Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

occa, ae, f. [occo], a harrow (post-class.); occa rastrum, Gloss. Isid.: occa βωλοκόπημα, Gloss. Philox.; Veg. Vet. 1, 56.

occăbus, i, m., = ὄκκαβος, an armlet, a collar: ὄκκαβος τὰ περὶ τὸν βραχίονα ψέλλια, Hesych.: OCCABO ET CORONA, Insci Orell. 2263; 2322; so Inscr. Murat. 333.

* occaecātĭo (obcaec-), ōnis, f. [occaeco], a hiding, concealing: occatio occaecatio est, Seren. ap. Non. 61, 31.

occaeco (obc-), āvi, ātum, 1, v. a. [obcaeco], to make blind, to blind, to deprive of sight.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen. (only postAug.; cf. excaeco): quidam subito occaecati sunt, are made blind, lose their sight, Cels. 6, 6, 57: requirendum est, num oculi ejus occaecati sint, id. 8, 4: in occaecatum pulvere effuso hostem, Liv. 22, 43, 11; Plin. 10, 3, 3, § 9.
    2. B. Transf.
      1. 1. To make dark; to darken, obscure: solem vides, Satinut occaecatus est prae hujus corporis candoribus, Plaut. Men. 1, 2, 66: densa caligo occaecaverat diem, Liv. 33, 7, 2.
        Absol.: noctis et nimbūm occaecat nigror, Poët. ap. Cic. de Or. 3, 39, 157.
      2. 2. To hide, conceal (so in Cic.): terra semen occaecatum cohibet, Cic. Sen. 15, 51: fossas, Col. 2, 2, 9; 10.
  2. II. Trop.
    1. A. Of speech, to make dark, obscure, unintelligible: obscura narratio totam occaecat orationem, Cic. de Or. 2, 80, 329.
    2. B. Mentally, to make blind, to blind: stultitiā occaecatus, Cic. Fam. 15, 1, 4: occaecatus cupiditate, id. Fin. 1, 10, 33: nec quid agerent, ira et pavore occaecatis animis, cernebant, Liv. 38, 21, 7: consilia, id. 42, 43, 3: occaecatus irā, id. 8, 32, 17.
    3. C. To render senseless, deprive of feeling, to benumb (poet.): timor occaecaverat artus, Verg. Cul. 198.

(oc-caedes, a false read. in Plaut. Stich. 5, 4, 52; v. Ritschl ad h. l.)

occălesco, lui, ĕre, v. inch. n. [ob-calesco], to become warm, Cels. 4, 24.

* occallātus (obc-), a, um, adj. [obcallum], rendered callous, indurated, blunted: occallatae fauces, Sen. Q. N. 4, 13, 8.

occallesco (obc-), lui, 3, v. inch. n. [ob-calleo], to get a thick skin; to grow or become callous.

  1. I. Lit.: latera occallescunt plagis, Plaut. As. 2, 4, 13; Cels. 4, 24.
    Poet., of one metamorphosed into a swine: os sensi occallescere rostro, Ov. M. 14, 282.
  2. II. Trop., to become callous, hardened, insensible: jam prorsus occallui, Cic. Att. 2, 18, 4: longā patientiā occallui, Plin. Ep. 2, 15, 2: sic mores occalluere, Col. 8, 16, 6.

occāmen, ĭnis, n. [occo], a harrowing: occamen, concisio (sc. glaebarum), Gloss. Isid.

oc-căno (obc-), ui, 3, v. n., milit., to blow. sound a wind instrument (very rare; not in Cic. or Cæs.): cornicines occanuere, Sall. Fragm. ap. Diom. p. 370 P. (Hist. 1, 71): tum Sentius occanere cornua jussit, Tac. A. 2, 81; v. occino.

occanto (obc-), āvi, ātum, 1, v. a. [obcanto], to bewitch, charm (post-class.): aliquem, Paul. Sent. 5, 23, 9: mulier occantata, App. Mag. p. 327, 2.

occāsĭo, ōnis, f. [occĭdo, a falling out, a happening, hap; hence], an occasion, opportunity, fit time, convenient season, favorable moment for doing any thing; εὐκαιρία, καιρός (syn.: opportunitas, locus, facultas).

  1. I. In gen.: occasio est pars temporis, habens in se alicujus rei idoneam faciendi aut non faciendi opportunitatem … in occasione, ad spatium temporis, faciendi quaedam opportunitas intellegitur adjuncta, Cic. Inv. 1, 27, 40: tempus actionis opportunum Graece εὐκαιρία, Latine appellatur occasio, id. Off. 1, 40, 142: occasio opportunitas temporis casu quodam provenientis est, Paul. ex Fest. p. 178 Müll.: dum datur mihi occasio Tempusque, Plaut. Men. 3, 3, 30; cf.: nunc occasio est et tempus, id. Ps. 4, 2, 3; Ter. Heaut. 2, 2, 4: an ego occasionem tantam, tam brevem, tam optatam, tam insperatam Amitterem? id. Eun. 3, 5, 56: minima, Suet. Calig. 14; cf. summa, Ter. Phorm. 5, 7, 2 infra: occasionem nancisci, Afran. ap. Non. 308, 13: quem, si interficere voluisset, quantae quoties occasiones, quam praeclarae fuerunt, Cic. Mil. 14, 38: occasio opprimendi, id. ib. 15: inrumpendi in urbem, Curt. 4, 5, 16: resistendi, id. 7, 4, 4: majores occasiones ad opitulandum haberem, more opportunities, Planc up. Cic. Fam. 10, 8, 2: ut primum occasio data est rem publicam defendendi, as soon as an opportunity presented itself, Cic. Fam. 12, 242: occasionem sibi ad occupandam Asiam oblatam esse arbitratur, has presented itself, id. Imp. Pomp. 2, 4: amplam occasionem calumniae nactus, id. Verr. 2, 2, 25, § 61: occasio mirifica, id. Att. 2, 14, 2: opportuna, Val. Max. 5, 4, 3: quo faciliorem occasionem Salvio praebuit perficiendi conata, Suet. Galb. 17: occasio minor opinione, id. Caes. 3: tam bona, Plaut. Most. 2, 2, 9: lepida, id. Mil. 4, 1, 30: bellissima, Petr. S. 25: occasionem amittere, to lose, let slip, Cic. Caecin. 5, 15: omittere, Suet. Cal. 14; so, praetermittere, Caes. B. C. 3, 25: capere, to seize, Plaut. Ps. 4, 3, 5: arripere, Liv. 35, 12, 17: occasiones quaerere, Sen. Ben. 3, 14, 4: rapere de die, Hor. Epod. 13, 4: amplecti, Plin. Ep. 2, 13, 1: sumere, Plin. 2, 1, 1, § 3: occasione uti, Just. 38, 5, 1: non deesse occasioni, not to miss, to profit by, Caes. B. C. 3, 79: cunctationem hostium suam fore occasionem rati, Curt. 4, 6, 13: dum datur mihi occasio tempusque, Plaut. Men. 3, 3, 29: ne a fortunā datam occasionem liberandae Graeciae dimitterent, Nep. Milt. 3, 3; id. Alc. 8, 5: cujus (rei) se occasio dederit, Quint. 12, 2, 12: (paratus) depugnare, si occasio tulerit, mori, si casus inciderit, etc., Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 6: occasionem aperire ad invadendum, Liv. 4, 53, 9: occasionem sibi ad occupandam Asiam oblatam esse, Cic. Imp. Pomp. 2, 4: occasione datā, should an opportunity offer, id. Phil. 7, 6, 18; cf.: occasione oblatā simultates deponere, Suet. Caes. 73: praebere, id. Galb. 17: offerre, id. Aug. 16: per occasionem, on a favorable opportunity, Liv. 30, 3: rem inmaturam nisi per occasionem aperire noluerat, id. 1, 5, 5; 1, 53, 7; 2, 11, 2; Sall. C. 51, 6: fratris memoriā per omnem occasionem celebratā, on every occasion, Suet. Claud. 11; id. Aug. 67: ad occasionem aurae evehi, the wind being fair, taking advantage of a fair wind, id. ib. 97: levia proelia ex occasione hujus aut illius partis oriebantur, Liv. 24, 3, 17: ex occasione, as occasion offered, Suet. Caes. 60: occasione omni, on every occasion, id. Claud. 42.
    With inf.: nunc adest occasio Benefacta cumulare = occasio cumulandi, Plaut. Capt. 2, 3, 63: nunc est illa occasio inimicum ulcisci, id. Pers. 4, 7, 15: agere tuam rem occasio est, id. Poen. 3, 3, 46; 5, 4, 42; id. Curc. 1, 1, 60; cf.: summa eludendi occasio’st mihi nunc senes Et Phaedriae curam adimere, Ter. Phorm. 5, 6, 45.
    With ut and subj.: fuit occasio, si vellet, jam pridem argentum ut daret, Plaut. Ps. 1, 3, 51: quoniam occasio fuit Mea virtute parta ut quantum velles sumeres, id. Bacch. 4, 4, 22: rara haec occasio est, ut referri possint divini honores, Quint. 3, 7, 17.
    1. B. Personified: Occasio, Opportunity, as a goddess, Phaedr. 5, 8; Aus. Epigr. 12, 3.
  2. II. In partic.
      1. 1. Opportunity.
        1. a. Facility or means of having a thing: solitudinis, Tac. A. 15, 50.
        2. b. A supply, stock (post-Aug.): oleae, Col. 9, 1: lapidum, Plin. 36, 26, 65, § 191: vetusti olei, id. 23, 4, 40, § 82.
      2. 2. A pretext, plea, plausible explanation: hāc illi opus est occasione, ne illum talium precum pudeat, Quint. 3, 8, 47: occasiones et ex causis et ex dictis adversariorum oriuntur, id. 6, 1, 5; 12, 10, 13: quantulacunque adeo est occasio, sufficit irae, Juv. 13, 183.
      3. 3. Occasion, motive, reason: non habeo ullam occasionem, ut apud te falsa fabuler, Plaut. Ep. 5, 1, 38.
      4. 4. Milit. t. t., a dash, raid, surprise: occasionis esse rem, non proelii, they were undertaking a surprise, not a battle, Caes. B. G. 7, 45, 9: cujus (belli) maxima momenta in occasionibus sunt, Sen. Ira, 3, 21, 1: occasionibus imminere, Front. 2, 5, 22.
      5. 5. A cause (late Lat.): cum calcis ictu mortis occasio praebita videatur, Mos. et Rom. Leg. Coll. 1, 10, 1.

