Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

quīn, conj. [abl. quī and ne].

  1. I. As an interrog. particle, why not? wherefore not? (only in exhortation or remonstrance; not in inquiring for a fact; cf.: quidni, cur non).
      1. 1. Usu. with indic. pres.: quid stas, lapis? Quin accipis? Ter. Heaut. 4, 7, 4: quin experimur, id. Phorm. 3, 3, 5 Fleck. (Umpf experiemur): quin continetis vocem? Cic. Rab. Perd. 6, 18: quin potius pacem aeternam Exercemus? Verg. A. 4, 99: quin igitur ulciscimur Graeciam? Curt. 5, 7, 4: quin conscendimus equos? why not mount our horses? Liv. 1, 57.
      2. 2. With imper.: quin me aspice et contempla, Plaut. Most. 1, 3, 16: quin uno verbo dic, quid est, quod me velis, just say in one word! Ter. And. 1, 1, 18: quin tu hoc crimen obice ubi licet agere, i. e. you had better, Cic. Rosc. Com. 9, 25.
      3. 3. With subj. only in orat. obliq.: quin illi congrederentur acie inclinandamque semel fortunae rem darent, Liv. 3, 61, 14; 4, 43, 11; 40, 40, 4.
  2. II. Transf.
    1. A. As a rel. particle, prop. quī or qui ne, and mostly where the rel. stands for a nom. masc. or for abl. of time, who … not, that not, but that, but, often = Engl. without and a participial clause.
      1. 1. In gen.: curiosus nemo est quin sit malevolus, Plaut. Stich. 2, 1, 54: neque aequom est occultum id haberi, quin participem te, id. Aul. 2, 1, 13; id. Cas. 2, 8, 68: nulla causast quin me condones cruci, id. Rud. 4, 4, 26: ut nullo modo Introire possem, quin me viderent, Ter. Eun. 5, 2, 2: facere non possum, quin ad te mittam, I cannot forbear sending to you, Cic. Att. 12, 27, 3: cum causae nihil esset, quin secus indicaret, id. Quint. 9, 32: nihil abest, quin sim miserrimus, id. Att. 11, 15, 3: neminem conveni, quin omnes mihi maximas gratias agant, id. Fam. 9, 14, 1: nemo est, quin ubivis quam ibi ubi est, esse malit, id. ib. 6, 1, 1: repertus est nemo quin mori diceret satius est, id. Verr. 2, 2, 36, § 88: nemo, qui aliquo esset in numero, scripsit orationem quin redigeret omnis sententias, etc., id. Or. 61, 208: nihil praetermisi, quin enucleate ad te scriberem, id. Q. Fr. 3, 3, 1: neque ullus flare ventus poterat quin aliquā ex parte secundum cursum haberent, Caes. B. C. 3, 47: nulli ex itinere excedere licebat quin ab equitatu Caesaris exciperetur, without being cut off, id. ib. 1, 79: nullum fere tempus intermiserunt, quin trans Rhenum legatos mitterent, without sending, id. B. G. 5, 55: in castello nemo fuit omnino militum quin vulneraretur, id. B. C. 3, 53: quid recusare potest, quin et socii sibi consulant, Liv. 32, 21: vix superat, quin triumphus decernatur, it wants little that, Quadrig. ap. Gell. 17, 13, 5: paene factum est, quin castra relinquerentur, i.e. they were very near deserting their camp, id. ib. 17, 13, 5.
        So quin (= quī non) stands for a rel. abl. of time: neque ullum fere tempus intercessit quin aliquem de motu Gallorum nuntium acciperet, Caes. B. G. 5, 53.
        More rarely quin stands for quae non, quod non, etc.: nulla est civitas quin ad id tempus partem senatus Cordubam mitteret. Caes. B. C. 2, 19: nulla fuit Thessaliae civitas quin Caesari pareret, id. ib. 3, 81: nulla (natura), quin suam vim retineat, Cic. Fin. 4, 13, 32: horum autem nihil est quin intereat, id. N. D. 3, 12, 30; id. Rep. 1, 2, 2: nihil est quin male narrando possit depravari, Ter. Phorm. 4, 4, 16: nihil tam difficilest quin investigare possiet, id. Heant. 4, 2, 8: cum nemo esset, quin hoc se audisse liquido diceret, Cic. Verr. 2, 3, 59, § 136: Messanam nemo venit, quin viderit, id. ib. 2, 4, 4, § 7: nego ullam picturam fuisse, quin inspexerit, id. ib. 2, 4, 1, § 1; cf. Gell. 17, 13, 2 sq., and Cato ap. Gell. ib. § 3.— 2. Esp. after words expressing hesitation (usu. with neg.): non dubitaturum, quin cederet, Cic Mil. 23, 63: nolite dubitare, quin, id. Imp. Pomp. 23, 68: et vos non dubitatis, quin, id. Agr. 2, 26, 69: dubitatis, Quirites, quin hoc tantum boni in rem publicam conferatis? id. Imp. Pomp. 16, 49.
      2. 3. Much more freq. after words expressing doubt, ignorance, etc.: non dubitabat, quin, Cic. Att. 6, 2, 3: cave dubites, quin, id. Fam. 5, 20, 6: non dubitabat quinnon posset, id. Att. 5, 11, 7; id. Tusc. 1, 36, 88: non esse dubium, quin . . . possent, no doubt that, Caes. B. G. 1, 4; Ter. And. 2, 3, 17: neque abest suspicio, quin, a suspicion that, Caes. B. G. 1, 4: quis ignerat, quin? who is ignorant that? who does not know that? Cic. Fl. 27, 64: dies fere nullus est, quin hic Satyrus domum meam ventitet, hardly a day passes that he does not come, id. Att. 1, 1, 3.
    2. B. That not, as if not, as though not: non quin ipse dissentiam, sed quod, not but that, Cic. Fam. 4, 7, 1: non quin breviter reddi responsum potuerit, Liv 2, 15.
    3. C. For corroboration.
      1. 1. But, indeed, really, verily, of a truth: Hercle quin tu recte dicis, Plaut. Merc. 2, 3, 77: credo; neque id injuria: quin Mihi molestum est, Ter. Heaut. 3, 3, 20: te nec hortor, nec rogo, ut domum redeas, quin hinc ipse evolare cupio, Cic. Fam. 7, 30, 1.
        Esp. in reaching a climax or adding a stronger assertion or proof: quin etiam, yea indeed, nay even: credibile non est, quantum scribam die: quin etiam noctibus, Cic. Att. 13, 26, 3; 14, 21, 3: quin etiam necesse crit cupere et optare, ut, etc., id. Lael. 16, 59: quin etiam voces jactare, Verg. A. 2, 768: mortem non esse metuendam, quin etiam si, etc., nay, not even if, etc., Lact. 3, 27 fin.; cf.: quin et Atridas Priamus fefellit, Hor. C. 1, 10, 13.
      2. 2. Rather, yea rather: nihil ea res animum militaris viri imminuit, quin contra plus spei naotus, Liv. 35, 26.
    4. D. In corrections, nay, rather: non potest dici satis quantum in illo sceleris fuerit, Quin sic attendite, judices, etc., Cic. Mil. 29, 78 sq. (cf. Halm ad loc., and Lorenz ad Plaut. Most. 164).

