Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

auro, āre, v. a. [aurum], to overlay with gold, to gild: a metallorum quoque nominibus solent nasci verba, ut ab auro auro, auras; ab aere aero, aeras, unde aeratus et auratus, etc., Prisc. p. 828 P.
As finite verb only in one (doubtful) example in Tert. Coron. Mil. 12.
But very freq. aurā-tus, a, um, P. a.

  1. A. Furnished, overlaid, or ornamented with gold, gilded, gilt: auratus aries Colchorum, Enn. ap. Cic. Or. 49, 163: aurata metalla, metals rich in gold, Lucr. 6, 811: tecta, id. 2, 28, and Cic. Part. Or. 6, 3: tempora, covered with a golden helmet, Verg. A. 12, 536: lacerti, Prop. 4, 12, 57: sinus, ornamented with a golden buckle, clasp, pin, etc., Ov. F. 2, 310: vestes, id. M. 8. 448: amictus, id. ib. 14, 263: stolae, * Vulg. 2 Macc. 5, 2: milites, with golden shields, Liv. 9, 40, 3 al.
    Comp.: auratior hostia, Tert. Idol. 6 fin.
  2. B. Of gold, golden: pellis, Cat. 64, 5; Ov. M. 1, 470: monilia, id. ib. 5, 52; cf.: regum auratis circumdata colla catenis, Prop. 2, 1, 33: lyra, id. 4, 2, 14; Ov. M. 8, 15 al.
  3. C. Gold-colored: gemma nunc sanguineis, nunc auratis guttis, Plin. 37, 10, 66, § 179.
    Hence, subst.: aurāta, ae, f. (ōrāta, Paul. ex Fest. pp. 182 sq. Müll.; cf. aurum init.; Schneid. Gr. 1, p. 59), a fish, the gilt-bream: Sparus aurata, Linn.; Cels. 2. 18; 2, 28; Plin. 9, 16, 25, § 58; Mart. 13, 90.

1. ōra, ae, f. [kindred with Sanscr. avāra, ripa citerior fluminis], the extremity of a thing; the border, brim, edge, margin, end, boundary.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen. (class.; syn.: limbus, fimbria, instita, margo): omnes avidi spectant ad carceris oras, at the barriers, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 107 (Ann. v. 88 Vahl.): oras pocula circum, Lucr. 4, 12: (clipei), Verg. A. 10, 243: vestimentorum, Fest. p. 182 Müll.; Vulg. Exod. 26, 10; id. Hag. 2, 13: gemmae, Plin. 37, 10, 66, § 180: vulneris, Cels. 5, 26, 23: aether, extrema ora et determinatio mundi, Cic. N. D. 2, 40, 101. cf.: regio nes, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, id. Fin. 2, 31, 102.
    2. B. In partic., the coast, sea-coast (syn.: litus, ripa): Graeciae, Cic. Fam. 12, 5, 1: Asiae, Nep. Alc. 5, 6: maritima, Caes. B. G. 3, 8: Jordanis, Vulg. 1 Macc. 9, 43; but transf.: ora maritima, the inhabitants of the coast, people of the maritime districts, Cic. Imp. Pomp. 23, 67. So, jam Misenensem classem et pulcherrimam Campaniam oram descivisse, Tac. H. 3, 60.
    3. C. Transf.
      1. 1. A region, clime, country: quacumque in orā ac parte terrarum, Cic. N. D. 2, 66, 164: gelida, Hor C. 1, 26, 4: conexa arbustorum ratio est, quas in oras debeant spectare, Plin. 17, 2, 2, 19 (al. horas): Trojae qui primus ab oris Italiamvenit, Verg. A. 1, 1; cf. id. ib. 3, 97; 10, 706.
      2. 2. Poet.: luminis orae, the world, the earth, life, light: tu produxisti nos intra luminis oras, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 41, 64 (Ann. v. 118 Vahl.); cf.: sum (i. e. eum) quae dederit in luminis oras, id. Fragm. ap. Fest. s. v. sum, p. 298 Müll. (Ann. v. 165 Vahl.); Lucr. 1, 22: inde enascitur atque oras in luminis exit, id. 1, 170; 1, 179; cf. id. 5, 224; 781: quem Rhea sacerdos Furtivum partu sub luminis edidit oras, Verg. A. 7, 660: sponte suā quae se tollunt in luminis oras, id. G. 2, 47: Acherontis orae, the lower regions: animas Acheruntis in oras Ducere, Lucr. 6, 763.
      3. 3. A zone: globum terrae duabus oris distantibus habitabilem, Cic. Tusc. 1, 28, 68.
      4. 4. A rope or cable by which a ship or boat is fastened to the shore; opp. ancoralia, the anchor-cables: cum alii resolutis oris in ancoras evecti tenentur, alii, ne quid teneat, ancoralia incidunt, Liv. 22, 19, 10 Weissenb. ad loc.: ne hostes cum suis simul inrumperent, trahunt scalas orasque et ancoras praecidunt, id. 28, 36, 11; cf.: sublatae sunt ancorae, solvimus oram, profecti sumus, Quint. 4, 2, 41; Ep. ad Tryph. 3.
  2. II. Trop. (very rare, and only poet.): quis potis ingentes oras evolvere belli? qs. to unroll the edges of the picture of this war, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 178 Vahl.): imitated by Virgil: aspirate canentiEt mecum ingentis oras evolvite belli, Verg. A. 9, 528; cf. Serv. ad loc.: in luminis oras eruere, to bring to light, Lucr. 5, 1455.

