p. 910 P.; part. salsus, v. infra P. a.), v. a. [sal].

  1. I. To salt down, to salt: pernas, Cato ap. Varr. R. R. 1, 2 fin.: oleas caducas, Cato, R. R. 23, 1: pisces, Sisenn. ap. Prisc. p. 909 P.; Cels. 2, 18: saliturus istaec mittam salem, Naev. ap. Prisc. p. 910 P.: saliti pumiliones, Corn. Sev. ib.; so in part. perf.: caro salita, Fabian. ap. Diom. p. 372: thynnus, Col. 6, 32, 2 et saep.; Vulg. Ezech. 16, 4.
  2. II. To sprinkle before sacrifice (eccl. Lat.): omnis victima sale salietur, Vulg. Marc. 9, 48; cf.: igne salietur, id. ib.
    Hence, salsus, a, um, P. a., salted, salt.
    1. A. Lit., Plaut. Cas. 2, 3, 6: hoc salsum’st, is too salt, Ter. Ad. 3, 3, 71: caseus, Col. 12, 59, 1: fruges (as a sacrifice), Verg. A. 2, 133; cf. farra, Ov. F. 3, 284 (v. mola): (gravidae) salsioribus cibis usae, Plin. 7, 6, 5, § 42: salsissimus sal qui siccissimus, id. 31, 7, 41, § 85.
      A poet. epithet of the sea, of blood, of tears, etc., salt, briny: mare, Enn. ap. Macr. 6, 4 (Ann. v. 453 Vahl.); id. ap. Non. 183, 19 (Trag. v. 145 ib.); cf. aequor, Lucr. 3, 493; 5, 128; 6, 634: vada, Cat. 64, 6; Verg. A. 5, 158: e salso momine ponti, Lucr. 6, 474: fluctus, Plaut. Trin. 4, 1, 2: undae, Lucr. 6, 891; 6, 894: gurges, id. 5, 482; hence, comically, of shipwrecked persons, Plaut. Rud. 2, 1, 12; 2, 6, 33: sanguis, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Trag. v. 168 Vahl.); Att. ap. Non. 192, 2: heu! qui salsis fluctibus mandet me? id. ap. Cic. Tusc. 2, 7, 19 (Trag. v. 562 Rib.): lacrimae, Lucr. 1,125; 1, 920; cf.: guttae lacrimarum, Att. ap. Non. 503, 29: sputa, Lucr. 6, 1189: sudor, Verg. A. 2, 173: rubigo, id. G. 2, 220.
      In plur. subst.: salsa, ōrum, n., salted things, salted food, Plaut. Poen. 1, 2, 32.
      Sup. salsissimus; hence, mare salsissimum, the Dead Sea, Vulg. Num. 34, 3 et saep.
    2. B. Trop. (acc. to sal, II.), sharp, acute, witty, facetious (syn.: facetus, dicax, lepidus, urbanus): accedunt non Attici, sed salsiores quam illi Atticorum, Romani veteres atque urbani sales, Cic. Fam. 9, 15, 2: genus est perelegans et cum gravitate salsum, etc., id. de Or. 2, 67, 270 sq.; cf. id. ib. 2, 63, 255; 2, 56, 228; id. Or. 26, 90: salsum in consuetudine pro ridiculo tantum accepimus. Quint. 6, 3, 18 sq.; 6, 3, 39: salso multoque fluenti (sermone) regerit convicia, Hor. S. 1, 7, 28; 1, 9, 65.
      In neutr. plur. subst.: inveni ridicula et salsa multa Graecorum, Cic. de Or. 2, 54, 217: De Ηρακλειδείὡ Varronis, negotia salsa, are humorous, merry stories, id. Att. 16, 12 fin.
      Of persons: esse quamvis facetum atque salsum, non nimis est per se ipsum invidendum, Cic. de Or. 2, 56, 228; id. Phil. 2, 17, 42; Cat. 14, 16.
      Adv.: salsē, wittily, acutely, facetiously (acc. to B.): dicere aliquid, Cic. de Or. 2, 68, 275; Quint. 6, 3, 13; 6, 3, 30; 6, 3, 89; 6, 3, 101.
      Sup. salsissime, Cic. de Or. 2, 54, 221.

