No entries found. Showing closest matches:
1. ŏfella, ae, f. dim. [offa], a bite, bit, mouthful, morsel (post-Aug.).
- I. Lit., Juv. 11, 142; Mart. 10, 48, 15; 14, 221, 1; Prud. στεφ. 10, 383.
- II. Transf., a little piece or bit, Ser. Samm. 46, 840.
2. Ofella, ae, m., a Roman surname: Q. Lucretius Ofella, Cic. Brut. 48, 178; Liv. Ep. 86; 88; Vell. 2, 27, 5.
Ŏfellus, i, m., a Stoic, Hor. S. 2, 2, 2.
offa, ae, f.
- I. Lit., a bite, bit, morsel; esp. a little ball or pellet made of flour: antiqui offam vocabant abscisum globi formā, ut manu glomeratam pultem, Paul. ex Fest. s. v. poenitam offam, p. 242 Müll.: offam eripere alicui, Enn. ap. Plin. 18, 8, 19, § 84 (Enn. p. 181 Vahl.); Varr. R. R. 3, 5: offam obicit, Verg. A. 6, 420: pultis, Cic. Div. 2, 35, 73.
Prov.: inter os et offam, = Engl. between the cup and the lip, Cato ap. Gell. 13, 18 (17), 1; cf.: vetus est proverbium inter os et offam, idem significans quod Graecus ille παροιμιώδης versus: Πολλὰ μεταξὺ πέλει κύλικος και χείλεος ἄκρου, Apollin. ap. Gell. l. l. § 3.
- II. Transf., in gen.
- A. A piece, lump, mass: aufer illam offam porcinam, Plaut. Mil. 3, 1, 165 Ritschl N. cr.: offa porcina cum caudā in cenis puris offa penita vocatur, Paul. ex Fest. s. v. penem, p. 230 Müll.: gummi in offas convolutum, Plin. 12, 9, 19, § 35.
- B. A swelling, Juv. 16, 11.
- C. A shapeless mass, untimely birth, abortion, Juv. 2, 33: quantas robusti carminis offas Ingeris? Pers. 5, 5; Plin. 9, 48, 72, § 155.
offarcĭnātus (obf-), a, um, Part. [obfarcino], stuffed or crammed full, loaded (eccl. Lat.); with abl., Tert. adv. Marc. 4, 24.
‡ offārĭus, a, um, adj. [offa], dealing with morsels: cocus, a maker of minced meat (post-class.), Isid. Orig. 20, 2.
offātim, adv. [offa], in bits, by bits or little pieces (ante- and post-class.): jam hercle ego te hic hac (machaerā) offatim conficiam, Plaut. Truc. 2, 7, 52; Isid. Orig. 20, 2.
offăvĕo, ēre, v. n. [ob-faveo], to meet with applause, Cypr. Ep. 1.
offectĭo, ōnis, f. [officio], a staining, coloring, dyeing (post-class.), Arn. 5, 164.
‡ offectōres colorum infectores, Paul. ex Fest. p. 192 Müll.; cf.: infectores qui alienum colorem in lanam coiciunt: offectores, qui proprio colori novum officiunt, id. ib. p. 112 Müll.
1. offectus, a um, Part., from officio.
2. offectus, ūs, m. [officio], a bewitching, a charm (poet.), Grat. Cyn. 406.
offendĭcŭlum, i, n. [1. offendo], a stumbling-block, obstacle, hinderance, cause of offence (post-Aug.): sunt enim in hac offendicula nonnulla. Plin. Ep. 9, 11, 1; Vulg. 1 Cor. 8, 9; id. Isa. 57, 14; Paul. Nol. Carm. 27, 96.
offendĭmentum, v. offendix.
‡ offendix, ĭcis, f. [ob, and Sanscr. root bandh, to bind; Goth. binda, a tie; cf. Gr. πεῖσμα], the knot of a band, or the band itself: Titius ap. Paul. ex Fest. p. 205 Müll.: offendices dicebant ligaturae nodos, quibus apex retinebatur. Id, cum pervenisset ad mentum, dicebant offendimentum, Paul. ex Fest. p. 204: offendices nodi quibus libri signantur, Gloss. Isid.
1. offendo, di, sum, 3, v. a. and n. [obfendo]. to hit, thrust, strike, or dash against something (syn.: illido, impingo; class.).
- I. Lit.: offendere caput ad fornicem, Quint. 6, 3, 67: latus vehementer, Cic. Clu. 62, 175: coxam, to hurt himself in the haunch, Col. 5, 9, 1: pedem, Auct. B. Hisp. 23; Ov. F. 2, 720: solido, against something solid, Hor. S. 2, 1, 78: in scopulis offendit puppis, strikes on, Ov. P. 4, 14, 22: in redeundo offenderunt, ran aground, Caes. B. C. 3, 8: in cornua, Sol. 40: ne quem in cursu capite, aut cubito, aut pectore offendam, aut genu, Plaut. Curc. 2, 3, 2: visco, id. Poen. 2, 37.
- B. Transf., to hit upon, light upon a person or thing, i. e. to come upon, meet with, find (syn.: deprehendo, invenio): si te hic offendero, moriere, Enn. ap. Cic. Rab. Post. 11, 29 (Trag. v. 301 Vahl.); cf. Cic. Att. 7, 26, 1: haec, cum ego a foro revortar, facite ut offendam parata, Plaut. Ps. 1, 2, 30: paululum si cessassem, Domi non offendissem, Ter. Eun. 4, 4, 5: si te in plateā offendero hac post umquam, periisti, id. ib. 5, 8, 34; id. Phorm. 5, 1, 31: imparatum te offendam, will come upon you unawares, will surprise you, Cic. Fam. 2, 3: eundem bonorum sensum, id. ib. 1, 9, 17: nondum perfectum templum offendere, id. Verr. 2, 4, 28, § 64: omnia aliter ac jusserat offendit, id. Rep. 1, 38, 59.
