Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

1. ŏfella, ae, f. dim. [offa], a bite, bit, mouthful, morsel (post-Aug.).

  1. I. Lit., Juv. 11, 142; Mart. 10, 48, 15; 14, 221, 1; Prud. στεφ. 10, 383.
  2. II. Transf., a little piece or bit, Ser. Samm. 46, 840.

2. Ofella, ae, m., a Roman surname: Q. Lucretius Ofella, Cic. Brut. 48, 178; Liv. Ep. 86; 88; Vell. 2, 27, 5.

Ŏfellus, i, m., a Stoic, Hor. S. 2, 2, 2.

offa, ae, f.

  1. I. Lit., a bite, bit, morsel; esp. a little ball or pellet made of flour: antiqui offam vocabant abscisum globi formā, ut manu glomeratam pultem, Paul. ex Fest. s. v. poenitam offam, p. 242 Müll.: offam eripere alicui, Enn. ap. Plin. 18, 8, 19, § 84 (Enn. p. 181 Vahl.); Varr. R. R. 3, 5: offam obicit, Verg. A. 6, 420: pultis, Cic. Div. 2, 35, 73.
    Prov.: inter os et offam, = Engl. between the cup and the lip, Cato ap. Gell. 13, 18 (17), 1; cf.: vetus est proverbium inter os et offam, idem significans quod Graecus ille παροιμιώδης versus: Πολλὰ μεταξὺ πέλει κύλικος και χείλεος ἄκρου, Apollin. ap. Gell. l. l. § 3.
  2. II. Transf., in gen.
    1. A. A piece, lump, mass: aufer illam offam porcinam, Plaut. Mil. 3, 1, 165 Ritschl N. cr.: offa porcina cum caudā in cenis puris offa penita vocatur, Paul. ex Fest. s. v. penem, p. 230 Müll.: gummi in offas convolutum, Plin. 12, 9, 19, § 35.
    2. B. A swelling, Juv. 16, 11.
    3. C. A shapeless mass, untimely birth, abortion, Juv. 2, 33: quantas robusti carminis offas Ingeris? Pers. 5, 5; Plin. 9, 48, 72, § 155.

offarcĭnātus (obf-), a, um, Part. [obfarcino], stuffed or crammed full, loaded (eccl. Lat.); with abl., Tert. adv. Marc. 4, 24.

offārĭus, a, um, adj. [offa], dealing with morsels: cocus, a maker of minced meat (post-class.), Isid. Orig. 20, 2.

offātim, adv. [offa], in bits, by bits or little pieces (ante- and post-class.): jam hercle ego te hic hac (machaerā) offatim conficiam, Plaut. Truc. 2, 7, 52; Isid. Orig. 20, 2.

offăvĕo, ēre, v. n. [ob-faveo], to meet with applause, Cypr. Ep. 1.

offectĭo, ōnis, f. [officio], a staining, coloring, dyeing (post-class.), Arn. 5, 164.

offectōres colorum infectores, Paul. ex Fest. p. 192 Müll.; cf.: infectores qui alienum colorem in lanam coiciunt: offectores, qui proprio colori novum officiunt, id. ib. p. 112 Müll.

1. offectus, a um, Part., from officio.

2. offectus, ūs, m. [officio], a bewitching, a charm (poet.), Grat. Cyn. 406.

offendĭcŭlum, i, n. [1. offendo], a stumbling-block, obstacle, hinderance, cause of offence (post-Aug.): sunt enim in hac offendicula nonnulla. Plin. Ep. 9, 11, 1; Vulg. 1 Cor. 8, 9; id. Isa. 57, 14; Paul. Nol. Carm. 27, 96.

offendĭmentum, v. offendix.

offendix, ĭcis, f. [ob, and Sanscr. root bandh, to bind; Goth. binda, a tie; cf. Gr. πεῖσμα], the knot of a band, or the band itself: Titius ap. Paul. ex Fest. p. 205 Müll.: offendices dicebant ligaturae nodos, quibus apex retinebatur. Id, cum pervenisset ad mentum, dicebant offendimentum, Paul. ex Fest. p. 204: offendices nodi quibus libri signantur, Gloss. Isid.

1. offendo, di, sum, 3, v. a. and n. [obfendo]. to hit, thrust, strike, or dash against something (syn.: illido, impingo; class.).

