Lewis & Short

prō-culco, āvi, ātum, 1, v. a. [calco], to tread down, trample upon (mostly poet. and in post-Aug. prose).

  1. I. Lit.: turbatus eques sua ipse subsidia territis equis proculcavit, Liv. 10, 36, 5: crescenti segetes proculcat in herbā, Ov. M. 8, 290; cf. Sev. ap. Sen. Suas. 6, 26, 26 sq.
    Of a Centaur: pedibusque virum proculcat equinis, Ov. M. 12, 374: solum, Col. 3, 13, 6: uvas, id. 12, 19, 3; cf. id. 12, 15, 3; Phaedr. 1, 32, 9: nepotem, trample to death, Just. 44, 4, 4: una ala ipso impetu proculcata erat, crushed, Curt. 3, 11, 14: aliquem, Tac. H. 3, 81: materiam, Just. 38, 10, 3: qui tot proculcavimus nives, have trodden, i. e. traversed, Curt. 6, 3, 16.
  2. II. Trop., to trample upon, tread under foot, despise: qui fata proculcavit, Sen. Phoen. 193: proculcato senatu, Tac. H. 1, 40: proculcata desertaque respublica, Suet. Vesp. 5: contumeliosā voce, Val. Max. 9, 5, 3.
    Hence, prōculcātus, a, um, P. a., trodden down; trop., = tritus, trodden under foot, mean, low, common (post-class.): verba proculcata vulgo et protrita, Gell. 18, 4, 6; cf. id. 17, 2, 10.