Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

per-suādĕo, si, sum, 2, v. a., to bring over by talking, to convince of the truth of any thing, to persuade (cf. convinco).

  1. I. In gen., constr. absol., with an obj.-clause and dat., rarely with acc. of the person: oratoris officium est dicere ad persuadendum accommodate, Cic. de Or. 1, 31, 138: imprimis hoc volunt persuadere, non interire animas, Caes. B. G. 6, 14: velim tibi ita persuadeas, me, etc., Cic. Fam. 11, 5, 3: hoc cum mihi non modo confirmasset, sed etiam persuasisset, id. Att. 16, 5, 2: ne si forte de paupertate non persuaseris, sit aegritudini concedendum, id. Tusc. 4, 27, 59; Hor S. 1, 6, 8; Verg. G. 2, 315: quis te persuasit, Enn. ap. Serv. Verg. A. 10, 10 (p. 175, n. 4 Vahl.).
    Pass. pers. (rare): cum animus auditoris persuasus esse videtur ab eis, qui, etc., Auct. Her. 1, 6, 9: si persuasus auditor fuerit, id. ib. 1, 6, § 10: si scit et persuasus est, quid irascitur, etc., Caecil. ap. Cic. Fam. 6, 7, 2.
    Pass. impers.: corrupti sunt quibus persuasum sit foedissimum hostem justissimo bello prosequi, Cic. Phil. 13, 17, 35: mihi persuaderi numquam potuit, animosvivere, etc., id. Sen. 22, 80. persuasum habere, v. P. a. infra.
  2. II. In partic., to prompt, induce, prevail upon, persuade to do any thing (class.); usually constr. with alicui, ut, or ne; rarely (and post-Aug.) aliquem or with an obj.-clause: persuasit nox, amor, adulescentia, Ter. Ad. 3, 4, 24: metuebat ne sibi persuaderes, ut, etc., Plaut. Truc. 1, 2, 98: huic magnis praemiis pollicitationibusque persuadent, uti, etc., Caes. B. G. 3, 18: huic Albinus persuadet, regnum ab senatu petat, Sall. J. 35, 2: duo sunt tempora, quibus aliquid contra Caesarem Pompeio suaserim, unum, ne, etc. … alterum ne, etc. … quorum si utrumvis persuasissem, etc., Cic. Phil. 2, 10, 24: numquam tamen haec felicitas illi persuasit neglegentiam, led him into negligence, Sen. Exc. Contr. 3, praef. 5: omnia nobis mala solitudo persuadet, Sen. Ep. 25, 5: persuasit ei tyrannidis finem facere, Nep. Dion. 3, 3: nec arare terram aut expectare annum tam facile persuaseris, etc., Tac. G. 14 fin.: quis Romanis primus persuaserit navem conscendere? Sen. Brev. Vit. 13, 4: frigidāque etiam hibernis algoribus persuasit, Plin. 29, 1, 5, § 10: aliquā die te persuadeam, ut, etc., Petr. 46.
    Impers. pass.: his persuaderi, ut, etc., non poterat, Caes. B. G. 2, 10: persuasum est facere, Plaut. Bacch. 4, 9, 93; cf.: tibi quidquam persuaderi potuisse, Cic. Fam. 11, 28, 1: tibi persuasum habere, for sibi persuaderi: ea loca provinciae adjungere sibi persuasum habebant, Caes. B. G. 3, 2 fin.; v. Zumpt, Gr. § 407, n. 1; § 634.
    Hence, P. a.: persuāsus, a, um, fixed, established, settled.
    Sup.:
    quod mihi persuasissimum est, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 9, 2.
    Esp., in phrase persuasum habere, to be convinced, regard as settled: quia persuasum habuerunt, animas hominum immortalis esse, Val. Max. 2, 6, 10: comperi persuasissimum habuisse eum, with obj.clause, Suet. Ner. 29: at nos e diverso fumi amaritudine vetustatem indui persuasum habemus, Plin. 23, 1, 22, § 40: persuasum habeo posse fieri ut, etc., Plin. Ep. 1, 20, 9; Col. 1, 1, 4; 4, 3, 3 al.