quī-nam, quaenam, quodnam, pron. interrog., who, which, what, pray (anteclass.): quinam homo hic ante aedes ejulans conqueritur? Plaut. Aul. 4, 9, 17: quinam Tantalidarum internecioni modus sit? Att. ap. Charis. p. 70 P.: quodnam ob facinus? Ter. Heaut. 5, 2, 3; rarely = uter, which of two? Hi perpetuas inter se controversias habebant, quinam anteferretur, Caes. B. G. 5, 44.

quīnārĭus, a, um, adj. [quini], containing five (mostly post-Aug.): quinaria (fistula) dicta a diametro quinque quadrantum, a pipe which was five quarter-digits in diameter, Front. Aquaed. 25; so, fistulae, Plin. 31, 6, 31, § 58: quinarius nummus, and absol., quinarius, a half denarius: denarii quod denos aeris valebant: quinarii, quod quinos, Varr. L. L. 5, § 173 Müll.; Plin. 33, 3, 13, § 44: numerus, Serv. Verg. G. 1, 277; Macr. Somn. Scip. 1, 6.

quincenti, v. quingenti init.

Quinctĭānus, Quinctĭlĭānus, Quinctīlis, etc., v. Quint.

quincuncĭālis, e, adj. [quincunx].

  1. I. Containing five twelfths of a whole (of a foot, etc.): quincuncialis magnitudo, the size of five twelfths of a foot, Plin. 9. 48, 72, § 155: herba, five twelfths of a foot high, id. 27, 11, 74, § 98.
  2. II. In partic., planted in the form of a quincunx: quincuncialis ordinum ratio, Plin. 17, 11, 15, § 78.

quincunx. uncis, m. [quinque-uncia], fire twelfths of a whole (of an as, a jugerum, a pound, a sextarius, etc.).

  1. I. Lit.: si de quincunce remota est Uncia, quid superat? from five twelfths of an as, Hor. A. P. 327; so five twelfths of a jugerum, Col. 5, 1, 11; of a pound, id. 12, 28, 1; of a sextarius, five cyathi. Mart. 1, 28, 2; 2, 1, 9: quincunces et sex cyathos bessemque bibamus, id. 11, 36, 7.
    Of five twelfths of an inheritance, Plin. Ep. 7, 11, 1.
    Of interest, five per cent., Pers. 5, 149.
    In apposition with usura: quincunces usuras spopondit, Dig. 46, 3, 102; Inscr. Giorn. Arcad. 28, p. 356.
  2. II. Transf., trees planted in the form of a quincunx (i.e.
    Note:, the five spots on dice); also, trees planted in oblique lines, thus:
    Note: quid illo quincunce speciosius, qui in quamcumque partem spectaveris, rectus est? Quint. 8, 3, 9 Spald.: in quincuncem serere, Varr. R. R. 1, 7, 2; cf.: directi in quincuncem ordines, Cic Sen. 17, 59: in quincuncem disposita, Col. 3, 13, 4; 3, 15, 1: obliquis ordinibus in quincuncem dispositis, Caes. B. G. 7, 73.

