Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Prorsa (Prōsa), ae, f. [2. prorsus], sc. dea, i. e. the goddess presiding over births with the head foremost (opp. Postverta), Varr. ap. Gell. 16, 16, 4; cf. Hartung, Relig. d. Röm. 2, p. 199.

prorsum (collat. form prōsum, like prosus = prorsus, Plaut. Trin. 5, 2, 6 Ritschl), adv. [pro-versum].

  1. I. Forwards (poet.): neque prorsum iniit, Plaut. Cist. 4, 2, 32: cursari rursum prorsum, to and fro, Ter. Hec. 3, 1, 35.
  2. II. Straight on, right onwards, directly (ante-class.): simulato, quasi eas prorsum in navem, Plaut. Pers. 4, 5, 5; id. Mil. 4, 4, 56 Ritschl.
    1. B. Trop., straightforwards, without ceremony, i. e. wholly, absolutely, at all (ante- and post-class.): prorsum perit, Plaut. Curc. 5, 3, 3: prorsum quodcumque videbat fecisse, Cato ap. Charis. p. 189 P.: praedones prorsum parcunt nemini, Plaut. ib.: prorsum credebam nemini, id. Pers. 4, 3, 8: prorsum nihil intellego, Ter. Heaut. 4, 5, 28; cf. id. Eun. 2, 3, 41: irritatus, Gell. 17, 3, 3.

1. prorsus (collat. form prōsus, Plaut. Trin. 3, 3, 2; Enn. ap. Non. 165, 11; Trag. Rel. p. 28 Rib.; but p. 107 Vahl. reads prorsus), adv. [for pro-versus].

  1. I. Forwards (ante-class.): non prorsus, verum transvorsus cedit, quasi cancer solet, Plaut. Ps. 4, 1, 45.
  2. II. Straight on, right onwards, directly (ante- and post-class.), Cato ap. Fest. p. 234 Müll.: tunc Arionem prorsus ex eo loco Corinthum petivisse, Gell. 16, 19, 17.
    1. B. Trop.
      1. 1. Straightway, by all means, certainly, truly, precisely, utterly, absolutely (class.): prorsus perii, Plaut. Aul. 2, 8, 27: vide ne ille huc prorsus se inruat, Ter. Ad. 4, 2, 11; 3, 2, 26: prorsus tacere nequeo, id. Hec. 4, 4, 51: ita prorsus existimo, Cic. Tusc. 2, 5, 14: nullo modo potest fleri prosus, Plaut. Trin. 3, 3, 2: nullo modo prorsus assentior, Cic. N. D. 3, 8, 21; id. Att. 13, 45, 1: verbum prorsus nullum intellego, not a single word, id. de Or. 2, 14, 61: venies exspectatus non solum nobis, sed prorsus omnibus, id. Fam. 4, 10, 1: affatim prorsus, id. Att. 16, 1, 5: prorsus vehementer et severe, id. ib. 16, 15, 2: hoc mihi prorsus valde placet, id. Fam. 6, 20, 2; Plin. 14, 5, 7, § 58.
        Ironically: grati prorsus conjugibus revertemur, Curt. 5, 5, 13.
      2. 2. Exactly, just, precisely: set ea prorsus opportuna Catilinae, Sall. C. 16, 5; Varr. L. L. 6, § 16 dub.; v. Müll. ad h. l.: prorsus quasi, precisely as if, Just. 1, 7, 16.
      3. 3. After an enumeration of particulars, in short, in fine, in a word: igitur colos exsanguis, foedi oculi: citus modo, modo tardus incessus; prorsus in facie vultuque vecordia inerat, Sall. C. 15, 5; 25, 5; id. J. 23, 1; 30, 3 al.

2. prorsus (collat. form prōsus; v. II.), a, um, adj. [for pro-versus].

  1. I. Straightforwards, right onwards, straight, direct (post-Aug.): prorso tramite siste gradus (al. proso), Avien. 3: prorsi limites appellantur in agrorum mensuris, qui ad orientem directi sunt, Fest. p. 234, and Paul. ex Fest. p. 235 Müll.
  2. II. Trop., of style, straightforwards, i. e. prosaic, in prose, opp. to verse (post-class.): prorsum est porro versum, id est ante versum. Hinc et prorsa oratio, quam non inflexit cantilena, Don. Ter. Eun. 2, 3, 14: et prorsa et vorsa facundia veneratus sum, in prose and verse, App. Flor. 4, p. 361, 36.
    In this sense predominant (but not found in Cic.) in the form prosa oratio, prose, = soluta oratio, Quint. 1, 5, 18; 11, 2, 39: prosa eloquentia, Vell. 1, 17, 3; Sen. ap. Gell. 12, 2, 6; Col. 11, 1, 1; Plin. 5, 29, 31, § 112.
    Subst.: prōsa, ae, f., prose, Quint. 1, 8, 2; 8, 6, 17; 20; 9, 4, 52 et saep.

1. prōsa ōrātĭo, and prōsa, v. 2. prorsus, II.

2. prōsa, ae, v. 2. prorsus, II.

prōsăĭcus, a, um, adj. [1. prosa].

  1. I. Prosaic, in prose (post-class.): prosaico relatu, Ven. Carm. 7, 11, 1; id. Vit. S. Mart. 1, 13.
  2. II. Subst.: prōsăĭcus, i, m., a prose writer, prosaist (post-class.), Ven. Vit. S. Mart. 2, 469.

prōsāpĭa, ae (collat. form prōsāpĭes, ēi or ēs), f. [pro and root sa.; cf. sero, satus], a stock, race, family (archaic; v. Quint. 1, 6, 40; 8, 3, 26; cf.: stirps, genus, progenies, posteritas): prosapia progenies: id est porro sparsis et quasi jactis liberis: quia supare significat jacere et disicere, Paul. ex Fest. p. 225 Müll.: veteres prosapias (perh. to be read veteris prosapies, as a gen. sing.), Cato ap. Non. 67, 30: de Coclitum prosapiā esse, Plaut. Curc. 3, 23: rogitares, unde esset, quā prosapiā, id. Merc. 3, 4, 49: homo veteris prosapiae, Sall. J. 85, 10; so, vetus, Just. 14, 6, 11; Suet. Galb. 2: et eorum, ut utamur veteri verbo, prosapiam, Cic. Univ. 11; cf.: nec utique ab ultimis et jam oblitteratis repetita (verba) temporibus, qualia suntprosapia, Quint. 1, 6, 40: insulsum (verbum), id. 8, 3, 26. Galba magnā et vetere prosapiā, Suet. Galb. 2: pro gloriā veteris prosapiae, Just. 14, 6, 11; Prud. Apoth. 1006.
Form prosapies: tot stuprorum sordidam prosapiem, Prud. στεφ. 10, 180; Cassiod. Var 9, 25: prosapies, γένους καταγωγή, Gloss. Philox.

prŏsăpŏdŏsis, is, f., a figure of speech, defined by Mart. Cap. § 533 Kopp (al. proapodosis, q. v.).

prōsārĭus, a, um, adj. [1. prosa], of or belonging to prose, prosaic (post-class.): opus, Sid. Ep. 3, 14: loquendi genus, id. ib. 9, 13.

prōsător, ōris, m. [pro-sero], an ancestor (eccl. Lat.), Jul. ap. Aug. c. Sec. Resp. Jul. 1, 90.

prōsatrix, īcis, f. [pro-sero], an ancestress, Isid. Gloss.

prōsătus, a, um, Part., from 1. prosero.

proscaenĭum (proscēn-), ii, n., = προσκήνιον.