  1. I. Lit.: offendere caput ad fornicem, Quint. 6, 3, 67: latus vehementer, Cic. Clu. 62, 175: coxam, to hurt himself in the haunch, Col. 5, 9, 1: pedem, Auct. B. Hisp. 23; Ov. F. 2, 720: solido, against something solid, Hor. S. 2, 1, 78: in scopulis offendit puppis, strikes on, Ov. P. 4, 14, 22: in redeundo offenderunt, ran aground, Caes. B. C. 3, 8: in cornua, Sol. 40: ne quem in cursu capite, aut cubito, aut pectore offendam, aut genu, Plaut. Curc. 2, 3, 2: visco, id. Poen. 2, 37.
    1. B. Transf., to hit upon, light upon a person or thing, i. e. to come upon, meet with, find (syn.: deprehendo, invenio): si te hic offendero, moriere, Enn. ap. Cic. Rab. Post. 11, 29 (Trag. v. 301 Vahl.); cf. Cic. Att. 7, 26, 1: haec, cum ego a foro revortar, facite ut offendam parata, Plaut. Ps. 1, 2, 30: paululum si cessassem, Domi non offendissem, Ter. Eun. 4, 4, 5: si te in plateā offendero hac post umquam, periisti, id. ib. 5, 8, 34; id. Phorm. 5, 1, 31: imparatum te offendam, will come upon you unawares, will surprise you, Cic. Fam. 2, 3: eundem bonorum sensum, id. ib. 1, 9, 17: nondum perfectum templum offendere, id. Verr. 2, 4, 28, § 64: omnia aliter ac jusserat offendit, id. Rep. 1, 38, 59.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., to suffer damage, receive an injury: quis est tam Lynceus, qui in tantis tenebris nihil offendat, nusquam incurrat? Cic. Fam. 9, 2, 2: in causis, id. de Or. 2, 74, 301: ad fortunam, Phaedr. 4, 14, 6.
    2. B. In partic., to stumble, blunder, make a mistake, commit a fault; to commit an offence, to be offensive (syn.: pecco, delinquo): in quo ipsi offendissent, alios reprehendissent, Cic. Clu. 36, 98: sin quid offenderit, sibi totum, tibi nihil offenderit, id. Fam. 2, 18, 3: offendebant illi quidem apud gravīs et honestos homines, sed populi judiciis florebant, gave offence to, id. Sest. 49, 105: se apud plebem offendisse de aerario, id. Att. 10, 4, 8: neque in eo solum offenderat, quod, Nep. Phoc. 2, 2: legi, to offend against or violate the law, Dig. 22, 1, 1.
      Hence (eccl. Lat.), to offend, commit a sin: in multis enim offendimus omnes, Vulg. Jac. 3, 2.
      Of things, to be offensive: cum nihil aliud offenderit, Liv. 2, 2, 2; cf. id. 4, 42, 2.
    3. C. To find fault with, be displeased with, take offence at any thing: at credo, in Caesarem probatis, in me offenditis, Caes. B. C. 2, 32: si in me aliquid offendistis, have taken any offence at me, Cic. Mil. 36, 99.
    4. D. To fail in any thing, i. e. to have a misfortune, to be unfortunate, meet with ill success: apud judices offendere, opp. causam iis probare, Cic. Clu. 23, 63: cum multi viri fortes offenderint, id. Verr. 2, 5, 50, § 131: tamquam M. Atilius primo accessu ad Africam offenderit, i. e. met with a calamity, Liv. 28, 43, 17; cf. I. A. supra.
      Impers. pass.: sin aliquid esset offensum, Cic. Fam. 1, 7: quoties culpā ducis esset offensum, might have met with a defeat, Caes. B. C. 3, 72; cf.: nullum ejusmodi casum exspectans, quo . . . in milibus passuum tribus offendi posset, id. B. G. 6, 36 Kraner ad loc.: at si valetudo ejus offendissit, failed, Gell. 4, 2, 10.
    5. E. To shock, offend, mortify, vex, displease one: me exquisisse aliquid, in quo te offenderem, Cic. Fam. 3, 8, 4: tuam existimationem, id. ib. 3, 8, 7: neminem umquam non re, non verbo, non vultu denique offendit, id. Balb. 26, 59: offensus nemo contumeliā, id. Att. 6, 3, 3: ne offendam patrem, id. ib. 6, 3, 9: ut eos splendor offendat, id. Fam. 1, 7, 7: extinctum lumen recens offendit nares, Lucr. 6, 791: offendere tot caligas, tot Milia clavorum, provoke, Juv. 16, 24: polypodion offendit stomachum, disagrees with, Plin. 26, 8, 37, § 58: ne colorum claritas aciem oculorum offenderet, id. 35, 10, 36, § 97.
      Pass., to be displeased, feel hurt: multis rebus meus offendebatur animus, Cic. Fam. 1, 9, 10.
      With inf.: ut non offendar subripi (ista munera), so that I am not offended at their being taken from me, Phaedr. 4, 11, 6: componi aliquid de se, offendebatur, he took it ill, if, etc., Suet. Aug. 8, 9 fin.
      Hence, of-fensus, a, um, P. a.
    1. A. Offensive, odious (cf.: invisus, odiosus, infensus): miserum atque invidiosum offensumque ordinem senatorium! Cic. Verr. 2, 3, 62, § 145: offensum et invisum esse alicui, id. Sest. 58, 125.
      As subst.: offensum, i, n., the offence: offensum est quod eorum, qui audiunt, voluntatem laedit, Cic. Inv. 1, 49, 92.
    2. B. Offended, displeased, vexed, incensed, imbittered: offensus et alienatus animus, Cic. Att. 1, 17, 7: aliena et offensa populi voluntas, id. Tusc. 5, 37, 106: offensos merere deos, Ov. H. 21, 48: offensi animi regum, Auct. B. Alex. 32.
      Comp.: quem cum esse offensiorem arbitrarer, Cic. Att. 1, 5, 2: quem sibi offensiorem sciebat esse, id. Clu. 62, 172; id. Att. 1, 5, 5.

* 2. offendo, ĭnis, f. [1. offendo], an offence, Afran. ap. Non. 146, 32 (offendo, offensio, Non.).

offensa, ae, f. [1. offendo, like repulsa, from repello], a striking or grating against any thing.

