Lewis & Short

per-mŏvĕo, mōvi, mōtum, 2, v. a., to move or stir up thoroughly.

  1. I. Lit. (very rare): mare permotum ventis, Lucr. 6, 726: terram sarritione, Col. 2, 12, 2: resinae uncias tres dolio immergunt et permovent, to stir about, shake up, Pall. 11, 14, 3.
  2. II. Trop.
    1. A. Of the mind, to move deeply; to stir up, rouse up, excite; to influence, lead, induce, persuade, prevail on, etc. (freq. and class.): si quem aratorum fugae, calamitates, exilia, suspendia denique non permovent, Cic. Verr. 2, 3, 62, § 144: in commovendis judicibus, iis sensibus permoveor, id. de Or. 2, 45, 189: mentem judicum, id. Or. 38, 131: aliquem pollicitationibus, Caes. B. C. 3, 9: labore itineris, id. B. G. 7, 40: sive iracundiā, sive dolore, sive metu permotus, Cic. Att. 10, 4, 6: his rebus adducti atque auctoritate Orgetorigis permoti, Caes. B. G. 1, 3: plebes dominandi studio permota, Sall. C. 33, 3: mente permotus, in an ecstasy or frenzy, Cic. Div. 1, 57, 120.
    2. B. To stir up, rouse, raise, excite a passion (post-Aug. and rare): invidiam, misericordiam, metum et iras, Tac. A. 1, 21.