No entries found. Showing closest matches:
rĕ-nūbo, ĕre, v. n., to marry again, Tert. ad Uxor. 1, 7.
rĕ-nūdo, āvi, ātum, 1, v. a., to uncover, make naked; to bare, strip (post-class.): bracchia umero tenus, App. M. 8, p. 214, 10: puellam laciniis cunctis, id. ib. 2, p. 122, 9; 8, p. 215, 37: tectum, parietes, januas, to uncover, open, Arn. 2 fin.; cf. coronam, Mart. Cap. 1, 15.
* rĕ-nūdus, a, um, adj., bare, Tert. Virg. Vel. 17 (others, nudae).
rĕ-nŭmĕro, āvi, ātum, 1, v. a. (anteand post-class.). Lit., to count over, count up.
Hence, transf., to pay back, repay: aurum alicui, Plaut. Bacch. 1, 1, 12; 3, 4, 18: omnem pecuniam patri, id. ib. 4, 2, 26; cf.: dotem huc, Ter. Hec. 3, 5, 52: pecuniam, App. Mag. p. 332, 25.
rēnuncŭlus, i, m. dim. [ren], a little kidney (only in plur. and late Lat.), Marc. Emp. 26; Vulg. Lev. 3, 4; 9, 10.
rĕnuntĭātĭo (rĕnunc-), ōnis, f. [renuntio].
- I. Publicists’ and jurid. t. t., a report, declaration, proclamation, notice, announcement (class.), Cic. Verr. 2, 1, 34, § 88: Caesio renuntiat, se dedisse: cognoscite renuntiationem ex litteris publicis, id. ib. 2, 3, 39, § 89: suffragiorum, id. Planc. 6, 14: non eundem esse ordinem dignitatis et renuntiationis (sc. magistratus), propterea quod renuntiatio gradus habeat, id. Mur. 8, 18: alicujus, Plin. Pan. 77, 1: interest nostrā, ne fallamur in modi renuntiatione, Dig. 11, 6, 1.
- II. A giving notice or warning (post-class.): voluntate distrahitur societas renuntiatione, Dig. 17, 2, 63 fin.; 17, 2, 65, § 3; 6 al.
rĕnuntĭātor (rĕnunc-), ōris, m. [renuntio], a reporter, relater, proclaimer (late Lat.): consiliorum nostrorum renuntiatores, Dig. 48, 19, 38: dispositionis infernae, Tert. Anim. 57 fin.: erroris tui, id. Pall. 4, fin.
rĕ-nuntĭo (rĕnuncĭo), āvi, ātum, 1, v. a.
- I. To bring or carry back word, to report, give notice, declare, announce.
- A. In gen. (rare and mostly ante-class.; syn. refero): quid nunc renuntiem abs te responsum, Chreme? Ter. Heaut. 4, 8, 18: hoc alii mihi renuntiant, Plaut. Ps. 1, 5, 6; cf. id. ib. 1, 5, 36: quia nihil a quoquam renuntiabatur, no answer was brought, Suet. Ner. 47: teque ad patrem esse mortuum renuntiem, Plaut. Bacch. 1, 2, 49.
With obj.clause: istaec quae tibi renuntiantur, filium te velle circumducere, Plaut. Ps. 1, 5, 15: quasi non tibi renuntiata sint haec, sic fore, Ter. And. 3, 2, 28: Alexandro regi renuntiatam adeo divitem (insulam), Plin. 6, 31, 36, § 198: is me nunc renuntiare repudium jussit tibi, Plaut. Aul. 4, 10, 54; Ter. Phorm. 4, 3, 72: deliberet renuntietque hodie mihi, Velintne annon, id. Hec. 3, 5, 58: hunc metuebam, ne meae Uxori renuntiaret de pallā, Plaut. Men. 2, 3, 67.
Impers., Plaut. Aul. 4, 1, 18: posteaquam mihi renuntiatum est de obitu Tulliae filiae tuae, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 1: tibi renuntiari sic me habere in animo, Cic. Clu. 5, 17.
