Lewis & Short

pestĭfer and (rarely, Cels. 2, 6) pes-tĭfĕrus, ĕra, ĕrum, adj. [pestis-fero].

  1. I. Bringing pestilence, pestilential: odor, Liv. 25, 26, 11.
  2. II. In gen., that brings destruction, destructive, baleful, noxious, pernicious, pestiferous (class.): res pestiferae et nocentes, Cic. N. D. 2, 47, 120: accessus ad res salutares, a pestiferis recessus, id. ib. 2, 12, 34: acutus et pestifer morbus, Cels. 4, 1, 1: sudor, id. 2, 6: aquae, Val. Fl. 4, 594: ignis, Ov. M. 8, 477: fames, id. ib. 8, 784: fauces, Verg. A. 7, 570: aër, Col. 10, 331: bellum, Cic. Fam. 4, 3, 1: bella civilia, id. Off. 1, 25, 86: Antonii pestifer reditus, id. Phil. 3, 2, 3: homo, Vulg. Act. 24, 5: pestiferum fulgur dicitur, quo mors exsiliumve significari solet, Fest. p. 210 Müll.; cf.: pestifera quae mortem aut exsilium ostendunt, id. p. 245 ib.
    Subst.: pestĭfer, ĕri, m., a mischievous person, Vulg. Ecclus. 11, 35.
    Adv.: pestĭfĕrĕ, balefully, pestiferously (rare but class.), Cic. Leg. 2, 5, 13; Hilar. Trin. 7, 3.