  1. I. Lit. (very rare): donec cerussae similis fiat, nulla dentium offensa, and does not grit against the teeth, Plin. 34, 10, 22, § 104: sine offensis fricantium, id. 35, 15, 52, § 184.
  2. II. Trop.
    1. A. Offence, disfavor, displeasure, hatred; enmity: quin magnā in offensā sim apud Pompeium, Cic. Att. 9, 2, a, 2: quod offensae fuerit in istā cunctatione, te subisse, to incur hatred, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 16, 2: gravissimam contrahere, to fall into disgrace, Suet. Vesp. 4: offensam meruisse, Ov. P. 4, 1, 16: habere, to cause hatred, Quint. 9, 2, 72: ne minus gratiae quam offensae mereamur, id. 4, 2, 39: sinceri et sine offensā in diem Christi, Vulg. Phil. 1, 10.
      1. 2. An offending against or violating a law, an offence, crime (mostly in jurid. Lat.): offensa edicti, Dig. 3, 1, 6: levis offensae contrahere culpam, Cod. Th. 4, 11, 1: sub quālibet culpae aut erroris offensā, ib. 6, 10, 1: offensae veteris reus atque tacendae, Juv. 4, 105.
    2. B. An injury received, an offence, affront, wrong (perh. only since the Aug. per.): gustus, Col. 12, 21, 6: offensas vindicet ense suas, Ov. Tr. 3, 8, 40: in offensis exorabilis, Vell. 2, 29, 4: per ejusmodi offensas emetiendum est confragosum hoc iter, Sen. Ep. 18, 4, 2.
      1. 2. Of a state of injury, a complaint, inconvenience, indisposition: sine offensā corporis animique, Petr. 131: si quid offensae in cenā sensit, indisposition, Cels. 1, 6; Sen. Ep. 7, 1; cf. in plur., id. Tranq. An. 2, 1.

offensācŭlum, i, n. [offenso], a striking against, a tripping, stumbling (postclass.).

  1. I. Lit.: crebris offensaculis contusa crura, App. M. 9, p. 221, 3.
  2. II. Transf., the object against which one stumbles, a stumbling-block: lapis ecce nostro fixus offensaculo est, Prud. Apoth. 45; so, adversarius nostris offensacula pedibus latenter opponit, Lact. Opt. D. 1.

offensātĭo, ōnis, f. [offenso], a hitting or striking against any thing (post-Aug.).

  1. I. Lit., Plin. 28, 16, 62, § 221: ut offensatione illā (hastae) commoneretur (Demosthenes), Quint. 11, 3, 130.
  2. II. Trop., a stumbling, tripping; a slip, blunder: debemus patienter ferre offensationes memoriae labentis, Sen. Ben. 5, 25, 6.

offensātor, ōris, m. [offenso], one who stumbles or blunders in speaking, Quint. 10, 3, 20.

offensĭbĭlĭs, e, adj. [1. offendo], liable to stumble, stumbling (eccl. Lat.): qui offensibilibus et caducis gressibus per viam mortis incedit (al. offensilibus), Lact. 4, 26, 10.

offensĭlis, v. offensibilis.

offensĭo, ōnis, f. [1. offendo], a striking against any thing; a tripping, stumbling (class.).

  1. I. Lit.: pedis offensio, Cic. Div. 2, 40, 84; in plur.: offensiones pedum, Plin. 2, 7, 5, § 24: dentium, Lact. Opif. Dei, 10, 13.
    Absol.: offensione sonitūs, Vitr. 9, 8, 3.
    1. B. Transf., that against which one stumbles, a stumbling-block: ut nihil offensionis haberet, Cic. Univ. 6, 15.
  2. II. Trop.
    1. A. An offence given to any one; hence, disfavor, aversion, disgust, dislike, hatred, discredit, bad reputation, Cic. Div. in Caecil. 3, 9; id. Verr. 2, 5, 69, § 178 (for which: existimatio offensa nostri ordinis, id. ib. 2, 2, 47, § 117): sapiens praetor offensionem vitat aequalitate decernendi, id. Mur. 20, 41: suscipere invidiam atque offensionem apud aliquem, id. Verr. 2, 2, 55, § 137: in odium offensionemque populi Romani inruere, id. ib. 1, 12, 35: cadere, id. N. D. 1, 30, 85: offensionem excipere, id. Inv. 1, 21, 30: subire, Plin. 35, 4, 7, § 23: adferre, Cic. Att. 1, 17, 1: offensiones accendere, Tac. A. 2, 57: hoc apud alios offensionem habet, displeases them, Plin. 19, 1, 2, § 9.
    2. B. An offence which one receives; displeasure, vexation: habere ad res certas vitiosam offensionem atque fastidium, Cic. Tusc. 4, 10, 23: mihi majori offensioni sunt quam delectationi possessiunculae meae, give me more vexation than pleasure, id. Att. 13, 23, 3.
      1. 2. A complaint, indisposition; an accident, misfortune, mishap, failure: corporum offensiones, Cic. Tusc. 4, 14, 31: graves solent offensiones esse ex gravibus morbis, si qua culpa commissa est, id. Fam. 16, 10, 1: habet enim nihil quod in offensione deperdat, i.e. if he loses his cause, id. Div. in Caecil. 22, 71: offensiones belli, misfortunes, defeats, id. Imp. Pomp. 10, 28: offensionum et repulsarum ignominia, i.e. refusals, id. Off. 1, 21, 71.
    3. C. That which causes one to offend or sin, a stumbling-block (eccl. Lat.): unusquisque offensiones oculorum suorum abiciat, Vulg. Ezech. 20, 7: nemini dantes ullam offensionem, id. 2 Cor. 6, 3: lapis offensionis, id. 1 Pet. 2, 8 al.

offensĭuncŭla, ae, f. dim. [offensio, II. B.], a slight offence, disgust, displeasure; a slight mishap (class.): si qua offensiuncula facta est animi tui, Cic. Fam. 13, 1, 4: in istā aedilitate offensiuncula accepta, some slight check, id. Planc. 21, 51.

offenso, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [1. offendo], to strike or dash against (not in Cic. or Caes.).

  1. I. Lit.: sponte suā offensando ut semina rerum, Lucr. 2, 1059; so id. 6, 1053: omnes offensare capita, dash their heads against the wall, Liv. 25, 37.
  2. II. Trop., to stumble, trip, falter in speaking, Quint. 10, 7, 10.
    (Offensatus, Quint. 10, 3, 20, is a false reading for offensator, q.v.).

offensor, ōris, m. [1. offendo], an offender, injurer (eccl. Lat.): in gratiam suis cum offensoribus redire, Arn. 7, 216.