  1. I. The place before the scene where the actors appeared, the proscenium; also, in gen., the stage, Plaut. Am. prol. 91; id. Truc. prol. 10, id. Poen. prol. 17: veteres ineunt proscaenia ludi, Verg. G. 2, 381: theatrum et proscaenium ad Apollinis locavit, Liv. 40, 51; Vitr. 5, 6; Suet. Ner. 12: proscaenii contabulatio, App. Flor. 4, p. 359, 1.
  2. II. Transf., a theatre (post-class.), Claud. Laud. Stil. 2, 403.

proschŏlus, i, m., = πρόσχολος, an under-teacher, under-master (post-class.): tam pauper, ut proscholus esset grammatici, Aug. Serm. Apostol. Serm. 178, n. 8; Aus. Prof. 22 in lemm.

prō-scindo, scĭdi, scissum, 3, v. a., to tear open in front, to rend, split, cleave, cut up, cut in pieces (poet. and in post-Aug. prose).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: ferro proscindere quercum, Luc. 3, 434: piscem, App. Mag. p. 300, 18 and 20: spumanti Rhodanus proscindens gurgite campos, Sil. 3, 449: vulnere pectus, Stat. Th. 10, 439: fulgure terram, Just. 44, 3, 6.
    2. B. In partic., in agriculture, of the first ploughing, to break up the land: rursum terram cum primum arant, proscindere appellant; cum iterum, offringere dicunt, quod primā aratione glebae grandes solent excitari. Varr. R. R. 1, 29, 2; 1, 27, 2: terram transversis adversisque sulcis, Col. 3, 13, 4: priusquam ares, proscindito, Cato ap. Plin. 18, 19, 49, § 176: bubulcum autem per proscissum ingredi oportet, the trench, furrow, Col. 2, 2, 25; 3, 13, 4; 11, 2, 32.
      Poet., in gen., for arare, to plough: rorulentas terras, Att. ap. Non. p. 395, 22 (Trag. Rel. v. 496 Rib.): validis terram proscinde juvencis, Verg. G. 2, 237: terram pressis aratris, Lucr. 5, 209: ferro campum, Ov. M. 7, 119.
      1. 2. Transf., to cut through, to cleave, furrow (poet.): rostro ventosum aequor. Cat. 64, 12: remo stagna, Sil. 8, 603.
  2. II. Trop., to cut up with words, to censure, satirize, revile, defame: aliquem, Ov. P. 4, 16, 47: equestrem ordinem, Suet. Calig. 30: aliquem foedissimo convicio, id. Aug. 13: carminibus proscissus, Plin. 36, 6, 7, § 48: aliquem famoso carmine, Suet. Vit. Luc.; Val. Max. 5, 3, 3; 8, 5, 2.

prōscissĭo, ōnis, f. [proscindo, I. B.]. In agriculture, the first ploughing, a breaking up, Col. 2, 13, 6; 6, 2, 8.

prōscissus, a, um, Part., from proscindo.

prō-scrībo, psi, ptum, 3, v. a., to write before or in front of, to write over or upon, to inscribe.

  1. I. In gen. (post-Aug.): vultus voluntariā poenarum lege proscripti, written over, inscribed, Petr. 107.
  2. II. In partic.
    1. A. To publish any thing by writing (freq. and class.): ut quo die esse oporteret idus Januarias, eo die Calendas Martias proscriberet, Cic. Verr. 2, 2, 52, § 129: quam (legem) non is promulgavit, quo nomine proscriptam videtis, id. ib. 2, 5, 69, § 177: non proscriptā neque edictā die, id. ib. 1, 54, 141: venationem, id. Att. 16, 4, 1: leges, Tac. A. 13, 51: versiculos per vias, Gell. 15, 4, 3.
          1. (β) With obj.-clause: senatum Calendis velle se frequentem adesse, etiam Formiis proscribi jussit, Cic. Att. 9, 17, 1: proscribit se auctionem esse facturum, id. Quint. 4, 15; cf. Suet. Caes. 49.
    2. B. To offer in writing any thing for sale, lease, or hire, or as to be sold by auction, to post up, advertise: proscribere palam sic accipimus, claris litteris, ut, etc., Dig. 14, 3, 11: Racilius tabulam proscripsit, se familiam Catonianam venditurum, Cic. Q. Fr. 2, 6, 5: Claudius proscripsit insulam, vendidit, id. Off. 3, 16, 65.
    3. C. To publish a person as having forfeited his property, to punish with confiscation, to confiscate one’s property (cf. publico): quaero enim, quid sit aliud proscribere. Velitis, jubeatis, ut M. Tullius in civitate ne sit, bonaque ejus ut mea sint, Cic. Dom. 17, 43: Pompeium, to confiscate the estates gained by him, id. Agr. 2, 36, 99: vicinos, to confiscate the lands of one’s neighbors, id. ib. 3, 4, 14: possessiones, id. ib.: bona, Plin. Ep. 8, 18, 5.
    4. D. To proscribe, outlaw one, by hanging up a tablet with his name and sentence of outlawry, confiscation of goods, etc.: posteaquam victoria constituta est, cum proscriberentur homines, qui adversarii fuisse putabantur, Cic. Rosc. Am. 6, 16: victoriā Sullae parentes, Sall. C. 37, 9: modus proscribendi, Suet. Aug. 27.
      Hence, P. a., as subst.: prōscriptus, i, an outlaw, one proscribed: contra legem Corneliam, quae proscriptum juvari vetat, Cic. Verr. 2, 1, 47, § 123: proscriptorum liberos honores petere puduit, Plin. 7, 30, 31, § 117: in proscriptorum numero esse, Sall. C. 51, 33: bona proscriptorum, id. H. 1, 31 Dietsch.
      1. 2. Trop.: cujus pudoris dignitas in concione proscripta sit, has been brought into ill repute, rendered suspected, Petr. 106.

prōscriptĭo, ōnis, f. [proscribo] (class.).

