Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Poeni, ōrum, m., the Phœnicians, i. e. the Carthaginians (descended from the Phœnicians): Poeni stipendia pendunt, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 182 Müll. (Ann. v. 269 Vahl.); id. ap. Fest. p. 249 ib. (Ann. v. 278 Vahl.); Cic. Rep. 2, 4, 9: Poeni foedifragi, id. Off. 1, 12, 38: Poenorum crudelitas, id. N. D. 3, 32, 80: ponuntque ferocia Poeni Corda, Verg. A. 1, 302.
Gen. plur.: Poenūm, Sil. 7, 714; 17, 311.
In sing.: Poenus, i, m., a Carthaginian: Poenus plane est, he is a true Carthaginian, i. e. full of cunning, trickish, Plaut. Poen. prol. 113.
Pregn., for Hannibal, Cic. de Or. 2, 18, 77.
Collectively: si uterque Poenus Serviat uni, i.e. Carthaginians in Africa and Spain, Hor. C. 2, 2, 11.
Hence,

  1. A. Poenus, a, um, adj., Punic, Carthaginian (poet.): leones, Verg. E. 5, 27: columnae, Prop. 2, 23 (3, 29), 3: sermo, Stat. S. 4, 5, 45: vis saeva, Sil. 6, 338: miles, Juv. 10, 155.
    Comp.: est nullus me hodie Poenus Poenior, better versed in the Carthaginian tongue, Plaut. Poen. 5, 2, 31.
  2. B. Pūnĭ-cus (Poen-), a, um, adj., Punic, Carthaginian (the classical form): CLASEIS. POENICAS OM(nes devicit), Inscr. Column. Rostr.: regna, Verg. A. 1, 338: lingua, Plin. 4, 22, 36, § 120: litterae, Cic. Verr. 2, 4, 46, § 103: laterna, Plaut. Aul. 3, 6, 30: bellum primum, secundum, tertium, Cic. Off. 1, 13, 39; id. Brut. 14, 57; id. Verr. 2, 4, 33, § 73: fides, i. e. bad faith, perfidy, treachery (because the Romans considered the Carthaginians perfidious), Sall. J. 108, 3; cf. Liv. 21, 4 fin.; 42, 47; Flor. 2, 2, 6 and 17; Val. Max. 7, 4, ext. 4; so, ars, Liv. 25, 39: Punicum malum, or simply Punicum, i, n., a pomegranate, Plin. 13, 19, 34, § 112; 15, 11, 11, § 39; 15, 28, 34, § 112 et saep.: arbos, i. e. a pomegranate-tree, Col. poët. 10, 243: cera, exceedingly white, Plin. 21, 14, 49, § 83.
    1. 2. Poet., transf., of the Phœnician color, purple color, purple-red: punicarum rostra columbarum, Prop. 3, 3 (4, 2), 32: rostra psittaci, Ov. Am. 2, 6, 22: punico Lugubre mutavit sagum, Hor Epod. 9, 27.
      Hence, adv.: Pūnĭcē (Poen-), in the Punic or Carthaginian manner or language: adibo hosce atque appellabo Punice, Plaut. Poen. 5, 2, 22: loqui, in Punic, id. ib. 5, 2, 23: salutare, id. ib. 5, 2, 40.

pūnĭcans, antis, adj. [Punicus], red, reddish, ruddy, blushing (post-class.): caliculos, App. M. 4, p. 143, 16: facies, id. ib. 1, p. 105, 1.

Pūnĭcānus, a, um, adj. [Punicus], made in the Punic manner, Punic, Carthaginian: lectuli, Cic. Mur. 36, 75; Val. Max. 7, 5, 1: fenestra, Varr. R. R. 3, 7, 3.

Pūnĭcē, adv., v. Poeni, B. fin.

pūnĭcĕus, a, um, adj. [Punicus].

  1. I. Reddish, red, purple-colored: puniceum supparum, Naev. B. P. 2, 21: taeniae, Verg. A. 5, 269: roseta, id. E. 5, 17: rosa, Hor. C. 4, 10, 4: crocus, Ov. F. 5, 318: rotae (currūs Aurorae), Verg. A. 12, 77: cruor, Ov. M. 2, 607; also, anima, Verg. A. 9, 349: corium, i. e. skin beaten red, Plaut. Rud. 4, 3, 61: undae, Val. Fl. 3, 411.
  2. II. Pūnĭcĕus, a, um, Punic, Carthaginian: Puniceus dux, Ov. Ib. 284.

Pūnĭcus, a, um, v. Poeni, B.

pūnĭo or (in archaic form) poenĭo, īvi or ii, ītum, 4 (sync. imp. poenibat, Lucr. 6, 1238), v. a., and pūnĭor (poen-), ītus, 4, v. dep. a. [poena].

  1. I. To inflict punishment upon, to punish (syn.: castigo, animadverto, plecto, multo).
          1. (α) In act. form: peccata punimus, Cic. Inv. 2, 22, 66: punire sontes, id. Off. 1, 24, 82: Philemonem morte puniit, Suet. Caes. 74: alio punito, id. Calig. 30: lex omnis aut punit aut jubet, etc., Quint. 7, 5, 5; cf. id. 7, 1, 48.
            Pass.: tergo ac capite puniri, Liv. 3, 55 fin.; Ov. M. 9, 778.
          2. (β) In dep. form: qui punitur aliquem, Cic. Off. 1, 25, 88: inimicos puniuntur, id. Tusc. 1, 44, 107: hominum necem, id. Phil. 8, 2, 7: crudelius poeniri quam erat humanitatis meae postulare, id. Mil. 13, 33; id. Inv. 2, 27, 80; 2, 28, 83; Quint. 9, 3, 6; Gell. 20, 1, 7: punita sum funestum praedonem, App. M. 8, p. 207, 17.
          3. (γ) In indeterm. form: ipse se puniens, Cic. Tusc. 3, 27, 65: prohibenda autem maxime est ira in puniendo, id. Off. 1, 25, 89 fin.
  2. II. To take vengeance for, to avenge, revenge, = ulcisci (rare): Graeciae fana punire, Cic. Rep. 3, 9, 15: iracundia est cupiditas puniendi doloris, id. de Or. 1, 51, 220: meam domum a judicibus puniendam putavit, Cic. Har. Resp. 8, 16.
    Dep.: ut clarissimorum omnium crudelissimam puniretur necem, Cic. Phil. 8, 2, 7.

pūnĭor, īri, v. punio.

pūnītĭo, ōnis, f. [punio], a punishment (post-class.), Val. Max. 8, 1, 1; Gell. 6, 14, 8; 11, 1, 2; Tert. adv. Nat. 1, 16; Vulg. Sap. 19, 4.

pūnītor, ōris, m. [punio].

  1. I. A punisher (post-class.): seditiosorum punitor acerrimus, Suet. Caes. 67; Val. Max. 6, 1, 8.
  2. II. An avenger: fuit ultor injuriae, punitor doloris sui, Cic. Mil. 13, 35: Crassianae stragis, Val. Max. 3, 4, 5.