No entries found. Showing closest matches:
offectĭo, ōnis, f. [officio], a staining, coloring, dyeing (post-class.), Arn. 5, 164.
‡ offectōres colorum infectores, Paul. ex Fest. p. 192 Müll.; cf.: infectores qui alienum colorem in lanam coiciunt: offectores, qui proprio colori novum officiunt, id. ib. p. 112 Müll.
1. offectus, a um, Part., from officio.
2. offectus, ūs, m. [officio], a bewitching, a charm (poet.), Grat. Cyn. 406.
offendĭcŭlum, i, n. [1. offendo], a stumbling-block, obstacle, hinderance, cause of offence (post-Aug.): sunt enim in hac offendicula nonnulla. Plin. Ep. 9, 11, 1; Vulg. 1 Cor. 8, 9; id. Isa. 57, 14; Paul. Nol. Carm. 27, 96.
offendĭmentum, v. offendix.
‡ offendix, ĭcis, f. [ob, and Sanscr. root bandh, to bind; Goth. binda, a tie; cf. Gr. πεῖσμα], the knot of a band, or the band itself: Titius ap. Paul. ex Fest. p. 205 Müll.: offendices dicebant ligaturae nodos, quibus apex retinebatur. Id, cum pervenisset ad mentum, dicebant offendimentum, Paul. ex Fest. p. 204: offendices nodi quibus libri signantur, Gloss. Isid.
1. offendo, di, sum, 3, v. a. and n. [obfendo]. to hit, thrust, strike, or dash against something (syn.: illido, impingo; class.).
- I. Lit.: offendere caput ad fornicem, Quint. 6, 3, 67: latus vehementer, Cic. Clu. 62, 175: coxam, to hurt himself in the haunch, Col. 5, 9, 1: pedem, Auct. B. Hisp. 23; Ov. F. 2, 720: solido, against something solid, Hor. S. 2, 1, 78: in scopulis offendit puppis, strikes on, Ov. P. 4, 14, 22: in redeundo offenderunt, ran aground, Caes. B. C. 3, 8: in cornua, Sol. 40: ne quem in cursu capite, aut cubito, aut pectore offendam, aut genu, Plaut. Curc. 2, 3, 2: visco, id. Poen. 2, 37.
- B. Transf., to hit upon, light upon a person or thing, i. e. to come upon, meet with, find (syn.: deprehendo, invenio): si te hic offendero, moriere, Enn. ap. Cic. Rab. Post. 11, 29 (Trag. v. 301 Vahl.); cf. Cic. Att. 7, 26, 1: haec, cum ego a foro revortar, facite ut offendam parata, Plaut. Ps. 1, 2, 30: paululum si cessassem, Domi non offendissem, Ter. Eun. 4, 4, 5: si te in plateā offendero hac post umquam, periisti, id. ib. 5, 8, 34; id. Phorm. 5, 1, 31: imparatum te offendam, will come upon you unawares, will surprise you, Cic. Fam. 2, 3: eundem bonorum sensum, id. ib. 1, 9, 17: nondum perfectum templum offendere, id. Verr. 2, 4, 28, § 64: omnia aliter ac jusserat offendit, id. Rep. 1, 38, 59.
- II. Trop.
- A. In gen., to suffer damage, receive an injury: quis est tam Lynceus, qui in tantis tenebris nihil offendat, nusquam incurrat? Cic. Fam. 9, 2, 2: in causis, id. de Or. 2, 74, 301: ad fortunam, Phaedr. 4, 14, 6.
- B. In partic., to stumble, blunder, make a mistake, commit a fault; to commit an offence, to be offensive (syn.: pecco, delinquo): in quo ipsi offendissent, alios reprehendissent, Cic. Clu. 36, 98: sin quid offenderit, sibi totum, tibi nihil offenderit, id. Fam. 2, 18, 3: offendebant illi quidem apud gravīs et honestos homines, sed populi judiciis florebant, gave offence to, id. Sest. 49, 105: se apud plebem offendisse de aerario, id. Att. 10, 4, 8: neque in eo solum offenderat, quod, Nep. Phoc. 2, 2: legi, to offend against or violate the law, Dig. 22, 1, 1.
