Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

offectĭo, ōnis, f. [officio], a staining, coloring, dyeing (post-class.), Arn. 5, 164.

offectōres colorum infectores, Paul. ex Fest. p. 192 Müll.; cf.: infectores qui alienum colorem in lanam coiciunt: offectores, qui proprio colori novum officiunt, id. ib. p. 112 Müll.

1. offectus, a um, Part., from officio.

2. offectus, ūs, m. [officio], a bewitching, a charm (poet.), Grat. Cyn. 406.

offendĭcŭlum, i, n. [1. offendo], a stumbling-block, obstacle, hinderance, cause of offence (post-Aug.): sunt enim in hac offendicula nonnulla. Plin. Ep. 9, 11, 1; Vulg. 1 Cor. 8, 9; id. Isa. 57, 14; Paul. Nol. Carm. 27, 96.

offendĭmentum, v. offendix.

offendix, ĭcis, f. [ob, and Sanscr. root bandh, to bind; Goth. binda, a tie; cf. Gr. πεῖσμα], the knot of a band, or the band itself: Titius ap. Paul. ex Fest. p. 205 Müll.: offendices dicebant ligaturae nodos, quibus apex retinebatur. Id, cum pervenisset ad mentum, dicebant offendimentum, Paul. ex Fest. p. 204: offendices nodi quibus libri signantur, Gloss. Isid.

1. offendo, di, sum, 3, v. a. and n. [obfendo]. to hit, thrust, strike, or dash against something (syn.: illido, impingo; class.).

