Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

quĕ (lengthened in arsis by the poets, like the Gr. τε: Faunique Satyrique, Ov. M. 1, 193; 4, 10; 5, 484; Verg. A. 3, 91 al.), conj. enclitic [kindr. with Gr. τε, κε, and Sanscr. ca, the same], a copulative particle affixed to the word it annexes. According to Dräger (Hist. Synt. Th. 3, p. 32), it is, in archaic and official language, preferred to et, from which it is distinguished by denoting a closer connection. It is used,

  1. I. Singly, to effect,
    1. A. Co-ordination of words,
      1. 1. Of cognate meaning: fames sitisque, Cic. Fin. 1, 11, 37: augeri amplificarique, id. ib. 1, 11, 38: admirabilis incredibilisque, id. ib. 3, 22, 74: fuga pavorque, Liv. 29, 25: cibus victusque, id. 2, 35: concilium coetusque, Cic. Sen. 23, 84: res rationesque, Plaut. Am. prol. 4: blandimenta voluptatis otiique, Cic. Rep. 1, 1, 1: extremum summumque supplicium, id. Verr. 2, 5, 66, § 169: imperio auspicioque, Curt. 5, 1, 1: carus acceptusque, Sall. J. 12, 3: jus fasque, Liv. 8, 5.
        Esp. in phrases like longe longeque, Cic. Fin. 2, 21, 68; Hor. S. 1, 6, 18: longe multumque, Cic. Fin. 5, 14, 40: saepe diuque, Hor. Ep. 1, 13, 1.
        With comp.: plus plusque, Plaut. Aul. 3, 6, 10: magis magisque, id. Ps. 4, 7, 116: minus minusque, id. Aul. prol. 18; with personal and possessive pronouns: me meosque, Plaut. Bacch. 8, 4, 6: ipse meique, Hor. S. 2, 6, 65; and in archaic formulae: potes pollesque, Liv. 1, 24: vivunt vigentque, id. 25, 38.
      2. 2. Of contrasted meaning: jus nefasque, Hor. Epod. 5, 87: longe lateque, Naev. ap. Non. p. 503: cominus eminusque, Liv. 31, 24: ultro citroque, Cic. Verr. 2, 5, 66, § 170: terrā marique, Hor. Ep. 1, 16, 25: ferro ignique, Cic. Phil. 11, 14, 37: pace belloque, Liv. 2, 1: belli domique, Hor. Ep. 2, 1, 230: domi ferisque, Sall. J. 85, 3: tempus locusque, Liv. 1, 9: parvis magnisque, Plaut. Ps. 771: floribus coronisque, flowers loose and bound up, Curt. 4, 4, 5.
    2. B. Adding a detail or explanation (not in Cic.).
      1. 1. General: fratres consanguineosque, Caes. B. G. 1, 33: largitiones temeritatisque invitamenta, Liv. 2, 42: ad tempus non venit, metusque rem impediebat, Sall. J. 70, 5: a fallaci equitum specie agasonibusque, Liv. 7, 15, 7: Graeco peregrinoque sermone, Just. praef. 1.
      2. 2. Special to general: arma tantum ferrumque in dextris, Liv. 5, 42, 8.
      3. 3. General to special: nostra consilia quaeque in castris gerantur, Caes. B. G. 1, 17: obsides daturos quaeque imperasset facturos, id. ib. 4, 27: regno fortunisque omnibus expulit, Sall. J. 14, 2: Baliares levemque armaturam, Liv. 21, 55.
    3. C. Introducing an explanatory clause, and so (Liv.): fretusque his animis Aeneas, Liv. 1, 2: Sabinusque, id. 1, 45.
    4. D. In an answer (very rare): Ain heri nos adventisse huc? Aio, adveniensque ilico me salutasti, Plaut. Am. 2, 2, 167.
    5. E. Equivalent to quoque only in hodieque (not before Velleius): quae hodieque appellatur Ionia, Vell. 1, 4, 3: quae hodieque celebres sunt, id. 2, 8, 3: in Abydi gymnasio colitur hodieque, Plin. 2, 58, 59, § 150: et hodieque reliquiae durant, id. 8, 45, 70, § 176: sunt clari hodieque, Quint. 10, 1, 94.
  2. F. Connecting final member of a clause: fauste, feliciter, prospereque, Cic. Mur. 1, 1 fin.: ab honore, famā fortunisque, id. ib. 1, 1 fin.: pacem, tranquillitatem, otium concordiamque afferat, id. ib. 1, 1.
  3. G. In transition to a new subject or thought: quoniamque ea natura esset hominis, Cic. Fin. 3, 20, 67: discriptioque sacerdotum nullum justae religionis genus praetermittit, id. Leg. 2, 12, 30; v. Madv. ad. Cic. Fin. 3, 22, 73.
  4. II. Repeated, que . . . que.
    1. A. Both … and (not in Cæs., once in Cic.; v. Zumpt, Gram. § 338), co-ordinating,
      1. 1. Similar notions: quasque incepistis res, quasque inceptabitis, Plaut. Am. prol. 7: risusque jocosque, Hor. S. 1, 5, 98.
      2. 2. Contrasted notions: meque teque, Asin. 3, 2, 31: mores veteresque novosque tenentem, Enn. ap. Gell. 12, 4, 4: mittuntque feruntque, Ov. M. 12, 495: noctesque diesque, Cic. Fin. 1, 16, 51.
      3. 3. Esp. when one or both of the words are pronouns: seque remque publicam curabant, Sall. C. 9, 3: quique in urbe erant, quosque acciverant, Liv. 1, 55: quique exissent, quique ibi mansissent, id. 25, 22.
