Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

pervectĭo, ōnis, f. [perveho], a conveying, carrying through, Cod. Th. 11, 1, 13.

pervector, ōris, m. [perveho], a bringer, conveyer (late Lat.): apicum, a letter-carrier, Symm. Ep. 4, 65.

pervectus, a, um, Part., from perveho.

per-vĕho, xi, ctum, 3, v. a., to bear, carry, or convey through.

  1. I. Lit.: commeatus, Liv 44, 6, 6.
    Mid.: pervehi, to pass through, traverse: Oceanum pervehitur, Tac. A. 2, 8: volucri litora classe, Sil. 4, 51.
  2. II. Transf., to carry, bring, convey to a place: virgines Caere pervexit, Liv. 5, 40: corpus … Romam usque pervexit, Suet. Tib. 7: sandaracha et ochra inde pervehuntur ad nos, Plin. 35, 6, 22, § 39: volo molliter me pervehat (sc. equus), App. de Deo Socr. p. 54 fin.; cf. id. M. 1, p. 113, 9.
    Mid.: pervehi, to ride, drive, sail, etc., to come or go to a place: dictator ubi currum insidit, pervehitur usque ad oppidum, Poët. (not Enn.) ap. Varr. L. L. 5, § 153 Müll.: in portum, Cic. Att. 14, 19, 1; id. Tusc. 1, 49, 119: pervectus Chalcidem, Liv. 31, 23: pervectus in Africam, Vell. 2, 55, 1: Gades usque pervectus, Plin. 2, 67, 67, § 169.
    Trop., to reach, attain: ad exitus optatos, Cic. Off. 2, 6, 19.
    Poet., of pedestrians, to go, come, proceed, etc.: cito passu pervecta ad litora, Sil. 8, 126.

per-vello, velli, 3, v. a., to pull or pluck hard; to pull, iwitch any thing.

  1. I. Lit.: nates, Plaut. Pers. 5, 2, 66: aurem, Phaedr. 5, 5, 32; also, prov., aurem, to pull one’s ear, i. e. to remind one of a thing, Sen. Ben. 5, 7, 5; Val. Max. 1, 5, 8; Sen. Ep. 94, 55; id. Ben. 4, 36, 1; 5, 7, 6.
    1. B. Transf., to excite, sharpen: stomachum, Hor. S. 2, 8, 9.
  2. II. Trop.
    1. A. To twitch, pinch: fortuna pervellere te forsitan potuerit et pungere, etc., Cic. Tusc. 3, 17, 36: si te forte dolor aliquis pervellerit, id. ib. 2, 20, 46.
      1. 2. To revile, disparage: jus civile, Cic. de Or. 1, 62, 265.
    2. B. To arouse, enliven: ad referendam gratiam fides languet: hanc pervellamus, Sen. Ben. 5, 23, 1.

per-vĕnĭo, vēni, ventum, 4 (old fut. pervenibunt, Pompon. ap. Non. 508, 6; pres. subj. pervenat, Plaut. Rud. 3, 2, 12; inf. pres. pass. pervenirier, Ter. Phorm. 4, 3, 35), v. n., to come to, arrive at, reach a place.