- II. Trop.
- A. In gen., to suffer damage, receive an injury: quis est tam Lynceus, qui in tantis tenebris nihil offendat, nusquam incurrat? Cic. Fam. 9, 2, 2: in causis, id. de Or. 2, 74, 301: ad fortunam, Phaedr. 4, 14, 6.
- B. In partic., to stumble, blunder, make a mistake, commit a fault; to commit an offence, to be offensive (syn.: pecco, delinquo): in quo ipsi offendissent, alios reprehendissent, Cic. Clu. 36, 98: sin quid offenderit, sibi totum, tibi nihil offenderit, id. Fam. 2, 18, 3: offendebant illi quidem apud gravīs et honestos homines, sed populi judiciis florebant, gave offence to, id. Sest. 49, 105: se apud plebem offendisse de aerario, id. Att. 10, 4, 8: neque in eo solum offenderat, quod, Nep. Phoc. 2, 2: legi, to offend against or violate the law, Dig. 22, 1, 1.
Hence (eccl. Lat.), to offend, commit a sin: in multis enim offendimus omnes, Vulg. Jac. 3, 2.
Of things, to be offensive: cum nihil aliud offenderit, Liv. 2, 2, 2; cf. id. 4, 42, 2.
- C. To find fault with, be displeased with, take offence at any thing: at credo, in Caesarem probatis, in me offenditis, Caes. B. C. 2, 32: si in me aliquid offendistis, have taken any offence at me, Cic. Mil. 36, 99.
- D. To fail in any thing, i. e. to have a misfortune, to be unfortunate, meet with ill success: apud judices offendere, opp. causam iis probare, Cic. Clu. 23, 63: cum multi viri fortes offenderint, id. Verr. 2, 5, 50, § 131: tamquam M. Atilius primo accessu ad Africam offenderit, i. e. met with a calamity, Liv. 28, 43, 17; cf. I. A. supra.
Impers. pass.: sin aliquid esset offensum, Cic. Fam. 1, 7: quoties culpā ducis esset offensum, might have met with a defeat, Caes. B. C. 3, 72; cf.: nullum ejusmodi casum exspectans, quo . . . in milibus passuum tribus offendi posset, id. B. G. 6, 36 Kraner ad loc.: at si valetudo ejus offendissit, failed, Gell. 4, 2, 10.
- E. To shock, offend, mortify, vex, displease one: me exquisisse aliquid, in quo te offenderem, Cic. Fam. 3, 8, 4: tuam existimationem, id. ib. 3, 8, 7: neminem umquam non re, non verbo, non vultu denique offendit, id. Balb. 26, 59: offensus nemo contumeliā, id. Att. 6, 3, 3: ne offendam patrem, id. ib. 6, 3, 9: ut eos splendor offendat, id. Fam. 1, 7, 7: extinctum lumen recens offendit nares, Lucr. 6, 791: offendere tot caligas, tot Milia clavorum, provoke, Juv. 16, 24: polypodion offendit stomachum, disagrees with, Plin. 26, 8, 37, § 58: ne colorum claritas aciem oculorum offenderet, id. 35, 10, 36, § 97.
Pass., to be displeased, feel hurt: multis rebus meus offendebatur animus, Cic. Fam. 1, 9, 10.
With inf.: ut non offendar subripi (ista munera), so that I am not offended at their being taken from me, Phaedr. 4, 11, 6: componi aliquid de se, offendebatur, he took it ill, if, etc., Suet. Aug. 8, 9 fin.
Hence, of-fensus, a, um, P. a.
- A. Offensive, odious (cf.: invisus, odiosus, infensus): miserum atque invidiosum offensumque ordinem senatorium! Cic. Verr. 2, 3, 62, § 145: offensum et invisum esse alicui, id. Sest. 58, 125.
As subst.: offensum, i, n., the offence: offensum est quod eorum, qui audiunt, voluntatem laedit, Cic. Inv. 1, 49, 92.
- B. Offended, displeased, vexed, incensed, imbittered: offensus et alienatus animus, Cic. Att. 1, 17, 7: aliena et offensa populi voluntas, id. Tusc. 5, 37, 106: offensos merere deos, Ov. H. 21, 48: offensi animi regum, Auct. B. Alex. 32.
Comp.: quem cum esse offensiorem arbitrarer, Cic. Att. 1, 5, 2: quem sibi offensiorem sciebat esse, id. Clu. 62, 172; id. Att. 1, 5, 5.
* 2. offendo, ĭnis, f. [1. offendo], an offence, Afran. ap. Non. 146, 32 (offendo, offensio, Non.).
offensa, ae, f. [1. offendo, like repulsa, from repello], a striking or grating against any thing.
- I. Lit. (very rare): donec cerussae similis fiat, nulla dentium offensa, and does not grit against the teeth, Plin. 34, 10, 22, § 104: sine offensis fricantium, id. 35, 15, 52, § 184.
- II. Trop.
- A. Offence, disfavor, displeasure, hatred; enmity: quin magnā in offensā sim apud Pompeium, Cic. Att. 9, 2, a, 2: quod offensae fuerit in istā cunctatione, te subisse, to incur hatred, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 16, 2: gravissimam contrahere, to fall into disgrace, Suet. Vesp. 4: offensam meruisse, Ov. P. 4, 1, 16: habere, to cause hatred, Quint. 9, 2, 72: ne minus gratiae quam offensae mereamur, id. 4, 2, 39: sinceri et sine offensā in diem Christi, Vulg. Phil. 1, 10.