occāsĭōnālĭter, adv. [occasio], as occasions arise (eccl. Lat.), Ps.-Aug. ad Fratr. Erem. Serm. 18.

occāsĭuncŭla, ae, f. dim. [occasio], an occasion, opportunity (ante- and post-class.): nimis argute me obrepsisti in eāpse occasiunculā, Plaut. Trin. 4, 2, 132; Schol. Bob. ad Cic. Planc. 34; Hier. in Isa. 7, 21, v. 3.

occāsīvus, a, um, adj. [2. occasus], of or belonging to setting or going down: occasivus δυτικός, Gloss. Gr. Lat.

1. occāsus, a, um, Part., from occĭdo.

2. occāsus, ūs, m. [occĭdo].

  1. I. A falling, going down (class.; cf. obitus).
    1. A. Lit., a going down, setting, of the heavenly bodies; esp. of the sun: ante occasum Maiae, Verg. G. 1, 225: ortus occasusque signorum, the rising and setting of the constellations, Quint. 1, 4, 4: solis, Caes. B. G. 1, 50; 2, 11; 3, 15; Liv. 9, 32.
      Absol.: praecipiti in occasum die, Tac. H. 3, 86.
    2. B. Transf., the quarter of the heavens in which the sun sets, sunset, the west: inter occasum solis et septentriones, Caes. B. G. 1, 1: ab ortu ad occasum, Cic. N. D. 2, 19, 49.
      Plur., Ov. M. 2, 190: ager Longus in occasum, Verg. A. 11, 317: de terrā occasus solis, Vulg. Zach. 8, 7.
    3. C. Trop., downfall, ruin, destruction, end, death: post obitum occasumque vestrum, Cic. Pis. 15, 34: occasus interitusque rei publicae, id. ib. 8, 18: id. Sull. 11, 33: Iliaci cineres et flamma extrema meorum, Testor, in occasu vestro, etc., Verg. A. 2, 432; cf. Trojae, id. ib. 1, 238: post L. Aelii nostri occasum, death, Cic. Ac. 1, 2, 8: odii, Quint. Decl. 9, 18.
  2. * II. For occasio, an occasion, opportunity, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 178 Müll. (Ann. v. 164; 171; 292 Vahl.).

occātĭo, ōnis, f. [occo], a harrowing (class.): terra semen occaecatum cohibet: ex quo occatio, quae hoc efficit, nominata est, Cic. Sen. 15, 51; Col. 11, 2, 62; Plin. 18, 20, 49, § 180.

occātor, ōris, m. [occo],

  1. I. a harrower, Col. 2, 13, 1; cf.: occatorem Verrius putat dictum ab occaedendo quod caedat grandis globos terrae, cum Cicero venustissime dicat ab occaecando fruges satas, Paul. ex Fest. p. 181 Müll.
    Trop.: sator sartorque scelerum, et messor maxume. Ty. Non occatorem prius audebas dicere? Plaut. Capt. 3, 5, 3.
  2. II. Personified, the Roman god who prospered the harrower’s work, Serv. Verg. G. 1, 21.

occātōrĭus, a, um, adj. [occator], of or belonging to a harrower; of or for harrowing (post-Aug.): opera, Col. 2, 13, 2.

occĕcurri, v. occurro init.

occēdo (obc-; occīdo, v. infra), essi, essum, 3, v. n. [ob-cedo], to go towards, go to, go up to one (ante-class.): in conspectum alicujus occedere, Plaut. Most. 5, 2, 4: obviam alicui, to go to meet, id. As. 2, 3, 24; 2, 4, 6; id. Stich. 5, 2, 24; Varr. R. R. 3, 17.
In the collat. form occīdo: cui nos occidimus, Varr. R. R. 3, 17, 10 Schneid. N. cr.; cf.: occidamus Plautus ponit pro contra cedamus, cum plurimae aliae praepositiones familiares huic verbo sint, Paul. ex Fest. p. 181 Müll.

occēlo (obc-), āre, 1, v. a. [ob-celo], to conceal (late Lat.), Fulg. Serm. 11; Fulg. Rusp. ad Monim. 2, 5 init.