  1. I. A written public notice of sale. an advertisement: proscriptio bonorum, Cic. Quint. 18, 56: quam ad diem proscriptiones venditionesque fiant, id. Rosc. Am. 44, 128: bonorum, id. Cat. 2, 10, 21: praediorum, id. Fl. 30, 74.
  2. II. Proscription, outlawry, confiscation: proscriptionis miserrimum nomen, Cic. Dom. 17, 43: de capite civis et de bonis proscriptionem ferre, id. Sest. 30, 65; id. Cat. 2, 9, 20: capitis mei, id. Prov. Cons. 19, 45: proscriptione pecunias ex aerario accipere, Suet. Caes. 11.

prō-scriptor, ōris, m. [proscribo], one who proscribes or oullaws; adj., proscriptive (post-Aug.): proscriptor animus, Plin. 7, 12, 10, § 56; cf. proscripturio.

prōscriptūra, ae, f. [proscribo], proscription, outlawry, Not. Tir. p. 11.

prōscriptŭrĭo, īre, v. desider. n [id], to desire or long to proscribe, (a word formed sarcastically by Cic.): ita sullaturit animus ejus et proscripturit diu, Cic. Att. 9, 10, 6 (cited Quint. 8, 6, 32).

prōscriptus, a, um, Part., from proscribo.

prō-sĕco, cŭi, ctum (old inf. pass. parag. prosecarier, Plaut. Poen. 2, 1, 8), 1, v. a., to cut off from before, cut away or off.

  1. I. In gen. (post-class.): prosectis naso prius ac mox auribus, App. M. 2, p. 128, 11.
  2. II. In partic.
    1. A. In agriculture, to cut up, break up with the plough (post-Aug.): solum, Plin. Ep. 5, 6, 10.
    2. B. In relig. lang., to cut off the parts to be sacrificed: vetui exta prosecarier, Plaut. Poen. 2, 1, 8: ubi exta prosecta erunt, Cato, R. R. 134: hostiae exta, Liv. 5, 21: exta prosecuit, Suet. Aug. 1: prosecta pectora, Val. Fl. 3, 439.
      1. 2. In gen., to sacrifice (eccl. Lat.): Aesculapio gallinaceum, Tert. Apol. 46.
        Hence, prō-sectum, i, n., that which is cut off for sacrifice, the entrails, Varr. L. L. 5, § 110 Müll.; in plur., Ov. M. 12, 152; id. F. 6, 163; Stat. Th. 5, 641; Licin. Macer. ap. Non. 220, 20.
        Collat. form prōsecta, ae, f., Lucil. ap. Non. 220, 22 dub. (al. prosicies).

prō-sĕcro, āvi, 1, v. n. [sacro], to sacrifice (eccl. Lat.): daemonibus, Lact. 4, 275: Aesculapio gallum, id. 3, 20, 16; id. Epit. 23, 3; 37, 5.

prōsecta, ae, f., v. proseco fin.

prōsectĭo, ōnis, f. [proseco], a cutting off, amputation (post-class.): ferri prosectio, Salv. Gub. D. 6, 16.

prōsector, ōris, m. [proseco], one who cuts in pieces, a cutter up, an anatomist (eccl. Lat.), Tert. Anim. 25.

prōsectum, i, n., v. proseco fin.

1. prōsectus, a, um, Part., from proseco.

2. prōsectus, ūs, m. [proseco], a cutting or slashing, a cut, stroke (Appul.): prosectu gladiorum, App. M. 8, p. 214, 32: dentium, a bite, id. ib. 8, p. 203, 20.

prōsĕcūtĭo, ōnis, f. [prosequor].

  1. I. Lit., a following or accompanying on the way, attendance (post-class.): necessitas prosecutionis, Cod. Th. 8, 5, 47: prosecutio opportuna, Symm. Ep. 7, 59.
  2. II. Trop.
    1. A. A following with words, an honorable notice or mention: quā prosecutione simplicitatem ejus edisseram, Ambros. Exc. Frat. Sat. 1, 51.
    2. B. A continuation, Ambros. Fid. 2, 13, 108; Claud. Mam. Stat. Anim. 3, 7.

prōsĕcūtor (prōsĕquūtor), ōris, m. [prosequor], an accompanier, companion, an attendant (post-class.), Dig. 48, 3, 7; Cod. Th. 8, 5, 47; 10, 72, 1; 12, 6, 12 et saep.: caterva prosecutorum, Sid. Ep. 4, 8.

prōsĕcūtōrĭa, ae, f. (sc. epistula) [prosecutor], a letter relating to taking something in charge, a letter of authorization (post-class.), Cod. Just. 10, 72, 1.

prōsĕcūtus (prōsĕquūtus), a, um, Part., from prosequor.

prō-sĕda, ae, f. [sedeo] (she who sits in public), a common prostitute (perh. only Plaut.), Plaut. Poen. 1, 2, 53; cf.: prosedas meretrices Plautus appellat, quod ante stabula sedeant. Eaedem et prostibulae, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.

†† prosedămum, i, n. [Sarmatian], = pigritia equorum in coitu, Plin. 26, 10, 63, § 98.

Prŏsĕlēnus, i, m., = Προσέληνος, older than the moon, a name by which the Arcadians called themselves, Cic. Fragm. Or. pro Fund. 3 B. and K. (Serv. Verg. G. 2, 342).

prŏsēlytus, a, um, = προσήλυτος, come from abroad, foreign, strange (late Lat.): numeravit Salomon omnes viros proselytos, Vulg. 2 Par. 2, 17.
Hence, as subst.,

    1. 1. prŏsēlytus, i, m.
  1. I. A sojourner, a stranger in the land: proselyti et advenae, Vulg. Tob. 1, 7; id. Ezech. 14, 7.
  2. II. Esp., one that has come over from heathenism to the Jewish religion, a proselyte (postclass.), Tert. adv. Marc. 3, 21; Hier. Ep. 64, n. 8; Vulg. Matt. 23, 15; Inscr. Fabr. p. 465, n. 101.
      1. 2. prŏsēlyta, ae, f., a female proselyte, converted woman, Inscr. Orell. 25, 22.

prō-sēmĭnātor, ōris, m. [prosemino], a sower; trop., a disseminator (eccl. Lat.), Tert. ad Nat. 2, 13.

prō-sēmĭno, āvi, ātum, 1, v. a., to sow or scatter about, to sow (rare but class.).

  1. I. Lit.: ostreas, Cic. Fragm. ap. Non. 216, 13: tamquam ex draconis alicujus dentibus proseminati, Lact. 6, 10, 19.
  2. II. Trop., to disseminate, propagate: proseminatae sunt familiae, i. e. ortae, Cic. de Or. 3, 16, 61; id. Imp. Pomp. 1, 90.

* prō-sentĭo, sensi, 4, v. a., to perceive beforehand, Plaut. Mil. 4, 4, 16.

prōsĕquĭum, ĭi, n. [prosequor], attendance: prosequium a prosequendo, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.

prō-sĕquor, cūtus (quūtus), 3, v. dep. a., to follow (in a friendly or hostile manner), to accompany, attend; to follow after, pursue (class.; cf.: comitor, stipo).