    2. B. Queque, and … and, the first que referring to a previous clause: singulasque res definimus, circumscripteque complectimur, Cic. N. D. 2, 59, 147.
  5. III. More than twice.
      1. 1. Quequeque: quod mihique eraeque filiaeque erili est, Ter. Ad. 3, 2, 3: regnaque tristia, Divosque mortalesque turbas regit, Hor. C. 3, 4, 46.
      2. 2. Four times, Sil. 2, 444; five times, Verg. G. 3, 344; seven times, Ov. M. 9, 691.
  6. IV. Followed by other conjunctions.
      1. 1. Queet (not in Cic., Cæs., Suet., or Nep.): peregrique et domi, Plaut. Am. prol. 5: deus, qui quae nos gerimus auditque et videt, id. Capt. 2, 2, 63: seque et oppidum tradat, Sall. J. 26, 1: illosque et Sullam, id. ib. 104, 1: signaque et ordines, Liv. 2, 59; 1, 43, 2 Weissenb. ad loc.: legatique et tribuni, id. 29, 22: in formulam jurisque et dicionis, id. 26, 24: omnes gentesque et terrae, id. 21, 30, 2 (v. Fabri ad loc.): Arpinique et Romani, id. 24, 47: seque et arma, Curt. 8, 4, 15: seque et delatores, Tac. Agr. 42.
      2. 2. Queetet: Romanique et Macedones et socii, Liv. 44, 29: seque et arma et equos, Tac. Agr. 18: seque et domum et pacem, id. A. 1, 4; 12, 37.
      3. 3. Queac (rare, not earlier than Verg.): satisque ac super, Ov. M. 4, 429: minusque ac minus, Liv. 26, 17: oculisque ac mente turbatus, id. 7, 26: posuitque domos atque horrea fecit, Verg. G. 1, 182: seque ac liberos suos, Tac. H. 3, 63: opibusque atque honoribus, id. ib. 4, 34.
      4. 4. Queacet: in quos seque ac conjuges et liberos condunt, Curt. 5, 6, 17.
      5. 5. Queetac, Liv. 35, 41.
  7. V. Following a conjunction, etque: paratissimi et ab exercitu reliquisque rebus, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, a, 5: id et singulis universisque honori fuisse, Liv. 4, 2 (Weissenb. et id); occasionally in Cic. (through negligence, acc. to Madvig): igitur et EpaminondasThemistoclesque, Cic. Tusc. 1, 2, 4: officia et servata praetermissaque, id. Ac. 1, 10, 37.
  8. VI. Que nearly equivalent to autem, sed … , but (not in Cæs.): studio ad rempublicam latus sum ibique multa mihi advorsa fuere, but there, Sall. C. 3, 3.
    Mostly after a negative: Socrates nec patronum quaesivit nec judicibus supplex fuit, adhibuitque liberam contumaciam, Cic. Tusc. 1, 29, 71; id. Cat. 2, 13, 28 fin.: qui non temere movendam rem tantam expectandosque ex Hispaniā legatos censerent, Liv. 21, 6, 7: quae neque dant flammas lenique vapore cremantur, Ov. M. 2, 811.
  9. VII. Que is usually appended to the first word of the phrase, but to a noun rather than to a monosyllabic preposition governing it, unless the preposition is repeated: de provinciāque, Cic. Verr. 2, 2, 20, § 48: per vimque, id. Phil. 5, 4, 10; cf.: ab iisque, id. Tusc. 5, 33, 94: sub occasumque solis, Caes. B. G. 2, 11.
    Exceptions are to be found, especially in Liv.: proque ignoto, Plaut. Capt. 3, 4, 10: exque eo tempore, Cic. Off. 2, 23, 80; 1, 34, 122: inque eam rem, id. Rosc. Am. 39, 114: inque eo exercitu, id. Sest. 18, 41: inque eam rem, Caes. B. G. 5, 36; Liv. 10, 37, 15; 40, 57, 5; Tac. A. 15, 45: cumque eis, Sall. C. 6, 1: proque, Liv. 4, 26, 9; 6, 26, 5; 30, 18, 2: deque praedā, id. 23, 11, 3: perque, id. 1, 49, 5; 3, 6, 7; 5, 36, 7: transque, id. 22, 41, 7: aque, Ov. Am. 2, 14, 30: eque, Verg. E. 7, 13; Val. Max. 1, 5, 3: exque eo, Cels. 7, 27: perque somnum, id. 2, 5.
    And where the same preposition is repeated que is regularly joined to it: haec de se, deque provinciā, Liv. 26, 28, 3; 22, 59, 16; 29, 23, 10; 31, 5, 4; 38, 35, 7: de matrimonio Agrippinae, deque Neronis adoptione, Suet. Claud. 43 init.: per senectutem tuam, perque eam, quam, etc., Plaut. As. 1, 1, 3.
    Where the preposition is dissyllabic it regularly takes the que: interque eos, Liv. 2, 20, 8; 5, 49, 7: sine scutis sineque ferro, Cic. Caecin. 23, 64.
    It is rarely annexed to the second word of the clause, when the first word is an adverb: tantos tam praecipitisque casus, Cic. de Or. 3, 4, 13: tanto tam immensoque campo, id. ib. 3, 31, 124 al.
    In class. Latin que is not appended to hic, sic, nunc, huc, etc. (v. Madv. ad. Cic. Fin. 5, 14, 40): hucque et illuc, Tac. A. 13, 37; 15, 38: tuncque id. ib. 6, 7 (1); 14, 15.
    Que is often misplaced by the poets, especially by Tibullus and Propertius in the latter part of the pentameter: Messallam terrā dum sequiturque mari, Tib. 1, 3, 56: ferratam Danaes transiliamque domum, Prop. 2, 16, 11.