* occensus (obc-), a, um, Part. [obcandeo], burnt, burnt up: omnes occisi obcensique in nocte serenā, Enn. ap. Paul. ex Fest. s. v. ob, p. 201 Müll. (Ann. v. 388 Vahl.).

occentātĭo, ōnis, f. [occento], a sounding, braying (post-class.): bucinarum, Symm. Or. ap. Valent. 2, 14.

occento (obc-), āvi, ātum, 1, v. a. [obcanto], to sing at or before, i. e.,

  1. I. To serenade a person: senem, Plaut. Stich. 4, 1, 66.
    Absol.: quid, si adeam ad fores atque occentem? Plaut. Curc. 1, 2, 57: hymenaeum, id. Cas. 4, 3, 9 (dub.; al. offundam).
  2. II. In a bad sense, to sing a satirical song or pasquinade against any one (class.): occentassint antiqui dicebant, quod nunc convicium fecerint dicimus: quod id clare, et cum quodam canore fit, ut procul exaudiri possit, Paul. ex Fest. p. 181 Müll.: si quis occentavisset, sive carmen condidisset, quod infamiam faceret flagitiumve alteri, XII. Tab. ap. Cic. Rep. 4, 10, 12 (Fragm. ap. Aug. Civ. Dei, 2, 9); cf. Rein’s Criminalrecht, p. 357 sq.
    With acc. of the place: ostium, to sing a lampoon or pasquinade before one’s door, Plaut. Pers. 4, 4, 20; id. Merc. 2, 3, 73.
    1. B. Transf., of birds of ill omen: bubo occentans funebria, singing dismal songs, Amm. 30, 5, 16.

occentus, ūs, m. [occino], a singing, a cry (post-Aug.): soricum, Plin. 8, 57, 82, § 223: soricis, Val. Max. 1, 1, 5; Amm. 16, 8, 2.

occepso, v. occipio init.

occepto, āvi, 1 (old perf. subj. occeptassit; v. in the foll.), v. freq. a. [occipio], to begin (Plautin.): occeptat insanire, Plaut. Men. 5, 5, 18 and 32.
Absol.: si attigerit sive occeptassit, Plaut. Rud. 3, 4, 70.

occhi, ōrum, m., a kind of tree in Hyrcania, resembling the fig-tree, from which honey flowed in the morning, perh. the manna sainfoin, Hedysarum Alhagi of Linn., Plin. 12, 8, 18, § 34.

Occĭa, ae, f., the name of a Vestal, Tac. A. 2, 86.

occĭdānĕus, a, um, adj. [occidens], of or belonging to the west, western, west- (postclass.): ventus, Innocent. Cas. Litter. p. 228 Goes.

occĭdens, entis, Part. and P. a., from 2. occĭdo.

occĭdentālis, e, adj. [occidens], western, westerly, west- (post-Aug.): ab occidentali latere septentrionis, Plin. 18, 34, 77, § 338: ventus, Gell. 2, 22, 22: sidus, Amm. 15, 10 init.: mare, Vulg. Deut. 11, 24: ventus, id. Ezech. 42, 19.

occīdĭo, ōnis, f. [1. occīdo], a massacre, utter destruction, extermination (rare before the Aug. period; syn.: clades, strages, caedes): orare ne in occidione victoriam poneret, Liv. 3, 28.
Esp. freq. in the phrase occidione occidere or caedere, to cut off completely, cut down with utter destruction: equitatus occidione occisus, Cic. Fam. 15, 4, 7; id. Phil. 14, 14, 36; Liv. 28, 43; 2, 51; 9, 38 et saep.: omnes occidione caesi, Just. 26, 2, 5; 28, 2, 1; so, occidione occumbere, to be wholly cut off, Tac. A. 12, 38: equi, viri, cuncta victa occidioni dantur, every thing captured was destroyed, id. ib. 13, 57: occidioni exempti, id. ib. 12, 56 fin.
Of animals and plants: nec ad occidionem gens interimenda est, Col. 9, 15, 3: occidionem gregis prohibens, id. 7, 5, 16: nec ad occidionem universum genus perduci patimur, id. 4, 17, 3.

occīdĭum, ii, n. [1. occīdo], destruction, ruin (post-class.): occidium sentit jam jamque futurum, Prud. Apoth. 695 (al. excidium).

1. occīdo (obc-), cīdi, cīsum, 3 (occisit for occiderit, Lex Num. Pompil. ap. Paul. ex Fest. s. v. occisum. pp. 178 and 179; also Lex XII. Tab. ap. Macr. S. 1, 4), v. a. [ob-caedo], to strike down, strike to the ground; to beat, smash, crush.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen. (very rare): aliquem pugnis, Ter. Ad. 4, 2, 20: occare id est comminuere, ne sit glaeba: quod ita occidunt, occare dictum, to crush, Varr. R. R. 1, 31, 1: occisum ad mortem, wounded to death, Vulg. Apoc. 13, 3.
    2. B. In partic., to strike or cut down; to cut off, kill, slay (class. and very freq.; syn.: interficio, trucido, obtrunco): summus ibi capitur meddix: occiditur alter, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 123 Müll. (Ann. v. 296 Vahl.): L. Virginius filiam suā manu occidit, Cic. Fin. 2, 20, 66: ejus copias, id. Phil. 14, 14, 36: ipse pro castris fortissime pugnans occiditur, Caes. B. G. 5, 36: occidione occidere, to completely cut off, destroy; v. occidio: ad unum omnes, to cut off all to the last man, Liv. 3, 23: aliquem veneno, to destroy with poison, Suet. Claud. 44; Just. 3, 2, 1: occisus videtur non tantum qui per vim aut per caedem interfectus est, velut jugulatussed et is qui veneno Necatus dicitur, Paul. Sent. 3, 5, 2 sqq.; cf.: et occidet eum lingua viperae, Vulg. Job, 20, 16: occisa sunt in terrae motu, id. Apoc. 11, 13: dedistine ei gladium qui se occideret? Plaut. Trin. 1, 2, 92: cum ipse se conaretur occidere, Cic. ap. Quint. 5, 10, 69; so, se occidere, Curt. 6, 10, 18; Quint. 7, 3, 7; Suet. Vit. 10; Eutr. 1, 8; 6, 24; Lact. 3, 18, 8; cf.: occidit, adversariumne? immo vero aiunt se et eum, quem defendit, Cic. de Or. 2, 74, 302.
  2. II. Transf.
    1. A. To plague to death; to torture, torment, pester (cf. exanimo, II. B.; very rare; not in Cic. or Cæs.): occidis me, cum istuc rogitas, Plaut. Ps. 4, 1, 21: aliā occidis fabulā, id. Men. 5, 5, 23: occidis saepe rogando, Hor. Epod. 14, 5: legendo, id. A. P. 475.
    2. B. To ruin, undo: occidisti me tuis fallaciis, Ter. Phorm. 4, 3, 67.
      Hence, oc-cīsus, a, um, P. a., ruined, lost, unfortunate, undone (Plautin.): occisa est haec res, nisi, etc., Plaut. Capt. 3, 4, 7.
      Sup.: occisissimus sum omnium, qui vivunt, I am the most unfortunate, Plaut. Cas. 3, 5, 53.