Hence (eccl. Lat.), to offend, commit a sin: in multis enim offendimus omnes, Vulg. Jac. 3, 2.
Of things, to be offensive: cum nihil aliud offenderit, Liv. 2, 2, 2; cf. id. 4, 42, 2.
- C. To find fault with, be displeased with, take offence at any thing: at credo, in Caesarem probatis, in me offenditis, Caes. B. C. 2, 32: si in me aliquid offendistis, have taken any offence at me, Cic. Mil. 36, 99.
- D. To fail in any thing, i. e. to have a misfortune, to be unfortunate, meet with ill success: apud judices offendere, opp. causam iis probare, Cic. Clu. 23, 63: cum multi viri fortes offenderint, id. Verr. 2, 5, 50, § 131: tamquam M. Atilius primo accessu ad Africam offenderit, i. e. met with a calamity, Liv. 28, 43, 17; cf. I. A. supra.
Impers. pass.: sin aliquid esset offensum, Cic. Fam. 1, 7: quoties culpā ducis esset offensum, might have met with a defeat, Caes. B. C. 3, 72; cf.: nullum ejusmodi casum exspectans, quo . . . in milibus passuum tribus offendi posset, id. B. G. 6, 36 Kraner ad loc.: at si valetudo ejus offendissit, failed, Gell. 4, 2, 10.
- E. To shock, offend, mortify, vex, displease one: me exquisisse aliquid, in quo te offenderem, Cic. Fam. 3, 8, 4: tuam existimationem, id. ib. 3, 8, 7: neminem umquam non re, non verbo, non vultu denique offendit, id. Balb. 26, 59: offensus nemo contumeliā, id. Att. 6, 3, 3: ne offendam patrem, id. ib. 6, 3, 9: ut eos splendor offendat, id. Fam. 1, 7, 7: extinctum lumen recens offendit nares, Lucr. 6, 791: offendere tot caligas, tot Milia clavorum, provoke, Juv. 16, 24: polypodion offendit stomachum, disagrees with, Plin. 26, 8, 37, § 58: ne colorum claritas aciem oculorum offenderet, id. 35, 10, 36, § 97.
Pass., to be displeased, feel hurt: multis rebus meus offendebatur animus, Cic. Fam. 1, 9, 10.
With inf.: ut non offendar subripi (ista munera), so that I am not offended at their being taken from me, Phaedr. 4, 11, 6: componi aliquid de se, offendebatur, he took it ill, if, etc., Suet. Aug. 8, 9 fin.
Hence, of-fensus, a, um, P. a.
- A. Offensive, odious (cf.: invisus, odiosus, infensus): miserum atque invidiosum offensumque ordinem senatorium! Cic. Verr. 2, 3, 62, § 145: offensum et invisum esse alicui, id. Sest. 58, 125.
As subst.: offensum, i, n., the offence: offensum est quod eorum, qui audiunt, voluntatem laedit, Cic. Inv. 1, 49, 92.
- B. Offended, displeased, vexed, incensed, imbittered: offensus et alienatus animus, Cic. Att. 1, 17, 7: aliena et offensa populi voluntas, id. Tusc. 5, 37, 106: offensos merere deos, Ov. H. 21, 48: offensi animi regum, Auct. B. Alex. 32.
Comp.: quem cum esse offensiorem arbitrarer, Cic. Att. 1, 5, 2: quem sibi offensiorem sciebat esse, id. Clu. 62, 172; id. Att. 1, 5, 5.
* 2. offendo, ĭnis, f. [1. offendo], an offence, Afran. ap. Non. 146, 32 (offendo, offensio, Non.).
offensa, ae, f. [1. offendo, like repulsa, from repello], a striking or grating against any thing.
