Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

rĕ-nūbo, ĕre, v. n., to marry again, Tert. ad Uxor. 1, 7.

rĕ-nūdo, āvi, ātum, 1, v. a., to uncover, make naked; to bare, strip (post-class.): bracchia umero tenus, App. M. 8, p. 214, 10: puellam laciniis cunctis, id. ib. 2, p. 122, 9; 8, p. 215, 37: tectum, parietes, januas, to uncover, open, Arn. 2 fin.; cf. coronam, Mart. Cap. 1, 15.

* rĕ-nūdus, a, um, adj., bare, Tert. Virg. Vel. 17 (others, nudae).

rĕ-nŭmĕro, āvi, ātum, 1, v. a. (anteand post-class.). Lit., to count over, count up.
Hence, transf., to pay back, repay: aurum alicui, Plaut. Bacch. 1, 1, 12; 3, 4, 18: omnem pecuniam patri, id. ib. 4, 2, 26; cf.: dotem huc, Ter. Hec. 3, 5, 52: pecuniam, App. Mag. p. 332, 25.

rēnuncŭlus, i, m. dim. [ren], a little kidney (only in plur. and late Lat.), Marc. Emp. 26; Vulg. Lev. 3, 4; 9, 10.

rĕnuntĭātĭo (rĕnunc-), ōnis, f. [renuntio].

  1. I. Publicists’ and jurid. t. t., a report, declaration, proclamation, notice, announcement (class.), Cic. Verr. 2, 1, 34, § 88: Caesio renuntiat, se dedisse: cognoscite renuntiationem ex litteris publicis, id. ib. 2, 3, 39, § 89: suffragiorum, id. Planc. 6, 14: non eundem esse ordinem dignitatis et renuntiationis (sc. magistratus), propterea quod renuntiatio gradus habeat, id. Mur. 8, 18: alicujus, Plin. Pan. 77, 1: interest nostrā, ne fallamur in modi renuntiatione, Dig. 11, 6, 1.
  2. II. A giving notice or warning (post-class.): voluntate distrahitur societas renuntiatione, Dig. 17, 2, 63 fin.; 17, 2, 65, § 3; 6 al.

rĕnuntĭātor (rĕnunc-), ōris, m. [renuntio], a reporter, relater, proclaimer (late Lat.): consiliorum nostrorum renuntiatores, Dig. 48, 19, 38: dispositionis infernae, Tert. Anim. 57 fin.: erroris tui, id. Pall. 4, fin.

rĕ-nuntĭo (rĕnuncĭo), āvi, ātum, 1, v. a.