  1. I. Lit.: offendere caput ad fornicem, Quint. 6, 3, 67: latus vehementer, Cic. Clu. 62, 175: coxam, to hurt himself in the haunch, Col. 5, 9, 1: pedem, Auct. B. Hisp. 23; Ov. F. 2, 720: solido, against something solid, Hor. S. 2, 1, 78: in scopulis offendit puppis, strikes on, Ov. P. 4, 14, 22: in redeundo offenderunt, ran aground, Caes. B. C. 3, 8: in cornua, Sol. 40: ne quem in cursu capite, aut cubito, aut pectore offendam, aut genu, Plaut. Curc. 2, 3, 2: visco, id. Poen. 2, 37.
    1. B. Transf., to hit upon, light upon a person or thing, i. e. to come upon, meet with, find (syn.: deprehendo, invenio): si te hic offendero, moriere, Enn. ap. Cic. Rab. Post. 11, 29 (Trag. v. 301 Vahl.); cf. Cic. Att. 7, 26, 1: haec, cum ego a foro revortar, facite ut offendam parata, Plaut. Ps. 1, 2, 30: paululum si cessassem, Domi non offendissem, Ter. Eun. 4, 4, 5: si te in plateā offendero hac post umquam, periisti, id. ib. 5, 8, 34; id. Phorm. 5, 1, 31: imparatum te offendam, will come upon you unawares, will surprise you, Cic. Fam. 2, 3: eundem bonorum sensum, id. ib. 1, 9, 17: nondum perfectum templum offendere, id. Verr. 2, 4, 28, § 64: omnia aliter ac jusserat offendit, id. Rep. 1, 38, 59.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., to suffer damage, receive an injury: quis est tam Lynceus, qui in tantis tenebris nihil offendat, nusquam incurrat? Cic. Fam. 9, 2, 2: in causis, id. de Or. 2, 74, 301: ad fortunam, Phaedr. 4, 14, 6.
    2. B. In partic., to stumble, blunder, make a mistake, commit a fault; to commit an offence, to be offensive (syn.: pecco, delinquo): in quo ipsi offendissent, alios reprehendissent, Cic. Clu. 36, 98: sin quid offenderit, sibi totum, tibi nihil offenderit, id. Fam. 2, 18, 3: offendebant illi quidem apud gravīs et honestos homines, sed populi judiciis florebant, gave offence to, id. Sest. 49, 105: se apud plebem offendisse de aerario, id. Att. 10, 4, 8: neque in eo solum offenderat, quod, Nep. Phoc. 2, 2: legi, to offend against or violate the law, Dig. 22, 1, 1.
      Hence (eccl. Lat.), to offend, commit a sin: in multis enim offendimus omnes, Vulg. Jac. 3, 2.
      Of things, to be offensive: cum nihil aliud offenderit, Liv. 2, 2, 2; cf. id. 4, 42, 2.
    3. C. To find fault with, be displeased with, take offence at any thing: at credo, in Caesarem probatis, in me offenditis, Caes. B. C. 2, 32: si in me aliquid offendistis, have taken any offence at me, Cic. Mil. 36, 99.
    4. D. To fail in any thing, i. e. to have a misfortune, to be unfortunate, meet with ill success: apud judices offendere, opp. causam iis probare, Cic. Clu. 23, 63: cum multi viri fortes offenderint, id. Verr. 2, 5, 50, § 131: tamquam M. Atilius primo accessu ad Africam offenderit, i. e. met with a calamity, Liv. 28, 43, 17; cf. I. A. supra.
      Impers. pass.: sin aliquid esset offensum, Cic. Fam. 1, 7: quoties culpā ducis esset offensum, might have met with a defeat, Caes. B. C. 3, 72; cf.: nullum ejusmodi casum exspectans, quo . . . in milibus passuum tribus offendi posset, id. B. G. 6, 36 Kraner ad loc.: at si valetudo ejus offendissit, failed, Gell. 4, 2, 10.
    5. E. To shock, offend, mortify, vex, displease one: me exquisisse aliquid, in quo te offenderem, Cic. Fam. 3, 8, 4: tuam existimationem, id. ib. 3, 8, 7: neminem umquam non re, non verbo, non vultu denique offendit, id. Balb. 26, 59: offensus nemo contumeliā, id. Att. 6, 3, 3: ne offendam patrem, id. ib. 6, 3, 9: ut eos splendor offendat, id. Fam. 1, 7, 7: extinctum lumen recens offendit nares, Lucr. 6, 791: offendere tot caligas, tot Milia clavorum, provoke, Juv. 16, 24: polypodion offendit stomachum, disagrees with, Plin. 26, 8, 37, § 58: ne colorum claritas aciem oculorum offenderet, id. 35, 10, 36, § 97.
      Pass., to be displeased, feel hurt: multis rebus meus offendebatur animus, Cic. Fam. 1, 9, 10.
      With inf.: ut non offendar subripi (ista munera), so that I am not offended at their being taken from me, Phaedr. 4, 11, 6: componi aliquid de se, offendebatur, he took it ill, if, etc., Suet. Aug. 8, 9 fin.
      Hence, of-fensus, a, um, P. a.
    1. A. Offensive, odious (cf.: invisus, odiosus, infensus): miserum atque invidiosum offensumque ordinem senatorium! Cic. Verr. 2, 3, 62, § 145: offensum et invisum esse alicui, id. Sest. 58, 125.
      As subst.: offensum, i, n., the offence: offensum est quod eorum, qui audiunt, voluntatem laedit, Cic. Inv. 1, 49, 92.
    2. B. Offended, displeased, vexed, incensed, imbittered: offensus et alienatus animus, Cic. Att. 1, 17, 7: aliena et offensa populi voluntas, id. Tusc. 5, 37, 106: offensos merere deos, Ov. H. 21, 48: offensi animi regum, Auct. B. Alex. 32.
      Comp.: quem cum esse offensiorem arbitrarer, Cic. Att. 1, 5, 2: quem sibi offensiorem sciebat esse, id. Clu. 62, 172; id. Att. 1, 5, 5.

* 2. offendo, ĭnis, f. [1. offendo], an offence, Afran. ap. Non. 146, 32 (offendo, offensio, Non.).

offensa, ae, f. [1. offendo, like repulsa, from repello], a striking or grating against any thing.