- 2. An offending against or violating a law, an offence, crime (mostly in jurid. Lat.): offensa edicti, Dig. 3, 1, 6: levis offensae contrahere culpam, Cod. Th. 4, 11, 1: sub quālibet culpae aut erroris offensā, ib. 6, 10, 1: offensae veteris reus atque tacendae, Juv. 4, 105.
- B. An injury received, an offence, affront, wrong (perh. only since the Aug. per.): gustus, Col. 12, 21, 6: offensas vindicet ense suas, Ov. Tr. 3, 8, 40: in offensis exorabilis, Vell. 2, 29, 4: per ejusmodi offensas emetiendum est confragosum hoc iter, Sen. Ep. 18, 4, 2.
- 2. Of a state of injury, a complaint, inconvenience, indisposition: sine offensā corporis animique, Petr. 131: si quid offensae in cenā sensit, indisposition, Cels. 1, 6; Sen. Ep. 7, 1; cf. in plur., id. Tranq. An. 2, 1.
offensācŭlum, i, n. [offenso], a striking against, a tripping, stumbling (postclass.).
- I. Lit.: crebris offensaculis contusa crura, App. M. 9, p. 221, 3.
- II. Transf., the object against which one stumbles, a stumbling-block: lapis ecce nostro fixus offensaculo est, Prud. Apoth. 45; so, adversarius nostris offensacula pedibus latenter opponit, Lact. Opt. D. 1.
offensātĭo, ōnis, f. [offenso], a hitting or striking against any thing (post-Aug.).
- I. Lit., Plin. 28, 16, 62, § 221: ut offensatione illā (hastae) commoneretur (Demosthenes), Quint. 11, 3, 130.
- II. Trop., a stumbling, tripping; a slip, blunder: debemus patienter ferre offensationes memoriae labentis, Sen. Ben. 5, 25, 6.
offensātor, ōris, m. [offenso], one who stumbles or blunders in speaking, Quint. 10, 3, 20.
offensĭbĭlĭs, e, adj. [1. offendo], liable to stumble, stumbling (eccl. Lat.): qui offensibilibus et caducis gressibus per viam mortis incedit (al. offensilibus), Lact. 4, 26, 10.
offensĭlis, v. offensibilis.
offensĭo, ōnis, f. [1. offendo], a striking against any thing; a tripping, stumbling (class.).
- I. Lit.: pedis offensio, Cic. Div. 2, 40, 84; in plur.: offensiones pedum, Plin. 2, 7, 5, § 24: dentium, Lact. Opif. Dei, 10, 13.
Absol.: offensione sonitūs, Vitr. 9, 8, 3.
- B. Transf., that against which one stumbles, a stumbling-block: ut nihil offensionis haberet, Cic. Univ. 6, 15.
- II. Trop.
- A. An offence given to any one; hence, disfavor, aversion, disgust, dislike, hatred, discredit, bad reputation, Cic. Div. in Caecil. 3, 9; id. Verr. 2, 5, 69, § 178 (for which: existimatio offensa nostri ordinis, id. ib. 2, 2, 47, § 117): sapiens praetor offensionem vitat aequalitate decernendi, id. Mur. 20, 41: suscipere invidiam atque offensionem apud aliquem, id. Verr. 2, 2, 55, § 137: in odium offensionemque populi Romani inruere, id. ib. 1, 12, 35: cadere, id. N. D. 1, 30, 85: offensionem excipere, id. Inv. 1, 21, 30: subire, Plin. 35, 4, 7, § 23: adferre, Cic. Att. 1, 17, 1: offensiones accendere, Tac. A. 2, 57: hoc apud alios offensionem habet, displeases them, Plin. 19, 1, 2, § 9.
- B. An offence which one receives; displeasure, vexation: habere ad res certas vitiosam offensionem atque fastidium, Cic. Tusc. 4, 10, 23: mihi majori offensioni sunt quam delectationi possessiunculae meae, give me more vexation than pleasure, id. Att. 13, 23, 3.
- 2. A complaint, indisposition; an accident, misfortune, mishap, failure: corporum offensiones, Cic. Tusc. 4, 14, 31: graves solent offensiones esse ex gravibus morbis, si qua culpa commissa est, id. Fam. 16, 10, 1: habet enim nihil quod in offensione deperdat, i.e. if he loses his cause, id. Div. in Caecil. 22, 71: offensiones belli, misfortunes, defeats, id. Imp. Pomp. 10, 28: offensionum et repulsarum ignominia, i.e. refusals, id. Off. 1, 21, 71.
- C. That which causes one to offend or sin, a stumbling-block (eccl. Lat.): unusquisque offensiones oculorum suorum abiciat, Vulg. Ezech. 20, 7: nemini dantes ullam offensionem, id. 2 Cor. 6, 3: lapis offensionis, id. 1 Pet. 2, 8 al.
offensĭuncŭla, ae, f. dim. [offensio, II. B.], a slight offence, disgust, displeasure; a slight mishap (class.): si qua offensiuncula facta est animi tui, Cic. Fam. 13, 1, 4: in istā aedilitate offensiuncula accepta, some slight check, id. Planc. 21, 51.
offenso, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [1. offendo], to strike or dash against (not in Cic. or Caes.).
- I. Lit.: sponte suā offensando ut semina rerum, Lucr. 2, 1059; so id. 6, 1053: omnes offensare capita, dash their heads against the wall, Liv. 25, 37.
- II. Trop., to stumble, trip, falter in speaking, Quint. 10, 7, 10.
