Lewis & Short

rĕlĭquor, ātus, 1, v. dep. n. and a. (act. collat. form reliquavit, Dig. 34, 3, 9) [reliquus], to be in arrears, to leave a balance, to owe a balance, remain indebted (jurid. Lat.).

  1. I. Neutr.: eos debitores rerum publicarum accipere debemus, qui ex administratione reipublicae reliquantur, Dig. 50, 4, 6: si filius in muneribus publicis reliquatus est, ib. 10, 2, 20, § 6; 33, 8, 23 pr.
  2. II. Act.: reliquatus est amplam summam, Dig. 33, 7, 20: debitum ex conductione, ib. 26, 7, 46.