  1. I. Lit. (very rare): donec cerussae similis fiat, nulla dentium offensa, and does not grit against the teeth, Plin. 34, 10, 22, § 104: sine offensis fricantium, id. 35, 15, 52, § 184.
  2. II. Trop.
    1. A. Offence, disfavor, displeasure, hatred; enmity: quin magnā in offensā sim apud Pompeium, Cic. Att. 9, 2, a, 2: quod offensae fuerit in istā cunctatione, te subisse, to incur hatred, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 16, 2: gravissimam contrahere, to fall into disgrace, Suet. Vesp. 4: offensam meruisse, Ov. P. 4, 1, 16: habere, to cause hatred, Quint. 9, 2, 72: ne minus gratiae quam offensae mereamur, id. 4, 2, 39: sinceri et sine offensā in diem Christi, Vulg. Phil. 1, 10.
      1. 2. An offending against or violating a law, an offence, crime (mostly in jurid. Lat.): offensa edicti, Dig. 3, 1, 6: levis offensae contrahere culpam, Cod. Th. 4, 11, 1: sub quālibet culpae aut erroris offensā, ib. 6, 10, 1: offensae veteris reus atque tacendae, Juv. 4, 105.
    2. B. An injury received, an offence, affront, wrong (perh. only since the Aug. per.): gustus, Col. 12, 21, 6: offensas vindicet ense suas, Ov. Tr. 3, 8, 40: in offensis exorabilis, Vell. 2, 29, 4: per ejusmodi offensas emetiendum est confragosum hoc iter, Sen. Ep. 18, 4, 2.
      1. 2. Of a state of injury, a complaint, inconvenience, indisposition: sine offensā corporis animique, Petr. 131: si quid offensae in cenā sensit, indisposition, Cels. 1, 6; Sen. Ep. 7, 1; cf. in plur., id. Tranq. An. 2, 1.

offensācŭlum, i, n. [offenso], a striking against, a tripping, stumbling (postclass.).

  1. I. Lit.: crebris offensaculis contusa crura, App. M. 9, p. 221, 3.
  2. II. Transf., the object against which one stumbles, a stumbling-block: lapis ecce nostro fixus offensaculo est, Prud. Apoth. 45; so, adversarius nostris offensacula pedibus latenter opponit, Lact. Opt. D. 1.

offensātĭo, ōnis, f. [offenso], a hitting or striking against any thing (post-Aug.).

  1. I. Lit., Plin. 28, 16, 62, § 221: ut offensatione illā (hastae) commoneretur (Demosthenes), Quint. 11, 3, 130.
  2. II. Trop., a stumbling, tripping; a slip, blunder: debemus patienter ferre offensationes memoriae labentis, Sen. Ben. 5, 25, 6.

offensātor, ōris, m. [offenso], one who stumbles or blunders in speaking, Quint. 10, 3, 20.

offensĭbĭlĭs, e, adj. [1. offendo], liable to stumble, stumbling (eccl. Lat.): qui offensibilibus et caducis gressibus per viam mortis incedit (al. offensilibus), Lact. 4, 26, 10.

offensĭlis, v. offensibilis.

offensĭo, ōnis, f. [1. offendo], a striking against any thing; a tripping, stumbling (class.).