(Offensatus, Quint. 10, 3, 20, is a false reading for offensator, q.v.).
offensor, ōris, m. [1. offendo], an offender, injurer (eccl. Lat.): in gratiam suis cum offensoribus redire, Arn. 7, 216.
1. offensus, a, um, Part. and P. a., from 1. offendo.
2. offensus, ūs, m. [1. offendo], a striking against, a shock (poet. and in post-class. prose).
- I. Lit., Lucr. 2, 223; 4, 359; Tert. adv. Marc. 4, 39.
- II. Transf.
- a. A lighting upon, meeting with: per offensus armorum, Stat. Th. 12, 283.
- b. An offence, vexation, annoyance: sin vita in offensu est, Lucr. 3, 941.
offĕrentĭa, ae, f. [offero], a presenting, offering (eccl. Lat.): causarum, Tert. adv. Marc. 24.
offĕro (obf-), obtŭli, oblātum, v. a. [ob-fero], to bring before; to present, offer; to show, exhibit (class.; cf. obicio, ostendo).
- I. In gen.: incommode illis fors obtulerat adventum meum, Ter. Hec. 3, 3, 10; cf.: opportune te obtulisti mihi obviam, id. Ad. 3, 2, 24; id. Hec. 5, 3, 10; Cic. Att. 3, 10, 2: strictamque aciem venientibus offert, presents, opposes, Verg. A. 6, 291: speciem offerre, to present a false appearance, Cic. Div. 1, 37, 81.
In pass.: offerri, mid., to show one’s self, appear; to meet, encounter: multis in difficillimis rebus praesens auxilium ejus (numinis) oblatum est, Cic. Verr. 2, 4, 49, § 108: oblata religio est, a religious scruple struck him, id. Fam. 10, 12, 3: metu oblato, id. ib. 15, 1, 5: lex quaedam videbatur oblata, id. Phil. 1, 2, 4.
- II. In partic.
- A. To offer, expose; to bring forward, adduce: ne offeramus nos periculis sine causā, Cic. Off. 1, 24, 83; so, se morti, Caes. B. G. 7, 77: se ad mortem, Cic. Tusc. 1, 15, 32: obtulimus nos ad prima pericula, Ov. M. 13, 42: vitam in discrimen, Cic. Sest. 28, 61: moram offerre alicui, Plaut. Poen. 4, 2, 30: nam tu nunc vides pro tuo caro capite carum offerre me meum caput vilitati, id. Capt. 2, 2, 34: sponte suā leto caput obvius optulit ipse, Lucr. 3, 1041; cf. Cic. Sull. 30, 84; id. Sest. 1, 1; Liv. 3, 1; 31, 50: criminibus oblatis, brought forward, adduced, Cic. Lael. 18, 65.
- B. To offer, proffer; to bring, cause, occasion, confer, bestow; to inflict, etc. (cf. promitto, recipio, infero): foedus, Verg. A. 12, 109: in omnia ultro suam offerens operam, Liv. 40, 23: di tibi semper omnia optata offerant, Ter. Ad. 5, 9, 21: alicui optatissimum beneficium, Caes. B. G. 6, 42: hoc tantum boni, quod vobis ab dis immortalibus oblatum et datum est, Cic. Imp. Pomp. 16, 49: datum atque oblatum, id. Verr. 1, 1, 1; 2, 4, 49, § 103: ut nunc hac re mihi opem et auxilium offeras, bring me aid and assistance, help me, Lucil. ap. Non. 360, 25: laetitiam, to procure, Ter. Hec. 5, 3, 18: alicui injuriam, id. ib. 5, 1, 14: vitium virgini, id. ib. 3, 3, 23: stuprum alicui, Cic. Phil. 2, 38, 99: mortem alicui, id. Sest. 21, 48: sibi molestiam atque aerumnam offerre, to bring, procure, occasion, Lucil. ap. Non. 360, 23: occasio ad occupandam Asiam oblata, Cic. Imp. Pomp. 2, 4: seque offert suscepturum, offers, Tac. A. 11, 33: rusticus offerebat se intercessurum senatus consulto, id. ib. 16, 26: oblatā facultate in castra sese receperunt, Caes. B. G. 1, 72.
- 2. In eccl. Lat.
- (α) To offer to God, to consecrate, dedicate, Prud. Cath. 5, 150; Vulg. Exod. 38, 24; 39, 32.
- (β) To offer up, sacrifice, Sulp. Sev. Dial. 2, 2: Domino, Vulg. Gen. 4, 3: pro filio, id. ib. 22, 13: ex scelere, id. Prov. 21, 27: semet ipsum Deo, id. Heb. 9, 14 et saep.
offertor (obf-), ōris, m. [offero], an offerer (late Lat.), Commod. Instruct. 39.
offertōrĭum (obf-). ii, n. [offero], a place to which offerings were brought, an offertory (eccl. Lat.): offertorium tali ex causā sumpsit vocabulum. Fertum enim dicitur oblatio, quae altari offertur, et sacrificatur a pontificibus, a quo offertorium nomina tur, quasi propter fertum, Isid. Orig. 6, 19.
* 1. offĕrŭmenta (obf-), ae, f. [offero], a present; comically, of a stripe, cut: offerumentas in tergo habere, Plaut. Rud. 3, 4, 48.
‡ 2. offĕrŭmenta, ōrum, n. [offero], offerings: offerumenta dicebant quae offerebant (sc. dis), Paul. ex Fest. p. 188 Müll.
offex, ĭcis, m. [officio], a hinderer: offex, impeditor, qui officit, Gloss. Isid.
offĭcĭālis, e, adj. [officium], of or belonging to duty, office, or service, official (post-class.).