queis = ques, also for quibus, v. 1. qui init.

quĕmadmŏdum or quĕm ad mŏ-dum, adv., in what manner, how (cf.: quomodo, quī).

  1. I. Interrog.: facere amicum tibi me potis es sempiternum. Sa. Quemadmodum? Plaut. Pers. 1, 1, 36: si non reliquit: quemadmodum ab eo postea exegisti? Cic. Rosc. Com. 18, 55: quem ad modum est adservatus? id. Verr. 2, 5, 27, § 68; Plin. Ep. 4, 18, 1; 7, 2, 1.
  2. II. Rel.: ego omnem rem scio, quemadmodum est, Plaut. Bacch. 3, 3, 69: semper vigilavi, et providi, quemadmodum salvi esse possemus, Cic. Cat. 3, 1, 3; id. Rep. 1, 14, 22; Caes. B. G. 1, 36; 6, 43; 3, 16; Nep. Dion, 2, 4.
    1. B. In partic.
      1. 1. Corresp. with sic, ita, etc., just as, as: quemadmodum urbes magnas viculis praeferundas puto, sic, etc., Cic. Rep. 1, 2, 3; cf.: si, quemadmodum soles de ceteris rebussic de amicitiā disputaris, id. Lael. 4, 16.
        Corresp. with ita, Cic. Q. Fr. 2, 15, a, 4; Val. Max. 8, 1, 11; with item, Cic. Ac. 2, 34, 110; with eodem modo, id. Fin. 2, 26, 83; with adaeque, Liv. 4, 43, 5.
      2. 2. In introducing examples, as, as for instance: quemadmodum C. Caesar inquit, Quint. 6, 3, 75; 2, 5, 20; 8, 6, 56; 9, 2, 36 al.: quemadmodum si, Dig. 8, 3, 20, § 1.

quĕo, īvi and ii, ĭtum, v. n. [etym. dub.; cf. Sanscr.
Note:vay āmi, am strong or able], to be able, I (thou, he, etc.) can (class.; esp. freq. with a negation; Cic. does not use nequeo in the first pers. sing.; for a full account of the forms in use, v. Neue, Formenl. 2, p. 607 sqq.; cf.: possum, polleo, valeo).
With inf.: non queo reliqua scribere, Cic. Fam. 14, 1, 5: non quis, Hor. S. 2, 7, 92: non quit sentire dolorem, Lucr. 3, 647: ut quimus, Ter. And. 4, 5, 10: quod vos dicere non quitis, Arn. 3, 104: quod manu non queunt tangere, Plaut. Trin. 2, 2, 10: queam, Hor. S. 2, 5, 2; Plaut. Bacch. 4, 8, 5: queas, id. ib. 4, 8, 74; Hor. S. 2, 5, 10: queat, Sall. C. 58, 15: queamus, Verg. A. 10, 19: si queant, Just. 5, 4, 15: non quibam, Plaut. Trin. 3, 2, 31: quibat, id. Rud. 3, 1, 8; Vulg. Dan. 8, 7: quirem, Plaut. Merc. prol. 55: quiret, Cic. Off. 3, 15, 62; Tac. A. 1, 66: quirent, Stat. S. 5, 3, 60: nec credere quivi, Verg. A. 6, 463: quivit, Ter. And. 4, 1, 31; Nep. Att. 19, 2: quiit, Att. ap. Macr. S. 6, 1: quivimus, Vulg. Dan. 13, 39: quistis, Juvenc. 2, 679: quiverunt, Quadrig. ap. Gell. 15, 1: quivere, Tac. H. 3, 25: quivero, Vulg. Exod. 32, 30: quiverit, Liv. 4, 24; Tac. A. 1, 66: quierit, Lucr. 6, 855: quiveritis, Arn. 5, 161: quiverint, Hier. in Isa. 8, 24, 13: quissent, Aus. Epigr. 139: quibo, Plaut. Mil. 4, 6, 25: quibunt, Arn. 7, 218: quiens, App. M. 6, p. 175, 9; in abl.: queunte, Cod. Just. 1, 3, 46: quire, Gell. 11, 9, 1: quisse, Lucr. 5, 1422.
Affirmatively: hoc queo dicere, Cic. Sen. 10, 32: habere quod queant dicere, id. Lael. 20, 71; id. Tusc. 5, 37, 108: queat, id. Rep. 2, 3, 6: queamus, id. de Or. 1, 58, 250: queunt, Sall. J. 44, 5; Col. 2, 2, 22.
In pass.: si non sarciri quitur, Caecil. ap. Diom. p. 380 P.: percipi queuntur, Att. ib.: suppleri queatur, Lucr. 1, 1045: subigi queantur, Plaut. Pers. 2, 2, 12: neque vi impelli, neque prece quitus sum, could not be driven, Att. ap. Diom. p. 380 P.: forma nosci non quita est, Ter. Hec. 4, 1, 57.
As dep.: pollicitus ita facturum, ne sic quidem quitus est, could not, was not able, App. Mag. p. 274, 17.