  1. I. Lit.: pedis offensio, Cic. Div. 2, 40, 84; in plur.: offensiones pedum, Plin. 2, 7, 5, § 24: dentium, Lact. Opif. Dei, 10, 13.
    Absol.: offensione sonitūs, Vitr. 9, 8, 3.
    1. B. Transf., that against which one stumbles, a stumbling-block: ut nihil offensionis haberet, Cic. Univ. 6, 15.
  2. II. Trop.
    1. A. An offence given to any one; hence, disfavor, aversion, disgust, dislike, hatred, discredit, bad reputation, Cic. Div. in Caecil. 3, 9; id. Verr. 2, 5, 69, § 178 (for which: existimatio offensa nostri ordinis, id. ib. 2, 2, 47, § 117): sapiens praetor offensionem vitat aequalitate decernendi, id. Mur. 20, 41: suscipere invidiam atque offensionem apud aliquem, id. Verr. 2, 2, 55, § 137: in odium offensionemque populi Romani inruere, id. ib. 1, 12, 35: cadere, id. N. D. 1, 30, 85: offensionem excipere, id. Inv. 1, 21, 30: subire, Plin. 35, 4, 7, § 23: adferre, Cic. Att. 1, 17, 1: offensiones accendere, Tac. A. 2, 57: hoc apud alios offensionem habet, displeases them, Plin. 19, 1, 2, § 9.
    2. B. An offence which one receives; displeasure, vexation: habere ad res certas vitiosam offensionem atque fastidium, Cic. Tusc. 4, 10, 23: mihi majori offensioni sunt quam delectationi possessiunculae meae, give me more vexation than pleasure, id. Att. 13, 23, 3.
      1. 2. A complaint, indisposition; an accident, misfortune, mishap, failure: corporum offensiones, Cic. Tusc. 4, 14, 31: graves solent offensiones esse ex gravibus morbis, si qua culpa commissa est, id. Fam. 16, 10, 1: habet enim nihil quod in offensione deperdat, i.e. if he loses his cause, id. Div. in Caecil. 22, 71: offensiones belli, misfortunes, defeats, id. Imp. Pomp. 10, 28: offensionum et repulsarum ignominia, i.e. refusals, id. Off. 1, 21, 71.
    3. C. That which causes one to offend or sin, a stumbling-block (eccl. Lat.): unusquisque offensiones oculorum suorum abiciat, Vulg. Ezech. 20, 7: nemini dantes ullam offensionem, id. 2 Cor. 6, 3: lapis offensionis, id. 1 Pet. 2, 8 al.

offensĭuncŭla, ae, f. dim. [offensio, II. B.], a slight offence, disgust, displeasure; a slight mishap (class.): si qua offensiuncula facta est animi tui, Cic. Fam. 13, 1, 4: in istā aedilitate offensiuncula accepta, some slight check, id. Planc. 21, 51.

offenso, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [1. offendo], to strike or dash against (not in Cic. or Caes.).

  1. I. Lit.: sponte suā offensando ut semina rerum, Lucr. 2, 1059; so id. 6, 1053: omnes offensare capita, dash their heads against the wall, Liv. 25, 37.
  2. II. Trop., to stumble, trip, falter in speaking, Quint. 10, 7, 10.
    (Offensatus, Quint. 10, 3, 20, is a false reading for offensator, q.v.).

offensor, ōris, m. [1. offendo], an offender, injurer (eccl. Lat.): in gratiam suis cum offensoribus redire, Arn. 7, 216.

1. offensus, a, um, Part. and P. a., from 1. offendo.

2. offensus, ūs, m. [1. offendo], a striking against, a shock (poet. and in post-class. prose).

  1. I. Lit., Lucr. 2, 223; 4, 359; Tert. adv. Marc. 4, 39.
  2. II. Transf.
        1. a. A lighting upon, meeting with: per offensus armorum, Stat. Th. 12, 283.
        2. b. An offence, vexation, annoyance: sin vita in offensu est, Lucr. 3, 941.

offĕrentĭa, ae, f. [offero], a presenting, offering (eccl. Lat.): causarum, Tert. adv. Marc. 24.

offĕro (obf-), obtŭli, oblātum, v. a. [ob-fero], to bring before; to present, offer; to show, exhibit (class.; cf. obicio, ostendo).