* quincŭpĕdal, ālis, n. [quinque-pes], a measuring-rod of five feet, a five-foot rod, Mart. 14, 92 in lemm.

quincū̆plex, ĭcis, adj. [quinque-plico], fivefold (poet.): cera, a writing-tablet consisting of five waxed leaves, Mart. 14, 4: quincuplex Tolosa, consisting of five wards or quarters, Aus. Ep. 24, 83; Vop. Fl. 3.

quindĕcĭes (-dĕcĭens), adv. [quindecim], fifteen times: quindeciens sestertium (neutr. sing.), fifteen hundred thousand sesterces, Cic. Verr. 2, 2. 25, § 61; Mart. 7, 10, 15.

quindĕcim, num. adj. [quinque-decem], fifteen: QVINDECIM PONDO, Lex XII. Tab.: quindecim miles minas dederat, Plaut. Ps. 1, 1, 51; 1, 3, 112; Hor. C. S. 70: dies circiter quindecim, Caes. B. G. 1, 15; App. Mag. p. 304, 33.

quindĕcim-prīmi, ōrum, the board of fifteen chief magistrates in the municipia, in MSS. abbrev. XV. primi: evocat ad se Caesar Massiliensium XV. primos, Caes. B. C. 1, 35, 1; so perh. also Inscr. Murat. 626, 1.

quindĕcĭmus, a, um, adj. [quindecim], the fifteenth (late Lat. for the class. quintus decimus), Marc. Emp. 36.

quindĕcimvir (plur. in inscrr. usually X[dibreve]V. VIRI, but also written in full, QVINDECIM VIRO SACRIS FACIVNDIS, Inscr. Grut. 476, 7, of A. D. 346), vĭri (separated, quindecim Diana preces virorum, Hor. C. S. 70), m. [quindecim-vir], a member of a college, commission, or board of fifteen men for any official function.
Usually in plur.: quindĕcimvĭri, gen. ūm and ōrum, the college or board of fifteen men, the fifteen. So esp.,

  1. I. In Rome, the quindecimviri Sibyllini or sacris faciundis, a college of priests who had charge of the Sibylline books, from which, in times of danger, they divined the means of averting the peril by religious rites, Hor. l. l.; Tac. A. 6, 12 fin.; Inscr. Orell. 1100; 2263 sq.; 2351.
    Gen. plur.: quindecimvirum, Tac. l. l.: quindecemvirum conlegi magister, Plin. 28, 2, 3, § 12.
    Sing.: L. Cotta quindecimvir sententiam dicturus, Suet. Caes. 79; Tac. A. 6, 12, 1: quindecimvir sacris faciundis, Gell. 1, 12.
  2. II. Quindecimviri agris dandis, fifteen commissioners for apportioning lands, Plin. 7, 43, 45, § 139.

quindĕcimvĭrālis e (in inscrr. abbrev. X[dibreve]V. VIRALIS), adj. [quindecim-vir], of or belonging to the quindecimvirs or council of fifteen (post-Aug.): sacerdotium quindecimviraie, Tac. A. 11, 11: SACERDOS (fem.), Inscr. Orell. 2198; 2199; 2328.

quindĕcimvĭrātus, ūs, m. [quindecim-vir], the dignity of a quindecimvir, the quindecimvirate, Lampr. Alex. Sev. 49.

quindēnārĭus, a, um [quindeni], containing fifteen: numerus, Ambros. Cant. Cantic. 3, 25 fin.

quindēni, v. quinideni.

quingēnārĭus, a, um, adj. [quingeni].

  1. I. Consisting of five hundred each (post-Aug.): cohortes, Curt. 5, 2, 3.
  2. II. Consisting of five hundred: thorax, i. e. of five hundred pounds weight, Plin. 7, 20, 19, § 83: lanx, id. 33, 11, 52, § 145: poena, a fine of five hundred asses, Gai. Inst. 4, 14 init.

quingēni, ae, a, num. distr. adj. [quingenti].