persuāsĭbĭlis, e, adj. [persuadeo], convincing, persuasive (post-Aug.): rhetorice est vis inveniendi omnia in oratione persuasibilia, Quint. 2, 15, 13; so id. 2, 15, 17: humanae sapientiae verba, Vulg. 1 Cor. 2, 4; Hier. Ep. 65, 9.
In sing.: persuasibile, Quint. 2, 15, §§ 16 and 21.
Adv.: persuā-sĭbĭlĭter, convincingly, persuasively: dicere, Cels. ap. Quint. 2, 15, 14; 22.

persuāsĭo, ōnis, f. [persuadeo].

  1. I. Lit., a convincing, persuading, persuasion: dicere apposite ad persuasionem, Cic. Inv. 1, 5, 6: difficilis, Just. 34, 4, 3.
  2. II. Transf., conviction, persuasion, belief, opinion (postAug.): falsam sibi scientiae persuasionem induerunt, Quint. 1, 1, 8: arrogans de se persuasio, id. 2, 4, 16: persuasionis plenus cuncta fato agi, Suet. Tib. 69: persuasio est, it is a prevalent opinion, Plin. 30, 13, 39, § 115: persuasio durat in magnā parte vulgi, id. 25, 2, 5, § 10.

persuāsor, ōris, m. [persuadeo], a convincer, one who persuades or prevails upon, Mart. Cap. 5, § 467.

persuastrix (-itrix), īcis, f. [persuasor], she that persuades, a (female) persuader. probripellecebrae et persuastrices, Plaut. Bacch. 5, 2, 47.
Collat. form persuasitrices, Mart. Cap. 5, § 514.

1. persuāsus, a, um, P. a., v. persuadeo fin.

2. persuāsus, ŭs, m. [persuadeo], a persuading, persuasion: persuasu servi, Plaut. Ep. Argum. 1: hujus persuasu et inductu, Cic. ap. Quint. 5, 10, 69.

per-suāvis, e, adj., very sweet, very pleasant, delightful: polus, Jul. Val. Rer. Gest. Alex. M. 3, 30 Mai.
Adv.: persuā-vĭter, very pleasantly, Aug. Music. 4, 13.

per-subtīlis, e, adj.

  1. I. Lit., very fine or delicate, very subtle: animus persubtilis atque minutis Perquam corporibus factus, Lucr. 3, 179.
  2. II. Trop., very ingenious: oratio, Cic. Planc. 24, 58.

per-sulco, no perf., ātum, 1, v. a., to furrow through, to plough up.
Trop.: rugis persulcata genas, Claud. in Ruf. 1, 136.

persultātor, ōris, m. [persulto], one who leaps or skips about (post-class.): litoris, Symm. Ep. 6, 23 (22).

per-sulto, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [salto], to leap, skip, or prance about in a place (not in Cic. or Cæs.).

  1. I. Lit.
    1. A. Neutr.: in agro, Liv. 34, 20: solo stabili, id. 44, 9: ante vallum, Tac. A. 4, 47: notis vadis, id. H. 5, 15: super durata glacie stagna, Sen. Prov. 4, 12.
    2. B. Act., to leap or skip through, to frisk about, range about a place: pecudes persultant pabula, Lucr. 1, 15: captam Italiam, Tac. H. 3, 49: campos exercitu, id. A. 11, 9: maria (Tritonum catervae), App. M. 4, p. 157, 2.
  2. II. Transf., of the voice.
    1. A. Neutr., to sound, resound: vox persultat, Prud. Hamart. 10 praef.
    2. B. Act., to command imperiously: haec persultanti, Prud. στεφ. 1, 77.

per-sŭo, ĕre, v. a., to sew through, sew up, Not. Tir. p. 136: persuo, διαρράπτω, Gloss. Philox.