2. occĭdo, cĭdi, cāsum, 3, v. n. [obcado], to fall down, fall.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen. (rare): et alia Signa de caelo ad terram occidunt, Plaut. Rud. prol. 8: ut alii super alios occiderent, Liv. 21, 35: arbores ita inciderant, ut momento levi impulsae occiderent, id. 23, 24.
    2. B. In partic.
      1. 1. Of the heavenly bodies, to go down, set (class.): prope jam occidente sole, Pac. ap. Cic. Div. 1, 14, 24: soles occidere, et redire possunt: Nobis, cum semel occidit brevis lux, Nox est perpetua una dormienda, Cat. 5, 4: Capra, Aquila, Canicula, Col. 11, 2, 94: occasura pars caeli, i. e. western, Plin. 2, 25, 23, § 92: SOL OCCASVS SVPREMA TEMPESTAS ESTO, i. e. sundown, sunset, Lex XII. Tab.; cf. Gell. 17, 2, 10 (Varr. L. L. 6, § 5 Müll., gives, instead of it, OCCASVS SOLIS; v. 2. occasus); so, ante solem obcasum, before sunset, Plaut. Ep. 1, 2, 41: donec lux occidat, Juv. 13, 158.
        Fig.: non occidet ultra sol tuus, Vulg. Isa. 60, 20.
      2. 2. Pregn., to fall, perish, die (class.; syn.: obeo, pereo, intereo): exstincto calore, occidimus ipsi et extinguimur, Cic. N. D. 2, 9, 23: in bello, id. Fam. 9, 5, 2: Eudemus proelians ad Syracusas occidit, id. Div. 1, 25, 53: sperans hostium saevitiā facile eum occasurum, Sall. J. 7, 2: occiderit ferro Priamus? Verg. A. 2, 581: dextrā suā, to die by one’s own hand (by suicide), id. ib. 12, 659: minimo vulnere, Ov. M. 6, 265.
  2. II. Transf., to perish, be ruined, lost, etc.
    1. A. Of persons: sin plane occidimus, Cic. Q. Fr. 1, 4, 4.
      So, esp., occidi, an exclamation of despair, I am lost, undone, Plaut. Stich. 2, 3, 75; Ter. And. 3, 4, 26: nulla sum, nulla sum: tota tota occidi, Plaut. Cas. 3, 5, 1: occidimus funditus, Verg. A. 11, 413.
    2. B. Of things: non hercle occiderunt mihi etiam fundique atque aedes, I have not yet lost, Plaut. Truc. 1, 2, 72: occidit spes nostra, is gone, id. Most. 2, 1, 2: lumen (oculorum), Lucr. 3, 414: dolus, Plaut. Truc. 2, 5, 6: causa, Lucr. 2, 790: rem publicam occidere, Cic. Dom. 30, 96: vita, id. Tusc. 1, 45, 109: occidit ornatus (mundi), perishes, id. Ac. 2, 38, 119: vestra beneficia occasura esse, id. Mil. 36, 100.
      Hence, occĭdens, entis, P. a.; as subst., m., the quarter of the setting sun, the west, the occident (class.): ab oriente ad occidentem, Cic. N. D. 2, 66, 164: vel occidentis usque ad ultimum sinum, Hor. Epod. 1, 13: cui se oriens occidensque submiserat, Plin. 7, 30, 31, § 112: validissima in se civium arma viribus occidentis coepta, Tac. H. 2, 6: partes mundi, Paul. ex Fest. p. 339 Müll.

3. occīdo, for occedo, q. v.

occĭdŭālis, e, adj. [occiduus], western (post-class.): occidualis Oceanus, Prud. adv. Symm. 2, 597.

occĭdŭus, a, um, adj. [2. occĭdo, I.].

  1. I. Lit.
    1. A. Going down, setting (poet. and in post-class. prose): sole jam fere occiduo, Gell. 19, 7, 2: occiduo sole, Ov. M. 1, 63: oriens occiduusque dies, id. F. 4, 832: nox, Calp. Ecl. 3, 82; Stat. Th. 3, 33: Phoebus, Ov. M. 14, 416.
    2. B. Transf., western: ab occiduo sole, Ov. F. 5, 558: occiduae aquae, id. ib. 1, 314: occiduae primaeque domus, in the west and in the east, Stat. S. 1, 4, 73; id. Th. 1, 200: Mauri, Luc. 3, 294: montes, Val. Fl. 2, 621: hora, the evening hour, hour of sunset, Calp. Ecl. 5, 34.
      As subst.: occiduus (sc. sol), the west, Isid. 5, 35, 8.
  2. II. Trop.
    1. A. Sinking, failing: labitur occiduae per iter declive senectae, Ov. M. 15, 227.
    2. B. Frail, perishable: exsortes animae carnis ab occiduo, Paul. Nol. Carm. 34, 306.

occillātor, ōris, m. [occillo], a harrower: occillator, βωλοκόπος, Gloss. Philox.

* occillo, āre, v. a. [occo], to break, smash: qui mi advenienti os occillet probe, Plaut. Am. 1, 1, 28 Fleck. (dub.; Ussing, suggillet).

occĭno, ŭi (perf. occecini, Liv. 6, 41, 8: occanui, Serv. ad Verg. G. 2, 38, 4), 3, v. n. [ob-cano].

  1. I. To sing or chirp inauspiciously, to croak, etc. (not in Cic. or Cæs.): si occinuerit avis, i. e. if by its chirping it gives an unfavorable omen, Liv. 6, 41, 8: corvus voce clarā occinuit, id. 10, 40 fin.: occinentes in eum adversum corvi, Val. Max. 1, 4, 2.
  2. II. In gen., to sing, chirp, cry: animalia inter se, App. Flor. p. 349, 20.

occĭpĭo, cēpi (coepi), eptum, 3 (fut. perf. occepso for occepero, Plaut. Am. 2, 2, 41; id. Cas. 5, 4, 22: occepsit for occeperit, id. As. 4, 1, 49), v. a. and n. [ob-capio], to begin, commence any thing (not in Cic. or Cæs.).

  1. I. Act.: nunc quod occepi, obsonatum pergam, Plaut. Mil. 3, 1, 154: cantationem, id. Stich. 5, 5, 19: quaestum, Ter. And. 1, 1, 52: sermonem cum aliquo, id. Eun. 4, 1, 8: magistratum, to enter upon, Tac. A. 3, 2; 6, 45; Liv. 3, 19; 4, 37.
    Pass.: istuc quicquid est, quā hoc occeptum est causā, loquere, Ter. Heaut. 4, 1, 36; Plaut. Ps. 4, 1, 49.
          1. (β) With inf.: ne aliam rem occipiat loqui, Plaut. Trin. 4, 3, 35: agere armentum, Liv. 1, 7: concubia vexillum flagitare occipiunt, Tac. A. 1, 39; id. H. 2, 16.
            Pass.: (fabula) occepta est agi, Ter. Eun. prol. 22.
  2. II. Neutr., to begin, commence.
    1. A. In gen.: a meridie nebula occipiebat, Liv. 29, 27, 6 Hertz (Weissenb. excepit): modo dolores occipiunt primulum, Ter. Ad. 3, 1, 2: hiems, Tac. A. 12, 12: juventas occipit puero, Lucr. 5, 889.
    2. B. Esp., in formula, ita ut occepi, in resuming a discourse or topic after an interruption: ita ut occepi, si animum advortas, dicam, Plaut. Trin. 4, 2, 52 Brix ad loc.; id. Stich. 4, 2, 1; id. Curc. 1, 1, 43 al.

occĭpĭtĭum, ii, n. [ob-caput], the back part of the head, the poll, the occiput: in occipitio quoque habet oculos, pessima, Plaut. Aul. 1, 1, 25: umeris ad occipitium ductis, Quint. 11, 3, 160; Cels. 4, 2; Suet. Tib. 68: ne post occipitium exercitus relinqueret, behind his back, Varr. ap. Non. 245, 15.
Of animals, Plin. 11, 29, 35, § 107.
Prov.: frons occipitio prior est; v. frons; cf.: frontemque domini plus prodesse quam occipitium, Plin. 18, 5, 6, § 31.

occĭput, ĭtis, n. [ob-caput], the back part of the head, the poll, occiput (less freq. than occipitium), Pers. 1, 62; Aus. Epigr. 12, 8.

occīsĭo, ōnis, f. [1. occīdo], a massacre, slaughter, murder (class. but rare, except in eccl. Lat.; sometimes interchanged in the MSS. with occidio): si caedes et occisio facta non erit, Cic. Caecin. 14, 41: parentis, id. Inv. 1, 26, 37; App. M. 6, p. 184; Aur. Vict. Vir. Ill. 14: aestimati sumus sicut oves occisionis, Vulg. Psa. 43, 21: gladium ad occisionem, id. Jer. 15, 3.

occīsĭtantur, saepe occiduntur: C. Gracchus, in Paul. ex Fest. p. 201 Müll. [1. occīdo].