  1. I. Lit.: novum maritum volo rus prosequi, Plaut. Cas. 4, 2, 3: eum milites electi circiter CXX. sunt prosecuti, Caes. B. C. 3, 91: Dianam ture odoribusque incensis prosecutae sunt, Cic. Verr. 2, 4, 35, § 77; id. Att. 6, 3, 6: unum omnes illum prosequebantur, Nep. Alc. 6, 3: aliquem in domum, Gell. 18, 1, 16: exsequias, to attend a funeral, Ov. Tr. 1, 8, 14; so, defunctum in conditorium, Petr. 111; cf.: Bassus noster videtur mihi prosequi se, to attend his own funeral, Sen. Ep. 30, 5: lacrimis ad saevas prosequor usque fores, Ov. Am. 1, 4, 62; Cic. Planc. 10, 26: Aeneas Prosequitur lacrimans longe, Verg. A. 6, 476; 12, 72.
    In a hostile sense, to follow after, pursue: fugientes prosequi, Caes. B. C. 2, 41: hostem, id. ib. 2, 8: novissimos multa millia passuum prosecuti, id. B. G. 2, 11; 5, 9: iste iratus hominem verbis vehementioribus prosequitur, i. e. assailed, attacked, Cic. Verr. 2, 2, 29, § 73: aliquem contumeliosis vocibus, Caes. B. C. 1, 69: speculatores, qui prosequerentur agmen, missi, Liv. 27, 15; 30, 29: armati qui eos prosequebantur, Curt. 3, 13, 9: aliquem lapidibus, Petr. 90.
    Of animals: eādem cane anxie prosequente, Just. 1, 4, 11; Sil. 4, 615.
    With abl., of following with the eyes: oculis abeuntem prosequor udis, Ov. H. 12, 55; 5, 55: aliquos visu, Stat. Th. 5, 483.
    1. B. Transf., of inanim. and abstr. subjects, to follow, pursue; to accompany, attend: prosequitur surgens a puppi ventus euntes, Verg. A. 3, 130: naves mitterent quae se prosequerentur, Liv. 30, 25; cf. exercitus, id. 7, 33; Curt. 3, 3, 24: datae duae triremes ad prosequendum, Tac. H. 2, 9: Cattos suos saltus Hercynius prosequitur simul atque deponit, goes as far as their territory extends, and then ceases, id. G. 30: eadem (existimatio Quintum) usque ad rogum prosequatur, Cic. Quint. 31, 99; cf.: (amici) mortui vivunt: tantus eos honos prosequitur amicorum, id. Lael. 7, 23.
  2. II. Trop.
    1. A. To honor, adorn, or present one with a thing, to bestow any thing upon one; constr. with abl., rarely with cum and abl.: benevolentiā, aut misericordiā prosequi aliquem, Cic. Brut. 1, 4: aliquem honorificis verbis, id. Tusc. 2, 25, 61: virtutem alicujus gratā memoriā, id. Phil. 14, 11, 30: nomen alicujus grato animo, id. ib. 4, 1, 3: memoriam cujuspiam clamore et plausu, id. ib. 10, 4, 8: aliquem laudibus, Liv. 9, 8: aliquem beneficiis ac liberalitate, Cic. Verr. 2, 3, 41, § 94: cum me in illo tristi et acerbo luctu atque discessu non lacrimis solum tuis, sed animo, corpore, copiis prosecutus esses, id. Planc. 30, 73; cf.: reliquum est ut tuam profectionem amore prosequar, reditum spe exspectem, id. Fam. 15, 21, 5: delictum veniā, Tac. A. 13, 35: Maximum libenter apud te testimonio prosequar, Plin. Ep. 10, 85 (17): prosecuti cum donis legatos sunt, Liv. 39, 55, 4: decedentem domum cum favore ac laudibus prosecuti sunt, id. 2, 31, 11: Senatus gratias egit Caesari, quod et ipse cum summo honore mentionem ejus prosecutus esset, Plin. Ep. 8, 6, 5; cf.: aliquem uberrimo congiario, Suet. Caes. 27: milites, id. Aug. 49.
    2. B. To pursue, continue, follow up, to go on or proceed with an idea or theme: si (rem) non ad extremum, sed usque eo, quo opus erit, prosequemur, Auct. Her. 1, 9, 14: non prosequar longius, Cic. Rosc. Am. 30, 83: illius vero mortis opportunitatem benevolentiā prosequamur, id. Brut. 1, 4: pascua versu, to describe at length, Verg. G. 3, 340: stilo munificentiae rationem, Plin. Ep. 1, 8, 8: ut latius, quae cujusque adfectus natura sit, prosequamur, Quint. 5, 8, 2; 2, 6, 1: uno libello carissimam mihi memoriam prosequi, Plin. Ep. 3, 10, 3: ex ordine domesticos motus, to pursue, go through with, describe in order, Flor 3, 12, 14: similitudinem, to follow up, Sen. Ep. 13, 3.
      Absol., to proceed with one’s speaking (poet.): prosequitur pavitans, et ficto pectore fatur, Verg. A. 2, 107.

1. prō-sĕro, sēvi, sătum, 3, v. a., to bring forth or produce by sowing.

  1. I. Lit. (poet.): segetem, Luc. 4, 411: fruges, Tert. poët. adv. Marc. 1, 127.
    1. B. Transf., in gen., to beget, bring forth, produce, generate (post-class.): Plato augustiore conceptu prosatus, sprung from, App. Dogm. Plat. 1, p. 1: placito dea prosata mundo, Sol. Fragm. in Anthol. Lat. t. 2, p. 384 Burm.; cf.: venti ex aëre prosati, App. Mund. 12, p. 62, 25; Aus. Idyll. 7, 1; Prud. στεφ. 6, 46.
  2. II. Trop., to produce (post-class.): ex artibus artes Proserere, Grat. Cyn. 9.

2. prō-sĕro, sĕrŭi, sertum, 3, v. a., to stretch forth, extend (post-class.): aggeribus caput Alpinis proserit in Celtas (Rhodanus), Sil. 3, 447: proserit hydra caput, Avien. Arat. 1111: se, id. Perieg. 711, 342.

Prō̆serpĭna, ae, f., = Περσεφόνη.

  1. I. Proserpine, daughter of Ceres and Jupiter, and wife of Pluto, who seized her as she was gathering flowers in Sicily, and carried her away to the infernal regions: Cereris Proserpina puer, Naev. 2, 18; cf. Cic. N. D. 3, 21, 53; 3, 34, 83; Ov. M. 5, 391; Hyg. Fab. 146.
  2. II. Poet., for the Lower World: sed me Imperiosa trahit Proserpina: vive, valeque, Hor. S. 2, 5, 109.

prōserpĭnāca, ae, f., a plant, also called polygonon, Plin. 26, 4, 11, § 23; 27, 12, 104, § 127; App. Herb. 18.

prōserpĭnālis, e, adj., of or belonging to Proserpine: herba, the herb dragonwort, Marc. Emp. 10.

prō-serpo, ĕre, v. n., to creep forwards or forth, to creep or crawl along (ante- and post-class.).