1. offensus, a, um, Part. and P. a., from 1. offendo.

2. offensus, ūs, m. [1. offendo], a striking against, a shock (poet. and in post-class. prose).

  1. I. Lit., Lucr. 2, 223; 4, 359; Tert. adv. Marc. 4, 39.
  2. II. Transf.
        1. a. A lighting upon, meeting with: per offensus armorum, Stat. Th. 12, 283.
        2. b. An offence, vexation, annoyance: sin vita in offensu est, Lucr. 3, 941.

offĕrentĭa, ae, f. [offero], a presenting, offering (eccl. Lat.): causarum, Tert. adv. Marc. 24.

offĕro (obf-), obtŭli, oblātum, v. a. [ob-fero], to bring before; to present, offer; to show, exhibit (class.; cf. obicio, ostendo).

  1. I. In gen.: incommode illis fors obtulerat adventum meum, Ter. Hec. 3, 3, 10; cf.: opportune te obtulisti mihi obviam, id. Ad. 3, 2, 24; id. Hec. 5, 3, 10; Cic. Att. 3, 10, 2: strictamque aciem venientibus offert, presents, opposes, Verg. A. 6, 291: speciem offerre, to present a false appearance, Cic. Div. 1, 37, 81.
    In pass.: offerri, mid., to show one’s self, appear; to meet, encounter: multis in difficillimis rebus praesens auxilium ejus (numinis) oblatum est, Cic. Verr. 2, 4, 49, § 108: oblata religio est, a religious scruple struck him, id. Fam. 10, 12, 3: metu oblato, id. ib. 15, 1, 5: lex quaedam videbatur oblata, id. Phil. 1, 2, 4.
  2. II. In partic.
    1. A. To offer, expose; to bring forward, adduce: ne offeramus nos periculis sine causā, Cic. Off. 1, 24, 83; so, se morti, Caes. B. G. 7, 77: se ad mortem, Cic. Tusc. 1, 15, 32: obtulimus nos ad prima pericula, Ov. M. 13, 42: vitam in discrimen, Cic. Sest. 28, 61: moram offerre alicui, Plaut. Poen. 4, 2, 30: nam tu nunc vides pro tuo caro capite carum offerre me meum caput vilitati, id. Capt. 2, 2, 34: sponte suā leto caput obvius optulit ipse, Lucr. 3, 1041; cf. Cic. Sull. 30, 84; id. Sest. 1, 1; Liv. 3, 1; 31, 50: criminibus oblatis, brought forward, adduced, Cic. Lael. 18, 65.
    2. B. To offer, proffer; to bring, cause, occasion, confer, bestow; to inflict, etc. (cf. promitto, recipio, infero): foedus, Verg. A. 12, 109: in omnia ultro suam offerens operam, Liv. 40, 23: di tibi semper omnia optata offerant, Ter. Ad. 5, 9, 21: alicui optatissimum beneficium, Caes. B. G. 6, 42: hoc tantum boni, quod vobis ab dis immortalibus oblatum et datum est, Cic. Imp. Pomp. 16, 49: datum atque oblatum, id. Verr. 1, 1, 1; 2, 4, 49, § 103: ut nunc hac re mihi opem et auxilium offeras, bring me aid and assistance, help me, Lucil. ap. Non. 360, 25: laetitiam, to procure, Ter. Hec. 5, 3, 18: alicui injuriam, id. ib. 5, 1, 14: vitium virgini, id. ib. 3, 3, 23: stuprum alicui, Cic. Phil. 2, 38, 99: mortem alicui, id. Sest. 21, 48: sibi molestiam atque aerumnam offerre, to bring, procure, occasion, Lucil. ap. Non. 360, 23: occasio ad occupandam Asiam oblata, Cic. Imp. Pomp. 2, 4: seque offert suscepturum, offers, Tac. A. 11, 33: rusticus offerebat se intercessurum senatus consulto, id. ib. 16, 26: oblatā facultate in castra sese receperunt, Caes. B. G. 1, 72.
      1. 2. In eccl. Lat.
          1. (α) To offer to God, to consecrate, dedicate, Prud. Cath. 5, 150; Vulg. Exod. 38, 24; 39, 32.
          2. (β) To offer up, sacrifice, Sulp. Sev. Dial. 2, 2: Domino, Vulg. Gen. 4, 3: pro filio, id. ib. 22, 13: ex scelere, id. Prov. 21, 27: semet ipsum Deo, id. Heb. 9, 14 et saep.

offertor (obf-), ōris, m. [offero], an offerer (late Lat.), Commod. Instruct. 39.

offertōrĭum (obf-). ii, n. [offero], a place to which offerings were brought, an offertory (eccl. Lat.): offertorium tali ex causā sumpsit vocabulum. Fertum enim dicitur oblatio, quae altari offertur, et sacrificatur a pontificibus, a quo offertorium nomina tur, quasi propter fertum, Isid. Orig. 6, 19.

* 1. offĕrŭmenta (obf-), ae, f. [offero], a present; comically, of a stripe, cut: offerumentas in tergo habere, Plaut. Rud. 3, 4, 48.

2. offĕrŭmenta, ōrum, n. [offero], offerings: offerumenta dicebant quae offerebant (sc. dis), Paul. ex Fest. p. 188 Müll.

offex, ĭcis, m. [officio], a hinderer: offex, impeditor, qui officit, Gloss. Isid.

offĭcĭālis, e, adj. [officium], of or belonging to duty, office, or service, official (post-class.).