  1. I. Five hundred each (class.): quingenos denarios dat, Cic. Att. 16, 8, 1; 4, 16, 7; Suet. Aug. 101; id. Caes. 38; id. Ner. 10; Dig. 38, 1, 15.
  2. II. In gen., five hundred, Col. 5, 2, 6.

quingentārĭus, a, um, adj. [quingeni], consisting of five hundred (post-class.): cohors, Veg. Mil. 2, 6.

quingentēni, ae, a, num. distr. adj. [id.], = quingeni, Vulg. 2 Macc. 8, 22.

quingentēsĭmus, a, um, adj. [quingeni], the five hundredth (class.): annus, Cic. Fl. 1, 1; so Plin. 15, 1, 1, § 2.

quingenti (old orthogr. quincenti, acc. to Fest. p. 254 Müll.), ae, a (gen. plur. quingentum, Liv. 10, 37, 5, etc.: quingentorum, Tac. A. 6, 34; Just. 2, 11), num. adj. [quinque-centum].

  1. I. Five hundred: quingentos uno ictu occidere, Plaut. Mil. 1, 1, 52: non plus mille quingentum aeris afferre, Cic. Rep. 2, 22, 40: drachmae, Hor. S. 2, 7, 43; Suet. Galb. 5: quingentum milium verborum, Varr. L. L. 6, § 37 Müll.; so, quingentum, Gell. 7, 14, 8: quingentorum milium, Just. 2, 11, 15.
  2. II. Indefinitely, for a great number, five hundred, Plaut. Curc. 4, 4, 31; cf.: milia quingenta, thousands upon thousands, Cat. 95, 3.

quingentĭes (-tĭens), adv. [quingenti], five hundred times: quingentiens mille, Vitr. 1, 6.
Of money: quingentiens HS., fifty millions of sesterces, Cic. Verr. 2, 2, 38, § 93: miliens et quingentiens, Suet. Aug. 101; id. Galb. 5.

quīni, ae, a (gen. plur. quinum, Col. 4, 30; Pandect. 40, 9, 5: quinorum not found), num. distr. adj. [quinque].

  1. I. Five each: quini in lectulis, Cic. Pis. 27, 67: pedes, Caes. B. G. 3, 73: ordines, id. ib. 7, 23: versus, Nep. Att. 18, 6: milia peditum, Liv. 8, 8: ova pariunt, Col. 8, 14, 5: aureorum, Dig. 40, 9, 5.
  2. II. In gen., five: minae, Plaut. Ps. 1, 3, 111: bis quinos silet dies, Verg. A. 2, 126: armenta, id. ib. 7, 538: nomina principum, Liv. 28, 26.
    In sing.: lex me perdit quina vicenaria, i.e. a law invalidating contracts entered into before the age of twenty-five (the lex Plaetoria; v. Cic. Off. 1, 15, 61), Plaut. Ps. 1, 3, 69: scrobes non altiores quino semipede, i. e. two feet and a half, Plin. 17, 11, 16, § 80.

quīnī-dēni or quin-dēni, ae, a, num. distr. adj.

  1. I. Fifteen each: quina dena jugera agri data in singulos pedites sunt, Liv. 35, 40: quini deni pedes, Quint. 1, 10, 43: quindeni pedes, Vitr. 6, 9: anni, Plin. 10, 63, 83, § 178: HS., Suet. Claud. 10: menses, Curt. 8, 9, 35.
  2. II. In gen., fifteen: quindenis hastis corpus transfigi, Plaut. Most. 2, 1, 11.

quīnĭo, ōnis, m. [quini], the number five, a pentad (post-class.): quinionem filiorum eniti, Tert. Anim. 6: voluminum, id. ib. 46.
Esp. at dice, a five, a cinque, Isid. Orig. 18, 65.

* quīnī-vīcēni (quīnī vīcēni), ae, a, num. distr. adj., twenty-five each (only in Liv.): militibus quini viceni denarii dati, Liv. 37, 59 fin.

quinquāgēnārĭus, a, um, adj. [quinquageni].

  1. I. Consisting of fifty, containing fifty: grex equarum, Varr. R. R. 2, 10, 11: dolium, Cato, R. R. 69, 2: urna, id. ib. 10, 2: fistula, the plate of which, before being bent, was fifty inches in width, Vitr. 8, 7: quinquagenarius (homo), fifty years old, Quint. 9, 2, 85.
  2. II. Subst.: quinquāgēnārĭi, among the Israelites, military officers commanding fifty men, captains over fifty, Hier. in Isa. 2, 3, 3; Vulg. Exod. 18, 21; id. Deut. 1, 15; id. 1 Reg. 1, 9 sq.

quinquāgēni, ae, a (gen. plur. quinquagenūm, Plin. 15, 24, 28, § 99 al.: quinquagenorum not found), num. distr. adj. [quinquaginta].

  1. I. Fifty each: in singulos HS. quinquagenis milibus damnari mavultis? Cic. Verr. 2, 3, 28, § 69: sestertia, Suet. Oth. 5.
    In sing.: centena quinquagena fruge fertilis campus, Plin. 17, 5, 3, § 41: quinquageno filo, id. 19, 1, 2, § 11.
  2. II. In gen., fifty: per quinquagenas brumas, Manil. 3, 603; Mart. 12, 66, 1.