- I. Adj.: libri officiales, which treat of duties, Lact. 6, 11, 9; 6, 18, 15: operae, official performances, Dig. 38, 1, 6.
- II. Subst.: offĭcĭālis, is, m., a magistrate’s servant or attendant, an official (for the class. apparitor), App. M. 1, p. 113 fin.: praefecti, Dig. 36, 4, 5; Paul. Sent. 5, 12, 6: universi officiales diversorum officiorum, Cod. Th. 8, 7, 2; Inscr. Orell. 2952.
- B. In gen., a servant, attendant: aemulationi occurrant necesse est officiales suae, ira, discordia, odium, Tert. adv. Marc. 1, 25.
offĭcĭālĭtas, ātis, f. [officialis], a body of attendants (late Lat.), Inc. Quu. ex Utroq. Test. 101.
offĭcīna, ae, f. [contr. from opificina, from opifex; the uncontracted prim. form, opĭfĭcīna, is still found in Plaut. Mil. 3, 3, 7, and Jul. Val. Res Gest. Alex. M. 3, 83 fin. Mai], a workshop, manufactory (class.; cf. fabrica).
- I. Lit.: nec enim quicquam ingenuum potest habere officina, Cic. Off. 1, 42, 150: instituit officinam Syracusis in regiā maximam, id. Verr. 2, 4, 24, § 54: armorum, a manufactory of arms, Caes. B. C. 1, 34; Cic. Phil. 7, 4, 13; Nep. Ages. 3, 2; for which, ferraria, Auct. B. Afr. 20: aerariorum, Plin. 16, 6, 8, § 23: fullonum, id. 35, 11, 40, § 143: pictoris, id. ib.: plastarum, id. 35, 12, 45, § 155: tingentium, id. 9, 38, 62, § 133: tonstrinarum, id. 36, 22, 47, § 165 al.: promercalium vestium, a shop in which garments are made for sale, Suet. Gram. 23: cetariorum, a place where fish are salted, Col. 8, 17: officina monetae, Liv. 6, 20: dum graves Cyclopum Volcanus ardens urit officinas, Hor. C. 1, 4, 8.
- 2. In partic., in econom. lang. = ornithon, a place where fowls are kept, in order to lay their eggs and hatch their young, a poultry-house or yard, Col. 8, 3, 4.
- B. Transf., a making, formation: in magnis corporibus facilis officina sequaci materia fuit, Plin. 11, 2, 1, § 2.
- II. Trop., a workshop, manufactory, laboratory: mathematici, poëtae, musici, medici denique ex hac tamquam omnium artium officinā profecti sunt, Cic. Fin. 5, 3, 7: falsorum commentariorum, et chirographorum officina, id. Phil. 2, 14, 35: nequitiae, id. Rosc. Am. 46, 134: dicendi, id. Brut. 8, 32: sapientiae, id. Leg. 1, 13, 36: spirandi pulmo, Plin. 11, 37, 72, § 188: rhetoris, Cic. de Or. 2, 13, 57: ex rhetorum officinis, id. Or. 3, 12: domus ejus officina eloquentiae habita est, id. ib. 13, 40: corruptelarum omnis generis, Liv. 39, 11, 6; cf. 39, 8, 7: crudelitatis, Val. Max. 3, 1, 2: humanarum calamitatium, Sen. Contr. 5, 33, 2.
offĭcīnātor, ōris, m. [officina], one who keeps a workshop, a master-workman, an artificer, artist (post-Aug.), Vitr. 6, 11: noster, App. M. 9, p. 219, 28; Inscr. Orell. 1090: OFFICINATORES ET NVMMVLARI OFFICINARVM ARGENTARIARVM, ib. 3226: OFF. and OFFIC. MONETAE, ib. 3227.
‡ offĭcīnātrix, īcis, f. [officinator], a woman that keeps a workshop, Inscr. Orell. 4257.
offĭcĭo (obf-), ēci, ectum, 3, v. n. and a. [ob-facio], to come in the way of, to hinder, oppose, thwart, obstruct (class.; syn. obsto).
- I. Lit.
- (α) Neutr.: nunc quidem paululum, inquit, a sole: offecerat videlicet apricanti, hindered him from sunning himself, stood before him so as to intercept the sunshine, Cic. Tusc. 5, 32, 92: luminibus, to obstruct one’s light: jus vel altius tollendi aedes aut non tollendi, ne luminibus vicini officiatur, Gai. Inst. 2, 31; Dig. 8, 2, 2; 10; 23; 39, 1, 5 et saep.
So, in a fig.: nec mentis quasi luminibus officit altitudo fortunae et gloriae, Cic. Rab. Post. 16, 43: demoliri ea, quorum altitudo officeret auspiciis, id. Off. 3, 16, 66: ipsa umbra terrae soli officiens noctem efficit, intervening before, id. N. D. 2, 19, 49: cum alii in angustiis ipsi sibi properantes officerent, Sall. J. 58, 6: hostium itineri, id. ib. 52, 6: prospectui, Auct. B. Afr. 52.
- (β) Act. (only ante- and post-class.): quapropter simul inter se retrahuntur et extra Officiuntur, are impeded, Lucr. 2, 156; 4, 763; 5, 776 (iter, Auct. B. Afr. 61, is prob. a gloss).
