Lewis & Short

plĭco (plĭcāvi, plĭcui, acc. to Prisc. p. 680 P.), plĭcātum and plĭcĭtum, āre, v. a. [root plic-; Gr. πλέκω; v. plecto], to fold, to lay or wind together, to fold up, double up (poet. and in post-class. prose; cf.: complico, plecto, necto, flecto), Lucr. 4, 828: quaedam plicata, id. 6, 1086: chartam, Mart. 4, 83, 7: seque in sua membra plicantem (anguem), winding or coiling himself up, Verg. A. 5, 279; Gell. 17, 9, 9: decas plena his quattuor numeris gradatim plicatis integratur, folded together, i. e. added, Mart. Cap. 7, § 734: ostiola plicabantur, Vulg. Ezech. 41, 24: et cum plicuisset librum, id. Luc. 4, 20.