  1. I. Lit.: quotumo die Sicuone huc pervenisti, Plaut. Ps. 4, 7, 78: Germani in fines Eburonum pervenerunt, Caes. B. G. 4, 6: ad portam, Cic. Pis. 25, 61: in summum montis, Ov. M. 13, 909: in portum, Quint. 2, 17, 24.
  2. II. Transf., of things, to reach, become known to, come to, fall to, etc.: si ad erum haec res pervenerit, Plaut. Mil. 2, 4, 50: si lupinum ad siliquas non pervenit, does not come to pods, does not form pods, Varr. R. R. 1, 23: duodecim secures in praedonum potestatem pervenerunt, Cic. Imp. Pomp. 12, 32: ut omnis hereditas ad filiam perveniret, id. Fin. 2, 17, 55: serrula ad Stratonem pervenit, id. Clu. 64, 180: annona ad denarios L in singulos modios pervenerat, had risen to, Caes. B. C. 1, 52: pervenit res ad istius aures, Cic. Verr. 2, 4, 28, § 64; for which poet. with simple acc.: verba aures non pervenientia nostras, Ov. M. 3, 462.
    Impers. pass.: postquam est in thalami tecta Perventum, Verg. G. 4, 375; id. A. 2, 634.
  3. III. Trop., to come to, arrive at; to reach, attain to any thing: sine me pervenire, quo volo (in my story), Ter. Eun. 1, 2, 44: calamitas colonum ad fructus pervenire non patitur, Varr. R. R. 1, 4: in maximam invidiam, Cic. Verr. 2, 2, 18, § 45: in senatum, to get into the Senate, i. e. to become a senator, id. Fl. 18, 43: ad primos comoedos, to become a first-rate comedian, id. Rosc. Com. 11, 30: si in tua scripta pervenero, to be mentioned in your writings, id. Fam. 5, 12, 7: ad id, quod cupiebat, id. Off. 1, 31, 113 (dub.; al. venire): ad magnam partem laudis, Caes. B. C. 1, 26: deditio, ex quā ad Jugurtham scelerum impunitas, in rem publicam damna atque dedecora pervenerint, Sall. J. 31, 19: in odium alicujus, Nep. Lys. 1, 3: in amicitiam alicujus, id. Alc. 5, 3: ex tot procellis civilibus ad incolumitatem, id. Att. 10, 6: ad desperationem, Caes. B. C. 2, 42: in magnum timorem. ne, etc., id. ib. 1, 61: ad septuagesimum regni annum pervenit, Cic. Div. 1, 23, 46; Nep. Phoc. 2, 1.
    Pass. impers.: pervenirier Eo quo nos volumus, attain our object, Ter. Phorm. 4, 3, 35: quin erat dicturus, ad quem propter diei brevitatem perventum non est, his turn was not reached, Cic. Att. 1, 17, 9: ad manus pervenitur, id. Sest. 36, 77.

* per-vēnor, āri, v. dep. a., to hunt through; transf., to run through or about: urbem totam pervenarier, Plaut. Merc. 4, 5, 3 (v. 818 Ritschl).

perventĭo, ōnis, f. [pervenio], an arrival (late Lat.), Mart. Cap. 4, § 406; Aug. Conf. 6, 1.

perventor, ōris, m. [pervenio], a comer, arriver (post-class.), Sid. Ep. 3, 13; Aug. Cons. Evang. 2, 20.

per-vĕnustus, a, um, adj., very comely (post-class.): homo, Sid. Ep. 3, 13.

perversē (pervorsē), adv., v. perverto, P. a. fin.

perversĭo, ōnis, f. [perverto], a turning about, inversion; a wresting, perversion, Auct. Her. 4, 32, 44; Tert. adv. Marc. 4, 5.

perversĭtas, ātis, f. [perversus], frowardness, untowardness, perversity: quae est autem in hominibus tanta perversitas, ut, etc., Cic. Or. 9, 31: opinionum, id. Tusc. 3, 1, 2: magna perversitas, id. Off. 1, 40, 145: alicujus, id. Q. Fr. 1, 1, 13, § 38: molestissima diligentiae perversitas, Quint. 1, 6, 34: morum, Suet. Aug. 62: incredibilis hominum, Cic. Fam. 1, 7, 7.

perversus (pervorsus), a, um, Part. and P. a., from perverto.

per-verto (pervorto), ti, sum, 3, v. a., to turn around or about, to overturn, overthrow, throw down (class.).

