Lewis & Short

praecōnĭus, a, um, adj. [praeco],

  1. I. of or belonging to a praeco or public crier: quaestus, the office or business of a public crier, Cic. Quint. 31, 95.
  2. II. Subst: praecō-nĭum, ĭi, n.
    1. A. The office of a public crier: facere, to be a public crier, Cic. Fam. 6, 18, 1: praeconium me ut detis, make me your auctioneer, Plaut. Men. 5, 9, 93; Suet. Gram. 3.
    2. B. Transf.
      1. 1. In gen., a crying out in public; a proclaiming, spreading abroad, publishing (syn. praedicatio): tibi praeconium deferam, Cic. Att. 13, 12, 2; App. M. 6, p. 176, 3: praeconio contendere, in strength of voice, Suet. Ner. 24: domesticum, Cic. de Or. 2, 20, 86.
        Plur.: praeconia famae, Ov. H. 17, 207: peragere praeconia casūs, id. Tr. 5, 1, 9.
      2. 2. In partic., a publishing, celebrating, laudation, commendation (syn.: laudatio, elogium): praeconium alicui tribuere, Cic. Fam. 5, 12, 7: mandare versibus laborum praeconium, id. Arch. 9, 20: formae praeconia, Ov. Am. 3, 12, 9: praeconium facere de Deo, Lact. 1, 4, 2; 4, 14, 19.