Lewis & Short

prandĕo, di (prandidi, Diom. p. 364), sum, 2, v. n. and a. [prandium].

  1. I. Neutr., to take breakfast, to breakfast (v. prandium; class.): hic rex cum aceto pransurus est et sale, Plaut. Rud. 4, 2, 32: prandi in navi, id. Men. 2, 3, 50: prandi perbene, id. ib. 5, 9, 81: Caninio consule scito neminem prandisse (because he was elected in the afternoon, and resigned his office on the following morning), Cic. Fam. 7, 30, 1: sic prandete, commilitones, tamquam apud inferos coenaturi, Val. Max. 3, 2, 3: ad satietatem, Suet. Dom. 21; Plin. 28, 5, 14, § 56: prandebat sibi quisque deus, Juv. 13, 46.
  2. II. Act., to breakfast on any thing, to take as a breakfast or luncheon; or, in gen., to eat: calidum prandisti prandium, Plaut. Poen. 3, 5, 14: luscinias prandere, Hor. S. 2, 3, 245: olus, id. Ep. 1, 17, 13.
    Hence, pransus, a, um, P. a., that has breakfasted (like potus, that has drunk): pransus non avide, Hor. S. 1, 6, 127; 1, 5, 25: pransa Lamia, id. A. P. 340.
    Because soldiers were accustomed to eat before an engagement; hence, pransus paratus, or curatus et pransus, of soldiers, fed, i. e. ready, fit for fighting: exercitus pransus, paratus, Cato ap. Gell. 15, 13, 5; Varr. ap. Non. 459, 2: ut viri equique curati et pransi essent, Liv. 28, 14: pransus, potus, overfed, gluttonous: adde inscitiam pransi, poti, oscitantis ducis, Cic. Mil. 21, 56.