quercĕrus, v. querquerus.

quercētum (querquētum, Fest. s. v. querquetulanae, p. 261 Müll.), i, n. [quercus], an oak-wood, oak-forest, Varr. R. R. 1, 16: querceta laborant, Hor. C. 2, 9, 7; Fest. l. l.

quercĕus, a, um, adj. [quercus], of oak, oaken, oak- (post-Aug.): querceae coronae, garlands of oak-leaves, Tac. A. 2, 83; Aur. Vict. Epit. 3 fin.; Serv. ad Verg. A. 6, 772.

(quercĭcus, a, um, a false reading for querneus, Suet. Calig. 19; v. querneus.)

quercĭnus, a, um, adj. [quercus], of oak-leaves, Tert. Cor. Mil. 13.

quercus, ūs (gen. querci, Pall. 4, 7, 8; gen. plur. quercorum, Cic. Fragm. ap. Prisc. p. 717 P.; dat. and abl. plur. do not occur), f. [perh. from root kar (kal-k), to be hard; cf.: cornu calx, calculus].

  1. I. An oak, oaktree, esp. the Italian or esculent oak, sacred to Jupiter (cf. robur): quercus dicitur, quod id genus arboris grave sit ac durum, tum etiam in ingentem evadat amplitudinem: querqueram enim gravem et magnam putant dici, Paul. ex Fest. p. 259 Müll.: percellunt magnas quercus, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 194 Vahl.): magna Jovis quercus, Verg. G. 3, 332: glandiferae, Lucr. 5, 939; Cic. Leg. 1, 1, 2: aëriae, Verg. A. 3, 680: quercus et ilex Multā fruge pecus juvat, Hor. Ep. 1, 16, 9: auritae, id. C. 1, 12, 12: aridae, id. ib. 4, 13, 10: durior annosā quercu, Ov. M. 13, 799: quercorum rami, Cic. Fragm. ap. Prisc. p. 717 P.
  2. II. Poet., transf.
    1. A.
      Note:f things made of oak-wood. Of a ship, of the ship Argo, Val. Fl. 5, 65.
      Of a javelin, Val. Fl. 6, 243.
      Of a drinkingvessel, Sil. 7, 190.
      Capitolina, a garland of oak-leaves, Juv. 6, 386; usually bestowed upon one who had saved the life of a citizen in battle, Ov. F. 4, 953; id. M. 1, 563; Luc. 1, 357: civilis, Verg. A. 6, 772.
    2. B. For acorns (very rare): veteris fastidia quercūs, Juv. 14, 184.

quĕrēla or quĕrella, ae, f. [queror], a complaining, complaint (class.).

  1. I. Lit.
    1. A. Ingen.: intervenit nonnullorum querelis, Cic. Q. Fr. 1, 2, 1, § 2: hominum vel admiratio vel querela, id. Lael. 1, 2: inveterata, id. ib. 10, 36: epistula plena querelarum, id. Q. Fr. 3, 8, 1: longae, Ov. F. 4, 83: vestrum beneficium nonnullam habet querelam, gives some occasion for complaint, Cic. Fam. 10, 28, 1: his de tot tantisque injuriis, id. Sest. 30, 64: cui sunt inauditae cum Deiotaro querelae tuae? id. Deiot. 3, 9: querela Lucretiae patris ac propinquorum, id. Rep. 2, 25, 46: QVI VIXIT SINE VLLA QVERELA CVM CONIVGE, without any complaint, Inscr. Grut. 480, 5.
      With obj.-gen.: frontis tui, Cic. Pis. 1, 1: querela temporum, against the times, id. Fam. 2, 16, 1: aequalium meorum, id. Sen. 3, 7.
      With quod: an quod a sociis eorum non abstinuerim, justam querelam habent, Liv. 32, 34, 5.
      With obj.clause: falsa est querela, paucissimis hominibus vim percipiendi, quae tradantur, esse concessam, Quint. 1, 1, 1.
    2. B. In partic., a complaint, accusation (postAug.): advocati flagitabant, uti judex querelam inspiceret, Petr. 15: frequentes, Dig. 5, 2, 1: instituere, to institute, ib. 5, 2, 8; 5, 2, 21; Val. Max. 9, 10, 2.
  2. II. Transf.
    1. A. A plaintive song for lulling children to sleep: longa somnum suadere querela, Stat. Th. 5, 616.
    2. B. A plaintive sound, plaintive note, plaint; of animals or instruments.
      Of swans: tollunt lugubri voce querellam, Lucr. 4, 546.
      Of frogs: et veterem in limo ranae cecinere querellam, Verg. G. 1, 378; cf. id. A. 8, 215.
      Of doves, Plin. 10, 34, 52, § 104.
      Of the plaintive tones of the tibia: dulcesque querellas, Tibia quas fundit, Lucr. 4, 584; 5, 1384.
    3. C. A pain that occasions complaining, a complaint, disease, malady: pulmonis ac viscerum querelas levare, Sen. Q. N. 3, 1, 3; Traj. ap. Plin. Ep. 10, 18 (29), 1.