* quinquāgensĭens, adv. [quinquageni], fifty times (for the usual quinquagiens), Plaut. Men. 5, 9, 99 Ritschl N. cr.

quinquāgēsĭmus, a, um, num. adj. [quinquaginta].

  1. I. The fiftieth: anno trecentesimo et quinquagesimo fere post Romam conditam, Cic. Rep. 1, 16, 25; 2, 35, 60: quinquagesimo uno raptus anno, Plin. 7, 8, 6, § 46: liba, Mart. 10, 24, 4.
  2. II. Subst.: quinquāgēsĭma, ae, f. (sc. pars), a fiftieth part, a fiftieth, as a tax: ab omnibus enim ternae praeterea quinquagesimae exigebantur, Cic. Verr. 2, 3, 49, § 116: binae, id. ib. 2, 3, 78, § 181.

quinquāgĭens, adv. [quinquageni], fifty times: dimicare, Plin. 7, 25, 25, § 92: centena milia, id. 6, 9, 10, § 27: perfricare, Cels. 2, 14.

quinquāginta, num. adj., fifty: quinquaginta et quattuor, Plaut. Mil. 3, 1, 35: famulae, Verg. A. 1, 703: milia, Cic. Att. 4, 2, 5; Pomp. ap. Non. p. 280, 18; Col. 12, 23, 1.

quinquangŭlus, a, um, adj. [quinque-angulus], five-cornered, quinquangular, Prisc. Pond. p. 1358 P.; Boëth. Geom. p. 398, 8 and 10.

Quinquātrūs, ŭum, f., and Quin-quātrĭa, ōrum and ĭum, n. [quinque, as falling on the fifth day after the ides; cf. Varr. L. L. 6, § 14 Müll.; Fest. p. 254 sq. ib.; Gell. 2, 21, 7], a festival celebrated in honor of Minerva, the festival of Minerva (of these there were two, the greater, majores, held from the 19th to the 23d of March; and the lesser, minores or minusculae, on the 13th of June): Quinquatrus, hic dies unus, a nominis errore observatur proinde ac sint quinque. Dictus ut ab Tusculanis post diem sextum Idus similiter vocatur Sexatrus, et post diem septimum Septimatrus; sic hic, quod erat post diem quintum Idus Quinquatrus, Varr. L. L. 6, § 14 Müll. This is described by Ov. F. 3, 809 sqq.; Plaut. Mil. 3, 1, 97: Quinquatribus frequenti senatu causam tuam egi, Cic. Fam. 12, 25, 1: pridie Quinquatrus, id. Att. 9, 13, 2: Quinquatribus ultimis, Liv. 44, 20; Hor. Ep. 2, 2, 197.
In the form Quinquatria: celebrabat et in Albano quotannis Quinquatria Minervae, Suet. Dom. 4: sollemnia Quinquatrium, id. Ner. 34: nos Quinquatriis satis jucunde egimus, August. ap. Suet. Aug. 71; Ov. Am. 1, 8, 65.
Of the lesser Quinquatrus: Quinquatrus minusculae dictae Juniae Idus ab similitudine majorum, quod tibicines tum feriati vagantur per urbem et conveniunt ad aedem Minervae, Varr. L. L. 6, § 17 Müll.; cf. Fest. p. 149 ib.: et jam Quinquatrus jubeor narrare minores, Ov. F. 6, 651.

1. quinque, num. adj. [Gr. πέντε; Sanscr. pancan; Germ. fünf; Engl. five], five: minae, Plaut. Merc. 2, 3, 98: sensus, Lucr. 3, 626: stellae, Cic. Rep. 1, 14, 22: formae, id. N. D. 1, 8, 19: quinque tenent caelum zonae, Verg. G. 1, 233. pueri, Hor. S. 1, 6, 108: talenta, id. ib. 2, 7, 89: quinque ter ulnae, Ov. M. 8, 749: VIGINTI QVINQVE AERIS POENAE SVNTO, Lex XII. Tabularum, tab. 6.

2. quinque, for et quin, Plaut. Cas. 2, 8, 70.

quinquĕfŏlĭus, a, um, adj. [quinquefolium].

  1. I. Five-leaved: rosae, Plin. 21, 4, 10, § 24.
  2. II. Subst.: quinquĕfŏlĭum, ĭi, n., a plant, cinque-foil, Cels. 2, 33 fin.; Plin. 25, 9, 62, § 109.