  1. I. Lit.: proserpens bestia, Plaut. Poen. 5, 2, 74; cf. id. As. 3, 3, 105; id. Pers. 4, 28; Varr. L. L. 5, § 68 Müll.: servulus proserpit leniter, App. M. 4, p. 151, 13: de specu funesta proserpit ursa, id. ib. 7, p. 198, 25.
    Transf., of plants, to come forth imperceptibly: sata in lucem proserpunt, Arn. 3, 119.
  2. II. Trop., to move on imperceptibly, to glide or steal along (postclass.): proserpit ad intima vulnus, Ser. Samm. 14, 251: malo proserpenti occurrere, Amm. 15, 8, 7.

prŏseucha, ae, f., = προσευχή, a place for prayer, an oratory, Juv. 3, 296; Inscr. Grut. 651, 11.

prosferari, impetrari, Lucil. ap. Non. 158, 11, very dub.

prosicĭae, ārum, v. porriciae.

* prōsĭcĭes, ēi, f. [proseco, II. B.], the flesh cut off for sacrifice (ante-class. for prosectum): prosiciem extorum in mensam porricere, Varr. ap. Non. 220, 23.
Collat. form: prosicium, quod prosecatum proicitur, Paul. ex Fest. p. 225 Müll.

pro-sĭdens, entis, Part. [sedeo], sitting before, Inscr. Fabr. p. 367, n. 127.

prō-sĭlĭo, ŭi (less freq. īvi or ĭi; īvi, Sen. Ep. 115, 15; Just. 11, 5, 10; Hyg. Fab. 103; ii, Sen. Clem. 1, 3, 3; Petr. 106, 1), 4 (fut. prosilibo for prosiliam, Auct. Quint. Decl. 4, 19), v. n. [salio], to leap or spring forth, to spring up (class.).

  1. I. Lit.: quidnam hic properans prosilit, Ter. Eun. 5, 7, 6: repente prosiluerunt, Cic. Cael. 26, 63: ex tabernaculo, Liv. 28, 14: ab sede, id. 2, 12: puppe, Luc. 8, 55: stratis, Val. Fl. 1, 310: de capitis paterni Vertice (of Minerva), Ov. F 3, 842: e convivio, Curt. 7, 4, 19: de navi, Just. 11, 5, 11: in contionem, Liv. 5, 2: in proelium, Just. 24, 8, 8: ad accusationem, Dig. 48, 2, 7: ad flumen, Suet. Caes. 32: in publicum, Petr. 82: donec prosilit unus, Hor. S. 1, 5, 21.
    1. B. Transf., of inanim. subjects, to spring or burst forth, to start out (poet. and in post-Aug. prose): (sanguis) Emicat, et longe terebrata prosilit aura, Ov. M. 6, 260: prosiliunt lacrimae, Mart. 1, 34, 2: prosilit scintilla, Ov. F. 4, 796: castanea sponte prosiliens, Plin. 15, 23, 25, § 93: frutices in altitudinem prosiliunt, shoot up, grow, Col. 7, 6, 1: Peloponnesi prosilit cervix, i. e. the isthmus begins and runs out, Plin. 4, 3, 4, § 8.
  2. II. Trop.
    1. A. To break forth (poet.): vaga prosiliet frenis natura remotis, Hor. S. 2, 7, 74.
    2. B. To start up, to hasten (poet.): prosilui amicum castigatum, Plaut. Trin. 1, 2, 179.
    3. C. To leap to any thing, attempt zealously or eagerly (mostly poet.): numquam nisi potus ad arma Prosiluit dicenda, Hor. Ep. 1, 19, 8: ad certamen, Sen. Ben. 1, 25: ad accusationem, Dig. 19, 5, 3; 48, 2, 7: ad munus, Cod. 10, 52, 7.

* prō-sistens, entis, Part. [sisto], standing out, projecting: foliis in modum radiorum prosistentibus, App. M. 11, p. 269, 17.

prōsĭtus, propositus, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.

proslambănŏmĕnos, i, m., = προσλαμβανόμενος (taken in addition), the note A in music, Vitr. 5, 4, 5.

prō-sŏcer, ĕri, m., a wife’s grandfather: cuique senex Nereus prosocer esse velit, Ov. H. 3, 74: uxor, et nurus, et pronurus, viro, et socero, et prosocero furtum facere possunt, Dig. 25, 2, 15: erum cum prosocero meo, Plin. Ep. 5, 14 (15), 8.

prō-sō̆crus, ūs, f., a wife’s grandmother: prosocrus mihi uxoris meae avia est: ego illius sum progener, Dig. 38, 10, 4, § 6.

prŏsōdĭa, ae, f., = προσῳδία, the tone or accent of a syllable (ante-class.), Varr. ap. Gell. 18, 12, 8: accentus quas Graeci προσῳδίας vocant, Quint. 1, 5, 22.

prŏsōdĭăcus, a, um, adj., = προσῳδιακός, prosodial, prosodiac (post-class.): metrum, Mar. Vict. p. 2580 P.: numeri, Mart. Cap. 9, § 991.

prŏsōpis, ĭdis, f., and prŏsōpītes, ae, = προσωπίς and προσωπίτης, a plant (pure Lat. personacia), App. Herb. 36.

Prŏsōpītes, ae, m., a district of the Delta in Egypt, Plin. 5, 9, 9, § 49.

prŏsōpon, i, n., = πρόσωπον, a kind of herb, wild-poppy, App. Herb. 53.

prŏsōpŏpoeĭa, ae, f., = προσωποποιΐα.

  1. I. Personification, Quint. 6, 1, 25; 1, 8, 3; 4, 1, 69; 11, 1, 41; Isid. 2, 13, 1; 2, 21, 45.
  2. II. A dramatizing: ad prosopopoeias irrumpunt, Quint. 2, 1, 2; 3, 8, 49.

prŏsōpŏpoeĭcus, a, um, adj. [prosopopoeia], of or belonging to personification, personifying (post-class.): sermo, Firm. Error. Prof. Relig. 8.

prospectē, adv., v. prospicio fin.

prospectīvus, a, um, adj. [2. prospectus], of or belonging to a prospect, furnishing a prospect, prospective (post-class.): fenestrae, Cod. Just. 8, 10, 12.

prospecto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [prospicio], to look forth upon, look out; to look at, view, behold, see afar off, gaze upon: mare, Cic. Att. 9, 10, 2.