  1. I. To bring or carry back word, to report, give notice, declare, announce.
    1. A. In gen. (rare and mostly ante-class.; syn. refero): quid nunc renuntiem abs te responsum, Chreme? Ter. Heaut. 4, 8, 18: hoc alii mihi renuntiant, Plaut. Ps. 1, 5, 6; cf. id. ib. 1, 5, 36: quia nihil a quoquam renuntiabatur, no answer was brought, Suet. Ner. 47: teque ad patrem esse mortuum renuntiem, Plaut. Bacch. 1, 2, 49.
      With obj.clause: istaec quae tibi renuntiantur, filium te velle circumducere, Plaut. Ps. 1, 5, 15: quasi non tibi renuntiata sint haec, sic fore, Ter. And. 3, 2, 28: Alexandro regi renuntiatam adeo divitem (insulam), Plin. 6, 31, 36, § 198: is me nunc renuntiare repudium jussit tibi, Plaut. Aul. 4, 10, 54; Ter. Phorm. 4, 3, 72: deliberet renuntietque hodie mihi, Velintne annon, id. Hec. 3, 5, 58: hunc metuebam, ne meae Uxori renuntiaret de pallā, Plaut. Men. 2, 3, 67.
      Impers., Plaut. Aul. 4, 1, 18: posteaquam mihi renuntiatum est de obitu Tulliae filiae tuae, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 1: tibi renuntiari sic me habere in animo, Cic. Clu. 5, 17.
      Absol.: abi et renuntia, Plaut. Bacch. 4, 2, 10; Ter. Heaut. 4, 4, 5: rus abiisse aiebant, nunc domum renuntio, Plaut. Merc. 4, 5, 2: huc, Ter. And. 3, 4, 15: ita mihi renuntiatum est, quibus credo satis, Plaut. Poen. 3, 5, 19; so, renuntiatum est, Ter. And. 3, 2, 21.
    2. B. In partic., publicists’ and jurid. t. t., to state officially, to report, declare, proclaim, announce, etc. (freq. and class.; syn. indico): legati ex auctoritate haec Caesari renuntiant, Intelligere se, etc., Caes. B. C. 1, 35: Volusenus perspectis regionibusad Caesarem revertitur quaeque ibi perspexisset, renuntiat, id. B. G. 4, 21 fin.; cf. id. ib. 7, 5: Roscius postulata Caesaris renuntiat, id. B. C. 1, 10: Caesari renuntiaverunt, pulverem majorem in parte videri, id. B. G. 4, 32: Caesar cognoscit Considium timore perterritum, quod non vidisset, pro viso sibi renuntiasse, id. ib. 1, 22: si ille vir legationem renuntiare potuisset, had been able to give an account of his mission, Cic. Phil. 9, 1, 1; so, legationem, Liv. 9, 4; 23, 6; 35, 32; 36, 35; 39, 33; Plin. Ep. 4, 9, 20 al.; cf.: haec dicta legatis renuntiataque in consilium, Liv. 29, 3: nunc imperant pullario: ille renuntiat, Cic. Div. 2, 35, 74; cf. Liv. 34, 44: haec cum renuntiata essent, id. 36, 1, 4: renuntiat collegae facturum se quod is censeret, id. 37, 1, 8: tribuni revocaturos se easdem tribus renuntiarunt, id. 45, 36 fin.: hostium numerum, Cic. ad Q. Fr. 3, 2, 2: acta et imperia tua domum ad senatum suum renuntiaverunt, id. Verr. 2, 3, 31, § 73.
      Esp. of the official announcement of an election (either by the praeco or the presiding magistrate), to declare or announce elected, to make the return: coepti sunt a praecone renuntiari, quem quaeque tribus fecerint aedilem, Varr. R. R. 3, 17; cf.: cum esset praetor renuntiatus, Cic. Verr. 2, 5, 15, § 38: cum propter dilationem comitiorum ter praetor primus centuriis cunctis renuntiatus sum, id. Imp. Pomp. 1, 2: eo modo sacerdos Climarchias renuntiatus est, id. Verr. 2, 2, 52, § 129: qui (magistratus) priusquam renuntiarentur, Liv. 5, 18 et saep.: aliquem consulem, Cic. Mur. 1, 1; cf. id. de Or. 2, 64, 260: ut hostis renuntiaretur, declared a public enemy, Spart. Jul. 5, 3: dictator comitia consularia habuit aemulumque decoris sui absentem M. Valerium Corvum consulem renuntiavit, Liv. 7, 26; Plin. Pan. 92, 3; Val. Max. 3, 8, ext. 3: renuntiare repudium, v. h. v.
      1. 2. Transf., in gen., to announce, report, declare: assentior vero renuntioque vobis, nihil esse, quod adhuc de re publicā dictum putemus, Cic. Rep. 2, 44, 71.
    3. C. Renuntiare sibi, to report to one’s self, impress on one’s own mind, i. e. reflect, think: qui renuntient sibi, quanta sit humani ingenii vis, quam potens efficiendi, quae velit, represent to themselves, i. e. think, meditate, Quint. 12, 11, 10; cf.: potest et illa res a luctu te prohibere nimio, si tibi ipse renuntiaveris, nihil horum, quae facis, posse subduco, Sen. ad Polyb. 6 (25), 1.
  2. II. (Re negative or qs. rejecting.) To retract, revoke, recall, refuse; to give up, break off, protest against, disclaim, renounce (good prose): Pa. Ad cenam hercle alio promisi foras. Ge. Jube domi cenam coqui Atque ad illum renuntiari, Plaut. Stich. 4, 2, 19; cf.: renuntiari extemplo amicis, quos in consilium rogaverat, imperavit, Sen. Clem. 1, 9: ego illi ad prandium promisissem, and prandium renuntiassem, id. Suas. 2, 12: incensus hospitium ei renuntiat; domo ejus emigrat, Cic. Verr. 2, 2, 36, § 89: societatem et amicitiam alicui, Liv. 36, 3; so, societatem alicui, id. 38, 31: amicitiam alicui, id. 42, 25, 1; Tac. A. 2, 70; Suet. Calig. 3: renuntiat Habonius illam decisionem tutoribus, Cic. Verr. 2, 1, 54, § 141; cf. id. ib. 1, 6, 16.
    Absol.: quid imprudentius publicanis renuntiantibus? Cic. Att. 2, 1, 8: nemo ingemuit, etc. … pedem nemo in illo judicio supplosit, credo, ne Stoicis renuntiaretur, id. de Or. 1, 53: civilibus officiis, Quint. 10, 7, 1; Plin. Ep. 2, 1, 8: vitae, Suet. Galb. 11: foro, id. Rhet. 6: Campaniae, Sen. Q. N. 6, 1, 10: inertiae, Plin. Pan. 59, 2: nuptiis, Tert. ad Uxor. 1, 1: societati, Dig. 17, 19, 65, § 3.