quĕrēlor, āri, v. dep. n. [querela], to make a complaint, complain: de malis praesentibus querelatur, Arn. in Psa. 76: eum querelantem invenimus, Serv. Argum. ad Bucol. Verg.

quĕrēlōsus, v. querulosus.

quĕrĭbundus, a, um, adj. [queror], complaining (rare but class.).

  1. A. Of persons: totos lustrat queribunda penates, Val. Fl. 7, 126.
  2. B. Of things: magnā et queribundā voce dicebat, Cic. Sull. 10, 30: senectus, Sil. 13, 583.

quĕrĭmōnĭa, ae, f. [queror], a complaint (class.): querimoniae de injuriis, Cic. Verr. 2, 3, 57, § 132: novo querimoniae genere uti, id. ib. 2, 1, 9, § 24; id. Cat. 1, 11, 27: nulla inter eos querimonia intercessit, Nep. Att. 17, 2: tristes, Hor. C. 3, 24, 33: malae, id. ib. 1, 13, 19: versibus impariter junctis querimonia primum inclusa est. id. A. P. 75: querimonias aut gemitus, Gell. 1, 26, 7.

quĕrĭtor, āri (gen. plur. part. queritantūm, Paul. Nol. Carm. 10, 147), v. freq. n. [id.], to complain vehemently (post-Aug.): queritantibus sociis, Plin. Pan. 29, 4: flentes queritantesque, Tac. A. 16, 34.

quernĕus, a, um, adj. [contr. from quercuneus, quercneus, from quercus], of oaks, oaken, oak- (ante-class. and postAug.): frondem populneam, ulmeam, querneam caedito, Cato, R. R. 5, 8; Col. 6, 3, 7: frutices, id. 7, 6, 1: folia, id. 6, 3, 7: corona, Suet. Calig. 19 Oud. N. cr.

quernus, a, um, adj. [quercus; cf. querneus], of oaks, oaken, oak- (poet.): quernas glandes tum stringere tempus, Verg. G. 1, 305: vimen, id. A. 11, 65: stipes, Ov. F. 4, 333: corona, a garland of oak-leaves, id. Tr. 3, 1, 36.

quĕror, questus, 3, v. dep. a. and n. [Sanscr. root, c
Note:vas-, to sigh].

  1. I. Lit.
    1. A. In gen., to complain, lament, bewail (class.).
          1. (α) With acc.: suas fortunas, to bewail one’s fate, Plaut. As. 3, 1, 12: suum fatum, Caes. B. G. 1, 39, 4: injuriam, Cic. Att. 5, 8, 2: omnia, id. Fl. 24: fortunam, Ov. M. 15, 493: nova monstra, Hor. C. 1, 2, 6 al.: labem atque ignominiam rei publicae, Cic. Imp. Pomp. 12, 33.
          2. (β) With de: queritur de Milone per vim expulso, Cic. Att. 9, 14, 2: de injuriis alicujus, id. Fam. 1, 4, 3.
          3. (γ) With cum: quererer tecum, atque expostularem, ni, I would complain to you, Cic. Fam. 3, 10, 7: cum patribus conscriptis, Liv. 35, 8: cum deo, quod, Cic. Ac. 2, 25, 81; Vell. 2, 130, 3: tecum inconsideratae pietatis queror, Sen. Contr. 4, 27, 2.
          4. (δ) With apud: apud novercam, Plaut. Ps. 1, 3, 80: apud aliquem per litteras, Cic. Att. 5, 21, 13.
            (ε) With dat.: nec quereris patri? nor complain to your father? Juv. 2, 131.
            (ζ) With obj.-clause: ne querantur se relictas esse, Cic. Tusc. 5, 5, 14.
            (η) With quod: legatos miserunt Athenas questum, quod, etc., Nep. Chabr. 3, 1: queri libet, quod in secreta nostra non inquirant principes, Plin. Pan. 68, 8; cf.: quereris super hoc, quod non mittam carmina, Hor. Ep. 2, 2, 24.
            (θ) With pro: haec pro re publicā, in behalf of, in the name of the State, Cic. de Or. 2, 48, 198.
            (ι) Absol.: nisi omni tempore, quod mihi lege concessum est, abusus ero, querere, Cic. Verr. 2, 1, 9, § 25: non injuste, Vell. 2, 40, 6.
    2. B. In partic., to make a complaint before a court: de proconsulatu alicujus, Plin. Ep. 3, 4, 2.
  2. II. Transf., of animals and things that utter a plaintive sound. Of apes: queri rauco stridore, Ov. M. 14, 100.
    Of the owl, Verg. A. 4, 463.
    In gen., of the song of birds, to complain, lament, to coo, warble, sing, Hor. Epod. 2, 26: dulce queruntur aves, Ov. Am. 3, 1, 4.
    Of a musical instrument: flebile nescio quid queritur lyra, Ov. M. 11, 52; Hor. C. 2, 13, 24.