- II. Trop., to stand in the way of, to oppose, obstruct, to be detrimental or hurtful to, to hurt (cf.: obsisto, adversor, noceo): promitto tibi non offerturum, Plaut. As. 1, 1, 97: cur te mihi offers, ac meis commodis, officio simulato, officis et obstas? Cic. Rosc. Am. 38, 112; cf. id. ib. 2, 6: consiliis alicujus, Sall. C. 27, 4: timor animi auribus officit, id. ib. 58, 2: nomini, i. e. famae, Liv. praef. 1: officiunt laetis frugibus herbae, hurt by shutting off light and moisture, Verg. G. 1, 69: lactucae officiunt claritati oculorum, Plin. 20, 7, 26, § 68.
With quominus: nec vero Isocrati, quominus haberetur summus orator, offecit, quod, etc., Plin. Ep. 6, 29, 6.
Offĭcĭōsa, ae, f. [officiosus], a Roman surname, Inscr. Malvas. Marm. Fels. p. 57.
offĭcĭōsē, adv., v. officiosus fin.
offĭcĭōsĭtas, ātis, f. [officiosus], obligingness, complaisance, readiness to serve (post-class.), Sid. Carm. 23, 478.
offĭcĭōsus, a, um, adj. [officium].
- I. Full of courtcousness or complaisance, obliging, ready to serve (esp. towards one’s superiors; class.; syn. studiosus): homo, Cic. Fam. 13, 21, 2: amicitia, id. Planc. 19, 46: sedulitas, Hor. Ep. 1, 7, 8: voluntas, Ov. P. 3, 2, 17.
Comp.: estne quisquam, qui tibi officiosior, liberaliorque videatur? Cic. Rosc. Com. 6, 18; id. Att. 13, 45, 3.
Sup.: officiosissima natio candidatorum, Cic. Pis. 23, 55; for which with summe: homines Lampsaceni summe in omnes cives Romanos officiosi, id. Verr. 2, 1, 24, § 63.
- II. Dutiful, in accordance with duty: dolor, Cic. Tusc. 3, 28, 70: labores, id. Mil. 5, 12: pietas, Sen. Ep. 99, 18.
- B. Subst.: offĭcĭō-sus, i, m., an official or attendant at a bath, Petr. 92.
Hence, adv.: offĭcĭōsē, courteously, obligingly (class.): officiose et amice factum, Cic. Lael. 20, 81: aliquid facere, Afran. ap. Charis. p. 247 P.: scribere, Cic. Att. 1, 20, 1.
Comp.: gratum etiam Pilia (fecit), sed illa officiosius, quod, etc., Cic. Att. 6, 1, 22.
Sup.: officiosissime venit ad me, Plin. Ep. 10, 21 (32) init.
offĭcĭperda, ae, m., and offĭcĭper-dus, i, m. [officium-perdo].
- I. One who makes an ill use of the favors of others, Cato, Distich. 3, 87.
- II. One who throws away his labor, is not rewarded: officiperdi, qui sui laboris non habent remunerationem, Gloss. Isid.
offĭcĭum, ii, n. [for opificium, opus and facio], qs. that which one does for another, a service, whether of free will or of (external or moral) necessity (class.; cf.: studium, beneficium, meritum, munus).
- I. A voluntary service, a kindness, favor, courtesy, rendered to one whose claim to it is recognized; while beneficium is a service rendered where there is no claim: officium esse filii, uxoris, earum personarum, quas necessitudo suscitat et ferre opem jubet, Sen. Ben. 3, 18, 1.
- A. In gen.: altera sententia est, quae definit amicitiam paribus officiis ac voluntatibus, Cic. Lael. 16, 58: odiosum sane genus hominum officia exprobrantium, id. ib. 20, 71: nihil est vicissitudine studiorum officiorumque jucundius, id. ib. 14, 49: filicem cum officio vicini decidere, so as to do him a service, Col. 2, 14, 6: summo officio praeditus homo, exceedingly obliging, Cic. Verr. 2, 1, 51, § 135.
- B. In partic.
- 1. A ceremonial observance, ceremony, attendance (on a festive or solemn occasion; mostly post-Aug.): officio togae virilis interfui, Plin. Ep. 1, 9, 2: sine solenni officio, Suet. Claud. 2: per sollenne nuptiarum celeberrimo officio deductum ad se, id. Ner. 28; cf. id. Claud. 26: ad officium venire, id. Calig. 25: relicto statim novorum consulum officio, id. Caes. 50: in officio salutationis, id. Aug. 27: vitans praeter navigantium officia, id. Tib. 12: officia prosequentium, id. Caes. 71: quod supremis in matrem officiis defuisset, at the payment of the last offices, at the funeral, Tac. A. 5, 2: officium cras Primo sole mihi peragendum in valle Quirini, a ceremonial visit, Juv. 2, 133 sq.; 3, 239.
- 2. In mal. part., compliance, favor, Prop. 3, 15, 24; Ov. Am. 1, 10, 46; 3, 7, 24; cf. virile, Theod. Prisc. 2, 11: puerile, Plaut. Cist. 4, 1, 5; Petr. 140.
- II. In gen., an obligatory service, an obligation, duty, function, part, office (so most freq. in prose and poetry of all periods): nulla vitae pars neque publicis neque privatis neque forensibus neque domesticis in rebus, neque si tecum agas quid, neque, si cum altero contrahas, vacare oflicio potest: in eoque et colendo sita vitae est honestas omnis et in neglegendo turpitudo, etc., Cic. Off. 1, 2, 4 sq.: perfectum officium rectum opinor vocemus, quod Graeci κατόρθωμα: hoc autem commune καθῆκον vocant, id. ib. 1, 3, 8; an id doles, quia illi suum officium non colunt, quom tu tuum facis? Plaut. Stich. 1, 1, 34; id. ib. 1, 1, 39; id. Pers. 4, 4, 66: meminisse officium suum, to remember one’s duty, id. Trin. 3, 2, 71.