2. Ŏra (Hŏra), ae, f., the name of Hersilia, as a goddess, Ov. M. 14, 851.

ōrābĭlis, e, adj. [oro], exorable, Not. Tir. p. 106.

ōrācŭlārĭus, a, um [oraculum], dealing in or uttering oracles; prophetic: habuit autem oracularios servos, qui illum pessum dederunt, Petr. S. 43.

ōrācŭlum (sync. oraclum: ex oraclo, Enn. ap. Cic. Div. 1, 21, 42, or Trag. v. 65 Vahl.; plur, oracla, Att. ap. Non. 488, 2, or Trag. Rel. p. 185 Rib.; Ov. M. 1, 321), i, n. [oro], a divine announcement, an oracle (class.).

  1. I. Lit.: oracula ex eo ipso appellata sunt, quod inest in his deorum oratio, Cic. Top. 20, 77: quid est enim oraculum? nempe voluntas divina hominis ore enuntiata, Sen. Contr. 1 praef.: edere, Cic. Tusc. 1, 48, 116: petere a Dodonā, id. Div. 1, 43, 95: quaerere, Verg. G. 4, 449: poscere, id. A. 3, 456: consulere, Ov. M. 3, 8: Delphis oracula cessant, Juv. 6, 555.
  2. II. Transf.
    1. A. In gen., a prophetic declaration, a prophecy: exposui somnii et furoris oracula, Cic. Div. 1, 32, 70; 1, 50, 115.
    2. B. A place where oracular responses were given, an oracle: illud oraculum Delphis tam celebre, Cic. Div. 1, 19, 37: Hammonis, Plin. 12, 23, 49, § 107: Delphicum, Macr. S. 1, 18, 4.
      1. 2. Esp. (eccl. Lat.), the mercy-seat, the place in the tabernacle in which the presence of God was manifest, Vulg. Exod. 25, 18; 40, 18: oraculum templi, sanctum sanctorum, id. 3 Reg. 8, 6.
    3. C. An oracular saying, oracle pronounced by a man: haec ego nunc physicorum oracula fundo, Cic. N. D. 1, 24, 66: inde illa reliqua oracula: nequam agricolam esse, etc., Plin. 18, 6, 8, § 40.
    4. D. An imperial rescript, Just. Inst. 1, 11, 11.

ōrārĭum, ii, n. [1. ōs], a napkin, handkerchief, Lucil. ap. Non. 539, 22: oculum ligavit orario, Aug. Civ. Dei, 22, 8, 7.
Used in signifying applause, Vop. Aur. 48 fin.