* occīsor, ōris, m. [1. occīdo], a slayer, murderer: regum, Plaut. Mil. 4, 2, 64.

occīsōrĭus, a, um, adj. [occisor], of or for slaughter (eccl. Lat.): animalia, Tert. Anim. 33 init.

occīsus, a, um, Part. and P. a., from 1. occīdo.

occlāmĭto (obcl-), 1, v. freq. a. [obclamito], to cry out, cry aloud, bawl: ne occlamites, Plaut. Curc. 1, 3, 27; id. Am. 3, 2, 3.

occlaudo (obcl-), ĕre, v. occludo.

occlūdo, si, sum, 3 (sync. form occlusti for occlusisti, Plaut. Trin. 1, 2, 151.
Collat. form occlaudo, Cod. Th. 11, 24, 1), v. a. [obclaudo], to shut or close up.

  1. I. Lit. (class.): FORES OCLVDITO, Lex Puteol. ap. Haubold, p. 72: occlude ostium: et ego hinc occludam, Plaut. Most. 2, 1, 78: januam, id. ib. 2, 2, 14: aedes, id. Am. 4, 1, 10; Ter. Eun. 4, 7, 14: tabernas, Cic. Ac. 2, 47, 144; id. Cat. 4, 8, 17: furax servus, cui domi nihil sit nec obsignatum nec occlusum, id. de Or. 2, 61, 248: ego occlusero fontem, Att. ap. Non. 139, 8: me non excludet ab se, sed apud se occludet domi, Plaut. Men. 4, 2, 108.
  2. II. Transf., to restrain, stop: linguam, i. e. to prevent from speaking (ante-class.): occlusti linguam, Plaut. Trin. 1, 2, 151; id. Mil. 3, 1, 10: aures, to close, shut, App. M. 9, p. 628 Oud.: os, Vulg. 1 Macc. 9, 55: libidinem, to restrain, Ter. And. 3, 3, 25.
    Hence, occlūsus (obcl-), a, um, P. a., shut or closed up.
    Comp.:
    qui occlusiorem habeant stultiloquentiam, they would keep their foolish talk more to themselves, Plaut. Trin. 1, 2, 185.
    Sup.: ostium occlusissimum, Plaut. Curc. 1, 1, 15 (dub.; Fleck. oculissumum).

occlūsus, a, um, Part. and P. a., from occludo.

occo, āvi, ātum, 1, v. a. [root ac, acuo; cf. Germ. eggen, to harrow], to harrow: occare et occatorem Verrius dictum putat ab occaedendo, quod caedat grandis globos terrae: cum Cicero venustissime dicat ab occaecando fruges satas, Paul. ex Fest. p. 181 Müll.: segetes, Hor. Ep. 2, 2, 161: silicia et phasioli occantur tantum, Plin. 18, 21, 50, § 186.
Absol.: nam semper occant prius quam sarriunt rustici, Plaut. Capt. 3, 5, 5.
Of vineyards, to break up and level the ground which has been dug up: occare, id est comminuere, Varr. R. R. 1, 31; Pall. 6, 4, 1.

(occoeno, āre, a corrupt read. in Varr. L. L. 7, § 67 Müll., for which Müll., by conjecture, obscoena; v. Müll. ad loc.)

occoepi, v. occipio.

occŭbĭtus, ūs, m. [occumbo], a going down, setting (eccl. Lat.): solis, Hier. Ep. 108, n. 34; Vulg. Gen. 28, 11; id. Deut. 11, 30.

    1. 2. Transf., death, Hier. Ep. 27 ext.

occŭbo, āre, 1, v. n. [ob-cubo], to lie in a place; to rest, repose in the grave (poet.): ad tumulum, quo maximus occubat Hector, Verg. A. 5, 371: Paris urbe paternā occubat, id. ib. 10, 706: crudelibus occubat umbris, reposes with the dead, id. ib. 1, 547: flebili leto, Sen. Hippol. 997: consul pro vestrā victoriā morte occubans, Liv. 8, 10, 4.

occulco (obc-), āvi, ātum, 1, v. a. [obcalco]. to tread or trample down (mostly ante-class.): bene occulcato, Cato, R. R. 49, 2: (cohors) occulcata pedibus, Varr. R. R. 1, 13, 4; Liv. 27, 14, 7 Drak. N. cr.

occŭlo (obc-), cŭlŭi, cultum, 3 (plup. sync. occulerat, Val. Fl. 2, 280), v. a. [obcolo], to cover, cover over (syn.: tego, condo, celo, abdo).

  1. I. In gen. (very rare): terra occulit caput, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 375 Müll. (Trag. v. 141 Vahl.): virgulta multā terrā, Verg. G. 2, 346.
  2. II. In partic., to cover up, hide, conceal (class.; esp. in the P. a.; v. in the foll.): vitia corporis fuco, Plaut. Most. 1, 3, 118: vulnera, Cic. Att. 5, 15, 2: (feminae) parietum umbris occuluntur, are kept concealed, id. Tusc. 2, 15, 36: hastatos, Liv. 33, 1: se silvā, id. 25, 8, 5: classem in convexo nemorum sub rupe, Verg. A. 1, 310: caligine terras, Ov. M. 1, 600: puncta argumentorum, Cic. de Or. 2, 41, 77: narratum ab iis, to keep secret, conceal, Tac. A. 3, 16: vitia, Quint. 12, 8, 10.
    Absol.: si quis et imprudens aspexerit, occulat ille, Tib. 1, 2, 37.
    1. * B. Of burying: occultum efferre significat sub terram ferre, ponere, Paul. ex Fest. p. 205 Müll.
      Hence, occultus (archaic orthogr. OQVOLTVS, S. C. Bacch.; scanned ŏccultus, Plaut. Trin. 3, 2, 39; 86; id. Capt. 1, 1, 15; cf. Brix, Trin. Einleit. p. 14 Ritschl ad Plaut. Trin. l. l. ed. 2), a, um, P. a., hidden, concealed, secret (freq. and class.; syn. abditus): hi saltem in occultis locis prostant, vos in foro ipso, Plaut. Curc. 4, 2, 21: res occultae et penitus abditae, Cic. N. D. 1, 19, 49: occultiores insidiae, id. Verr. 2, 1, 15, § 39: occultior atque tectior cupiditas, id. Rosc. Am. 36, 104: si quid erit occultius et reconditum, id. Fam. 11, 21, 5: cum res occultissimas aperueris in lucemque protuleris, id. Ac. 2, 19, 62: per occultos calles, Verg. A. 9, 383: via, id. ib. 3, 695: nota, Ov. A. A. 3, 630: sapor, Verg. G. 3, 397: crescit, occulto velut arbor aevo, Fama Marcelli, from an obscure, remote age, Hor. C. 1, 12, 45: res, i. e. the hidden laws of nature, Lucr. 1, 145; 424; Cic. Ac. 1, 4, 15 sq.; 2, 41, 127; id. Fin. 3, 11, 37; 4, 7, 18 al.: occulti miranda potentia fati, Juv. 7, 200.
        1. b. Of persons, close, reserved, secret, not open: si me astutum et occultum lubet fingere, Cic. Fam. 3, 10, 8: ab occultis cavendum hominibus consultisque, Liv. 25, 16, 4; Tac. A. 6, 51.
          With gen.: occultus odii, dissembling his hate, Tac. A. 4, 7.
          1. (β) Occultus, adverbially for occulte, in secret, secretly (Tacitean): qui ejusmodi preces occulti illuderent, Tac. A. 3, 29; 4, 12: patris mei amicitias non occulti ferunt, id. ib. 4, 40.
    2. C. Neutr. as subst.
      1. 1. oc-culta, ōrum, plur., secret things or places, secrets: servi, quibus occulta creduntur, Cic. Cael. 23, 57: cui fervens Aestuat occultis animus semperque tacendis, Juv. 3, 50.
        With gen.: occulta saltuum scrutari, Tac. A. 1, 61: occulta conjurationis retexere, id. ib. 15, 74: occulta cordis, Vulg. 1 Cor. 14, 25: hominum, id. Rom. 2, 16: ab occultis meis, from my secret sins, id. Psa. 18, 13.
      2. 2. Sing.: occultum, i, n., secrecy, only in adverb. phrases, in occulto; per occultum; ex occulto, in secret, secretly: SACRA IN OQVOLTOD NE QVIQVAM FECISE VELET, S. C. Bacch.: in occulto mussabant, Enn. Ann. ap. Paul. ex Fest. p. 144 Müll. (Ann. v. 185 Vahl.): Plaut. Trin. 3, 2, 86: stare in occulto, Cic. Clu. 28, 78: per occultum (post-Aug.), Tac. A. 6, 7; 4, 71 fin.; 5, 4; Claud. Cons. Mall. Theod. 124: ex occulto, from a place of concealment, secret place, Ter. Eun. 4, 7, 17: Jugurtha ex occulto repente nostros invadit, Sall. J. 59, 2.
        Hence, secretly: ex occulto intervenire, Cic. Clu. 16, 47.
        Hence, adv., in three forms: occultē (class.), occultō (ante-class.), and occultim (post-class.), in concealment, in secret, secretly, privately.
          1. (α) Form occulte: neque id occulte fert, does not keep it secret, makes no secret of it, does not conceal it, Ter. Ad. 3, 2, 30: ea nunc occulte cuniculis oppugnatur, Cic. Agr. 1, 1, 1: proficisci, Caes. B. C. 1, 66: inter se constituere aliquid, id. B. G. 7, 83: labitur occulte, Ov. M. 10, 519: nec clam illud occulteque factum est, Plin. 36, 2, 2, § 6.
          2. (β) Form occulto, Afran. ap. Charis. p. 186 P. (Com. Rel. v. 295 Rib.).
          3. * (γ) Form occultim: reptare, Sol. 4.
        1. b. Comp.: conari occultius, Cic. Deiot. 6, 18: erant praeterea complures paulo occultius consilii hujus participes, Sall. C. 17, 5: Quint. 9, 4, 21.
          Sup.: quam potuit occultissime reliquas cohortes duxit, Caes. B. C. 3, 67: castra quam potest occultissime locat, Liv. 9, 2; Sall. J. 91, 3; for which maxime occulte, Sall. J. 35, 4.

