Lewis & Short

pĕrĭmo (orig. form pĕrĕmo, Cato ap. Fest. p. 217 Müll.), ēmi, emptum (emtum), 3, v. a. [per-emo], to take away entirely, to annihilate, extinguish, destroy; to cut off, hinder, prevent.

  1. I. In gen. (class.; syn.: perdo, deleo): penitus materiem omnem, Lucr. 1, 226: sensu perempto, Cic. Tusc. 1, 37, 89: luna subito perempta est, was taken away, i. e. vanished, disappeared, id. poët. Div. 1, 11, 18: divum simulacra peremit fulminis ardor, id. ib. 1, 12, 19: Troja perempta, destroyed, ruined, Verg. A. 5, 787: corpus macie, Liv. 2, 23; cf. id. 38, 21: ne quid consul auspici peremat, should hinder, prevent, Cato ap. Fest. p. 217 Müll.: reditum, Cic. Planc. 42, 101: nisi aliqui casus consilium ejus peremisset, id. Off. 3, 7, 33: si causam publicam mea mors peremisset, id. Sest. 22, 49; id. Fragm. ap. Non. 450, 5: perimit urbem incendio, Vulg. Jos. 11, 11.
    Absol.: sin autem (supremus ille dies) perimit ac delet omnino, quid melius, quam? etc., Cic. Tusc. 1, 49, 117.
  2. II. In partic., to kill, slay (poet. and in post-Aug. prose; cf. trucido): perempta et interempta pro interfectis poni solet a poëtis, Fest. p. 217 Müll.; Lucr. 3, 886: crudeli morte peremptus, Verg. A. 6, 163: aliquem caede, id. ib. 9, 453: sorte, id. ib. 11, 110: hunc, ubi tam teneros volucres matremque peremit (trans. from Homer), Cic. poët. Div. 2, 30, 64; Ov. M. 8, 395: conceptum abortu, Plin. 3, 44, 69, § 172: caedes fratrum indigne peremptorum, Just. 7, 6.