- I. Lit. (very rare): donec cerussae similis fiat, nulla dentium offensa, and does not grit against the teeth, Plin. 34, 10, 22, § 104: sine offensis fricantium, id. 35, 15, 52, § 184.
- II. Trop.
- A. Offence, disfavor, displeasure, hatred; enmity: quin magnā in offensā sim apud Pompeium, Cic. Att. 9, 2, a, 2: quod offensae fuerit in istā cunctatione, te subisse, to incur hatred, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 16, 2: gravissimam contrahere, to fall into disgrace, Suet. Vesp. 4: offensam meruisse, Ov. P. 4, 1, 16: habere, to cause hatred, Quint. 9, 2, 72: ne minus gratiae quam offensae mereamur, id. 4, 2, 39: sinceri et sine offensā in diem Christi, Vulg. Phil. 1, 10.
- 2. An offending against or violating a law, an offence, crime (mostly in jurid. Lat.): offensa edicti, Dig. 3, 1, 6: levis offensae contrahere culpam, Cod. Th. 4, 11, 1: sub quālibet culpae aut erroris offensā, ib. 6, 10, 1: offensae veteris reus atque tacendae, Juv. 4, 105.
- B. An injury received, an offence, affront, wrong (perh. only since the Aug. per.): gustus, Col. 12, 21, 6: offensas vindicet ense suas, Ov. Tr. 3, 8, 40: in offensis exorabilis, Vell. 2, 29, 4: per ejusmodi offensas emetiendum est confragosum hoc iter, Sen. Ep. 18, 4, 2.
- 2. Of a state of injury, a complaint, inconvenience, indisposition: sine offensā corporis animique, Petr. 131: si quid offensae in cenā sensit, indisposition, Cels. 1, 6; Sen. Ep. 7, 1; cf. in plur., id. Tranq. An. 2, 1.
offensācŭlum, i, n. [offenso], a striking against, a tripping, stumbling (postclass.).
- I. Lit.: crebris offensaculis contusa crura, App. M. 9, p. 221, 3.
- II. Transf., the object against which one stumbles, a stumbling-block: lapis ecce nostro fixus offensaculo est, Prud. Apoth. 45; so, adversarius nostris offensacula pedibus latenter opponit, Lact. Opt. D. 1.
offensātĭo, ōnis, f. [offenso], a hitting or striking against any thing (post-Aug.).
- I. Lit., Plin. 28, 16, 62, § 221: ut offensatione illā (hastae) commoneretur (Demosthenes), Quint. 11, 3, 130.
- II. Trop., a stumbling, tripping; a slip, blunder: debemus patienter ferre offensationes memoriae labentis, Sen. Ben. 5, 25, 6.
offensātor, ōris, m. [offenso], one who stumbles or blunders in speaking, Quint. 10, 3, 20.
offensĭbĭlĭs, e, adj. [1. offendo], liable to stumble, stumbling (eccl. Lat.): qui offensibilibus et caducis gressibus per viam mortis incedit (al. offensilibus), Lact. 4, 26, 10.
offensĭlis, v. offensibilis.
offensĭo, ōnis, f. [1. offendo], a striking against any thing; a tripping, stumbling (class.).
- I. Lit.: pedis offensio, Cic. Div. 2, 40, 84; in plur.: offensiones pedum, Plin. 2, 7, 5, § 24: dentium, Lact. Opif. Dei, 10, 13.
Absol.: offensione sonitūs, Vitr. 9, 8, 3.
- B. Transf., that against which one stumbles, a stumbling-block: ut nihil offensionis haberet, Cic. Univ. 6, 15.
- II. Trop.
