Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

prōpŭdĭānus, a, um, adj. [propudium], offered on account of infamous deeds: propudianus porcus dictus est, ut ait Capito Atteius, qui in sacrificio gentis Claudiae velut piamentum et exsolutio omnis contractae religionis est, Fest. p. 238 Müll.

prō̆pŭdĭōsus, a, um, adj. [propudium], shameful, disgraceful, infamous (ante- and postclass.), Plaut. Stich. 2, 2, 10: uxor, Gell. 2, 7, 20: ancilla propudiosissima, Sid. Ep. 9, 6: facinus, Arn. 5, 175: concubitus, id. 4, 149: meretrices, Min. Fel. 25, 9: mulier, App. M. 9, p. 229, 31.

1. prō̆pŭdĭum, ĭi, n. [pro-pudet].

  1. I. A shameful or infamous action (ante-class. and post-Aug.): propudium dicebant, cum maledicto nudare turpitudinem volebant, quasi porro pudendum. Quidam propudium putant dici, a quo pudor et pudicitia procul sint, Fest. p. 227 Müll.: propudii aliquem insimulare, Plaut. Mil. 2, 4, 11.
    In plur.: hoc cinere poto propudia virorum inhiberi, Plin. 28, 8, 32, § 122.
  2. II. Transf., concr., a shameful person, vile wretch, a rascal, villain, a term of abuse (class.): quid ais, propudium? Plaut. Curc. 1, 3, 34; id. Bacch. 4, 1, 7; cf. id. Poen. 1, 2, 60: propudium illud et portentum L. Antonius, Cic. Phil. 14, 3, 8; App M. 8, p. 215, 15.

2. prō̆pŭdĭum, a dub. reading: moraris tanquam propudium ignores, Petr. 99; perh. a signal to set sail (Bücheler), or a vulgar form for propediem.

prōpugnācŭlum, i, n. [propugno], a bulwark, tower, rampart, fortress, defence (class.).

  1. I. Lit.: pontes et propugnacula jungunt, Verg. A. 9, 170; Cic. Verr. 2, 5, 34, § 88: Siciliae, i. e. the fleet, id. ib. 2, 3, 80, § 186: solidati muri, propugnacula addita, Tac. H. 2, 19: moenium, id. ib. 3, 84: navium, i. e. ships furnished with towers, Hor. Epod. 1, 2; cf.: armatae classes imponunt sibi turrium propugnacula, Plin. 32, 1, 1, § 3: oppositum barbaris, Nep. Them. 6, 5: domus ut propugnacula habeat, Cic. Fam. 14, 18, 2: propugnacula aequoris, dams or dikes, Stat. S. 3, 3, 101: Cremona propugnaculum adversus Gallos, Tac. H. 3, 54.
  2. II. Trop., a bulwark, protection, defence (class.): lex Aelia et Fufia propugnacula tranquillitatis, Cic. Pis. 4, 9; cf. id. Verr. 2, 3, 16, § 40: tyrannidis propugnacula, Nep. Timol. 3, 3; Gell. 7, 3, 47; Liv. 34, 61.

prōpugnātĭo, ōnis, f. [propugno].

  1. I. A fighting for, defence of a place (post-class.), Val. Max. 5, 1, 4 ect.
  2. II. A defence, vindication (class.): with the gen. or pro: propugnatio ac defensio dignitatis tuae, Cic. Fam. 1, 7, 2: propugnatio pro ornamentis tuis, id. ib. 5, 8, 1: ne mea propugnatio ei potissimum defuisse videatur, id. Sest. 2, 3.

prō-pugnātor, ōris, m. [propugno], one who fights in defence of a place, a defender, soldier (class.).