  1. I. Lit.: pars ex tectis fenestrisque prospectant, Liv. 24, 21; cf. Verg. A. 7, 813: Campani moenia urbis prospectantes repleverant, Liv. 23, 47, 3: hostem, id. 22, 14, 11: e terrā aliquem, id. 29, 26, 8: intenti proelium equestre prospectabant, Sall. J. 60, 3: incendium e turri, Suet. Ner. 38: e puppi pontum, Ov. M. 3, 651: Capitolia ab excelsā aede, id. ib. 15, 841: prospectans maesta carinam, Cat. 64, 52.
    Absol.: astris prospectantibus, Stat. S. 5, 1, 124.
    Impers. pass.: quā longissime prospectari poterat, Tac. A. 3, 1.
    1. B. Transf.
      1. 1. To look around or about: prospectare, ne uspiam insidiae sient, Plaut. Mil. 3, 1, 2.
      2. 2. Of localities, to look towards, to lie or be situate towards any quarter (poet. and in post-Aug. prose): villa, quae monte summo posita Prospectat Siculum, Phaedr. 2, 5, 10: villa, quae subjectos sinus editissima prospectat, Tac. A. 14, 9: septentrionem, id. H. 5, 6: locus late prospectans, furnishing a wide prospect, id. ib. 3, 60: thermae prospicientes viam sacram, Sen. Contr. 4 (9), 27, 18: hos (campos) ad occasum conversa prospectat, Curt. 6, 4, 17; Tib. 1, 7, 19; Sil. 3, 418.
  2. II. Trop.
    1. A. To look forward to, to expect a thing; to hope, look out for, await (class.): exsilium, Cic. Verr. 2, 5, 17, § 44: diem de die prospectans, ecquod auxilium ab dictatore appareret, Liv. 5, 48.
    2. B. To await, impend over, threaten one: te quoque fata Prospectant paria, Verg. A. 10, 741.
    3. C. To foresee (post-class.): prospectandi cognitio, App. Dogm. Plat. 2, p. 24, 35.

prospector, ōris, m. [prospicio].

  1. I. Lit., one who looks out: sicut prospector videns casum proximi sui, Vulg. Ecclus. 11, 32.
  2. II. Trop., one that foresees, one that arranges beforehand, a provider (post-class.): deus prospector humanarum necessitatum, Tert. Or. 1: nuptiarum, id. adv. Marc. 4, 34: deus in rebus incertis prospector, App. de Deo Socr. 16, p. 51, 12; Vulg. Ecclus. 3, 34.

1. prospectus, a, um, Part., from prospicio.

2. prospectus, ūs, m. [prospicio].

  1. I. Lit., a lookout, distant view, prospect (class.): sterilis prospectus, Plaut. Mil. 3, 1, 15: cum saepibus prospectus impediretur, Caes. B. G. 2, 22; cf. Sall. J. 53, 1: non prospectu modo extra vallum adempto, sed propinquo etiam congredientium inter se conspectu, Liv. 10, 32: petere prospectum ex arce, Cat. 64, 241: habere prospectum in praeceps, Vulg. 2 Macc. 13, 5.
    1. B. Transf.
      1. 1. Sight, view: aliquem in prospectum populi Romani producere, Cic. Verr. 2, 1, 47, § 122: cum jam extremi essent in prospectu, to be in sight, Caes. B. G. 5, 10; cf. Hirt. B. Afr. 62: lugubris, Tac. H. 1, 4: praeclarus, Cic. Ac. 2, 25, 80: praebere prospectum navium, Liv. 27, 23: prospectum eripiens oculis, Verg. A. 8, 254.
      2. 2. Poet., sight, vision: late Aequora prospectu metior, Ov. H. 10, 28.
  2. II. Trop.
    1. A. Regard, respect (post-class.): cujus rationem prospectumque Bias non habuit, Gell. 5, 11, 10; so, prospectum officii deponere, Val. Max. 5, 1, 3 ext.
    2. B. Foresight (eccl. Lat.): humanus prospectus, Tert. Spect. 1.

pro-spĕcŭlor, āri, v. n. and a.

  1. I. Neutr., to look into the distance, look out (very rare): de vallo, Auct. B. Afr. 31.
    1. B. Transf., to explore: L. Siccium prospeculatum ad locum castris capiendum mittunt, Liv. 3, 43, 2.
  2. * II. Act., to look out for, watch for: prospeculari e muris adventum imperatoris, Liv. 33, 1, 3.

prosper, and more freq. prospĕrus, a. um, adj. [pro-spero, answering to hope; cf. spes],

  1. I. agreeable to one’s wishes, favorable, fortunate, prosperous (freq. and class.; cf.: faustus, propitius): sperem veteres pro spem dixerunt, unde et prospere dicimus, hoc est, pro spe, Non. 171, 25: auspicium prosperum, Naev. 4, 2; cf. in sup.: prosperrimum augurium, Plin. 10, 8, 9, § 21: prospera adversaque fortuna, Cic. N. D. 3, 37, 89: magnis autem viris prosperae semper omnes res, id. ib. 2, 66, 167: prosperae res, id. Brut. 3, 12: non jam id ago, ut prosperos exitus consequar, id. Att. 9, 7, 1: successus, Liv. praef. fin.: prosperrimo rerum eventu, Vell. 2, 122, 2.
    Comp.: prosperior civium amor, Tac. A. 6, 51: mox cecinit laudes prosperiore lyrā, Ov. A. A. 3, 50: prosperius fatum, id. F. 3, 614: nomina, of good omen, Plin. 28, 2, 5, § 22; so, verba, Ov. P. 4, 4, 38.
    In nom. sing.: prosper dicendi successus, Auct. ap. Prisc. p. 693 P.; Anthol. Lat. 5, 132: deinde est hominum generi prosperus et salutaris ille fulgor, qui dicitur Jovis, propitious, favorable, Cic. Rep. 6, 17, 17 (cited in Prisc. p. 693 P.): immoriens magnis non prosperus ausis, Sil. 10, 202: prosperus in Africam transitus, Val. Max. 3, 7, 1.
    With evenio (cf. prospere): omnia quae prospera tibi evenere, Liv. 28, 42, 15: si cetera prospera evenissent, id. 21, 21, 9: quod bellumut id prosperum eveniret, id. 42, 28, 7; 37, 47, 4.
          1. (β) With gen. (poet.): noctilucam. Prosperam frugum, beneficial to fruits, Hor. C. 4, 6, 39.
  2. II. Subst., in plur.: prospĕra, ōrum, n., favorable circumstances, good fortune, prosperity (postAug.): prospera belli, Luc. 5, 782: rerum, id. 7, 107: tam mala Pompeii quam prospera mundus adoret, id. 7, 708: Germani prosperis feroces, Tac. H. 5, 15; Plin. Pan. 7.
    Hence, adv., in two forms.
    1. A. pro-spĕrē, agreeably to one’s wishes, favorably, luckily, fortunately, prosperously (class.): omnia profluenter, prospere, Cic. Tusc. 5, 18, 53: procedere, id. Fam. 12, 9, 2: cedere alicui, Nep. Dat. 1, 2: succedere, id. ib. 6, 1: cui ut omnia prospere evenirent, Liv. 23, 27, 12: cadere, Tac. A. 2, 46.
      Comp.: aves quae prosperius evolant, with better augury, Gell. 6, 6, 8: res eventura prosperius, id. 1, 13, 1; Col. 4, 32, 1.
      Sup.: prosperrĭme geruntur omnia. Vell. 2, 97, 1: dimicare, Suet. Caes. 36.
    2. * B. prospĕ-rĭter, favorably, fortunately, Enn. ap. Prisc. p. 1010 P.