Quinquĕgentĭāni, ōrum, m. [quinque-gens], a people in Cyrenaica (Latinized for Pentapolitani), Eutr. 9, 22.
As adj.: Quinquegentianae nationes, Aur. Vict. Caes. 39.

quinquĕgĕnus, a, um, adj. [quinquegenus], of five kinds (post-class.): nux, Aus. ldyll. 12 in Monosyll. de Cibis, 10.

quinquĕjŭgus, a, um, adj. [quinquejugum], having five summits, five-peaked (post-class.): vertex, Jul. Val. Rer. Gest. Alex. M. 1, 18.

quinquĕlibrālis, e, adj. [quinque-libra], of five pounds (post-Aug.): pondus, Col. 3, 15, 3.

quinquĕ-libris, e, adj. [quinque-libra], of five pounds weight (post-class.): patera, Vop. Prob. 5, 1.

quinquĕmestris, e, adj. [quinquemensis], of five months, five months old (anteclass. and post-Aug.): pulli, Varr. R. R. 2, 7: agni, Plin. 8, 48, 75, § 198.

quinquennālīcĭus, a, um, adj. [quinquennalis], who has been a quinquennal, Inscr. Orell. 3720; 3721; 3890.

quinquennālis, e, adj. [quinquennis].

  1. I. That takes place every fifth year, quinquennial: quinquennalis celebritas ludorum, Cic. de Or. 3, 32, 127: certamen, Suet. Ner. 12: ludicrum, Tac. A. 14, 20: vota, Liv. 31, 9: agon, Vulg. 2 Macc. 4, 18.
    1. B. Subst.: quinquennālĭa, ĭum, n., games celebrated every fifth year: NERONIS, Inscr. Grut. 116, 3.
  2. II. Continuing five years, quinquennial: censura, Liv. 4, 24: magistratus quinquennalis, the office of a quinquennal, App. M. 10, p. 247, 25; cf. quinquennalitas.
    1. B. Subst.: quinquennā-lis, is, m., a magistrate in the municipal towns who held his office five years, a quinquennal, Spart. Hadr. 19: decurionum quinquennales, App. M. 11, p. 273; cf. Spart. Hadr. 19; Cod. Th. 13, 3, 1.

quinquennālĭtas, ātis, f. [quinquennalis, II. B.], the office and dignity of a quinquennal (post-class.), Inscr. Orell. 4075; cf. ib. 82; 6029.

* quinquennātus, ūs, m. [quinqueannus], the age of five years: robur in quinquennatu, Plin. 8, 45, 70, § 178 Sillig N. cr.

quinquennis, e, adj. [quinqueannus], of five years or five years old: filia, Plaut. Poen. prol. 85: Olympias, celebrated every fifth year, quinquennial, Ov. P. 4, 6, 5: vinum, Hor. S. 2, 8, 47: oleae, id. ib. 2, 2, 57: juvenis, Col. 7, 3, 6.
Plur. as subst.: quinquennĭa, ōrum, n., for quinquennālĭa, ium, games celebrated every fifth year, Stat. S. 5, 3, 113.

quinquennĭum, ii, n. [quinquennis], a period of five years, five years (class.): CENSORES MAGISTRATVM QVINQVENNIVM HABENTO, Cic. Leg. 3, 3, 7: tria quinquennia, i. e. fifteen years, Ov. M. 4, 292: duo, id. ib. 12, 584.

quinquĕpartītō, adv., v. quinquepartitus fin.

quinquĕ-partītus (-pertītus), a, um, adj. [partio], divided into five parts, fivefold, quinquepartite (rare but class.): argumentatio (al. quinquepertita), Cic. Inv. 1, 34, 59.
Adv.: quinquĕpartītō, in a fivefold manner, fivefold (post-Aug.), Plin. 25, 6, 29, § 65.

quinquĕpĕdal, ālis, n. [quinquepedalis], a five-foot measure, a rod five feet long, Mart. 14, 92 in lemm.

quinquĕ-pĕdālis, e, adj., of five feet (post-class.): terminus, Hyg. Limit. p. 212 Goes.

quinqueplex, ĭcis, adj. [quinqueplico], for quincuplex, fivefold: quinqueplex, πεντάπλους, Gloss. Vet.

quinqueplĭco, v. quinquiplico.

quinqueplum, i, n., a quintuple: quinqueplum, πεντάπλουν, Gloss.

quinquĕ-prīmi (and separated, quinque prīmi), ōrum, m., the five principal men in a city, after the magistracy in the colonies and municipia; transl. of πεντάπρωτοι: magistratus et quinqueprimi evocantur, Cic. Verr. 2, 3, 28, § 68.

quinquĕrēmis, is, adj. [quinque-remus]: decem quinqueremes naves, having five banks of oars, Liv. 41, 9, 1.
As subst.: quinquĕrēmis, is, f., a ship or galley having five banks of oars, a quinquereme (class.): in quinqueremi, Cic. Verr. 2, 4, 46, § 103: una, Liv. 42, 48; 37, 12; Plin. 7, 56, 57, § 208.

quinquēres, is, f. [vox hibr., from quinque-ἐρέσσω], a vessel having five banks of oars, a quinquereme: bieris, trieris, quatrieris, quinqueris, hexeris, hepteris, penteris, Not. Tir. p. 177.