ōrārĭus, a, um, adj. [1. ora], of or belonging to the coast (post-Aug.): naves, coasting-vessels, coasters, Plin. Ep. 10, 15 (26); cf. naviculae, id. ib. 10, 28, 2.

Ōrāta, ae, m., an appellation bestowed on a certain Sergius, on account of his fondness for the gilt bream (aurata, orata, v. auro, P. a. fin.), Varr. R. R. 3, 3, 10, Col. 8, 16, 5; Fest. p. 182 Müll.

* ōrātim, adv. [1. ora], coastwise, from coast to coast, Sol. 3 dub. (al. moratim).

ōrātĭo, ōnis, f. [oro], a speaking, speech, discourse, language

  1. I. In gen., the connection of words to express thought: non est autem in verbo modus hic, sed in oratione, id est, in continuatione verborum, Cic. 3, 42, 167.
      1. 1. Speech, the power or faculty of speech, the habit or use of language: quae (ferae) sunt rationis et orationis expertes, Cic. Off. 1, 16, 50: natura vi rationis hominem conciliat homini et ad orationis et ad vitae societatem, id. ib. 1, 4, 12.
      2. 2. Speech, language, utterance; opp. to fact, action, etc.: lenitudo orationis, mollitudo corporis, Cic. Tusc. 5, 16, 46: idque videns Epicurus re tollit, oratione relinquit deos, id. N. D. 1, 44, 123: qui sunt leves locutoreseorum orationem bene existimatum est in ore nasci, non in pectore, Gell. 1, 15, 1: nam quid te igitur rettulit beneficum esse oratione, si ad rem auxilium emortuum est, Plaut. Ep. 1, 2, 19: ut in vitā, sic in oratione, nihil est difficilius quam quid deceat videre, Cic. Or. 21, 70: qualis homo ipse esset, talem ejus esse orationem; orationi autem facta similia, factis vitam, id. Tusc. 5, 16, 47: partes igitur orationis secundum dialecticos duae, nomen et verbum, parts of speech, Prisc. 2, 4, 15.
      3. 3. Hence, a mode of speaking; a kind, manner, style of speech; language: quin tu istanc orationem hinc veterem atque antiquam amoves. Nam proletario sermone nunc utere, Plaut. Mil. 3, 1, 155: nam opulenti cum loquuntur pariter atque ignobiles, eadem dicta eademque oratio aequa non aeque valet, Enn. ap. Gell. 11, 4, 3: quam tibi ex ore orationem duriter dictis dedit, id. ap. Non. p. 512, 8: aliam nunc mihi orationem despoliato praedicas, Plaut. As. 1, 3, 52: Creta est profecto horum hominum oratio, quam orationem hanc aures dulce devorant, id. Poen. 5, 2, 9: (Andria et Perinthia) non ita sunt dissimili argumento, sed tamen Dissimili oratione, Ter. And. prol. 11.
        Esp. (in gram.): oratio obliqua, indirect speech, the use of dependent clauses in citing the language of others: quam (orationem) obliquam Pompeius Trogus exposuit (opp. to conciones directae), Just. 38, 3, 11.
        Hence,
      4. 4. Mode of speech, language, use of language, style: mollis est enim oratio philosophorum, Cic. Or. 19, 64: (fabulae) tenui oratione et scripturā levi, Ter. Phorm. prol. 5: ut Stoicorum est astrictior oratio aliquantoque contractior, quam aures populi requirunt, sic illorum (Peripateticorum) liberior et latior, quam patitur consuetudo judiciorum et fori, Cic. Brut. 31, 120: orationem Latinam efficies profecto legendis nostris pleniorem, id. Off. 1, 1, 2; cf. id. ib. 1, 1, 1.
      5. 5. Esp., the language of any people or nation: Timaeus in historiis quas oratione Graecā composuit, Gell. 11, 1, 1: semper cum Graecis Latina (exempla) conjunxiut par sis in utriusque orationis facultate, Cic. Off. 1, 1, 1.