prospĕrātĭo, κατευόδωσις, good fortune, Gloss. Cyrill.

prospĕrē, adv., v. prosper fin. A.

pro-spergo, no perf., sum, 3, v. a. [spargo], to besprinkle: haustā aquā templum prospersum est, Tac. A. 15, 44.

prospĕrĭtas, ātis, f. [prosper],

  1. I. desirable condition, good fortune, success, prosperity (rare but good prose): vitae, Cic. N. D. 3, 36, 86: honestarum rerum, id. Fragm. ap. Amm. 21, 16, 13: tantā prosperitate usus est valetudinis, ut, etc., such a desirable state of health, such full health, Nep. Att. 21, 1.
    In plur.: improborum prosperitates secundaeque res, Cic. N. D. 3, 36, 88: ventorum, App. M. 11, p. 270, 21: summarum rerum, Amm. 17, 4, 6: currentes ex voto, id. 22, 8, 6; Vulg. 2 Macc. 14, 14.
  2. II. Joy, approbation: quod est prosperitatis indicium plenum, Amm. 15, 8, 15.

prospĕrĭter, adv., v. prosper fin. B.

prospĕro, āvi, ātum, 1, v. a. [prosper].

  1. I. To cause a thing to succeed, to render fortunate or happy, to prosper (syn. secundo; not in Cic.): vos precor, uti populo Romano Quiritium vim victoriamque prosperetis, an old form of prayer in Liv. 8, 9, 7: ut consilia sua reipublicae prosperarent, Tac. A. 3, 56: deos precatus, ut coepta prosperarent, id. H. 4, 53; cf.: patrum decreta, Hor. C. S. 18: hanc tibi veniam prospero, i. e. make you happy with, etc., Plaut. Cas. 5, 4, 26: prosperata felicitas, desired happiness, Tert. Apol. 6: mala averruncare, bona prosperare, App. de Deo Socr. 16, p. 51.
    Absol.: amico meo prosperabo, will make my friend happy, Plaut. Pers. 2, 3, 11: non prosperantibus avibus, the birds not giving favorable omens, Val. Max. 7, 2, 5.
    With inf.: qui prosperavit mundari locum, Vulg. 2 Macc. 10, 7.
    Pass.: via impiorum prosperatur, Vulg. Jer. 12, 1.
  2. II. To render favorable or propitious, to propitiate (post-class.): prosperatus deus, Prud. στεφ. 10, 365: o Domine, bene prosperare, Vulg. Psa. 117 (118), 25.

prospĕrus, a, um, v. prosper.

prōspex, ĭcis, m. [prospicio], one foreseeing, a foreseer (post-class.), Tert. Test. Anim. 5.

prospĭca, ae, f. [prospicio], she that takes care or provides beforehand, Naev. ap. Non. p. 155, 24; cf. Lachm. ad Lucr. 5, 679.

prōspĭcĭenter, adv., v. prospicio fin. B.

prōspĭcĭentĭa, ae, f. [prospicio].

  1. I. Foresight, forethought, precaution: vigilia et prospicientia, Cic. Phil. 7, 7, 19; Ambros. Off. 1, 21: Creatoris, id. Hexaëm. 3, 9.
  2. * II. A view; hence, an appearance, shape, form, Tert. adv. Val. 26.

prō-spĭcĭo, exi, ectum, 3, v. n. and a. [specio].

  1. I. Neutr., to look forward or into the distance, to look out, to look, see (class.).
    1. A. In gen.: neque post respiciens, neque ante prospiciens, Varr. ap. Non. 443, 2: parum prospiciunt oculi, do not see well, Ter. Phorm. 5, 1, 8; Plaut. Curc. 2, 3, 38: grues volant ad prospiciendum alte, Plin. 10, 23, 30, § 58: ex superioribus locis prospicere in urbem, Caes. B. C. 2, 5: multum, to have an extensive prospect, Cic. Fam. 7, 20, 1: per umbram, Verg. A. 2, 733: procul, id. ib. 12, 353: ex moenibus, Hor. C. 3, 2, 8: longe lateque, Auct. B. Hisp. 8.
    2. B. In partic.
      1. 1. To look out, to watch, be on the watch: puer ab januā prospiciens, Nep. Hann. 12, 4: pavorem simulans (feles) prospexit toto die, Phaedr. 2, 4, 20: Michol prospiciens per fenestram, Vulg. 2 Reg. 6, 16; cf. Ambros. Off. 2, 29, 46.
      2. 2. To look or see to beforehand, to exercise foresight, to look out for, take care of, provide for any thing: ego jam prospiciam mihi, Ter. Ad. 4, 2, 50: consulere ac prospicere debemus, ut, etc., Cic. Verr. 2, 1, 58, § 133: prospicite atque consulite, id. ib. 2, 1, 8, § 22: ut prospicias et consulas rationibus meis, id. Fam. 3, 2, 1: consulite vobis, prospicite patriae, id. Cat. 4, 2, 3: homo longe in posterum prospiciens, id. Fam. 2, 8, 1: ut illum intellegatis non longe animo prospexisse morientem, id. Clu. 12, 34: prospicite, ut, etc., id. Font. 17, 39: statuebat prospiciendum, ne, etc., Caes. B. G. 5, 7: in annum, Varr. R. R. 1, 23, 3.
        Impers. pass.: senatusconsulto prospectum est, ne, etc., Paul. Sent. 4, 2.
        Absol.: malo nos prospicere quam ulcisci, Ter. Eun. 4, 6, 24: plagae crescunt, Nisi prospicis, id. Phorm. 5, 2, 17.
  2. II. Act., to see afar off, to discern, descry, espy.
    1. A. In gen. (poet. and in post-Aug. prose): Italiam summā ab undā, Verg. A. 6, 357: campos Prospexit longe, id. ib. 11, 909; Hor. C. 3, 25, 10: moenia urbis Tarpeiā de rupe, Luc. 1, 195: ex speculis adventantem hostium classem, Liv. 21, 49, 8: ut hostium agmen inde prospicerent, Curt. 3, 8, 26: ex edito monte cuncta, id. 7, 6, 4.
        1. b. Transf., of situations, to have or command a view of, look or lie towards, to overlook: domus prospicit agros, Hor. Ep. 1, 10, 23: cenatio latissimum mare, amoenissimas villas prospicit, Plin. Ep. 2, 17, 12; Plin. 5, 16, 15, § 72; Phaedr. 2, 5, 10: freta prospiciens Tmolus, Ov. M. 11, 150; 8, 330.
        2. c. Trop.: aliquis infans decessit, cui nihil amplius contigit quam prospicere vitam, to see life from a distance, to get a glimpse of, Sen. Ep. 66, 42: turpe est seni aut prospicienti senectutem, etc., one who sees old age before him, id. ib. 33, 7: neque prospexisse castra, i. e. life in camp, Plin. Pan. 15, 2.
    2. B. In partic.
      1. 1. To look at attentively, to gaze at (very rare): aliquem propter aliquid, Nep. Dat. 3, 3.
      2. 2. To foresee a thing (class.): multo ante, tamquam ex aliquā speculā, prospexi tempestatem futuram, Cic. Fam. 4, 3, 1; cf.: longe prospicere futuros casus rei publicae, id. Lael. 12, 40; id. Dom. 5, 12: multum in posterum, id. Mur. 28, 59: ex imbri soles, Verg. G. 1, 393.
        With rel.-clause: ut jam ante animo prospicere possis, quibus de rebus auditurus sis, Cic. Quint. 10, 35; id. Div. in Caecil. 13, 42.
      3. 3. To look out for, provide, procure: habitationem alicui, Petr. 10: sedem senectuti, Liv. 4, 49 fin.: maritum filiae, Plin. Ep. 1, 14, 1.
        In pass.: nisi si prospectum interea aliquid est, desertae vivimus, Ter. Heaut. 2, 4, 11: commeatus a praetore prospectos in hiemem habere, Liv. 44, 16: ad ferramenta prospicienda, Cic. Sull. 19, 55.
        Hence,
    1. A. prōspĭcĭ-ens, entis, P. a., endowed with foresight, Gell. 2, 29, 1.
    2. B. prōspĭcĭenter, adv., providently, considerately, carefully (post-class.): res prospicienter animadversas, Gell. 2, 29, 1.
    3. C. prōspectē, adv., providently, deliberately, considerately, advisedly, prudently (post-class.): decernere, Tert. Apol. 6.
      Sup.: adhaerebit bono, Aug. Ep. ad Maced. 55.

