No entries found. Showing closest matches:
prŏpĭtĭābĭlis, e, adj. [propitio], that is easy to be appeased, propitiable (anteand post-class.): animus, Enn. ap. Non. 155, 31 (Com. v. 6 Vahl.); Prud. στεφ. 14, 130.
prŏpĭtĭātĭo, ōnis, f. [propitio], an appeasing, atonement, propitiation (post-class.), Macr. Somn. Scip. 1, 7: propitiatio placatio est, Isid. Orig. 15, 4; Ambros. Cant. 2, 14; Vulg. Lev. 23, 28 et saep.
Transf.: ipse est propitiatio pro peccatis nostris, Vulg. 1 Joh. 2, 2.
prŏpĭtĭātor, ōris, m. [propitio], a propitiator (eccl. Lat.): habentes propitiatorem dominum nostrum Jesum Christum, Hier. Ep. 21, n. 2; Ambros. in Luc. prol. 7.
prŏpĭtĭātōrĭus, a, um, adj. [propitiator], atoning, reconciling (eccl. Lat.): bonitas Dei, Ambros. Fug. Sec. 3, 14.
Hence, subst.: ‡ prŏpĭtĭātōrĭum, ĭi, n.
prŏpĭtĭātrix, īcis, f. [propitiator], a propitiatress (eccl. Lat.): delictorum, Ambros. Laps. Virg. 4, n. 16.