  1. I. Lit.: classis inops propter dimissionem propugnatorum, of the marines, Cic. Verr. 2, 5, 33, § 86: a propugnatoribus relictus locus, Caes. B. G. 7, 25: nudati propugnatoribus muri, Tac. A. 13, 39; Plin. 8, 7, 7, § 22; Nep. Eum. 3, 3; Amm. 20, 6, 1.
  2. II. Trop., a defender, maintainer, champion: paterni juris defensor, et quasi patrimonii propugnator sui, Cic. de Or. 1, 57, 244: senatūs, id. Mil. 7, 16: fortunarum mearum, id. Red. in Sen. 15, 37: sceleris, Just. 8, 2, 10: tribuno plebis auctorem se propugnatoremque praestitit, Suet. Caes. 16.
    An epithet of Jupiter, Inscr. Grut. 300, 2.

prōpugnātrix, īcis, f. [propugnator], she that defends, a protectress: PROPVGNATRIX MEORVM PERICVLORVM, Inscr. Marin. Iscriz. Alb. p. 136.

prō-pugno, āvi, ātum, 1, v. n. and a.

  1. I. To rush out to fight, go forth to fight, to make sallies or sorties: ipsi ex silvis rari propugnabant, Caes. B. G. 5, 9; cf. id. ib. 2. 7; id. B. C. 2, 8.
  2. II. To fight or contend for, to defend a thing (class.; syn.: tutor, defendo).
    1. A. Lit.: uno tempore propugnare et munire, Caes. B. C. 3, 45: pro suo partu, Cic. Tusc. 5, 27, 79: multos e muris propugnantes hastā transfixit, Curt. 4, 4, 11.
          1. (β) With dat. (post-class.): propugnare fratri, App. M. 9, p. 234, 28: puero misello, id. ib. 7, p. 200, 13.
    2. B. Trop.: pro aequitate, Cic. Off. 1, 19, 62: pro salute, id. Fam. 11, 16, 2.
      With acc. (post-Aug.), to defend: absentiam suam, Suet. Caes. 23: dum quae libidine deliquerant, ambitu propugnant, Tac. A. 13, 31 fin.; 15, 13: pectora parmā, Stat. Th. 2. 584; 4, 110.

prōpulsātĭo, ōnis, f. [propulso], a driving back, a keeping or warding off, a repelling, repulse (rare but class.): periculi, Cic. Sull. 1, 2: criminis, Tiro ap. Gell. 7, 3, 15.

prōpulsātor, ōris, m. [propulso], one that drives back, a warder off, averter (postclass.): propulsatorem odio insecutus, Val. Max. 7, 8, 7: valetudinum pessimarum, Arn. 7, p. 249.

prōpulso, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [propello], to drive back, keep or ward off, to repel, repulse (class.).

  1. I. Lit.: lupos, Varr. R. R. 2, 9: hostem, Caes. B. G. 1, 49: populum ab ingressione fori, Cic. Phil. 5, 4, 9: et aquas hiemis et vapores aestatis propulsare radicibus, Col. 3, 15, 4; 7, 12, 3.
    Absol.: ibi resistere ac propulsare, Sall. J. 51, 1.
  2. II. Trop., to ward off, avert, repel: frigus, famem propulsare, Cic. Fin. 4, 25, 71: periculum capitis legum praesidio, id. Clu. 52, 144: suspicionem a se, id. Verr. 2, 3, 60, § 140: bellum ab urbe ac moenibus, Liv. 3, 69; 28, 44: morbos exquisitis remediis, Col. 6, 5: violentiam vini, Gell. 15, 2, 6: praesidio vim propulsaturus, Curt. 10, 8, 4.

prōpulsor, ōris, m. [propello], one that wards off or drives back (post-class.): cornigeri pecudis, Venant. Vit. S. Mart. 3, 301.

1. prōpulsus, a, um, Part., from propello.

2. prōpulsus, ūs (only in abl. sing.), m. [propello], a driving on or forth, propulsion, impulse (post-Aug.): ventum propulsu suo concitare, Sen. Q. N. 5, 14, 3.

prō-pungo, ĕre, 3, v. a., to prick, puncture in front (post-class.): tum partium propungentibus pilis capitis, Cael. Aur. Tard. 1, 1 dub. (al. tum praerasis prominentibus pilis, capiti).

prō-purgo, āre, v. a., to cleanse beforehand, Not. Tir. p. 120; Vulg. Ecclus. 7, 33.