2. sălĭo, ŭi (cf. Diom. p. 371 P.; Prisc. p. 906 P.; Serv. Verg. A. 3, 416: salii, Stat. S. 1, 2, 210; id. Th. 9, 132; Aug. Doctr. Chr. 2, 20, § 31: salivi, Serv. Verg. G. 2, 384), saltum, 4 (gen. plur. part. pres. salientum, Lucr. 4, 1200), v. n. and a. [kindr. with Sanscr. sar-, sal-, to go, and Gr. ἅλλομαι; cf. salax].

  1. I. Neutr., to leap, spring, bound, jump (cf. tripudio), hop.
    1. A. Lit. (class.): ambulant aliquae (aves), ut cornices: saliunt aliae, ut passeres, merulae, etc., Plin. 10, 38, 54, § 111: saliendo sese exercebant, Plaut. Bacch. 3, 3, 25; id. Mil. 2, 3, 8: calamo salientes ducere pisces, Ov. M. 3, 587: vexare uterum pueris salientibus, Juv. 6, 599 et saep.: saxo salire, Plaut. Trin. 2, 1, 31; cf.: de muro (with praecipitari), Liv. 25, 24: praecipites in puteum, Plaut. Fragm. ap. Prisc. p. 725 P.: in aquas, Ov. Ib. 554: super vallum, Liv. 25, 39: super scuta, on the shields, Flor. 3, 10, 13: ultra Limites clientium Salis avarus, Hor. C. 2, 18, 26: saliet, tundet pede terram, id. A. P. 430: salias terrae gravis, id. Ep. 1, 14, 26: per praecipitia et praerupta, Liv. 27, 18: per flammas saluisse pecus, saluisse colonos, Ov. F. 4, 805: unctos saluere per utres, Verg. G. 2, 384: medio cum saluere foro, Prop. 4 (5), 5, 52: saliunt in gurgite ranae, Ov. M. 6, 381.
      1. 2. Transf., of things: ut habeat lacum, ubi aqua saliat, leaps or flows down, Varr. R. R. 1, 13, 3: ut in culleum de dolio vinum salire possit, Cato, R. R. 154: personae e quarum rostris aqua salire solet, Dig. 19, 1, 17 fin.; so, rivus, Verg. E. 5, 47: aqua, Plin. Ep. 2, 17, 25; Suet. Aug. 82: aquae salientes, Front. Aquaed. 9 al.: aqua saliens, spring-water, Vulg. Johan. 4, 14; v. also infra, P. a.: multa in tectis crepitans salit horrida grando, Verg. G. 1, 449; so, grando, Ov. M. 14, 543: farre pio placant et saliente sale, Tib. 3, 4, 10; cf.: farre pio et saliente micā, Hor. C. 3, 23, 20: farra micaeque salientis honorem, Ov. F. 4,409: cor salit, leaps, beats, palpitates, Plaut. Cas. 2, 6, 62; cf. id. Cist. 2, 3, 9; Pers. 3, 111; Sen. Herc. Oet. 708; Verg. G. 3, 460: pectora trepido motu, Ov. M. 8, 606: viscera, id. ib. 6, 390: temptatae pollice venae, id. ib. 10, 289; cf. id. H. 20, 139: supercilium, Plaut. Ps. 1, 1, 105: e terrāque exorta repente arbusta salirent, Lucr. 1, 187.
    2. * B. Trop.: aliena negotia centum Per caput et circa saliunt latus, Hor. S. 2, 6, 34.
  2. II. Act., of the copulation of animals, to leap, cover, Varr. R. R. 2, 2, 14; 2, 4, 8; 2, 7, 8 sq.; 3, 6, 3; 3, 10, 3; Ov. A. A. 2, 485; Lucr. 4, 1196.
    Hence, sălĭens, entis, P. a.; only in plur. subst.: sălĭentes, ĭum, f. (sc. aquae), springs, fountains, Cic. Q. Fr. 3, 1, 2; Vitr. 8, 3, 6; Plin. 36, 15, 24, § 121; Front. Aquaed. 9; 87 fin.; 103; 104; Dig. 19, 1, 15 al.

