Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

raudus (also rōdus and rūdus), ĕris, n. [kindr. with rudis; cf.: crudus, crudelis], a rude mass; hence, in partic., a piece of brass used as a coin (an old word): rodus vel raudus significat rem rudem et imperfectam. Nam saxum quoque raudus appellant poëtae, ut Attius in Menalippo: manibus rapere raudus saxeum grandem et gravem. Vulgus quidem in usu habuit non modo pro aere imperfecto, sed etiam pro signato … in aestimatione censoriă aes infectum rudus appellatur, Fest. s. v. rodus, p. 265 Müll.: aes raudus dictum, Varr. L. L. 5, § 163 ib.: olim aera raudera dicebantur, Val. Max. 5, 6, 3: χαλκὸς ἀνέργαστος rudus, Gloss. Philox.: sculptor ab eris Rudere decoctam consuevit fingere massam, Prud. Apoth. 792: cum rudera milites jacerent, Liv. 26, 11, 9 Weissenb.

rauduscŭlum (rōd- and rūd-), i, n. dim. [raudus].

  1. I. A little piece of brass used as a coin (an old word): in mancipando cum dicitur: Rudusculo libram ferito, asse tangitur libra, Fest. s. v. rodus, p. 265 Müll.; v. raudus.
    Hence,
  2. II. Transf., a small sum of money: de raudusculo Numeriano multum te amo, in regard to that little debt of Numerius, Cic. Att. 7, 2, 7: de raudusculo quod scribis, id. ib. 4, 8, a, § 1.

rōdo, si, sum, 3, v. a. [cf. rado], to gnaw (class.).

  1. I. Lit.: rutabulum, Novat. ap. Fest. p. 262 Müll. (Com. Rel. p. 226 Rib.): clipeos, etc. (mures), Cic. Div. 2, 27, 59: praetextam, Poët. ap. Quint. 8, 3, 19: dente pollicem, Hor. Epod. 5, 48: vivos ungues, id. S. 1, 10, 71: vitem (caper), Ov. F. 1, 357: saxa capellae, id. M. 13, 691: reliquias (mures), Phaedr. 1, 22, 6: rosus tineis, Stat. S. 4, 9, 10.
    1. B. Transf., to eat away, waste away, corrode, consume: ripas (flumina), Lucr. 5, 256: ferrum (robigo), Ov. P. 1, 1, 71: tophum (calx), Plin. 36, 22, 48, § 166.
  2. II. Trop., to backbite, slander, disparage, etc. (syn. vellico): in conviviis rodunt, Cic. Balb. 26, 57: absentem amicum, Hor. S. 1, 4, 81: libertino patre natum, id. ib. 1, 6, 46: cuncta robiginosis dentibus, Mart. 5, 28, 7; cf.: dentem dente, i. e. to speak ill of each other, id. 13, 2, 6: murmura secum et rabiosa silentia rodunt, i. e. to mutter to one’s self, Pers. 3, 81.

rōdus and rōduscŭlum, v. raud-.