  1. I. Lit.: pinus proceras pervortunt, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 196 Vahl.): (coqui) aulas pervortunt, Plaut. Cas. 4, 1, 16: turrim ballistā, id. Bacch. 4, 4, 59: tum visam beluam immanem, quàcunque incederet, arbusta, virgulta, tecta pervertere, Cic. Div. 1, 24, 49: perversae rupes, broken, craggy rocks, Liv. 21, 33.
    1. B. Esp., in wrestling or boxing, to throw down, knock down; hence: si rex opstabit ob viam, regem ipsum prius pervortito, Plaut. Stich. 2, 1, 14.
  2. II. Trop.
    1. A. To overthrow, subvert; to destroy, ruin, undo, corrupt: cito homo pervorti potest, Plaut. Poen. 4, 2, 52: labefactare atque pervertere amicitiam aut justitiam, Cic. Fin. 3, 21, 70: quidam, propositis malorum et bonorum finibus, omne officium perverterunt, id. Off. 1, 2, 5: omnia jura divina atque humana, id. ib. 1, 8, 26: ipse (Quinctius) postquam Junium pervertit, totam causam reliquit, id. Quint. 39, 108: hostium vim se perversurum putavit, pervertit autem suam, id. Div. 2, 56, 115; id. Brut. 79, 273: aliquem amicitiā alicujus, Tac. A. 13, 45: aliquem, id. H. 3, 38: aliquos et ambitio pervertet, Quint. 12, 8, 2.
    2. B. To put down, confute, silence one (in allusion to the meaning I. B. supra): nemo umquam me tenuissimā suspicione perstrinxit, quem non perverterim ac perfregerim, Cic. Sull. 16, 47: numquam ille me opprimet consilio, numquam ullo artificio pervertet, id. Div. in Caecil. 14, 44.
      Hence, perver-sus (pervorsus), a, um, P. a., turned the wrong way, askew, awry (cf. praeposterus).
    1. A. Lit.: rectus perversusque partus, Varr. ap. Gell. 16, 16, 4: perversas induit comas, gets her false hair on awry, Ov. A. A. 3, 246: pondere capitum perversa ova, Plin. 10, 16, 18, § 38: perversa vestis, i. e. pulla, Sen. Ira, 1, 16, 5: Roscius erat perversissimis oculis, quales sunt strabonum, dreadfully squint-eyed, Cic. N. D. 1, 28, 79.
    2. B. Trop., perverse, not right, wrong, evil, bad: dies pervorsus atque advorsus, Plaut. Men. 5, 5, 1: nihil pravum et perversum, Cic. Rosc. Com. 10, 30: quid magis inquinatum, deformatum, perversum, conturbatum dici potest, id. Har. Resp. 12, 25: homo praeposterus atque perversus, id. Clu. 26, 71: sapientia, id. Mur. 36, 75: mos, id. Rosc. Com. 18, 56: bellum Contra fata deūm perverso numine poscunt, Verg. A. 7, 584: perversa grammaticorum subtilitas, Plin. 35, 3, 4, § 13: ambitio, Quint. 10, 7, 21: generatio perversa, wicked, Vulg. Deut. 32, 20 et saep.
      As subst.: perversum, i, n., a wrong, evil: in perversum sollers, Sen. Vit. Beat. 5, 3.
      Hence, adv.: perversē (pervor-sē), awry, the wrong way.
      1. 1. Lit.: sella curulis in senatu perverse collocata, Suet. Galb. 18.
      2. 2. Trop., perversely, wrongly, badly, ill: dicere, Enn. ap. Gell. 11, 4, 3 (Trag. v. 229 Vahl.); so, dicere, Cic. de Or. 1, 33, 150: erras pervorse, pater, Plaut. Most. 4, 2, 36: interpretari, id. Truc. 1, 2, 41: si quid fleri pervorse videt, id. Pers. 3, 1, 40: vides, id. Merc. 2, 2, 20: si quid perverse tetreque factum est, Cato ap. Gell. 10, 23, 4: uti deorum beneficio, Cic. N. D. 3, 28, 70: imitari, id. Off. 3, 32, 113: quiescite agere perverse, Vulg. Isa. 1, 16.
        Comp.: perversius, Tert. Apol. 2.
        Sup.: perversissime suspicari, Hier. in Matt. 1, 25.

* per-vespĕrī, adv., very late in the evening: ad aliquem venire, Cic. Fam. 9, 2, 1.

pervestīgātĭo, ōnis, f. [pervestigo], a searching into, examining, investigation: scientiae, Cic. de Or. 1, 3, 9.

pervestīgātor, ōris, m. [pervestigo], a searcher, investigator: divinae bibliothecae, Hier. Vir. Illustr. 81.

per-vestīgo, āvi, ātum, 1, v. a., to trace out, search out.

  1. I. Lit., of hounds; hence of spies: canes venaticos diceres, ita omnia odorabantur et pervestigabant, ut, etc., Cic. Verr. 2, 4, 13, § 31.
  2. II. Trop., to seek out, examine, investigate: operam ut sumam ad pervestigandum, ubi sit illaec, Plaut. Merc. 5, 2, 94; cf. id. Rud. 1, 4, 5; Cic. de Or. 2, 34, 147: quae a me pervestigata et cognita sunt, id. Verr. 2, 5, 68, § 174: Locris sacrilegium pervestigatum a Q. Minucio erat, Liv. 31, 13, 1.

per-vĕtus, ĕris, adj., very old: signum ligneum, Cic. Verr. 2, 4, 3, § 7: oppidum, id. ib. 2, 4, 33, § 72: amicitia, id. Fam. 13, 17: epistula sed sero allata, id. Q. Fr. 3, 1, 4, § 14: vinum non pervetus, Cels. 5, 26, 30.

per-vĕtustus, a, um, adj., very old: verba, Cic. de Or. 3, 52, 201: vocabulum, Varr. L. L. 6, 7, 59.