quinquertĭo, ōnis, m., v. quinquertium.

quinquertĭum, ii, n. [quinque-ars], the five sorts of bodily exercises for youth (discus, cursus, saltus, lucta, jaculatio): quinquertium vocabant antiqui, quem Graeci πένταθλον . . . Livius quoque (Andron.) ipsos athletas sic nominat: quinquertiones praeco in medium vocat, Fest. p. 257 Müll.; cf. Paul. ex Fest. p. 256 ib.

quinquessis, is, m. [quinque-as], five asses (post-class.): sed tum quinarius quinquessis valebat, App. ap. Prisc. p. 708 P.

quinquĕ-vertex, ĭcis, adj., having five summits, five-peaked (post-class.): urbs, Jul. Val. Rer. Gest. Alex. M. 1, 29.

quinquĕvir (V.), i, m., usu. in plur.: quinquĕ-vĭri, ōrum, m. [vir], board of five, the quinquevirs, a board or commission of five men for any official function. Thus, five commissioners,

    1. 1. For the apportionment of lands, Cic. Agr. 2, 7, 7: quinqueviros Pomptino agro dividendo creaverunt, Liv. 6, 21, 4.
    2. 2. For regulating indebtedness (quinqueviri mensarii), Liv. 7, 21, 5.
    3. 3. For repairing walls and towers, Liv. 25, 7, 5.
    4. 4. As assistants to the tresviri for the watch by night, Liv. 39, 14; Dig. 1, 2, 2, § 31 al.
    5. 5. Under the emperors, a commission to control the public expenditures: collegium quinquevirorum publicis sumptibus minuendis, Plin. Ep. 2, 1, 9.
      In sing., a member of the board of five, a quinquevir: quinquevir, Cic. Ac. 2, 44, 136: scriba ex quinqueviro, Hor. S. 2, 5, 56.

quinquĕvĭrālīcĭus, a, um, adj. [quinqueviri], of or belonging to the quinquevirs, Inscr. Grut. 395.

quinquĕvĭrālis (V.), e, adj. [quinqueviri], belonging to the quinquevirs, Cod. Th. 9, 1, 13; Cassiod. Var. 4, 23.

quinquĕvĭrātus (V.), ūs, m. [quinqueviri], the office or dignity of a quinquevir, the quinquevirate: quinqueviratum accipere, Cic. Prov. Cons. 17, 41.

quinquĭens, adv. [quinque], five times: quinquiens quinque numerare, Cato, R. R. 156: absolutus est, Cic. Phil. 11, 5, 11: quinquiens miliens, five thousand, Plin. 2, 23, 21, § 85.

quinquĭfĭdus, a, um, adj. [quinquefindo], five-cleft, quinquifid (post-class.): tela, Ven. 5, 6 praef.

* quinquĭplĭco, āre, v. a. [quinqueplico], to make fivefold, to quintuplicate: magistratus, Tac. A. 2, 36 fin.‡ * quinquo, āre, v. a., to expiate, purify by religious rites: quinquatrus a quinquando, id est lustrando, Charis. p. 62 P. dub.

quintădĕcĭmāni, ōrum, m. [quintusdecimus], the soldiers of the fifteenth legion, the men of the fifteenth, Tac. H. 4, 36; id. A. 1, 23.

quintānus, a, um, adj. [quintus], of or belonging to the fifth, viz.,

  1. I. Of or belonging to the fifth rank or order, the fifth in order: nonae quintanae dicuntur, quae quinto mensis die veniunt: sicut septimanae, quae septimo, that fall on the fifth day of the month (but septimana, that fall on the seventh), Varr. L. L. 6, § 27 Müll.; cf. Macr. S. 1, 15: vineas semper quintanis seminari (sc. vicibus), at every fifth stake, Plin. 17, 22, 35, § 169.
    1. B. Subst.: quintāna, ae, f. (sc. via), a street in the camp, which intersected the tents of the two legions in such a manner as to separate the fifth maniple from the sixth, and the fifth turma from the sixth. Here was the market and businessplace of the camp: quintana appellatur porta in castris post praetorium, ubi rerum utensilium forum sit, Paul. ex Fest. p. 256 Müll.: ad quaestorium forum quintanamque hostes pervenerunt, Liv. 41, 2, 11.
      Hence, transf.: quintana domi constituta, a market, Suet. Ner. 26.
  2. II. Of or belonging to the fifth legion; only subst.: quin-tāni, ōrum, m., the soldiers of the fifth legion, Tac. H. 1, 37; 1, 55; 4, 36.

quintārĭus, a, um, adj. [quintus], of or belonging to five, containing five: quintarius numerus, i. e. five sixths, taking the number six as a whole, Vitr. 3, 1: limes, that encloses five centuriae, Hyg. Limit. p. 158 Goes.