prōspĭcuē, adv., v. prospicuus fin.

* prōspĭcus, a, um, adj. [prospicio], taking care: hac sibi prospicā, hac despicā, Naev. ap. Non. 155, 25 (Com. Rel. p. 8 Rib.).

prōspĭcŭus, a, um, adj. [prospicio].

  1. * I. That may be seen afar off, conspicuous: turris, Stat. Th. 12, 15.
  2. II. Looking forward, looking into the future: turris illa prospicua vaticinationis munus explicuit, App. M. 6, p. 181, 20.
    Adv.: prōspĭcuē, providently, cautiously, carefully, App. M. 1, p. 112, 8.

* prō-spīro, āvi, 1, v. n., to breathe forth, exhale, App. Mag. p. 306, 12.

prostas, ădis, f., = προστάς, a porch, vestibule, Vitr. 6, 10.

prō-sterno, strāvi, strātum, 3, v. a., to strew in front of, to strew before one; also, to throw to the ground, throw down, overthrow, prostrate (syn.: fundo, profligo, provolvo).

  1. I. Lit.: eo prosternebant folia farferi, Plaut. Poen. 2, 31 (al. praesternebant): ceteros rueremet prosternerem, Ter. Ad. 3, 2, 21: pondere silvam, Ov. M. 8, 776: prostraturus humi corpus, Curt. 8, 5, 6; cf. Liv. 9, 6: se ad pedes alicujus, Cic. Phil. 2, 18, 45; so, prosternere se et supplicare alicui, id. Planc. 20, 50: his auditis prostraverant se omnes humi, Liv. 45, 20, 9: hostem prostravit, fudit, occidit, Cic. Phil. 14, 10, 27: hostem ferro, Sil. 7, 397: legio prosternitur latis arvis, Val. Fl. 6, 508: telo virum, id. ib. 3, 185: lapsu equi prostratus, Tac. H. 4, 34.
  2. II. Trop.
      1. 1. To throw to the ground, to overthrow, subvert, ruin, destroy, etc. (freq. and class.): omnia cupiditate ac furore, Cic. Clu. 6, 15; 31, 70; cf.: jacet ille nunc prostratus, id. Cat. 2, 1, 2; and: afflicta ct prostrata virtus, id. de Or. 2, 52, 211; id. Leg. 2, 17, 42: malevolorum obtrectationes, Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 9, 1: mores civitatis, Plin. 36, 15, 24, § 113: carminum studium, Tac. Or 11: se prosternere, to demean or debase one’s self, Cic. Par. 1, 14: prostrata est Philisthaea omnis, Vulg. Isa. 14, 31.
      2. 2. To prostitute, Suet. Caes. 2; id. Tib. 35; id. Calig. 24; Just. 12, 7, 11; Arn. 2, 73 (in Plin Pan. 31 the true read. is praesterni).

prosthĕsis, is, f., = πρόσθεσις, and prŏthĕsis, is, f., = πρόθεσις, a grammatical figure consisting in the prefixing of a letter or syllable to a word, prosthesis; as gnatus for natus, tetuli for tuli, Charis. 4; Diom. 2.

prōstĭbĭlis, is, f. [prosto], a harlot, prostitute, Plaut. Pers. 5, 2, 56.

prōstĭbŭla, ae, f. [prosto], a prostitute, Plaut. ap. Non. 423, 18; Tert. Apol. 6.

prōstĭbŭlum, i, n. [prosto].

  1. I. A prostitute, Plaut. Aul. 2, 4, 6; Vulg. Lev. 21, 7.
    1. B. Transf., a male who prostitutes himself, Arn. 6, 199.
  2. II. A brothel, Isid. Orig. 18, 42, 2; Vulg. Ezech. 16, 24; also, in transf. signif., id. Joel, 3, 3.

prō-stĭtŭo, ŭi, ūtum, 3, v. a. [statuo].

  1. I. To place before or in front, Arn. 5, 177.
  2. II. To expose publicly to prostitution, to prostitute: cras populo prostituam vos, Plaut. Ps. 1, 2, 45; Sen. Contr. 1, 2: quae (meretrix) sese toto corpore prostituit, Cat. 110, 8: pudicitiam suam, Suet. Ner. 29; Lact. 3, 21, 6: formam, Petr. 126: faciem suam lucro, Ov. Am. 1, 10, 42: corpora libidinibus, Lact. 5, 9, 16; 1, 20, 15: virgines, Just. 21, 3, 2.
    1. B. Transf.: famam alicujus, to prostitute, dishonor, sully, Cato ap. Gell. 17, 13, 4: ingrato vocem foro, Ov. Am. 1, 15, 5.
      Hence, prōstĭtūtus, a, um, P. a., exposed publicly, prostituted: infans, Mart. 9, 7, 7 P.
      Sup.: prostitutissima lupa Larentina, Tert. Apol. 25.
      Subst.: prōstĭtūta, ae, f., a harlot, prostitute, Plin. 30, 1, 5, § 15; 10, 63, 83, § 172; Sen. Ben. 7, 4, 7 sq.; Suet. Calig. 36; 40; Lact. 1, 10, 15; 3, 22, 8; Vulg. Baruch, 6, 10.
    2. B. Trop., unchaste: sermones prostituti ac theatrales, Sid. Ep. 3, 13 fin.

A maximum of 100 entries are shown.