  1. I. Adj.: libri officiales, which treat of duties, Lact. 6, 11, 9; 6, 18, 15: operae, official performances, Dig. 38, 1, 6.
  2. II. Subst.: offĭcĭālis, is, m., a magistrate’s servant or attendant, an official (for the class. apparitor), App. M. 1, p. 113 fin.: praefecti, Dig. 36, 4, 5; Paul. Sent. 5, 12, 6: universi officiales diversorum officiorum, Cod. Th. 8, 7, 2; Inscr. Orell. 2952.
    1. B. In gen., a servant, attendant: aemulationi occurrant necesse est officiales suae, ira, discordia, odium, Tert. adv. Marc. 1, 25.

offĭcĭālĭtas, ātis, f. [officialis], a body of attendants (late Lat.), Inc. Quu. ex Utroq. Test. 101.

offĭcīna, ae, f. [contr. from opificina, from opifex; the uncontracted prim. form, opĭfĭcīna, is still found in Plaut. Mil. 3, 3, 7, and Jul. Val. Res Gest. Alex. M. 3, 83 fin. Mai], a workshop, manufactory (class.; cf. fabrica).

  1. I. Lit.: nec enim quicquam ingenuum potest habere officina, Cic. Off. 1, 42, 150: instituit officinam Syracusis in regiā maximam, id. Verr. 2, 4, 24, § 54: armorum, a manufactory of arms, Caes. B. C. 1, 34; Cic. Phil. 7, 4, 13; Nep. Ages. 3, 2; for which, ferraria, Auct. B. Afr. 20: aerariorum, Plin. 16, 6, 8, § 23: fullonum, id. 35, 11, 40, § 143: pictoris, id. ib.: plastarum, id. 35, 12, 45, § 155: tingentium, id. 9, 38, 62, § 133: tonstrinarum, id. 36, 22, 47, § 165 al.: promercalium vestium, a shop in which garments are made for sale, Suet. Gram. 23: cetariorum, a place where fish are salted, Col. 8, 17: officina monetae, Liv. 6, 20: dum graves Cyclopum Volcanus ardens urit officinas, Hor. C. 1, 4, 8.
      1. 2. In partic., in econom. lang. = ornithon, a place where fowls are kept, in order to lay their eggs and hatch their young, a poultry-house or yard, Col. 8, 3, 4.
    1. B. Transf., a making, formation: in magnis corporibus facilis officina sequaci materia fuit, Plin. 11, 2, 1, § 2.
  2. II. Trop., a workshop, manufactory, laboratory: mathematici, poëtae, musici, medici denique ex hac tamquam omnium artium officinā profecti sunt, Cic. Fin. 5, 3, 7: falsorum commentariorum, et chirographorum officina, id. Phil. 2, 14, 35: nequitiae, id. Rosc. Am. 46, 134: dicendi, id. Brut. 8, 32: sapientiae, id. Leg. 1, 13, 36: spirandi pulmo, Plin. 11, 37, 72, § 188: rhetoris, Cic. de Or. 2, 13, 57: ex rhetorum officinis, id. Or. 3, 12: domus ejus officina eloquentiae habita est, id. ib. 13, 40: corruptelarum omnis generis, Liv. 39, 11, 6; cf. 39, 8, 7: crudelitatis, Val. Max. 3, 1, 2: humanarum calamitatium, Sen. Contr. 5, 33, 2.

offĭcīnātor, ōris, m. [officina], one who keeps a workshop, a master-workman, an artificer, artist (post-Aug.), Vitr. 6, 11: noster, App. M. 9, p. 219, 28; Inscr. Orell. 1090: OFFICINATORES ET NVMMVLARI OFFICINARVM ARGENTARIARVM, ib. 3226: OFF. and OFFIC. MONETAE, ib. 3227.

offĭcīnātrix, īcis, f. [officinator], a woman that keeps a workshop, Inscr. Orell. 4257.

offĭcĭo (obf-), ēci, ectum, 3, v. n. and a. [ob-facio], to come in the way of, to hinder, oppose, thwart, obstruct (class.; syn. obsto).

  1. I. Lit.
          1. (α) Neutr.: nunc quidem paululum, inquit, a sole: offecerat videlicet apricanti, hindered him from sunning himself, stood before him so as to intercept the sunshine, Cic. Tusc. 5, 32, 92: luminibus, to obstruct one’s light: jus vel altius tollendi aedes aut non tollendi, ne luminibus vicini officiatur, Gai. Inst. 2, 31; Dig. 8, 2, 2; 10; 23; 39, 1, 5 et saep.
            So, in a fig.: nec mentis quasi luminibus officit altitudo fortunae et gloriae, Cic. Rab. Post. 16, 43: demoliri ea, quorum altitudo officeret auspiciis, id. Off. 3, 16, 66: ipsa umbra terrae soli officiens noctem efficit, intervening before, id. N. D. 2, 19, 49: cum alii in angustiis ipsi sibi properantes officerent, Sall. J. 58, 6: hostium itineri, id. ib. 52, 6: prospectui, Auct. B. Afr. 52.
          2. (β) Act. (only ante- and post-class.): quapropter simul inter se retrahuntur et extra Officiuntur, are impeded, Lucr. 2, 156; 4, 763; 5, 776 (iter, Auct. B. Afr. 61, is prob. a gloss).
  2. II. Trop., to stand in the way of, to oppose, obstruct, to be detrimental or hurtful to, to hurt (cf.: obsisto, adversor, noceo): promitto tibi non offerturum, Plaut. As. 1, 1, 97: cur te mihi offers, ac meis commodis, officio simulato, officis et obstas? Cic. Rosc. Am. 38, 112; cf. id. ib. 2, 6: consiliis alicujus, Sall. C. 27, 4: timor animi auribus officit, id. ib. 58, 2: nomini, i. e. famae, Liv. praef. 1: officiunt laetis frugibus herbae, hurt by shutting off light and moisture, Verg. G. 1, 69: lactucae officiunt claritati oculorum, Plin. 20, 7, 26, § 68.
    With quominus: nec vero Isocrati, quominus haberetur summus orator, offecit, quod, etc., Plin. Ep. 6, 29, 6.