Quintĭānus (Quinct-), a, um, v. Quintius, B.

quintĭceps, cĭpĭtis, adj., having five peaks, five-peaked: Cespius mons quinticeps, an ancient formula in Varr. L. L. 5, §§ 50, 52, and 54 Müll.

1. Quintĭlĭānus (Quinct-), i, m., Quintilian, a Roman surname. Thus, M. Fabius Quintilianus, the celebrated rhetorician, teacher of Pliny the younger and Juvenal; a native of Calagurris, in Spain, whose rhetorical work, De Institutione Oratoriā, is still extant, Mart. 2, 90, 2; Plin. Ep. 2, 14, 9; 6, 6, 3; Juv. 6, 75 and 280; 7, 180.

2. Quintĭlĭānus, adj., v. Quintilius, II.

Quintīlis (Quinct-), is, m., with and without mensis [quintus], the fifth month (counting from March), afterwards, in honor of Julius Cæsar, called Julius, July, Suet. Caes. 76; Varr. L. L. 6, § 34 Müll.: mense Quintili, Cic. Att. 14, 7, 2: idibus Quintilibus, on the ides of July, the fifteenth of July, Liv. 9, 46: nonae, id. 27, 23.

Quintĭlĭus (Quinct-), i, m., Quin-tĭlĭa (Quinct-), ae, f.,

  1. I. the name of a Roman gens. Thus,
      1. 1. Quintilius Varus, proconsul of Syria, afterwards commander of the Romans in Germany, defeated by Arminius, Vell. 2, 117, 2; Suet. Tib. 17; Tac. A. 1, 3; Flor. 4, 12.
      2. 2. A poet of Cremona, a friend of Horace, and kinsman of Virgil, Hor. C. 1, 24, 5; 12; id. A. P. 438.
      3. 3. Fem. Quintilia, Cat. 96, 7.
        Hence,
  2. II. Quintĭ-lĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Quintilius, Quintilian: Luperci, Paul. ex Fest. s. v. faviani, p. 87 Müll.; cf. id. ib. 257.

Quintĭpor, pŏris, m. [Quintus-puer], a name for slaves, of frequent occurrence, Varr. ap. Non. 448, 15; cf. Marcipor and Fest. p. 257 Müll.

Quintĭus (Quinct-), i, m., the name of a Roman gens. Thus,

    1. 1. L. Quintius Cincinnatus, Liv. 3, 26, 8 sq.
    2. 2. T. Quintius Flaminius, Liv. 32, 10, 7.
      Hence,
  1. A. Quintĭus (Quinct-), a, um, adj., of or belonging to a Quintius, Quintian: in Quintiā gente, Liv. 3, 12: prata, at Rome, beyond the Tiber, named after L. Quintius Cincinnatus, id. 3, 26; Val. Max. 4, 4, 7; Paul. ex Fest. p. 256 Müll.
  2. B. Quintĭānus (Quinct-), a, um, adj., of or belonging to a Quintius, Quintian: Quintianus exercitus, commanded by L. Quintius Cincinnatus, Liv. 3, 28: judicia, Cic. Clu. 41, 113.

quintō and quintum, advv., v. 1. quintus fin.

quintuplex, ĭcis, adj. [quintus-plico], fivefold, quintuple (post-class.): salarium, Vop. Prob. 7.

quintuplĭco, v. quinquiplico.

1. quintus (old form quinctus, Plaut. Trin. 2, 4, 123), a, um, num. adj. [quinque], the fifth: quarta invidia, quinta ambitio, Plaut. Pers. 4, 4, 8: locus, Cic. Inv. 1, 53, 102; 1, 55, 107: natura, id. Tusc. 1, 17, 41: quinta pars, quintessence, essence, Hor. C. 1, 13, 16: quinto mense, quinto die, Liv. 31, 7.
Advv.

  1. A. quintum, for the fifth time: declarati consules Q. Fabius Maximus quintum, Q. Fabius Flaccus quartum, Liv. 27, 6; 6, 42; Vell. 1, 14, 6.
  2. B. quintō, for the fifth time: eodem anno lectisternium Romae, quinto post conditam Urbem, habitum est, Liv. 8, 25.

2. Quintus, i, m., and Quinta, ae, f., Roman prænomen; the former usually abbreviated Q.: Quintus Arrius, Cic. Mil. 17, 46: Q. Scaevola, id. Phil. 8, 10, 31.
Quinta, Cic. Cael. 14, 34; id. Har. Resp. 13, 27; Liv. 29, 14, 12.

quintus-dĕcĭmus, a, um, num. adj., the fifteenth (class.): locus, Cic. Inv. 1, 54, 105: quintisdecimis castris, Liv. 45, 33 fin.: in libro quintodecimo, Gell. 1, 16, 11; often separately: quinto decimo Kal. Dec., Col. 11, 2, 88; and sometimes in reverse order: anno decimo quinto, Eutr. 1, 19.

quīnus, a, um, v. quini, II.