Also, subject., a sense of duty: si quis aegre ferat nihil in se esse virtutis, nihil officii, etc., Cic. Tusc. 4, 28, 61: quicquid in eum judicii officiique contuleris, id. Fam. 10, 1 fin.: intellegere, utrum apud eos pudor atque officium an timor valeret, Caes. B. G. 1, 40, 14: suum facere, to do one’s duty, Ter. Ad. 1, 1, 44: omnibus officiis amicitiae servatis, observe all the obligations of friendship, Cic. Fam. 5, 17, 3: exsequi, id. Att. 3, 15, 4: fungi officio, id. Fam. 3, 8, 3: satisfacere officio, to perform, id. Div. in Caecil. 14, 47: officium suum deserere, to disregard one’s duty, not perform it, id. Off. 1, 9, 28: discedere ab officio, id. ib. 1, 10, 32: deesse officio suo, id. Fam. 7, 3, 1: officii duxit, considered it his duty, Suet. Tib. 11.
Of animals: canes funguntur officiis luporum, act the part of, Auct. Her. 4, 34, 46.
Of things: neque pes neque mens satis suum officium facit, Ter. Eun. 4, 5, 3: officium corporis, the function or property of a body, Lucr. 1, 336 and 362.
- B. In partic.
- 1. Lit., an official duty, a service, employment, business (class.): toti officio maritimo M. Bibulus praepositus cuncta administrabat, naval service, Caes. B. C. 3, 5 fin.; 3, 8: celeriter equitatus ad cotidianum itineris officium revertitur, id. ib. 1, 80: confecto legationis officio, id. ib. 3, 103: destringor officio, Plin. Ep. 7, 15, 1: officium (scribae), Nep. Eum. 1, 5.
- 2. Transf., an office, appointment (post-Aug.).
- a. Laboriosissimum et maximum, office, Plin. Pan. 91: nova officia excogitavit, Suet. Aug. 37; cf.: novum officium instituit a voluptatibus, id. Tib. 42: obligationes, quae non propriis viribus consistunt, neque officio judicis, neque praetoris imperio neque legis potestate confirmantur, Dig. 44, 7, 27: qui ex officio pro aliis interveniunt, by virtue of their office, ib. 21, 1, 31, § 14: ministerii, Vulg. Exod. 28, 35: sacerdotum, id. Num. 7, 8.
- b. Transf., in concr.
- (α) The officials or attendants on a magistrate = officialium corpus (post-class.): sub praetextu adventus officiorum vel militum, Dig. 1, 18, 6; 21, 2, 74: deponere aliquid apud officium, ib. 2, 4. 17: officia palatina, officers at the imperial court, Treb. Poll. Gall. 17, 8.
- (β) An office or court of a magistrate: ipse me Regulus convenit in praetoris officio, Plin. Ep. 1, 5, 11.
offīgo (obf-), xi, xum, 3, v. a. [ob-figo], to drive in, fix in, fasten (ante- and postclass.): furcas circum offigito, Cato, R. R. 48, 2; Lex Puteol. ap. Grut. 207, 1: ita densos offigunt implicantque ramos, Liv. 33, 5, 10 Drak. N. cr.: in crucem currere … ut offigantur bis pedes, bis bracchia, Plaut. Most. 2, 1, 13: manum alicujus ad ostii tabulam grandi clavo, App. M. 4, p. 147, 3.
Offilĭus (Ofil-), ii, m., the name of a Roman gens.
Esp.: A. Offilius, a celebrated lawyer, a friend and at one time a creditor of Cicero, Cic. Fam. 7, 21; 16, 24, 1; id. Att. 13, 37, 4; Dig. 1, 2, 2, § 44.
offirmātē (obf-), adv., v. offirmo, P. a. fin.
offirmātus (obf-), a, um, Part. and P. a., from offirmo.
offirmo (obf-), āvi, ātum, 1, v. a. and n. [ob-firmo], to render firm, durable, or steadfast (class. only in the P. a.).
- I. Lit.: pertica, quā stabuli fores offirmari solebant, arrepta, to fasten, bolt, App. M. 7, p. 200: corium, id. ib.
- II. Trop., to hold fast to, persevere in: certum offirmare est viam me, quam decrevi persequi, Ter. Hec. 3, 5, 4: se, to persist, be obstinate, id. Heaut. 5, 5, 8: vir impius procaciter obfirmat vultum suum, Vulg. Prov. 21, 29: faciem, id. Ezek. 4, 3: spiritus, id. Dan. 5, 20.
So without se, neutr.: censen’ posse me offirmare? Ter Eun. 2, 1, 11.
With inf.: offirmastin’ oc cultare, quo te immittas, pessume? Plaut. Pers. 2, 2, 40.
Hence, offirmātus (obf-), a, um, P. a., firm, resolute, obstinate: animus fortis atque offirmatus, Plaut. Am. 2, 2, 15: satin offirmatum quod mihi erat, id me exorat, settled, resolved on, id. Bacch. 5, 2, 83.
Comp.: mihi videtur illius voluntas obstinatior et in hāc iracundiā offirmatior, Cic. Att. 1, 11, 1.
Adv.: offirmātē (obf-), firmly, stubbornly (post-Aug.): offirmate resistere, Suet. Tib. 25.
offla, v. offula.