querquedŭla, ae, f. [from the Gr. κερκουρίς, Varr. L. L. 5, § 79, acc. to O. Müller’s conjecture], a kind of duck, perh. the teal, Varr. R. R. 3, 3, 3; 3, 11, 4; Col. 8, 15, 1: aquatiles querquedulae, Varr. ap. Non. 91, 4.

querquĕrus or quercĕrus, a, um, adj. [cf. Gr. καρκαίρω, to tremble], cold to trembling, shivering (ante- and post-class.): querqueram frigidam cum tremore a Graeco κάρκαρα certum est dici, unde et carcer. Lucilius: Jactans me ut febris querquera, the ague, Paul. ex Fest. p. 256 Müll.; so, febris querquera, Plaut. Fragm. ap. Prisc. p. 719 P.: febris rapida et quercera, Gell. 20, 1, 26; also, absol.: querquĕra, ae, f., the ague: querqueras sanare, Arn. 1, 28; App. Mag. p. 297, 14 (al. querquerum).

querquētŭlānus, a, um, adj. [from querquetum, for quercetum],

  1. I. of or belonging to an oak-forest, named from an oakwood: querquetulanae virae (i. e. virgines) putantur significari nymphae praesidentes querqueto virescenti: quod genus silvae judicant fuisse intra portam, quae ab eo dicta sit Querquetularia. Sed feminas antiqui, quas sciens (scitas?) dicimus, viras appellabant: unde adhuc permanent virgines et viragines, Fest. p. 261 Müll.: mons, an earlier name of the Mons Caelius at Rome, Tac. A. 4, 65; here was querquetulanum sacellum, Varr. L. L. 5, § 49 Müll.; and: querquetulana porta, a gate in Rome between the Mons Caelius and Esquilinus, Plin. 16, 10, 15, § 37.
  2. II. Plur.: Quer-quētŭlāni, ōrum, m., a people of Latium, Plin. 3, 5, 9, § 69.

Querquētŭlārĭa porta, v. Querquetulanus fin.

querquētum, v. quercetum.

quĕrŭlōsus (quĕrēl-), a, um, adj. [querulus], full of complaints, querulous (late Lat.): murmuratores, Vulg. Ep. Jud. v. 16; Cassiod. Var. 9, 14.

quĕrŭlus, a, um, adj. [queror].

  1. I. Lit., full of complaints, complaining, querulous (mostly poet.; not in Cic.): (senex) difficilis, querulus, laudator temporis acti, Hor. A. P. 173: ululatus, Ov. H. 5, 73: dolor, id. Tr. 3, 8, 32: vox, id. A. A. 2, 308: fastus, Mart. 12, 75, 7: calamitas, Curt. 5, 5, 12: libelli rusticorum, Plin. Ep. 9, 15, 1: nec querulus essem, id. Pan. 4, 9, 21.
  2. II. Poet., transf., of animals and things, softly complaining, uttering a plaintive sound, murmuring, cooing, warbling, chirping, etc.: querulae cicadae, Verg. G. 3, 328; cf.: nidus volucrum, Ov. Med. Fac. 77: rana, Col. 10, 12: capella, Mart. 7, 31, 3: fetus suis, Petr. 133: chorda, Ov. Am. 2, 4, 27: tibia, Hor. C. 3, 7, 30: tuba, Prop. 4 (5), 3, 20.

ques, v. 1. qui init.

quescumque, v. quicumque init.

quesdam, v. quidam.

* questĭo, ōnis, f. [queror], a complaining, complaint: habebat enim flebile quiddam in questionibus aptumque ad misericordiam commovendam, Cic. Brut. 38, 142 Orell. (B. and K. ex conj. Lambin.: conquestionibus).

1. questus, a, um, Part., from queror.

2. questus, ūs, m. [queror], a complaining, complaint, plaint (class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen., Cic. Quint. 30, 94: caelum questibus implet, Verg. A. 9, 480: tantos illa suo rumpebat pectore questus, id. ib. 4, 553: tales effundit in aëra questus, Ov. M. 9, 370: edere questus, id. ib. 4, 587: in questus effundi, Tac. A. 1, 11: creber, id. ib. 3, 7: quaestu vano clamitare, Phaedr. 1, 9, 7.
    2. B. In partic., a complaint, accusation (poet.): questuque Jovem testatur acerbo, Val. Fl. 5, 624; 1, 113; Luc. 1, 247; 9, 880.
  2. II. Transf., of the soft, plaintive note of the nightingale: maestis late loca questibus implet, Verg. G. 4, 515.