occultātĭo, ōnis, f. [2. occulto], a hiding, concealing, concealment (rare but class.): aliae fugā se, aliae occultatione tutantur, by hiding themselves, Cic. N. D. 2, 50, 127: cujus rei nulla est occultatio, * Caes. B. G. 6, 21 fin.: in speluncā, Plin. 7, 45, 46, § 148.
Absol.: occultatione propositā, in the expectation of concealment, Cic. Fin. 2, 22, 73.

    1. 2. Rhet. t. t., insinuation, suggestion: occultatio est, cum dicimus nos praeterire aut non scire aut nolle dicere id, quod nunc maxime dicimus, Auct. Her. 4, 27, 37; cf. the context.

occultātor, ōris, m. [2. occulto], a hider, concealer, secreter (class.): ille latronum occultator et receptor locus, Cic. Mil. 19, 50.

occultē and occultim, advv., v. occulo, P. a. fin.

1. occultō, adv., v. occulo, P. a. fin.

2. occulto (obc-), āvi, ātum, 1 (occultassis for occultaveris, Plaut. Trin. 3, 2, 1), v. freq. a. [occulo], to hide, conceal, secrete (class.).
With pers. pron.: neque latebrose me abs tuo Conspectu occultabo, Plaut. Trin. 2, 2, 2: noli avorsari, neque te occultassis mihi, id. ib. 3, 2, 1.
The place of concealment usu. expressed by abl. with in: ut aves, tum in hac, tum in illā parte se occultent, Cic. Div. 1, 53, 120: in hortis suis se occultans, id. Att. 9, 11, 1: in quā (latebrā) tabella occultaret suffragium, id. Leg. 3, 15, 34; Plin. 8, 23, 35, § 85; Just. 25, 2, 3; Plin. Ep. 4, 11, 11; or by advv. of place: ibi se occultans, Cic. Phil. 2, 31, 77: cum paucissimis alicubi occultabor, id. Att. 10, 10, 3.
But also by the abl. (of means): Hiempsal reperitur, se occultans tugurio, Sall. J. 12, 5: se latebris, Cic. Imp. Pomp. 3, 7: insulis sese, Caes. B. G. 6, 31, 3; 5, 19, 1; 7, 45, 5; Liv. 7, 14, 8; Tac. A. 2, 17; id. H. 3, 84: quae natura occultavit, Cic. Off. 1, 35, 127: occultare et dissimulare appetitum voluptatis, id. ib. 1, 30, 105; cf., in the contrary order: dissimulare et occultare aliquid, Caes. B. C. 2, 31: intus veritas occultetur, Cic. Fin. 2, 24: legionem silvis, Caes. B. G. 7, 45: aliquid in terram, id. ib. 7, 85 (dub.; Schneider, Nipperdey, Kraner, in terrā): neque occultati humilitate arborum, Sall. J. 49, 5; Ov. M. 2, 686: fugam, Caes. B. G. 1, 27.
Mid.: stellae occultantur, hide themselves, Cic. N. D. 2, 20, 5 (opp. aperiuntur).
With inf.: est res quaedam, quam occultabam tibi dicere, Plaut. Pers. 4, 3, 22.

occultus, a, um, Part. and P. a., from occulo.

occumbo (obc-), cŭbui, cŭbĭtum, 3, v. n. [ob-cumbo, cubo], to fall or sink down (cf.: occido, obeo, oppeto); hence,

  1. I. To go down, to set, of the heavenly bodies (postclass.): cometes cum oriretur occumberetque, Just. 37, 2, 3: cum sol occumberet, Vulg. Gen. 15, 12; id. 3 Reg. 22, 36.
  2. II. To fall dying, to die (the class. signif. of the word); constr. absol. or with mortem, morte, or morti.
          1. (α) Absol.: cum veter occubuit Priamus, fell, Enn. ap. Prisc. p. 607 P. (Ann. v. 17 Vahl.): aut occubuissem honeste, aut victores hodie viveremus, Cic. Att. 3, 15, 4: pro libertate cos occubuisse, Suet. Aug. 12 fin.: circa se dimicans occubuerat, id. Tit. 4: fertur et ante annos occubuisse suos, Ov. A. A. 3, 18: dederat ne ferro occumbere posset, id. M. 12, 207: acie, Suet. Ner. 2.
          2. (β) With mortem or morte (the vacillation of MSS. between these two forms makes it difficult to ascertain which was the prevailing one; cf. Zumpt, Gr. § 387; Krebs, Antibarb. p. 790): pro patriā mortem (al. morte) occumbere, Cic. Tusc. 1, 42, 102 (Kühner, Moser, Orelli, and Baiter have mortem, Klotz and Fischer morte): quod liberata patriamortem occubuisset, Liv. 2, 7, 8; 3, 50, 8; 26, 25, 14: qui pugnantes mortem occubuissent, id. 31, 18, 6.
            So, too, letum, Enn. ap. Prisc. p. 725 P. (Ann. v. 390 Vahl.): necem voluntariam, Suet. Aug. 13 (al., with inferior MSS., nece voluntariā): ictus clavā morte occubuit, Liv. 1, 7, 7 Weissenb. ad loc.: morte occumbentis, id. 8, 10, 4: ambo pro republicā morte occubuisse, id. 38, 58.
          3. (γ) With morti (perh. only poet.): pro vostrā vitā morti occumbant obviam. Enn. ap. Serv. Verg. A. 2, 62 (Trag. v. 176 Vahl.); so, certae morti, Verg. A. l. l.: neci, Ov. M. 15, 499.
          4. (δ) To succumb to, fall by the hand of one (poet.).
            With dat.: Rullo ditissimus agri Occumbis, Sil. 5, 260; Claud. B. Get. 74.
            With per: per te vidit Vulcani occumbere prolem, Ov. M. 7, 437.
  3. * III. Like accumbere, to lie at table, Afran. ap. Non. 97, 29.

occŭpātīcĭus ager dicitur, qui desertus a cultoribus propriis, ab aliis occupatur, Paul. ex Fest. pp. 180 and 181 Müll.; cf. occupatorius.

occŭpātĭo, ōnis, f. [occupo], a taking possession of a thing; a seizing, occupying (class.).