  2. II. In partic., formal language, artificial discourse, set speech (opp. to sermo, ordinary speech, conversational language): mollis est oratio philosophorum et umbratilis, nec verbis instructa popularibus nec vincta numeris, sed soluta liberius: itaque sermo potiusquam oratio dicitur. Quamquam enim omnis locutio oratio est, tamen unius oratoris locutio hoc proprio dignata nomine est, Cic. Or. 19, 64; cf.: et quoniam magna vis orationis est eaque duplex, altera contentionis, altera sermonis, contentio disceptationibus tribuatur judiciorum, contionum, senatus, sermo in circulis, disputationibus, congressionibus familiarium versetur, sequatur etiam convivia, id. Off. 1, 37, 132.
    Hence,
    1. B. A set speech, harangue, discourse, oration: (oratio) ut gravis, ut suavis, ut erudita sit, ut liberalis, ut polita, ut sensus, ut doloris habeat quantum opus sit, non est singulorum articulorum: in toto spectantur haec corpore, etc., Cic. de Or. 3, 25, 96; cf. the context: illam orationem disertam sibi et oratoriam videri, fortem et virilem non videri, id. ib. 1, 54, 231: hanc habere orationem mecum principio institit, Ter. Hec. 3, 3, 21: pleraeque scribuntur orationes habitae jam, non ut habeantur, Cic. Brut. 24, 91: non est haec oratio habenda apud imperitam multitudinem, id. Mur. 29, 61: ignarus faciundae ac poliendae orationis, id. de Or. 1, 14, 63: in orationibus hisce ipsis judiciorum, contionum, senatus, id. ib. 1, 16, 73: quanta illa, di immortales, fuit gravitas, quanta in oratione majestas! sed adfuistis, et est in manibus oratio, id. Lael. 25, 96: qui orationem adversus rem publicam habuissent, eorum bona in publicum adducebat, Caes. B. C. 2, 18, 5: ab adulescentiā confecit orationes, Nep. Cat. 3, 3: Catonis aliae acerbae orationes extant, etc., Liv. 39, 42, 6: oratio plebi acceptior, id. 3, 69: accurata et polita, Cic. Brut. 95, 326: longa, Liv. 34, 5: acris et vehemens, Quint. 5, 13, 25: admirabilis, Cic. de Or. 3, 25, 94: angusta et concisa, opp. collata et diffusa, id. Or. 56, 187: aspera, tristis, horrida, neque perfecta neque conclusa, opp. laevis et structa et terminata, id. ib. 5, 20: circumcisa et brevis, Plin. Ep. 1, 20, 4: rotunda et undique circumcisa, Quint. 8, 5, 27: cohaerens, Cic. de Or. 3, 44, 173: concinna, id. ib. 3, 25, 98: stabilis, opp. volubilis, id. Or. 56, 187.
  3. III. Transf.
    1. A. The power of oratory, eloquence: tantam vim habet illa, quae recte a bono poëtā dicta est, flexamina atque omnium regina rerum oratio, ut non modo inclinantem excipere aut stantem inclinare, sed etiam adversantem ac repugnantem ut imperator fortis ac bonus capere possit, Cic. de Or. 2, 44, 187: satis in eo fuisse orationis atque ingenii, id. Brut. 45, 165: non enim verendum est ne te in tam bonā causā deficiat oratio, Lact. 2, 3.
    2. B. Prose (opp. to poetry): et in poëmatis et in oratione, Cic. Or. 21, 70.
    3. C. (In gram.) A sentence, a clause expressing a complete sense: oratio est ordinatio dictionum congrua sententiam perfectam demonstrans, Prisc. 2, 4, 15: oratio dicitur liber rhetoricus, necnon unaquaeque dictio hoc saepe nomine nuncupatur cum plenam ostendit sententiam, id. ib.: defectio litterae, et syllabae, et dictionis, et orationis, id. 17, 1, 5.
    4. D. (Under the empire.) An imperial message, rescript: orationes ad senatum missae, Suet. Ner. 15: oratio principis per quaestorem ejus audita est, Tac. A. 16, 27: orationesque in senatu recitaret etiam quaestoris vice, Suet. Tit. 6; cf. id. Aug. 65.
    5. E. A prayer, an address to the Deity (eccl. Lat.): respice ad orationem servi tui, Vulg. 3 Reg. 8, 28: per orationes Dominum rogantes, id. 2 Macc. 10, 16: pernoctans in oratione Dei, id. Luc. 6, 12.
      Also absol., prayer, the habit or practice of prayer: perseverantes in oratione, Vulg. Act. 1, 14: orationi instate, id. Col. 4, 2; cf. Gell. 13, 22, 1.