* sălĭ-pŏtens, entis, adj., he that rules the salt sea: frater Jovis, i. e. Neptune, Plaut. Trin. 4, 1, 1 Ritschl N. cr.

sălĭsātĭo (salissātĭo), ōnis, f. [saliso, whence also salisator], a leaping: cordis (with pulsus), a beating, palpitating, Marc. Emp. 21 fin.; cf.: salisatio, παλμός, Gloss. Philox.

sălĭsātōres vocati sunt, quia dum eis membrorum quaecumque partes salierint, aliquid sibi exinde prosperum seu triste significari praedicunt, Isid. Orig. 8, 9, 26 (v. Theocriti Idyll. 3, 37, and Plaut. Ps. 1, 1, 105) [saliso, whence also salisatio].

Sălĭsubsŭli, ōrum, m. [Salii-subsilio], a word comically formed by Cat., to signify the dancing priests of Mars (v. Salii), Cat. 17, 6.

* sălītĭo, ōnis, f. [2. salio], a leaping: equorum, on horseback, Veg. Mil. 1, 18.

* sălĭto, āre, v. salto init.

* sălītūra, ae, f. [1. salio], a salting down, salting, Col. 12, 21, 3.

sălītus, a, um, Part. of 1. salio.

sălĭunca, ae, f., an odoriferous plant, the wild or Celtic nard: Valeriana Celtica, Linn.; Plin. 21, 7, 20, § 43; Verg. E. 5, 17; Scrib. Comp. 195; 258; Vulg. Isa. 55, 13.

sălĭuncŭla, ae, f. [dim. of saliunca], an odoriferous plant, Hier. in Isa. 15, 55; v. 12 and 13.

    1. 1.Sălĭus, ii, v. 1. Salii.

2. Sălĭus, ii, v. 2. Salii.

sălīva, ae, f. [kindr. with σίαλον], spittle, saliva (in gen., while sputum is that already spit out; equally used in sing. and plur.).

  1. I. Lit., sing., Cat. 23, 16; 78, 8; 99, 10; Juv. 6, 623; Sen. Ira, 3, 38, 2; Plin. 27, 6, 24, § 41; 28, 12, 53, § 193: in manum ingerere, id. 28, 4, 7, § 37 al.
    Plur., Lucr. 4, 638; 4, 1108; Col. 6, 9, 3: unā salivā, without interruption, Hier. ad Pam. 61, 4.
    1. B. Transf., a spittle-like moisture, slime: cochlearum, slime, Plin. 30, 15, 47, § 136; cf. ostrearum, id, 32, 6, 21, § 60: purpurarum, id. 9, 36, 60, § 128: lacrimationum, id. 11, 37, 54, § 147: siderum (honey-dew), id. 11, 12, 12, § 30.
  2. II. Trop., taste, flavor; longing, appetite (poet., and in post-Aug. prose): Methymnaei Graia saliva meri, Prop. 4 (5), 8, 38; cf.: suo cuique vino saliva, Plin. 23, 1, 22, § 40: mercurialis, for gain, Pers. 5, 112: turdarum, id. 6, 24: Aetna tibi salivam movet, makes your mouth water, Sen. Ep. 79, 7: quicquid (sc. vinum) ad salivam facit, Petr. 48, 2.

sălīvārĭus, a, um, adj. [saliva, I. B.], slimy, clammy: lentor (muricum), Plin. 9, 51, 74, § 160.

sălīvātĭo, ōnis, f. [salivo, II.], in the later med. lang., salivation, Cael. Aur. Acut. 3, 2 al.

sălīvātum, i, v. salivo fin.

sălīvo, no perf., ātum, 1, v. a. [saliva].