* offlecto (obfl-), ĕre, v. a. [ob-flecto], to turn about: navem, Plaut. Rud. 4, 3, 74.
offōco (obf-; collat. form offuco; v. in the foll.), āre, v. a. [ob-faux], to strangle, choke, suffocate (post-class.): cum oflocan das invicem fauces praebuissent (al. effo candas), Flor. 2, 11, 6; Sen. Brev. Vit. 2, 3: quicumque fluctus ejus offocant, Tert. Idol. 24: offucare aquam in fauces ad sorbendum dare, Paul. ex Fest. p. 192 Müll.
offrēnātus (obfr-), a, um, Part. [obfreno], bridled; only trop., curbed, tamed (ante- and post-class.), Plaut. Capt. 3, 5, 96: Cerberus, App. M. 6, p. 181, 8; id. Mag. p. 323, 26.
offringo (obfr-), ēgi, actum, 3, v. a. [ob-frango], t. t. of agriculture, i. q. iterare, to plough a second time; to cross-plough: terram cum primum arant, proscindere appellant; cum iterum, offringere dicunt, to cross-plough, Varr. R. R. 1, 29; id. ib. 32: glaebas, Col. 2, 11, 3; cf.: offringi terra dicitur, cum iterum transverso sulco aratur, Paul. ex Fest. p. 199 Müll.
offūcĭa, ae, f. [ob-fucus], a paint, wash for the face (ante- and post-class.).
- I. Lit.: pigmentum ullum, neque cerussam Melinumve neque aliam ullam offuciam, Plaut. Most. 1, 3, 107.
- II. Trop., a trick, delusion, Plaut. Capt. 3, 4, 123: id praestigiarum atque offuciarum genus, delusions, Gell. 14, 1, 2.
‡ offūco, v. offoco.
‡ offudas, fallacias, Paul. ex Fest. p. 192 Müll. (al. offucias; v. offucia).
offŭla (sync. offla), ae, f. dim. [offa], a little bit, a small piece (peculiar to the vulg. lang.; cf. Suet. Claud. 40): offula dicta, ut offa minima e suere, Varr. L. L. 5, § 110 Müll.: offulam cum duabus costis, id. R. R. 2, 4, 11: carnis, spisse componuntur, Col. 12, 53, 4: polentae caseatae, App. M. 1, p. 103, 34: panis, Veg. Vet. 4, 18; cf. Fall. 1, 29, 4.
Prov.: quis potest sine offulā vivere? Claud. ap. Suet. Cland. 40.
Transf., as a term of abuse applied to a bad slave: quid faciat crucis offla, corvorum cibaria? this gallows-bird, Petr. 58.
offulcĭo (obf-) (si), tum, 4, v. a. [ob-fulcio], to stop up (Appul.): vulnus spongiā offulciens, App. M. 1, p. 108, 17: multis laciniis offulto vulnere, id. ib. 4, p. 147, 14.
offulgĕo (obf-), si, 2, v. n. [ob-fulgeo], to shine against or upon; to appear (not ante-Aug.).
- I. Lit.: continuo nova lux oculis offulsit, Verg. A. 9, 110: dextrum offulsit conatibus omen, Sil. 13, 114: species mei amici, Ps. -Quint. Decl. 9, 7.
- II. Trop.: lucrum, Ps. -Quint. Decl. 12, 4: ortus imperii nostri, Cod. Theod. 2, 8, 25.
offultus, a. um, Part., from offulcio.
offundo (obf-), ūdi, ūsum, 3, v. a. [obundo].
- I. To pour before or around; to pour out, pour down (class.).
- A. Lit.: cibum (avibus), Plaut. As. 1, 3, 64; id. Trin. 4, 3, 84.
- 2. Transf., mid., to pour itself out; to spread, extend: ut piscibus aqua, nobis aër crassus offunditur, i. e. surrounds us, Cic. Ac. 2, 25, 81: rubor gravissimis quoque viris offunditur, Sen. Ep. 11, 3: cum ignis oculorum cum eo igne, qui est ob os offusus, se confudit, Cic. Univ. 14: asinus offunditur, tumbles down, App. M. p. 144, 23.
- B. Trop., to pour or spread out any thing over a person or thing: quasi noctem quandam rebus offundere, Cic. N. D. 1, 3, 6: haec indoctorum animis offusa caligo est, id. Tusc. 5, 2, 6: tamquam si offusa rei publicae sempiterna nox esset, id. Rosc. Am. 32, 91: omnium rerum terrorem oculis et auribus, Liv. 28, 29: caliginem oculis, id. 26, 45: pavorem incompositis, id. 10, 5: errorem alicui, to cause, id. 34, 6: quibus tenebris est offusa hominis cogitatio, Lact. de Ira, 1, 5; id. Inst. 7. 24, 7.
- II. To spread over, i. e. to cover a thing with something.
- A. Lit.: ut obscuratur et offunditur luce solis lumen lucernae, eclipsed, Cic. Fin. 3, 14, 45: oculi clarissimā in luce tenebris offusi, Val. Max. 2, 7, 6.
- B. Trop.: offusus pavore, overcome, Tac. A. 11, 31: Marcellorum meum pectus memoria obfudit, has filled, Cic. Marcell. 4, 10 dub.: non existimare se tantis tenebris offusam esse rem pnblicam, Val. Max. 3, 8, 3; 2, 7, 6.
offuscātĭo (obf-), ōnis, f. [offusco], a darkening, obscuring; only trop., a vilifying, degrading (eccl. Lat.): deorum, Tert. ad Nat. 1, 10; id. Res Carn. 43; Vulg. Ecclus. 41, 24.
offusco (obf-), āre, v. a. [ob-fusco], to darken, obscure; only trop., to vilify, degrade (eccl. Lat.): justitiam, Tert. adv. Marc. 2, 12: aliquem, id. Spect. 22: quoniam offuscata sum, Ambros. in Psa. 118, Serm. 2, § 9.
offūsus (obf-), a, um, Part., from offundo.
Ofilĭus, v. Offilius.