1. qui, quae, quod (old forms: nom. quei; gen. quojus; dat. quoi, and in inscrr. QVOEI, QVOIEI, and QVEI; abl. qui; plur. ques or queis; fem. QVAI; neutr. qua; dat. and abl. queis and quĭs.
Joined with cum: quocum, quācum, quicum, quibuscum; rarely cum quo, Liv. 7, 33: cum quibus, id. 4, 5.
Placed also before other prepositions: quas contra, quem propter, etc.; v. h. praepp.), pron.

  1. I. Interrog., who? which? what? what kind or sort of a? (adjectively; while quis, quid is used substantively; qui, of persons, asks for the character, quis usu. for the name).
    1. A. In direct questions: quae haec daps est? qui festus dies? what sort of a feast? what kind of a festival? Liv. And. ap. Prisc. p. 752 P. (a transl. of Hom. Od. 1, 225: τίς δαΐς, τίς δὲ ὅμιλος ὅδ’ ἔπλετο; cf. Herm. Doctr. Metr. p. 619): Th. Quis fuit igitur? Py. Iste Chaerea. Th. Qui Chaerea? what Chærea? Ter. Eun. 5, 1, 8: qui color, nitor, vestitus? id. ib. 2, 2, 11: qui cantus dulcior inveniri potest? quod carmen aptius? qui actor in imitandā veritate jucundior? Cic. de Or. 2, 8, 34: virgo, quae patria est tua? Plaut. Pers. 4, 4, 88: occiso Sex. Roscio, qui primus Ameriam nuntiat? what sort of a person? Cic. Rosc. Am. 34, 96.
    2. B. In indirect discourse: scribis te velle scire, qui sit rei publicae status, what is the state of the country, Cic. Fam. 1, 7, 10: quae cura boum, qui cultus habendo Sit pecoriHinc canere incipiam, Verg. G. 1, 3: iste deus qui sit da, Tityre, nobis, id. E. 1, 18; 2, 19; 3, 8; id. A. 3, 608: nescimus qui sis, Cic. Div. in Caecil. 6, 20: qui sit, qui socium fraudarit, consideremus, id. Rosc. Com. 6, 17.
  2. II. Rel., who, which, what, that, referring to a substantive or pronoun as antecedent.
    1. A. As a simple rel.
      1. 1. With antecedent expressed: habebat ducem Gabinium, quīcum quidvis rectissime facere posset, Cic. Phil. 2, 19, 48: ille vir, cui patriae salus dulcior fuit, id. Balb. 5, 11: vir acer, cui, etc., id. Brut. 35, 135: vir optimus, qui, etc., id. Fam. 14, 4, 2: Priscus, vir cujus, etc., Liv. 4, 46, 10; 23, 7, 4: quod ego fui ad Trasimenum, id tu hodie es, id. 30, 30, 12: collaria, quae vocantur maelium, Varr. R. R. 2, 9, 15: coloniam, quam Fregellas appellent, Liv. 8, 23: sucus, quem opobalsamum vocant, Plin. 12, 25, 54, § 116: sidere, quod Caniculam appellavimus, id. 18, 28, 68, § 272.
      2. 2. With pronom. antecedent understood: QVI IN IVS VOCABIT, IVMENTVM DATO, Lex XII. Tabularum: SI ADORAT FVRTO, QVOD NEC MANIFESTVM ESCIT, ib. tab. 2, 1. 8: novistine hominem? ridicule rogitas, quīcum una cibum capere soleo, Plaut. Trin. 4, 2, 60: beati, quīs contigit, etc., Verg. A. 1, 95: fac, qui ego sum, esse te, Cic. Fam. 7, 23, 1.
      3. 3. The rel. freq. agrees with the foll. word: est locus in carcere, quod Tullianum appellatur, Sall. C. 55, 3: ealoca, quae Numidia appellatur, id. J. 18, 11: exstat ejus peroratio, qui epilogus dicitur, Cic. Brut. 33, 127: justa gloria, qui est fructus virtutis, id. Pis. 24, 57: domicilia conjuncta, quas urbes dicimus, id. Sest. 42, 91.
      4. 4. Sometimes it agrees with the logical, not the grammatical antecedent: ne tu me arbitrare beluam, qui non novisse possim, quīcum aetatem exegerim, Plaut. Trin. 4, 2, 112: ubi est scelus qui me perdidit? Ter. And. 3, 5, 1: hoc libro circumcisis rebus, quae non arbitror pertinere ad agriculturam, Varr. R. R. 1, 1, 11: abundantia earum rerum, quae prima mortales ducunt, Sall. J. 41, 1; Cic. Fam. 2, 8, 2: illa furia muliebrium relligionum, qui, etc., id. ib. 1, 9, 15: alteram alam mittit, qui satagentibus occurrerent, Auct. B. Afr. 78.
      5. 5. Relating to a remote subject: annis ferme DX post Romam conditam Livius fabulam deditanno ante natum Ennium: qui (sc. Livius) fuit major natu quam Plautus et Naevius, Cic. Tusc. 1, 1, 3; v. the commentators ad loc.; Liv. 21, 26, 2; 31, 38, 10; 37, 14, 2; cf. Krehl ad Prisc. 2, 9, § 48, p. 91.