  1. I. Lit. (very rare): fori, Cic. Dom. 3: vetus, a taking possession, seizure, id. Off. 1, 7, 21.
  2. II. Transf.
    1. A. Rhet. t. t.: ante occupatio, an anticipation of an opponent’s objections, Cic. de Or. 3, 53, 205 (but in Auct. Her. 4, 27, 37, the true reading is occultatio, q. v.).
    2. B. A business, employment, occupation (the usual meaning, esp. of public service; cf. studium): in maximis occupationibus tuis numquam intermittis studia doctrinae, Cic. Or. 10, 34: maximis occupationibus distinebar, id. Fam. 12, 30, 2: nullis occupationibus inplicatus, id. N. D. 1, 19, 51: ille aut occupatione aut difficultate tardior tibi erit visus, id. Fam. 7, 17, 2: ab omni occupatione se expedire, id. Att. 3, 20, 2: relaxare se occupatione, id. ib. 16, 16, 2.
      With gen.: neque has tantularum rerum occupationes sibi Britanniae anteponendas judicabat, engaging in such trivial affairs, Caes. B. G. 4, 22.

occŭpātōrĭus, a, um, adj. [occupo], that has been taken possession of, already in possession: ager, Sicul. Fl. p. 3 Goes. al.; cf. occupaticius.

1. occŭpātus, a, um, Part. and P. a., from occupo.

2. occŭpātus, ūs, m. [occupo], an employment, occupation (post-class.), Claud. Mamert. ap. Sid. Ep. 4, 2.
Plur.: post magni Alexandri occupatus, Schol. Juv. 6, 83.

occŭpo, āvi, ātum, 1 (occupassis for occupaveris, Plaut. Most. 5, 1, 48: occupassit for occupaverit, id. As. 4, 2, 9), v. a. [obcapio; lit., to lay hold of; hence], to take possession of, seize, occupy any thing (esp. a place; class.; cf.: expugno, obsideo).

  1. I. Lit.: totam Italiam suis praesidiis obsidere atque occupare cogitat, Cic. Agr. 2, 28, 75: locum, id. Fin. 3, 20, 67: possessiones, id. Phil. 13, 5, 12: urbes, Liv. 33, 31: montem, Tac. A. 4, 47: portum, Hor. C. 1, 14, 2: aditum, to go in, enter, Verg. A. 6, 424: regnum, Cic. Lael. 12, 40: tyrannidem, id. Off. 3, 23, 90: familiam optimam occupavit, has got hold of, has got into, Plaut. Trin. 5, 2, 11: occupando adquirere aliquid, Gai. Inst. 2, 66 sqq.; cf. id. ib. 2, 215: vindemia occupabit sementem, shall reach to, Vulg. Lev. 26, 5.
    Poet.: aliquem amplexu, to clasp in one’s arms, to embrace, Ov. F. 3, 509.
    1. B. Transf.
      1. 1. To occupy, i. e. to take up, fill with any thing: atrā nube polum, Hor. C. 3, 29, 44: urbem (sc. aedificiis), Liv. 5, 55: caementis Tyrrhenum mare, Hor. C. 3, 24, 3.
      2. 2. To fall upon, attack one with any thing (syn. invado): Latagum saxoOccupat os faciemque adversam, Verg. A. 10, 699: aliquem gladio, id. ib. 9, 770: aliquem morsu, Ov. M. 3, 48: canes ense, Prop. 4, 4, 82 (5, 4, 84): ne occupet te pluvia, Vulg. 3 Reg. 18. 44: caligo, id. Job, 3, 5.
        Poet., in a friendly sense, to surprise: Volteium Philippus Vilia vendentem Occupat, Hor. Ep. 1, 7, 64.
      3. 3. To get the start of, to be beforehand with, to anticipate, to do a thing first, to outstrip: occupat egressas quamlibet ante rates, Ov. Tr. 1, 10, 6: volo, tu prior ut occupes adire, that you should present yourself the first, Plaut. Ps. 4, 1, 15: praeloqui, id. Rud. 1, 4, 18: bellum facere, to begin the war first, Liv. 1, 14: rapere oscula, Hor. C. 2, 12, 28.
  2. II. Trop.
    1. A. To seize, take possession of, fill, invade, engross: tantus timor omnem exercitum occupavit, Caes. B. G. 1, 39: tremor occupat artus, Ov. M. 3, 40: sopor occupat artus, Verg. G. 4, 190: animos magnitudine rei, Cic. Font. 5, 20: pallor ora, Verg. A. 4, 499.
    2. B. To take up, occupy, employ: haec causa primos menses occupabit, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 3: cum in mentem venit tres et sexaginta annos aeque multa volumina occupasse mihi, Liv. 31, 1, 3: in funambulo Animum, Ter. Hec. prol. 1, 4: contio, quae homines occupatos occupat, Plaut. Men. 2, 1, 7: tanta superstitio mentis Siculorum occupavit, Cic. Verr. 2, 4, 51, § 113: pecuniam, to put out or lay out money: pecuniam adulescentulo grandi fenore occupavisti, have loaned it at a high rate, id. Fl. 21, 51: pecunias apud populos, id. Verr. 2, 1, 36, § 91: pecuniam animalibus, to lay out, invest in cattle, Col. 1, 8, 13: pecuniam in pecore, id. 11, 1: argentum, Plaut. Ep. 2, 2, 13.
      Pass.: ante occupatur animus ab iracundiā, Cic. Q. Fr. 1, 1, 13, § 38; Liv. 22, 15, 6.
      Hence, oc-cŭpātus, a, um, P. a., taken up, occupied, employed, busy, engaged (class.): ut si occupati profuimus aliquid civibus nostris, prosimus etiam otiosi, Cic. Tusc. 1, 3, 5: in eo, ut, Nep. Alc. 8, 1: tempora, Cic. Planc. 27, 66: qui in patriā delendā occupati et sunt et fuerunt, id. Off. 1, 17, 57: hostibus opere occupatis, Liv. 21, 45, 2: Nep. Hann. 7, 1.
      Hence, married, occupatae (opp. to vacuae), Quint. Decl. 376.
      Comp.: comitiorum dilationes occupatiorem me habebant, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 4, 3.
      Sup.: non dubito, quin occupatissimus fueris, very much occupied, Cic. Att. 12, 38, 1; Plin. Ep. 9, 21, 2.

oc-curro (obc-), curri, rarely cucurri (Plaut. Merc. 1, 2, 88; Phaedr. 3, 7, 2), cursum, 3 (archaic perf. occecurri, like memordi, peposci, Aelius Tubero ap. Gell. 7, 9, 11), v. n., to run up to, run to meet; to go or come up to, to go or come to meet, to meet (class.; syn. obvenio).

