Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

prōpugnācŭlum, i, n. [propugno], a bulwark, tower, rampart, fortress, defence (class.).

  1. I. Lit.: pontes et propugnacula jungunt, Verg. A. 9, 170; Cic. Verr. 2, 5, 34, § 88: Siciliae, i. e. the fleet, id. ib. 2, 3, 80, § 186: solidati muri, propugnacula addita, Tac. H. 2, 19: moenium, id. ib. 3, 84: navium, i. e. ships furnished with towers, Hor. Epod. 1, 2; cf.: armatae classes imponunt sibi turrium propugnacula, Plin. 32, 1, 1, § 3: oppositum barbaris, Nep. Them. 6, 5: domus ut propugnacula habeat, Cic. Fam. 14, 18, 2: propugnacula aequoris, dams or dikes, Stat. S. 3, 3, 101: Cremona propugnaculum adversus Gallos, Tac. H. 3, 54.
  2. II. Trop., a bulwark, protection, defence (class.): lex Aelia et Fufia propugnacula tranquillitatis, Cic. Pis. 4, 9; cf. id. Verr. 2, 3, 16, § 40: tyrannidis propugnacula, Nep. Timol. 3, 3; Gell. 7, 3, 47; Liv. 34, 61.

prōpugnātĭo, ōnis, f. [propugno].

  1. I. A fighting for, defence of a place (post-class.), Val. Max. 5, 1, 4 ect.
  2. II. A defence, vindication (class.): with the gen. or pro: propugnatio ac defensio dignitatis tuae, Cic. Fam. 1, 7, 2: propugnatio pro ornamentis tuis, id. ib. 5, 8, 1: ne mea propugnatio ei potissimum defuisse videatur, id. Sest. 2, 3.

prō-pugnātor, ōris, m. [propugno], one who fights in defence of a place, a defender, soldier (class.).

  1. I. Lit.: classis inops propter dimissionem propugnatorum, of the marines, Cic. Verr. 2, 5, 33, § 86: a propugnatoribus relictus locus, Caes. B. G. 7, 25: nudati propugnatoribus muri, Tac. A. 13, 39; Plin. 8, 7, 7, § 22; Nep. Eum. 3, 3; Amm. 20, 6, 1.
  2. II. Trop., a defender, maintainer, champion: paterni juris defensor, et quasi patrimonii propugnator sui, Cic. de Or. 1, 57, 244: senatūs, id. Mil. 7, 16: fortunarum mearum, id. Red. in Sen. 15, 37: sceleris, Just. 8, 2, 10: tribuno plebis auctorem se propugnatoremque praestitit, Suet. Caes. 16.
    An epithet of Jupiter, Inscr. Grut. 300, 2.

prōpugnātrix, īcis, f. [propugnator], she that defends, a protectress: PROPVGNATRIX MEORVM PERICVLORVM, Inscr. Marin. Iscriz. Alb. p. 136.

prō-pugno, āvi, ātum, 1, v. n. and a.

  1. I. To rush out to fight, go forth to fight, to make sallies or sorties: ipsi ex silvis rari propugnabant, Caes. B. G. 5, 9; cf. id. ib. 2. 7; id. B. C. 2, 8.
  2. II. To fight or contend for, to defend a thing (class.; syn.: tutor, defendo).
    1. A. Lit.: uno tempore propugnare et munire, Caes. B. C. 3, 45: pro suo partu, Cic. Tusc. 5, 27, 79: multos e muris propugnantes hastā transfixit, Curt. 4, 4, 11.
          1. (β) With dat. (post-class.): propugnare fratri, App. M. 9, p. 234, 28: puero misello, id. ib. 7, p. 200, 13.
    2. B. Trop.: pro aequitate, Cic. Off. 1, 19, 62: pro salute, id. Fam. 11, 16, 2.
      With acc. (post-Aug.), to defend: absentiam suam, Suet. Caes. 23: dum quae libidine deliquerant, ambitu propugnant, Tac. A. 13, 31 fin.; 15, 13: pectora parmā, Stat. Th. 2. 584; 4, 110.