Lewis & Short

părădoxus, a, um, adj., = παράδοξος, marvellous, strange, contrary to all expectation, paradoxical; only subst.

  1. I. pără-doxus, i, m., one who, contrary to expectation, has conquered both in the lucta and in the pancratium on the same day; in Gr. usu. called παραδοξονίκης (late Lat.), Aug. Princip. Rhet. n. 9. The mimes were also called paradoxi, Vet. Schol. ad Juv. 8, 184.
  2. II. părădoxum or -on i, n.
    1. A. A figure of speech: paradoxon, sive hypomone, sustentatio vel inopinatum. Hoc schema suspendit sensum: deinde subicit aliquid eo, contra exspectationem auditoris, sive magnum sive minus; et ideo sustentatio vel inopinatum dicitur, Rufin. Fig. Sentent. § 34; Isid. 2, 21, 29.
    2. B. In plur.: pără-doxa, ōrum, n., = παράδοξα, the apparently contradictory doctrines of the Stoics: haec παράδοξα illi. nos admirabilia dicamus, Cic. Fin. 4, 27, 74; cf.: (illa) mirabilia Stoicorum quae παράδοξα nominantur, id. Ac. 2, 44, 136: quae quia sunt admirabilia contraque opinionem omnium, ab ipsis (Stoicis) etiam παράδοξα appellantur, tentare volui, etc. id. Par. prooem. 4.