  1. I. Lit.
      1. 1. In gen.: ilico Occucurri atque interpello, Plaut. Merc. 1, 2, 88: Caesari venienti, Caes. B. G. 3, 79: obviam alicui, to go to meet, Plaut. Ep. 2, 2, 30: amicis, Hor. S. 1, 4, 135; Suet. Calig. 4.
        Impers.: occurritur (sc. mihi), Cic. Att. 2, 22, 3.
      2. 2. In partic., to go against, rush upon, attack an enemy: duabus Fabianis legionibus occurrit, Caes. B. C. 1, 40: armatis, id. ib. 2, 27: telis occurrere, Verg. A. 11, 808: obvius adversoque occurrit, id. ib. 10, 734.
    1. B. Transf.
      1. 1. To come to, meet, fall in with any thing: quibuscumque signis occurrerat, se aggregabat, Caes. B. G. 4, 26: tot vatibus, Juv. 1, 18.
      2. 2. To go or come to any place.
          1. (α) With dat.: concilio, Liv. 31, 29.
          2. (β) With ad: legati ad id concilium occurrerunt, Liv. 31, 29.
          3. (γ) With in and acc.: in aliam civitatem occurrere, Cic. Verr. 2, 3, 27, § 67.
      3. 3. Of situation.
          1. (α) To stand or lie opposite to: apud Elegiam occurrit ei (Euphrati) Taurus mons, Plin. 5, 24, 20, § 84.
          2. (β) To lie in the way of, meet as an obstacle: in asperis locis silex saepe impenetrabilis ferro occurrebat, Liv. 36, 25, 4.
  2. II. Trop.
    1. A. To obviate or seek to obviate, to meet, resist, oppose, counteract: omnibus ejus consiliis occurri atque obstiti, Cic. Cat. 3, 7, 16: illi rationi, id. Fat. 18, 41: malevolentiae hominum, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 11, 2.
      1. 2. To cure or attempt to cure; to relieve, remedy: venienti occurrite morbo, Pers. 3, 64: exspectationi, Cic. Clu. 23, 63: rei sapientiā occurrere, id. Fam. 4, 5, 6; Nep. Pelop. 1, 1.
    2. B. To meet with words, i. e. to answer, reply, object: ut si dicenti, Quem video? ita occurras, ego, Quint. 1, 5, 36: Venus, Val. Fl. 7, 222.
      Impers. pass.: occurretur enim, sicut occursum est, Cic. Ac. 2, 14, 44: occurritur autem nobis, et quidem a doctis et eruditis, etc., id. Off. 2, 2, 6.
    3. C. To offer or present itself, suggest itself, appear, occur: tu occurrebas dignus eo munere, Cic. Sen. 1, 2: nec tamen mihi quicquam occurrit cur, etc., id. Tusc. 1, 21, 49; 1, 22, 51: Atheniensium classis demersae et exercitus deleti occurrebant, Liv. 25, 24, 12; cf.: ea cum universa occurrerent animo, id. 25, 24, 12, § 14: oculis ejus tot paludes occurrerent, Col. 2, 2: oras ad Eurum sequentibus nihil memorabile occurrit, Mel. 3, 9, 3: animo, presents itself to his mind, occurs to him, Cic. de Or. 2, 24, 104; cf.: ea quae occurrant, id. ib. 2, 54, 221: una defensio occurrit, quod muneribus tuis obniti non debui, Tac. A. 14, 53: cogitationi, quonam modo, etc., Plin. 29, 1, 1, § 2: neque vos paeon, aut herous ille conturbet: ipsi occurrent orationi, will present themselves, Cic. de Or. 3, 49, 191: haec tenenda sunt oratori: saepe enim occurrunt, often occur, id. Or. 32, 115: quodcumque in mentem veniat, aut quodcumque occurrat, id. Fin. 4, 17, 47: ne quid honestum occurreret, Tac. Agr. 2.
      With inf.: occurrit et aliqua dicere de magicis (herbis), it seems proper, Plin. 24, 17, 99, § 156.
    4. D. To reach, attain (eccl. Lat.): donec occurramus in unitatem fidei, Vulg. Eph. 4, 13: si quo modo occurram ad resurrectionem, id. Phil. 3, 11.

* occursācŭlum, i, n. [occurso], that which meets or appears to one, an appearance, apparition: noctium occursacula, nocturnal apparitions, ghosts, App. Mag. p. 315, 26.

occursātĭo, ōnis, f. [occurso], a running to meet one, out of respect or for the sake of courting favor; attention, greeting, officiousness (class.): facilis est illa occursatio et blanditia popularis, Cic. Planc. 12, 29.
In plur.: vestras et vestrorum ordinum occursationes, Cic. Mil. 35, 95.

occursātor, ōris, m. [occurso], one who runs up to others to salute them, or to secure their favor; an attentive or officious person (post-class.), Aus. Idyll. 2, 25.

occursātrix, īcis, f. [occursator], she that runs up to one: artificum, Paul. ex Fest. s. v. spintyrnix, p. 333, 1 Müll.

occursĭo, ōnis, f. [occurro], a meeting, a visit (post-Aug.): a fraternis occursionibus (al. occursibus), Sen. Cons. ad Marc. 18, 2 Grut. (Haase, occursibus); Sid. Ep. 7, 10; Sulp. Sev. Dial. 1, 21.

occursĭto, āre, v. freq. n. [occurso], to meet (post-class.): alicui, Sol. 25, 6.

occurso, āvi, ātum, 1, v. freq. n. [occurro], to run, go, or come to meet; to meet (not in Cic.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: alios occursantes interficere, Sall. J. 12, 5: occursare capro … caveto, beware of meeting, Verg. E. 9, 24: fugientibus, Tac. A. 3, 20.
      Of things: occursantes inter se radices, Plin. 16, 2, 2, § 6.
    2. B. In partic.
      1. 1. To rush against or upon, to attack, charge; to strive against, oppose: occursat ocius gladio, Caes. B. G. 5, 44: inter invidos, occursantes, factiosos, opposing, Sall. J. 85, 3: fortissimus quisque et promptissimus ad occursandum pugnandumque, Gell. 3, 7, 6.
      2. 2. To come to or towards: quid tu huc occursas, Plaut. Truc. 2, 2, 27.
  2. II. Trop.
    1. A. To be beforehand with, to anticipate: fortunae, Plin. Pan. 25, 5.
    2. B. To appear before, present one’s self to: numinibus, Plin. Pan. 81, 1.
      1. 2. Esp., to appear to the mind; to suggest itself, enter the thoughts, occur to one; with or without animo; also with acc. of the person: occursant animo scripta, Plin. Ep. 5, 5, 7: occursant verba, id. ib. 2, 3, 2: me occursant multae, meminisse hau possum, occur to me, Plaut. Mil. 4, 2, 56.

occursor, ōris, m. [occurro], a meeter (late Lat.), Aug. Music. 6, 6.

occursōrĭus, a, um, adj. [occursor], of or belonging to meeting (post-class.): occursoria potio, a draught taken before a meal, App. M. 9, p. 227, 32.

occursus, ūs, m. [occurro], a meeting, falling in with (not in Cic. or Cæs.; syn.: obviam itio, occursatio, etc.): vacuis occursu hominum viis, in the streets, where they met nobody, Liv. 5, 41, 5: prohiberi fratrum ejus occursu, Curt. 8, 3, 4; 6, 7, 29; Suet. Tib. 7; id. Ner. 1, 23: occursum alicujus vitare, to avoid meeting him, Tac. A. 4, 60: declinare, id. H. 3, 85: in occursum ejus, Vulg. Gen. 14, 17: in occursum tuum, id. Exod. 4, 14.
Of things: rota stipitis occursu fracta ac disjecta, by coming in contact with a stump, Ov. M. 15, 522: videbis nocturnam lunae successionem a fraternis occursibus lene remissumque lumen mutuantem, Sen. Cons. ad Marc. 18, 2 Haase (al. occursionibus): occursum trepidare amici, Juv. 8, 152: gravis occursu, id. 6, 418.
Of the Labyrinth: occursus ac recursus inexplicabiles, approaches and withdrawals, Plin. 36, 13, 19, § 85.