- A. An offence given to any one; hence, disfavor, aversion, disgust, dislike, hatred, discredit, bad reputation, Cic. Div. in Caecil. 3, 9; id. Verr. 2, 5, 69, § 178 (for which: existimatio offensa nostri ordinis, id. ib. 2, 2, 47, § 117): sapiens praetor offensionem vitat aequalitate decernendi, id. Mur. 20, 41: suscipere invidiam atque offensionem apud aliquem, id. Verr. 2, 2, 55, § 137: in odium offensionemque populi Romani inruere, id. ib. 1, 12, 35: cadere, id. N. D. 1, 30, 85: offensionem excipere, id. Inv. 1, 21, 30: subire, Plin. 35, 4, 7, § 23: adferre, Cic. Att. 1, 17, 1: offensiones accendere, Tac. A. 2, 57: hoc apud alios offensionem habet, displeases them, Plin. 19, 1, 2, § 9.
- B. An offence which one receives; displeasure, vexation: habere ad res certas vitiosam offensionem atque fastidium, Cic. Tusc. 4, 10, 23: mihi majori offensioni sunt quam delectationi possessiunculae meae, give me more vexation than pleasure, id. Att. 13, 23, 3.
- 2. A complaint, indisposition; an accident, misfortune, mishap, failure: corporum offensiones, Cic. Tusc. 4, 14, 31: graves solent offensiones esse ex gravibus morbis, si qua culpa commissa est, id. Fam. 16, 10, 1: habet enim nihil quod in offensione deperdat, i.e. if he loses his cause, id. Div. in Caecil. 22, 71: offensiones belli, misfortunes, defeats, id. Imp. Pomp. 10, 28: offensionum et repulsarum ignominia, i.e. refusals, id. Off. 1, 21, 71.
- C. That which causes one to offend or sin, a stumbling-block (eccl. Lat.): unusquisque offensiones oculorum suorum abiciat, Vulg. Ezech. 20, 7: nemini dantes ullam offensionem, id. 2 Cor. 6, 3: lapis offensionis, id. 1 Pet. 2, 8 al.
offensĭuncŭla, ae, f. dim. [offensio, II. B.], a slight offence, disgust, displeasure; a slight mishap (class.): si qua offensiuncula facta est animi tui, Cic. Fam. 13, 1, 4: in istā aedilitate offensiuncula accepta, some slight check, id. Planc. 21, 51.
offenso, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [1. offendo], to strike or dash against (not in Cic. or Caes.).
- I. Lit.: sponte suā offensando ut semina rerum, Lucr. 2, 1059; so id. 6, 1053: omnes offensare capita, dash their heads against the wall, Liv. 25, 37.
- II. Trop., to stumble, trip, falter in speaking, Quint. 10, 7, 10.
(Offensatus, Quint. 10, 3, 20, is a false reading for offensator, q.v.).
offensor, ōris, m. [1. offendo], an offender, injurer (eccl. Lat.): in gratiam suis cum offensoribus redire, Arn. 7, 216.
1. offensus, a, um, Part. and P. a., from 1. offendo.
2. offensus, ūs, m. [1. offendo], a striking against, a shock (poet. and in post-class. prose).
- I. Lit., Lucr. 2, 223; 4, 359; Tert. adv. Marc. 4, 39.
- II. Transf.
- a. A lighting upon, meeting with: per offensus armorum, Stat. Th. 12, 283.
- b. An offence, vexation, annoyance: sin vita in offensu est, Lucr. 3, 941.
offĕrentĭa, ae, f. [offero], a presenting, offering (eccl. Lat.): causarum, Tert. adv. Marc. 24.
offĕro (obf-), obtŭli, oblātum, v. a. [ob-fero], to bring before; to present, offer; to show, exhibit (class.; cf. obicio, ostendo).
- I. In gen.: incommode illis fors obtulerat adventum meum, Ter. Hec. 3, 3, 10; cf.: opportune te obtulisti mihi obviam, id. Ad. 3, 2, 24; id. Hec. 5, 3, 10; Cic. Att. 3, 10, 2: strictamque aciem venientibus offert, presents, opposes, Verg. A. 6, 291: speciem offerre, to present a false appearance, Cic. Div. 1, 37, 81.
