Lewis & Short

ructo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. (dep. collat. form, ructor, Varr. R. R. 3, 2, 3: ructatur, Hor. A. P. 457: ructaretur, Cic. ap. Paul. ex Fest. p. 263 Müll.) [rugo, whence ructus, erugo, eructo], to belch, eructate (class).

  1. I. Lit.
        1. a. Neutr.: ructare alicui in os, Plaut. Ps. 5, 2, 9: cui ructare turpe est, Cic. Phil. 2, 25, 63; id. Tusc. 5, 34, 100; id. Fam. 12, 25, 4: numquam exspuisse, numquam ructasse, Plin. 7, 19, 18, § 80: si bene ructavit, Juv. 3, 107.
        2. b. Act., to belch up a thing: aves hospitales, i. e. to have the taste of them in one’s mouth, Varr. R. R. 3, 2, 3: acida, Plin. 20, 17, 68, § 176: glandem, Juv. 6, 10: partem exiguam cenae, id. 4, 31: aprum, Mart. 9, 49, 8: cruorem, Sil. 2, 685; 15, 435.
    1. B. Transf.: fumum (terra), i. e. to send forth, emit, Pall. Aug. 8, 7.
  2. II. Trop., in a contemptuous sense, to belch out, give out, utter (cf. evomo): versus, Hor. A. P. 457: propinquitates semideum, i. e. to have in one’s mouth, be always talking about them, Sid. Carm. 23, 252: potor Mosellae Tiberim ructas, though a Gaul, you speak like a Roman, Sid. Ep. 4, 17.

ructor, āri, v. ructo init.