ōrātĭuncŭla, ae, f. dim. [oratio], a little speech, a brief oration (class.), Cic. Brut. 19, 77; id. Att. 13, 19, 2; 15, 3, 2; Quint. 4, 3, 17: aureola, Cic. N. D. 3, 17, 43.

Ŏrātĭus, arch. for Horatius, v. Vahl. ad Enn. Ann. v. 164, p. 27.

ōrātor, ōris, m. [oro, one who speaks].

  1. I. A speaker, orator (very common in all periods and styles of writing): eum (oratorem) puto esse, qui et verbis ad audiendum jucundis et sententiis ad probandum accommodatis uti possit in causis forensibus atque communibus. Hunc ego appello oratorem, eumque esse praeterea instructum voce et actione et lepore quodam volo, Cic. de Or. 1, 49, 213: is orator erit, meā sententiā, hoc tam gravi dignus nomine, qui, quaecunque res inciderit, quae sit dictione explicanda, prudenter et composite et ornate et memoriter dicet cum quādam actionis etiam dignitate, id. ib. 1, 15, 64; id. Or. 19, 61: spernitur orator bonus, horridus miles amatur, Enn. ap. Gell. 20, 10 (Ann. v. 273 Vahl.): additur orator Cornelius suaviloquenti Ore, id. ap. Cic. Brut. 15, 58 (Ann. v. 304 ib.): oratorem celeriter complexi sumus, i. e. eloquence, id. Tusc. 1, 3, 5.
    1. B. Esp.
      1. 1. The orator, i. e. Cicero, Lact. 1, 9, 3.
      2. 2. Title of a treatise by Cicero: Orator, Cic. Fam. 15, 20.
  2. II. A speaker, spokesman of an errand or embassy: aequom’st eram oratores mittere ad me, donaque, Plaut. Stich. 2, 1, 18; cf. id. Most. 5, 2, 21; id. Poen. 1, 2, 145.
    Esp., an ambassador charged with an oral message: orator sine pace redit regique refert rem, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 41 Müll. (Ann. v. 211 Vahl.): Aetolos pacem velle de re oratores Romam profectos, Cato ap. Paul. ex Fest. p. 182 Müll.: oratores populi, summi viri; Ambraciā veniunt huc legati puplice, Plaut. Stich. 3, 2, 35: Veientes pacem petitum oratores Romam mittunt, Liv 1, 15: foederum, pacis, belli, induciarum oratores fetiales judicesve sunto, Cic. Leg. 2, 9, 21: mittor et Iliacas audax orator ad arces, Ov. M. 13, 196: centum oratores augusta ad moenia regis Ire jubet, Verg. A. 7, 153; Cic. Brut. 14, 55.
  3. III. One who prays or supplicates for any thing, an entreater, beseecher, suppliant (Plautin.), Plaut. Poen. 1, 2, 145; so in the twofold signif. of ambassador and beseecher, id. Stich. 3, 2, 39.

ōrātōrĭē, adv., v. oratorius fin.

ōrātōrĭus, a, um, adj. [orator].

  1. I. Of or belonging to an orator, oratorical (class.), Cic. de Or. 1, 54, 231: ornamenta, id. Brut. 75, 261: vis dicendi, id. Ac. 1, 8, 32: ars, Quint. praef. § 17: gestus, id. 11, 3, 125: compositio, id. 1, 8, 13: virtus, id. 3, 1, 10; 6, 3, 39: ingenium, Cic. Brut. 29, 110.
    1. B. Subst.: ōrātōrĭa, ae, f. (sc. ars), the oratorical art, oratory, Quint. 2, 14, 1; 2.
  2. II. Of or belonging to praying; hence, subst.: ōrātōrĭum, ii. n. (sc. templum), a place of prayer, an oratory (eccl. Lat.): in oratorio nemo aliquid agat, nisi, etc., Aug. Ep. 109: Judith ingressa est oratorium, Vulg. Judith, 9, 1.
    Hence, adv.: ōrā-tōrĭē, oratorically (class.): pulchre, et oratorie dicere, Cic. Or. 68, 227: loqui, Auct. Her. 4, 56, 69: Quint. 9, 1, 13; opp. to tragice, comice, Sen. Ep. 100, 10.