In pass.: offerri, mid., to show one’s self, appear; to meet, encounter: multis in difficillimis rebus praesens auxilium ejus (numinis) oblatum est, Cic. Verr. 2, 4, 49, § 108: oblata religio est, a religious scruple struck him, id. Fam. 10, 12, 3: metu oblato, id. ib. 15, 1, 5: lex quaedam videbatur oblata, id. Phil. 1, 2, 4.
- II. In partic.
- A. To offer, expose; to bring forward, adduce: ne offeramus nos periculis sine causā, Cic. Off. 1, 24, 83; so, se morti, Caes. B. G. 7, 77: se ad mortem, Cic. Tusc. 1, 15, 32: obtulimus nos ad prima pericula, Ov. M. 13, 42: vitam in discrimen, Cic. Sest. 28, 61: moram offerre alicui, Plaut. Poen. 4, 2, 30: nam tu nunc vides pro tuo caro capite carum offerre me meum caput vilitati, id. Capt. 2, 2, 34: sponte suā leto caput obvius optulit ipse, Lucr. 3, 1041; cf. Cic. Sull. 30, 84; id. Sest. 1, 1; Liv. 3, 1; 31, 50: criminibus oblatis, brought forward, adduced, Cic. Lael. 18, 65.
- B. To offer, proffer; to bring, cause, occasion, confer, bestow; to inflict, etc. (cf. promitto, recipio, infero): foedus, Verg. A. 12, 109: in omnia ultro suam offerens operam, Liv. 40, 23: di tibi semper omnia optata offerant, Ter. Ad. 5, 9, 21: alicui optatissimum beneficium, Caes. B. G. 6, 42: hoc tantum boni, quod vobis ab dis immortalibus oblatum et datum est, Cic. Imp. Pomp. 16, 49: datum atque oblatum, id. Verr. 1, 1, 1; 2, 4, 49, § 103: ut nunc hac re mihi opem et auxilium offeras, bring me aid and assistance, help me, Lucil. ap. Non. 360, 25: laetitiam, to procure, Ter. Hec. 5, 3, 18: alicui injuriam, id. ib. 5, 1, 14: vitium virgini, id. ib. 3, 3, 23: stuprum alicui, Cic. Phil. 2, 38, 99: mortem alicui, id. Sest. 21, 48: sibi molestiam atque aerumnam offerre, to bring, procure, occasion, Lucil. ap. Non. 360, 23: occasio ad occupandam Asiam oblata, Cic. Imp. Pomp. 2, 4: seque offert suscepturum, offers, Tac. A. 11, 33: rusticus offerebat se intercessurum senatus consulto, id. ib. 16, 26: oblatā facultate in castra sese receperunt, Caes. B. G. 1, 72.
- 2. In eccl. Lat.
- (α) To offer to God, to consecrate, dedicate, Prud. Cath. 5, 150; Vulg. Exod. 38, 24; 39, 32.
- (β) To offer up, sacrifice, Sulp. Sev. Dial. 2, 2: Domino, Vulg. Gen. 4, 3: pro filio, id. ib. 22, 13: ex scelere, id. Prov. 21, 27: semet ipsum Deo, id. Heb. 9, 14 et saep.
offertor (obf-), ōris, m. [offero], an offerer (late Lat.), Commod. Instruct. 39.
offertōrĭum (obf-). ii, n. [offero], a place to which offerings were brought, an offertory (eccl. Lat.): offertorium tali ex causā sumpsit vocabulum. Fertum enim dicitur oblatio, quae altari offertur, et sacrificatur a pontificibus, a quo offertorium nomina tur, quasi propter fertum, Isid. Orig. 6, 19.
* 1. offĕrŭmenta (obf-), ae, f. [offero], a present; comically, of a stripe, cut: offerumentas in tergo habere, Plaut. Rud. 3, 4, 48.
‡ 2. offĕrŭmenta, ōrum, n. [offero], offerings: offerumenta dicebant quae offerebant (sc. dis), Paul. ex Fest. p. 188 Müll.
offex, ĭcis, m. [officio], a hinderer: offex, impeditor, qui officit, Gloss. Isid.