rĕnuntĭus, ii, m. [renuntio], one who brings back intelligence, a reporter (anteand post-class.), Plaut. Trin. 2, 1, 22; Cod. Th. 3, 7, 1.

rĕ-nŭo, ŭi, ĕre, v. n. and a. [nuo, whence nutum; abnuo], to nod back the head, to deny by a motion of the head; to deny, oppose, disapprove, reject, decline, refuse, = recusare (rare before the Aug. per.; syn.: abnuo, abnego).

  1. I. Neutr.: renuit negitatque Sabellus, Hor. Ep. 1, 16, 49: renuit Tiberius, Tac. A. 1, 76: renuenti et gestu in aliud tempus differenti (Caesari), Suet. Caes. 82: renuente deo, against the will of the god, Ov. M. 8, 325; Tib. 1, 5, 20; Mart. 2, 14, 14; cf.: fato renuente, Sil. 10, 49: credere me tamen hoc oculo renuente negavi, with an incredulous eye, Ov. H. 17, 89.
    With dat.: dixerunt hic modo nobiscum ad haec subsellia: quibus superciliis renuentes huic decem millium crimini! they deny this charge, Cic. Rab. Post. 13, 36: idem Subrio Flavio annuenti an destringeret gladium renuit infregitque impetus, checked, Tac. A. 15, 58 fin.: vocavi et renuistis, Vulg. Prov. 1, 24.
  2. II. Act.: renuis tu quod jubet alter, Hor. Ep. 2, 2, 63: convivium, to decline, Cic. Cael. 11, 27: nec laudem Danai tanto renuere labori, refused, Sabin. 1, 27: plaga renuit curari, Vulg. Jer. 15, 18.

rĕnūto, āre, v. freq. n. [renuo], to decline, refuse (ante- and post-class.), Lucr. 4, 600; Prud. Ham. 774.

* rĕ-nutrĭo, īre, v. a., to nourish again: aliquem, Paul. Nol. Ep. 23, 9.

* rĕnūtus, ūs, m. [renuo], a denying, refusal; a word formed by Pliny the Younger, for the Homeric ἀνένευσεν (Il. 16, 250): ego quoque simili nutu ac renutu respondere voto tuo possum, Plin. Ep. 1, 7, 2.