ōrātrix, īcis, f. [orator].

  1. I. She that prays or beseeches, a female suppliant (rare but class.): me oratricem haud sprevisti, Plaut. Mil. 4, 2, 80: pacis et foederis, * Cic. Rep. 2, 8, 14.
  2. II. A transl. of ῤητορική, rhetoric, oratory, Quint. 2, 14, 1.

ōrātum, i, n. [oro], a prayer, entreaty, supplication: cum orata ejus reminiscor, Ter. Hec. 3, 3, 25; 4, 1, 60.

ōrātus, ūs (only in abl. sing. and plur.), m. [oro], a praying, entreating; a request, entreaty (very rare but class.): oratu tuo, Cic. Fl. 37, 92: illarum oratu, Plaut. Cas. 2, 2, 17; Sid. Ep. 9, 14 init.: magnis oratibus, Coripp. Laud. Just. 2, 4.

ōro, āvi, ātum, 1 (orassis for oraveris, Plaut. Ep. 5, 2, 63), v. a. and n. [1. os, to speak]: oro ab ore, Varr. L. L. 6, § 76 Müll.

  1. I. In gen. (so obsol.): orare antiquos dixisse pro agere testimonio est, quod oratores dicti et causarum actores et qui rei publicae mandatas causas agebant, Fest. p. 198 Müll.: bonum aequumque oras, Plaut. Most. 3, 1, 151: talibus orabat Juno, Verg. A. 10, 96.
  2. II. In partic.
    1. A. To treat, argue, plead (as an ambassador, advocate, etc.; class., but very rare; cf. ago): REM VBI PAGVNT ORATO, Fragm. XII. Tab.: matronis ipsis, quae raptae erant, orantibus, i. e. at their mediation, Cic. Rep. 2, 7, 13: causam capitis, to argue, plead, id. Brut. 12, 47: orandae litis tempus accommodare, id. Off. 3, 10, 43: si causa oranda esset, Liv. 39, 40, 6: causas melius, Verg. A. 6, 849: cum eo de salute suā agit, orat atque obsecrat, treats, speaks, Caes. B. C. 1, 22: causam dixit et ipse pro se oravit, plead his own cause, Liv. 39, 40, 12.
      1. 2. Of oratorical speaking, eloquence (freq. in Quint.): ars orandi, the oratorical art, art of oratory, Quint. prooem. § 4; id. 2, 15, 20; 9, 4, 3: orandi scientia, id. 1, 10, 2: orandi studium, id. 9, 4, 110; 8, 6, 20.
    2. B. To pray, beg, beseech, entreat one (the predom. signif. in all periods and styles; syn.: rogo, obsecro, obtestor, supplico, precor); constr. usually with acc. of the pers. and of the thing, and with ut, ne (the less freq. constructions, v. infra).
          1. (α) With acc. of the pers. and of the thing: illud te ad extremum et oro et hortor, ut, etc., Cic. Q. Fr. 1, 1, 16, § 46: multa deos orans, Verg. A. 9, 24: aliquem libertatem, Suet. Vesp. 16.
          2. (β) With acc. of the pers. only: virginem orare, Liv. Andron. ap. Diom. p. 379 P: cum desubito me orat mulier, Enn. ap. Non. 517, 15 (Cax. v. 9 Vahl.); cf.: socer Non orandus erat, sed vi faciendus Erechtheus, not to be entreated, but compelled, Ov. M. 6, 701: Lydia, dic, per omnes Te deos oro, Sy barin cur properes amando perdere, Hor. C. 1, 8, 2.
