Lewis & Short

per-māno, āvi, ātum, 1, v. n., to flow through, press through, penetrate.

  1. I. Lit. (rare): in saxis ac speluncis permanat aquarum Liquidus umor, Lucr. 1, 348: permanat calor argentum, id. 1, 494: primordia singula per quojusque foramina permanare, id. 2, 397; so id. 6, 952; 3, 699.
  2. II. Transf., to flow to any place; to penetrate, reach anywhere (class.; syn.: penetro, pervado): sucus permanat ad jecur, Cic. N. D. 2, 55, 137: venenum in omnis partis corporis permanat, id. Clu. 62, 173 (but in Lucr. 1, 122, the correct read. is permaneant; v. Lachm. ad h. l., and permaneo, α).
    1. B. Trop.
      1. 1. To penetrate, reach, extend to any place: amor usque in pectus permanavit, Plaut. Most. 1, 2, 63; Lucr. 3, 253: conclusiunculae ad sensus non permanantes, Cic. Tusc. 2, 18, 42: ut sermones hominum ad vestras aures permanarent, id. Balb. 25, 56: macula permanat ad animum, id. Rosc. Am. 24, 66: Pythagorae doctrina permanavisse mihi videtur in hanc civitatem, id. Tusc. 4, 1, 2; cf.: hoc ubi uno auctore ad plures permanaverat, etc., Caes. B. C. 2, 29, 1.
      2. * 2. Permanare palam, to be divulged, become known, Plaut. Capt. 2, 1, 25.