Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

rauca, ae, f., a species of worm that breeds in oak-roots, Plin. 17, 18, 30, § 130; Dig. 19, 2, 15, § 2.

raucēdo, ĭnis, f. [raucus], hoarseness: raucedo amputatio vocis. Haec et arteriasis vocatur, eo quod raucam vocem et clausam reddat ab arteriarum injuriā, Isid. Orig. 4, 7, 14.

raucesco, ĕre, v. n. [raucus], to grow hoarse, become hoarse: quomodo raucescit vox (gallinae), Aug. in Psa. 58; Isid. 12, 7, 15.

* raucĭdŭlus, a, um, adj. dim. [id.], a little hoarse: cornix, Hier. Ep. 40, 2.

* raucio, no perf., sum, 4, v. n. [raucus], to be hoarse: rausuro tragicus qui carmina perdit Oreste, Lucil. ap. Prisc. p. 907 P.

raucĭ-sŏnus, a, um, adj. [raucus], hoarsesounding (only in the foll. passages): cantus cornicum, Lucr. 5, 1084: bombi, Cat. 64, 263.

raucĭtas, ātis, f. [raucus].

      1. 1. Hoarseness, raucity (not ante-Aug.), Cels. 2, 1 med.; Scrib. Comp. 184; Plin. 20, 6, 23, § 53; and in plur., id. 22, 23, 49, § 104.
      2. 2. Transf.
          1. (α) A snoring, Mart. Cap. 8, § 804.
          2. (β) Of the hoarse sound of the tuba, Plin. 11, 51, 112, § 269.

raucus, a, um, adj. [from root ru-, to make a loud noise, ravus], hoarse.

  1. I. Lit. (freq. and class.): rogitando sum raucus factus, Plaut. Ep. 2, 1, 16: expurigabo ad raucam ravim omnia, id. Fragm. ap. Non. 164, 19: nos raucos saepe attentissime audiri video: at Aesopum, si paulum irrauserit, explodi, Cic. de Or. 1, 61, 259; Prop. 1, 16, 39: cornices, Lucr. 6, 751: palumbes, Verg. E. 1, 58: cicadae, id. ib. 2, 12: fauces, Lucr. 6, 1189; cf. guttur, Ov. M. 2, 484: os aselli, id. F. 1, 433: vox (ranarum), id. M. 6, 377: garrulitas (picarum), id. ib. 5, 678: stridor (simiae), id. ib. 14, 100: quaere peregrinum vicinia rauca reclamat, screaming herself hoarse, Hor. Ep. 1, 17, 62; cf. circus, Juv. 8, 59 Rup.: causidici, Mart. 4, 8, 2: rogatores, id. 10, 5, 4: Codrus, Juv. 1, 2: cohors (Gallorum), id. 6, 514: illa (puella) sonat raucum quiddam, Ov. A. A. 3, 289; cf. the foll.
    Poet., in gen., of the swan: dant sonitum rauci per stagna loquacia cygni, Verg. A. 11, 458.
    Comp.: raucior, Mart. Cap. 1, § 28; Serv. ad Verg. A. 7, 704.
      1. 2. Transf., of inanimate things, hoarse, hollow, or deep sounding, harsh, rough, grating, etc. (only in the poets): cornu, Prop. 3, 3 (4, 2), 41: cymbala, id. 3, 17 (4, 16), 36: tibia, id. 3, 10 (4, 9), 23: ossa (tubae), id. 4 (5), 3, 20; cf. aes (i. e. tuba), Verg. G. 4, 71 et saep.: murmur (undae), id. ib. 1, 109; cf. Hadria, Hor. C. 2, 14, 14: litus, Stat. Th. 5, 291: Aquilo, Mart. 1, 50, 20: tonitrua, Stat. Th. 2, 40: postes, Prop. 4 (5), 8, 49; cf. Ov. Am. 1, 6, 50: aes (i. e. scutum). Verg. A. 2, 545 et saep.: amnis Rauca sonans, id. ib. 9, 125; cf.: tumidus post flamina pontus Rauca gemit, Luc. 5, 217: arma raucum gemuere, Sil. 2, 245; cf. Ov. A. A. 3, 289.
  2. II. Trop.: te vero nolo, nisi ipse rumor jam raucus erit factus, ad Baias venire, has become faint, died away, Cic. Fam. 9, 2, 5.

Raudii campi, a broad plain near Verona, where Marius defeated the Cimbri, Vell. 2, 12, 5.
Called also, in sing., Rau-dius campus, Flor. 3, 3, 14; Aur. Vict. Vir. Ill. c. 67.

raudus (also rōdus and rūdus), ĕris, n. [kindr. with rudis; cf.: crudus, crudelis], a rude mass; hence, in partic., a piece of brass used as a coin (an old word): rodus vel raudus significat rem rudem et imperfectam. Nam saxum quoque raudus appellant poëtae, ut Attius in Menalippo: manibus rapere raudus saxeum grandem et gravem. Vulgus quidem in usu habuit non modo pro aere imperfecto, sed etiam pro signato … in aestimatione censoriă aes infectum rudus appellatur, Fest. s. v. rodus, p. 265 Müll.: aes raudus dictum, Varr. L. L. 5, § 163 ib.: olim aera raudera dicebantur, Val. Max. 5, 6, 3: χαλκὸς ἀνέργαστος rudus, Gloss. Philox.: sculptor ab eris Rudere decoctam consuevit fingere massam, Prud. Apoth. 792: cum rudera milites jacerent, Liv. 26, 11, 9 Weissenb.

Rauduscŭla or Rauduscŭlāna porta, a gate at Rome, according to the ancient division of Servius Tullius, between the P. Naevia and Lavernalis, Varr. L. L. 5, § 163 Müll.; Fest. s. h. v. p. 274 ib.; Val. Max. 5, 6, 3.

rauduscŭlum (rōd- and rūd-), i, n. dim. [raudus].

  1. I. A little piece of brass used as a coin (an old word): in mancipando cum dicitur: Rudusculo libram ferito, asse tangitur libra, Fest. s. v. rodus, p. 265 Müll.; v. raudus.
    Hence,
  2. II. Transf., a small sum of money: de raudusculo Numeriano multum te amo, in regard to that little debt of Numerius, Cic. Att. 7, 2, 7: de raudusculo quod scribis, id. ib. 4, 8, a, § 1.

Raunōnĭa, ae, f., an island north of Germany, Plin. 3, 13, 27, § 94.

Raurăci (Raurĭci, Plin. 4, 17, 31, § 106), ōrum, m., a people of Gaul, on the Rhine, neighbors of the Helvetians, near Basle, Caes. B. G. 1, 5; 6, 25; 7, 75.
Hence,

    1. 1. Raurăcum, i, n., the city of the Rauraci, now Augst, near Basle, Amm. 14, 10, 6: Rauriaca colonia, Plin. l. l.; also called Raurĭcum, id. 4, 12, 24, § 79: RAVRICA, Inscr. Orell. 432.
    2. 2. Raurăcus, a, um, adj., of or belonging to the Rauraci: colonia Rauraca = Rauracum, Plin. 4, 17, 31, § 106 (al. Rauriaca).