          3. (γ) With acc. of the thing for which one asks: gnato uxorem, to request a wife for one’s son, Ter. And. 3, 2, 48: legati Romam missi, auxilium ad bellum orantes, to ask assistance, Liv. 21, 6: opem rebus affectis orantes, id. 6, 9: auxilia, Tac. A. 2, 46.
          4. (δ) With ut: rogat oratque te Chrysogone, ut, etc., Cic. Rosc. Am. 49, 144: te, C. Flave, oro et obtestor, ut, etc., id. Planc. 42, 104: te etiam atque etiam oro, ut, etc., id. Att. 11, 1, 2: hoc me a vobis orare Juppiter jussit, ut, etc., Plaut. Am. prol. 64.
            (ε) With subj.: orant, ignoscamus peccatum suum, Plaut. Am. 1, 1, 101: et vocet oro, Verg. A. 11, 442: idque sinas, oro, Ov. P. 4, 1, 19.
            (ζ) With ne: rogat eos atque orat, ne, etc., Cic. Verr. 2, 2, 39, § 96: quod te, Aesculapi, et te, Salus, ne quid sit hujus, oro, Ter. Hec. 3, 2, 3.
            (η) With the imper.: absiste inceptis, oro, Sil. 11, 336.
            With imper. and acc. of person, Verg. A. 2, 143; 4, 319; 10, 61 and 905.
            (θ) With inf. or an object-clause: jampridem a me illos abducere Thestylis orat, Verg. E. 2, 43; id. A. 6, 313; 9, 231; Tac. A. 6, 2; 12, 9: vel Aegypti praefecturam concedi sibi oraret, Suet. Ner. 47.
            (ι) With ab and abl. of a person, followed by ut or ne: primum hoc abs te oro, ni me inexorabilem faxis, Pac. Tr. 122: oravitque a suis, ut, etc., Gell. 17, 10, 7: oratus ab Artorio, ne in castris remaneret, Vell. 2, 70, 1.
            (κ) With cum aliquo: quod tecum pater orat, Enn. ap. Fest. p. 198 Müll. (Ann. v. 20 Vahl.): si is mecum oraret, Plaut. Cas. 2, 5, 15: tecum oro et quaeso, ut, id. Curc. 3, 1, 62: egi, atque oravi tecum, uxorem ut duceres, Ter. Hec. 4, 4, 64; cf. Caes. B. C. 1, 22; cited above, II. A.
            (λ) With pro and the abl.: nec pro civibus se orare, sed pro, etc., Just. 11, 4, 4: ut Octavius orandus sit pro salute cujusquam civis, Cic. Ep. ad Brut. 1, 16, 2; cf.: ut pro illā ores, ut sit propitius (deus), Plaut. As. 4, 1, 38.
        1. b. Oro te, I pray thee, prithee, parenthetically, a formula of politeness (cf. quaeso): dic. oro te, clarius, Cic. Att. 4, 8, 1; Sen. Vit. Beat. 7, 1; Liv. 5, 5, 1; cf. Cic. Att. 7, 16, 3.
    3. C. To pray, to supplicate God (eccl. Lat.); act.: oravit Dominum, Vulg. Judic. 13, 8: orationem quam orat, id. 3 Reg. 8, 29; id. 2 Par. 6, 21: filios, id. Job, 19, 17: Deum, id. Ecclus. 50, 24: orationes longas, id. Matt. 23, 14.
      More often neutr.: pro te, Vulg. Gen. 20, 7: ut audias, id. ib. 43, 20: in loco isto, id. 3 Reg. 8, 30: contra viam civitatis, id. ib. 8, 44: ad Dominum, id. 4 Reg. 4, 33: cum lacrimis, id. Tob. 3, 1: unus orans et unus maledicens, id. Ecclus. 34, 29: spiritu et mente, id. 1 Cor. 14, 15: mulierem decalvatam orare non decet, Ambros. in Luc. 6, § 19: orandi gratia, Lact. 4, 15, 20.
      Hence, P. a. as subst.: ōrans, antis, m., an orator: orantes, Tac. Dial. 6, 6.