  1. * I. To spit out, discharge, yield: lentorem cujusdam cerae (purpurae), Plin. 9, 36, 60, § 125.
  2. II. In veterinary lang., to salivate, cure by salivation: aegrotum pecus, vaccam, admissarium, Col. 6, 5, 2; 6, 7, 9; 5, 24, 5; 6, 37, 9; pass., Pall. Apr. 7.
    Hence, să-līvātum, i, n. (acc. to II.), a medicine employed to excite the flow of saliva, Col. 6, 10, 1; Plin. 27, 11, 76, § 101; Veg. 3, 2, 25.

sălīvōsus, a, um, adj. [saliva].

  1. I. Full of spittle, slavering: labia, App. Mag. p. 313: aegrotans, Cael. Aur. Acut. 2, 2 fin.
  2. II. Slimy, clammy: umor (corticis ulmorum), Plin. 16, 38, 72, § 181.

sălix, ĭcis, f.

  1. I. Lit., a willow-tree, willow, sallow, Cato, R. R. 6, 4; Varr. R. R. 1, 24, 4; Col. 4, 30, 4; Plin. 16, 37, 68, § 174; 24, 9, 37, § 56; Lucr. 2, 361; Verg. E. 3, 65; 83; 5, 16 et saep.
  2. * II. Meton., a willowbranch, withy, osier, Prud. στεΦ. 10, 703.

salto (once salĭto, Varr. L. L. 5, § 85 Müll., Salii a salitando), āvi, ātum, 1, v. freq. n. and a. [2. salio], to dance (in the widest signif. of the word, including pantomime and gesticulation; mostly with a contemptuous accessory signif.).

  1. I. Neutr.: vidi in his unum puerum bullatum, non minorem annis duodecim, cum crotalis saltare, quam saltationem impudicus servulus honeste saltare non posset, Scipio Afric. ap. Macr. S. 2, 10 (v. the whole chapter on this subject); cf. Cic. Pis. 10, 22; id. Deiot. 9, 26; id. Mur. 6, 13; id. Off. 3, 24, 93: in foro (as an indecorum), id. ib. 3, 19, 75: quin scire velim saltare puellam, Ov. A. A. 3, 349: fac saltet, id. R. Am. 334: Sa. Salta, saltabo ego simul. Ste. Siquidem mihi saltandum est, tum vos date, bibat, tibicini, Plaut. Stich. 5, 5, 14; 5, 5, 16; cf.: ad tibicinis modos (ludiones), Liv. 7, 2: tu inter eas restim ductans saltabis, Ter. Ad. 4, 7, 34: negarem posse eum (sc. oratorem) satisfacere in gestu, nisi palaestram, nisi saltare didicisset, Cic. de Or. 3, 22, 83: si vox est, canta; si mollia bracchia, salta, Ov. A. A. 1, 595; Vulg. 2 Reg. 6, 14; id. Matt. 14, 6.
    Prov.: cecinimus vobis, et non saltastis, Vulg. Matt. 11, 17; cf. Luc. 7, 32.
    Impers. pass.: cantatur ac saltatur per omnes gentes, Quint. 2, 17, 10.
    1. * B. Trop., of an orator, to speak in a jerking manner, i. e. in little clauses: Hegesias dum imitari Lysiam vult, saltat incidens particulas, Cic. Or. 67, 226.
  2. II. Act., to dance, i. e. to represent by dancing and gesticulation, to perform in pantomime a play or a part (not ante-Aug.): pantomimus Mnester tragoediam saltavit, quam olim Neoptolemus tragoedus egerat, Suet. Calig. 57; so, pyrrhicham, id. Caes. 39: aliquam mimo saltante puellam, Ov. A. A. 1, 501: Cyclopa, Hor. S. 1, 5, 63: Glaucum, Vell. 2, 83, 2: Turnum Vergilii, Suet. Ner. 54: odaria, to accompany with dancing, Petr. 53, 11: laudes alicujus, Plin. Pan. 54, 1.
    Pass.: ficti saltantur amantes, Ov. R. Am. 755: saltata poëmata, recited with an accompaniment of dancing, id. Tr. 2, 519; cf. id. ib. 5, 7, 25: plerique jactant cantari saltarique commentarios suos, Tac. Or. 26: saltatur Venus, saltatur et Magna Mater, Arn. 4, n. 35.