Offĭcĭōsa, ae, f. [officiosus], a Roman surname, Inscr. Malvas. Marm. Fels. p. 57.

offĭcĭōsē, adv., v. officiosus fin.

offĭcĭōsĭtas, ātis, f. [officiosus], obligingness, complaisance, readiness to serve (post-class.), Sid. Carm. 23, 478.

offĭcĭōsus, a, um, adj. [officium].

  1. I. Full of courtcousness or complaisance, obliging, ready to serve (esp. towards one’s superiors; class.; syn. studiosus): homo, Cic. Fam. 13, 21, 2: amicitia, id. Planc. 19, 46: sedulitas, Hor. Ep. 1, 7, 8: voluntas, Ov. P. 3, 2, 17.
    Comp.: estne quisquam, qui tibi officiosior, liberaliorque videatur? Cic. Rosc. Com. 6, 18; id. Att. 13, 45, 3.
    Sup.: officiosissima natio candidatorum, Cic. Pis. 23, 55; for which with summe: homines Lampsaceni summe in omnes cives Romanos officiosi, id. Verr. 2, 1, 24, § 63.
  2. II. Dutiful, in accordance with duty: dolor, Cic. Tusc. 3, 28, 70: labores, id. Mil. 5, 12: pietas, Sen. Ep. 99, 18.
    1. B. Subst.: offĭcĭō-sus, i, m., an official or attendant at a bath, Petr. 92.
      Hence, adv.: offĭcĭōsē, courteously, obligingly (class.): officiose et amice factum, Cic. Lael. 20, 81: aliquid facere, Afran. ap. Charis. p. 247 P.: scribere, Cic. Att. 1, 20, 1.
      Comp.: gratum etiam Pilia (fecit), sed illa officiosius, quod, etc., Cic. Att. 6, 1, 22.
      Sup.: officiosissime venit ad me, Plin. Ep. 10, 21 (32) init.

offĭcĭperda, ae, m., and offĭcĭper-dus, i, m. [officium-perdo].

  1. I. One who makes an ill use of the favors of others, Cato, Distich. 3, 87.
  2. II. One who throws away his labor, is not rewarded: officiperdi, qui sui laboris non habent remunerationem, Gloss. Isid.

offĭcĭum, ii, n. [for opificium, opus and facio], qs. that which one does for another, a service, whether of free will or of (external or moral) necessity (class.; cf.: studium, beneficium, meritum, munus).