      6. 6. The antecedent is sometimes repeated after the rel.: erant itinera duo, quibus itineribus, etc., Caes. B. G. 1, 6.
      7. 7. In a question, with ne affixed: sed ubi Artotrogus hic est? Art. Stat propter virum fortemMil. Quemne ego servavi in campis Curculioniis? whom I saved? Plaut. Mil. 1, 1, 9: quemne ego vidi? whom I saw? Ter. And. 4, 4, 29.
    2. B. With an accessory signif., causal or final, joined to the subj.
      1. 1. As, because, seeing that, since: Actio maluimus iter facere pedibus, qui incommodissime navigassemus, Cic. Att. 5, 9, 1: hospes, qui nihil suspicaretur, id. Verr. 2, 1, 25, § 64; ingrata es, ore quae caput nostro Incolume abstuleris, Phaedr. 1, 8, 11.
      2. 2. Qui, with the subj., also follows dignus, indignus, aptus, idoneus, etc., answering the question, to or for what? dignus est, qui imperet, i. e. to, Cic. Leg. 3, 2, 5: dignum esse dicunt, quīcum in tenebris mices, id. Off. 3, 19, 77: socios haud indignos judicas, quos in fidem receptos tuearis, Liv. 23, 43: idoneus nemo fuit quem imitarere, Cic. Verr. 2, 3, 16, § 41.
      3. 3. Also after demonstrr. or clauses expressing or implying a quality or degree which is defined or explained in the rel.-clause: qui potest temperantiam laudare is, qui ponat summum bonum in voluptate? Cic. Off. 3, 33, 117: nullo modo videre potest quicquam esse utile, quod non honestum sit, id. ib. 3, 19, 77: non sumus ii, quibus nihil verum esse videatur, id. N. D. 1, 5, 12: nunc dicis aliquid quod ad rem pertineat, id. Rosc. Am. 18, 52: quis potest esse tam mente captus, qui neget? as that, that, to, id. Cat. 3, 9.
      4. 4. To express a purpose, design, in order that, to: sunt autem multi, qui eripiunt aliis, quod aliis largiantur, Cic. Off. 1, 14, 43: Caesar equitatum praemisit, qui viderent, Caes. B. G. 1, 15: domi creant decem praetores, qui exercitui praeessent, Nep. Milt. 1, 4.
    3. C. The rel. serves as a connective, instead of is, ea, id, with a conj.: res loquitur ipsa, quae semper valet plurimum, and this, Cic. Mil. 20, 53: ratio docet esse deos, quo concesso, confitendum est, etc., id. N. D. 2, 30, 75.
    4. D. The rel. sometimes means, by virtue of, according to, such: quae tua natura est, according to your disposition, Cic. Fam. 13, 78, 2: qui meus amor in te est, such is my love, id. ib. 7, 2, 1.
    5. E. In neutr. sing.
        1. a. Quod signifies,
      1. 1. As much as, as far as, what, = quantum: adjutabo quod potero, Ter. Heaut. 3, 1, 7: cura, quod potes, ut valeas, Cic. Fam. 14, 4, 6: quae tibi mandavi, velim ut cures, quod sine molestiā tuā facere poteris, id. Att. 1, 5, 7: tu tamen, quod poteris, nos consiliis juvabis, id. ib. 10, 2, 2; 11, 2, 2; 11, 12, 4; id. Fam. 3, 2, 2: nihil cuiquam, quod suum dici vellet, id. Verr. 2, 4, 16, § 36: (Epicurus) se unus, quod sciam, sapientem profiteri est ausus, id. Fin. 2, 3, 7: quod tuo commodo fiat, id. Fam 4, 2, 4: quod litteris exstet, id. Tusc. 1, 16, 38: quod sciam, Plaut. Ps. 4, 6, 14: quod ad me attinet, as far as depends on me, for my part, Cic. Rosc. Am. 42, 122.
        With ellips. of attinet: quod ad Caesarem crebri et non belli de eo rumores, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1, 4; Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 7; Varr. L. L. 5, § 57 Müll.
        With gen.: quod operae, so much trouble, Cic. Off. 1, 6, 19: quod aeris, Liv. 8, 20.
      2. 2. Wherein: si quid est, Quod mea opera opus sit vobis, Ter. And. 4, 3, 23.
        1. b. Quo, abl. neutr., with compp. (with or without hoc, eo, or tanto): quoeo, by how much, by so much, the … the: quo difficilius, hoc praeclarius, Cic. Off. 1, 19, 64.
  3. III. Indef., any one, any; with si, num, ne, v. quis: quaeritur, num quod officium aliud alio majus sit, Cic. Off. 1, 3, 7: si qui graviore vulnere accepto equo deciderat, Caes. B. G. 1, 48: nisi si qui publice ad eam rem constitutus esset, Cic. Leg. 2, 26, 65: (BACANALIA) SEI QVA SVNT, S. C. de Bacchan.: ne qui forte putet, Cic. de Or. 1, 2, 8.