Absol.: abi et renuntia, Plaut. Bacch. 4, 2, 10; Ter. Heaut. 4, 4, 5: rus abiisse aiebant, nunc domum renuntio, Plaut. Merc. 4, 5, 2: huc, Ter. And. 3, 4, 15: ita mihi renuntiatum est, quibus credo satis, Plaut. Poen. 3, 5, 19; so, renuntiatum est, Ter. And. 3, 2, 21.
- B. In partic., publicists’ and jurid. t. t., to state officially, to report, declare, proclaim, announce, etc. (freq. and class.; syn. indico): legati ex auctoritate haec Caesari renuntiant, Intelligere se, etc., Caes. B. C. 1, 35: Volusenus perspectis regionibus … ad Caesarem revertitur quaeque ibi perspexisset, renuntiat, id. B. G. 4, 21 fin.; cf. id. ib. 7, 5: Roscius postulata Caesaris renuntiat, id. B. C. 1, 10: Caesari renuntiaverunt, pulverem majorem in eā parte videri, id. B. G. 4, 32: Caesar cognoscit Considium timore perterritum, quod non vidisset, pro viso sibi renuntiasse, id. ib. 1, 22: si ille vir legationem renuntiare potuisset, had been able to give an account of his mission, Cic. Phil. 9, 1, 1; so, legationem, Liv. 9, 4; 23, 6; 35, 32; 36, 35; 39, 33; Plin. Ep. 4, 9, 20 al.; cf.: haec dicta legatis renuntiataque in consilium, Liv. 29, 3: nunc imperant pullario: ille renuntiat, Cic. Div. 2, 35, 74; cf. Liv. 34, 44: haec cum renuntiata essent, id. 36, 1, 4: renuntiat collegae facturum se quod is censeret, id. 37, 1, 8: tribuni revocaturos se easdem tribus renuntiarunt, id. 45, 36 fin.: hostium numerum, Cic. ad Q. Fr. 3, 2, 2: acta et imperia tua domum ad senatum suum renuntiaverunt, id. Verr. 2, 3, 31, § 73.
Esp. of the official announcement of an election (either by the praeco or the presiding magistrate), to declare or announce elected, to make the return: coepti sunt a praecone renuntiari, quem quaeque tribus fecerint aedilem, Varr. R. R. 3, 17; cf.: cum esset praetor renuntiatus, Cic. Verr. 2, 5, 15, § 38: cum propter dilationem comitiorum ter praetor primus centuriis cunctis renuntiatus sum, id. Imp. Pomp. 1, 2: eo modo sacerdos Climarchias renuntiatus est, id. Verr. 2, 2, 52, § 129: qui (magistratus) priusquam renuntiarentur, Liv. 5, 18 et saep.: aliquem consulem, Cic. Mur. 1, 1; cf. id. de Or. 2, 64, 260: ut hostis renuntiaretur, declared a public enemy, Spart. Jul. 5, 3: dictator comitia consularia habuit aemulumque decoris sui absentem M. Valerium Corvum consulem renuntiavit, Liv. 7, 26; Plin. Pan. 92, 3; Val. Max. 3, 8, ext. 3: renuntiare repudium, v. h. v.
- 2. Transf., in gen., to announce, report, declare: assentior vero renuntioque vobis, nihil esse, quod adhuc de re publicā dictum putemus, Cic. Rep. 2, 44, 71.
- C. Renuntiare sibi, to report to one’s self, impress on one’s own mind, i. e. reflect, think: qui renuntient sibi, quanta sit humani ingenii vis, quam potens efficiendi, quae velit, represent to themselves, i. e. think, meditate, Quint. 12, 11, 10; cf.: potest et illa res a luctu te prohibere nimio, si tibi ipse renuntiaveris, nihil horum, quae facis, posse subduco, Sen. ad Polyb. 6 (25), 1.