  1. I. A voluntary service, a kindness, favor, courtesy, rendered to one whose claim to it is recognized; while beneficium is a service rendered where there is no claim: officium esse filii, uxoris, earum personarum, quas necessitudo suscitat et ferre opem jubet, Sen. Ben. 3, 18, 1.
    1. A. In gen.: altera sententia est, quae definit amicitiam paribus officiis ac voluntatibus, Cic. Lael. 16, 58: odiosum sane genus hominum officia exprobrantium, id. ib. 20, 71: nihil est vicissitudine studiorum officiorumque jucundius, id. ib. 14, 49: filicem cum officio vicini decidere, so as to do him a service, Col. 2, 14, 6: summo officio praeditus homo, exceedingly obliging, Cic. Verr. 2, 1, 51, § 135.
    2. B. In partic.
      1. 1. A ceremonial observance, ceremony, attendance (on a festive or solemn occasion; mostly post-Aug.): officio togae virilis interfui, Plin. Ep. 1, 9, 2: sine solenni officio, Suet. Claud. 2: per sollenne nuptiarum celeberrimo officio deductum ad se, id. Ner. 28; cf. id. Claud. 26: ad officium venire, id. Calig. 25: relicto statim novorum consulum officio, id. Caes. 50: in officio salutationis, id. Aug. 27: vitans praeter navigantium officia, id. Tib. 12: officia prosequentium, id. Caes. 71: quod supremis in matrem officiis defuisset, at the payment of the last offices, at the funeral, Tac. A. 5, 2: officium cras Primo sole mihi peragendum in valle Quirini, a ceremonial visit, Juv. 2, 133 sq.; 3, 239.
      2. 2. In mal. part., compliance, favor, Prop. 3, 15, 24; Ov. Am. 1, 10, 46; 3, 7, 24; cf. virile, Theod. Prisc. 2, 11: puerile, Plaut. Cist. 4, 1, 5; Petr. 140.
  2. II. In gen., an obligatory service, an obligation, duty, function, part, office (so most freq. in prose and poetry of all periods): nulla vitae pars neque publicis neque privatis neque forensibus neque domesticis in rebus, neque si tecum agas quid, neque, si cum altero contrahas, vacare oflicio potest: in eoque et colendo sita vitae est honestas omnis et in neglegendo turpitudo, etc., Cic. Off. 1, 2, 4 sq.: perfectum officium rectum opinor vocemus, quod Graeci κατόρθωμα: hoc autem commune καθῆκον vocant, id. ib. 1, 3, 8; an id doles, quia illi suum officium non colunt, quom tu tuum facis? Plaut. Stich. 1, 1, 34; id. ib. 1, 1, 39; id. Pers. 4, 4, 66: meminisse officium suum, to remember one’s duty, id. Trin. 3, 2, 71.
    Also, subject., a sense of duty: si quis aegre ferat nihil in se esse virtutis, nihil officii, etc., Cic. Tusc. 4, 28, 61: quicquid in eum judicii officiique contuleris, id. Fam. 10, 1 fin.: intellegere, utrum apud eos pudor atque officium an timor valeret, Caes. B. G. 1, 40, 14: suum facere, to do one’s duty, Ter. Ad. 1, 1, 44: omnibus officiis amicitiae servatis, observe all the obligations of friendship, Cic. Fam. 5, 17, 3: exsequi, id. Att. 3, 15, 4: fungi officio, id. Fam. 3, 8, 3: satisfacere officio, to perform, id. Div. in Caecil. 14, 47: officium suum deserere, to disregard one’s duty, not perform it, id. Off. 1, 9, 28: discedere ab officio, id. ib. 1, 10, 32: deesse officio suo, id. Fam. 7, 3, 1: officii duxit, considered it his duty, Suet. Tib. 11.
    Of animals: canes funguntur officiis luporum, act the part of, Auct. Her. 4, 34, 46.
    Of things: neque pes neque mens satis suum officium facit, Ter. Eun. 4, 5, 3: officium corporis, the function or property of a body, Lucr. 1, 336 and 362.
    1. B. In partic.
      1. 1. Lit., an official duty, a service, employment, business (class.): toti officio maritimo M. Bibulus praepositus cuncta administrabat, naval service, Caes. B. C. 3, 5 fin.; 3, 8: celeriter equitatus ad cotidianum itineris officium revertitur, id. ib. 1, 80: confecto legationis officio, id. ib. 3, 103: destringor officio, Plin. Ep. 7, 15, 1: officium (scribae), Nep. Eum. 1, 5.
      2. 2. Transf., an office, appointment (post-Aug.).
        1. a. Laboriosissimum et maximum, office, Plin. Pan. 91: nova officia excogitavit, Suet. Aug. 37; cf.: novum officium instituit a voluptatibus, id. Tib. 42: obligationes, quae non propriis viribus consistunt, neque officio judicis, neque praetoris imperio neque legis potestate confirmantur, Dig. 44, 7, 27: qui ex officio pro aliis interveniunt, by virtue of their office, ib. 21, 1, 31, § 14: ministerii, Vulg. Exod. 28, 35: sacerdotum, id. Num. 7, 8.
        2. b. Transf., in concr.
          1. (α) The officials or attendants on a magistrate = officialium corpus (post-class.): sub praetextu adventus officiorum vel militum, Dig. 1, 18, 6; 21, 2, 74: deponere aliquid apud officium, ib. 2, 4. 17: officia palatina, officers at the imperial court, Treb. Poll. Gall. 17, 8.
          2. (β) An office or court of a magistrate: ipse me Regulus convenit in praetoris officio, Plin. Ep. 1, 5, 11.

offīgo (obf-), xi, xum, 3, v. a. [ob-figo], to drive in, fix in, fasten (ante- and postclass.): furcas circum offigito, Cato, R. R. 48, 2; Lex Puteol. ap. Grut. 207, 1: ita densos offigunt implicantque ramos, Liv. 33, 5, 10 Drak. N. cr.: in crucem currereut offigantur bis pedes, bis bracchia, Plaut. Most. 2, 1, 13: manum alicujus ad ostii tabulam grandi clavo, App. M. 4, p. 147, 3.

Offilĭus (Ofil-), ii, m., the name of a Roman gens.
Esp.: A. Offilius, a celebrated lawyer, a friend and at one time a creditor of Cicero, Cic. Fam. 7, 21; 16, 24, 1; id. Att. 13, 37, 4; Dig. 1, 2, 2, § 44.

offirmātē (obf-), adv., v. offirmo, P. a. fin.

offirmātus (obf-), a, um, Part. and P. a., from offirmo.

offirmo (obf-), āvi, ātum, 1, v. a. and n. [ob-firmo], to render firm, durable, or steadfast (class. only in the P. a.).

  1. I. Lit.: pertica, quā stabuli fores offirmari solebant, arrepta, to fasten, bolt, App. M. 7, p. 200: corium, id. ib.
  2. II. Trop., to hold fast to, persevere in: certum offirmare est viam me, quam decrevi persequi, Ter. Hec. 3, 5, 4: se, to persist, be obstinate, id. Heaut. 5, 5, 8: vir impius procaciter obfirmat vultum suum, Vulg. Prov. 21, 29: faciem, id. Ezek. 4, 3: spiritus, id. Dan. 5, 20.
    So without se, neutr.: censenposse me offirmare? Ter Eun. 2, 1, 11.
    With inf.: offirmastin’ oc cultare, quo te immittas, pessume? Plaut. Pers. 2, 2, 40.
    Hence, offirmātus (obf-), a, um, P. a., firm, resolute, obstinate: animus fortis atque offirmatus, Plaut. Am. 2, 2, 15: satin offirmatum quod mihi erat, id me exorat, settled, resolved on, id. Bacch. 5, 2, 83.
    Comp.: mihi videtur illius voluntas obstinatior et in hāc iracundiā offirmatior, Cic. Att. 1, 11, 1.
    Adv.: offirmātē (obf-), firmly, stubbornly (post-Aug.): offirmate resistere, Suet. Tib. 25.

offla, v. offula.

