Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

pĕcūlĭāris, e, adj. [peculium], of or relating to private property.

  1. I. Lit.: peculiaris causa, concerning property, Dig. 41, 2, 44: peculiari nomine, on account of property, ib. 14, 12, 16.
  2. II. Transf.
    1. A. One’s own, belonging to one (cf. proprius): etiam opilio, qui pascit alienas oves, aliquam habet peculiarem, Plaut. As. 3, 1, 36: ovem tibi dabo peculiarem, id. Merc. 3, 1, 27: ut peculiare aliquid in fundo pascere liceat, Varr. R. R. 1, 17: aedes, Dig. 15, 1, 22; 23: nummi, ib. 12, 1, 31: vinum, ib. 33, 6, 9: vectigalibus peculiares servos praeposuit, belonging to him, his own, Suet. Caes. 76: prolatos manu sua e peculiaribus loculis suis id. Galb. 12.
    2. B. One’s own, belonging particularly to one’s self, not held in common with others; proper, special, peculiar: venio ad Lysaniam, peculiarem tuum, Deciane, testem, Cic. Fl. 21, 51: hoc mihi peculiare fuerit, id. Q. Fr. 2, 10, 3: edictum, id. Verr. 2, 3, 14, § 36; Liv. 3, 19, 9: quasi proprio suo et peculiari deo, Suet. Aug. 5: Africae peculiare, quod in oleastro inserit, Plin. 17, 18, 30, § 129: haec sunt peculiaria Arabiae, id. 12, 17, 38, § 77; 19, 8, 41, § 140: me peculiaris quidem impedit ratio, Plin. Ep. 1, 8, 16; 10, 2, 2: luce peculiari nitere, Mart. 4, 64, 8: ut sis ei populus peculiaris, Vulg. Deut. 26, 18: in populum peculiarem, id. ib. 14, 2.
    3. C. Singular, particular, extraordinary, peculiar (post-Aug.): peculiari merito, Suet. Vit. 4: peculiare munus, Just. 36, 4, 3.
      Adv.: pĕcūlĭārĭ-ter.
    1. A. As private property: quaedam etiam ignorantes possidemus, id est quae servi peculiariter paraverunt, Dig. 41, 2, 3; 20, 6, 8.
    2. B. Especially, particularly, peculiarly: folia peculiariter cruribus vitiosis utilia, Plin. 26, 8, 33, § 50: medicinae peculiariter curiosus, id. 25, 2, 3, § 7; Quint. 1, 2, 16; 11, 3, 130; 8, 2, 8 (but in Plin. 36, 20, 37, § 145, the correct read. is peculiaris, not peculiarius; v Sillig ad h. l.).

pĕcūlĭārĭus, a, um, adj. [peculium], of or relating to private property (post-class. for the class. peculiaris): res, Dig. 44, 4, 4: causa, ib. 15, 1, 4 fin. (al. peculiari); Inscr. Murat. 1640, 7: peculium peculiarius, Not. Tir.

pĕcūlĭātus, a, um, Part. and P. a., from peculio.

pĕcūlĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [peculium], to give one something for one’s self, as one’s private property; hence, comic. in mal. part., Plaut. Pers. 2, 2, 10.
Hence, pĕ-cūlĭātus. a, um, P. a., furnished with property of his own, that has private property.

  1. A. Lit.: servus, Dig. 21, 1, 18 fin.; 19, 1, 13.
  2. B. Transf.
    1. 1. Furnished, provided with money: bene peculiatus, Asin. ap. Cic. Fam. 10, 32, 1: libertus satis peculiatus, App. M. 10, 17.
    2. 2. In mal. part.: pulchre pensilibus peculiati, Auct. Priap. 53.

pĕcūlĭŏlum, i, n. dim. [peculium], a little private property, Quint. 1, 5, 46.

pĕcūlĭōsus, a, um, adj. [peculium], having a large private property, wealthy (ante- and post-class.): servus, Plaut. Rud. 1, 2, 24; Sid. Ep. 2, 2 fin.; Aug. in Psa. 38.

pĕcūlĭum, ii, n. [pecus], lit., property in cattle; hence, as in early times all property consisted of cattle, in gen., property.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: peculi sui prodigi (servi), Plaut. Most. 4, 1, 19: cupiditas peculii, Cic. Par. 5, 2 fin.: cura peculi, Verg. E. 1, 33 Serv.; Hor. A. P. 330.
    2. B. In partic., private property.
      1. 1. What the master of the house saves and lays by, money laid by, savings, Dig. 32, 1, 77.
      2. 2. What a wife owns as her independent property, and over which her husband has no control, a private purse, paraphernalia, Dig. 23, 3, 9, § 3.
      3. 3. That which is given by a father or master to his son, daughter, or slave, as his or her private property: frugi sum, nec potest peculium enumerari, Plaut. As. 2, 4, 91: adimere servis peculium, Varr. R. R. 1, 2, 17; 1, 17, 5: filii, Liv. 2, 41; cf. Sen. Ep. 11, 1: Juliam uxorem peculio concesso a patre praebitisque annuis, fraudavit, Suet. Tib. 50: cultis augere peculia servis, fees, Juv. 3, 189.
      4. 4. Castrense, the private property of a son acquired by military service, with the consent of his father (profecticium), or by inheritance through his mother (adventicium); then called quasi castrense, Dig. 49, 17, 5 sqq.; Paul. Sent. 3, 4; cf. Dig. 37, 6, 1.
      5. 5. = membrum virile, Plaut. Ps. 4, 7, 92; id. Most. 1, 3, 96; Petr. S. 8; Lampr. Elag. 9; cf. peculiatus.
  2. II. Trop., that which belongs to one’s self, one’s own.
    Of a letter: sine ullo ad me peculio veniet? without any thing for myself, Sen. Ep. 12, 9.
    Of the people of lsrael: erunt mihi, in die quā ego facio, in peculium, Vulg. Mal. 3, 17.