- II. (Re negative or qs. rejecting.) To retract, revoke, recall, refuse; to give up, break off, protest against, disclaim, renounce (good prose): Pa. Ad cenam hercle alio promisi foras. Ge. Jube domi cenam coqui Atque ad illum renuntiari, Plaut. Stich. 4, 2, 19; cf.: renuntiari extemplo amicis, quos in consilium rogaverat, imperavit, Sen. Clem. 1, 9: ego illi ad prandium promisissem, and prandium renuntiassem, id. Suas. 2, 12: incensus hospitium ei renuntiat; domo ejus emigrat, Cic. Verr. 2, 2, 36, § 89: societatem et amicitiam alicui, Liv. 36, 3; so, societatem alicui, id. 38, 31: amicitiam alicui, id. 42, 25, 1; Tac. A. 2, 70; Suet. Calig. 3: renuntiat Habonius illam decisionem tutoribus, Cic. Verr. 2, 1, 54, § 141; cf. id. ib. 1, 6, 16.
Absol.: quid imprudentius publicanis renuntiantibus? Cic. Att. 2, 1, 8: nemo ingemuit, etc. … pedem nemo in illo judicio supplosit, credo, ne Stoicis renuntiaretur, id. de Or. 1, 53: civilibus officiis, Quint. 10, 7, 1; Plin. Ep. 2, 1, 8: vitae, Suet. Galb. 11: foro, id. Rhet. 6: Campaniae, Sen. Q. N. 6, 1, 10: inertiae, Plin. Pan. 59, 2: nuptiis, Tert. ad Uxor. 1, 1: societati, Dig. 17, 19, 65, § 3.
rĕnuntĭus, ii, m. [renuntio], one who brings back intelligence, a reporter (anteand post-class.), Plaut. Trin. 2, 1, 22; Cod. Th. 3, 7, 1.
rĕ-nŭo, ŭi, ĕre, v. n. and a. [nuo, whence nutum; abnuo], to nod back the head, to deny by a motion of the head; to deny, oppose, disapprove, reject, decline, refuse, = recusare (rare before the Aug. per.; syn.: abnuo, abnego).
- I. Neutr.: renuit negitatque Sabellus, Hor. Ep. 1, 16, 49: renuit Tiberius, Tac. A. 1, 76: renuenti et gestu in aliud tempus differenti (Caesari), Suet. Caes. 82: renuente deo, against the will of the god, Ov. M. 8, 325; Tib. 1, 5, 20; Mart. 2, 14, 14; cf.: fato renuente, Sil. 10, 49: credere me tamen hoc oculo renuente negavi, with an incredulous eye, Ov. H. 17, 89.
With dat.: dixerunt hic modo nobiscum ad haec subsellia: quibus superciliis renuentes huic decem millium crimini! they deny this charge, Cic. Rab. Post. 13, 36: idem Subrio Flavio annuenti an destringeret gladium renuit infregitque impetus, checked, Tac. A. 15, 58 fin.: vocavi et renuistis, Vulg. Prov. 1, 24.
- II. Act.: renuis tu quod jubet alter, Hor. Ep. 2, 2, 63: convivium, to decline, Cic. Cael. 11, 27: nec laudem Danai tanto renuere labori, refused, Sabin. 1, 27: plaga renuit curari, Vulg. Jer. 15, 18.
rĕnūto, āre, v. freq. n. [renuo], to decline, refuse (ante- and post-class.), Lucr. 4, 600; Prud. Ham. 774.
* rĕ-nutrĭo, īre, v. a., to nourish again: aliquem, Paul. Nol. Ep. 23, 9.
* rĕnūtus, ūs, m. [renuo], a denying, refusal; a word formed by Pliny the Younger, for the Homeric ἀνένευσεν (Il. 16, 250): ego quoque simili nutu ac renutu respondere voto tuo possum, Plin. Ep. 1, 7, 2.