* offlecto (obfl-), ĕre, v. a. [ob-flecto], to turn about: navem, Plaut. Rud. 4, 3, 74.

offōco (obf-; collat. form offuco; v. in the foll.), āre, v. a. [ob-faux], to strangle, choke, suffocate (post-class.): cum oflocan das invicem fauces praebuissent (al. effo candas), Flor. 2, 11, 6; Sen. Brev. Vit. 2, 3: quicumque fluctus ejus offocant, Tert. Idol. 24: offucare aquam in fauces ad sorbendum dare, Paul. ex Fest. p. 192 Müll.

offrēnātus (obfr-), a, um, Part. [obfreno], bridled; only trop., curbed, tamed (ante- and post-class.), Plaut. Capt. 3, 5, 96: Cerberus, App. M. 6, p. 181, 8; id. Mag. p. 323, 26.

offringo (obfr-), ēgi, actum, 3, v. a. [ob-frango], t. t. of agriculture, i. q. iterare, to plough a second time; to cross-plough: terram cum primum arant, proscindere appellant; cum iterum, offringere dicunt, to cross-plough, Varr. R. R. 1, 29; id. ib. 32: glaebas, Col. 2, 11, 3; cf.: offringi terra dicitur, cum iterum transverso sulco aratur, Paul. ex Fest. p. 199 Müll.

offūcĭa, ae, f. [ob-fucus], a paint, wash for the face (ante- and post-class.).

  1. I. Lit.: pigmentum ullum, neque cerussam Melinumve neque aliam ullam offuciam, Plaut. Most. 1, 3, 107.
  2. II. Trop., a trick, delusion, Plaut. Capt. 3, 4, 123: id praestigiarum atque offuciarum genus, delusions, Gell. 14, 1, 2.

offūco, v. offoco.

offudas, fallacias, Paul. ex Fest. p. 192 Müll. (al. offucias; v. offucia).

offŭla (sync. offla), ae, f. dim. [offa], a little bit, a small piece (peculiar to the vulg. lang.; cf. Suet. Claud. 40): offula dicta, ut offa minima e suere, Varr. L. L. 5, § 110 Müll.: offulam cum duabus costis, id. R. R. 2, 4, 11: carnis, spisse componuntur, Col. 12, 53, 4: polentae caseatae, App. M. 1, p. 103, 34: panis, Veg. Vet. 4, 18; cf. Fall. 1, 29, 4.
Prov.: quis potest sine offulā vivere? Claud. ap. Suet. Cland. 40.
Transf., as a term of abuse applied to a bad slave: quid faciat crucis offla, corvorum cibaria? this gallows-bird, Petr. 58.

offulcĭo (obf-) (si), tum, 4, v. a. [ob-fulcio], to stop up (Appul.): vulnus spongiā offulciens, App. M. 1, p. 108, 17: multis laciniis offulto vulnere, id. ib. 4, p. 147, 14.

offulgĕo (obf-), si, 2, v. n. [ob-fulgeo], to shine against or upon; to appear (not ante-Aug.).

  1. I. Lit.: continuo nova lux oculis offulsit, Verg. A. 9, 110: dextrum offulsit conatibus omen, Sil. 13, 114: species mei amici, Ps. -Quint. Decl. 9, 7.
  2. II. Trop.: lucrum, Ps. -Quint. Decl. 12, 4: ortus imperii nostri, Cod. Theod. 2, 8, 25.

offultus, a. um, Part., from offulcio.

offundo (obf-), ūdi, ūsum, 3, v. a. [obundo].

  1. I. To pour before or around; to pour out, pour down (class.).
    1. A. Lit.: cibum (avibus), Plaut. As. 1, 3, 64; id. Trin. 4, 3, 84.
      1. 2. Transf., mid., to pour itself out; to spread, extend: ut piscibus aqua, nobis aër crassus offunditur, i. e. surrounds us, Cic. Ac. 2, 25, 81: rubor gravissimis quoque viris offunditur, Sen. Ep. 11, 3: cum ignis oculorum cum eo igne, qui est ob os offusus, se confudit, Cic. Univ. 14: asinus offunditur, tumbles down, App. M. p. 144, 23.
    2. B. Trop., to pour or spread out any thing over a person or thing: quasi noctem quandam rebus offundere, Cic. N. D. 1, 3, 6: haec indoctorum animis offusa caligo est, id. Tusc. 5, 2, 6: tamquam si offusa rei publicae sempiterna nox esset, id. Rosc. Am. 32, 91: omnium rerum terrorem oculis et auribus, Liv. 28, 29: caliginem oculis, id. 26, 45: pavorem incompositis, id. 10, 5: errorem alicui, to cause, id. 34, 6: quibus tenebris est offusa hominis cogitatio, Lact. de Ira, 1, 5; id. Inst. 7. 24, 7.
  2. II. To spread over, i. e. to cover a thing with something.
    1. A. Lit.: ut obscuratur et offunditur luce solis lumen lucernae, eclipsed, Cic. Fin. 3, 14, 45: oculi clarissimā in luce tenebris offusi, Val. Max. 2, 7, 6.
    2. B. Trop.: offusus pavore, overcome, Tac. A. 11, 31: Marcellorum meum pectus memoria obfudit, has filled, Cic. Marcell. 4, 10 dub.: non existimare se tantis tenebris offusam esse rem pnblicam, Val. Max. 3, 8, 3; 2, 7, 6.

offuscātĭo (obf-), ōnis, f. [offusco], a darkening, obscuring; only trop., a vilifying, degrading (eccl. Lat.): deorum, Tert. ad Nat. 1, 10; id. Res Carn. 43; Vulg. Ecclus. 41, 24.

offusco (obf-), āre, v. a. [ob-fusco], to darken, obscure; only trop., to vilify, degrade (eccl. Lat.): justitiam, Tert. adv. Marc. 2, 12: aliquem, id. Spect. 22: quoniam offuscata sum, Ambros. in Psa. 118, Serm. 2, § 9.

offūsus (obf-), a, um, Part., from offundo.

Ofilĭus, v. Offilius.