  1. I. In gen.: incommode illis fors obtulerat adventum meum, Ter. Hec. 3, 3, 10; cf.: opportune te obtulisti mihi obviam, id. Ad. 3, 2, 24; id. Hec. 5, 3, 10; Cic. Att. 3, 10, 2: strictamque aciem venientibus offert, presents, opposes, Verg. A. 6, 291: speciem offerre, to present a false appearance, Cic. Div. 1, 37, 81.
    In pass.: offerri, mid., to show one’s self, appear; to meet, encounter: multis in difficillimis rebus praesens auxilium ejus (numinis) oblatum est, Cic. Verr. 2, 4, 49, § 108: oblata religio est, a religious scruple struck him, id. Fam. 10, 12, 3: metu oblato, id. ib. 15, 1, 5: lex quaedam videbatur oblata, id. Phil. 1, 2, 4.
  2. II. In partic.
    1. A. To offer, expose; to bring forward, adduce: ne offeramus nos periculis sine causā, Cic. Off. 1, 24, 83; so, se morti, Caes. B. G. 7, 77: se ad mortem, Cic. Tusc. 1, 15, 32: obtulimus nos ad prima pericula, Ov. M. 13, 42: vitam in discrimen, Cic. Sest. 28, 61: moram offerre alicui, Plaut. Poen. 4, 2, 30: nam tu nunc vides pro tuo caro capite carum offerre me meum caput vilitati, id. Capt. 2, 2, 34: sponte suā leto caput obvius optulit ipse, Lucr. 3, 1041; cf. Cic. Sull. 30, 84; id. Sest. 1, 1; Liv. 3, 1; 31, 50: criminibus oblatis, brought forward, adduced, Cic. Lael. 18, 65.
    2. B. To offer, proffer; to bring, cause, occasion, confer, bestow; to inflict, etc. (cf. promitto, recipio, infero): foedus, Verg. A. 12, 109: in omnia ultro suam offerens operam, Liv. 40, 23: di tibi semper omnia optata offerant, Ter. Ad. 5, 9, 21: alicui optatissimum beneficium, Caes. B. G. 6, 42: hoc tantum boni, quod vobis ab dis immortalibus oblatum et datum est, Cic. Imp. Pomp. 16, 49: datum atque oblatum, id. Verr. 1, 1, 1; 2, 4, 49, § 103: ut nunc hac re mihi opem et auxilium offeras, bring me aid and assistance, help me, Lucil. ap. Non. 360, 25: laetitiam, to procure, Ter. Hec. 5, 3, 18: alicui injuriam, id. ib. 5, 1, 14: vitium virgini, id. ib. 3, 3, 23: stuprum alicui, Cic. Phil. 2, 38, 99: mortem alicui, id. Sest. 21, 48: sibi molestiam atque aerumnam offerre, to bring, procure, occasion, Lucil. ap. Non. 360, 23: occasio ad occupandam Asiam oblata, Cic. Imp. Pomp. 2, 4: seque offert suscepturum, offers, Tac. A. 11, 33: rusticus offerebat se intercessurum senatus consulto, id. ib. 16, 26: oblatā facultate in castra sese receperunt, Caes. B. G. 1, 72.
      1. 2. In eccl. Lat.
          1. (α) To offer to God, to consecrate, dedicate, Prud. Cath. 5, 150; Vulg. Exod. 38, 24; 39, 32.
          2. (β) To offer up, sacrifice, Sulp. Sev. Dial. 2, 2: Domino, Vulg. Gen. 4, 3: pro filio, id. ib. 22, 13: ex scelere, id. Prov. 21, 27: semet ipsum Deo, id. Heb. 9, 14 et saep.

offertor (obf-), ōris, m. [offero], an offerer (late Lat.), Commod. Instruct. 39.

offertōrĭum (obf-). ii, n. [offero], a place to which offerings were brought, an offertory (eccl. Lat.): offertorium tali ex causā sumpsit vocabulum. Fertum enim dicitur oblatio, quae altari offertur, et sacrificatur a pontificibus, a quo offertorium nomina tur, quasi propter fertum, Isid. Orig. 6, 19.

* 1. offĕrŭmenta (obf-), ae, f. [offero], a present; comically, of a stripe, cut: offerumentas in tergo habere, Plaut. Rud. 3, 4, 48.

2. offĕrŭmenta, ōrum, n. [offero], offerings: offerumenta dicebant quae offerebant (sc. dis), Paul. ex Fest. p. 188 Müll.

offex, ĭcis, m. [officio], a hinderer: offex, impeditor, qui officit, Gloss. Isid.